Seiner
I
Fa. Kramers &v. Rijswijk
ORIGINEELS
GODIN-Kachels
HET adres voor
S
TWEEDE BLAD.
De dingen om ons heen.
Binnenlandseh Nieuws.
FEUILLETON.
DE WILDE JACHT
Gemengd Nieuws.
Zaterdag 14 Oclober 1922.
65ste Jaargang, isu. 7112.
Wij, journalisten, in Nederland, die d» Haagsen*
conferentie van d!ag tot dag hebben bijgewoond en
hebben gezien boe meer dan armzalig da officieel®
berichtgeving is en hoe alles, wat de leiding eener
conferentie loslaat, moet worden aangevuld met par
ticuliere mededcelingcn van allerlei aard, beseffen beter
dan iemand anders de moeilijkheden, die onze collega's
in Moedania ondervinden.
Wij in den Haag hadden „slechts" te maken met
een officieelen comminiquodicnst, waarbij de ambtenaren
vijf dagen van de zes meenden zich bijzonder te hebben
uitgesloofd, wanneer zij aan hot bericht, dat dc zoo-
veels to commissie van zoo laat tot zoo laat had ver-
[aderd nog toevoegden, meneer A of B. het woord
id gevoerd om zijn standpunt uiteen te zetten.
Dat was neutraal en niemand werd er wijzer Van.
Na zo-o'n vergadering kwam dan de Engelsche gede
legeerde, die heet van den naald meestal zes
acht uur voor de officieele zes regels loskwamen, ver
telde wat die meneer A. eigenlijk had gezegd en wat
do rest van het alfabet toen had beweerd. En 's avonds
was er het genoegelijke Russiche joodje Levidow, die
met een sigaret tusschen de lippen in allermerkwaar
digst Duitsch of Engelsch wat mompelde, wat ook een
inlichting voorstelde en ten slotte was er Litwinow of
Sokolnikow die college gaf in de Soviestiek, waaruit
dun z/oo'n beetje was op te maken, wat Rusland de
rest van de vergadering dien dag had willen wijsmaken.
Zoo kwamen we aan onze wetenschap, aangevuld nu
en dan door een mededeeiing van een ander gedele-
jeerde, die iets zeer bijzonders op het hart had, dat in
s krant moest komen.
In Moedania echter is het heel wat anders. Daar
worden geen principieele vraagstukken besproken, doch
vangt men elkander politieke vliegen af. En het merk
waardigste daarby is, dat dc Eondgenooten, die in
Sèvres, later in Londen en nu weer in Parijn elkander i
steevast beloofden één lijn to rullen trekken, feitelijk
nog meer tegen elkander, dan samen tegen de Tur- j
ken intrigeeren.
Zoodoende heeft iedere delegatie over eiken stap,
die de conferentie doet, minstens drie en vaak vier
verschillende gezichtspunten. Iedere groep maakt propa-
fanda voor eigen opvatting, voor eigen standpunt, dat
et alleen-juiste is en waarvoor helaas de andere groepen
ontoegankelijk zijn.
Dit heeft tengevolge, dat de misverstanden niet van
ie lucht zijn. Niet alleen in de pers, maar ook in do
onferentie-zeli. Haastige spoed is zelden goed, heet
het en dit wordt in Moedania bewaarheid
Of is het niet zonderling te noemen^ dat de conferentie
van Curzon te Parijs oorspronkelijk een volkomen
succes heette, dit Parijs en Iiome ën Londen allemaul
het goede resultaat rondbazuinden en hunne mededec-
Deze werd dus de basis van de veertien punten, die nu
voonooplg, behoudens de goedkeuring van Angora, zijp
onderteekend
Het hoeft geen doel na to pleiten over do getroffen
regeling, die feitelijk een verraad w ten aanzien van
Griekenland als straf vermoedelijk voor hot feit, dat
Kern al Paclia met Fransche kanonnen en Russisch
rd machtiger is gebleken, dan de paar vooraf door
Entente zelf gedemoraliseerde Grieksehe divisies.
Het eenige, wat de. Entente heelt behouden van de
opofferingen, die Engeland en zijn koloniën zich op dit
oorlogsterrein hebben getroost is, dat de Dardanellen,
althans in naam open blijven en dat althans op
papier, de Christenen voortaan niet zoo heel erg meer
door ae Turken zullen worden doodgeslagen. Dit resul-
i taat is niet zeer verheven on zeer zeker niet even
redig aan de krachtsinspanning en de gebrachte offers.
En tot de offers, die strak» vermoedelijk nog jsuLU>a
wonden gebracht om te verzekeren, dat die papieren
beloften in doden zullen worden bevestijjd.
Naplei ten baat Engeland niet en vermoedelijk zal dit
dan ook niet geschieden. Maar de brief van Bonar
Law bewijst afdoende hoe diep men" ia Engeland gevoelt
in den steek to zijn gelaten door den bVanschen bond
genoot, die in het oosten, zoo als in Europa
zelf zijn eigen weg wil gaan, zonde h te bekreunen
aan overwegingen van practisch belang of zelfs van
plechtige overeenkomsten. Vermoedelijk zal dit gebrek
aan goede trouw nog herhaaldelijk ten berde komen, als
Frankrijk met beroep op kameraadschap zal trachten
van Engeland steun of medewerking te krijgen,
Bonar Law hepft hei duidelijk genoeg gezegd, dat in
zulke omstandigheden het Anisrmaanscbe voorbeeld;
„het vasteland van Europa in eigen sop tc laten gaar
koken" de cenige goede houding is. Als het daartoe
komt en de aan wijzigingen, dat er groote lust daartoe
bestaat Zijn er te over zal Frankrijk opnieuw gaan
jammeren, doch dan zullen de feiten te sterk spreken
tegen hen, die Franklin-Bouillor en rijn geknoei met
„vriend" Kemal steunden en bevorderden en die zelfs
indirect met de Sovjetheeren medewerkten om het
Verdrag van Sèvres te ontzenuwen.
Toch heeft de Engelsch diplomatie althans verkregen,
dat de Turken niet dadelijk kunnen beginnen van Oost-
Thraeië een tweede ArmeniS te maken en dat de Dar-
dannellen niet terstond merci voor Moskou, via den
Turkschcn zetbaas, zullen worden gesteld.
Het is alleen de vraag in hoeverre het zal gelukken
de vrije doorvaart blijvend te verzekeren. Het spreekt,
dat» de waarborg van vrije doorvaar? cfoor een betrek
kelijk smallen zeeweg alleen mogelijk is, als de beide
oevers zich bevinden in handen van hem, die de passage
werkelijk wil toelaten. Een bafSerij of wat op den eenen
oever kan die doorvaart verhinderen tot een sterker
bewapende vloot die batterijen forceert Mfe aad*t de
forten In puin rijn geschoten, wat met ces fort m
I eenmaal pleegt te 'gebeuren, kunnen verdekt opgestelde
kanonnen, toch. aan eik ander vaartuig dan een onder
zeeër of pantserschip den toegang verhinderen.
De eenige werkelijke waarborg is dus het bezetten van
beide oevers door iemand of een groep van iemanden,
die werkelijk die passage noodig acht Blijft dus het
raadsel wie daarvoor de aangewezen man is. Niet de
Turken met de Russen achter zich. Doch aan den
onderen kant ook niet de tegenstanders der Russen.
Men noemt den Volkenbond. Doch deze heeft noch
militair, noch maritiem iet* te beteekeneo, heeft gean
man en geen schip eb «aan en erger
rö geld om er eentTe oau te schaffen. Bovendien
die Rond, zelf?, n» de jonaste hervormingea la rijn
i Ra&dL nog steeds eea «eürijtilg Udhaam, dat bijv. anti
Russisch is te noemen en ia zeer belangrijk opzicht
feitelijk alleen nog de Entente vertegenwoordigt. Van
'de Zwarte zec-mogendheden, die toch in de eerste plaats
beln^ hebben bii het verkeer door de Dardanellen, is
er met één in den Raad en slechts één in den Bond.
De Volkenbond zelf machteloos moet dus
een of meer vertrouwenslanden" benoemen, die namens
ialie loden zullen hebben zorg te d ragen voor de
politie ter plaatse.
i Dai zelfde zal motten gebeuren ten opricht* van de
der mfoderpeden, die opnieuw onder
Turkseb, bestuur komen, Ook hier moet de Volkenbond
zijn gezag delegeeren aan iemandj die bereid is hei
noodige machtsmiddel ter beschikking te stellen en die
bovendien kan worden vertrouwd met de ricihtige, on
partijdige uitoefening dezer macht ten behoeve van het
algemeen.
I Het opstellen van deze ostulaten, die toch voor de
hand liggen, bewijzen reed», dat men er met de over
eenkomst van Moedania en zelfs met de Vredesconferen
tie, die siraks misschien volgt, nog lang niet is, ja
zeife, dat mea niets Is opgeschoten, dan In dit eene
opzicht, dat een directe militaire botsing iuaschen
Engeland en Angora momenteel is vermeden.
De oplettende lezer zul zien, dat wij iu den laatsten
zin op verschillende wijzen voorbehoud enken. „Straks
8?
op
uiteenliepen? 4
Zoo ver, dat de Turken terecht meenden, dat er
zóó niet verder viel te praten en dat dus dé heeren maar
eerst onder elkander het eens moesten trachten te
worden en nieuwe instructies moesten vragen?
Toen dit geschied was en Moubelli on Gharpy uit
Rome en Parijs hun ophelderingen hadden ontvangen
iets, wat Harrington, wat zeer teckenend is, niet noodig
had geacht bleek de Engelsche lezing de juiste.
SCHAGEN.
niet te vcrwnrren mei
Martin's namaak Godin
misschien" en joaoincwteciU rijn
hem, die overtuig
en uitdrukkingen in
is, dat de oplossing
den mond van
i» vefkT^en.
Metterdaad is dit no*.
Men ziet fot dusverre over het hoofd, dat de onder-
teekenlns van het prtffocol van Moedania door Ismel
Pac&ïi Mosbts v^>fwaardeiijfe is. Het hangt $f van de
goedkeuring van Angora, a.w,«, van Moskou. Als deze
afkomt, wat lang met zeker is, komt er een vredes
conferentie, die - 'misschien tot resultaat komt. En
als de Turken metterdaad, zooals rij pas drie maal
plechtig beloofden, zonder het eenmaal te doen. ook
de neutrale zones ontruimen is het niet onmogelijk, dat
het zonder vechten afloopt
Él
Daarna doch er zal nog menige golf krullen op de
oovars van de Zee van Marmora voor het zoover Is
er pa» «prajfce komen van de definitieve regeling, zal
de kwestie warden uitgemaakt wie het „eere-ambt zal
hebben op te treden al» kftradepfcr, aks koddebeier
ter zee en ïe land.
De eerste mj^ïróen ritten we ac$ vast aan dit moeilijk
probleem. En.,., bet zal. een zegen rijn voor do wereld,
als het dan eindelijk tot een vreedzame oplossing komt.
Dan rijn we voor een jaar ol wat, zeg voor oen
kwart eeuw van het gedoe af.
Wie dan leeft, dan zorgt.
Maar voorloopig drukt die zorg nog op het geslacht
van heden, dat elk uur kan vernemen, dat de kanonnen
weer „van zelf rijn afgegaan", dat de wereld weer
opnieuw „in een oorlog is verzeild geraakt"
Prettig Is anden, na vier jaar „vrede".
UITKIJK.
CONCURRENTIE VAN GEVANGENISARBEID.
De Middenstandsbestureabond te ,s Gravenhage heeft
in een schrijven aan den Minister van Justitie gewe
zen op de voortgaande onbillijke benadeeling van het
particulier bedrijfsleven, indien de Minister den arbeid
in gevangenissen op neg uitgebreider schaal doet voort
zetten. De bond acht vergrooting van de werkloosheid
tnet de daaruit voor het Rijk voortspruitende werkloos-
heidszorg, oen ernstige, reden om door de Regeering oen
voorzichtige politiek te dezen aanzien He 'doen volgen.
Ter verduidelijking van een en ander en het verkrijgen
van een gezaghebbend oordeel over de bezulnigingsme-
thoden, die het Rijk, bij het geven van arbeid aan gevan
genen en bij het centralis eeren van zijn inkjoopen, In het
Centraal Inkoopbureau, doet plaats vinden, züi de bond
zich tot enkele bekende economen wenden en hun
verzoeken hun oordeel te willen kenbaar maken over de,
naar de meening van den Bond. geheel verkeerde bezui-
nigingspolitiek der regeering, die thans aan het parti-
cuxiere bedrijf arbeid onttrekt. Bij een en ander Iet
het Ruk meer op directe geldelijke resultaten dan op
meer kieëeie en mens*hkundige opvattingen.
Gedacht werd ean de than? bij cnkble Rijksdiensten
i plaats Tlocfozkle bed rij tsm f.dha niseeri ng vooral op admi-
i nistratief gebied, waardoor werkkrachten worden ontsla-
j gen met allerlei treurige gevolgen voor de Maatschappij.
Het Rijksvoorbedd éolgan. sommige gemeenten na en
I een era a index 1*3 oorzaak dat. de toch reeds overal
merkbare crisisgevolgen, onnoodig worden vergroot. De
schatkist moei bovendien soms groote uitgaven doen,
tot aanschaffing van de voor bezuiniging noodige ma-
chiaes. Een en ander leidt tot schynbezuiniging.
DIRKSHORN.
De polder Schagerwaard is thans in het bezit van een
igrooten windmotor, naar men zegt den grootsten in
j ons gansche land. De motor moet trouwens het werk
ivan twee flinke watermolens overnemen.
Woensdag heeft onder toezicht van den provincialen
ingenieur de proefmaling plaat» gehad. De uitslag van
dat onderzoek kan nog niet worden gemeld,
j - BURGERBRUG.
j Op do vergadering van het Nut alhier werd door den
pennningmeester rekening 6n verantwoording gedaan
van zijn gehouden beheer. De boeken wezen een batig
j saldo aan van ruim 13 gulden. Daarna werd door de
j afgevaardigde naar do algemeene vergadering verslag uit
gebracht Omtrent de plannen, die ontworpen werden
voor den a.s. winter werd besloten twee gezellige avon-
I den te houden. Voor den eersten zou een declamator
gevraagd worden en de zangvereeniging alhier, de tweede
„i -* f-*- orden gevuld.
naar hot Amerikaansch door 2ANK GEEY,
Eewerkt door W. J. A. ROLDANUS Jr.
DIT NUMMER BESTAAT UIT 6 BLADEN.
33.
„Creoch, daar ben ik heel bang voor. Je kan me
gerust opgeven. Laat mij teruggaan. Ik zal het nooit
vertellen. Ik neem het je niet kwalijk. Ik geloof,
dat je eerlijk bent. Mijn vader isMaar o, laat mij
niet zoo lijden! Toen ik nog klein was, hieldt je
zoo veel van mei"
„Dat beteekent niets", antwoordde hij. „Praat nu
niet meerStijg nu op en rijd voor mij uit."
Hij bracht 'haar bij een mageren mustang. Lucy
sprong in den zadel. Zij bedacht wat een vreemde
samenloop van omstandigheden het was, dat zij
een rijkleed aan had. Het was donker en dik en
niet makkelijk. Stel, dat zij haar dun japonnetje aan
gehad had, waarin zij altijd, behalve juist nu, naar
SIüüo gegaan was. De gedachte aan Slone gaf haar
oen steek. Hij zou wachten en wachten en wachten
Hij zou naar zijn huisje teruggaan, niet wetend wat
haar overkomen was.
Plotseling zag Lucy nog een anderen man, die
twee mustangs vasthield. Hij sprong in den zadel,
reed voor haar uit en dan herkende zij Joel Creech.
Toon zij hem herkende, kwam weer even haar angst
boven. Maar do vader zou den zoon in bedwang
kunnen houdenl
„Vooruit", zeide Creech, terwijl hij haar paard van
achteren sloeg.
En Lucy reed nu tusschen de twee mannen in
do kronkelende, donkere saliehelling op. 25ij gin
gen de richting der bergen in, die nu en dan zoo
spookachtig zwart en groot oprezen tegen den half-
lichton hemel.
Van af haar 'dertiende jaar had men Lucy voor
speld, dat zij ontvoerd zou worden, en nu gebeur
de het ook. Zij was ingevaar, dat wist zij, maar
niet in zoo groot gevaar als zij geweest zou zijn,
wanneer een andere woesteling der bovenlanden
haar gevangen genomen had. Zij geloofde, dat zij.
wanneer zij kalm en gedwee medeging, tenminste
••o vrij waard zou zijn voor letsel. Het wis hard voor
:.<>stil, vond zij, maar niet harder dan hij verdien
de. Het was zijn verdiende loon. Wat zou hij jam
meren over het verlies >van zijn paarden 1 Lucy vroeg
zich af, of hij oó;lt afstand zou doen van den King,
zelfs om haar te vrijwaren voor ontberingen en
gevaar. Het was waarschijnlijker, dat Bostil en zijn
pikeurs haar volgen eh de Creeches dooden zou
den dan dat hij hun eischen inwilligen zou. Of
schoon misschien de bedreiging, dat zij «haar aan i
Ccrdts verkoopen zouden, den ouden man bang zou
maken.
Zij maakten een grooten omweg om Bostil's Ford
"n reden dan weer in de richting der bergen. Voor
haar strekte de kale, donkere wildernis zich uit en
door de ondoorzichtige duisternis kon zij niets zien.
Lucy wist, dat zij in Noordelijke richting reed naar
de woeste canons, die den pikeurs totaal onbekend
waren. Cordts en zijn kornuiten hielden zich daar
schuil. Wat zou or gebeuren, wanneer de Creeches
Cordts ontmoeten? Lucy's vertrouwen kreeg een
schok. Maar de Creeches, zoo bedacht zij, waren
precies Indianen. En wat zou Slone doen? Hij zou
zeker haar spoor volgen. Lucy huiverde voor de
Creeches, wanneer Slone hen ooit zou inhalen, en
nu zij dacht aan z'n handlgfaeidl om 'n spoor ie vol
gen, en aan den snellen en mvenn oei baren Wild-
fire, kwam zij to tde overtaig'ng, dat z'J niet lang de
gevangene van Creech zou zijn. Want Slone zou
voorzichtig te werk gaan. Hij zou mei la >n merken
dat hij hen volgde. Hij zou de Creeches in den don
ker besluipen en weer huiverde Lucy. Welk een
vreeselijk lot had Dick Sears niet ondergaan!
Terwijl zij al die dingen overdacht, verstreek de
tijd! snel. Toen haar bevolen werd stil te houden,
zag zij tot haar verbazing, lage, donkere heuveltop
pen boven zich.
Stap af", zeide Creech.
„Waar zijn we?" vroeg Lucy.
„Op de rotsen. En ga nou wat slapen, dat zal je
noodig hebben." Hij spreidde een deken uit, legde
aan het hoofdeinde haar zadel en wierp nog een de
ken neer. „De vraag is nu, of ik je zal vastbinden
of niet-l" zeide Creech. „Als ik het doe, zal je pijn
hebben. En dat zal de moeilijkste tocht zijn, dien je
ooit gemaakt hebt'
„Bedoel je, of ik zal trachten te ontvluchten?"
vroeg Lucy.
„Precies."
Lucy dacht na. Zij vermoedde als' bij intuitie fijn
gevoeligheid in dezen ruwen man. Hij wilde haar
niet alleen pijn besparen, maar ook de noodzakelijk
heids steeds op haai ie letten.. Lucy beloofde liever
niet goen poging te zullen doen jüi .o oni,snappen
als de gelegenheid zich voor deed. Maar, zoo rede
neerde' zij, wanneor zij eenmaal diep in de canons
was, wal over een paar dagen het geval zou zijn,
zo uhet nergens toe dienen om te ontvluchten. De
herinnering aan Cordt's holle oogen was geen klei
ne factor in Lucy's besluit.
„Creech, als ik je mijn woord geef, dat ik niet zal
probeeren te vluchten, geloof je me dan?"
„Zeker", antwoordde Creech, na even nagedacht te
hebben.
„Dan geef ik je mijn woord."
„Dat is heel verstandig. En ga nu liggen."
Lucy deed wat haar gezegd werd en trok den de
ken over zich heen. Hot was een donker en stil plek
je. Zij hoorde de mustangs het gras afscheuren en
de zachte voetstappen der mannen. Dan hielden die
geluiden ook op .Een koude wind blies in haar
gezicht en ritselde in de salie naast haar. Maar
langzamerhand verdween dat gevoel van koude en
besloop een weldadige warmte haar. Haar oogen
wérden moe. Wat was er met haar gebeurd? Nu
haar oogen dicht waren, dacht zij, dat dit alles
een droom was. Dan echter zeide het voelen, van het
harde zadel als hoofdkussen haar, dat zij ver van
haar comfortabel klein kamertje was.: Wat zou die
arme tante Jane doen, wanneer zij haar 's ochtends
miste? Wat zou Holley doen? Wanneer zou Bos'il
terugkomen? Het zou gauw kunnen zijn en nog da
gen kunnen dtiren. En Slone Lucy voelde het
meeste medelijden met hem. Want hij hield h3t
meest van haar. Zij huiverde bij de gedachte aan
Slone op dat groote paard op haar Wildfire. En
terwijl haar geest dat alles overwoog en schijn
baar slaap onmogelijk maakte, werden de gedach
ten eindelijk droomen.
Lucy werd bij het aanbreken van den dag wak
ker. Haar eene hand deed pijn van de koude, want
die had1 buiten den deken gelegen. Haar hard bed
had haar spieren verstijfd. Zij hoorde het knetteren
van vuur en rook de lucht van cederhout. In de
grijze ochtendschemering zag zij de Creeches om
een kampvuur.
Lucy stond' op. De twee mannen zag haar, maar
zeiden niets. In die koude ochtendschemering
voelde zij haar kritieken toestand nog erger. Haar
haar was vochtig. Zij had bijna den geheelen nacht
zonder hoed gelegen. Zij had niets van zichzelf be
halve wat zij aan haar lichaam droeg. Maar Lucy
dankte haar gelukkig gesternte, dat zij haar dik rij
kleed en haar rijlaarzen aangetrokken had, want
zal geheel door eigen krachten wordi
HET STERVEN DER DUITSCHE COURANTEN.
Een der correspondenten van het H.dbL schrijft;
Men kan geen courant lezen zonder aan de zeer
moeilijke tijden te worden herinnerd, welke do Duits die
pers op 't oogenhlik doormaakt. Meestal vindt men een
naamlijstje van groote en kleine couranten, die hun
bedrijf hebben moeten staken, of die in plaats van
tweemaal per dag nog slechts eenmaal verschijnen. Daar
naast hcert men aan 't einde van September min of
meer vleiende artikelen kunnen lezen, waarin den lo
zer word duidelijk gemaakt, boe onontbeerlijk de courant
voor hen is, hoo goed ze voor hun geestelijke voeding
zorgt en hoe stellig het vertrouwen is, dat alle abonné's
de courant tegen aen zoo en zooveel verhoogden prijs
verder zullen aanhouden.
Bijna zonder uitzondering wordt de schuld van de
moeilijkheden den papierfabrikanten ten laste gelegd
en van den staat op alle mogelijke manieren hulp
verlangd. Van hooger hand wil men de machtige pers
niet tegen zich in 't harnas jagen en daaruit is waar-
anders zou zij er nog veel ellendiger aan toe geweest
zijn.
„Kom eten", zeide Creech.
Bostil had in zijn discussie met de pikeurs altijd
beweerd, dat men bij het begin van een tocht goed
moest eten on; bij bet einde nog sterk te zijn. En Lu
cy at, hoewel het rauwe eten haar erg tegenstond.
Eenmaal keek zij nieuwsgierig naar Joel. Zij voelde
dat zijn blik op haar rustte, maar onmiddellijk
wendde hij dien af. Hij was nog bleeker en gemelij-
ker dan hij ooit geweest was.
De Creeches treuzelden niet met hun kampbezig
heden. Lucy werd aan haar lot overgelaten. De plek
leek een soort inzinking, van waaruit de wildernis
naar het Oosten opsteeg tat c Ie, rn-i ceder begroei
de rotsen. ,Haal de paailden, als je wilt, riep Creech
tegen haar en toen Lucy naar de grazende mustangs
ging, hoorde zij hem zijn zoon een standjs geven.
„Kom bierl Laat het meisje met rust, c( ik zal je
eer pak slaag ge/enl
Lucy dreef drie van de mustangs in het kamp,
waar Creech ze begon te zadelen. Het vierde dier het
pakpaard, vond Lucy tusschen do kleino ceders
aan den voet van de lage klippen. Toen zij m..t het
daer ln hht kamp kwam, praatte Creech hard tegen
Joel, die opgestegen was.
„Je weet dua waar we zijn. Op het dennenplatean.
Vandaaraf kan ik iedereen uit d everte zien aanko
men. En je behoeft niet te komen, zonder Bostil's
paarden. Je weet, wat je Bostil zeggen moet, als hij
je dreigt of weigert zijn paarden te sturen of zijn
pikeurs op me afstuurt. Dat is alles. En nou kan je
gaan".
Joel reed weg.
„En nu zullen we verder gaan", zeide hij tegen Lu
cy. Toen hij alles in gereedheid gebracht had, be
val hij Lucy hem te volgen. Hij reed een nauwe
kronkelende spleet tusschen de lage klippen, in die
d,ir.h,',-£'eS?'oeid was met ceders en salie. Lucv. die
vlak bij de ceders reed, kwam op het denkbeeld de
kleine groene bessen te plukken en die te laten val
len op plekken van het pad, waar hun sporen niet
te zion zouden zijn. Voor alle zekerheid stopte zij do
zakken van haar mantel er mede vol.
Creech reed voorop zonder om to kijken en scheen
er niet om te geven waar de paarden stapten. Lucy trok
daaruit de conclusie, dat het oogenblik nog niet gekomen
was. waarop hij het noodig oordeelde zijn spoor te
verbergen. Uit de spleet kwamen zij in een kleinen
canon, omgeven door lage heuvels, en vandaar in een
hoofdcanon met steil oprijzende gele rotsen. Zij reden
