Alicneti Nitiis- „ILabor" DE WILDE JACHT De TABAK die U zoekf is Woensdag 18 October 1922. 65ste Jaargang^ No. 7114. UitgeversN.V. v.h. TRAPMAN Co, Scliagen Brieven uit Engeland. FEUILLETON. Gemengd Nieuws. SCHAGE1 COURANT. Dit blad verschijnt viermaal pea week: Dinsdag, Woensdag, Donder dag en Zaterdag. Bij inzending tot 'a morgens 8 uur, worden Advor- tentiön nog zooveel mogelijk in het eetsUitkomend nummer geplaatst* POSTREKEN1NO No. 23330. INT. TELEF no. 20 Prijs per 3 maanden f 1.65. Losse nummers I cent. ADVERTRN- TIëN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meea 20 cent (bewljsno. inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Heemstede, 14 October 1922. Wij hebben allen dezen zomer mot belangstelling Ie pogingen gevolgd, die door de Engelschen in het. •verk werden gesteld om den hoogteen berg van de •vereld te beklimmen, den Everest in het Himalaya- ^ebergte. Dat die progingen nog niet met succes be kroond zijn, misschien ook de volgende maal of ma len niet zullen slagen, wordt, zooals wij weten, ver oorzaakt voor een groot gedeelte door de ijle lucht op zulke groote hoogten, die het ademen heel moeilijk on elke inspanning zoo goed aLs onmogelijk maakt, In verband hiermee werd mijn aandacht zeer ge trokken eenigen tijd geleden, door een verslag dat k las, uitgebracht door een Engelsche commissie, .ver oen reis naar Peru, en het leven door Peruvia nen geleid op groote hoogten in de Andos. Onder leiding van Dr. Joaeph Barcroft van Cam- bridge is verleden jaar een groep Engelsche on. Ame- rikan-n.svho doktoren naar het hartje van. de Andes getrokken, om een onderzoek In te stellen naar de wijzo, waarop de inboorlingen aldaar het klaai spe len o;n te levop niet alleen, maar om zwaren licha- rnelijken, arbeid te verrichten. Denzwnarstenii- chainelijken arbeid, dien men zich denken kan, mo gen we wel zeggen: mijnarbeid. En dat op een hoogte, waarop acdero menschep blij zijn als ze adem halen, het lichtste vrachtje niet kunnen dragon en bij het loopen om de drie passen moeten stil staan om uit te rusten. De bedoeling der geneeskundige commissie was een onderzoek in te stellen naar hart, longen en bloed van de bevolking, die daar op een hoogte van bijna 5000 M. leeft en werkt. Een dergelijk onderzoek zou niet alleen de weetlust, of als men het zoo wil noe men, de nieuwsgierigheid bevredigen van degenen, die het uitstelden. Het zou ook van belang kunnen zijn voor de genezing van lijders aan hart.- en long kwalen. Immers, bij hen openbaart zich een zelfdê verschijnsel als bij de bevolking van zulke hooggele gen streken: een geringe hoeveelheid zuurstof in het blopd. Het middelpunt der onderzoekingen door Dr. Bar croft geleid, was het stadje Cerro de Pasco, een plaats van 15000 inwoners! Nagenoeg eeh ieder in Cerro de Pasco werkt in de kopermijnen. Het koper erts, dat er verkregen wordt, gaat vandaar per trein naar de kust De spoorbaan, waarlangs het vervoerd wordt, geniet de onderscheiding de hoogste van de wereld te zijn. De spoorwegmaatschappij was zoo vriendelijk een wagon af te staan aan de geneeskun dige commissie. Deze wagon werd tot laboratorium ingericht en kan aldus gemakkelijk van de kust naar do plaats van onderzoek worden gebracht. De doktoren zelf volgden op hun gemak, de reis af leggend! liij gedeelten om langzaam te-wennen aan den verminderonden luchtdruk. Met uitzondering van één van do groep, hadden zij, desniettegen staande, allen te lijden van bergziekte. Eenmaal in Cerro aangekomen was de moeilijk heid, die allereerst moest overwonnen worden, de Peruvianen er toe te brengen zich te laten onderzoe ken. In het begin hielden zij zich terug, maar ook hier bleek het spreekwoord te gelden van het. eerste schaap over den dam. Na verloop van korten tijd kwamen drommen inboorlingen zich bij het labora torium aanmelden, vaders en moeders met geheele huisgezinnen. Het werd eon kwestie van: Ben jij a! onderzocht en wanneer ga jij je laten onderzoeken? in Cerro de Pasco. De andere vermakelijkheden in de stad hadden er ongetwijfeld onder te lijden. Na Cerro d» Pasco werden ook eenigc afgelegen streken in de buurt er van bezocht. Afgescheiden van de lichamelijke gesteldheid van de bewoners, waarover ik zoo aanstonds zal spreken, bleek daar een eigenaardige toestand te heerschen. Een zeer zeer ouderwetsche, of zullen we zeggen een hypernieu- naar het Amerlkaanseh door 2ANE GRIST, Bewerkt door W. J. A. ROLDANUS Jr. 34. „Ik kan vandaag niet verder gaan," zeide zij. Creech keek haar medelijdend aan. En Lucy werd zich bewust, dat hij de laatste dagen hartelijker gewor den was. ,Jo zult wel moeten," zeide hij. „Aan dezen kant is geen water Dus trokken rij het bosöh in. En Lucy kwam tot de ontdekking.,, dat zij toch wel verder kon gaan. De paar den stapten en deden haar op den zachten, veerkrach- tigen grond geen pijn. Reeën en wilde kalkoenen waren er in overvloed, doch toonden maar weinig angst bij het zien van menschen. Al heel gauw voelde Lucy, dat zij door den drogen geur bedwelmd zou worden. Hij was zoo zwaar, zoo sterk, zoo doordringend. Maar hoewel zij voelde, dat zij onder den invloed ervan zou waggelen, deed hij haar toch opleven. Do middag verliep; de zon ging in een zwartge- streepten, gouden glans over in den avond. De boomen leken spookachtig m de duisternis en het bosch scheen dichter te worden. Wolven huilden en woeste kteten van wilde katten en uilen weerklonken. Lucy viel op haar paard in slaap. Eindelijk. Mt in den avond, toen Grcocn haar uit den zadel lichtte en haar neerlegde, strekte zij zich rechtuit op het zachte bed van dennen naalden cn wist niets meer. Zij werd niet wakker vóór den volgenden middag. Do plek, waar Creech zijn definitief kamp opgeslagen had, zag uit op het meest woeste gedeelte van dat woeste hoogland. De dennen stonden meer verspreid in ccn prachtig grasperk, dat plotseling op een kale rots eindigde. Gele rotsen torenden op boven den rand en daaronder spleet een gapende, smalle bergpas, blauw in„ zijn diepte, het einde van net groote plateau en gaf toegang tot het begin van den canon, welke zich volgens Creech door die wildernis van roode steen en groene kloven uitstrekte. Toen Lucy als betooverd verder keek, was rif verbijsterd over de uitgestrekte, golvende, kale oppervlakten. Iedere gróene kloof was een korte canon, welke evenwijdig met dezen middelsten en langeren canon liep. De hellingen en glooiingen bewezen hoe al werwetsche? De communistische staat, in hoogsteigen persoon. Al wat -wordt voortgebracht, wordt opgeslagen in de algeineene voorraadschuur. Aan iederen werkman wordt, zijn taak aang?wczen. Wie aardappelen noodig heeft, gaat. zo halen uit do voorraadschuur. De hoe veelheid die ieder mag halen, is onbeperkt. Komt dus hier op neer: zooveel als hij met zijn familie verorberen kan. Want wie zal meer willen hebben dan hij kan opeten, wanneer zijn buurman naast hem immers ook kan halen, wat hij noodig heeft? Doch wij zouden spreken over de lichaamsgesteld heid van de Peruvianen, niet over hun staatkundige beginselen, hoe belangwekkend die overigens ook mogen zijn. Een van de meest opvallende eigenschappen van- de*ze op groot hoogten levende bevolking is de horst- j wijdte. Waar de overige lichaamsbouw een omtrek van 79 c.M. zou doen verwachten, bedroeg deze 92 c.M,, en was daardoor veel grooter dan die van de leden der commissie, hoewel deze overigens steviger gebouwd waren. Photografiaëii met X-stralen, die j genomen weiden van de borst van inboorlingen en onderzoekera beiden, deden duidelijk uitkomen een! opvallend verschil in do plaatsing van de ribben. Bij da Peruvianen staan deze bijna horizontaal op de borstbeen. Het bloedonderzoek bracht uit, dat het aantal roode bloedlichaampjes bij de inboorlingen abnormaal hoog is, evenals de hoeveelheid hoemoglobine, twee omstandigheden, die hoogstwaarschijnlijk het bloed in staat stellen veel meer zuurstof uit de verdunde lucht te halen dan mogelijk is met, bloed van een samenstelling als het'onze. Deze dingen en de wij- van de N.V. Tabaksfabriek J. GRllNÜ, Groningen. PRIJS per Va pond per ons ZWAKT MERK 40 cl 16 ut. GROEN BLAUW ROOD VERKRIJGBAAR Anna Paulowna: Anna Paulowna: Barsingerhorn Calluntfloog Dirkahorn Van Ewifcksluis: Julianadorp Kleine Sluis Koegras Noordceharwoude Oudkarspel: St. Maarten St. Maartensbrug St. Maariensvlotbrug Schagen Schagerbrug Schoorl Valkoog Warxnenhuizen Winkel 't 25a r,d 45 ct 55 ct* 18 ct. 22 ct. 62'/» cl. 25 ct. bij|onderstaande adressen: C. DE BOER. Fa. P. NEUVEL. J. MIDDELBEEK. M. HOEK. P. DEKKER. J. VELDMAN. M. NOOT. G. DE JONG. A, VAN STIPRIAAN. H. KRAAKMAN. P. BERKHOUT. C. KROON Ce. Fa. H. HART Min. G. BAKKER Jae.zn. W. H. ROGGEVEEN, G. VETJGER Hzn. K, VEUGER Hzn. Fa. Jb. MOLEN A ARGrossier Wed. C. THOMAS, H. I. LIJNBACH. A. BUIK P. PASTOOR Czn. COöP. „DE TIJDGEEST". Wad, N, P. KEIJZER. die canons aamenhiagco. Luey deed niets dan staren. Zij was dien dag niet in staat te loopen of/te eten. Creech. bleef om haar heen hangen met ccn wroeging, die hij blijkbaar voelde, maar toch niet onder woorden brengen kon. „Verwacht je, dat Joel dezen grootcn canon op zal komen?" „Ja op een goeden dag. En ik wou, dat hij maar gauw kwam." „Kent hij den weg?" „Neen. Maar dot is voor hem geen bezwaar, hij oriën teert zich goed. En ik heb hem gezegd, dat hij den hoofd canon moest volgen. Zou Je wel willen gelooven dat je van dezen rand af veertig mijl recht naar beneden kan rijden zonder van je paard af te komen?" „Neen, ik geloof niet, dat dat mogelijk is." „En toch is het zoo. Ik heb het gedaan. Maar ik wou dien weg niet nemen, omdat ik dan sporen had moeten achterlaten." „Geloof je, dat we nu veilig zijn voor Cdrdts?" „Dat geloof ik zeker. Hij is geen spoorzoeker." „Maar als hij toch eens ons spoor vond?" „Nou, ik geloof, dat ik nog, een beetje beter schieten kan dan Cordts.' Lucy keek hem verbaasd aan. „O, het is zoo vreemd," zeide zij. „Jij zoudt voor mc vechten. En toch heb je me dagen lang over deze Areeselijke rotsen gesleept... Kijk mii eens aan, Creech. Zie ik 'er nog uit als Lucy Bostil?'' Creech liet zijn hoofd hangen. Ik dacht, dat ik geen ploert was. maar ik ben het weL „Toen ik nog klein was, hieldt je veel van me. Ik herinner me neg goed, hoe ik paardje reed op je knie.' „Lucy, ik heb aan zulke dingen, niet gedaent, toen ik Je meenam. Je was slechts een middel voor een doel. Bostil haatte me. Hij heeft mij ten gronde gericht. Ik tooest wraak nemen. En dat kon ik alleen door jou.'- Creech. ik verdedig vader niet Hij is hij is niet zooara er paarden in het spel zijn. Ik weet, dat .e schandelik behandeld heefl Maar waarom heb je" niet gewacht om het als, ©en man met hem uit te vechten m plaats van mij hierheen te sleepen?" „Daar heb ik nooit aan gedacht. Maar had ik het maar gedaan." Lucy voelde zich den volgenden dag beter en bood Creech aan hem met het weinige kampwerk te helpen. Maar hij wilde niet Er was niets te doen dan te rusten en te wachten en het niets doen scheen Creech vrees61- lijker te vallen dan Lucy. Hij was altijd druk bezig DE LEVERS ZEEP fl? VIAARDINQEN Lbrikanten van Lux cn Twtnk. de borstkas, die een diepe ademhaling mogelijk maakt, heffen blijkbaar te samen de nadeelen van de ijle lucht geheel op. Althans, de lichaamsinspanning, waartoe deze Pe ruvianen in staat zijn, is verwonderlijk. Een jongen van tien jaar bracht voor het oog van de commis sie een vracht van 36 pondl uit de mijn naar omhoog langs een ladder van een paar honderd meter. Een andere jongen, eenige jaren ouder, bracht langs die zelfde-ladcer een vracht omhoog van bijna honderd pond. In Leide gevallen werd na afloop van het werk een versnelde hartslag opgemerkt. Het bloed evenwel niet, dat deze plaats had om het gebrek aan zuur slof te vei goeden door de circulatie van een grootere hoeveelheid bloed door de aderen. Zonder twijfel wns het precies hetzelfde verschijnsel, dat zich bij one voordobt, wanneer we met een zak aardappelen op onzen rug naar den zolder wandelen. Hoevelen heb ben het trouwens niet, wanneer ze zonder eenige belasting een paar trappen opgaan. Het omhoog brengen van een vracht van een kleine Honderd pond langs een ladder van een paar hon- :lcrd meier lengte schijnt de meesten van ons waar- sjhijnlijk een karweitje, dat wij niet graag na zouden doen. Hoeveel te meer dan op een hoogte van 5000 M. loven den zeespiegel. Vaak werd opgemerkt, dat de Peruvianen, wanneer zij uit de mijn naar boven kwamen en hun las' hadden neergeworpen, plat voor over op den grond gingen liggen, en in die houding eenige minuten bleven. Daarna gingen ze" zonder eenig blijk van vermoeienis echter verder met hun arbeid. Het vermoeden ia uitgesproken, dat oen dergelijke verwonderlijke krachtsuitoefening, gepaard gaande aan zulk een groot, uithoudingsvermogen, gedeeltelijk veroorzaakt zou kunnen worden door de gewoonte van de Peruvianen om geregeld cocabladeren te kau wen. Van de bladeren van de cocastruik. die in Peru veelvuldig voorkomt, wordt de wolbekende cocaïne bereid. Ilot voornaamste resultaat van het onderzoek door Dr. Barcroft's commissie, waarover de leider zelf een belangwekkend verslag heeft, geschreven tn Nature, is wel dit, dat gebleken is, dat geleefd en gewerkt grw-fcévL Lucy v-oddte bij Jüati&eL dat rijn wroeging ieder uur grootor werd. en zij deed aiex wat ze beden ken kon om dat te bevorderen.. Creech maf» kte oen ruwen borstel voor haar door kleine wortels dicht aan elkaa rte binden. En Lucy wist daarmede, op de manier van Indianen, de klitten uit haar haar te krijgen. Dien dag scheen Creech graag Lucy's stem te hooren, zoodat hij dikwijls een gesprek met haar begon. Eens zeide hij peinzend „Ik probeer me iets te herinneren, dat ik in Bostil's Ford gehoord heb. Ik had je al lang willen vragen..." Plotseling keek hij haar aan. Hij, die tot dusverre zoo somber, zoo lusteloos, zoo dooösch geweest was, werd plotseling geestdriftig. „Ik heb .gehoord, dat je den King verslagen hebt op een rood paard een wild paani... Dat moest pen grap geweest zijn, net als van Joel." Neen, het is waar. En vader heeft bijna een beroerte gekregen." „Dat verwondert me niets. Zijn eigen dochter. J_.ucy, herinner je je nog dat je altijd gezegd hebt dat je den King zoudt slaan. Om Godswil vertel me alles ervan.' Lucy voelde een warme sympathie voor hem, omdat hij, "boe gebroken hij ook zijn mocht, toch nog oprecht blij kon zijn, dat een ander paard dan Eet zijne een raca gewonnen had. Bostil zou nooit zoo kunnen zijn. Dus vertelde Lucy hem alles van de race en daarna moest zij hem alles vertellen over Wildfire en dan over Sione. Maar eerst concentreerde al de belangstelling van Creech zich op Wildfire en de race, die eigenlijk niet geloopen was. Hij deed wel honderd vragen. Hij verkneuterde zich over Bostil's teleurstelling. En toen Lucy hem verteld had, dat Sione haar vader uitgedaagd had'tot een race met den inzet zijn leven en zijn paard tegen haar hand, raakte Creech buiten zich zelf. „Die Sione." „Hij is een wüde-paardenjager. En hij kan ons spoor volgen. „Ons spoor volgen, Sionezeg, Lucy, ben je ver liefd op nem?" Lucy liet een vreemd geluid hooren, half lach, half snik. „Of ik hem liefheb. OhP' „En je vader is tegen hem. Natuurlijk. Bostil haat iedereen^ die een snel paard heeft. Waarom heeft die idioot zijn hengst niet aan je vader verkocht?" „Hij heeft Wildfire aan mij gegeven." „Ik zou hetzelfde gedaan hebben. Maar wat moet er gebeuren, als je weer thuis komt?" Lucy schudde droevig haar hoofd. „Dat weet God alleen. Vader zal Wildfire nooit in zijn bezit krijgen en kan worden door menschen, wier bloed van 10 tot 12 pprcent minder zuurstof bevat dan wat. wij normaal noemen. Teven-s is gebleken, op welke wijze het bloed zich weet aan te passen, aan de, wat wij alweer zou den noemen, abnormale omstandigheden, waaronder het op groote hoogten verkeert. HOE DE PRESIDENT VAN DE VEREENIGDE STATEN BEWAAKT WORDT. In een particuliere correspondentie werd aan de N.P.Ct. dezer dagen over het bovenstaande onderwérp het een en ander gemeld. Hét voorbeeld voor zoovele om per soonlijke herinneringen te schrijven is gevolgd door den chef der Amerika arische geheime politie, die aldus in wijdt in de geheimen en moeilijkheden van de stille lijfwachten van het Witte Huis en de kostbare persoon van den president zelf. Het schijnt dat deze bewakingsdienst werd ingesteld nadat President McKinley was vermoord en sedert beroemt ze zich er op, dat noch geen der opvolgende presidenten' ooit oubewaakt gebleven is, zoodra hij zich maar even buiten de aeuren van „the White House" vertoonde. Er rijn in het boek vele vermakelijke voorbeeldjen, hoever die bewaking strekt. Er is bijvoorbeeld èen detec tive die altijd mee naar de kerk moet. De daarvoor aangewezene heet Murphy en hij vertelt hoe hij met resident Booievelt naar de Hervormde Kerk moest, iter met president ,Taft geregeld naar de „Unitarian Church", terwijl president Wilson zy'ne godsdienstige aandacht verdeelde tusschen de Presbyteriaansche en de Episcopalische kerken. En daarbij komt dat Murphy zelf een vroom Katholiek is en nooit één Zondag in zijn eigen kerk oversloeg, zoodat hij langzamerhand als een autoriteit op het gebied van verschillende kerkgenoot schappen mag beschouwd worden? Het" eigenaardige is dat de Prresident zelf niets over zijn lijfwacht te zeggen heeft, in zooverre n.L dat hij rijn bewakers niet kan gelasten thuis te blijven of hem buitenshuis een oogenblik alleen te laten. De meeste presidenten laten het zich dan ook rustig welgevallen en negeeren hunne lijfwachten absoluut kijken door hen heen en doen alsof ze hen niet zien. Bij eiken uitgang van IJ et Witte Huis is altijd- een man op post en hij heeft een electrischen schel onder zijn bereik, die direct correspondeert met het hoofdbureau van den bewakingsdienst Zooals ik reeds zeide, deze dienst gaat geheel buiten zijn hoofdpersoon om en het gaal dus niet aan om als de president een wandelingetje wil maken hem te vragen, een paar minuten te wachten tot de lijfwacht verzameld is? Op de hoofdwacht staan altijd een paar auto's klaér en zoodra die speciale bel overgaat, weten ze ook direct uit welke deur de presidênt naa rbuiten komt en snéllen een paar wachters ig de auto daar heen en verlaten den hoogen regeeringspersoon niet meer vóórdat hij veilig en wel weer binnen rijn eigen deur is aangeland. En ze moeten op alles getraind zijn, alles mede kunnen doen en mogen er absoluut niet uitzien als echte dienders of detectieven of, als de Amsterdammer zegt, „een stille smeris". Zoo rijn er een paar die speciaal getraind rijn in het opvangen van voorwerpen in de vlucht en hun plaats is altijd op de treeplank van de auto der Presidenten. De Amerikaansche dames houden er van om, als de President voorbijrijdt, bloemen in de auto te gooien, maar hoe gemakkelijk is het, een bom in een bouquet te verbergen? Eigenlijk moest hij een tonnisraket er voor in deu hand hebben, maar de Schepper heeft deze speciale mannen met zulke breede handen gezegend, dat rij zich beroemen dat in al die jaren dienst nog nooit maar zelfs een viooltje in de auto is te land ge komen. Er staat er een aan iedere rijde van de auto. Wanneer er gedrang is, zoodat er langzaam gereden wordt, („crowd-work", schijnt de officieele benaming hiervan la zijn), dan gaan er vier vóór de auto uit en hij zal me nooit met Sione laten trouwen. En wanneer jij hem den King afneemt als losprijs voor mij dan zal mijn ieven een hel zijn, want wanneer vader Sage King opoffert, zal hij mii later haten als de oorzaak, dat hij nem verloren heeft. „Dat kan ik me levendig indenken," zeide Creech eenvoudig. En hij dacht na, Lucy zag dien man door en'door als was hij kristal helder water. Hij was geen ploert en juist nu in zijn eenvoud, in zijn sympathie voor haar was hij beminlijk. „Het is een beroerde boel," ging Creech voort. „En ik vind het meer dan beroerd, aat ik je zoo in den weg staMaar kijk eens, Lucy, als Bostil niets van mijn voorstel hooren wil of laten we zeggen, als Bostil den King terugkrijgt, dan zou jouw kans om met Sione te trouwen toch met grooter worden." „Dat weet ik niet." „Die race moet geloopen worden." „Wat zal dat helpen?" riep Lucy uit met tranen in haar oogen. „Ik wil vader niet verliezen. Ik ik ik houd van hem hoe slecht hij ook rijn mag. En Lin verliezen zou mijn dood zijn. Wildfire zal Sage King slaan en dat wil zeggen, dat vader altyd tegen hem zal rijn." „Zou Sione den King dire race niet kunnen laten winnen?" ,Hij zou het kunnen, maar niet willen." „Zou jij hem er niet toe kunnen overhalen.?'' „Zeer zeker, maar dat wil ik niet." Creech had plannen kunnen maken voor het geluk van zijn eigen dochter, zoo ernstig was hij. „Misschien houden Jullie per slot van rekening niet genoeg van elkaar.... Snelle paarden beteekenen voor een man in dit land veel Ik weet het. want ik heb de mijne verloren..... Jongelui als jullie nouden misschien niet zooveel van elkaar." „Maar wij - wel." riep Lucy met een hartstochtelij ken snik. Al dat gepraat had haar zenuwachtig gemaékt. „Dan is het eenige wat er voor Sione nog overblijft Bostil iets voor te liegen." „Voor te liegen,"" nep Lucy. Ja. voor te liegen, Een race phantaseeren -- een, die Bostil niet kan rien en dan zeggen, dat de King Wildfire tegen den grond geloopen heeft Plotseling viel het Lucy in, aat één kant van Creech's denkbeeld niet tot hem doorgedrongen was. „Je vergeet dat mijn vader heel gauw Sage Eng of Sarchedon of Dusty Ben of een van zijn andere renpaarden niet meer zal bezitten. Hij verliest de paarden of mij, zou ik zoo zeggen. Daarom ben ik immers hier."

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1922 | | pagina 1