Alicneti Nitiis-
„ILabor"
DE WILDE JACHT
De TABAK die U zoekf is
Woensdag 18 October 1922.
65ste Jaargang^ No. 7114.
UitgeversN.V. v.h. TRAPMAN Co, Scliagen
Brieven uit Engeland.
FEUILLETON.
Gemengd Nieuws.
SCHAGE1
COURANT.
Dit blad verschijnt viermaal pea week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 'a morgens 8 uur, worden Advor-
tentiön nog zooveel mogelijk in het eetsUitkomend nummer geplaatst*
POSTREKEN1NO No. 23330. INT. TELEF no. 20
Prijs per 3 maanden f 1.65. Losse nummers I cent. ADVERTRN-
TIëN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meea 20 cent (bewljsno.
inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Heemstede, 14 October 1922.
Wij hebben allen dezen zomer mot belangstelling
Ie pogingen gevolgd, die door de Engelschen in het.
•verk werden gesteld om den hoogteen berg van de
•vereld te beklimmen, den Everest in het Himalaya-
^ebergte. Dat die progingen nog niet met succes be
kroond zijn, misschien ook de volgende maal of ma
len niet zullen slagen, wordt, zooals wij weten, ver
oorzaakt voor een groot gedeelte door de ijle lucht op
zulke groote hoogten, die het ademen heel moeilijk
on elke inspanning zoo goed aLs onmogelijk maakt,
In verband hiermee werd mijn aandacht zeer ge
trokken eenigen tijd geleden, door een verslag dat
k las, uitgebracht door een Engelsche commissie,
.ver oen reis naar Peru, en het leven door Peruvia
nen geleid op groote hoogten in de Andos.
Onder leiding van Dr. Joaeph Barcroft van Cam-
bridge is verleden jaar een groep Engelsche on. Ame-
rikan-n.svho doktoren naar het hartje van. de Andes
getrokken, om een onderzoek In te stellen naar de
wijzo, waarop de inboorlingen aldaar het klaai spe
len o;n te levop niet alleen, maar om zwaren licha-
rnelijken, arbeid te verrichten. Denzwnarstenii-
chainelijken arbeid, dien men zich denken kan, mo
gen we wel zeggen: mijnarbeid. En dat op een hoogte,
waarop acdero menschep blij zijn als ze adem halen,
het lichtste vrachtje niet kunnen dragon en bij het
loopen om de drie passen moeten stil staan om uit te
rusten.
De bedoeling der geneeskundige commissie was een
onderzoek in te stellen naar hart, longen en bloed
van de bevolking, die daar op een hoogte van bijna
5000 M. leeft en werkt. Een dergelijk onderzoek zou
niet alleen de weetlust, of als men het zoo wil noe
men, de nieuwsgierigheid bevredigen van degenen,
die het uitstelden. Het zou ook van belang kunnen
zijn voor de genezing van lijders aan hart.- en long
kwalen. Immers, bij hen openbaart zich een zelfdê
verschijnsel als bij de bevolking van zulke hooggele
gen streken: een geringe hoeveelheid zuurstof in
het blopd.
Het middelpunt der onderzoekingen door Dr. Bar
croft geleid, was het stadje Cerro de Pasco, een
plaats van 15000 inwoners! Nagenoeg eeh ieder in
Cerro de Pasco werkt in de kopermijnen. Het koper
erts, dat er verkregen wordt, gaat vandaar per trein
naar de kust De spoorbaan, waarlangs het vervoerd
wordt, geniet de onderscheiding de hoogste van de
wereld te zijn. De spoorwegmaatschappij was zoo
vriendelijk een wagon af te staan aan de geneeskun
dige commissie. Deze wagon werd tot laboratorium
ingericht en kan aldus gemakkelijk van de kust
naar do plaats van onderzoek worden gebracht.
De doktoren zelf volgden op hun gemak, de reis af
leggend! liij gedeelten om langzaam te-wennen aan
den verminderonden luchtdruk. Met uitzondering
van één van do groep, hadden zij, desniettegen
staande, allen te lijden van bergziekte.
Eenmaal in Cerro aangekomen was de moeilijk
heid, die allereerst moest overwonnen worden, de
Peruvianen er toe te brengen zich te laten onderzoe
ken. In het begin hielden zij zich terug, maar ook
hier bleek het spreekwoord te gelden van het. eerste
schaap over den dam. Na verloop van korten tijd
kwamen drommen inboorlingen zich bij het labora
torium aanmelden, vaders en moeders met geheele
huisgezinnen. Het werd eon kwestie van: Ben jij a!
onderzocht en wanneer ga jij je laten onderzoeken?
in Cerro de Pasco. De andere vermakelijkheden in
de stad hadden er ongetwijfeld onder te lijden.
Na Cerro d» Pasco werden ook eenigc afgelegen
streken in de buurt er van bezocht. Afgescheiden
van de lichamelijke gesteldheid van de bewoners,
waarover ik zoo aanstonds zal spreken, bleek daar
een eigenaardige toestand te heerschen. Een zeer zeer
ouderwetsche, of zullen we zeggen een hypernieu-
naar het Amerlkaanseh door 2ANE GRIST,
Bewerkt door W. J. A. ROLDANUS Jr.
34.
„Ik kan vandaag niet verder gaan," zeide zij.
Creech keek haar medelijdend aan. En Lucy werd
zich bewust, dat hij de laatste dagen hartelijker gewor
den was.
,Jo zult wel moeten," zeide hij. „Aan dezen kant is
geen water
Dus trokken rij het bosöh in. En Lucy kwam tot de
ontdekking.,, dat zij toch wel verder kon gaan. De paar
den stapten en deden haar op den zachten, veerkrach-
tigen grond geen pijn. Reeën en wilde kalkoenen waren
er in overvloed, doch toonden maar weinig angst bij het
zien van menschen. Al heel gauw voelde Lucy, dat
zij door den drogen geur bedwelmd zou worden. Hij was
zoo zwaar, zoo sterk, zoo doordringend. Maar hoewel
zij voelde, dat zij onder den invloed ervan zou waggelen,
deed hij haar toch opleven.
Do middag verliep; de zon ging in een zwartge-
streepten, gouden glans over in den avond. De boomen
leken spookachtig m de duisternis en het bosch scheen
dichter te worden. Wolven huilden en woeste kteten
van wilde katten en uilen weerklonken. Lucy viel op
haar paard in slaap. Eindelijk. Mt in den avond, toen
Grcocn haar uit den zadel lichtte en haar neerlegde,
strekte zij zich rechtuit op het zachte bed van dennen
naalden cn wist niets meer.
Zij werd niet wakker vóór den volgenden middag.
Do plek, waar Creech zijn definitief kamp opgeslagen
had, zag uit op het meest woeste gedeelte van dat
woeste hoogland. De dennen stonden meer verspreid
in ccn prachtig grasperk, dat plotseling op een kale rots
eindigde. Gele rotsen torenden op boven den rand en
daaronder spleet een gapende, smalle bergpas, blauw in„
zijn diepte, het einde van net groote plateau en gaf
toegang tot het begin van den canon, welke zich volgens
Creech door die wildernis van roode steen en groene
kloven uitstrekte. Toen Lucy als betooverd verder keek,
was rif verbijsterd over de uitgestrekte, golvende, kale
oppervlakten. Iedere gróene kloof was een korte canon,
welke evenwijdig met dezen middelsten en langeren
canon liep. De hellingen en glooiingen bewezen hoe al
werwetsche? De communistische staat, in hoogsteigen
persoon.
Al wat -wordt voortgebracht, wordt opgeslagen in
de algeineene voorraadschuur. Aan iederen werkman
wordt, zijn taak aang?wczen. Wie aardappelen noodig
heeft, gaat. zo halen uit do voorraadschuur. De hoe
veelheid die ieder mag halen, is onbeperkt. Komt
dus hier op neer: zooveel als hij met zijn familie
verorberen kan. Want wie zal meer willen hebben
dan hij kan opeten, wanneer zijn buurman naast
hem immers ook kan halen, wat hij noodig heeft?
Doch wij zouden spreken over de lichaamsgesteld
heid van de Peruvianen, niet over hun staatkundige
beginselen, hoe belangwekkend die overigens ook
mogen zijn.
Een van de meest opvallende eigenschappen van-
de*ze op groot hoogten levende bevolking is de horst- j
wijdte. Waar de overige lichaamsbouw een omtrek
van 79 c.M. zou doen verwachten, bedroeg deze 92
c.M,, en was daardoor veel grooter dan die van de
leden der commissie, hoewel deze overigens steviger
gebouwd waren. Photografiaëii met X-stralen, die j
genomen weiden van de borst van inboorlingen en
onderzoekera beiden, deden duidelijk uitkomen een!
opvallend verschil in do plaatsing van de ribben. Bij
da Peruvianen staan deze bijna horizontaal op de
borstbeen.
Het bloedonderzoek bracht uit, dat het aantal roode
bloedlichaampjes bij de inboorlingen abnormaal
hoog is, evenals de hoeveelheid hoemoglobine, twee
omstandigheden, die hoogstwaarschijnlijk het bloed
in staat stellen veel meer zuurstof uit de verdunde
lucht te halen dan mogelijk is met, bloed van een
samenstelling als het'onze. Deze dingen en de wij-
van de N.V. Tabaksfabriek J. GRllNÜ,
Groningen.
PRIJS per Va pond per ons
ZWAKT MERK 40 cl 16 ut.
GROEN
BLAUW
ROOD
VERKRIJGBAAR
Anna Paulowna:
Anna Paulowna:
Barsingerhorn
Calluntfloog
Dirkahorn
Van Ewifcksluis:
Julianadorp
Kleine Sluis
Koegras
Noordceharwoude
Oudkarspel:
St. Maarten
St. Maartensbrug
St. Maariensvlotbrug
Schagen
Schagerbrug
Schoorl
Valkoog
Warxnenhuizen
Winkel
't 25a r,d
45 ct
55 ct*
18 ct.
22 ct.
62'/» cl. 25 ct.
bij|onderstaande adressen:
C. DE BOER.
Fa. P. NEUVEL.
J. MIDDELBEEK.
M. HOEK.
P. DEKKER.
J. VELDMAN.
M. NOOT.
G. DE JONG.
A, VAN STIPRIAAN.
H. KRAAKMAN.
P. BERKHOUT.
C. KROON Ce.
Fa. H. HART Min.
G. BAKKER Jae.zn.
W. H. ROGGEVEEN,
G. VETJGER Hzn.
K, VEUGER Hzn.
Fa. Jb. MOLEN A ARGrossier
Wed. C. THOMAS,
H. I. LIJNBACH.
A. BUIK
P. PASTOOR Czn.
COöP. „DE TIJDGEEST".
Wad, N, P. KEIJZER.
die canons aamenhiagco.
Luey deed niets dan staren. Zij was dien dag niet
in staat te loopen of/te eten. Creech. bleef om haar heen
hangen met ccn wroeging, die hij blijkbaar voelde, maar
toch niet onder woorden brengen kon.
„Verwacht je, dat Joel dezen grootcn canon op zal
komen?"
„Ja op een goeden dag. En ik wou, dat hij maar
gauw kwam."
„Kent hij den weg?"
„Neen. Maar dot is voor hem geen bezwaar, hij oriën
teert zich goed. En ik heb hem gezegd, dat hij den hoofd
canon moest volgen. Zou Je wel willen gelooven dat je
van dezen rand af veertig mijl recht naar beneden kan
rijden zonder van je paard af te komen?"
„Neen, ik geloof niet, dat dat mogelijk is."
„En toch is het zoo. Ik heb het gedaan. Maar ik wou
dien weg niet nemen, omdat ik dan sporen had moeten
achterlaten."
„Geloof je, dat we nu veilig zijn voor Cdrdts?"
„Dat geloof ik zeker. Hij is geen spoorzoeker."
„Maar als hij toch eens ons spoor vond?"
„Nou, ik geloof, dat ik nog, een beetje beter schieten
kan dan Cordts.'
Lucy keek hem verbaasd aan. „O, het is zoo
vreemd," zeide zij. „Jij zoudt voor mc vechten. En toch
heb je me dagen lang over deze Areeselijke rotsen
gesleept... Kijk mii eens aan, Creech. Zie ik 'er nog uit
als Lucy Bostil?''
Creech liet zijn hoofd hangen. Ik dacht, dat ik geen
ploert was. maar ik ben het weL
„Toen ik nog klein was, hieldt je veel van me. Ik
herinner me neg goed, hoe ik paardje reed op je knie.'
„Lucy, ik heb aan zulke dingen, niet gedaent, toen ik
Je meenam. Je was slechts een middel voor een doel.
Bostil haatte me. Hij heeft mij ten gronde gericht. Ik
tooest wraak nemen. En dat kon ik alleen door jou.'-
Creech. ik verdedig vader niet Hij is hij is niet
zooara er paarden in het spel zijn. Ik weet, dat
.e schandelik behandeld heefl Maar waarom heb
je" niet gewacht om het als, ©en man met hem uit te
vechten m plaats van mij hierheen te sleepen?"
„Daar heb ik nooit aan gedacht. Maar had ik het
maar gedaan."
Lucy voelde zich den volgenden dag beter en bood
Creech aan hem met het weinige kampwerk te helpen.
Maar hij wilde niet Er was niets te doen dan te rusten
en te wachten en het niets doen scheen Creech vrees61-
lijker te vallen dan Lucy. Hij was altijd druk bezig
DE LEVERS ZEEP fl?
VIAARDINQEN
Lbrikanten van Lux cn Twtnk.
de borstkas, die een diepe ademhaling mogelijk
maakt, heffen blijkbaar te samen de nadeelen van
de ijle lucht geheel op.
Althans, de lichaamsinspanning, waartoe deze Pe
ruvianen in staat zijn, is verwonderlijk. Een jongen
van tien jaar bracht voor het oog van de commis
sie een vracht van 36 pondl uit de mijn naar omhoog
langs een ladder van een paar honderd meter. Een
andere jongen, eenige jaren ouder, bracht langs die
zelfde-ladcer een vracht omhoog van bijna honderd
pond. In Leide gevallen werd na afloop van het werk
een versnelde hartslag opgemerkt. Het bloed evenwel
niet, dat deze plaats had om het gebrek aan zuur
slof te vei goeden door de circulatie van een grootere
hoeveelheid bloed door de aderen. Zonder twijfel wns
het precies hetzelfde verschijnsel, dat zich bij one
voordobt, wanneer we met een zak aardappelen op
onzen rug naar den zolder wandelen. Hoevelen heb
ben het trouwens niet, wanneer ze zonder eenige
belasting een paar trappen opgaan.
Het omhoog brengen van een vracht van een kleine
Honderd pond langs een ladder van een paar hon-
:lcrd meier lengte schijnt de meesten van ons waar-
sjhijnlijk een karweitje, dat wij niet graag na zouden
doen. Hoeveel te meer dan op een hoogte van 5000
M. loven den zeespiegel. Vaak werd opgemerkt, dat
de Peruvianen, wanneer zij uit de mijn naar boven
kwamen en hun las' hadden neergeworpen, plat voor
over op den grond gingen liggen, en in die houding
eenige minuten bleven. Daarna gingen ze" zonder
eenig blijk van vermoeienis echter verder met hun
arbeid.
Het vermoeden ia uitgesproken, dat oen dergelijke
verwonderlijke krachtsuitoefening, gepaard gaande
aan zulk een groot, uithoudingsvermogen, gedeeltelijk
veroorzaakt zou kunnen worden door de gewoonte
van de Peruvianen om geregeld cocabladeren te kau
wen. Van de bladeren van de cocastruik. die in Peru
veelvuldig voorkomt, wordt de wolbekende cocaïne
bereid.
Ilot voornaamste resultaat van het onderzoek door
Dr. Barcroft's commissie, waarover de leider zelf een
belangwekkend verslag heeft, geschreven tn Nature,
is wel dit, dat gebleken is, dat geleefd en gewerkt
grw-fcévL Lucy v-oddte bij Jüati&eL dat rijn wroeging
ieder uur grootor werd. en zij deed aiex wat ze beden
ken kon om dat te bevorderen.. Creech maf» kte oen
ruwen borstel voor haar door kleine wortels dicht aan
elkaa rte binden. En Lucy wist daarmede, op de manier
van Indianen, de klitten uit haar haar te krijgen. Dien
dag scheen Creech graag Lucy's stem te hooren, zoodat
hij dikwijls een gesprek met haar begon. Eens zeide hij
peinzend
„Ik probeer me iets te herinneren, dat ik in Bostil's
Ford gehoord heb. Ik had je al lang willen vragen..."
Plotseling keek hij haar aan. Hij, die tot dusverre zoo
somber, zoo lusteloos, zoo dooösch geweest was, werd
plotseling geestdriftig. „Ik heb .gehoord, dat je den
King verslagen hebt op een rood paard een wild
paani... Dat moest pen grap geweest zijn, net als van
Joel."
Neen, het is waar. En vader heeft bijna een beroerte
gekregen."
„Dat verwondert me niets. Zijn eigen dochter. J_.ucy,
herinner je je nog dat je altijd gezegd hebt dat je den
King zoudt slaan. Om Godswil vertel me alles ervan.'
Lucy voelde een warme sympathie voor hem, omdat
hij, "boe gebroken hij ook zijn mocht, toch nog oprecht
blij kon zijn, dat een ander paard dan Eet zijne
een raca gewonnen had. Bostil zou nooit zoo kunnen
zijn. Dus vertelde Lucy hem alles van de race en
daarna moest zij hem alles vertellen over Wildfire en dan
over Sione. Maar eerst concentreerde al de belangstelling
van Creech zich op Wildfire en de race, die eigenlijk
niet geloopen was. Hij deed wel honderd vragen. Hij
verkneuterde zich over Bostil's teleurstelling. En toen
Lucy hem verteld had, dat Sione haar vader uitgedaagd
had'tot een race met den inzet zijn leven en zijn paard
tegen haar hand, raakte Creech buiten zich zelf.
„Die Sione."
„Hij is een wüde-paardenjager. En hij kan ons spoor
volgen.
„Ons spoor volgen, Sionezeg, Lucy, ben je ver
liefd op nem?"
Lucy liet een vreemd geluid hooren, half lach, half
snik. „Of ik hem liefheb. OhP'
„En je vader is tegen hem. Natuurlijk. Bostil haat
iedereen^ die een snel paard heeft. Waarom heeft die
idioot zijn hengst niet aan je vader verkocht?"
„Hij heeft Wildfire aan mij gegeven."
„Ik zou hetzelfde gedaan hebben. Maar wat moet er
gebeuren, als je weer thuis komt?"
Lucy schudde droevig haar hoofd. „Dat weet God
alleen. Vader zal Wildfire nooit in zijn bezit krijgen en
kan worden door menschen, wier bloed van 10 tot 12
pprcent minder zuurstof bevat dan wat. wij normaal
noemen. Teven-s is gebleken, op welke wijze het bloed
zich weet aan te passen, aan de, wat wij alweer zou
den noemen, abnormale omstandigheden, waaronder
het op groote hoogten verkeert.
HOE DE PRESIDENT VAN DE VEREENIGDE
STATEN BEWAAKT WORDT.
In een particuliere correspondentie werd aan de N.P.Ct.
dezer dagen over het bovenstaande onderwérp het een
en ander gemeld. Hét voorbeeld voor zoovele om per
soonlijke herinneringen te schrijven is gevolgd door den
chef der Amerika arische geheime politie, die aldus in
wijdt in de geheimen en moeilijkheden van de stille
lijfwachten van het Witte Huis en de kostbare persoon
van den president zelf.
Het schijnt dat deze bewakingsdienst werd ingesteld
nadat President McKinley was vermoord en sedert
beroemt ze zich er op, dat noch geen der opvolgende
presidenten' ooit oubewaakt gebleven is, zoodra hij
zich maar even buiten de aeuren van „the White
House" vertoonde.
Er rijn in het boek vele vermakelijke voorbeeldjen,
hoever die bewaking strekt. Er is bijvoorbeeld èen detec
tive die altijd mee naar de kerk moet. De daarvoor
aangewezene heet Murphy en hij vertelt hoe hij met
resident Booievelt naar de Hervormde Kerk moest,
iter met president ,Taft geregeld naar de „Unitarian
Church", terwijl president Wilson zy'ne godsdienstige
aandacht verdeelde tusschen de Presbyteriaansche en de
Episcopalische kerken. En daarbij komt dat Murphy zelf
een vroom Katholiek is en nooit één Zondag in zijn
eigen kerk oversloeg, zoodat hij langzamerhand als een
autoriteit op het gebied van verschillende kerkgenoot
schappen mag beschouwd worden?
Het" eigenaardige is dat de Prresident zelf niets over
zijn lijfwacht te zeggen heeft, in zooverre n.L dat hij
rijn bewakers niet kan gelasten thuis te blijven of hem
buitenshuis een oogenblik alleen te laten.
De meeste presidenten laten het zich dan ook rustig
welgevallen en negeeren hunne lijfwachten absoluut
kijken door hen heen en doen alsof ze hen niet
zien. Bij eiken uitgang van IJ et Witte Huis is altijd-
een man op post en hij heeft een electrischen schel
onder zijn bereik, die direct correspondeert met het
hoofdbureau van den bewakingsdienst Zooals ik reeds
zeide, deze dienst gaat geheel buiten zijn hoofdpersoon
om en het gaal dus niet aan om als de president
een wandelingetje wil maken hem te vragen, een paar
minuten te wachten tot de lijfwacht verzameld is?
Op de hoofdwacht staan altijd een paar auto's klaér
en zoodra die speciale bel overgaat, weten ze ook direct
uit welke deur de presidênt naa rbuiten komt en snéllen
een paar wachters ig de auto daar heen en verlaten
den hoogen regeeringspersoon niet meer vóórdat hij
veilig en wel weer binnen rijn eigen deur is aangeland.
En ze moeten op alles getraind zijn, alles mede
kunnen doen en mogen er absoluut niet uitzien als
echte dienders of detectieven of, als de Amsterdammer
zegt, „een stille smeris".
Zoo rijn er een paar die speciaal getraind rijn in het
opvangen van voorwerpen in de vlucht en hun plaats is
altijd op de treeplank van de auto der Presidenten.
De Amerikaansche dames houden er van om, als de
President voorbijrijdt, bloemen in de auto te gooien,
maar hoe gemakkelijk is het, een bom in een bouquet te
verbergen? Eigenlijk moest hij een tonnisraket er voor
in deu hand hebben, maar de Schepper heeft deze
speciale mannen met zulke breede handen gezegend,
dat rij zich beroemen dat in al die jaren dienst nog
nooit maar zelfs een viooltje in de auto is te land ge
komen. Er staat er een aan iedere rijde van de auto.
Wanneer er gedrang is, zoodat er langzaam gereden
wordt, („crowd-work", schijnt de officieele benaming
hiervan la zijn), dan gaan er vier vóór de auto uit en
hij zal me nooit met Sione laten trouwen. En wanneer
jij hem den King afneemt als losprijs voor mij dan
zal mijn ieven een hel zijn, want wanneer vader Sage
King opoffert, zal hij mii later haten als de oorzaak, dat
hij nem verloren heeft.
„Dat kan ik me levendig indenken," zeide Creech
eenvoudig. En hij dacht na,
Lucy zag dien man door en'door als was hij kristal
helder water. Hij was geen ploert en juist nu in zijn
eenvoud, in zijn sympathie voor haar was hij beminlijk.
„Het is een beroerde boel," ging Creech voort. „En ik
vind het meer dan beroerd, aat ik je zoo in den weg
staMaar kijk eens, Lucy, als Bostil niets van mijn
voorstel hooren wil of laten we zeggen, als Bostil
den King terugkrijgt, dan zou jouw kans om met Sione
te trouwen toch met grooter worden."
„Dat weet ik niet."
„Die race moet geloopen worden."
„Wat zal dat helpen?" riep Lucy uit met tranen
in haar oogen. „Ik wil vader niet verliezen. Ik ik
ik houd van hem hoe slecht hij ook rijn mag. En Lin
verliezen zou mijn dood zijn. Wildfire zal Sage King
slaan en dat wil zeggen, dat vader altyd tegen hem
zal rijn."
„Zou Sione den King dire race niet kunnen laten
winnen?"
,Hij zou het kunnen, maar niet willen."
„Zou jij hem er niet toe kunnen overhalen.?''
„Zeer zeker, maar dat wil ik niet."
Creech had plannen kunnen maken voor het geluk
van zijn eigen dochter, zoo ernstig was hij.
„Misschien houden Jullie per slot van rekening niet
genoeg van elkaar.... Snelle paarden beteekenen voor
een man in dit land veel Ik weet het. want ik heb de
mijne verloren..... Jongelui als jullie nouden misschien
niet zooveel van elkaar."
„Maar wij - wel." riep Lucy met een hartstochtelij
ken snik. Al dat gepraat had haar zenuwachtig gemaékt.
„Dan is het eenige wat er voor Sione nog overblijft
Bostil iets voor te liegen."
„Voor te liegen,"" nep Lucy.
Ja. voor te liegen, Een race phantaseeren -- een, die
Bostil niet kan rien en dan zeggen, dat de King
Wildfire tegen den grond geloopen heeft
Plotseling viel het Lucy in, aat één kant van Creech's
denkbeeld niet tot hem doorgedrongen was. „Je vergeet
dat mijn vader heel gauw Sage Eng of Sarchedon of
Dusty Ben of een van zijn andere renpaarden niet meer
zal bezitten. Hij verliest de paarden of mij, zou ik zoo
zeggen. Daarom ben ik immers hier."