w mm OOGEJÏBIIK
ornmimmsom
VIM
AIliHtil NilllS-
Aimtuiit- LiiüuiHil
Het Huwelijk van Lady Tancred.
DE JBMKAMBl FELSCK
Efi HELDER, IS 1
HET 5CH0Cfifi0UMBYiLE
EMAUIE,HOUTWEE
TECELS Efi VL0EE
Brieven uit Rome.
Woensdag 31 Januari 1923.
66ste Jaargang. No, 7172.
Jlitpvers i N.V, v.
Co., Scliapn
EERSTE KLAD.
FEUILLETON.
m PRACT1SCHE STROOJBOSSm
or LEVE R'S ZEE PMY.VLAAftDïmETI
SCHA
OU blad v«na<-hljnt viermaal por wttok: Dinsdag, Woensdag, Ponder-
dag en Zaterdag. BIJ inzending tot morgous R uur, worden Adver-
tentlftn nog zooveel mogelijk ln het eeratullkomond nummer geplaatst.
POSTREKENINO No. 23330.
FNT. TELEF. no. 20
Prijs per 3 maanden 1 l.Gft. Loooo nummers 0 cent, ADVHS1RTKN-
TïftN van 1 tot 5 regels f 1.10, Iedere regel moo» B0 cent (bewljsno,
Inhogrepen). Grooto letters worden naar ploatsunimto berekend.
DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN
Voordat de scherpe winden van over de besneeuw
de toppen der Sabljnen komeni aanwaaien en dje Ro
meinen ineenkrimpen van kou, is het Forum op
Zondag, den dag waarop het kosteloos voor ieder
toegankelijk is, een geliefkoosde wandelplaats voor
jong en oud. De kinderen- spelen er graag verstopper
tje tusscheh de steenklompen en omgevallen pilaren,
terwijl de ouderen zich op een. door de zon warm ge-
stoofden steen zetten; ook zijn er altijd' archeologen
en jonge geestelijken, die, met hun notitieboeekje in
de hanid, met grooto nauwgezetheid 'n opschrift co-
piecren of de plek trachten na te speuren waar een
of ander verwoest heiligdom eenmaal gestaan moet
hebben.
Ook wij waren eens op een'zonnigen Zondagmid
dag in October naar het Forum gegaan; de wilde
wijnranken waren purperrood geworden, de ruige
1'alntijn scheen oen rots, gegoten uit gloeiend bronft,
overal stonden goudien bloemen tusischen die marme
ren brokstukken en- te midden van dat schilderachti
ge complex zagen we in een Loggia bij de< tempel
van Vesta een kleine donkere vrouwenfiguur en om
haar een paar honderd menschen, die dicht opeen
gepakt stonden om geen woord te verliezen van
de poëzie, die Orsetta rsetti de Toskaamsche in
haar vloeiend-zoete taal voor hen op zei.
Wij mengden ons onder de to.ehoorders en keken
naar de gezichten om ons heen. Hoe vol aandacht
luisterden die Romeinen, uit de lagere volksklasse,
waren de meesten, naar d'e lyriek van Giovanni Pas-
coli, naar de kleurige beschrijvingen van den gloeien-
den woordkunstenaar, die d'Annunzio is, naar de pa-
r riotische gedichten, die spontaan werden toege-
uiohdl en naar dien onvergeetlijkien Zonnezang van
den heilige van Assisi: „Lodate sia mio fratello il
mosser isolie-.Geprezen zijn mijn broedler
heer zom"., die Orsetta, op dringend verlangen
van haar auditorium, nadat zij haar programma ge
ëindigd had, nog toe moest geven! Hoe lief hebben
we die Italianen in zulke oogenblikken, als wei ze zien
op diezen historischen bodem, daar waar Cesar en
Ma.rc-Antonie met hun welsprekend^ redevoeringen
hot volk aan zich wisten te boeien, vinden, we nu die
licht bewogen, alt ij d-naar-aan doeningen-verlangen
den terug! Met aandacht volgen. ze hier een uur lang
de verzen van hun dichters, na elk vers klappen
zo in de handen, roepen1 hun:: „brava" of vragen de
„dlsouso" oen.1 poëzie op te zoggen, die hun bijzondere
liefde heeft.
Orsetta doet dit werk, hoe onbemiddeld zij ook is,
uit toewijding aan do kunst en uit sympathie met
de volksklasse, die alleen Zondags den tijd heeft
voor zulke genietingen. Ü8 geleerde archeoloog Bo
ni, die d'e uitgravingen op hot Forum en den Pala-
tijn leidt, en zijn oud-Rome met fanatieke liefde en
jalouzie, die, hier voor geen ander doel worden toe
komsten, die, hier voor geen ander doel worden toe
gestaan.
Tegenover do Loggia, die de Flarentijnsche als
.spreekgestoelte dient, staat do kleine pracht-kork van
S. Cosma en Damiano; boven do oude, groen-bron
zen deuren, die daar zno heerlijk tumeben rood mar
mer kolommen is ingelijfd, verheft zich goud-lcihtond
het kruis. De spreekster richt onwillekeurig, als zij
haar Zonnelied van S. Francescu opzegt. <de blik
daarheen eni ziet dan eiken Zondag weer oen kleine
vogel, die op oen der armen van het. kruis, de kop
voorovergebogen, naar haar schijnt te luisteren.
Iloe roerend klcxnk die sonore vrouwenstem tus-
schen de in puin gevallen monumenten, met welk
een spanning hielden de kinderen, die zich als hage
dissen op do steenen lagen te koesteren, die donkere
oogen op haar gericht en hoe sterk voeld'en we weer
in dit uur, dat wie in den schaduw vam den Palatijn
Naar het Engelsch van ELINOR GLYN.
8.
Je bent afschuwelijk knap, zei lord Tancred.
Denk eens aan je oom, den hertog van Glaston-
bury, ging de financier voort. Die vervult zijn
taak in ieder opzicht. Hij is een royaal landheer en
een staatsman met een gezonden, wèl in evenwicht
zijnden geest welk ander land. welke andere
stand zou een man kunnen voortbrengen, als hij?
Ja, de hertog ie een uitstekende man! beaam
de do neef. Hij is een beetje hard, zooals velen
van ons bij tijden zijn, maar hij houdt den boel
prachtig aan den gang en mijn nicht Ethelrida helpt
hom daarbij. Zij is een modelvrouw, maar je kent
haar natuurlijk. Vind je óók niet?
Lady Ethelrida lijkt mij een volmaakte jonge
vrouw toe, zei Fraacis Markrute en hief zijn glas te
gen het licht. Ik wilde dat ik haar van meer nabij
kende - wij spreken elkaar maar heel zelden. Zij
gaat niet heel veel uit, zooals je weet.
O, daar kan ik wol voor zorgen als je be-
lag in haar stelt, ouwe jongen. Ik dacht dat je
absoluut onverschillig was voor vrouwen en dat zo
je eigenlijk verveelden.
Ik dacht toch dat ik je gezegd had was het
niet gisteren nog? dat éón vrouw mogelijk wel
voel voor mij zou kunnen zijn voor de gewone
papegaaien, die oen mensch aldaar tegen komt, heb
ik geen tijd over. Er zijn drie soorten in het vrou
welijk geslacht; die voor het lichaam, die voor den
geest, en die voor beiden en de laatste soort is
gevaarlijk. De beide eorste kunnen alleen maar som-
mige luimen in den man bevredigen. Gelukkig voor
ons komt de gecombineerde soort maar weinig
voor.
Lord Tancred had hem wel willen vragen onder
welke soort Francis Markrute zijn nicht rang
schikte. maar hij hield zich in voor hem zelf
stond het vast dat zij tot de laatste behoorde, en dat
doorbrachten, het.groote verschil tusschen de men
taliteit van dit volk en het onze! Kunnen we ons
voorstellen, dat in het Vondelpark een enthousiaste
jonge vrouw de bewoners van d'en Jordaan komt
verblijden door hen wat verzen van Vondel, Hooft
en Verwey voor te lezen? Waarlijk, hoe langer we
de lucht op dit vulkanische schiereiland inademen,
des te beter gaan we de fouten van zijn bewoners
begrijpen en loeren we zijn mooie eigenschappen
bewonderen.
Het Forum is de wintermaanden koud en ongastvrij,
maar Orsetta vindt overal een dankbaar publiek en
dezen Zondag mochten-we haar vergezellen naar Regina
Goeli, waar vele'bonderden zijn opgesloten, de lugubere
gevangenis, die zoo menig veroordeelde nooit meer
verlaten zal. De zeer humane directeur, die het Ameri-
kaansche gevangenis-systeem van Elmira is toegedaan,
nam dankbaar Orsetta's voorstel aan om voor zijn
„verpleegden" te komen reciteeren en nu welfde zich
dezen Zondagochtend geen stralend blauwe lucht boven
ons, en geen kinderoogen waren het, die begeering de
poëzie indronken en toch welk een stemming was
er ia die lange kille gang van maar enkele meterts
breed, waarin de gevangenen dicht opeen zaten, terwijl
zij ook de gaanderijen riilden, die daar twee verdiepin
gen boven elkaar, toegang tot hun cellen geven. Een
driehonderd gevangenen waren er. Voor welken misdaad
verloren zij hun vrijheid? Stellig voor 'tmeerendeel voor
doodslag of moord in hartstocht en drift begaan, uit
minnenijd of jalouzie. Zonder zich rekenschap te geven
van do in ben oplaaiende woede, zonder de gelvolgen
van hun daad te overwegen, slaan ze toe. De Italiaan
wil zich wreken. Van laaghartige weloverlegde moorden
om zich te verrijken, zooals die in Parijs schering en
inslag zijn, hoort men hier zelden. Gestolen wordt er
veel. want het begrip van mijn en dijn is hier weinig
ontwikkeld; 23j stelen zooals de raaf die glinsterende
dingen naar zijn nest sleept en zooals kinderen, die
zich andermans lekkernijen toeëigenen.
Orsetta begroette haar gehoor met Ada Negri's „Sa-
luto Fraterno", waarvan het eerste vers luidt j
„Gegroet, o mijn broeder,
Ik kan niet-uw naam en een onbekende ben ik voor u.
Nooit nog zag ik uw aangezicht; ik vraag niet van
waar gij' kwaamt,
Noch Wie ge^rijt. Wat kominert heit mij wat ge morgen
doen wilt.
En of uw (handen rein zijn"Ook gij rijt met smarten
geboren en vleesch van mijn vleesch.
Ook op u ligt net Lot met zijn wreede grijpklauw te
roeren....
Verborgen in een donkeren hoëk om te zekerder zijn
slag straks te slaan.
O gij, die geweend hebt zooals ik weende, luistef
even naar mijn stem
God rij u genadig, mijn broeder."
voor
met w
hoe guT klonk fiun lai
bij de humoristische verzen
met welk een aandacht volgden rij S. Bernardus' Invo
catie aan Maria uit Dante's „Paradijs".
Het programma van Orsetta werd afgewisseld door
de uitvoering van een muziek, gearrangeerd voor viool,
mandolien en harmonium,)door den muziekmeester van
de gevangenen, die hier een paar jaar moet blijven
ornaat hij uit geldgebrek een orgel -verkocht, dat hem
niet toebehoorde.
Waar in Rome veel menschen bijeen rijn van de
betere klasse, zooals in café's, comedies of concerten,
daar worden we bij het analysceren van die gezichten
onaangenaam getroffen dóór het sterk materialistische
karakter der mcesten, door het onvrije van hun blik
en de doorloopend al te vriendelijk welwillende uit
drukking die er op ten toon ligt gespreid, als zo een
groet wisselen of zich bespied wanen. Eerzucht en grof
egoïsme schijnt ons de meest kenmerkende eigenschap
van het groote meerendeel dier deftige heeren die
met een overbeleefd „commendatore" of „cavaliere"
worden aangesproken.
Onder het masker vaa hoffelijkheid dringen ze elkaar
bij de eerste gelegenheid de beste brutaal Voorbij om het
eerst de voet op de ladder of weer een sport hooger
te zetten. Maar in deze kleine maatschappij niets van
trok heip aan. Ja, als hij er over nadacht, moest, hij
het beamen, deze soort was de eonige werkelijk ge
vaarlijke en hij had ze zoo zelden aangetroffenl
Toen schilderde zijn verbeelding hem plotseling
Laura Highford af, met haar dunne lippen en haar
spitse tanden. Zij had blijkbaar niet veel geest, ab
soluut geen hart en de zinnen van een kat of van
oen wezel. Tot welk deel van zijn persoonlijkheid
had zij gesproken? Dat was nu God dank! voorbij
en hij was volkomen vrij om ontdekkingen te doen
bij Zara zijn toekomstige vrouw!
Wil ik je eens wat zeggen, Francis, zei hij. na
dat het gesprek op een ander thema geraakt was en
sigaren en likeuren gepresenteerd waren. Ik wou
dat mijn nicht Ethelrida en gravin Shulski elkaar
zoo gauw mogelijk eens ontmoetten ik weet niet
waarom, maar ik geloof, dat die twee elkaar beval
len zouden.
Je behoeft heusch geen plannetjes te maken, vóór
mijn laicht uit Parijs terug is, zei Markrute. Zij zaï
dan ook in een betere stemming rijn. Toen zij in
rijn. Nu zou rij tegen
streven. Bezoek haar van middag en wees aardig voor
haar, stel alle verdere dingen maar uit jc hoofd totdat
rij terug is. En zelfs dan moet je nog voorzichtig
rijn totdat ze je vrouw is.
Lord Tancred keek teleurgesteld. Dal duurt nog
zoo lang, zei hij.
Laat me het zóó inrichten. Ik zal een diner geven
bij mij aan huis misschen zouden de Hertog on lady
Ethelrida mij de eer willen aandoen "bij mij 3an te
zitten? en uw moeder en zusters on welke fa
milieleden je verder wilt genoodigd hebben la
ten we zeggen: de avond van den dag, dat mijn
nicht terugkomt. Hij haalde een klein almanakje uit
zijn zak en zei; Dat zal den achttienden zijn
een Woensdag, den vijf en twintigsten, juist een
week later, dat maakt dat je den eersten November
van je huwelijksreis terug kunt zijn en dan kun je
dien avond bij mij blijven, en als je oom zoo goed
wil zijn om ook mij uit te noodigen voor je jacht
partij, dan gaan we den volgenden morgen, den
2den, alle drie naar Montfichet. Is dat alles zoo goed
geregeld naar je zin? Dan noteer ik het.
Prachtig, zei de toekomstige bruidegom en daar
hij geen notitieboekje noch almanak bij zich had,
kiabbeldo hij die data op zijn manchet. Higgins, zijn
volmaakte kamerdienaar, kende een goed deel van
zijn lordschaps geschiedenissen uit de lectuur van
zijn lordschaps manchetten!
Ik denk dat ik maar niet tot theetijd zal wach
ten, Francis, zei hij, toen zij op het punt waren het
restaurant uit te gaan Mij dunkt ik moet u maar
gaan, dan is het gauwer voorbij. Als ze maar thuis
is° Zal ik even telefoneeren en het vragen?
En dat deed hij en kreeg van Turner het ant
woord, dat gravin Shulski tehuis was. maar zijn
lordschap niet kon ontvangen vóór half vijf.
Vervloekt! zei de lord, toen hij de Hoorn weer
ophing en Francis Markrute wendde zich even
af om zijn glimlach te verbergen.
Zou je niet liever eerst een Verlovingsring gaan
koopen? zei hij. Je moet dat vooral niet vergeten.
Goede hemel, ik had1 het al vergeten! riep
Tristam. Nu. ik heb nu een zee van tijd om het nog
to doen ik zal naar onze familie-juweliers gaan
die heeten wel ouderwetsch, maar ze hebben zulke
I mooie steenen.
I Zij namen afscheid on.de jonge man spoedde in
een huurauto westwaarts. In zijn, aderen trilde de op
winding van den leeuwen jager.
En de financier ging naar zijn deftig kantoor, en
liep voorbij een rij van eerbiedige klerken zijn aller
heiligste in. Toen sitak h ijex nieuwe sigaar op en
gaf last dat men hem het eerste kwartier niet zou
komen storen. Hij rustte uit in een gemakkei ijken
stoel en veroorloofde zich wat gepeins. Al zijn plan-
nen waren aan den gang maar het moest geen
stormloop worden. Soms kan dat geen kwaad
maar als iemajad werkt om het hoogste ideaal van
zijn eerzucht te verwezenlijken, dan moet hij, bedaard
en nauwlettend te werk gaan.
HOOFDSTUK VUL
Gravin Shulski zat in haar ooms ontvangkamer,
toen lord Tancred aangediend werd.
Het was een ietwat stijve kamer, zuiver in Fran-
schen stijl, met veel meubels, maar ieder stuk was
een kostelijk kunstgewrocht. Er waa niets wat wees
op de hand van een huivrouw, er waren geen gemak
kelijke sofa's gelijk bijvoorbeeld in Markrute's stu
deerkamer alles was stijf en deftig en zuiver in
stijl.
Zij had opzettelijk dat vertrek gekozen om hem te
ontvangen: zij wilde dat de ontmoeting zoo kort en
zoo koel mogelijk zou zijn. Hij kwam naar voren met
een trek van vastberadenheid op het knappe gelaat.
Zara, istoncl op en boog voor hom zij! gaf hem
geen hand en hij liet de zijne, die hij al half uitge
stoken had, weer zinken. Zij hielp hem niet in 't
minst, zij bleef zwijgen, zooals zij gewoonlijk deed.
Zij keek zelfs niet naar hem, staarde strak het ven
ster uit, naar den neervallenden regen en toen zag
hij dat haar oogen niet zwart, maar leikleurig wa
ren.
U begrijpt, natuurlijk, daarom ik gekomen ben?
zei hij, om een gesprek te beginnen.
Ja, antwoordde zij alleen maar.
Ik wensch met u te trouwen, zooals u weet, ging
hij voort.
Waarlijk? zei ze.
Zeker, wensch ik dat, en hij klemde zijn lippen
opeen ze was waarlijk niet makkelijk!
Dat is gelukkig voor u, nu u dat doen gaat.
Dat klonk niet heel bemoedigend en kwam heel
onverwacht..
Dat is zoo, antwoordde hij, op den 25sten Octo
ber, als u hot goedvindt.
ïk heb reeds toegestemd, zei ze en vouwde haar
sanden
Mag ik naast u komen zitten en wat praten?
vroeg hij.
Zij wees naar een Louis-bergère en ging zelf in
een armstoel aan den anderen kant van het vuur
zitten.
En zoo zaten zij daar. Zij keek in de gloeiende ko
len en hij keek naar haar. Zij zat met haar gelaat
naar het schemerlicht ze bedacht zulke dingen niet
zooals haar oom en zoodoende zag hij haar als
een wondermooi schilderij,. Hoe kon een vrouw, die
er zoo bekoorlijk uitzag, toch zoo ijzig-koujJ zijn?
vroeg hij zich af. Iïeur prachtig haar scheen to vlam
men als gepolijst koper in het dubele licht van d"^
dag en van het vuur en die prachtige teint was de
verleiding zelf. Hij gevoelde een krankzinnige be-