r
t
Zaterdag 9 Februari 1924.
67ste Jaargang. No. 7381.
TWEEDE BLAD.
Het Wegenvraagstuk in
Noordholland.
Geestelijk Leven.
FEUILLETON.
DE GROOTE VLAM
Mr. Ramsay MacDonald.
L Schager»—Het Wad—Van Ewijckslula.
II. Schagen- de Stolpen.
III. Schagen—Niedorper VerlaatHeerhugowaard—
Alkmaar.
IV. Veenhuizen—Lambertscha&g
V. MedemblikHoorn.
VI. ZwaagdijkEnkbuizen.
Deze weg vormt met een deel van den onder V
genoemden weg de doorgaande verbinding van
Hoorn naar Enkhuizen. Volgens den hoofdingenieur- j
directeur is de weg door de Streek daartoe niet ge
schikt en in verband met de dichte bebouwing ook
niet geschikt te maken. Vanaf het Arkje raar Enk-
huizen zou dus een geheel nieuwe weg komen. Dit
inoet intusschen. evenals trouwens al het andere,;
nou nader worden overwogen.
VII. Hoorn—Alkmaar over Avenhorn door de
Schenner.
VIII. Alkmaar—Knollendam—Westzaan, bezuiden
Moltjesweer langs de Nauernascne vaart en aan
sluitende op den Zaanlandsche communicatieweg.
IX. Hoornde HulkOostbuizen—Purmerend
Zelden nog zijn zoo belangrijke Statenvergaderin- Amsterdam.
gen gehouden, als die vani de voudge week, waarin X. Purmerenderweg Sehermerhornsche weg (een
behandeld is de voorziening in de behoefte aan i verbinding tusschen de onder VII en IX genoemde
meer en aan betere groote wegen in onze provincie. wegen).
Al sedert geruimen tijd is ieder er van overtuigd,XI. Purmerend—Wijde Wormer—Zaandijk (een
dat de wegen in Noordholland niet bestond zijn te- verbinding tusschen den onder IX genoomden tveg
gen het zware verkeer, hetwelk zich in de laatste en het eindpunt van den Zaanlandschen commum-
jaren daarop heeft ontwikkeld. En evenmin bieden catieweg).
die wegen daartoe voldoende ruimte. Bestaande wo- XII. De Zaanlandscherommunicatleweg
gen moeten noodzakelijk worden verbeterd en ver- XIII. Westzaan Nauerna Buitenhuizen Haar
breed. Menigmaal zullen zij zelfs niet voor genoeg- Haarlem.
zame verbetering vatbaar blijken, zoodat tot aanleg Dit P'an on^at in Noo^oll^ds NOTrderkwartie:
van geheel nieuwe wegen voor het groote verkeer alleen reeds meer dan 2TO K.M. nieuw aan te leg-
met behoud van het bestaande moet worden gen of te verbeteren primaire wegen,
besloten Deze korte uiteenzetting is zeker voldoende om
Gedeputeerde Staten hebben aan de Staten over- den lezer de overtuiging bij te brengen vim het ou-
gelegd een voorloopig plan voor groote wegen gemeen groote gewicht der L.*J
primaire wegen genoemd, in onderscheiding van de behoeve van het groote verkeer door Gedeputeerde
tweede en derde klasse wegen voor het minder Staten thans worden overwogen. Zullen deze maat-
zware verkeer, de zoogenaamde secundaire en ter- regelen eenerzijds den Woei en
tiaire wegen. In de Statenvergadering ging het nu onze provincie in hooge mate ten goede kunnen ko-
alleen over de primaire wegen. Met de secundaire men, anderzijds vereischen zl) groote fnancieele oj-
en de tertiaire wegen zal de provincie naar hét lans zoowel aan de provinciale kas als hij vol-
zich thans laat aanzien zich niet bemoeien. De zorg ledige doorvoering van het boven medegedeelde -
daarvoor blijft overgelaten aan de gemeenten en de rechtstreeks van hen die van de wegen gebruik ma-
waterschappen. keh en van de eigenaars der nabijgelegen landerijen
Het voorloopig plan voor het primaire wegennet, en gebouwen.
ontworpen door den hoofdingenieur-directeur van Ik zal in volgende beschouwingen daarover eeni-
den Provincialen Waterstaat, zal volgens diens glo- ge opmerkingen maken, mede in verband met het-
bale raming aan uitvoering kosten ruim 18 millioen geen in de Statenvergadering de vorige week reeds
gulden. Dat geld zal worden gevonden door ten spoe- is besproken en besloten,
digste te beginnen met vorming van een wegenfonds,
jj 1 Purmerend.
D. KOOIMAN.
waarin de provincie jaarlijks uit de gewone mid
delen zal storten 1 millioen gulden.
Het jaarlijksohe millioen zal de Provincie moeten
dekken uit de opbrengst der gewone opcentenhef-
1 Wanne* ieynand, die dcha^ent
dus alle belastingplichtigen over heel de provincie ^orgd huisvader''een °PenW«J Jejatt
bijdragen...... voor zoover niet daaraan ten goede hto böt d.fn 0I> +J+?n ÏSpS/V' Hnm kan het
komt de opbrengst van een wegenbelasting. Gedepu- ze^a er boven plaatst„waarde vriend dato
teerde Staten s tel 1 enz i ch ,»rd=T. Trekken toch wel Wét
jaarlijks een half millioen gulden, maar daarvoor °Jn ov® bepaalde
zullen dan ook alle rij- en voertuigen moeten wor- stellenen onmiddellijk lr^n op de intdit
den belast, tot zelfs de fietsen. Alleen de voetgan-£^^e ^agen. Dit „Geestelijk I^v is
gers kunnen zonder betaling van tol, cijns, retri- ÜJkertijd een antwooidop^den open lmef van den b*
butie, of hoe men het anders wil noemen, zich i «wgden hudSvadOT,dien óók
over do nrimairo wetren betreven zou willen noemen, omdat ik in hem blijkens zijn
Verder zal nog worden overwogen of en in hoever brief, zooveel ernst vind en belangstelling voor ge
uit bepaalde streken zelf, waar primaire wegen zul- wichtige vraagstukken.
len worden aangelegd of verbeterd, vrijwillige bij- Ik J*1 H ÏÏÏhÖ riZ
dragen van gemeenten of van waterschappen als °PZ1CK«IShÏ
eisch zullen worden gesteld alvorens tot uitvoering
van het werk wordt overgegaan. Maar verwacht Wa't moe3t®°Qd® soii^moet ik al t*stond zeggeil
mag worden, dat Gedeputeerde Staten hiermede zeer d J^^oïderTllu^k litw Spvatofen
8 TTtPe^overU glat hèt alleen over de kosten van het't gemakkelijkst vhnden otn hunne toderen een.
J~ v,voudig-weg „ter leering te zenden naar cïen voorgan-
aavr fv. e?„,)055for, rifn Pr dan natunrliik notr dp Eer der kerk waartoe zij zelf behooren. Zijn ze
gewone Onderhoudskosten van de nieuw aangefegde rbomsdh, dan worden de Wrideren den pastoor
of verbeterde primaire wegen. Gedeputeerde Staten #estuurd, zijn ze vrijzinnig-prote^tantsch (of mets)!),
wenschen deze onderhoudskosten voor een gedeel- dfn won»*" aan modernen dominé a'Kestaan.
te te brengen ten laste van voormalige onderhoud»- zljn re orthndox-protestantsch, dan krijgt de ertho-
plichtigen en van zoogenaamde naastbelanghebben- fj6?' ïfJKJ00 IemanS aW'
den ook al behooren zij niet tot de voormalige on- w.«i al» ra-
dorhoudsplichtigen. Geraamd wordt dat dan boven- „PtïJPiÏÏl
dien uit de provinciale kas nog jaarlijks 1150000 voor £®IdmY?tvS
Bewoon onderhoud noodig zaJ zijn. 5ers; re™?1 blJ Paat,00r als dominé, de neiging be-
De eischen, welke naar het oordeel van den hoofd- ataa' om dea, hu? toevertrouwden jdnderen een, be-
ingenfeur directeur van den Provincialen Waterstaat
aan het primaire wegennet moeten worden gestold, hoe ^p^e^nWnkkep zijll, welke het neg
komen in hoofdzaak neer op een kruinsbreedte van ""ff ,k °d'°°ltYa°gt ,W"°"^r f1* n aanratty
x io vwrvtnv. xxzxTv ,r„^ i cp x komit nDet menschen tegen wie bet opziet, van wie de
12 4 13 meter een, verhardingsbreedte van 4.50 4 ouders ^gen, dat het tegenover hen gehoorzaam,
5 mrt«ritSvri1e bihr^ilnv etï™ïïI heit°drnJJirvBoermIï" .vriendelijk, enz. moet zijn; wanneer dit zelfde kind
ï-talr, herokslfd'mnrfri nn beseft dat z«n' ou<ie« d18 menschen veHrouwen, im-
gen der bruggen berekend moet zijn op het zwaarste mera dan zij. het Daar de leerfn^ 0f cate-
ïn de provincie toegelaten verkeer en voorts aan- chisatiö zendendan is het volkomen begrijpelijk,
Sft nïfnv 6Q g6W1J aan ®en doelmatige dat die hinderen gemakkelijk voor waar aannemen
v,„v.K„„ wat de ouders hun leeren. Men denke slechts aan het
Gedeputeerde Staten hebben ook reeds aan de Sta. feit dat d6 schoolkinderen in moester een soort ora.
ten overgelegd een door den hoofdtngenteur-direc- jj
hpitwe!ik V0°r ,Noordho1- Als «de kinderen nu b.v. hooren spreken over hemel
nwii^t° v gende Prima^re wegen en hel( maakt dit op hen een geweldigen in'dfruk; als
aanwijs j zij hooren vertellen van een God, dan vormen zij zich
terstond een voorstelling. Hij wordt bun een goedig
vadertje of een strenge rechter of zelfe een soort van
boeman. En dan kan het niet anders of deze voorstel-1
lingen blijven hun bij, leven voort in hun onderbe
wustzijn. De jonge wetenschap, de psycho-analyse,
houdt zich vooral in den laats'ten tijd bezig met het j
zeer belangrijke onderróek naar den invloed van de
jeugdindrukken op het verdere leven van den monsch
en komt steeds meer tot het rosultaat, dat die Indruk
ken veel langer en taaier blijven doorwerken dan de
meesten vermoeden. In dit verband kan ik tér Illu
stratie het volgende mededeelen.
Ik heb in m{jn jonge jaren een ^bekend Holl&ndsch
schrijver gekend, die. van huls uit roomsch, seer vrij
zinnig was. HU zette nooit een voet in de kerk en
laohte om de „poppenkast" on niettemin zelde die
zelfde man eens: „en toch ita ik or niet voor in, dat,
a'le ik voel te gaan sterven, lk niet bekSropem zal wor
den door angst voor de hel en in mijn angst nog een
priester laat roepen".
Zoó moeilijk is het, zich geheel los te maken van
wat in de vroege jeugd is opgenomen in het bewust-
zijn van den mensch.
Wanneer wij dit weten, dan moeten we dubbel
voorzichtig zijn. i
Want voorop sta deze overweging:
Wi) hebben als ouders niet het recht om onze kin-
deren een bepaalde godsdienstige belijdenis op te
dringen, noch om hen bi) een bepaalde kerk In te i
lijven, noch om hen een anti-religieuze levensbe-
schouwing aan te praten. Onzo eenige plicht als
ouders en opvoeders bestaat hierin, dat wij voor onze
kinderen zoo goed als mogelijk is, de gelegenheid
scheppen om zich zelfstandig een eigen levensopvat
ting, een eigen wereldbeschouwing te vormen.
Deze plicht te aanvaarcBen, te betrachten, is een
uitinjg van zelfverloochening van do zijde der ouders, i
Zonder deze zelfverloochening zijn wij slechte op-1
voeders. Vaders en moeders djie willen dat hunne ikn- j
doren zullen denken en gelooven evenals zij zelf (en
deze zijn er velen!) deugen voor het opvoedingswerk
niet en kneuzen en verminken de persoonlijkheid
hunner kinderen en vergiftigen hunnfe zielen.
Op grond van deze overwegingen zou ik dus aan
den bezorgden huisvader dezen raad} willen geven.
Zend vooral uwe kinderen ulet te vroeg naar de ca
techisatie. Behoed uw kroost zooveel mogelijk voor
indirukken, welke later een belemmering kunnen
wordien voor de vrije ontwikkeling van het denken en
het zelfstandig zoeken naar een volkomen bevredi
gende levensbeschouwing. En als gij den tijd gekomen
acht, overweeg dan) zéér ernstig aan wie gij uwe kin
deren zult toevertrouwen. Het liefst zoudt gij natuur
lijk zelf de leidsman van uwe kinderen willen zijn.
Dit is voor de meestem te mJoieilijk. Zij missen zoowel
tijd als tact en kunde. Daarom zou 't Inderdaad van
groot belang zijn, wanneer een handhoek, als door u
bedoold, bestond.
Een mooi boekje is echter, en ik! raad u de kennis- j
making daarmede tenl zeerste aan. „Godsdienst en Le-1
ven" door P. H. Hugenholtz Jz„ 't Is uitgegeven bij
van Holkeira eu WaTendorf te Amsterdam.
D zuil hierin wel niet alles vinden, wat u zoekt,
maar ik ben er zeker van dat het u in vele opzichten i
zal bevredigen.
Weet u, wat ook zulk een groot bezwaar is? De
meeste ouders weten zelf zoo bitter weinig en kun-
nen daarom zoo moeilijk hunnen kinderen ten gids
zijik
12.
van OLrVER WADSLET,
vertaald door DICKT WAFELBAKKER.
„Nu... we zijn er zoowat en nu moeten we af-
scheid nemen," zei Robert, fcoen de taxi dicht bij
huis genaderd was. „Kan ik misschien nu een af
scheidskus van je krijgen, Toni?" Dit laatste zei
hij heel zacht en hij keek Toni strak aan.
„Waarom met?" vroeg Toni. „Als U het prettig
vindt....."
Na dit kalme antwoord, lachte hij nerveus..
v,1.s^c..1 en "en ik wel te oud om te kussen,''
zei hu bijna sarcastisch.
„U zult nooit oud zün," antwoordde Toni heel
serieus.
„Waarom denk je dat?"
„Omdat U zooveel van het leven houdt," anfc-
woordde Tom weer even ernstig als tevoren.
„Weet je wel dati je al een neel wijs vrouwtje
voor je leetfcyd bent, Toni?".
„Omdat ik iets van U ken? Maar dat doe je toch
altijd, als ie van menschen houdt?"
de hare k111^0?" Zijn hand sloot zich vast om
„Ik weet het niet precies, maar wel voel."
5? werkelijk een afscheidszoen
te geven. Tom, kindje, ik ben bang, dat ik je heel
erg m.ssen zal als je weg bent."
J!w[lük on! 40 hoorei re®?en, dit
er iemand was die haar missen zou. Niemand an
ders^dan oom Charles had dit ooit togen haar
mhssen'zuit™ "Waarom denkt U, dat J"mü
ontS-Tttd aanto,kkehl?k."ttardiSr meisje bent~ 200
IJo taxi Tiwam in Grosvernor 8treet aan.
Robert boog zich voorover. „Toni rW nn
en bij "haalde'heeF snel "aifmn
wTh»^Jlla»„h0^je ^htorover en Robert
stejto™"' r0Od°n moad- D"
aarwei," zei hij zachtjes en het was alsot hij
komen^zoekm, "el eln» S
1 „O, zult U het heusch doen... en heel gauw?" Ze
straalde van vrengde en ze voelde zich werkelijk
opgeruimder dan m dagen het geval was geweest,
j Lord Robert was zoo vriendelnk voor haar go-
I weest, en hij zou haar ook op school komen opzoe
ken. Zijn kus was eenvoudig niets voor haar ge-
i weest: de vrouw in haar sliep nog....
HOOFDSTUK 12.
Sir Charles had altijd de bedoeling gehad eenig
peld op Toni vast te zetten. Hij had dan ook in
werkelijkheid zooveel als er nog over bleef na aftrek
i van Lady Saumarez' deel, voor Toni opzij gehouden,
maar had hij er kort voor zijn operatie eigenlijk eerst
i aan gedacht, dit definitief voor haar te beleggen. Het
j was echter bij het goede voornemen geblevenIn
zijn ijlen had hij voortdurend hierover gesproken,
i maar het was of te onsamenhangend geweest, of
Lady Saumarez had het niet precies verkiezen te be
grijpen. In ieder geval was het einde geweest, dat
hij het kind, waarvan hij zooveel had gehouden, on
verzorgd had nagelaten en afhankelijk gemaakt van
diezelfde menschen, van wie hij haar liefst zoover
mogelijk vandaan had willen houden.
Fane, in de volle glorie van zijn nieuwen titel en
het oude kasteel, had heel grootmoedig gezegd, dat
hij wel voor Toni zou zorgen, maar hij had het in
tusschen niet noodig gevonden haar op een school te
doen, die haar, in haar positie als zijn zuster, toe
kwam.
Toni haatte de school vanaf het eerste oogenblik
dat ze deze gezien had. Het was een akelig, koud
donkergrijs gebouw, en er was zelfs niet eens een
tuin bij. Ze voelde al direct een tegenzin voor de
directrice, die haar op vormelijke, koude wijze ver-
jwelkomde en haar toen onmiddellijk overdroeg aan
twee meisjes met heel dunne middeltjes en gefri-
j seerd haar.
„Wat doet je vader?" vroeg een van hen aan Toni.
Toni keek haar aan: dit was een geheel nieuw
type voor haar. De meisjes op de kloosterschool en
het pensionaat hadden er zoo heel anders uitgezien.
Deze meisjes waren al kleine dametjes geweest, maar
dit soort
Toni bleef haar aankijken en vroeg toen heel be
leefd: „Wat is Uw vader?"
„Mijn vader is advocaat", antwoordde het meisje
trotsch. „Het is beter, dat je maar meteen zegt, wat
jouw vader is, want dit maakt een groot verschil
altijd."
„Mijn vader was in het leger", antwoordde Toni
kortaf.
De meisjes schenen even onder den indruk te zijn
en zwegen geruimen tijd. Waar Toni in het begin een
Uit uw achrljven blijkt xx>e, boe ■«rrieua u ln dit op
zicht uw taak opvat Ik! weet niet waar u woont, noch
wie u is. Maar in uw geval ging lk eens met cfcen pre
dikant ter plaatse spreken. En dan zou ik. hem zeg
gen: „Hoor eens dominé, ik acht het van belang dat
mijn kinderen geen vreemden' blijven in de geeste
lijke wereld; zij moeten weten, althans in hoofdzaak,
wat er onder do menschen leeft aan geloof, aan gods
dienstige en wijsgeerige opvattingen enz.; ik wil ze
niet een bepaald geloof opdringen; ik wil ze niet aan
een kerk verbinden. Is u in staat om objectief, onpar
tijdig mijn kinderen in deze te onderwijzen, zonder
eenig pogen om ze voor een kerk te lijmen, welnu
dan wil ik ze aan u toevertrouwen. Ik begrijp zeer
goed, dat u uw eigen meening heeft, lk wii ook
dat u deze vermoffelt, maar ik stel als eisch, dat u
ook de meendngen van anderen ten volle recht la&t
wedervaren. Ik stel er prtja op dat mUne kinderen
vóór allee zelfstandige, geeelelljk-At*ke menschen
worden, die niet loopen op krukken, die anderen
hun geven, maar staan op eigen beenen."
U begrijpt natuurlijk dat, als u e<r zóó tegenover
staat, er niet in thet minst sprake kan wezen van een
ter catechisatie zenden op zéér jongen leeftijd (de
roomsche methode is absoluut verderfelijk, zij is niet
andelrs dan geestelijke kinderverkrachting); integen
deel, wij moeten wachten tot den leeftijd, waarop de
jonge mensch in staat is om te denken over eenvou
dige geestelijke vraagstukken.
Als ik mijn zin had, dan w<ard de kindercatechisa-
tie geheel afgeschaft. Ik beschouw haar nog altijd als
een overblijfsel van do oude opvatting, die er op uit
was om kerkleden aan te werven en daarom een be
paalde belijdenis in te prenten;
En ik zou daarvoor in da plaata willen geven voor
ouderen-
la een overzicht van de bijbelsche geschiedenis
en van den inhoud der bijbelboeken. Ik ben nl. ven
oordeel, dat ieder beschaafd mensch hiervan op de
hoogte behoort te zijn. Ik vind het eenvoudig zielig
en stumperig, dat zoo talloos velen bijna mets van
deze dingen weten.
Den leeftijd zou ik voor het onderwijs in doze ma
terie niet lager dan 16 a 17 jaar willen! stellen.
2o. Een bespreking van het Christendom in zijn
verschillende richtingen, maar evenzeer den bespre
king van andfere godsdiensten zoowel uit vroegeren
als uit lateren tijd. De Indische, de Egyptische, de
Grieksche en Romeinsche, de Germaansche godsdien
sten, evenals T Mohamedabisme en het Boeddhisme
dienen in hoofdtrekken althans te worden gekend.
Leeftijd 17—20 jaar.
3o.Kennisneming van de voornaamsto stroomingen
in de wereld van het wijsgeerig denkten. In 't hij-
zonder de onpartijdige behandeling van het materia
lisme en het siriritualisme, zoodat een vrije keuze
gedaan kan worden tusschen een geloovige of een on-
gelocvige levens- en wereldbeschouwing.
Leeftijd 20 jaar en hoogeer.
Ik ben den bezorgden huisvader dankbaar voor zijn
open brief, waardoor ik de gelegenheid heb gekregen
het bovenstaande te schrijven. Misschien, dat er mees
bezorgde huisvaders zijn. 't Is te wenschen. Zij zou
den weilicht een zeer goeden invloed kunnen uitoefe
nen op anderen, die ook wenschen te breken met den
ouden sleur.
Maar eerste voorwaarde is, dat zij op het oog heb
ben de zelfstandige, vrije ontwikkeling hunner kinde
ren en' nooit verlangen dat hunlne kinlderen toetre
den tot een kerk zonder dat zij daar innerlijk; toe
werden gedreven.
ASTOR,
Onder mijn oudere vriendinnen ik heb eene but-r
tengewone variatie van vriendinnen vanf verschillen
den leeftijd en wel tusschen 2 en 92 tel ik eene da
me, die k'eurige historische boeken geschreven heeft.
Wij zijn groote vrienden. Zij is eene Sohotsche met
alle typische eigenschappen deri Schotten, waarbij de
voorliefde voor alles wat Sohb'tsch iö, sterk geaccen
tueerd wordt.
Zij spreekt keurig Fransch en' heeft oa een paar
belangrijke werken over Fransche historie geschre
ven
Zij1 weet, dat ik vooi* een HoTlandsoh blad artikelen
over Engeland schrijf en kwam gisteren een praatje
maken, klaarblijkelijk met het vooropgezette doed ml)
deze vraag te doen: Heb je al over Ramsay MacDiot-
nald geschreven? Ik antwoordde oprecht: Neenl
Zij was op dit negatieve antwoord geprepareerd en
stond er op voor mij stof voor nen artikel te ver
schaffen
Kijk eens hier, zef ze, het is nu niet omdat Mao-
Donald een Schot is en ik dus mooi vind, indien er
wat over een Schot bekend wordt gemaakt, maar ik
meen, dat het je plicht is om je lezeressen en lezers
goed in te lichten. De Hollanders, die ik ontmoette,
vervolgde zij, wairen steeds bijzon dér goed op de hoog
le van hetgeen er op de wereld omging en het is mij
altijd opgevallen, dat zij veel weten van de historie
van andere landen en van de heerschers dier landjen.
Een Engelsche EeTste Minister, vooral in deze da
gen, heeft een zoodanig belangrijke rol te vervullen,
dat eigenlijk iedereen op de wereld het recht heeft
tegenzin tegen deze had gehad, duurde het maar
enkele dagen, of ze begon de instelling zelfs te ha
ten. Er is een zeker soort meisjes, wier eenige con
versatie bestaat in het praten over mannen. Op deze
school behoorde het gros van de kinderen tot die
categorie. Het was het gewono goedkoope soort
meisjes, dat sterk-ruikende parfums gebruikt en
het haar friseert.
Toni sliep mot vier meisjes op één kamer, 's Avonds
gingen deze vier, zonder eenige notitie van Toni te
nemen, op den1 rand van hun bed zitten en vertoon
den elkander dan de foto's van hun „boys".
Toni kon nooit goed begrijpen^ hoe deze kinderen
zich waschten, want gewoonlijk merkte men hiervan
niets. Toen Toni den eersten avond zich ontkleed
had en de groote spons over haar witte, jonge li
chaam uitkneep, was er een uitroep van verontwaar
diging opgegaan.
„Stel je voor om je zoo te vertoonen, waar an
deren bij waren". Dit was een nieuw gezichtspunt
voor Toni. Op de kloosterschool en ook in het pen
sionaat waren de meisjes altijd gewend geweest, zich
's avonds ook geheel af te sponzen en dit was ook
iets heel gewoons geweestNiemand had iets ge
zegd en niemand had naar jo gekekenHet was
gezond en frisch en heel gewoon en natuurlijk. Voor
zeker soort meisjes is iets natuurlijks iets, wat ver- i
borgen moet worden, en waarover alleen fluisterend
en in donkere hoekjes wordt gesproken.
Het leven op deze school deed Toni toch, onbe
wust, veel kwaad. Het is heel erg moeilijk in een
onreine omgeving te zijn, zonder zelf ©enigszins be
zoedeld te worden. Al nam ze zich ook nog zoo sterk
voor. om niet te luisteren, toch hoorde ze de ge- i
sprekken, die 's avonds op de slaapkamer gevoerd
werden. Ook las ze eenige van de boeken, die de j
meisjes haar leenden en die waren niet direct van
het beste soort-
Heel dikwijls walgde ze ervan en toch hielden ze
haar op een zekere manier gevangen. lederen, dag
hadden de meisjes van vijf tot zeven uur vrij om
hun werk te maken of een luchtje te scheppen. Toni
had al heel gauw achter het huis een soort gat
ontdekt, waardoor ze. als ze zich heel erg klein
maakte, heen kon kruipen. Zij kwam hierdoor in
een prachtig bosch uit en daar liep ze dan te wan
delen en heel dikwijls aan* oom Charles te denken.
Dit warer de eenige uren, dat zij zich werkelijk ge
lukkig gevoelde. Zelden dacht ze aan Lord Robert.
Ze waardeerde zeer zeker zijn hartelijkheid, maar
veel bij haar achtergelaten, had hij in dien tijd nog
absoluut niet. In die dagen was het, dat haar bui-
tengewoon-sterke behoefte om absoluut vrij te zijn,
weer bij haar boven kwam. Ze zat dan te droomen
over de verre reizen, die ze als ze groot was, maken
zou. Ze voelde heel goed, dat niemand haar eigen
lijk noodig had, noch Lady Saumarez, noch Fane. Er
kwamen ook nimmer brieven voor haar, en ze voel
de zich dikwijls heel rampzalig, als ze zag, hoeveel
de andere meisjes er kregen.
De dagelijksche wandeling, het eenige, waarin Toni
werkelijk pleizier had, veroorzaakte, dat het leven op
de schooi onverdragelUk voor haar werd. Een vrien
din van de directrice had op zekeren dag verteld, dat
een van de meisjes van haar school bijna iederen
dag in de bosschen liep te zwerven.
„Alleen? had de directrice gevraagd, doch de be
zoekster, die het geval heel geheimzinnig wilde ma
ken, had met het hoofd geschud en niet verder ge
antwoord. De directrice, die zelf in haar jonge da
gen niet een der zoetsten was geweest, kon zich
onmogelijk voorstellen, dat er een jong meisje kon
bestaan, die het prettig vond alleen in de bosschen
te dwalen.
Dien middag onder het middagmaal, vroeg ze,
wélk meisje het was. dat alleen wandelingen tus
schen vijf en zeven uur ging maken. Onmiddellijk
stond Toni op. De overige meisjes vonden het be
lachelijk van haar. De directrice keek haar van uit
de hoogte aan en zei haar dat ze na het eten in haar
kamer moest komen.
„Met wie wandelde je daar?" vroeg ze gestreng.
„Met niemand alleen."
„Lieg niet. Je zult me de waarheid zeggen. Met
wie wandelde je daar?"
Toni keek haar verbaasd aan. „Ik zeg u nog ee:ns.
ik was alleen. Waarom vindt U het noodig, dat er
iemand bij mij zou zijn?"
Het onderhoud eindigde met een driftaanval van
do directrice en een brutaal, maar absoluut gerecht
vaardigd antwoord van Toni.
Onmiddellijk schreef de directrice een brief vol
met klachten aan Lady Saumarez. Toen deze aan
kwam, lag Lady Saumarez met influenza te bed. De
brief maakte h'aar woedend. Dadelijk schreef ze een
antwoord terug, waarin ze haar excuses aanbood
voor het optreden van haar nichtje, terwijl ze tevens
een kort resumé gaf van de omgeving, waarin Toni
was opgegroeid, als een soort verontschuldiging voor
haar optreden.
De directrice las dit schrijven aan een van de
onderwijzeressen voor, die zoo vriendelijk was den
inhoud later aan een van die oudere meisjds van
het pensionaat over te vertellen. Zoo werd het op
de school bekend, wat Toni's vader en moeder ge
weest waren.
Zoo gebeurde het, dat Toni als het ware een paria
werd. Om haar te plagen, begonnen de meisjes
's avonds op de slaapkamer dingen los te laten, die
ze over haar gohoord hadden. Ze verdlroeg 't zwijgend
