Alitiüi Nitiis-
Woensdag 3 December 1924.
67ste Jaargang. No. 754?.
Huivers i N.V, v.h. TRAPMAN Co., Sc&agea
EERSTE BLAD.
HET NABOB-PROCES.
FEUILLETON.
ALS EEN ADELAAR
Van PÜQu/iflk9Q SCH0BNHANDBL-
Wdll KlpWlJn S SCHOENMAKERIJ
is een nuffig SINT NICOLAAS-GADQAU II
SCHA0E1
COURANT.
Dit blad verschijnt v.iormaal por woolc: Dinsdag, Woonsdag, Donder
dag on Zatordag. DIJ inzonding tot 'a morgens 8 uur, worden Advor-
toniiön nog zooveel mogidl|l; in hol eend ui)komend nummer goplnulnl.
POSTUHICKNINO No. 23330. INT. TELEF no. 20
PrIJa por 8 manndon fl.05. Looso nummors 0 cont. ADVERTEN-
TIöN van 1 tot 5 rogols f 1.10, iodoro sogol moor 20 cont (bowljana,
inbegrepen). Grooto lottora wordon naar plnatsrulmto borokond
DIT NUMXZER BESTAAT ÜIT TWEE BLADEN.
Onwillekeurig heb ik even geaarzeld of ik nog
maals over dit prooes zou. schrijven. Ik houd niet
van schandaal-processen en ik kan mij dikwijls
ergeren over hefc gebrek aan kiesohheid in de En
gelsche bladen, vooral de Engelsche avondbladen.
Gii moogfc in Holland dankbaar zijn, dat de
Hollandsche rechters spoedig de deuren 'van d©
rechtzaal doen sluiten, waardoor noch het publiek,
noch de pers in de gelegenheid is, de rittingen bij
te wonen. Op die wijze blijven de schandalen,
binnen vier muren en hoort het groote publiek nieta
over de aanleidende oorzaken voor echtscheidingen
en dergelijke diep betreurenswaardige, doch nu,
eenmaal voorkomende processen.
Wat gaat het buitendien het groote publiek aan,
waarom „hij1" of „rij" het huwelijk wensohen ont
bonden te zien. Een afschrikwekkend voorbeeld zal
het niet wezen, want elk huwelijk'dat ongelukkig
wordt, heeft zqn eigen trieste geschiedenis. „We
just drifted apart", zei onlangs Mrs. Robinson .een
der hoofdpersonen in het Nabob-prooes en dat is
zoo dikwijls het geval: „we raakten eenvoudig van
elkaar verwijderd" zei deze vrouw. Hoe di« ver-
wüderintg ontstond, wat gaat dat ons aan. Zullen
anderen, wanneer zij de oorzaak lezen, zeggen:
zijn wii juist begonnen met een verwijdering, gaan
wii te veel' ieder onzen eigen weg en zal daardoor
wellicht ten slotte echtscheiding het gevolg zijn?
Ik geloof het niet en daarom is mijn meening,
dat de groote publiciteit, die de Engelsche pers aan
de oorzaken van en het getuigenverhoor gedurende
het een of andere echtscheidingsprocee geeft, het
grootste schandaal is van elk proces. Do pers weet,
dat het publiek graag schandalen leest en dat daar
van de oplage der courant, dank rij de publiciteit
aan „schandaal" gegeven, toeneemt en .de ,zaken"
dus goed gaan.
Bladen als Times, Morning Posrt en Manchester
Guardian overigens eerste' laas dagbladen, moeten
de schandalen publiceeren, omdat de minder nauw-
gezette redacteuren van; ochtend- en avondbladen
het doen en de meer fatsoenlijke zouden moeten
vreezen hun abonr.e 's en koopers te verliezen. Het
is dus weer een quaestie van geld. Men riet met
al dat gepraat over kapitaal en Kapitalisme, maakt
men de wereld geen haar beter. De zucht naar het
verdienen van geld is bijna ieder aangeboren. De
arbeider vraagt meer loon, de winkelier verhoogt
de prijzen, de bankier vraagt hoojarere rent© en
provisie. Allemaal met één doel kapitaal. De socia
list. die op' vergaderingen op het kapitaal scheldt,
ziet gaarne zijne inkomsten vermeerdere© en een
klein kapitaal ontstaan. Het zou in uw land niet
moeilijk vallen de Socialisten, die er beter op rijs
geworden, met tientallen, met honderdtallen aan
tic wijzen.
De Sovjet-kameraden leven als prinsen en zijn
nieuwe kapitalisten. Het kapitaal is. eenvoudig
verplaatst.
De Duitsche monarchie, die ons de Poofeche
Joden met hun Marken op ons dak stuurden,
verarmden ons en verrijkten zich zelt ep de Polen
Die Polen werden door de Duitsche Rijksbank ge
finanoierd en het ongelukkige Hollandsahe volk is
door de Duitschers schandelijk beetgenomen.
De Duitsche bankiert vestigden rich in Holland,'
want do guldend der Hollandsche „burgers, boeren
en buitenlui" was uit die zakken eenvoudig in de
rekening die de Duitsche bank bü een Hollandsche
dito haa terecht gekomen.
De rol we mogen wel zeggen, schandelijke rol
door -die Duitsche Rijksbank gespeeld, is aan- hdt
door ETHEL M. DELL, uit hot Eugalsch door
W. J. JL ROLDANUS Jrs
HOOFDSTUK I.
Een eewiohtige opdraohi
1 I
Vanaf de heuvels klonk, met korte tussohenpoo-
zon, oen fel geknal van musketvuur, de stilte van
den mooien avond op onbehaaglijke wijze versaheu-
rend.
In een mengeling van zachte, teere tinten ging
ido zon achter do rotsen onder; d© laatste rosse
Rtralon vielen op het vorlaten land, de 'kal© wal
len cn sombere muren van het eenzame fort. In
hot vertrok van den brigade-commandant riohtte
een ."jan11 olijke gedaante rioh uit zijn gebogen,
moedoloozo houding op. De blik uit de oude oögea
wendde zich naar boven en de lippen ond©r a©n
JfU^on knevel bewogen zich, alsof ze woorde©,
trachtten te vormen. Mot een diopen zuoht strek-
u i j- "an<i ni^ 011 sloeg op 'n kleine electrisahe
oei die op do tafel vóór hem stond.
J>o deur werd dadelijk geopend door een Indi-
sohen soldaat. De grijsaard staarde don binnenko
mende een go seconden aan, terwijl zijn lippen rioh
nog steeds bewogen. Toen zei hij eensklaps:
Vraag den majoor-sahib en den twee kapitein-
sahibs bu mu te komen."
De Indiër maakte het militair saluut en ver
dwecn als een schaduw.
De oude man zonk weer in zijn stoel terug, het
vermoeide hoofd viel op de borst, de vingers slo
ten .zich meen.
Droefheid, hopelooze droefheid, stond op elke lijn
van zyn gezicht te lezen. Een oogenblik bleef hij
stil zitten, toen nchtte hii het hoofd op. Een geluid
van naderende stemmen en rinkelende sporen Idonk
door do halfgesloten deur.
De commandant richtte rich nog meer op. Het
licht gekomen nu het in Pruisen do spuigaten
begint uit te lbopen, daar die Poolsohe Joden ooi
gefinancierd werden oinr oorlogswinst-in Duitsch
land zolf te maken.
Altijd weer hetzelfde: de geldzucht.
Geldzucht van' de Polen, dio soms geen cent
bezaten, maar door de hoeren die aan hqt laad je
zaten en er wat voordeel' voor zich in zagen, werden,
gefinanoierd, geldzucht van die heeren financiers
geldzucht van de goegemeente, die door in Marken
te speouleeren, rijk of rijker wilde; worden, doch
te laat bemerkten, dat de Oostelijke naburen oe
slim riin voor een goedhartigen Hollander.
Het Nabob-prooes is ook alweer een bewijs van
„de ergerlijke geldzucht in den mensah.
Het ging hier om een oompiot, om van de weinige
deugdzaamheid oen er knappe, getrouwd© vrouw, en
de verliefdheid van een zwarten prins, gebruik
te maken om aan dezen Iaatsten 300.000 Pond
Sterling afhandig te maken. Ja, lezeres en lezer:
300.000 Pond duS 3.600.000 gulden Het is gebleken,
dat er niet, zooals ik verleden week schreef, één
cheque van 150.000 Pond, doch twee cheques van
elk 150.000 Pond door den Nabob geteekend waren.
De eerste cheque kon idadeliik betaald worden,
een verdere 150.000 Pond moesten eerst uit hét
Oosten komen en in dien tijd gingen de oogen op©Ti
van den procureur Mr. Waters van den prins
en deze zorgde er voor dat de tweee cheque niet
gehonoreerd werd. De eerste oheque was echter
reeds betaald voor en* aleer deze procureur wist,
dat die in omloop was.
Het proces gaat echter slechts om 150.000 Pond,
het bearag van de eerste, de betaalde cheque en
wil ik alleen even herhalen, hetgeen, ik verleden
week schreef, dat de echtgenoot Mr. Charles
Robinson (alias de bookmaker Charlie Bloomfiela)
van de dame van de Midlan bank betaling van
150.000 Pond eischt, omdat deze niet aan hem, doch
aan 'n zekeren procureursklerk Hobbe -dit bedrag
uitbetaald had, terwijl het voor hem Robinson
bestemd was, omdat deze geen verder gevolg
gegeven had aan zijn voornemen om een eohtschei-
dingsproces tegen zijn vrouw te beginnen, -toen
hij van een zekeren Newton hoorde, aat deze Mrs.
Robinson met een zwarten prins in een Parijoch
hotel gesnapt had.
De bank weigerde betaling. Voor Mr. Robinson
kwam op: Graaf Halsbury, K.C. en voor de Mid
land Bank: Sir John Simon, K.C., M.P.
Het merkwaardige is, dat Sir John eigenlijk
niets anders gedaan heeft dan het karakter Van Mr.
en Mre. Robinson besmeuren en te beweren, dat
deze beiden deeigenooten waren in het chantage
oompiot en dat net geld nooit eigendom van Ro
binson kon worden, doch heteigendom van den
nabob die „Mr. A." genoemd werd, was geble
ven. al was het bij ae bank gedeponeerd door
Hobbs, die de cheque van 150.000 Pond daar depo
neerde, rich voor Robinson uitgevende,. Later
haalde Hobbs weer als Robinson het geld
weg. 25.000 Pond minus 4000 Pond, gaf Hobbs
aan Robinson, die hef geld daarop aan zijn vrouw
gaf. Newton maakte haar 10.000 Pond afhandig en
de rest distribueerde zij.
De Nabob' had een „berenleider", wiens naam
ook niet genoemd' wordt en die in de rechtszaal als
de A.D.C. aangeduid wordt. Dat was een lid. Deze
verklapte aan Robinson het feit, dat er 150.000 Pond
door Mr. A. betaald was voor het niet doorgaan
van het prooes. Wel drommel, zei Robinson, Mr. A.
betaalde dat voor mijn zwijgen, dus m komt hel
geld toe, vandaar het proces.
Ruim een week heeft het geduurd.
Het prooes draaide om een „chantage" ter
waarde van f3.600.000, werd door Sir John Simon,
het grootste chantage-prooea genoemd.
Sir John zei: er zijn zes medeplichtigen: de A.
D.C.. Newton, Hobbs, Robinson, Mrs. Robinson cn
Mr». Bevan. De A.D.C. en Mrs. Bevan zijn niet
gehoord, doch hun karakter is niet gespaard. De
A.D.C. is wel de grootste schurk, want in dienst
zijnde van Mr. A., heeft hij rijn meester verraden
en de geheele zaak mogelijk gemaakt Hit werd
begon reeds donker te worden.
„Komt binnen, komt binnen." riep hij*. ,Ik heb u
iets te zeggen. Doe de deur aichtt als 't je blieft
Ratoliffe, al gaan we ook geen krijgsraad houden."
„Er blijft ook niets meer te besproken ov©r, ge
neraal," zei de aangesprokene. „Het is nu maar
de kwestie van afwachten, tot Bassett ons hulp
zendt."
De oommandant keek den spreker aan, op wiea
de laatste stralen van het stervende daglicht vielen.
Het was een man van middelbare lengte met een
bruin verbrand, gladgesohoren gerioht; de huid
als van een ouden man, maar de
oogen. die den brigade-commandant tegenlachten,
waren schrander, helder en vastberaden en drukten
een bijna overmoedige vroolijkheid uit. De twee
mannen, die hem in ae kamer gevolgd waren, ston
den zwijgend in de eohaduw. Plotseling begon de
oommandant op korten, moeilijken toon te spreken.
„Gaat zitten,7 zei hij- »Ik heb u hier laten komen
om een van u. te vragen mfj een grooten dienst te
willen bewijzen."
Er volgde een stilte op deze afgebroken woor
den. Toen deed de jonge Ratcliffe, die tegen de
deur geleund had gestaan, een schred© vooruit.
«En dat is, generaal?" vroeg hij.
Hij ging een oogenblik voor den oommandant
staan een onbeduidende figuur, maar met iets
zeer actiefsin houding en gebaren toen trok hii
zich zondereen woord te spreken terug.
De oommandant had geen notitie van hem ge
nomen. Zün gedachten waren elders. Bovendien
nam men Niok Ratcliffs woorden nooit ernstig
op, dat was moreel onmogelijk.
„Het is mü heel duidelijk," vervolgde d© oud©
man eindelijk met moeite, „dat de tijd is gekomen,
om den toestand flink onaer de oogen te zien on
ons op het onvermijdelijke voor te bereiden. Ik zeg
dit niet om u te ontmoedigen, want ik weet, dat ik
op elk van u volkomen kan vertrouwen, dat ieder
zpn plicht zal doen, maar ik ben vast overtuigd,
dat generaal Bassett ons onmogelijk bijtijds kan
bereiken. Ons aantal is tot op vier blanken inge
krompen tegen een leger van zwarten. Hulp is niet
meer te verwachten en we zijn den hongerdood
nabij. Misschien houden we het nog drie dagen
Een paar warme WOLLEN PANTOFFELS mei leeren
zooien vanal 1150 bil
VETLEEREN SCHOENEN f 5.75
en LAARZEN vanaf f 15.75.
door Sir John Simon den Prins der Boeven genoemd
Zonder diens verraad ea diens medeplichtigheid,
ware de zaak niet mogetlyk geweest. Vooral ook,
omdat de zwarte particuliere secretaris, die Mrs.
Bevan als vriendin genomen had, trouw was tegen
over zijn meester. Sir John probeerde de mede
plichtigheid van Mrs. Bevan aan te toone© en we
zien hoe zelfs een doodonschuldig meisje, d© dochter
van Mrs. Bevan. nog in de prooedure genoemd
moeefc worden, al' riep Sir John ook, dat het kind
er geheel buiten stond en hoogst fatsoenlijk was.
Arm beklagenswaardig kind.
Sir John heeft Mrs. Robinson en Mr. Robinson
een geweldig moeilijk kruisverhoor doen ondergaan.
Beiden hebben dat merkwaardig goed doerstaan.
Zoo goed, dat Lord Darling, die altijd grappen
maakt er nog een mop op tapte. Sir Jonn beweerde
nl.. dat hij heel wat op Robinson „gebowld" had.
Lord Darling die alse enter orisketer dadelijk aan't
bowlen met cricket dacht, riep: maar hg* "heeft
dat bowlen toch erg aardig verdragen. Sir John,
dio bedoeld had, dat er genoeg modder naar Ro
binson gegooid was, om te toonen wat vóór sleohte
man dat was. sloeg een gek figuur.
Sir John Simon hoeft in het prooei één 'ding
gedaan, dat ik niet verklaren kan.
Hij wilde Newton ala getuige vóór de Bank laten
komen. Newton wilde niet verschijnen, uit angst
voor aanhouding wegens afpersing voor 3000 Pond
(f36000.wilde hij het riskeeren. De bank betaalde
hem dat bedrag, Newton kwam en legde getuigenis
af.
Wat verklaarde Newton? Hij deed een verhaal
waaruit blijken moest dat hij, de A.D.C en Hobbs
weliswaar het leeuwenaandeel ieder ongeveer
40.000.Pd. hadden ontvangen van de 150.000 Pd.
doch dat Mrs. en Mr. Robinson beiden in het com
plot waren, alleen waren zij niet zooveel waard ge
weest als de A.D.C, Hobbs of hij zelf. Ziet maar
eens hier: Robinson kon niet eens zelf naar Parijs
gaan om als bedrogen echtgenoot op te treden, ik
moest die rol spelen en mij voor Robinson uitgeven*
Men was overtuigd dat Mr. A. zou lachen bij' het
idéé dat Mr. Robinson de echtgenoot was van Mrs.
Robinson, die door den nabob voor een dame uit
hooge kringen werd aangezien. Zoo'n man is toch
niet veel waard. Verder vond hij, dat Mrs. Robin
son voor de gemakkelijke rol, welke zij gespeeld had,
mooi was betaald.
Graaf Halsbury heeft in zijn pleidooi dezen Newton
een betaalden getuige genoemd, die in zijn oogen een
groote schurk was, aam wiens getuigenis, dat gunstig
voor de argumenten van de Midland Bank en haar
advocaat Sir John Simon was, men geen waarde
mocht schenken. Hij beriep rich op het doorzicht van
de jury om dezen getuige naar waarde te schatten,
een getuige, die w{j hebben het in de eerste zitting
van de ongelukkige vrouw zelf gehoord, al had zij
het even goed kunnen verzwijgen, haar vriend was
geweesi, doch wat voor vriend, een die haar ongeluk
voor chantage gebruikte, haar dreigende met mede-
ieeling aan den echtgenoot van hetgeen tusschen
'nen gebeurd was. Deze man, die haar meer ge
bruikt heeft voor chantage doeleinden tot een bedrag
van 300000 Pond, besmeurt haar weer, haar beschul
digende van in het complot geweest te zijn en dus
haar vriend, Mr. A., waarmede zij naar het Oosten
wilde vertrekken, te hebben bedrogen.
Lord Halsbury wees er op, dat de Indische prins,
een mooie jonge man en Mrs. Robinson, een mooie
jonge vrouw, heel veel van elkaar hielden en zij be
reid was hem te vergezellen en daar in het Oo9ten
hoopte gelukkig te zijn. Door het complot van dezen
Newton, en diens medeplichtigen Hobbs en den
A.D.C., werd haar toekomst en geluk verstoord. Zij
was evenmin in het complot als haar man Mt. Ro
binson.
De jury dacht er ovenzoo over.
Lord Darling legde aan de Jury elf vragen voor:
1. Was er oen complot geweest om Mr. A. met
Mrs. Robinson te snappen en aldus van Mr. A. geld
te krijgen? Antwoord: Ja.
2. Was de eisoher (Mr. Robinson) in het complot?
Antwoord: Neen.
3. Was Mrs. Robinson in hot complot? Antwoord:
Neen.
4. Ia Mr. A. (de Indische prins) overgehaald go-
worden de twee cheques af te geven uit angst dat
hij andera bloot zou staan aan de gevolgen van de
openbaarheid van oen echtscheiding»proces: Ant
woord: Ja
5. Was Mr. A-'s geest ten gevolge van de overrom
peling van ontdekt te zijn in zeer delicate omstandig
heden zoodanig geschokt dat men gerust kan zeggen,
dat hij de cheques niet vrij of vrijwillig gaf? Ant
woord: Ja.
De andere 6 vragen hadden allen te maken met
het deponeeren van de cheque van 150.000 Pond bij
de Bank, met het endossement door de procureurs-
firma Appleton en Co., waar Hobbs op kantoor was,
het uitbetalen van het geld en de rol, die Hobbs speel
de.
Over de meeste antwoorden was de Jury het eens,
over één niet. Lord Darling besloot toen van verder
antwoord af te zien en de Jury te ontbinden. Hij
zou nu binnen enkele dagen uitspraak in het proces
doen. Wellicht is de heer Trapman zoo vriendelijk
dien uitslag even bekend te maken.
Naar mijne meening krijgt Robinson niets. Hij
heeft echter één ding bereikt: zijne vrouw en hU zijn
door een Jury vrijgesproken van alle medeplichtig
heid in het complot om f3.600.000.te rooven van
een zwarten prins.
Doch is die vrijspraak voldoende belooning voor
al de ellende, die deze twee menschen hebben moe
ten verdragen?
Is het karakter van Robinson en Mrs. Robinson in
de oogen der wereld echoongewasschen? 19 het niet
wreed van Robinson zijn vrouw, hoe ondeugdzaam
zij ook mag zijn, voor een rechtbank te brengen,
waar die ondeugdzaamhoid aan de geheele wereld
wordt aangetoond door een scherpzinnig advocaat
als Sir John Simon en door een schurk als New
ton?
Is Robinson vrij te .pleiten van de zuoht om geld te
slaan uit de onzedelijkheid van zijn mooie, aantrek
kelijke vrouw?
Is publiciteit van zulk een rechtzaak nuttig en noo-
dig? Toch zeker niet. Wel leert men een troep schur
ken kennen. Terecht heeft Lord Darling gewezen op
den Romeinschen wijsgeer, die beweerde, dat alle
slechtheid en zonde kwam uit het Oosten en de vraag
gesteld, wat deze Oosterling, deze Mr. A. wel moest
denken van de moraliteit en eerlijkheid der Wes
terlingen? Lord Darling wees in dit verband ook
op den schurkachtigen A. D. C., die een smet was
voor de eer van het Engelsche volk. Aan dien man
denkende, schaamde men zich, dat hij een Engelsch-
man was. Doch de naam van dien schavuit wordt
niet genoemd, daarentegen van zoo'n arm Jongmeisje
I als Miss Bevan wel.
1 De naam van den nabob wordt niet genoemd uit
Staatsbelang. Natuurlijk weet iedereen ln Engeland
toch wie het is. Een Fransch blad, de Journal, heeft
I hem aangeduid door het oppervlak van zijn rijk en
het aantal inwoners te noemen en te zeggen dat het
Rijk in Britsch-Indiè ligt. Is dit nu Staatsbelang?
Laten wij nu eens aannemen dat er een geloofs-
quaestie bij is, dat, indien in Britsch-Indiè bekend
werd wie het was, daardoor een bepaald geloof een
knauw kreeg doordat Mr.'s A. positie verband houdt
met een bepaald geloof en daardoor het prestige van
een machtig aanhangen- van het Britsche Rijk en
daarJoor het Britse) e Rijk geschokt worden. Maar
daar stel ik tegenover de vraag: Wat moet men
denken van een Rijk, waar zulke schurken als "A. D.
C ongestraft kunnen rondloopen?- Is dat buitendien
niet herhalingen uitlokken?
Trouwens, het is niet aan te nemen, dat men de
vol. En dus riin adom stokte even, maar hij
dwong rioh om verder te gaan „moet ik denkon
aan mijn kind. Haar lot ligt in uwe handen. Ik
weet, dat ge haar allen zult verdedigen tot uw
Iaatsten ademtocht: maar wie van u rijn stem
daalde tot een: zwak fluisteren, dataiauwelyks ver
staanbaar was „wie van u zal de kraoht bezittel,
haar dood te schieten, vóór zijn eigen laatste
oogenblik gekomen isP"
De vraag trilde door het vertrek, als werd zp met
groote moeite aan de zenuwachtig-bevpndo lippen
ontwrongen. Een lange, vreeselijke stilte volgde
op de woorden; een stilte, die vorscheidene mi
nuten niet onderbroken werd en waarin niemand
rioh bewoog, niemand schoen te ademen in do
steeds dieper wordende duisternis. De brigadeoom
mandant zat gebogen en onbeweeglijk aan de
tafel het hoofd in de handen.
Plotseling hoorde hij een snelle beweging achter
rich. Ratcliffe deed oon schrede naar voron. en zei
rustig: „Generaal, alsl u uw dochter aan mijn zorg
wilt toovertrouwon, zweer ik u, dat haar geen
kwaad zal overkomen."
Er was geen spoor van aandoening in rijn stem
te bespeuren, hoewel ze een eigenaardige uitwer
king op de toehoorders had. De oommandant hief
sneJ het hoofd op en keek don spreker aan, <m
de and ore offioieren' schrokken op als mannen, dio
plotseling oen onverwachte hinderpaal op hun wefcf
ontmoeten.
„Jii Niok," riep majoor Marshall met een zweem
van minachting in zijn stem:., Jq bent zoowat de
onbetrouwbaarste van het heelc garnizoen. J© kunt
nog niet eens behoorluk op je zeli passen. De hemel
mag weten, hoe het komt, dat je nog leeft; het is
zeker niet door beleid van jouw kant.
Nick antwoordde niet deed, alsof hij het niet
hoorde. Hii stond! vlak voor den oommandant, dien
hii vast aankeek.
„B\j mij zal ze veilig zün," zei hij op een toon,
waarin geen spoor van onzekerheid was te beken
nen. f
De oommandant bestudeerd? zwijgend het gelaat
van den jongen Ratoliffe als iemand, die door een
veldkijker tuurt naar een onbekend terrein. Toen
trad de officier, die tot nu toe geen woord gespro
ken had, naar voren, een pracht van een kerety
met het uiterlijk van een Hercules, en sprak met
forsche stem:
„Ik ben bereid mün leven te g*v©n voor juffrouw
Roscoe's veiligheid, generaal."
Nick Rathoiifff-haalde veelbeteekenend zijn schou
ders op, wachtend opt het antwoord van den
generaal. Deze riohtte rich langzaam en met moeite
op, stak Ratoliffe de hand toe en zei:
„Laat mij ie goed begrijpen, Ratcliffe. Je biedt
aan mijn dochter onder jouw hoode te nomen, maar
ik moot eerst weten in hoeverre jo denkt voor haar
veiligheid to kunnen inftaan." Het antwoord volg
de onmiddellijk:
ben bereid tot het uiterste. Dat wil zegge"
voor uw dochter d<?or do hel te gaan, yen oraal
Mijn schot mist nooit. Wilt u haar aan mij toever
trouwen?" i
Nu trildo zijn stem van emotie. Generaal Roscoe
keek hem nog steeds onderzookond aan.
„Kan ik op je vertrouwen, Nick?"
„Ik woet hot niet, generaal, mur als n op mij
niet vertrouwen kunt, moge ik vanavond nog ster
ven."
Generaal Roscoe legde zijn vrije hand op den
schouder van den iongen man.
„Meen Je dat, Nlckr Welnu, zoo zij het dan. Ik
vertrouw je."
„Aoooord generaal'," zei Nick opgewekt.
Met een zekere aanmatiging m rijn houding
keerde hij rich om on ging naar 'de deur. Daar
bleef hij staan on keek door de duisternis naar de
schemerachtige gedaante van don oommandant.
.Wees zoo goed, generaal, aan juffrouV Rosooe
to zeggen, dat u mij tot afgevaardigdegouverneujj
hobt benoemd. En zag haar tevens, generaal .dat
ze niets hoeft te vroezen, dat ik niet zulk een boe
man ben. als ik wel lijk, en dat ze bij Onjj volkomen
veilig is.
Zijn toonwas half-ernstig, half-schertsend. Nu
rukte hij de deur open en verdween. Zijn onver
schillig gefluit klonk den achterbljjvenden in de
ooren.
Wordt vervolgd.
