B. H. Lenghaus, Winkel.
rke
Nederland en België.
HEE8ENKL££QÜfG~NAAIl MAAT.
SCHERP CONCUHREERENUEPRIJZEN.
Vraagt Stalen ut ilclilztndlng.
DERDE BLAD.
MIJNHARDT's
Zenuw-Tabletten ,75rt
Laxeer-Tabletten .60*
Hoofdpijn-Tabletten 60ct
Bmnenian^scb Nfieuws.
s
c,
Zaterdag 2 Mei 1925.
68sle Jaargang. No. 7631.
Kri >ezer dagen werd mijn aandacht getrokken door
Man volgende artikel in het Vlaatmsche Laatste
itdoo iüws:
Destijds was gemeld geworden dat de vakan
tie-leergangen te Leiden zouden gepaard gaan
met een „Groot-Nederlandsch" studentenkongres,
De zoo nuttige vakantie-leergangen zijn niet
doorgegaan, maar het studentenkongres is oen
gelegenheid geweest voor in Nederland ongepas
ter kletspraat van Vlaamsche zijde.
N Niets ware nochtans nuttiger voor heel wat
Vlaamsche studenten dan de lessen van Neder-
landsche vakantieleergangen te volgen; de eerste
vakantieleergang werd ingericht te Leidën in
1910, maar hij bleef verschoond van rumoerig
Vlaamsch extremistisch vertoon en leverde dan
^ook de gewenschte uitslagen op.
Thans zijn de vakantieleergangen uitgebleven
en hebben wij slechts wat „Groot-Nederlandsch"i
rumoer gehad.
Wij hebben hier bij herhaling laten uitschijnen
dat wij voor uitdrukkingen als „Groot-Neder
land" niets voelen, omdat zij vanwege kleine na
ties eerder bespottelijk klinken al geven wij toe
dat het zeer dienstig is voor de moreele belangen
van den Nederlandschen stam dat er een kul-
itureele wisselwerking worde aangemoedigd: tus-
sch Nederland, Vlaamsch-België en Zuid-Afrika.
Maar wat wij glad verkeerd vinden is. dat men
onder voorwendsel van die kultureele toenade
ring, zaken ten beste geeft, die niets anders dan
verwijdering kunnen teweeg brengen tusschen de
betrokken landen. De wijze waarop de woord
voerder van het „Vlaamsch Hoogstudentenver-
bond" te Leiden opgetreden is, wanneer wij moe
ten steunen op de verslagen, die over zijn rede
voering verschenen zijn, is inderdaad1 even hin
derlijk voor België en voor alle Vlaamschgezin-
den, die tegen het separatistisch maakwerk zijn,
als misleidend voor de Nederlandsche opinie,
i Reeds wordt door eenige Blgische bladen het
verwijt gericht aan prof. Blok, dat hij op bedoeld
kongres het woord gevoerd heeft. Het lijkt ons
eerder dat de bekende Leidsche hoogleeraar een
voorgevoel had van de baloorigheden, waarop
men hem van Vlaamsche zijde zou' vergasten,
vermits hij in zijn toespraak den nadruk legde
op het feit, dat indien men de „rustige" akade-
miestad' Leiden voor dit kongres gekozen had,
zulks waarborgde, dat „rust en waardigheid"
bet kenmerk zouden zijn van deze samenkomst.
„Rust en waardigheid", deze hebbelijkheden
zijn ongelukkig soms ver te zoeken aan
Vlaamsoh-extremistische zijde; ook zal prof.
Blok wel tot het inzicht gekomen zijn, dat zijn
„voorzichtige" toespraak meer dan geboden was.
Maar intusschen is er weeral wat kwaad ge
sticht op het oogenblik dat de betrekkingen tus
schen Nederland en Blgië er merkelijk heter, ja
zelfs hartelijker, op geworden zijn,
Wij weten dat men in Nederland de zaken veel
kritischer en met een meer nuchteren 'zin be
schouwen ,kan. In België wordt alles onmiddel
lijk veralgemeend en is het voldoende dat een
Vlaamsche student eenige baloorigheden ver
koopt te Leiden, opdat heel de Leidsche Univer
siteit, ja gansch Nederland, er hij: betrokken
worden.
Natuurlijk ligt het niet in onze bedoeling de
zaken zoo op te nemen; alleen moeten wij de
vraag stellen aan sommige Vlamingen, of het ja
dan neen nuttig is dat tusschen Nederland en
België de beste betrekkingen bestaan, en of zij
de kultureele verrijzenis van onze Vlaamsche
bevolking denken te dienen, wanneer zij de ver
houdingen helpen vertroebelen tusschen Neder-.
land en België.
m Na den oorlog heeft men er zich van anti-
Vlaamsche zijde op toegelegd, om allerlei onbil
lijke verwijten aan onze Noorderburen te rich
ten en daardoor stemming te maken tegen 'Ne
derland. Die stemmingmakerij hield verband
met ongezonde drijversplannen jegens Nederland,
maar zij was ook ingegeven door een aangebo
ren afkeer voor de taal van de Vlamingen en
voor hun onvervreemdbare levensrechten.
Het dunkt on» dat de Vlamingen thans een
dubbelen plicht hebben alles te vermijden wat
de goede verhoudingen tusschen Nederland en
België bemoeilijken kan.
Eerst en vooral is de staatkundige vrijheid van
heide landen er mee gemoeid dat zij de beste be
trekkingen onderhouden, want een zelfstandige
politiek door heide kleine naties aan de Noordzee
gevoerd, kan hen slechts vroeg of laat op een
vlak van de internationale politiek brengen,
waar zij elkaar ontmoeten.
Maar ook wij, Vlamingen, kunnen er niet an
ders dan bij verliezen wanneer wij hier In de
kaart laten spelen van diegenen, die nogmaals de
gemoederen zouden willen ophitsen tegen onze
Noorderburen. Minder gunstige politieke verhou-i
dingen hebben inderdaad een nadeeligen weer
slag op de zoo gewenschte kultureele wisselwer
king.
Van Vlaamsch-extremlstische zijde werden
reeds veel ondiensten bewezen aan de Vlaam
sche zaak; het zou er nu nog maar aan ontbreJ
ken dat Vlaamsche extremisten, net zooals onze
franskiljonsche nationalisten, het er zouden op
aanleggen om tweespalt te stichten tusschen de
beide kleine landen aan zee. Wij zijn echter
overtuigd dat men zoowel aan Nederlandsche
als aan Belgische zijde alles vermijden zal wat|
deze onzalige gedragingen aanmoedigen jcan-
Groote sorteeriiig Confectie
en Modeartikelen,
H.
Zooals men ziet, is het stuk geteekend: Hl en nu
verzekert men mij van Vlaamsche zijde, dat dit be-
teekent Hans en is dezelfde man, die op 4 September
te Sluis de Vlamingen vertegenwoordigde. Ik wilde
het eerst niet gelooven, want wat de heer Hans nu
in den heer Beeckman laakt, heeft hij zelf uitgehaald
te Sluis, waar hij met een groote^ Vlaamsche vlag
kwam zwaaien en groote woordenftprak van onder
drukking enzoovoorts, terwijl het voor de Nederland
sche autoriteiten allerpijnlijkst was om er naar te I
luisteren.
Ln den grond ben ik het met het artikel eens. Zoo
als de heer Hans te Sluis de Vlaamsche zaak slecht
diende* zoo deed mi. de 'heer Beeckman, voorzitter
van de Vlaamsche Hoogstudenten, evenmin goed aan j
die zaak.
Juist waar de Franskiljonische Belgen uitmuntten
door veel lawaai en geschreeuw, door valsche be
schuldigingen aan het adres der Vlamingen, door het
te pas en vooral te onpas zingen van de Marseillaise
moesten de Vlamingen zich door soberheid in uitin
gen en gedragingen, onderscheiden.
Ik besprak dat met een Vlaamschen vriend, die
mij toen het volgende vertelde. Gij zult aan Beeck
man en de andere Vlaamsche Hoogstudenten hun
heftigen taal in uw land vergeven, indien gij eens
bedenkt, wat die lieden te lijden hebben gehad en
nog lijden door onheusche behandeling .van de zijde
der anti-Vlamingen.
Ziet wat in Leuven geschied is en ge zult anders
oordeelen. Vergelijk een afafire Deman te Brussel
met een affaire Colback te Leuven en gij Hollander,
met uw aangeboren rechtvaardigheidszin, zult uw
bloed voelen koken.
Renis Deman, Vlaming, dapper oudstrijder, met1
eer beladen en algemeen geacht, wordt door een over
macht van Franskillions aangevallen en schiet er
een in zelfverdediging neer. Hij wordt maanden in
voorarrest gehouden, zwaar geboeid voor het gerecht
gebracht en streng veroordeeld. De civiele partij I
krijgt 60000 francs toegewezen.
Gaby Colback, een Franskiljonsch student, die
niets in Leuven te maken had tijdens het Groot Ne-
derlandsch Studenten Congres, gaat expres naar
Leuven, zoekt ruzie *iet de Vlaamsche studenten en
schiet van achter zijn deur een der Vlaamsche be
stuursleden neer. Hij blijft op vrije voeten, het pro
ces wordt zonder hem gevoerd, hij wordt voor
waardelijk veroordeeld tot 4Y* maand gevange
nisstraf en de civiele partij, die zijn leven lang on
gelukkig zal blijven, ten gevolge vani het schot, krijgt
14000 frank, maar moet 1/3 der gerechtskosten dra-|
gen. Een Vlaamsch weekblad de West Vlaming t'
deze feiten vermeldende, voegt er aan toe: En moest1
ge durven zeggen, dat het Belgisch gerecht geen
gerecht meer en is, ze steken er u bachten. Met
andere woorden, durf je zeggen dat dit meteff metl
twee maten is, dan ga je achter slot en grendel.
Ik geef eerlijk toe, dat di talles voor ons HoRan-j
ders iets onbegrijpelijks is. Toen ik verwonderd keek
en zei, maar de Pers, de Vlaamsche Pers dan? ant-
woorde mijn vriend: Een Vlaamsche Pers, die het
waagt de waarheid te zeggen, wordt gewoonweg
mishandeld. Primo krijgt het geen enkele officieels
mededeeling en is bij anderen «ten achter, secunde
wordt het bij' de expeditie gesaboteerd, de pakketten
met couranten blijven per ongeluk(?) liggen of wor
den verkeerd of te laat bezorgd.
Ik dacht toen aan ons land, en kon niet nalaten
te zeggen, dat ik, al ben ik een tegenstander van de
Tribune, onmiddellijk op mijn achterste beenen zou
staan indien ik vernam dat zoo iets met dat blad
geschiedde.
KABEL BARNES—GRUNDY. voor Nederland
bewerkt door ELLY HARTING.
Ijs ie een inspecteur van gezondheid, MYrou?*
meheer van de riole1."
J^elneen zeker niet. Hij is een van de grootste en
fpste mannen uit Engeland en hij heeft zijn
Tier gedood." 4
malia keek mij ongeloovig aan.
Is ie da' gedaan had zou-d-ie opgehange' zijn,
pu, opgehange' aan z'n hals tot ie dood was."
Ijn dienstbode kan bij' sommige gelegenheden
Pjijk tragisch zijn.
Wet was bij ongeluk", haastte ik mij haar uit te
Jf - Ik vreesde werkelijk, dat ze den professor
l den kelder of in een of ander akelig, donker
Pt zou opsluiten»
yhij vloog in een aeroplane. Een aeroplane is
doch Amalia interesseerde zich absoluut
l voor mijn uitleggingen.
r^1?. inspdkteert ie de riole'7"
fcnij is bang, dat wij typhus zullen krijgen."
[Amalia sprong een eind omhoog en kwam toen
pgant neer op haar nu keurig, laaggehakte schoe-
«t grootvader van de Tompkinse' stierf aan ty-
jVan moederskant?" vroeg ik.
geen notitie van mijn belangstelling.
>«iJ lei twaalf weke'
L u' da-t is beter, dan staan", zei ik.
heilbot-uitdrukking kwam weer in haar oogen
liet me alleen.
•ort daarop hoorde ik haar in niet direct vreed-
C0Iiversatie met den professor. Ik kon niet
zijrf11 Wa^ zeiden, doch zij' schenen heel ernstig
imbie kwam lachend naar huiten.
een zit op de keukentafel en de ander pookt
uen gootsteen rond. Het lijkt me een vies werkje,
«Jr z ij Zijn er gelukkig in".
►«ie doet het wérk?"
VaK8" professor wilde het doen, maar zij
„het instrument uit de handen".
hi.Hi n we typhus sterven of is er nog
KSfv-11118 °P ontsnapping?"
E>imble ging ütten.
,,Hijweet het nog niet, maar hoopt er het beste
van. Hij. is een typische ouwe haan» en toch mag ik
hem verbazend graag lijden."
«Zoo gaat het müjl ook,;' stemde ik toe, ,ik wilde
wel dat Nanty kwami."
Het gebeurt maar heel zelden, dat onze wenschen
onmiddellijk vervuld worden, doch in dit bijzon
dere geval scheen mijin goede fee in een zeer édói-
moedige stemming, want nog terwijl ik sprak, vreed
Nanty s rijtuig de laan-af, en toen de professor
uit het huis te voorschijn kwam, lustig zwaaiend
met de rioolstoker, trad Zij het poortje binnemuj
Dat nu Nanty, na een tijdruimte van bijna dertig
jaar, haar ouden vriend, professor -Leigrail gewa
pend met een rioolstoker moest ontmoeten, scheen
ver van romantisch.
Maar mp look het een heerlijke en natuurlijke
omstandigheid, immers Nanty zou zich wel herinne
ren, dat naar vroegere minnaar pp zijh(minst(.geno
men een beetje excentriek was in zijn gewoonten.
En professor Leighrail zou zich zeker evetneetny
herinneren, dat Nanty met haar breede opvattingen
niet lioht geschokt was.
Zei ik daar «breede opvattingen?'" Ik trek mijn
woorden in, want Nanty met haar kleingeestig hard
oordeel over het mannelijk geslacht is in sommige
opzichten allés behalve breed van opvatting. Zelfs
een tamelijk intieme omgang wet DimJbie heeft haar
niet wijlzor gemaakt en Peter noemt haar «koppig
als een varken".
In ieder gevalde ontmoeting met den professor
doorstond ze doodkalm en onaangedaan, terwijl'
hij» arme ziel, juist omdat hij een man was,
ben gek gezicht trok .en (de steker op het gras liet
vallen, als was het een levende slang.
Ik had verzuimd Dimbie van hun vroegere ver
houding te vertellen en nn stond haj stokstijt en
staarde hen aan, zooals Amalia mij aanstaart
wanneer jse me „een beetje vreemd in mijn hoof*"'
vindt.
„Nanty liet zich gracieus in een rieten schommel
stoel vallen en schikte haar nauwe zijden japon keu
rig en elegant terecht.
De professor met zijln te groote schoenen en zijn
/sleoht gesneden linnen jasje sloeg een ongelukkig
figuur naast haar.
„Nanty en professor Leighrail kennen elkaar
naeds van vroeger," legde ik Dimbie uit.
,0, het is al heeT lang geleden, toen wtf beiden
jong waren.
zal maar niet zeggen, ihpe Duig.... 'delprofessor
mocht daar eens wat op tegeh hebben," zei Nanty
kalm.
i Hier was de gelegenheid voor* den professor om
I iets galants te zeggen: Dat zij absoluut niet ver
Mijn Vlaming glimlachte en zei: laat ik U verder
over de Vlaamsche studenten vertellen.
Beeckman 'en wel 18 andere Vlaamsche studenten
zijn van de Leuvensche Hoogeschool weggejaagd, om
dat zij Vlaamschgezind zijn en dit openlijk durfden
getuigen. Op geen enkele Belgische universiteit kun
nen zij terecht, hun carrière is verwoest. Een is er hij,
een zekere De Vriendt uit Heyst, die jongen kon be
wijzen, dat hij tijdens de relletjes, die aanleiding
gaven tot de verwijdering, thuis was te 'Heyst, en
niet te Leuven, er werd niet naar geluisterd, want hij
was eenmaal een der bestuursleden der Vlaamsche
Studentenbeweging en moest dus onmogelijk ge
maakt worden. Al die mishandelde jonge mannen
zijn echter felle Flaminganten geworden, het oude
spreekwoord: het bloed der martelaren is het zaad
der kerk, bevestigend.
Het zijn de felle propagandisten tegen bet bestaan
de regime van overheersching, door een soort kaste,
die zij aanduiden met: Brussel.
Zij vinden weerklank in Wallonië, de Walen zijn
niet tegen de Vlamingen, maar het is Brussel, het
gecentraliseerde gezag, dat de tradities der Habs-
burgers: „Onderdrukken en dorruhouden' nog door
wil voeren uit eigen belang.
Mijn zegsman vertelde mij, hoe in 1019 na de pro-
VJaamsche declaraten des Konings het Laatste
Nieuws zuiver Vlaamsch geredigeerd was geweest en
hoe het hoe meer de macht van Brussel het oude
stelsel: onderdrukken van Vlaanderen, omhoog
werkte, dit blad van kleur wijzigde, vooral tenge
volge van het feit dat de ultra Franskillion burge
meester Max van Brussel er met geld bij betrokken
was. Daarbij de angst om door regeering en regee-
iingsinstrumenten gesaboteerd te worden. De angst
voor de boterham doet de rug weer krommen. De
Vlaming heeft in al die eeuwen van onderdrukking
toch zulk een lenige ruggegraat gekregen.
Weet u wel, zei mijn Vlaamsche vrien.d dat indien
men ons zoo hoorde spreken, men ons voor „Boches'
zou uitmaken. Vroeger was dit nog veel erger, nu be
gint het wat te luwen, omdat de groote schreeuwers
wel inzien, dat onize pro-Fransche politiek ons naar
den afgrond gebracht heeft en België als zoodanig
meer naar Engeland en Holland georiënteerd wordt
en men met de Vlamingen en de Vlaamsche bewe
ging heusch meer rekening moet gaan houden. On
der die schreeuwers zijn er ook velen, die draaien
met den wind en die, toen de Duitschers den baas
speelden ten eigen bate den Duitschers in het gevlei
kwamen, thans hebben die zelfde lieden de grootste
met de Belgische kleuren geschilderde vlaggestokken
aan hun gevel en spreken hij voorkeur: Fransch. In
Vlaanderen!
Kunt u nu hegrijpen hoe het ons Vlamingen te
moede is, hoe een vurig jong mensch als Beeckman
zich niet kan houden wanneer hij in een omgeving
is, waar vrijheid boven al gaat?
Kunt U nu begrijpen, dat er Vlamingen zijn, die
de Belgische kleuren haten, de Brabangonne haten,
omdat die beiden symbolen zijn der onderdrukking
van het Vlaamsche volk, van Vlaamsche kuituur,
terwijl over die kleuren en die muziek been altijd
de Fransche driekleur en de Marseillaise hangt?
Doch, zei mijn zegsmans, toch heeft de schrijver
in het Laatste Nieuws in één opzicht gelijk. Het is
diep te betreuren dat de zoo nuttige vacantieleergan-
gen .niet door zijn gegaan.
Juist waar Frankrijk geen geld spaart om Fran
scben invloed in ons land te propageeren, waar zij
onze dag- en weekbladen subsidieert, zorgt, dat de
Fransche bladen goedkoop en snel verspreid worden
en de uitwisseling van professoren en studenten ge
organiseerd heeft, is er extra behoefte aan culturee.
len invloed van Hollandschen bodem.
Wij hebben geen behoefte aan politieken steun,
maar wij hebben behoefte aan cultureelen steun. Or
ganiseert in Vlaanderen lezingen over allerlei onder
werpen en vermijdt de politiek.
Verspreidt in Vlaanderen lectuur en vermijdt de
politiek.
Kom in Vlaanderen met uw schilderkunst, met
uw muziek, doch vermijdt de politiek.
Zelfs al komt gij zonder politiek met muziek, lec
anderd was, maar dat hij1 oud was gerwordeco—
doch hjji liet de kans voorbijgaan.
De professor jLs geen gezölsöhapsnietnflöh.
Hij staarde naar de rioolstoker en zweeg. Dacht
hij aan den tijd dat Nanty allés voor hém (bef
toekende, wat beminnelijk is in1 de vrouw, "of "dacht
hij aan zijn gestorven Amabell'a?
Kan de vrouw, die men getrouwd heeft, geheel en
al de beeltenis dér vrouw, die men trouwen wilde,
wegvagen uit de herinnering?
En Nanty?
Zij was geschrokken en scheen verdrietig, toen
ik haar vertelde van de eenzaamheid des professors,
van zijn onverzorgde verschijning. Zij was gewoon
weg boos toen ik over zijn luchtscheepvaart sprak
en zeide, dat het een gevaarlijk spe litertjes was.
Ook had ze zichzelf gok e-enoemd, dat zo piet met
hem vertrouwd was en 'had ztjjl verondersteld* dati hij
zeer veel van Amabella was gaan* houden.
Nu zat ze als een'sphinx met een glimlachje pnj
haar lippen en de handen in haar schoot.
Do proefssor had.evengoed een gewone keniis
kannen zij'n, dien zij gisteren nog ontmoet had.
- Ik wilde, dat ik wat 'sterker was en dat ik haar
eens flink door elkaar kon schudden.
Dimbie ontdekte, dat de professor niet op zijn
gemak was. Zijn verlegenheid en zijn onhandigheid
om nog niet van zijn stilzwijgendheid te sprdken,
waren opvallend genoeg. En als een man kwam
Dimbie zijn in nood verkeerenden broeder te hulp.
overviel hem met vragen omtrent de riolen.
3p niet wAalrom de professor verlegen en
was, doch voelde vaag dat het iets met
Nanty te maken had en stond den ouden heer
vriendelijk bij.
Om dit goed te doen, moest hqi over een vau de
stokpaardjes van onzen gast beginnen, dus óf de
riolen óf de luchtsoheepvaaart, óf 'de eetkwestie.
Hjj koos de riolen. Hij raapte de rioolstokeilop Ipn
vroeg den professor, hoe lang hij ons mog.gaf.
„tf geven?" zei de goede man een beetje verbluft.
„Ja. voor wij aan den typhus zullen sterven."
Dimbie was doodernstig.
„O, dat hangt er goneel van af hoe dikwijls fof
hoe weinig u de riolen 'schoonmaakt." De rprofessor
was eveneens zeer ernstig.
„Wat raadt u ons aan daarvoor te gebruiken?'"
„Oondy's vloeistof of een of ander goed onbsmet-
tmgsmiddel." Hjj ging meer .en meer in de con
versatie op.
„Chloor of kalk is het ^goedkoopste,'" kwam Ama
lia opgewonden.
Onder het voorwendsel haar rioolstoker te willen
redden, was ze bij1 het "gezelschap gekomen en toen
ik mijn best deed haar te beduiden, dat haar
tuur, schilderkunst, lezingen over technische en an
dere onderwerpen, zullen er Franskillions klaar
staan om in de bladen uw optreden verdacht, te ma
ken, doch daaraan behoeven wij ons niet te storen.
Ziet wat nu weer de door Frankrijk betaalde zoo
genaamd Belgische courant „la Nation Beige"
schrijt in 'n hoofdartikel: „Le traité hol lande-beige
et les Limbourgeois" en ge kunt zien hoe de Fran-
schen en de Franskillons nimmer ophouden tegen
Holand te stoken en aanspraak te maken op Ja Lim-
bourg cédé", dat wil dus zeggen Nederlandsch Lim
burg. het Limburg z.g.n. door België aan Holland
afgestaan.
Die Franskillons wij kunnen ze wel Leliaards
noemen storen zich niet aan de waarheid on aan
de workolijke geschiedenis, doch oischon Limburg
op, dan onder Jiet eene, dan onder het andere pretext.
Nu deugt de overeenkomst, tusschen Holland on
België getroffen, weer niet: Rotterdam en Maastricht
worden bevoordeeld en men heeft de Belgische be
langen totaal vergeten.
Gelukkig luistert bijna niemand naar dit blad,
maar bet bestaat eenmaal en is de vijand van alles
wat Vlaamsch of Hollandsch is, spreekt of denkt.
Het is een blad bezield met den imperialistischen
geest van lieden als Lodewijk XIV en Raymon Poin-
caré.
Tegenover dien Franschen geest hebben wij Belgen
behoefte aan den rustigen. vredelievender Holland
schen geest. Wij Vlamingen vooral.
Bréngt ons uw cultuur en de invloed daarvan zal
zich langzamerhand verspreiden over breede lagen
van het Vlaamsche volk.
Komt en helpt ons! Vergeeft een Beeckman zijn
felheid, zijn gebrek aan tact, door te beseffen wat
iemand moet lijden. Stelt u -zich in zijn plaats, stelt
u zich in onze plaats en kom met uw op jarenlange
vrijheid gebaseerde ontwikkeling, ons geestelijk op
heffen.
Wij willen zoo graag meer ontwikkeld worden, wij
hebben er recht op, want de historie en traditie van
het Vlaamsche volk bewijst, dat het een volk van
beteekenis, van ontwikkeling, van begaving en be
schaving was, doch wij kunnen niet alleen, wij 'heb
ben steun noodig van U en uwe landslieden.
Ik breng dat beroep op ons Holkindors hier over
en ik voeg er dit aan toe: Gaat Vlaanderen dezen
zomer eens bezoeken, de frank is gunstig voor de
'Hollanders. Bezcekt eens uw eigen Zeeland en
Zeeuwsch-Vlaanderen, de Belgische kust, Brugge en
Gent en reis over Brussel terug. Gij zult het dan met
mij eens zijD, dat Vlaanderen zien beteekent: Vlaan
deren liefhebben.
Bij Apoth. en Drogisten»
BIJ THOMAS DENIJS.
Zooals ouze lezers bekend kan zijn, is onze zanger
Thomas Denijs naar Amerika geweest en h,eeft daar
onder leiding van Mengelberg in de Matthaus-Pas-
sion succesvol de Christus-partij gezongen.
Denijs is nu weer -met zijn vrouw eergister thuis
gekomen en een redacteur der N.R.Crt. heeft hem
thuis opgewacht en vertelt daar ondermeer het vol
gende van:
Wij hebben vandaag Denijs in zijn woning aan de
Haagsche Ieplaan opgezocht om een praatje met hem
te maken over zijn Amerikaansche indrukken. Hij
zat, toen wij binnenkwamen, aan de piano, bezig met
de studie van de Ernste Gesange van Brahmsin
het Engelsch, voorbereiding voor zijn tweede bezoek
aan Amerika in het a.s. seizoen.
Opgetogen vertelde hij ons van de reis, van New-
York en de twee uitvoeringen van de Matthaus
Passion, waaraan hij heeft meegewerkt. De eerste
kennismaking met Amerika was overigens niet aan
genaam geweest. Op weg erheen had hij aan zijn
stem niets bemerkt en volop kunnen genieten van de
gezelligheid aan boord en bet zelfs voor verwende
menschen nog zeer ongewone comfort, dat de Volen-
dam van de Hol land-Amerika Lijn haar passagiers
aanbiedt. Maar nauwelijks had hij in Hoboken voet
aan wal gezet, of het was mia Zijn stem was totaal
weg, een verschijnsel, dat vele zangers, die niet aan
de droge en met allerlei smook en damp bezwanger
de New-Yorksche lucht gewend zijn, schijnt te over
vallen. Elisabeth Rohberg, de oorspronkelijke Duit-
sohe zangeres, nu van dé Metropolitan Opera, die in
de Matthiius-Passion de sopraanpartij heeft gezongen
heeft na haar eerste aankomst te New-York maan
denlang gesukkeld eer haar orgaan zich hersteld had
en de wetenschap daarvan was voor Denijs en zijn
vrouw niet opwekkend. Hijzelf was er vrijwel rade
loos onder en dacht in een eerste opwelling maar
tegenwoordighcdd minder gewensclit was, weigerde
zij' pertinent eenige notitie van jnij te nemen.
„Juist," antwoordde de professor, 0chloor ea
kalk zijn het goedkoopst."
„De Tompkinse"' gebruikte' het altijd: hun riole*
ware' prachtig, zoo zuiver en feoo frisoh, dat je 'dor
in deneere' kon."
Dimbie trachtte nu haar blik te onderscheppen,
met even weinig resultaat als ik had.
„Amalia", riep ik zaoht.
Ze werd plotseling doof zoowel als blind.
„De Tompkinsen goven een schitterend voorbeeld
aan alle huishoudens en iedereen moest dat volgen
met groot voordeel voor ziohzelf. Het is eenvoudig
zelfmoord plegende professor was Nanty
nu geheel vergeten „zooals de mecsten hun riolen,
veronachtzamen. Hun buitengewone onwetendheid
op dat punt wordt slechts, overtroffen door degenen,
die ze aanleggen (ik bedoel de riolen.) Ik verwacht
te werkelijk de hoofdbuis onder den vloer der zit
kamer te vinden."
„En u schijnt bijna teleurgesteld nu dit niet het
geval is." zei ik.
H^j glimlachte.
eet- u waar ze is?" l
Neeeen.'
„Weet u waar de gasmeter is?"
„Dien hebben we niet, we hebben olielampen en
kaarsen.'"
„Och wat, u zou 't ook niet weten als n er
een had. Vrouwen weten zooiets nooit.'" Iïiji sprak
moedeloos.
Ik ben werkelijk niet onder den indruk van
onze onwetendheid," lachte ik. v „Ik zie niet in
waarom we dat alles moeten weten. Die gas- ey
watergeschiedenis behooren tot het departement van
den man."
„Dat ben ik beslist niet met u eens." Hij ant
woordde met buitengewone snelheid. „Vrouwen ge
bruiken ze evengoed als mannen, dus hooren éveli
goed hun ligging en hun werking te kennen.'"
;,Weet u waar uw boordenknoopjes opgeborgen
zij'n?'' vroeg ik rustig.
Dimbie onderdrukte een glimlach ja
„Ik wist niet, dat ik dio gebruikte.'"
„Hoe denkt u dan da.t uw overhemd vastgehouden
wordt? Op het oogenblik is de knoop aan de man
chet van uw rechtermouw stuk.
U zult er een nieuwe voor moeten nemen als U
thuiskomt." i
De oude heer lachte goedig.
„Daar hebt u me te .pakken,zei hijr.
„Dat hebben de vrouwen ons altijd," viel' Dimbie
hem bij. ..Heeft u dat nog nooit gemerkt?'";
De professor keek tersluiks naar Nanty.
