VAN DIT EN VAN DAT
EN VAN ALLES WAT
DAMRUBRIEK.
1'-
n
m
n
mi
O'
n
s
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 17 October 1925. No. 7726.
De man die de blad
zijden omsloeg*
PANTOMIME
t
IS
H
8
B
SI
2
11
fH
2
B
2
fü
IS
ui
ÉS
B
2
B
8
2
B
ÜP
si
1
Hl
8
S!
ui
s
V
11
Mi'
m
A
SSp
V
üf
H
if
fgf
0
it
w
Él
§1
Hf
IÜ
§1
0
HERFST.
ivert weer voor de verbaasde oogen
kunst naar Herfst van z'n befaamd palet
in schilderij vol wondermooie schoonheid,
fc vlammend goud en purper opgezet!
let bruine en roode en teere najaarstinten.
lonveven van het heerlijkste smaragd,
In mengeling van forsche bronzen kleuren
Tot een geheel van onvergeetb're prachtl
0, als we nu eens door de bosschen dwalen,
Zoo tegen 't zonverblijde middaguur,
Dan zingt er diep in ons bewond'rend weten
i. - 1A ,4 ,rAA. d a oohAAnKai/l r)or rtnluviwl
zijn
Ben hooglied voor de schoonheid der natuur!
Dan voelen we, hoe alle werk van menschen
Ver van ons kleine daag'lijksch denken vlucht,
Als daar de licht-doorgloeide tooverboomen
in'| Zich pronkend heffen naar de blauwe lucht!!
de
lier biedt een Kunst'naar, grooter dan de grootsten,
Kun tenaar, die alle kunst gebiedt,
w ^an ons 7.ijn innig ware grootsche schepping,
*ijn kleurenfeest, zijn heerlijk werk om niet!
tn wie w'ook zijn, ook gij vergeten broeders
.^erloren in de grauwe maatschappij
JJJJj hj allen zijn tot dit festijn genoodigd,
Tot dit genot van standsverschillen vrij!!
'ISchiJnt stiller nu als in de zomerdagen,
'oen 't leven lokkend door de velden ging,
j Mot de hbloften van een bloeiende aarde,
van En in do luchten warmer tinteling.
Haar toch daar is iet$ schoons in dit gebeuren,
Waarvan de weerschijn glanst op ons gelaat,
Nu gouden luchters langs de wegen rijzen
natuur in schoonheid ondergaat!!
ié
jrstor
was
wli
diel:
m
ja
'aart
daai
dek
i Bs
■aniflB
m:
fit dan ten afscheid aan het rijke leven,
,t juichende ons is voorbijgegaan
lange reeks van zomerzonnedageiï
Met kostb'ren dos van louter bloemen aant
Dit dan ten afscheid in een kleurenweelde,
Die vrucht'loos vraagt naar een gelijkenis,
Die ons ontroerd in 't, diepste van ons wezen
op de aarde nauw van d'aarde is!~N
October 1925.'
llAHe rechten voorbehouden!
KROES.
Naar het Engelsch van Mary Tenmyson.
(Nadruk verboden.)
Er was groote opwinding in het oud© stadje Stan-
ford, dat ongeveer meer dan twintig mijlen van
Manchester verwijderd lag, maar in het bijzonder
dat het geval in den winkel van Simeon 'March-
"'■y""ti den muziekhandelaar, waar de lucht er als
w! F Ware mee was- •^n £een wonder, want
op den avond van den vijf en twintigsten Juni, zóu
de groote onvergelijkelijke violist, Hertzheimer, de
e:Z»i «bitterende sonate van Morowitch voor viool en
elen. Londen, waar hij het eerst gespeeld
bad, was er meer dan verrukt van.
iDeu vorigen avond hadden Hertzheimer en Me
vrouw Schuster. die hem altijd begeleidde bij deze
[eiüa oonato, voor een enthousiast publiek in Manchester
^^speeld en nu kwam Stanford aan de beurt.
Stanford was sedert kort verrijkt met een bijzon-
lor mooi raadhuis, de trots van de burgerij; en ter
eere van de inwijding van dit nieuwe raadhuis, wa
ren de burgers van Stanford al verscheidene maan-
ton geleden samen gekomen en hadden na ernstige
^beraadslagingen besloten een garantie-fonds bijeen
brengen om Hertzheimer en Mevrouw Schuster te
tonnen laten komen.
De raak was spoedig in orde, en er was reeds voor
fctore zitplaats in de groote zaal betaald en achter
Coelen heelemaal achteraan konden, eenvoudige
beden tegen een luttel bedrag een staanplaats krijr
zoodat muziekliefhebbers uit alle standen zou-
ton kunnen komen.
Het comité had reeds al meer ontvangen dan noo-
«tg was voor de beroemde artisten, maar het wilde
ggfli Jcen voordeel uit dit inwijdingsconcert trekken,
aarom was, wat er over was, bestemd voor bloe
menversiering. In Simeon Marchont 's van ouds be
nde en zeer ouderwetsche winkel waren de kaar-
n voor bet schitterende concert verkocht; ©n dag
jj f na dag Kad zijni dochter Tsobel, die zelf eon harts
tochtelijke en zeer talentvolle misicienne was, ach-
®r aen klein tafeltje gezeten om de kaarten te ver-
'00pGn' vaTlal de 10 guldensplaatsen tot de 50
parten, waarop gedrukt stond „alleen staan-
aatsen". Simeon Marchmont zelf zou zich achter
schermen bevinden bij deze gelegenheid om nog
8,0 kunn©n helpen; maar hij had 2 tienguldens-
Ti iH T Reltocbt'» Qön voor zijn dochter en een Voor
eEtf m" w^®^>ediende, Godfrey Sudeley, die de kaart
"Wjat een gemompeld kort bedankje had aangenomen
wel niet beleefd was, maar door die kaart was
len^v ïlfla8t 9prakelo°9 "van vreugde. Een vijfgul-
lan h-fu Z°U V00r meer zijn geweest
*och J k°n ^>e^alen cn °P ,^e plaats zou hij zich
611,1 zou hu^TT8671 ^nnneliog hebben gevoeld; maar nu
nft1„ ®ertehehner en Schuster hoorem in de So-
Als moeder je snoesje noemt, terwijl alle vriendjes
staan te luisteren.
Nadruk verboden.
sar
ij>
iry'J
h
en b°5
roe
bate in C.
oa&st Isobel gezeten. Die extra vijf gulden
beteekenden het verschil van hemel en aarde voor
hem. Den heelen avond met haar samen te zijn,
eigenlijk alleen met haar te zijn want de men
schen om hem heen zouden voor hem niet bestaan
om haar met verrukking gade te slaan >en de mu
ziek te zien leven in haar mooie oogen.
Hij had Isobel lief. 'Geen wonder dat Godfrey do
kaart haast zwijgend aannam. Het naderende con
cert had van te voren al onelncjig veel meer heer
lijkheid gebracht in drie levens, dan alleen de ge
spannen verwachting. Siipeon Marchmont, de viool-
leeraar van het plaatsje, zijn dochter en; ook zijn
bediende waren zelf begaafde muziekbeoefenaars.
Vijf jaar geleden was de jonge Godfrey Sudeley bij
zijn vioolleera&r in betrekking gekomen» toen hij
door den dood van zijn ouders, zelf voor zijn 20ste
jaar in zijn eigen onderhoud moest voorzien. Hij
veelde er meer voor om voor een klein salaris in
den winkel te helpen, dan op een kantoor te zijn,
waar hij toch zeker minstens 2 maal zooveel geld
verdienen kon en misschien carrière maken kon.
En nu hadden deze 3 al eenige weken lang hunne
avonden doorgebracht met een ernstige studie van
de Sonate in C. zoodat zij beter in staat zouden zijn j
de opvatting van het tweetal beroemde artisten in
zijn vollen omvang te begrijpen.
Als regel speelden Simeon. Marchmont en zijn doch
ter Isobel het schitterende werk en Godfrey sloeg de
bladzijden om voor Isobel. Hij bewonderde haar in
stilte, terwijl hij zoo vlak bij haar was; maar dik
wijls als de vriendelijke oude man den gloed in de
twee jonge gezichten zag en ze gekomen waren aan
het lieflijke en; vloeiende andante dat door het fijn
gevoelige meisje „De avond bij de beek" betiteld
was gaf hij de viool over aan zijn leerling en
zeide vriendelijk: „Hier, Sudeley, hier moet jij spe
len.. Leg je hart erin, mijn jongen;"
Maar dat was zoo heel gemakkelijk niet, want
Godfrey's hart behoorde hemzelf niet meer, al zes
maanden niet meer sinds Isobel uit Leipzig te
ruggekomen was om voor haar vader het huishou
den te. doen.
En nu was de dag gekomen en voor zij thee gin
gen drinken, 's middags zei Simeon de blinden in
den winkel dicht te doen.
„Alle kaarten zijn verkocht", zeide hij en er is
niets meer te doen. Wij zullen het ons gemakkelijk
maken. Als we Morowitch nog eens gingen doorne
men, hè?"
Maar zij waren ternauwernood aan het vroolijke
allegro begonnen of er werd verwoed! aan de deur
van den winkel gebonsd, telkens wefcr en steeds on
geduldiger.
„Natuurlijk, juist omdat wij gesloten hebben",
mopperde Simeon gelaten „Ga eens kijken, wie daar
is, Sudeley. Maar kom zoo gauw mogelijk weer, dan
ben je een beste."
Maar toen Godfrey terugkwam had hij niemand
meer of minder dan Sir George Manners bij zich
den burgemeester van Stanford, en de gezichten van
de beide binnen tredenden waren zoo geheel versla
gen, dat ïsobels witte handen van de toetsen afgle
den en Marchmont uitriep: ,;Sir George, wat is er
in vredesnaam, gebeurd?"
Het altijd rozige, vroolijke gezicht van don burge
meester was haast paars van opwinding, zwaar
ademhalend zonk hij amechtig ln een makkelijke
stoel, maakte een hulpelooze beweging met zijn bib
berende vette hand naar Godfrey die een zware
rol muziek op de tafel neergelegd had en bleef zwij
gen om1 zijn gezicht en nek af te vegen.
„Het is verschrikkelijk, verschrikkelijk!" mompel"
de Godfrey.
„Wat dan?" riep Simeon uit.
..Zij is gevallen en heeft haar pols hevig ver
stuikt", verklaarde Godfrey verschrikt.
„Wie dan?" Lieve deugd, jongen doe niet zoo
dwaas!"
„Mevrouw Schuster. Ze heeft haar pols verstuikt."
„Wat? Nëe maar
Geen woord werd meer gesproken en eenige oogen
blikken staarde het viertal elkaar aan, de gezich
ten van twee jonge menschen, wit van ontsteltenis
en teleurstelling. Het was Simeon die de zware stilte
verbrak.
„F.n Hertzheimer?" vroeg hij.
„Hij weet er niets van," hijgde de burgemeester.
„Neen, dat maakt die beroerde zaak nog erger.
Hertzheimer is naar Liverpool gegaan na het con
cert van gisteravond. Hij komt hierheen."
„Wat?" Nee maar...." herhaalde 'Simeon hulpe
loos.
„En hij is niet voor half zeven hier aan het ho
tel. Hij bestelde twee pond biefstuk, zoowat rauw
voor zijn diner", vervolgde de burgemeester, „en wij
kunnen hem niet bereiken."
Hij eindigde zijn. zin met een klagelijk gebrom,
dat verdacht veel op een snik leek en Marchmont
vervolgde zwakjes:
„Hoe hebt u het gehoord?"
,Wel, de kamenier van Mevrouw kwam met den
Verzoeke alles betreffendedeze rubriek te zenden
aan C. AMELS Wz, WINKEL.
OPLOSSING PROBLEEM Nb. L
Wit: 28-23, 31-30, W—10, 32-27, 37 28, 30-21,
35:1, 1:2, wint.
OPLOSSING PROBLEEM No. 2.
Wit: 36—31, 17—11, 37-31, 18-12, 31—29, 10-31,
29 9, 25 3.
I
Een der oplossers merkte op, wanneer er 1 schijf,
op 46 geplaatst werd, het in alle varianten voor Wit
winst beteekende, wat zeer juist is.
PROBLEEM Na. 5.
Auteur J. Bergier te Ar les.
ZWART.
'/xw/'
*2
WIT.
Stand Zwart, 9 schijven, op: 11 12 13 15 20 24
25 26 32 dam op 5.
Stand Wit, 10 schijven, op: 29 31 33 tot 36 40 41
47 50.
PROBLEEM No. 0.
Auteur Recou, Marseiile.
ZWART.
46
m
9
1
j.
9.
w
m
-
ww.
WIT.
trein van drie uur dertig van Manchester en zij j StandZwart, 12 schijven, op: 2 7 9 12 13 15 17
bracht dat beroerde nieuws. Het ongeluk was net J tot 20 23 25.
Stand Wit, 12 schijven, op: 28 tot 32 34 36 37 38
40 43 48.
CORRESPONDENTIE.
K R. te H. <H. Uw opmerking is zeer juist, mij
was het ontgaan, anders had ik er weieen wijziging
op die manier in gebracht.
Aa'n belangstellenden in deze rubriek wordt be-
gebeurd en Mevrouw -had haar dadelijk gezonden
om het ons te zeggen en om ons de pianomuziek
met aajiteekeningen te sturen, wat zij daarmee be
doelt", vervolgde de arme burgemeester, „dat mag
Joost weten. Maar het Is die rol daar. Daarom kwam
ik direct bij u, Marchmont. Wat moeten we doen,
man?"
„Kom, bedenk eens wat. Hoe moeten we hier nu
mee aan? Als ik je vertel dat dames zonder be-
sprokon plaatsen op stoeltjes buiten do deur zitten ,Mfd v££Tht°om to^ndingTan'probTemen'of an-
te wachten. Hun thee laten zij van het hotel ko- ^schikt voor Dlaatsing
men. Twintig diners zijn at besteld buiten dat van g
Hertzheimer. Wat een ramp wat een ramp!"
Maar Simeon was geheel ondersteboven en gedu-
„ik bedoel dat Miss Marchmont. Mevrouw Schuster
ronde éenige ogenblikken werd de stilte alleen onder kQn Tervangcn,«
breken door het geritsel van bladzijden die Godfrey, Godfrey! 0 neen; 0 Godfrey!"
genomen had uit het dikke veel gebruikte pak mu- hart tri|de vao d# tocn h)J ^merkte dat
ziek van Mevrouw Schuster. Hij sprak ook het eerste onbewust zijn voornaam, tot groote ver
en Tsobel merkte met verbazing op, dat bij tot aan de |)azj van den ouden simeon nocmde
wortels van zijn krullend donker bruin haar ge-, Mjas Marchmont bekend met leder Meelte uit
008 'de Sonate van Morowitch, Sir George, en speelt die
„U D.oet een andere pianist zien te vinden, Sir werkei^ prachtig".
George", zei hij rustig, „daarom heeft mevrouw Wat jongenf jo 'meent «t toch nletT Wat> <jftt
Schuster haar pianomuziek gestuurd. Overal staan -V0 kind<» de burgemeester in toenemende ver-
aanteekeningen bijtij wist dat het haar plaatsver- barfnfr heb wel gehoord, Marchmont, dat je doch"
vanger helpen zou. i fer ^buis is gekomen als een pianiste, .maar zooleta
„Haar plaatsvervangerl" riep de burgemeester. bad ik niet gedacht!"
terwijl hij zijn handen als een 'razende in elkaarToen gfng biJ op het meisje toe en pakte haar
sloeg.. ..Lieve deugd, jongmen9ch! Waar haal ik in zachtjes bij den arm. „Vertelt hij de waarheid, die
zoo'n korten tijd een plaatsvervanger vandaan?" j jongen daar?" vroeg hij ademloos „Kan Je dat lamme
„Ik geloof dat ik er wel een weet" zei Godfrey ding spelen?"
met een veelbefeekenenden blik, die Isobel' denij „Jawel," antwoordde Tsobel zwakjes, „maar, o, Sir
schrik op het lijf joeg. i George, om Mevrouw Schuster te vervangen en met
„Wel een weet? Wat drommel, waarom zet je mij den grootsten violist der wereld te spelen, o, dat
dat niet eerder? Zie je dan niet dat ik me geen^niet! Ik zou vaft angst dood gaanl O, mijnheer Su
deley, hoe kon u hoe kon u?"
De tranen verstikten haar etem, ze bedekte haar
gezicht met haar handen en snikte luid. De drie
raad weet?"
„Wie dan? Waar is hij of zij?"
„Zij is hier vlak bij u, Sir George."
„Vlak bij mij?" harhaalde de ontdane burgemees- mannen keken een oogen blik naar haar en toen
ter, terwijl hij zich heftig in zijn stoel omkeerde, kwam er een straal van hoop in het harte van Sl-
„Wat drommel bedoelt u, mijnheer?" meon Hij ging naar haar toe en legde zijn arm om
„Ik bedoel", zei Godfrey met glinsterende oogen, haar schouders. N
