Bram s Uitvinding,
VOOR DE KINDEREN.
8 8M
atuki
wfl.
8 lam-
400
zijdea
)ODp
e kip.
kap
aasap.
en
even.
okay?
dja
Even Lachen.
HIJ WIST HET.
Ik ben een man van weinig woorden....."
"üat begrijp ik volkomen, ik ben ook getrouwd."
MOEILIJKE WETENSCHAP.
.Zie, meisje, hier kan je zien hoe de aarde om de
o draait."
Ja Pa, maar waar draait de aarde 'a nachts nu
i'heen, als de zon weg is?"
HOE VRIENDELIJK!
Ik heb een zesjarig dochtertje".
"zool Is 't een aardig meisje, of lijkt 't op u?"
HIJ HAD EEN HELPER NOOD 10.
Een echtpaar met de auto uit, kreeg onder weg
pech. Een passeerende autobestuurder bood zijn
hulp aan.
„Graag", zei de eerste auto-man, „antwoordt u
onderwijl op de honderdduizend vnagerj van m'n
vrouw, dan krijg ik de auto spoedig in orde."*
DAT IS DE REDEN.
„Weet je waarom de dames tegenwoordig haar
hoeden zoo diep over het hoofd halen, dat je amper
haar oogen kunt zien?"
„Neen!"
„Wel. dat is omdat zij zich schamen, dat zij zul
ke korte rokken dragen."
ZIJ KREEG HAAR ZIN.
„Als ik trouw", zei het verwende meisje, „moet ik
zeker drie dienstboden hebben."
„Je zult er twintig hebben," zei laconiek de ver
loofde, „maar de een na de andere."
Ware woorden.
Leer door het voorbeeld van anderen wat gij doen
moet en wat gij hebt te verdijden. Het gedrag van
anderen moet een les voor ons zijn.
Een verstandig mensch. teaï behesrachen
evenmin als hij wenscht het anderen te doen; hij
wil slechts dat overal en altijd de rede heerschappij
De wetten voor den geest zijn dezelfde als die
voor het lichaam, dat zich zonder voedsel niet in
stand kan houden.
I
Men schimpt dikwijls op een plantenleven en
toch biedt menige plant in haar stil leven veel sier
lijks en veel nuttigs aan.
i
De man, die het grootste geluk in zijn leven vindt,
ls hij, die er het minst naar jaagt.
W'.
mw
K
olmo:
waafe
welb
allw
aangi
m
«ta!
Ik a!
in
van
!ïlig lt
e lanj.
Billy en Bobbie kennen heerlijke spel-i
letjes. Een ervan is „Indiaantje". Kijk,
daar heb je de tent, waar Bobbie de .In
diaan woont. Fijn hé, Mimi en ik 'zijn
dol op dat spel.
185. Nu gaat het spel beginnen, hoorl Bob
bie, de Zwarte Beer, en Hans de India
nen juffrouw sluipen naar het schuurtje,
uw Billy, en Mimi zitten. Zachtjes en voor
zichtig, want ze willen tniet gezien wor
den.
Het Dagboek van Hansje Teddybeer en Mimi Poesekat
Dit is Bobbie in zijn ïndianenpak. Hij
heet dan de -Zwarte Beer. Je zou haast
hang van 'm worden! Hij "heeft verteld',
dat hij dat mooie pakje 'van z'n vader
kreeg, toen hij' jarig was.
286.
Dan, als ze er zijn, gaan ,ze met hun
bijltjes op de deur beuken, maar natuur^
lijk gaat die er niet van kapot, de bijltjes
zijn ook maar van hout! Mimi zit ach
ter 't raam en lacht ze lekker uit.
283. Eln ik, Han9, speel met hem voor ïn-
dianenjuffrouwl Ben ik niet netjes? 'Mi
mi speelt onderwijl met Billy voor
„woudloopertje" en de kunst is nu om
elkaar te vangen.
287.
Eb weet je wat die slimme Bill deed'?
Die klom op het dak en hij vergat niet'
om z'n lasso mee te nemen. Nu, de rest
kun je raden!
284.
Bobbie en ik wonen in de tent, en
Billy en Mimi in een houten schuurtje.
Kijk ze naar ons loeren. .Wacht maar,
we zullen jullie wel eens leeren, dat we
ferme Indianen zijn.
288.
Die flinke Indiaan Zwarte Beer zat al
heel gauw in de lus gevangen en hij was
zoo in 't spel verdipt en is nu zoo verbou
wereerd, dat hij' op 't plaatje net kijkt'
of 't meenens is.
Eien ongeloofelijke geschiedenis
door L. Roggeveen.
Vervolg.
Miss Anacka sprong eenige malen in 't rond, ter-
rijl de muziek oorverdoovend lawaaide,
let .geachte publiek" applaudisseerde als zagen ze
mooiste van de heele wereld.
„Dan heb ik de eer U verder voor te stellen", ver-
de Directeur, ,.de drie Holly Bolly Girls. Ge
ilt publiek, ik ben er van overtuigd, dat het vrou-
gedeelte onder u zal weenen bij 't hooren
wonderbare geschiedenis, die ik ga vertel-
En die geschiedenis behandelt een merkwaar-
g feit, het feit, hoe ik de drie lieve levenslustige
Jlsjes gevonden heb! Luistert u!"
De Directeur hield' even op, nam zijn groote .hoed
trok een droevig gezicht en-ging verder:
„Deze drie meisjes, ik mag wel zeggen de liefste
wereld, waren vroeger.... aan.... elkaar
"(Mgegroeld!"
„O1- o! Ah! Ah! Och! A'ch!" brulde het publiek.
«Ik vond ze, geacht publiek, lange jaren geleden,
•P een van mijn zwerftochten door 't onmetelijke
Chlneesche rijk. Ik had bij mijn vriend' den keizer
China gegeten Bij 't afscheid nemen bood' hij
rcii tv,-^ proviiicie's aan en een zek goud. „Ludo",
hij, „ik kan je niet missen; jij alleen kunt mij
OPvroolijken. als ik droevig ben; blijf bij me!"
-Groote Keizer," antwoordde ik, „laat 'me gaan!
ben geboren om te zwerven, en om de heele we-
mijn kunst te geven, laat me gaan!"
I Ik weigerde zijn provincie's en zijn poud'! Ik neem
Mets aan! Ik wil werken voor den kost, werken,
Jrtwn!l Ik vertrok wandelde 'n poosje over den
pinoeechen muur. Leeuwen brulden beneden mij;
trok me niets van ze aan! Een groote .slang be-
pigde mij; ik doodde hem.... Tk wandelde verder.,
muur voerde mij ,door een onmetelijke zandvlak-
't werd donkerIn dat rijk gaat de zon niet
als bij «ons, geacht publiek! paar in China
P elen er kleine stukjes af, net zoolang tot «er
meer over is! Welnu: do zon brokkelde af, 't
duister.... Plotseling!!! Wat boorde Ik daar?
n ergeschreil! Tk werd' ontroerd! U, moeders en
ers' 11 mij begrijpen, niet waar?"
nemeü
l,«tf
zag ai;
op
igf
mol
itukH
au»
j
w
■essar1
to*
s Off
etaie-i
held li
wordt
enio»
eftt» - IW LJ
naclrê f,, j" aar fregrooid! Hare moeder bad ze wreed
zijn i J*®11'' ^^eon 1RKon ze daar op don muur in den
jdfl n, ten prooi aan slangen en leeuwen, spinnen
I j^HtMizep! Tk aarzelde geen oogenblik, trok
mes, .scherpte hot op mijn zool, ,en sneed vlug
fe km ee vr°hwen vielen flauw, en werden wegge-
rie vrouwen begonnen te schreien.
zie 't u aan", vervolgde de Directeur met zach-
0m, ,.ook u zijt ontroerd! Ik speurde in 't rond'
ontwaarde drie kleine meisjes, met. de schouders
dragen.
,,'Ik verbon de wonden, welke zeer spoedig genazen,
Ik voedde de kinderen op, als waren ze van mijzel-
ve, ik leerde ze dansen, op één been, zingen, want
dat is de schoonste men&chelijlce kunstMiss
Holly, aan u de beurt jongejuffrouw!"
Miss Holly kwam naar voren, riep „Ia hoe!" en
boog. voor 't publiek
„Miss Bolljb, aan u de beurt!"
Miss Bolly deed hetzelfde als haar zuster in de
kunst.
„Eti nu nummer drie van da zusters, geacht pu
bliek. Vroeger heette zij Molly, maar pp een goeden
dag waren we allen plotseling haar naam vergeten.
Nu noemen we haar voor 't gemak poppea, omdat
ze zoo'n merkwaardige, gelijkenis toont met d'e be
roemde vrouw van Nero. Poppea verschijn!"
'Onder daverende muziek trad Poppea naar voren.
Hevig applaus! t
De muziek bracht iets voor den dag dat wel wat
op een wals -«geleek. De drie losgesneden zusters ga
ven elkaar de hand en terwijl de flauwgevallen
vrouwen, van daar straks, die nu weer bijgekomen
waren, ook naderbij traden, om toch vooral maar
niets van 't schoone schouwspel te missen, -begonnen
ze op één heen rond te huppelen, onder de klanken
van 't volgend lied':
Holly: Ja, langer wel dan zesendertig uur,
Alle drie: Tralalala, tralalala!
Bolly: Lagen we boven den Chineeschen muur-
Alle drie: Tralala, tralal
Poppea: Te midden van spinnen en ander ge-
broedsel.
We hadden zoo'n honger, en kregen geen
voedsel!
Alle drie: Tralala, joho!
Holly: Toen kwam onze meester, Ludovicini!
Alle drie: Tralalala. tralalala!
Bolly: Hij zei net als Cesar: fedie, fecie, flnlt
Alle drie: Tralal^. tralal
Poppea: Als Salomo sneed hij ons toen van elkaar!
Nu dansen we samen al menig jaar!
Alle drie: Tralala, joho!
Toen de toejuichingen1 bedaard waren, vervolgde de
Directeur:
„U hebt een klein proefje gozien van wat u he
denavond in onze schoone circustent zal worden
vertoond. Tk spreek verder niet van mij zelf van
mijn mysterieuse onthullingen, en voorzeggingen. Tk
spreek niet van 't eenige groote wereldwonder, 'dat
mij in staat stelt, voor uwe oogeni allerlei voorwer
pen te doen verdwijnen Ik spreek verder niet van
onze clowns, van onze onovertroffen paarden--, kip
pen -en kanariedressuur. Ik prijs niet. langer ons
meesterlijk orkest, waarvan u ook eenige staaltjes
hnoge kunst hebt geboord Tk wek u allen op: Komt
vanavond in ons circus; komt allen! J>e entree is
heel laag gesteld: 40 cent voor volwassenen, 20 cent
voor kinderen. Goede staanplaatsen voor een dub
beltje! Komt allen! Komt allen!! Komt allen!!!"
De Directeur Mr. Ludovicini, ging vermoeid' zitten,
en. onder de oorverdoovendc tonen van de muziek
reed de wagen weg.
Tn den namiddag werd' er aan 't kleine postkan
toortje te iSphorckx een telegram aangeboden door
Tim Tam,, den neger uit het circus Ludovicini. Het
luidde zoo:
Vingerling, la Haye, Hol lande,
•Ben gezond, doch onzichtbaar.
Brief volgt. Bram. v
Dienzelfden avond stroomden de inwoners van
Sphorckx naar het circua De prachtige, onzinnige
■verhalen van den Dircteur hadden grooten invloed
gehad op de nieuwsgierigheid van 4© inwoners. Eb
nu stonden de menschen op elkaar gepakt voor 't
nog gesloten circus. Een paar gaslampen beschenen
de massa.
In de voorste rijen stonden de Burgemeester met
zijn vrouw, en de wethouders mot hunne vrouwen.
Daarachter de onderwijzers van 't kleine plaatsje en
de andere notabelen, Alies1 schreeuwde en krioelde
door elkaar.
Daar trad Mr. Ludovicini naar voren, schitterend
gekleed in een zwarten rok, E'en rijzweep hield hij in
de hand.
„Geacht publiek, de deuren worden geopendt"
Het publiek riep en applaudiseerde, de Directeur
trok een gordijn terzijde en men zag Madame Ludo
vicini in een rood' zijden gewaad achter een toonbank
zitten.
De Directeur leidde de genoodigden naar binnen,
waarna er een hevig gedrang ontstond. Iedereen
wilde voor z'n 40, 20 of 10 cent het beste plaatsje be
machtigen.
Maar de Directrice hield orde in de massa. Met
haar schelle stem regelde ze den toegang als de
j beste verkeersagent. Zoo duurde het een kwartier en
nog steeds stroomden de menschen binnen. Het
kleine circus was al spoedig prop- en propvol. Nie
mand kon ér meer bij! De wachtende menschen
kortten den tijd met 't rooken -van sigaren, sigaret
ten en sinaasappels. Eén paar vrouwen hadden klei
ne kinderen meegebracht, die af en toe een huil
concert gaven, af en toe onderbroken door snauwe
rige of vleiende geluiden van de moeders.
IHet orkest had' plaats genomen op een verhooging
De muzikanten bliezen wat ze konden.
Eb Bram? Die stond onzichtbaar midden in 't cir
cus de drukte aan te zien, Zijn hart vol verlangen
naar Holland. Hij bad met den Directeur afgespro
ken, om bem behulpzaam te zijn met. goochelarijen.
Daarvoor had de Directeur hem met geld geholpen'.
Lang had. hij met, don Directeur gepraat en hem iets
verteld van zijn toestand. Eb Mr. Ludovicini bad bem
aangeradon, om bij hemi te blijven, totdat de Abrovi
in zijn bloed1 was uitgewerkt,. Dan zou bij zichtbaar
en met, z'n normaal gewicht, weer naar Holland kun
nen vertrekken. Tn zijn tegenwoordigen toestand zou
dat moeilijk -gaan. Bram dacht, dat Mr. Ludovicini
toch eigenlijk groot gelijk had, hoezeer hij ook naar
zijn ouders terug verlangde. Zijn onzichtbaarheid
had hem veel meer moeilijkheden dan plezier ge
bracht.
„Morgen schrijf ik naar Jmis", dacht Bram1 ,,Eh
nou niet meer denken, want 't spul begintl"
En zoo was 't ook!
Mr. Ludovicini ging midden in 't circus staan, nam
met een edelen zwier-zijn hoed af en zei:
„Wees welkom hier, gij allen 1 Gij genoodigden, gij
belangstellenden, wees welkom! Wat wij u hier van
avond zullen vertoonen, grenst aan het ongeloofe
lijke. Vanmiddag hebben wij u eenige sterke staal
tjes van ons kunnen gegeven! Maar dat is kinder
spel geweest vergeleken bij de enorme verrichtingen
die u straks zult zien.
De Directeu-r nam spelenderwijs zijn zak doek in
de hand, wikkelde daar een mes in en gooide 't heele
gevalletje omhoog.
Bram, onzichtbaar, stond midden in 't circus. Hij
begreep dadelijk, waar de Directeur heen wilde, en
met een behendige zwaai ving hij de witte bal op,
die terstond verdween
Wij, die al van zóóveel verdwijningen hebben ge
lezen, vinden dit nu heel gewoon, we glimlachen
misschien eventjes, nee, dan had je de inwoners van
Sforckx moeten "zien! Eerst zaten ze doodstil en toen
barstten ze los in toejuichingen, zoodat de grond er
van daverde. Mr. Ludovicini legde de hand op zijn
hart en boog gevleid naar alle kanteni Het applaus
werd heviger, de muziek werd ook aangestoken door
t enthousiasme en begon te schateren en te dreunen
en te rompompen als een oordeel.
Wordt vervolgd'
I
•Beste vriendinnetjes en vriendjes, jullie moeten me
maar eens een standje gevenl Waarom? Omdat ik in
zoo langen tijd niet eens met jullie gepraat heb. Hoe
dat komt? Kijk, ik heb jullie, gedurende de zomer
maanden maar niet geplaagd' met raadsels en zool
Alleen heb ik jullie laten lezen de wonderlijke ge-<
schiedènis van Bram en z'n Abrovi! Ik heb gehoord,
dat een lezertje geprobeerd heeft, om- óók een on
zichtbaar makende stof samen te stellen! Laat hij 't
maar niet probeeren, want dat gaat toch nietl 'Alleen1
Bram Vinger kan het, en niemand anders. Niemandl
heeft, 't vóór hem gekund, ,en niemand zal 't ooit
na hem kunnen. Zóó goed zal hij zijn geheim bewa
ren, als hij over een poosje weer zichtbaar en 60 kilo
zwaar hij zijn ouders in den Haag terug is!
En zullen we nu volgende week weer met de raad
sels beginnen? Ja? Willen jullie me dan een klein
plezier doen, en oventjes een briefkaartje schrijven,
hoe jullie daarover donkan?
Natuurlijk niet, alléén raadsels, nee, Bram gaat
steeds verder met z'n avonturen!
Dus: ik wacht jullie oordeel 1
Brieven als altijd zenden naar L. RIOGGEVEEN,
SPUI 97 DEN HAAG.
