VAN DIT EN VAN DAT
EN VAN ALLES WAT
DAMRUBRIEK.
iniinninniiiiii
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 24 October 1925. No. 7730.
21
)e man die de blad
zijden omsloeg»
GGÜ
PANTOMIME
■pÉiHL
Hf
iü
iü
iü
W
M.
iü
xm
w
4i
ffS
Hf
8
§!f
IS
fS.
i!
g
-ff
Hf
m
m
m
HM
m
üs!
-j
M
H
m
tfi
Ui
m
81
m
9
m
m
m
xm
m
w*
m
V
H
m
11
M
m
Iü
m
n
ND JE, BTN KINDJE SLAAP ZACHT!
m'n kindje, slaap zachtI
intje, dat schijnt in den nacht;
p is stil naar haar schat je gekomen,
heeft zwijgend je handje genomen,
|en is 't stil en het maantje dat lacht,
m'n kindje slaap zachtl
jje, m'n liev'ling ik houd zoo van jou,
i(je, dat 'k alles wel geven wou,
Veet het geluk in den glans van m'n oogen,
idor staat stil bij je bedje gebogen,
!us er je rose vingertjes zacht,
Ije, m'n kindje slaap zachtl
I jje, m'n kindje, slaap zachtl
P. dertje houdt er de wacht;
s wat God me voor moois heeft gegeven,
at. is voor jou in je komende leven,
Igen geluk voor 't geluk, dat je wacht,
dje, m'n kindje slaap zachtl
jgi is het zalig en blij om me heen,
en er met jou en m'n liefde alleen;
plijk de dag, die me toe mocht behooren,
lijk de dag schat toen jij werd geboren,
van geluk en van zonnige pracht,
m'n kindje slaap zachtl
[Je, m'n kindje, slaap zacht!
in als 't zonnetje lacht,
er je moed'ertje weer aan je bedje
djo van tulle met 't rose rozetje,
gen hoor schat, als het zonnetje lacht,
Ije, m'n kindje slaap zacht!
ije, m'n kindje, ik kniel bij je neer,
van God inet je knuistjes zoo teer,
bent het mooiste, het licht in m'n leven,
eitjes komen om droomen te weven,
omen van licht in den donkeren nacht,
m'n kindje slaap zachtl
lober 1925.
Be rechten voorbehouden!
KROES.
Kaar het Engelsch van Mary Tennyson.
Vervolg.
ben zij elkaar weer ontmoetten, opende Simeon
oogen eens zoo wijd van verbazing bij het ge-
van het aardige jonge paar. Zij in haar een-
flige witte jurk, en de^ keurige jonge man, die
volkomen een heer toonde, toen hij haar een
piot mooie rozen gaf, waaraan mij al zijn bw
foare contanten geofferd had en wat dienen
it om een weinigje kleur te geven aan wat hem
ék een verrukkelijke eenvoudige japon te zijn.
»en zij haar rozen op 'haar japon vastgespeld
was de kleurt van de rozen zoo fijn en teeder (als
haar perzikachtige wangen.
8 oude man hief zijn handen op in volle be
en toen veranderde zijn gezicht plotse-
)Ps
Wat zou de wereld zonder klokken z^'n
Nadruk verboden.
Stand Zwart, 9 schijven, op: 8 10 12 13 14 17 18
19 20.
„Stand Wit, 9 schijven, op: 16 28 29 31 34, "38 40
41 45.
Wit speelt en lokt een feutzet uit.
Nee maar., jongen", riep hij uit, „wat zit 'J© <1©®
|n handen (bibberden een beetje," legde de Jonge I 'gaan
uit. „'Daarbij ben ik zulke dingen niet meer ge-1
nd. Maar bet gaat wel, mijnheer."
'Ook de verontschuldiging van den burgemeester
op het ooncert werd vriendelijk ontvangen. De
burgers van 'Stanfordt wafpn eenvoudig gekomen
om Hertzheimer te hooren,die zonder mededinger
gedurende een jaar in het noorden van het land had
geregeerd, daarom was de opluchting onder het pu
bliek groot toen zij boorden, dat het Mevrouw
Schuster was, die voor hen alleen maar een naam
wasc, die niet had kunnen komen. Toen Sir George de
naam van de plaatsvervangster noemde, en haast
ontroerd vroeg toegevend voor de jonge dame te
willen zijn, die zoo dapper op het laatste moment
in de bres gesprongen was omdat (haar medeburgers
anders de vreugde missen zouden den grootsten
artist een van de belangrijkste moderne composi
ties te hooren spelen, werden zijn woorden met ap
plaus ontvangen.
De meesten uit hot publiek hadden Isobel "van
jongs af aan gekend en toen de burgemeester het
blozende meisje naar voren bracht want Isobel.
als Mevrouw Schuster's plaatsvervangster, moest
het concert openen met een Impromptu van Cbopin
werd haar een ontvangst bereid waardoor haar
zenuwachtigheid plaats maakte voor een verruk
king, die haar alles deed vergeten.
Zij bracht het Impromptu van Cbopin zoo vol
maakt ten gehoore, dat Godfrey, die op de trap was
gaan zitten, die naar de verhooging leidde, om de
eerste te zijn, die haar gelukwenschte als haar taak
volbracht was, van trotsch en liefde zijn adem-'snel
Tranen van vreugde druppelden langs de wangen
.van den ouden Simeon bij de triomf van zijn lieve-
ïrtgaat met zeide Marchmont knorrig T>at isen fle Hertzheimer zelf, <iie ten volle
IJ 'v di* *«n das eens netjes schitterende spel apprecieerde, lachte vrlende-
Hl^n Codfrey haar vooT zich staan. W lief temiJ1 h)J; d(m o^m man op
klopte en zeide:
„Dit kleine meisje van U is een wonder. Och, besie
man, 't is geen wonder dat Uw tranen vloeien. Me
vrouw Schuster speelde de impromptu niet beter.
Als ze de Morowitch zóó speelt, moeten wij: eens
samen praten, U en ik en die kleine dame.
vrouw's verstuikte pols duifrt verscheidene weken en
over tien dagen ga ik naar Edinburgh om de Mo-
ZTLZiTTJZZ Wï/ïTmI rowitch en andere werken te spelen. Wij zullen zien,
lonaer een woord te zeggen, Maar er behoefde
«ezogd te worden, er was tra geen goheta "fh**rT Marcfcmont, wij zullen zien.
tusschen hen, en alhoewel oude Simeon mop-! T°eB l9obo1 ^t podium verliet straalde en glim
J«»op onhandigheid van zijn dochter, omdat allerliefst .toen zij naar he t donderend
Hdat zede das .nogslordlger gestrikt had dan applaus luisterde, dat haar eerste poging beloonde.
V, «een van de twee sloeg er acht op, want ze h8nd in hand met Godfrey. die het zwa-
5,!5 «ten luist w™ t,ot Dn™, re muziekboek droeg, weer op de verhooging kwam
n toen Godfrey haar voor zich staan, haar lief
ichi naar hem opgeheven en haar kleine beve-
gers tegen zijn hals voelde, en de rozen
lie tegen baar blanke hals lagen, voelde "hij een
ig. van geluk door zich heen gaan en hij
onwillekeurig, een diepe zucht van verruk-
bij deze ternauwernood onmerkbare 'bewe'-
[ief zij haar oogen naar hom op.
iten lang keken zij elkaar als in betoovering
;«n toon sloeg zij baar oogen neer en zij ging
lren juist tezamen door de poorten van het Para-
5 flogaan en aardscho belangen interesseerden
jp niet meer.
biefstuk van den heer Hertzheimer was in de
Wectle gebraden, om den kok na te praten, had
voor het spel met Hertzheimer, was het de jonge
man wiens hart wild klopte en wiens vingers In
haar stevige greep trilden.
Hij sorteerde haar muziek en ze gingen aan de
wereldberoemde Stradivarius .viool hield het ge-
druisch plotseling op om gevolgd te worden door een
ademlooze stilte.
Nooit werd het allegro, waarmede de Morowitch-
sonate begon beter gespeeld. Violist en pianiste wed
ijverden met elkaar in den meest vriendschappelijken
wedijver en Isobefs loopjes en vroolijk tartende
trillers waren niet minder schitterend dan die van
den grooten meester zelf en toen het eerste gedeelte
uit was kwam er zulk een daverend applaus los.
dat Hertzheimer, terwijl bij zijn gezicht eventjes af-
wischte, zich tot de triomfeerende debutante richtte
en verrukt fluisterde: „Mooi gedaan, meisje, mooi
gedaan! Dat was goed, goed! Nu zullen wij tot hun
ziel doordringen. Nu hebben we het publiek in een
gevoelige stemming gebracht, maar zoo meteen
zullen we tranen in hun oogen brengen."
Toen volgde „De avond bij hot beekje'1 on «terwijl,
Godfrey zat te luisteren naar die wonderlijke, lief
lijke tonen, was het alsof zijn hart smolt in hem. Dit
gedeelte was hem altijd dierbaar geweest, maar nu
was het anders heel anders dan hij het zich had
voorgesteld Hij wandelde daar nu, aan den oever,
van de beek, de maan glinsterde op het water en
zij liep naast hem., de lucht was vol rozengeur, zijn
ooren hoorden- niets dan bet gemurmel van de beek
en den zang van den nachtegaal, en in haar lieve
oogen zag hij haar trouwe liefde en hij wist dat zij
altijd zoo band in hand aan den oever bij. de beek
zouden wandelen, tot het einde van hun leven. Zij
en. hij en hun liefde.
Vijf minuten duurde deze verrukkelijke droom en
toen werd zij met een*wreeden' ontstellenden schrik
kapot gemaakt.
„O, gauw, «gauw, astu blieft"
Het was Isobel die hem toeriep, Isobel, met wilde
verschrikte oogen, die hem angstig verwijtend aan
zagen en met een onderdrukte uitroep sprong hij
op. maar de kleine banden bewogen zich zielig on
zeker en valsche tonen deden de gevoelige Hertzhei
mer pijnlijk samenschokken. Vol wanhoop boog
Godfrey zich over het meisje 'heen en pakte de blad
zijden om zè om te slaan, maar zijn hand hoefde en
met een reeks wanklanken bonsde de zware mu
ziek op de toetsen op de handen van het meisje. Een
oogenhlik was er doodsche stilte, toen vloog Hertz
heimer nfcar do piano met wilde verschrikkelijke,
oogen.
„Och! Och!" rièp hij uit, zich zelf niet meer mees
ter van opwinding en woede „IDat is de laatste maal.
De allerlaatste maal!" Eh toon, terwijl de verschrikte
menigte, die begon te begrijpen wat er gebeurd was,
medelijdend begon te mompelen, en zachtjes begon-
te appl-audisseeren, balde hij zijn vuist in woede
en hij vloog de verhooging over en strompelde zwaar
Verzoeke alles betreffende deze rubriek te zenden
aan C. AMEOLS Wz, WINKEL.
De oplossingen van de problemen komen de vol
gende week.
Deze week een 2-tal problemen van A. F. Hoogvelt,
Haarlem.
j PROBLEEM Nou 7.
Auteur A F. Hoogvelt, Haarlem.
ZWART.
WIT.
PROBLEEM Nö.8.
Auteur A F. Hoogvelt, Haarlem.
ZWART.
m
gp
m
W;
w
9
WIT.
Stand' Zwart, 14 schijven, op: 1 6 7.9 11 tot 14
16 17 18 21 22 36.
Stand Wit, 14 schijven, op: 23 24 26 27 29 tot 32
37 38 39 42 43 45 47.
Wit speelt en wint.
ScW
V - 1 \JXMA Uvll iVvIV UQ tU J'UVV.a,
3|)el vuur geroken en de groote artist was aan piano zitten en er was een kleine pauze om extra de trap af.
1 rooken in een uiterst voldane stemming, toen aandacht te geven aan het binnenkomen van den
H|| burgemeester bij hem kwaih, bevend van' angst, onvergelijkelijken Hertzheimer. Maar de pauze was
Mfiar zijn verschrikkelijk nieuws werd veel beter lang genoeg voor do jonge gravin, de aanzienlijkste
pingen dan hi.1 had durven droomen. want hij vouw uit den omtrek, om haar man toe te fluiste-
jj natuurlijk onbekend met het feit dat Mevrouw ren: „Zag je ooit zoo'n alloraardigst tafereel, als dat wachten en Godfrey kon haar natuurlijk niet alleen
unster den laatsten tijd een beetje te veel verheel- meisje on die jongen en die rozen? Liefde tusschen laten Hot wa9 een deel van zijn straf dat bij daar
de rozen, hè Bob? Kijk eens naar zijn gezicht!"
Ein toen kwam Hertzheimer, met zijn -leeuwen-
hoofd met krullende manen en vriendelijke oogen.
De twee op het tooneel zaten met bleeke gezichten
en gebogen hoofd, bewegingloos. Het leek Isobel dat
zij wachten moest tot de opgewonden meester terug
keeron zou, al zou zij er haar leven moeten blijven
gekregen had en deze idee van gelijkheid bad
fleh gauw ergerende en hoogelijk met zichzelf
ponten violist in stilte tot wanhoop gedreven
!'0Tn was Hertzheimer niet zoo ontstemd als an-
moest blijven zitten, om haar te zien lijdén.
Het leek hun een eeuwigheid toe, dat wachten on
het publiek werd iedere minuut ongeduldiger. Toen
in het zwart gekleed de trappen op naar de verhoo- kwam. de burgemeester binnen en 1 et werd opeens
van doodstil, toen brak er echter opeens een geweldig ru-
moest mededeelen dat Hertzheimer, die geheel bui
ten zichzelf was, naar buiten was gevlogen, lp zijn
auto gesprongen, die buiten stond te wachten en
waarschijnlijk al eenige mijlen op weg was naar
Manchester.
Er was niets meer aan te doen, het ongelukkige
voorval was zeer te betreuren, en het publiek keeg de
verzekering dat hun het entreegeld zou worden te
rugbetaald.
Toen Godfrey dien avond in zijn kamer been en
weer liep, in de diepste ellende, hoorde hij het ge
fluit van het publiek nog ,wat hij te hooren had ge
kregen toen -hij uit de zaal verdwenen was. Voor hem
zelf kon het hem weinig schelen, maar hij had Iso
bel vernederd, hij was te kort geschoten ton opzichte
van het meisje, waarvoor hij gaarne zijn leven had
willen geven. En zij had geen woord van verwijt ge
sproken, niet één, maar haar lieve lippen hadden
getrild toen zij hem goeden nacht gezegd had en zij
had haar betraande oogen- van hem afgewend.
Zij haddon voorbereidingen gemaakt voor een
klein feestje als alles afgeioopen was, maar het eten
bleef onaangeroerd en den- heele'n langen vervelenden
avond liep de Jonge man zonder "ophouden op zijn
kamer heen en weer.
Hij moest uit Stanford weg, dat was zeker. Hij
had zichzelf onmogelijk gemaakt en zij zou hem niet
meer willen zien. Het kon niet anders, had hij haar
mooie vooruitzichten niet vernietigd?
Toen, geheel uitgeput door zijn spijtig verdriet,
ging Godfrey naast zijn bed zetten en toen zag hij
een stuk papier liggen dat onder zijn deur doorge
schoven was, zóó zacht, dat hij het niet gehoord had.
Hij bukte zich on raapte het. op, toen kwamen hem
de tranen in de oogen. Het was aan hem geadres
seerd, en het was van Isobel.
Wat had ze hem te zeggen? Zou ze hem vragen
weg te gaan, dat zo hem niet meer wilde zien? Met
bevende vingers maakte hij-de enveloppe open.
,3este Mijnheer Sudeley", schreef Isobel, „Ik
JJ geval zou zijn geweest nu hij kans had Me-ging on toen men hem zag werden uitroepen
■p Schuster te toonen dat ze voor hem niet cm-bewondering gehoord. moer los, wat. vooral voor het tweetal bij de plano I hoorde U den beelen avond op een neer wandelen,
«baar was. I Maar bij het eerste geluid van stemmen van zijn verschrikkelijk was, Want de arme burgemeester I dat spijt mij zoo. Een nieuwe dag is gekomen en wij
