Kantongerecht te Schagen.
Hel einde van hel parle
mentaire stelsel?
DE GELUKKIGE HELD
Uit het hart van Heiland.
DERDE BLAD.
FEUILLETON.
Zaterdag 23 Januari 1926.
69ste Jaargang. No. 7781.
De thans gebleken onmogeflljkheid om voor ons land
een regeering samen te stellen, steunende op een
parlementaire meerderheid, doet de vraag rijzen of]
wij op deze wijze niet het einde van het parlemen
taire stelsel tegemoet gaan.
Het voornaamste vereischte voor het optreden van
een parlementaire regeering, d.vv.z. een regeering,
die steunt op een Meerderheid in de volksvertegen
woordiging, is de consequente toepassing en doorvoe
ring in de praciijk van het zoogenaamde homogeni-
teitsheginsel, waaronder verstaan moet worden de
min of meer duurzame band die er tusschen de mi
nisters onderling, tusschen de samenwerkende meer
derheidspartijen en tusschen het. kabinet eenerzijds
en de parlementaire meerderheid anderzijds bestaan
moet, in dier voege, dat al hun handelingen zich
naar een vast omlijnd program volgens een bepaald
richtsnoer regelen. Dit homogeniteitsbeginsel alleen
waarborgt de continuïteit in het staatsbestuur, waar
door onophoudelijke crises, die volkskracht en rijk
dom gelijkelijk ondermijnen, voorkomen worden.
Nu is het ongetwijfeld een merkwaardig verschijn
sel van den laatsten tijd, dat in de meeste landen
met parlementairen regeeringsvorm de homogeniteit
en daarmede de continuiteit is zoek geraakt ten ge
volge van politieke partijgroepeeringen, wier pro
gramma's wel uit-in en door elkaar loopen, maar
nimmer elkaar zoo dekken, dat een duurzame ,prac-
tische samenwerking daardoor gewaarborgd wordt.
Het ligt voor de hand dit in verband te brengen
met de intensiviteit van het maatschappelijk leven in
modernen tijd, maar niet te loochenen valt daarne
vens het bekende verschijnsel van grenzelooze op
pervlakkigheid, waarmede tegenwoordig het lands
belang in parlementaire staten aan de veelvuldige
politieke groeps- of persoonsbelangen wordt opgeof
ferd, waarvan onze huidige crisis een aanschouwe
lijk voorbeeld vormt.
Weliswaar werd tot voor kort door vooraanstaan
de politici in ons land verkondigd, dat een extra
parlementaire regeering een soort interregnum zou
beteekenen gedurende welke nieuwe politieke ver
houdingen, die niet eensklaps in de plaats van de
traditioneel gewordene kunnen treden, de gelegen
heid zullen hebben zich te vormen of te rijpen, maar
de ervaringen in het buitenland, waar nieuwe com
binaties wel steeds weer mogelijk, maar zelden hech
ter dan de oude zijn gebleken, laten dienaangaande
twijfel open. En de Maasbode komt dan ook tot de
conclusie, dat op grond van hetgeen bij ons gebeurd
is, het parlement niet meer in staat is regeeringen
te leveren en als het parlementaire stelsel zich zelf
zoozeer verteert, ook voor hen wien de democratie
lief is, een Periclesfiguur noodzakelijk wordt. Stellen
wij hiernaast de woorden van iemand als prof. Treub,
die de mogelijkheid van een staatsgreep voor ons
land wil openlaten, dan wordt het zaak ook voor den
volbloed democraat en parlementariër de moeilijkhe
den, waarin het parlementaire stelsel zich tegen
woordig blijkbaar overal bevindt, zoo goed mogelijk
oflder oogen te zien.
De fascist spreekt van ouderdomsgebreken, de wel
meenende criticus van uitwassen, die hoofdzakelijk
op de rekening van de consequente democratie ge
steld worden* uitloopend o,p algemeen kiesrecht en
part ijlversnippering.
Waartoe dit laatste euvel leiden kan toont de ge
schiedenis van de laatste crisis, waarbij kleine par
tijtjes door benutting van de partijcontroversen der
meerderheid het lot van regeeringen in handen krij
gen. Van belang is hierbij ook de kwestie van het
evenredig kiesrecht. Ongetwijfeld is het een eisch
van democratie dat het parlement zooveel mogelijk
het spiegelbeeld van het geheele volk zij'. Maar daar
tegenover lijkt mij van niet geringe beteekenis het
feit dat Engeland dat met zijn parlementairen regee
ringsvorm de andere landen steeds ten voorbeeld is
geweest, op dit stuk niet alleen niet voorgegaan, maar
zelfs niet meegegaan, is toen elders overal het voor
beeld werd gegeven. Het meerderheidsstelsel zooals
wij dat bij ons gekend hébben en in Engeland nog
kennen, heeft in elk geval dit voordeel dat kleine
partijen niet vertegenwoordigd worden en aldus ver
snippering voorkomen wordt.
'Historisch beschouwd is het vraagstuk dat der te
genstelling op staatkundig gebied van uitgebreid ge
zag met rust en regeeringsvastheid, maar verregaan
de inperking der individueele vrijheid, of die vrijheid
staatkundig in principe onbeperkt, maar met de con
sequenties van gelijkheid, versnippering en labiliteit.
Het is deze anthitese die als een roode draad door de
staatkundige geschiedenis der volkeren loopt en
waarvoor zelfs nu moderne staten weer gesteld wor
den, gelijk onze oudste voorvaders toen zij om de
bellum omnium contra omnes, de oorlog van allen
tegen allen, de onrust zouden wij tegenwoordig zeg
gen, te beëindigen, hun vrijheid prijsgaven door zich
hun opperhoofd in tijd van oorlog (hertog Heer
tijgen of ziehen; duce, zooals Mussolini zich noemt
bevelhebber in tijd van oorlog en hertog in tijd j
van vrede) tot min of meer onbeperk'ten heerschar i
voorgoed, dus ook in vollen vrede kozen. Duidelijk
blijkt hieruit de invloed van het militarisme bij het
vestigen der alleenheerschappij, waarvan latere voor
beelden zija het onbeperkt gezag der Romeinsche sol
datenkeizers en de moderne dictatuur die overal op
het leger steunt.
Nu mag hierbij echter niet uit het oog verloren
worden dat in landen als het onze de vrijheid heel
wat in de weegschaal legt, geworden als zij is door
het bloed van duizenden tot een kostbaar en volgens
ons" rechtsbewustzijn onvervreemdbaar goed. Daarbij
komt dat het militairisme althans bij ons zeer in het j
discrediet geraakt is. De militaire dictatuur is der- j
hal've voor ons land een hersenschim, waarmee men j
kinderen angst aanjaagt. Een andere grondslag zou
de populariteit zijn bij. het volk. waarop de dictator,
Mussolini zich zoo graag beroept. Maar het kost- niet
veel moeite in te zien dat die populariteit al heel
gauw zou verdwijnen wanneer aan het volk vrijheids- j
beperkingen werden opgelegd, waaraan het niet ge- j
woon is of andere lasten, die het desnoods nog van j
het parlement, maar niet van een dictator duldt. Van- i
daar dat Colijn als parlementair minister nog geduld,
hoewel geenszins populair was, maar als populair
dictator eenvoudig een onmogelijkheid zou zijn. Zoo
als mij trouwens überhaupt dit begrip een contra
dictio in terminis lijkt, daar alle dictatuur tenslotte
op dwang berust, die moelijk populair kan zijn of
op den duur kan blijven.
Zoo blijft als eenige mogelijkheid bestaan een ge-
zagsvorm die noch parlementair, noch dictatoriaal
in den eigenlijken zin des woords is, met alle nadee-
len aan zijn halfslachtige positie eigen.
Dat dit geen oplossing is. is duidelijk zoodat waar
juist de bestaansvoorwaarden van een dictatuur hier
ten eenenmale ontbreken, een schijnbaar onafhanke
lijk gezag in laatste instantie toch weer op het volk, I
dus op het parlement moet steunen.
Echte vrijheid eischt gebondenheid, echter niet die
aan een gezag van willekeur of steunend op een
minderheid, doch aan de organen die voor de meer
derheid van het volk als onmisbaar voor zijn vrij-1
heid veroverd en gevestigd zijn. Daarvoor is noodig
het bewustzijn dat het landsbelang het hoogste goed(
is en dat ten bate daarvan de politieke partijen zich 1
zelf moeten overwinnen op gevaar van eigen onder
gang. Indien de periode van extra-parlementair gezag,
die thans waarschijnlijk voor ons land is aangebro
ken, hen tot dit inzicht zal brengen zoo, dat zij in
staat zijn ook daarnaar te handelen, zal die periode
goede vruchten dragen en weer in een parlementair
stelsel, maar in gezuiverden vorm, zich oplossen.
Mr. M. V. POLAK.
door A. S. M. HUTCHINSON.
-
Denk u den toestand eens in. Of liever stelr u
voor dat iets van deze gevoelens elke vrouw ten,
oeei valt, als op den avond voor haar huwelijk,
zij als meisje den slaap niet vatten kan en zij zich
voorstelt haar leven als vrouw, dat nu nog in het
duister versoholen ligt. Voor de vrouw is "het de
drempel van het leven, de nacht vóór dé geh>l'te.
in het leven van den man komen dergelijke ge
voelens niet Yoor. Hoe zou dat ook kunnen? De
seleen staan even ver van elkaar in gewoonten,
gedachten en gebruiken, als twee vreemde rassen.
Liefde voert elke vrouw, die haar woord gegeven
heeft tot dezen drempel, en. deze trekt zoo. uit
buitend haar aandacht dat ze_ zich weinig verdiept
heeft in de nieuwe wereld, die zij tegemoet snelt.
Nu op dep. avond vóór haar huwelijk, is ze alleen
d«, voeten op de grens van het onbekende dat
voor haar ligt. Liefde rust een. oogenblik. 'Morgen
za1 ze geblinddoekt worden gebracht in het nieuwe
land: vannacht, rustend op den top, waarnaar hij
haar blindielings geleid heeft, staat zij en blikt
voorwaarts, de hand hoven de oogen, bevend van
opwinding over het groot gebeuren. Moedig is rij
het teere "kind; voor altijd zal' heb effeh paldt
harer jeugd achter haar worden afgesloten; heuvel1
en dal: liggen onbekend vóór haar en de hemel
weet, hoeveel woeste monsters daar op de loer
liggen.
Maar zij ls een .geboren ontdelfkingsreizigster
voorbeschikt voor dit zich werpen in het onbekende;
onversaagd voor zijn gevaren, opgewonden door het
niet begrijpen kunnenj wonderlijk vertrouwend
in de macht en dé toewijding der liefde om haan in
deze droomwereld te laten blijven.
En liefde zij, de zorgiel'ooze bemiddelaarster
schept er vermaak in om 'haar een stapje te laten*
doen naar den top en haar dan alléenl te laten,
te midden van die lachende heuveléj die plotseling
veranderen in een wildernis, en, in die nauwe kleine
vertrouwde dalen, die plétsellngi tot 'afgronden
worden.
Mevrouw Letham had genoten van dat opwin
dend moment op den top; nu doorleefde zij iets van
die zelfde gevoelens, maar ze vond ae betoo-
vering veel heerlijker. Weer stond ze 051 den top
en za® een wijde uitgestrektheid voor zich; maar
ben het den laatsten tijd meer dan druk in den Haag.
De dagelijksche berichtgevers van de bladen hel>-
Niemand kan ook maar een hunner verwijten, dat
hij zou hebben verzuimd het laatste praatje, dat jn de
buurt van 't Binnenhof of op de Witte de ronde doet
niet dadelijk heeft gebracht naar het blad, dat eijn
diensten in. erfpacht heeft.
'Maar Binnenhof en Witte en zelfs het kantoor van
de Bataafsche, of de wijnkooperij in de Laan of de pa
triciërswoning op de Prinsegracht zijn niet altoos de
bronnen waaruit de absolute waarheid opspuit.
Het allerbelangrijkste in dergelijke omstandigheden i
als waarin wij thans leven is niet dat men per fiets of
auto achter alle formateurs of ministrabele meneeren
aan gaat zitten om te kijken waar en met wien zij
"gaan confereeren.
Zelfs iemand, die kans heeft op een portefeuille kan
vooral als een crisis bijna drie maanden gaat du
ren wel eens een onderhoud willen hebben met een
zakenvriend of desnoods een politicus over een ander
onderwerp dan de kabinetsformatie.
•Elr zijn nog andere manieren, die minder inspan
nend eijn enten slotte goedkooper uit komen
dan al die autoritten, 'fietsbewaargeld, telefoontjes,
fooien aan huisknechts en sigaretten aan den secre
taris van alle denkbare vroegere, 'huidige of toekom
stige excellenties.
Waar Den Haag niet alleen vol zit van staatslieden,
maar ook van waarzeggers en waarzegsters heb ik
gedacht eens langs dien weg te probeeren achter de
waarheid te 'komen.
Feitelijk gaf het den doorslag, dat ik juist een re
clame in handen kreeg van 'n meneer-waarzegger,
die practisch onfeilbaar was. Want zegt zijn pros
pectus hij had eind December ,1005 al voorspeld d°j
wij in Januari 1926 hoogwater zouden krijgen, zoome
de, dat er in 1928 voor Nederland „goede tijdingen"
op banden zijn.
Het eerste is uitgekomen en daar het tweede ook
niet onwaarschijnlijk is vermoedelijk zullen alle
tijdingen in dat jaar tniet slecht zijn en zal Nederland
wel een of aderen wedstrijd bij de Olympische Spe
len winnen 1 ben ik overtuigd, dat deze meneer er
meer van weet. In het prospectus was echter een ge
brek: hij zegt niet wat het consult kost en daar ik lie
ver met de administratie van dit blad op goeden voet
blijf, besloot ik inplaats van hem 'n dame ite raadple
gen, die vaak in koffiedik en ook wel eens in tJhee-
blaren kijkt, en wier tarief mij wel hekend is. Boven
dien heeft zij M.O. Staatswetenschappen gehaald voor
zij in de kwakzalverij ging en weet zij dus iets van de
politiek af. 1
°,Kijn", zeide deze iSibylle, .,al dit gezeur was onnoo-
dig geweest" en zij aaide de toy-terrier die op
haar linker stoelleuning, zat als de heeren mij voor
af hadden geraadpleegd. De zaak is héél eenvoudig.
Simpel van eenvoudigheid. Nu hebben de heeren zich
in den knoop gepraat en in de heele Kamer is nié
mand meer te vinden, zooals de oude Mees in zijn
tijd, die hen er weer 'uit kan halen. Of Mees het nu
nog zou hebben gekund weet ik niet. Want die had
tenminste nog houvast aan 'n partij, 'n program of 'n
beginsel.
Allemaal dingen, die nu zijn uitverkocht. Want
wat schiet iemand er mee op als hij hoort, dat er
een Roomsch-Katholieke staatspartij bestaat, die het
katholieke volk zal leiden, als tegelijkertijd de een of
andere meneer op een meeting van de R.K. Volkspar
tij beweert, dat die heele Staatspartij maar lak is en
dat hij en zijn vrienden de eenige ware echte, onver,
valschte en eigenlijke katholieke strijders zijn voor
het ideaal! Dat de groote staatspartij eigenlijk libe
rale zijn, die naar .de mis gaan en dat alleen door
naar hem en zijn R.K. volkspartij te luisteren kan
worden voorkomen, dat de roomsche arbeiders alle-
maal naar dé 'SJD.A.P. loopenDan sta je toch£"j
Daar het verschijnsel mij niet geheel en. al onbe-;
kend was, „,siond" ik. als gevraagd. Ook ik wist, even j
min als blijkbaar de waarzegster, waarin de nood
zaak bestaat, dat menschen, die in een zelfde geloof
zijn gedoopt, over politieke, economische en finan-
cieele vraagstukken allemaal eender moeten denken,
noch wat het verschil is tusschen een gewone en een j
katholieke tafel van vermenigvuldiging.
Doch erger werd het toen mijn sibylle plotseling
den geest scheen te krijgen en omineus voortging met
de woorden: „Het 'zal geschieden, dat een Christelijke I
partij plotseling al haar religieuze beweringen aan
den kant zal zetten en zich uitsluitend zal gaan ttoe-l
leggen op de politieke vraagstukken en 'toch een rell-1
gieuze partij zal blijven."
Dit werd me wat kras.
Vermoedelijk zag zij aan mijn gezicht-, dat ik het
niet al te best begreep. Een religieuze partij, die in j
politicis niet als religieus wil gelden, haar aanhangers
zoekt ook buiten haar Kerkgenootschap en dus nie
mand meer voor paganist uitmaakt wat voor geloof
hij ook heeft, mits hij het maar eend is overpro
tectie, veilige guldens, inenting of bestrijding van
mond- en klauwzeerl Het was veel gevergd van 'n
mensch dit enomeen zoo maar te accepteeren, al
kwam de voorzegging uit den mond eener profetesi
Alweer istond ikl
Doch tevens paf van het prompte. Want met een
armzwaai, die het kleine hondje bijna op den grond
deed tuimelen, wipte de Waarzegster „De Standaard"
van Woensdag jl. voor den dag en las:
,Wij zijn -hier biet als een fractie van de Her
vormde kerk, maar als onderdeel van een poli
tieke richting, bekend in geheel Europa en die
niet buiten de grenzen der Hervormde Kerk,
zelfs niet der Protestantsche gezindheid, beperkt
is; als onderdeel van de partij, die onder leiding
vroeger van Pitt en (Burke. later van Guizot en
Stahl, bet christelijk beginsel van vrijheid en
recht heeft gesteld tegen de vrijzinnige theorieën".
Zoo sprak Groen van Prinsterer in 1853, en zoo
spreekt vandaag de Standaard-driest erren Politiek
wil hij zijn en niet kerkelijk. Gij ziet dus, ongeloo-
vige Thomas, dat ik niet alleen het toekomstige, doch
ook het verledene k'an ontsluieren. Wat gij en alle an
dere krantelieden steeds hebt gehouden voor een reli
gieuze fractie in de politiek is hoelemaal niks niet an
ders 'dan 'n clubje politieke meneeren, die Burke en
Pitt naloopen op 'n afstand van anderhalve eeuw en
een revolutie bestrijden, die nog moet komen voor
deze heeren er'zich al tegen verzetten.
„Als deze dingen mogelijk zijn", sprak zij verder,
„is het duidelijk, dat er nog veel meer kan gebeuren.
Ik zal niet zeggen, dat het in de sterren staat geschre
ven, maar er zijn rare lijnen in het koffiedik en ver
schillende theeblaren doen denken aan zonnevlekken.
Zoodoende zou het best kunnen, dat 'alle gewezen ka
tholieken, die nu S.D.A.P. zijn, plotseling overgaan
naar de R.JEt. Staatspartij, die dan met Nolens en
Wijnbergen voorop Michaelistisch wordt ien dat ieder
een die principieel is tegen een revolutie, die nog ko
men moet en iets voelt voer olieconcessie9 en invoer
rechten op artikelen, waaraan hij anders niet genoeg
kan verdienen, zijn poliiieke papieren belegt bij de
anti-revolutionnaire Partijbank".
Zij zweeg. Bleef zwijgen.
„Maar met dit al, juffrouw, hoe zit het nu met bet
nieuwe kabinet?" vroeg ik ten slotte.
„Weet gij nu nog niet genoeg voor dien eenen rijks
daalder? Ik geef u de algemeene toekomst der Neder-
landsche politiek en gij vraagt me de namen van 'n
paar meneeren., die minister zullen worden.
Schaam U1 of betaal nog een achterwiel.'*
Ik ben wijzer geweest en ben gegaan.
'Waarzegsters weten het ook niet! A.
nu keek zij* met oogen, niet verblind door onwe
tendheid; nu zou ze de gevaarlijke plaatsen,, de
strikken, als die er geweest waren, hebben kun
nen zien. Nu wist 25e, dat die er niet waren. Ten
minste dat dacht ze.
Reeds in de gelukwenseh©n, die ze ontving
proefde ze flo eerste^ zoetheid, plukte ze dè eerste
vruchten, waarmee zij den boom beladen zag. Voor
den eersten keer smaakte zij het ongekend geluk
het middelpunt van een drukke conversatie te zijn.
Voor den eersten keer genoot zij ervan, dat men
luisterde zoodra zij" kaar stem verhief. Maar haar
opgewonden geest ging nog verder, hoe voldaan
ze zich ook voelde. Kléine R0R0 was binnen ge
bracht en ze hield hem op schoot, streek over rijn
haar en telkens droomde zij van alles wat hem
wachtte, en het kostte haar moeite zich te Bepalen
tot haar gasten.
Toen de avond begon te vallen en de boonien in
de laan in schaduw gehuld werden, en de duister
nis om het huis sloop^ als een vreemdeling, die stil
letjes naar binnen wil1 kijken, begonnen de gasten
op te breken. Een paar huisvrienden bleven n.og en
het gesprek werd intiemer. Ja, het gevolg zou
zijn, dat ze Millër's "Field moestén verlaten het
lieve Milleris Fieldmaar als ze Weggingen, zouden
ze hen nooit nooit vergeten.
Blij' en triomfantelijk en daardoor edelmoe
dig gestemd geloofde ze heusch, dat het Haar
•spijten zou 'deze vrienden te verlaten.
Zooals iemand, verhit door wijn, zijn geest rui
mer voelt worden, zoodat zijn* edelmoedigheid;
steeds giooter afmetingen aanneemt, Zoo was zij,
milder in haar uitingen dan ooit.
Met ongekunstelde hartelijkheid gaf Ze de vrien
delijke Mevrouw Archer, de dokters vrouw, die het
laatst gebléven was, aan de goede zorgen van Eg-
bert Hunt over. en stralend van opgewonde.n8iei(d!
keerde zij naar haar salon terug. Dit was het begin.
Dit het begin! Ze haalde diep adem, glimlachte
tegen zich zelf, haar handen ineengeklemddoor
de groote glazen deuren, die toegang gaven tot den
tuin, zag ze haar man en laohende ging ze n'aar
buiten.
Mr. Letham was bezig geweest in den tuin. Hij
had een .gieter in de# eene hand ein inf de anJdèré
hield hij een hark. Hij liep' in zijn hemdsmouwen,
en zijn voorhoofd was vochtig van de inspaoiling.
„TTallo!" riep hij, is iedereen weg?"
X ha-ir opgewondenheid stak ze hem haar beide
ha..der toe met een plotselinge beweging.
„Iedereen. Maurits, je 'bent tocth eigenlijk vree
selijk. Waarom ben je niet binnen gekomen?*'
„Ik kon niet kind. Ik zag even door het raam
en vluchtte toen achter e©n struik. ZooM bende. Heb
leek me ontzettend."
Ze lachte. „Wat ben je toch laf: Xk had gehoopt,
dat je komen zou.*'*
„Werkelijk?" zei hij verrast. ,Allg ik dat gewetem
had, was ik direct gekomen".
Ze moest lachen: hij was toch zoo'n vleier.
„Laten we om het weer goed te maken samen wat
praten.'' Zei ze. „Hier in den tuin. Het is 'binnen)
vreeselijk warm."
Zijn gezicht straalde. Hij z'etic de gereedschap
pein neer, die hij droeg, veegde zijn hand af aan
zijn vest en stak zijn hand door_ haar arm.
„Dat is een aardige japon," zei "hij.
Ze nam dé sléepende rok wat op en zéi ge
streeld: „Ja, ze is wel' aardig hè?"
„Mooi.''Je ziet er uit als een plaatje van avond,
Nel. Dat vond ik ook, toen ik even door het raam
keek.'*
„Dat komt oemdat ik zoo gelukkig ben."
,Jk ook!" Hij drukte haar arm om haar te tóonén
waarom hij zoo gelukkig was.
.Och MauritsWat ben je toch dwaas," was haar
vToolijk .antwoord, maar dezén keer genoot ze van
zijn dwaze vleierij, ze was in een milde stemming.
Zij liepen zwijgend het grasveld op en neer. Toén
vroeg Ze op eens: „Het hindert je toch ni©t, dat
ik zoo gelukkig ben?"
..Hinderen, lieve hemel!" En hij drukte weer
haar arm.
„Dat ik er opgewonden van bein, bedoel ik. Dat
is toch heel natuurlijk Maurits?"
„Zeker, zeker, kind."
„Maar jij bent 'niet.... jij bent heelémaal niet op
gewonden."
Mr. Letham was te eerlijk, zelfs al. liel> hij" ge
vaar dit rustige uur te verstoren, om te veinzen.
„Dat doet er niets toe," zei hij, dat do©t er niets
toe. Ik ben zoo traag. Zelfs een aardbeving zou mij
niet uit mijn doen brengén."
„Dat geloof ik ook met/' 'lachte Ze toen! Werd
ze weer ernstig. „Maar ik bén nu eenmaal opgewon
den," zei ze kort „Dab ben ik!"
Ze hief haar gelaat naar den' bewolkten hem eb
een flauwe ster nier en daar; er sftak een zach'té
wind op, en - ze haalde diep adem, net zooals ze
zooeven in haar zitkamer had gedaan.
„Dat ben ik," herhaalde ze. /Maurits ik heb 'be
hoefte er ovetf .te spreken./'
Hij waa zich volstrekt niet bewust van de hevig
heid van haar gevoelens; maar zoover hij be-
Openbare zitting van Donderdag 21 Januari 1026.
EEN ARBEIDSWETOVTPRTREDTNG.
De eerste zaak vandaag gaf ons voortgezette be
handeling van de rechtsvervolging ingesteld tegen
Eriks, als hoofd *van een kaasmakerij te Koegras.
Er is in de fabriek een overtreding geconstateerd,
doordat op tijden die niet op de arbeidslijst waren
aangegeven, arbeid, werd verricht. Er was gewerkt
tusschen 12 en 1 uur en op een als rustdag voor den
betrokkene aangegeven dag, werd door dezen ook ar
beid verricht. Beklaagde E'riks is afwezig, maar ge
tuige Jb. Scheringa kaasmaker in die flbriek is aan
wezig. Getuige Verklaart dat het werk vArricht werd
volgens zonnetijd, vandaar bet arbeiden Tusschen lfi
en 1 uur.
'Het O. M. neemt, met de verklaring geen genoegen,
aangezien deze niet kan gelden voor den als rust
dag aangegeven dag. Bovendien moest de arbeidslijst
dan evengoed de juiste werktijden aanduiden.
Het 0. M. geeft toe dat voor ëen dergelijk bedrijf,
vooral in bet seizoen, het zich houden aan de bepa
lingen der wet, moeilijk is.
De eisch luidt: 2 boeten ieder van f10, subsidiair
tweemaal 5 dagen. De uitspraak is conform den eiscb.
greep, lachte hij haar toe op Zijn goedige manier:
„Nu, praat er dan maar over," zei hij.
Ze zweeg geruimen tijd, haar geest bewoog zich
te midden van gedachten, waarvan zij 'hem geen'
deelgenootkoin maken,-hij zou ze niet begrijpen!
Toen hij zich even bewoog, werd ze herinnerd aanl
zijn tegenwoordigheid. Dat zijn persoon in 't
geheel geen rol had gespeeld bij de iuchtkasteelén
die zJc^ gebouwd had, gaf 'haar één van die gewer
tensprikjes, die het betere in onze natuur wakker
roepen. Ze was in één vriéndelijke bui, al' 'was er
onophoudelijk strijd tusschen de vele vrouwelijke
eigenschappen, die ze bezat en die andere, die we
nu eenmaal allemaal hebben. Jammer, dat de
gebeurtenissen haar stemming bedierven. Ze keerde
terug tot hem en tot haar vrouwelijke eigenschap^
pen.
«O, je. jas" riep Ze. Jg bent zoo warm geweestf:
zóo zal je kou vatten. Wat ben je toch zorgeloos.
Waar is je jas?"
„In het tuinhuis, maar het isi .onzin!"
„Ik zal 'hem* hallen." Ze maakte haar arm los én
liep vlug óver het gras. „Hier," zei ze. .maak hem
nu goed dicht. Hè je bent zoo onhandig!
Ze knoopte hem voor hem dicht en Zette den
kraag op. .Haar gezicht kwam daardoor vlak bij
het zijne.
„Je_ bent heusch goed voor me, NellV," Zei hij
en zijn lippen raakten haar voorhoofd" aan. Het
zou een .kus geweest zijn' als ze niet een stap was
achteruit gegaan.
„Ik heb niets geen zin, dat je ziek wordt/' zei
ze luchtig. Toen légde ze haar hand weer op rijn
arm en begon„Wat moeten wc nu éérst doen, daar
zullén we het 'nu eens over hebben."
Ze had het er den heelen morgen over gehad, aD.es
om do prettige stemming niet te verstoren.
„Begin maar!" zei hij.
En vol animo gaf ze ten antwoord: „We moeten
schrijven aah Lady Burdon, natuurlijk. Vandaag
niet. We kunnen één dag wachten tot morgen."
„Dat had ik ook gedacht."
„Ja, en dan moet ie naar haar toe. Jij alléén.
Ik ga eerst niet mee. Ze barsttte even in lachen
uit. „Ik denk niet, dat ik van Jane Burdoni zal
houden naar wat je me van morgen verteld hebt."
„Mijn hemelj waarom niet, Nelly" vroeg hij-
„Naar wat ik je vertelde? Ik heb haar maar eena
gezien, j'aren on jaren geleden."
„Je zei, dat ze zoo trotsch was en dat het ver
lies haar zoo zou treffen."
„Den dood van dien armen jongen, ja dien zal
rij zich erg aantrekken. Ze was zeer aan hem g -
hecht. Hij was zoowat zoo oud als -Rollo toen zijn
