Aiieietn NiEiis- Mrattmit- La lis, Ï25, >ru Donderdag 30 September 1926. 69f3to Jaargang. No. 7921. Uüiiuvurs i N.V. vh. THAl'MAM Co., Schagen. 1 Eerste Blad. Irie dagen per Autocar langs de Bretonsche Westkust. h liter Co De Zeeman vertelt over. KEG's Theet KEG's THEE Vraag vandaag nog om een pakje bij Uwen Winkelier! Feuilleton. Geen geweten. leid, verd aedi Alt blad vorschljnt viermaal por wook: Dinsdag, Woensdag, Domlor- üg en Zutordag. Dij Inzonding tot 'u morgens 8 uur, wordon- Advor- I ontlön nog zoovool mogolljk in hot ooifatuitkornond ïiuniiuor go|duittut i'OS'i KKKENiNG No. 233.10. INT. Tfll.Iil?. no. 20. Prils poir 3 mnandon fl.flö. Losse ndmbiora fl cont. ADVERTEN- TlnN van 1 tot f> rogols fl.10, iodoro rogol moor 80 cont (bowijsno, mhngropon). Grooto lottoro worden naar piaataEnimto boisokond DIT NUMMKR BESTAAT UIT ÏWKK BLADEN "1 rrce- e d| ver- tG u. go« Dz, n. Moderne vervoermiddelen zijn wel heel typisch ntornationaal', dat bemerkt men liet beste aan do namen, welke men in de verschillende landen er aan geeft. Oha.r-a-bancs is zuiver Fransen en nu zou men denken, dat een groote toeristen-automobiol in Frankrijk auto-char-a-bancs genoemd zou worden. Dat is heelemaal mis. In Frankrijk spreekt men van autocar, dat feitelijk Engelsch is en in Enge land en Amerika van motor-char-a-bancs, wat feite lijk Fransch is. Het was bepaald kostelijk "wanneer mijne Engetsche medereizigers Frans-ene jongens wilden vertellen, dat het geen autocar, maar een char*|-bancs was, waarin' wij zaten. Wei! hebben den eersten dag prachtig weer ge troffen en was de tocht over Locronan naar Morgafe en later langs de reede van Brest verrukkelijk mooi. _Van Le Faou ging het naar Sizun, waar natt ge houden werd, ten einde de kerk te bezichtigen, naai Een prachtige poort dient tot toegung tot het t zijn kerkhof Deze poort uit het oinde der 15e eeuw is ddel' ecu typische combinatie van laab-renaissanoe on ;e- barok:. Do pooert is li1/*,.meter brood, bestaat uit .c Brio oreaden, alles is rijk gebeeldhouwd.» en tdtlos irordfc bekroond door oen fraaie balustrade, waarop m klein „oalv&ire", met altaar waarvan bij som- jgen, miye gelegenheden gebruik wordt gemaakt om ©en mis in de open lucht te bedienen. ah Het uitwendige van de kerk,is bedorven door de IV ve.o mcderncv heiligenbeelden en eohilderijen, den |y kruisgang voorstellende.. De moderne overdaad «hoort het pverigens ajchitectonisch fraaie interieur van de 17è eeuw. 4 Belangrijk waren fraai geborduurde banieren uit de aelfde periode, welke door de vriendelijkheid van een bewaakster aan ctps vertoond werden. Jfat mij ui deze kevk en in zooveel andere kerken iiBretaghe trof, was dat juist in het einde der 16e nw en begin en midden der 17© eeuw, toen in andore dooien- van Europa de Hervorming sterk om zich groep en het dikwijls aan een toeval 'heeft wiegen, dat niet nog veel grootere gebieden pro testant geworden zijn, juist in Bretagne het Katho licisme zich in kracht vertoonde. Hiervan getuigen de prachtige kerken, de .sierlijke calvaires in die dagen gebouwd. Frappant is ook het verschil' in architectuur. Ik heb reeds in een vorig artikel verteld, dat geen enkele toren in Bretagne op den ander gelijkt, de oen nog architectonisch fraaier is dan de ander en nu kan ik hier gerust het zelfde zeggen van do kerken. Wij kwamen later op den middag te Guimiliau en waren nilen diep onder den Indruk van de pracli- kerk en omgeving. Men kwam eon poort binnen minder groot dan te Sizun, maar trotseher. Hor de twee groote rui terfiguren, die het geheel ikroondon. Was te Sizun naast de poort een zeer [typisch doodenhuis door den architect gooonstru- lever- ST \m i, doos, h. L oord, hier stond do poort vrij. Eenmaal door do poort, liep 't terrein iets af en kwam men aan een jjCalvaire' j bijzonder rijk van opzet en uitvoering De verschillende figuren hadden toch. allemaal iets bijzonders, icte premitiefs, zou ik "\viilcn zeggen. Men zou het kunnen noemen iBretonsoh. Geloovig en eenvoudig, als weerspiegelend het karakter van het volk, vooral uit die dagen (1581 tot 1588). In die j'aren hielden de Bretonner», dat blijkt uit dezen kerkenbouw, trouw vast aan het Katholieke geloof, terwijl elders in Frankrijk de godsdienst-oorlogen woedden. Toch hebben verschillende grootere plaatsen in Bretagne als Vannes, Quimper, Brest en Conoar- ,uean, onder do godsdienst-oorlogen te lijden gehad on trachtte bij voorbeeld de heer de Lezonnet, dio Concarnean bezet hield voor Koning Hendrik IV zich van Quimpor moester te maken, terwijl zoowel do Spanjaarden als de Engolsohen getracht hebben, zich vian Brest meester te maken, welko plaats door Bené de Kieux als Sourdéac in naam van Hendrik IV bezet gehouden werd. thiek ook de typisfch Bretonsche renaissance. Het is een zeer indrukwekkend gebouw, zoowel van bui ten als van binnen en wordt door den Fransohen Staat al!s Historisch Monument- onderhouden, trou wens, elke kerk, elke toren van historische waarde is, evenalk elke ruïne, in handen van den Staat; als historisch monument dus gevrijwaard voor ver dwijning. Wat is het toch te betreuren, dat men in Neder land niet beter gezorgd heeft. Er was een jaar of midde'eouw&ehe stadsmuur, een buitengewoon fraai pn typisch «pecimen. De burgemeester en oen in gegoten© zaten elkaar steeds in liet haar, ongoluklci- rf-crwijzo werd ook de muur in de veile ruzleractwon betrokken. De burgemeester dood de muur sloepen, heeft er nu smjt van en heeft, om een klein stukje, dat toevallig behouden bleef een flink hok geplaatst Nu ik in Bretagne de oude stadje» zag, mee muren uit de Middeleeuwen, bezocht door duizenden toe risten, toen moest ik onwillekeurig aan Harderwijk donken, ook daarheen zouden vele Hollandvohe toe risten te lokken zijn geweest, indien het karakter bewaard en behoorlijk geëxploiteerd waren g,ewoer den. Wij eindigden dien dag in het kleine stadje Mor- üaix. Het hotels was*vol, doch de agent van de TVwiwo Ao lirnfnirrn'' -moo A»ii Qfl.nlfmnqt n^nwt'vi tr .t in de buurt. Ik Tours de Bretagne' was bij aankomst aanwati en noemde mij een kamer, diohl nam dat dadeuSjk aan «n was even daarna in een En komt je iets min gelooflijks voor, Omdat je 't niet vond in de boeken Dan moet je, daar dient het reizen voor. Het zelve maar gaan onderzoeken Hebt U de reeds onderzocht KEG's THEE in prijzen van i 48-42-39-37-32 en 30 ets. per ons. zeer zindelijke kamer geïnstalleerd on kon later mijn maaltijd in het hotel gebruiken. Ik bracht den avond met de Belgische jongelui door, een paar alleraardigste jonge mannen uit Charleroi. Ik ging vroeg naar bed, want ik wilde vroeg óp, om voor ons vertrek, dat 'op 9 uur bepaald was, nogi wat van hot oude stadje te zien. r Ik was dan ook al vroeg op het pad en werd getroffen door de alleraardigste oude huizen midt den in de stad. Heb deed even vreemd aan. Men zag het eene oogenblik smalle straatjes met heel oude gevels, de straatjes zoo nauw, dat overburen elk air'uit do ramen do hand konden reiken 'on. oven vorder, hoog boven do straat het spoorwegviadpot, dus hier middeleeuwen, daar 19e en 2l>o eeuw, 'een kunstwerk* 281 meter hoog. Terwijl ik mij naar het Museum begaf, passeerde ik do Pxace doe Jacobius, waar het in 1237 gebouwd Dominicaner Klooster »taan had. In 1481 werd Stuart in 1548 logeerde. Men zal' zich herinneren, dat deze ongelukkige vorstin reeds op bijna 6-jari gen leeftijd uitgehuwelijkt werd'aan den Dauphin van Frankrijk, den Interen' Koning Frans II, mot wion zij 10 jaar later huwde, om 2 jaar daarop weduwe te zijn. Zij zou. toen met'haar verlbofdto kennis maken, landde in Roscoff en Museum begaf, passeerde ik do Pxace des Jacobiua, waar het in 1237 gestaan had. In i__ M de Jacobijnon en het was in dit klooster, dat Mariapen en men vindt dan ook in het zooeven genoemi genoemd klooster, op haar weg naar Parijs. Zij werd met pracht en praal' 'te Morlaix binnenge haald. Moriaix was altijd hoffelijk tegenover vor stinnen geweest. Anna van Bretagne heeft in 1505 te Morlaix. gewoond en het is zeer do moeite waard, ha-ar huis, dat nog' in.den zelfden staat van toen ver keert, to bezoeken, al was hot alleen reeds orn het bijzonder fraai, betimmer do trappenhuis te# zien. Over liet algemeen muntten de groote huizen in ;t overgenomen door i Bretagne uit vorige eenwen uit door sierlijke trap- tde museum te Morlaix oen paar prachtig gesneden eikenhouten trapa^ on. Ik weet or werkelijk het Holliimdsche woord niet voor, de groote paai die van beneden tot boven loopt en waar rotoaoroheeni de treden zich slingeren. Het museum is vooral eigenaardig, omdat 'het gebouwd is in de voormalige kerk van het Domioor nen-klooeter, men heeft gewoon halfweg 'een vloer erin gemaakt. Er zijn wel óurieuse .zaken In dit museum, maar het hoeft onwillekeurig een zeer lokaal karakter. Do kork St. Maifdn-deis-Ohamps en Sainte Me- i'aine zijn mij tegengevallen, hoe kon het ook an- j den, na de meesterlijke tbouwwerken van Siz-.in cn - Guimiliau. Nog ©ven liep ik om, al naderde de I wijzer van de klok bedenkelijk hét getal IX, ton i einde het geboortehuls van Generaal Morean te zien. Deze generaal, bekend als de held van Ho- houiindon, was met Hoohe en KLebor voor mij als Roman van REINHOLD ORTMANN. 16. „Goeden dag, dierbare Edith", aldus begon hij 'net een onbevangenheid, die zijn tooneelspelersta- lenton alle eer aandeed. „Ik verzoek je mij te ver ontschuldigen, dat hier een beetje rook hangt, maar ik had je werkelijk later verwacht". 2,ij scheen den stool, dien hij voor haar had klair ?e7.et, niet op te merken en het klonk in tegenstel ling met zijn beleefde woorden ijzig koel, toen zij &nt\yoordde: „Wat gaf je het recht om mij ten- •«iotte hier te verwachten? Voel je je zoo geheel- on al in den. rol van mijn onbeperkten heeV e" gebieder, datr er volgons jouw -meening slechts eon vluchtig neergeschreven bevel noodig was om mij te roepen?" „Ik moot Inderdaad wegens den vorm van mijn brief om excuus vragen", merkte hij glimlachend op. „Maar ik denk, dat men het onder oude vrien den niet zoo nauw neemt met zulke uiterlijkheden. ,jlet kwam er immers op aan, geen minuut to ver- linzen en aangezien ik mij niet'voor de derde'maal urn het gevaar kon Blootstellen door je achtens- iwaardige moeder te worden afgewezen, moest ik mij wel met jou in verbinding stellen, zoo goed en zoo kwaad dat mot do voorhanden middelen te ver- nehten was. Je bent daarom toch niet boos op mij?" Hij had niet rustiger kunnen spreken, indien or ^rkelijk van de meest onverschillige zaken «Pvake zou zijn geweest en zijn gelaatsuitdrukking. «randerdo niet in het minst, toen hem een 'toor- n,fir blik uit. Edith's fonkelende oogen trof. i ben hij den professor geweest", sprak zij rcorurl. „Hij was oen en al verontwaardiging over n eisch, jou zijn dochter tot echtgehoote te moe- ten geven". kp-n ik mij levendig voorstellen", merkte I cr»„°!s op' tenviil blJ boven de lamp een nieuwe ci- Sriiaanslak "Hij heeft mij immers laatst al ta- ImfJi* ondubbelzinnig te kennen gegeven,, hoe hij er nnj als schoonzoon denkt". c'us °P voorbereid, dat ik je een wei- I gerend antwoord zou komen brengen?" f baar plotseling recht in het gelaat en l nruinF zoodat zijn goedverzorgde witte tanden f T? F? knevel zichtbaar werden. .Ik twijfelde er integendeel geen oogenblik aan, I flat in r-"BvW e"-" wRISqaa aau, t vsrRehHnïï. nlS bewerkster van mijn geluk zou lanüf»n j n versta.ndi8e vrouw kan alles ver- wanneer Sn i!-man' ^ie yerbefd op haar is vooral t hij zijn eerste jeugd al ver achter den rug hoeft en de bruiloft voor do deur staat". „Zwijg!" riep zij met bevendestom. „Praat mij niet van deze verwonschte bruiloft en ontzeg je ten minste het genoegen, mij bovendien nog te hoonen. Ja, ik heb gedaan, wat je van me verlangd hebt. Thans bestaat er echter voor jou ook geen reden meer, om mij die documenten te weigeren waarvan het bestaan mij zoo lang tot 'je slavin heeft ge maakt, Ik J>en-gekomen om ze terug te eischen mijn eigen brieven, zoowel als dat bewuste schrij ven, waarmoe mijn ongelukkige vader afscheid van di.t aardsche leven nam. Het zou een schandelijk bedrog zijn, indien je ook nu nog mocht weigeren ze mij te overhandigen. Doctor Artois volhardde onverschillig in zijn ge makkelijke houding., terwijl de rustig-opgewekte uit drukking van zijn knap, bleek gelaat in 't geheel geen verandering onderging. „Wat zouden die onnoozele papieren jou kunnen baten, beste Kdith? Zij zullen bij mij beter bewaard zijn dan op ölke andere plaat» en wanneer do amb tenaar'van den burgerlijken stand Jou on den pro fessor als echtelijk.verbonden in zijn registers zal hebben ingeschreven, heb je immers niet in het minst meer van die papieren te vreezen". „Wat zeg je? Je zoudt werkelijk den euvelen moed hebben, te weigeren aan mijn rechtvaardigen eisch te voldoen?" -v „Men doet niet graqg afstand van zijn dierbaarste gedenkschriften en je begrijpt, dat juist deze pa pieren mij bijzonder na aan het hart" liggen. Later wellicht over eenige jaren zal hot mij mis schien eerder mogelijk zijn, je wensch te vervullen. Edith was de tafel genaderd, waaraan hij zat Het doodsbleekë gelaat achter den sluier was geheel en al vertrokken door hartstochtelijke haat. Zij drukte haar tot een vuist gebalde rechterhand op haar naar adem hijgende borst en boog zich zoo ver naar hem toe, dat hij voor haar fonkelenden blik onwillekeu rig een oogenblik de oogen moest sluiten. „Ellendeling!" siste zij hem toe. „Maar zoolang als ik leef, zal ik je dat nooit vergeven!" Een minuut later was'doctor Siegmund Artois weer alleen. Maar zijn glimlach was thans verdwe nen en terwijl hij de rest van zijn sigaret tusschen zijn vingers fijn kneep, bemerkte hij niet eens, dat bij zich daarbij leelijk brandde, „Een duivelsche vrouw!" knarsetande hij. „En hoe veel schooner is zij dan die andere! Maar ik moet de macht over haar behouden, opdat niet zij mij op zekeren dag den voet op den nek zet! Later ah later zullen wij naar ik hoop op een geheel anderen toon tot elkaar spreken". En hij ging in de kleine, sombere alkoof, die de verhuurster als hef „slaapkabinet" placht, te be stempelen, teneinde zich voor zijn bezoek bij den professor om te kleeden. Hij had immers Ingeborg beloofd, nog deïen zelfden avond haar vader oruj haar hand te vragen en hij wilde niet aarzelen, zijn belofte to houden thans, nadat hij voldoende ge rustgesteld was op het punt, hoe -het antwoord van den professor zou luiden HOOFSTUK X. Het was een week voor Pinksteren en het schoen, wel, dat de-jonge lente zich nog nooit to voren in zulk eon wonderbaarlij'ke pracht en heerlijkheid had vertoond, als na dezen troosteloos langen, hard- nekkigèn winter. Het beukonwoud, waarvan de laat ste stammen krachtig en trótsch zich verhieven aan den hoogen oever van de als zilver blinkende Oost zee, prijkte in de volle pracht van zijn sruaragtfkleu rig lentegowaod. In honderd verschillende tonen jubelden do kieine vogeltjes in de twijgen en het licht briesje, dat vanuit zee landwaarts - gleed, scheen gelijk oen levenverwekkondou adem alle» eon verjongingskuur to dooh ondorgnan. Op ren smal. pad dicht bij do hoogo duinen, schreed Ingeborg Wallroth door het zacht ruischon- de woud voort. Zij had haar stroohoed over den arm gehangen en telkens, wanneer het sterk kronkelende pad schijnbaar in het dichte struikgewas geheel ver dween, gleden de takjes van het kreupelhout langs haar japon en door heur haar, zonder dat dit kleine ongemak haar vreugde in deze eenzame wandeling zou hebben kunnen verstoren. Zij had op dezen heerlijken lentemorgen reeds eon flink eind afgelegd; want het heerenhuis van Lin- dow, waar zij sinds weken als gasi vertoefde, lag een uur meer landwaarts aan den rand van het bosch, dat daar aan het park van he£ landgoed grensde. Het oude, kinderlooze echtpaar, dat het eenvoudige hoerenhuis bewoonde, had in nauwe familierelatie mét der overleden echtgenoote van den professor ge staan en reeds dikwijls was Ingeborg uitgenoodigd eenige weken in het voorjaar, of in den zomer op het bekoorlijk .gelegen ladngood te komen doorbrengen. Wallroth had er intusschen nooit toe kunnen komen in zulk een lange scheiding met zijn kind toe te stemmen en eerst nu, toen zij op den dag van haar verloving met doctor Siegmund Artois zeer beslist den wensch te kennen had gegeven, voor .onbepaal- den tijd naar Lindow te gaan, had de professor van zijn kant geen tegenwerpingen meer gemaakt. •Alleen tegen haar plan, om nog vóór zijn bruiloft te willen vertrekken, was hij verontwaardigd opge komen en Ingeborg had zich' tenslotte naar zijn wensch geschikt, hoewel het haar zichtbaar eon bui tengewone zelfoverwinning had gekost. De dag. die door de drie het meest bij het. huwe lijk betrokken personen met vrees werd tegemoet ge- ziep hoewel op verschillende wijze was gelukkig zonder eenigen waarneembaren wanklank verloopen. ,De jonge vrouw had er weliswaar eenigszins bleek en "lijdend, maar toch altijd nog zoo bekoorlijk en opgewekt uitgezien, dat men zeer zeker aan de echt heid van haar geluk kon golooven; de weduwe van den raadsheer van Manstein was met haar zachten glimlach en haar sierlijke witte haren zulk een stra lende en eerbiedwaardige bruidsmoeder geweest, zoo als men er slechts zelden aan een bruiloftsmaaltijd aantreft! Wanneer ook maar een honderste gedeelte van al dio goede wenschen iii vbrvulling mocht gaan, die in talrijke toasten op hét welzijn van den pro fessor en diens gezin werden uitgebracht, dan mocht hij zich met do zijnen tot aan het eind van hun le ven wel als de meest benijdenswaardigston aller stervelingen beschouwen. f Niet gering evenwel was de verrassing van do uit- genoodigde gasten geweest, toen de professor in aansluiting op een bewogen dankbetuiging over- i'onkomstig de afspraak met zijn toekomstigon iphoqnzoon de verloving van zijn eonlgo dochter openlijk bekend had gemaakt. In den kennissenkring dor Wallroth'^ was men vrij algemeen de meeding toegedaan, dat de ,schoone Ingeborg als het kind van een beroemden vader en als erfdochter van een ongetwijfeld zeer aanzienlijk vermogen, slechts een schitterend huwelijk zou doen. Haar verloving met een tot nu toe geheel onbeken den jongen man, va nwien men eikader bovendien toefluisterde, dat hij geheel onbemiddeld was, scheen er evenwel weinig op te wijzen, dat zulke verwach tingen gegrond waren. Volgens de wetten der hof felijkheid echter had ipen de onverwachte mededee- Ting niet des te rpinder als iets zeer verheugends en bijna vanzelfsprekends opgevat. Een niquwe toevloed van gelukwenschen en toasten waren er het gevolg van geweest en bij de algemeone opwinding was het eigenlijk niemand opgevallen, dat op het gelaat van de jong-verloofde de uitdruk king van die innige gelukzaligheid ontbrak, waar van zij in dit schoonste oogenblik van haar leven toch noodzakelijk vervuld moest zijn. Onmiddellijk na het bruiloftsdiner waren toen de jonggehuwden vertrokken, om korten tijd aan de Noorcl-Italiaansche meren door te brengen. Het af scheid van Ingeborg van .haar nieuwe stiefmoeder had niemand bijgewoond en niemand twijfelde er dientengevolge aan, dat het een zeer innig en teeder afscheid was geweest. Tenslotte kon het ook nie mand bizonder opvallend toeschijnen, dat de dochter van den professor eveneens nog dienzelfden avond de hoofdstad verliet, om tot aan den terugkeer van het jonggehuwde paar ergens op een landgoed door te brengen. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1926 | | pagina 1