SchagerCourant
Brabantsche brieven.
Kleederdrachten en Bevolking.
FRIS0-BAAI
Tweede Blad.
Rome, 1 Sept.
Zaterdag 3 September 1927.
70ste Jaargang. No. 8111.
da rail nle oaeet (Niet 'ti venl! tod huls af rijn, maar
de centen). Ik imot alles financieren, da breng m'n
pesitie as penningmeester zoo mee. maar 't slot
van 't liedje is: ik ben meer bankier as penning
meester van d'affaire! 'Maar oll'ee, alles ee z'n veur-
en-tegen en 'de koningin is maar éénen keer per
jaar jarig, wa maar gelukkig is veur 't mensch. Ze
mot er nouw toch d're vacansie al veur opbreken
en da's ok zoo lollig nie!
Amico, ik schaai d'r af veur van de week. k Mot
weer noodzakelijk weg. Iki mot er nog eenen 'nen
èrm uit gaan draaiën veur m'n kas. En zaken gaan
veur 't meskei
Ollee dan, tot de volgende week. In baast
toet voe
DtRé.
I
Ulvenhout, 09 Aug. 19(27,
Menier,
M'ne Dré ee-g-et zoo ampe
tant druk ee. mee de oranje
feesten dat ie ginnen tijd
meer heet om futsoendelijk
z'n crispedentie te b'ande-
delen. Oh, hi| is van de week
eoo oranje-gezind. Maar ik
doei maar of m'n neus bloeit,
z'n oranj e-gezindheid ga nie
verder as d'n oranj eJbitter
mee 'ne klont, da weet ik
sjekuur. Maar doet 'r maar
is iets aan. Meer dan 25 jaar
ek 'r al mee da lievenheeren
beestje op zitten, maar 'k
gun oew de pret ..Trui",
ze et ie sjuust, „ik mot weer even weg veur m'n
functie van penningmeester; ik benoem jouwi zoo-
lank as inienister van Landbouw ad Interum. en
lot dieën brief even posten veur m'ne amico." Veur
ik wa gezeet bad was ie geblazen, de menister.
Zou-d'emi nie.En da's nouw allemaal om mee
de kameraden te zwansen en te bieren in de „Twee
Bruine Pèrden," En as t'r'n vrouwspersoon langs
komt, teugen mekaren op te snij en. 01 ie 'k! weet
nie wa d'n verstand er van beet! 'k Zal 'm aan
zien komimenl Ojeej'at Maar dan biet ik gin Trui
meer, dat ie da van me aannimt, de lamzak. En
altiji heet ie weer wa_d anders. Dan naar de ver
gadering van de vereeniging, tot instandhouding
van den geiten-stamboom. Dan naar de kiesver-
ten te trekken. 15 Augustus (Maria Hemelvaart) en eeniging, of 'r verkiezingen zijn of nie, bij ee ver-
de dag daarop, bet feest van S. Rocco, worden hiernadering. £)aQ naar d'n Bels. beet ie ok zo'n paar
onder dezen titel gevierd. De Augustus-vacant? e wil fijn© vrienden:. Pierre en Lewie. Die bewere dat
bet eigenlijk zeggen. Zelfs de menschen die ons d:k- water er is om oew voeten in te wasschen en
De Amerikanen zijn de eenige vreemdelingen, die
edurende de zomermaanden Rome trouw blijven be-
ooken. In Amerika doet men alles in het groot en
oo reizen de bewoners van de overzijde der Oceaan
ok altijd in groote troepen. Dezer dagen vertoeven
r b.v. 1500 Amerikaansche toeristen te Napels, die
/eldra Rome binnen zullen vallen. Er zijn hier vele
lotels die in dezen heeten, onvoordeeligen tijd op
ulk een kudde vlassen en als het gelukt er één te
emachtigen, dan keert eensklaps de drukte in eet-
n zitkamers terug, want de Amerikanen zijn vroo-
ijk cn luidruchtig. Wat deert het hun dat ze geen
t-pord kennen van de taal van het land waarin ze
-ertoeven? Zij rijden eenige dagen in hun groote
nto-cars rond en zien alles, maar ze nemen geen
ijd en moeite om iets goed' dn zich op te nemen. Een
ppervlakkige indruk is hun meer dan genoeg en dan
rekken -ze weer verder om in een ander milieu een
wltuur van eeuwen af te grazen.
Zelfs de Romeinen bewonderen deze energieke toe-
isten die, gewapend met de groote gekleurde bril en
iuü „guide" en meestal een kodak over de schouders,
le groote -hitte trotseeren en Rome te doorkruisen.
)e bewoners van de Eeuwige Stad zijn maar al te
jlij als ze gelegenheid hébben een gedeelte van den
corner buiten door te brengen en zoo hun dat niet
mogelijk is voor langeren tijd, stellen ze toch alles
bet werk en althans de „F-err' Agesto" naar bui-
wijls sip en droogjes bejegenen: kellners, post-beamb-
ten enz. zien er in deze dagen heel fleurig uit en wen-
schen van den ochtend tot d enavond aan ieder die
het maar hooren wil „buon Ferr' Agosto" (vrij ver
taald: een fooitje alsjeblieft!)
Er rijden op deze feestdagen veel extra treinen en
trams naar Ostia aan de zee en naar de Castelli Ro-
mani en vele dikke Romeinsche vrouwen, omringd
door een talrijk kroost, worden dan in de gloeiende
wagens opeengepakt Ze moeten er iets voor over heb
ben om een paar dagen aan de zee of in de campagna
te versnuiven, En deze heete tocht verdragen ze dan
ook in alle lijdzaamheid, want de Italanen nemen al
les lustig en verstaan het hun goede stemming te
(behouden, ook als alles niet geheel naar wensch gaat
Ia-Is haringen zitten deze vacantie-reizigers op elkaar
'gepakt en vooral als de trein nog stil staat, is het er
lom te stikken. Maar moeder weet raad! Met haar zak
doek bedekt ze de krullebol van haar jongste spruit,
(koopt voor de ouderen eenige stukken watermeloen,
die opgedischt op een mooi vijgenblad, er als een kost-
-are lekkernij uit zien en dan neemt ze bij gebrek
in een waaier, een courant en wuift zich al puffend
in beetje koelte toe.
Maar al vervoeren de treinen in deze dagen een
jroote menigte passagiers, die Rome voor de „festa"
verlaten, er blijven nog vele Romeinen in de Urbe
terug, die het feest van S. Rocco hier willen vieren.
Die S. Rocco leefde in de 14de eeuw; hij was een
rijke Fransche jongeling uit Montpellier, die al
zijn bezittingen wegschonk om Christus in ar
moede te dienen en na tiet volgen.
Te voet pelgrimeerde hij naar RotmJa, maar toen
hij door Lombardije en Piemonte tarok, brak daar
hevige pest uit. Dadelijk gaf de jonge man zijn
begeeren op om de stad der marbelaren te zien
en hij spoedde zioh naar de hospitalen om de
arme lijders te verzorgen. En waar liij de zieken
met zijn handen aanraakte, daar verdween de
vreeselijke ziekte. In Piaeenza werd de jonge mam
door de pest aangetast. Om niemand tot last te
zijn sleepte de zieke zioh van heb hospitaal naar
ean verlaten hut. Na korten tijd kom hij zrij'n. reis
vervolgen, maar ook in Rome was de pest uitge
broken en ook hier werden, waar hjj! versoheen,
de zieken van hun kwaal bevrijd'.
S. Rocoo stierf in 1327, en berr egre van het 6de
eeuwfeest wordt rijn nagedachtenis dit jaar met
groote plechtigheid gevierd. Toen aan dan voor
avond van dit feest alle klokken van Rome over
de stad beierden, vormde zich voor de kerk van
S. Rocoo een processie waarin de kostbare relikwie
van d n „heiligen wonderdoener" zooals hij hier
algemeen genoemd wordt, door de stadswijk werd
gedragen. Een lange rij! van geloovigien waaronder
vele oongregjat:©3 met kleurige vaandels trekken
onder het zingen' vam een litanie door die oude
stadswijken, lp vele opzichten ,pi „met reohb
worden -de Italianén ontrouw genoemd, maar
aan hun tradities en aan de nagedachtenis van
hun heiligen zijn ze bizonder trouw en ook nu
vierden zij met toewijding het feest, waar de
„Santo" herdacht werd die voor zooveel eeuwen
hun land van een groot onheil bevrijdde.
E. F.
Ulvenhout, 09 Aug. 1927.
Menier,
We tellen, schrijven en
beleven hier vandaag, pi.
m. d'n vijftienden zomer
van 't 'jaar. 't Zomert hier
volop. M'n poes lee mee
d'r tong uit d'ren bek te
vechten tegen d'ren slaap
op de rooie plavuizen in
'n beschaduwd plekske. t
Zal mijn benieuwen hoe
lang dezen zomer duurt.
D'r loopen hier bij mijn
°iP d'n 'hof, onder 't volk.,
weddenschappen over.
De gemiddelde verwachu
1 tingen zijn dat morgen
ochtend de dooi al eindigt. Af fijn, as t zoo deur-
gaat, emmen we Woensdag mooi weer. S'aves var.
te veuren 'n malsch bui-ke, de lintjesregen en d'n
anderen dag het beroemde oranj e-zonneke. Wijl ver=
sieren hier d'n boel' ok' zoo'n beetje. Ik zit 'r ok in,
,.n t 'eest-kommetee'. Ik. ben penningmeester en heb
t auar beestig druki mee. Ben veul van huis af de
ïesto week, om. de penningen binnen te krijgen en
bruggen over te bouwen. Dan weer naar den Haag.
Heet ie konfrensie, zeet ie, mee 't bestuur van den
„Bond tot 'Bescherming! van Zeesterren". Zuuk 't
maar uit. En dan schijnt ie 'n broertje dood te heb
ben aan 'leste treinen. Die mist ie mee 'n nauw
keurigheid as ons staande1 klok. aar laat ik ophou
wen over dieën tiep. 'k Zal' 'm wel ekserseeren as
ie thuis komt vannacht, van z'n bodschap. Maar
ik las z'ne brief deur. (ik houw alles in de gaten,
da begrepte). en toen vond ik het 'n schandaal om
oew mee zo'n- kort briefke af te schepen, 't Kon op
'n briefkortje en daarom doei ik er van mijn ok
wa bij. Om te beginnen, onze Monsijnjeur, de Bis
kop heet 'n stuk gestuurd aan de kranten van ons
Bisdom on* op te wekken tot het uitsteken der-
vlag op 3'.. Augustus. (Da's de reden da'k zoo wei
nig 'zeggen kan. van m'ne vent rin oranj e-eskepades),
Da's nog nooit gebeurd. Zooiets. Dré zeet, die
denkt dat ie op poiletiek ebied ok 't zijne wit.
„de Kerk' heet daar warmee veur!" Da's teugen de
communistische relletjes in veihand mee de ekse-
kuusie van Sacco en Vanzetti" zeet ie. Wa d'hangt
in die groote wereld, 't eene toch aan het andere
hé? In Amerika illektrieken ze twee menschen
d'eeuwigheid is en in Ulvenhout zit Dré in da
verband aan d'n oranje-bitter. Kasjeweel ee! In
Rotterdam emmen ze de heele week de nagedach
tenis van Sacco en z'n maat gehuldigd mee revol
verschoten, gummistokken en handgranaten (keiën).
Ok n manier! Iki zou 't niet weten, want ik heb
gin tijld om de krant te' lezen, maar m'ne gemaal
vertel me da-d-allemaaH. Sinds ie ini jouw krant
schrijft, léést ie meer, dan dat ie boert. En as de
Radio spuit dan mot le op 'n zeker uur gezet
worren op Hilversum, want dan mot ie aflusteren
de berichten en leste nieuwkes van „Vast die Jas"
of „Past die jas',, weet ik veul. En dan zet ie z'n
zjoernalisten-bakkes op -en zit te luisteren as 'nen
echte. Iki eb liever 'n lollig mopke uit Devvetrie dan
Die-Jas. En wat da-dfis mee onzen loutapieker
weet ik nie, maar as ie die nieuwsberichten spuit,
eet ie altijl 'n neus geluid. Is da biji jouw ok' zoo?
Ik mot 'r 's naar laten kijken. Wij ebben twee pro
grammaboekjes. Eén van de „.Telegraaf" 1 en één
van. 't „Handelsblad". lEin die be-concurreeren me
kaar izóó hard da me veur d"n zelfden prijs as vruu-
ger één, nouwl twee emmen. Dré één en ik) één.
'n Soort van Radio-Liezjemoo. Nouw emmen daar
ok nooit .„woorden" over! Wa ge tenminste „woor
den" noemt, 't Waren dikkels halve serviezen! Ja,
Amico. as ge de zilveren achter oew achterste hèt,
dan witte wat er komt kijken in de (v) echt vereeni
ging. 'n Vereeniging mee twee voorzitters is niks
gedaan. Altij! kif om d'n hamer. De vekansies rit
ten d'r ok weer op. M'ne kunstschilder is weer weg
mee vrouw en keinders. Dieën kleinen Dré is nèt
z'n grotvader. (Gin bliksem over te zeggen. De kleine
meid is 'n hondje van 'n kindje. En m'ne zeun Dré,
d'n beste jongen van het stel da'k bezit. Z'n vrouw
is me te modern. Dré is de kunstenaar, maar Louise,
zoo hiet ze, m'n schoondochter, verkopt de meeste
kunsten- En slecht in dfr kleeren da ze zit. Haar
jurken zijn dunner en bekrompener dan mijn nacht
ponnen. Maar allee, 't is Dré z'ne keus en as mijne
jongen d'r gelukkig mee is, is 't mijn kits. En tot
slot van d'n vakansietüld 'n verschrikkelijk! ongeluk
bij- Sjamoniks. Elk (jaar gebeuren 'if toch maar
ongelukken in die bergen, waar ze mee auto's en
spoortreinen deurtrekken of t d'n Haarlemmer-
meerpolder is. Ik blijf op d'n beganen grond, wa gij!?
En daar is 't dikkels nog gevaarlijk genogt. Bij' ons
op d'n weg sjouwen meer auto's dan bladluizen aan
ons bessenstruiken. En Ford én Citroen, die twee
hebben allebei van onzen weg 'n reesbaan gemokt
en 't zal wel nie gebeuren, maar bergen .en dalen
ontmoeten mekaren nie en menschen wel maar
as ik ze 's te pakken krijg, nouw, dan za'k 'n aarig
mudje appelen mee d'r schillen, of ik hiet gin Trui.
Menier, ik ben blij, dat 'ki m'n hart op veul pun
ten 's aan oew eb kunnen luchten en blijf na har
telijke groeten, zij, die zich noemt
TRUI.
Veertien dagen geleden was Iki nog in de Abruz-
zen, van de week was ik een paar dagen in Zeeland.
Inmiddels ben iki doior 'Zwitserland gekomen en
héb eenige plaatsen in Gelderland en ook Scheve-
ningen bezocht.
Onwillekeurig moest ik) steeds weer vergelijkin
gen maken tusschen de bevolking en van zelf
sprekend tusschen de kleederdracht.
'Ziet U hier op die photopagina de kTeederdracht
der vrouwen in de Abbruzzen. dam vallt dadelijk
op de bescherming Itegen de zon. De mooie huiven
en shawls bedekken het hoofd en den hals op
zulk een afdoende wijze, dat de vrouwtjes te voet
of per ezel uren lang door den brandenden Itali-
aanschen zoui kunnen gaan, zonder gevaar te loo
pen een zonnesteek, te krijgen.
Daarom ga< het costuum er in de Abbruzzen ook
niet zoo gauw uit, het is practisch. Althans wat
hoofdbedekking betreft, over de straki gespannen
keurslijven durf i:k dat niet zoö grif te zeggen,
Vo'OTl ik uit Rome vertrok, heb ik een bezoek ge
bracht aan, de Kleederdrachtententoonstelling, wel
ke door het 'Provinciaal en Stadsbestuur van Rome
gemeenschappelijk was gearrangeerd in de beneden
zalen van het Paleis der Prefectuur-
Men had het goede denkbeeld gehad omi alle soor
ten kleederdrachten uit den voormaligen Kerkeflij-
ken Staat zoodanig te rangschikken, dat men een
kijk; kreeg op het leven in dien Staat nu 60 jaar
geleden. Toen reden de Kardinalen nog in hun
fraaie karossen imet lakeien en verdere deftig
heids-attributen door Rome of naar hun landgoede
ren^ in de Provincie.
Men zag allereerst die karossen en hun beman
ning in het voorpontaa.li als gereed staan om' de rit
te beginnen. Wijl bevinden ons 'in een historisch
kerkvorstenpaleis, gesticht doior kardinaal Bonelli,
neef van Paus.Plus V (15061574) en het zou ons
niet verwonderen, indien wij daarop eens de koets
van den kardinaal het groote binnenplein zouden
zien oprijden. Wijl treden binnen en kunnen ons
nu heusch verbeelden, een rit door Rome mee te
maken. We maken kennis met de magistraten van
het Rome uit het midden van de 19e eeuw. Zoo
wel burgemeester, schepenen en raadsleden, als de
rechterlijke macht, staat ons toe hunne zittingen
bij: te wonen. De ongeweeglijke supipoosten, deur
waarders, laten ons kalmi toe. Rood en geel. de
kleuren vam Rome, domineer en bij do politiemannen
en andere ordebewaarders. Wij gaan Rome uit en
bevinden ons plotseling in eene kleine hoeve in de
Pontijnsche Moerassen. De bewoners zijn armelijk,
doch zeer schilderachtig gekleed, de vrouwen heb
ben kleurrijke doeken om en de herder, die daar
in 'den hoek staat, is bijna een karikatuur. In oude
schapenvachten gekleed, een hcoge spitse hoed uit
stroo1 gevlochten op het hoofd, lijkt hiji als uit een
operette weggeloopen. In huis is het verre van net
jes, varkens, ganzen, kippen loopen kalmi rond en
een ezeltje maakt aanstalten naar "binnen te komen.
We komen nu! in Ciociria en in een rijker deel
van Latium, in Latiumi Novum. Hier heersebt (wel
vaart, hier is ide strijid om het bestaan niet zoo
groot als in de moerassen, waar de malaria
heerscht en de eeuwigdurende strijd tegen het wa
ter ontmoedigend werkt. En toch willen zij niet
wegtrekken, maar blijven gehecht aan hun hutten
en moerassen. We gaan nu de Volscer bergen in en
komen op een marktplein. Wat een gezellig gedoe.
Al die vrouwen en mannen in hun typische cos
tuum® aam het loven en bieden over kleeren en
huisraad. Zie. daar, theeft een vrouw juist een ko
peren wateremmer gekocht, precies zoo een ais U
op een der photo's in de handen van het meisje
kunt zien. Met die koperen emmers halen zij het
water uit de steeds, dag en nacht, loopende «fontein'.
IWat een aardig aardewerk! wordt hier in de
huurt gemaakt. Jammer, dat het aan de Tentoon-
sfteningscommdssie behoort en men het niet kan
koopen
.De hoofddeksel® der mannen zijn hier ln de na
bijheid van Sennoneta, Pitxmo, Sonnino en ViteTbo
bijzonder groot.
Toch vreemd dat de kleeren zoowel als de hoofd
deksels der mannen steedis zwart is.
>Dat is als bij) ons ithuis. Of ge in Zeeland komt,
in Géldtertand of Noord-Holland, altijd zwart, zwart
en nog eens tzwart. De eenige versiering is hier een
Zeeuwsdhe 'knoop, daar een paar munten aan den
broeksband, en in Gelderiand een paar spierwitte
klompen. Wat is dat daar in dien hoek? Aha, het
is daar nacht en het is een klooster. Men heeft
hier, nagebootst 'hiet klooster van Bonaventura.
'Het stemt ©omber,, die hoeken en trappen, schamel
verlicht doior een walmende straatlantaarn. Op de
stoep liggen een paar bedelaars, die nog op onder,
da'k hopen.
Nu komen wij aan' de typische, eenvoudige
dorpskerk of kapel. Er is dienst, men. bereidt zioh
zelfs voor ter processie. Terwijl binnen door de
eenvoudig gekHeede priesters de mis gecelebreerd
wordt, staan reeds buiten mannen gereed met de
attributen voor de processie, een groot huis, een
Ma,donna-beeld, ein steken vrouwen de kaarsen aan
van vier groote kandelabers, die meegedragen zul
len worden.
Aha, daar gaat het vrdolijk .toe! -Htet is bruiloft
bij een rijke familie in d'e provincie. Familieleden
en vrienden uit andere plaatsen zijn overgekomen
.en zoo kunt ge heel! wat mooie kleeren en siera
den bewonderen. Prachtige armbanden, flonkerende
broches, zware gouden kettingen, dikke bloedkora
len coiliers met massief gouden sluiting, getuigen
van welvaart en zucht tot opschik.
De eenvoud: is bijl de rijke families ver te zoe
ken, dat bemerkt men ook >wanneer men nu de
groote ontvangzaal van het paleis in de Sabijner
bergen gelegen, binnentreedt. Het zal wel een
kasteel zijn door. de trotsche, machtige 'Orsina's in
de middeleeuwen gesticht. Het zware meubilair mlet
Venetiaanschi leer overtrokken, de wapens van het
geslacht in goud op alle meubelen aangebracht,
wijlst op; degelijkheid en, trots.
iD'e oude gastvrouw! heeft verscheidene gaiSten om
zich heen Verzameld, in een hoek van het vertrek
zijn jongeren aian het musiceeren. De knechten met
kuitbroek, witte kousen en pruiken, dienen verver.
Behingen rond.
Wijl blijven in de plechtige stemming en nade
ren de particuliere kamer van een kardinaal. Voor
het raam staat een edelman, die smachtende blik.
«ken naar binnen werpt, naar een sohoone jonge
vrouw, geheel in het zwart gekleed met een prach
tige zwart 'kanten mantilla om het hoofd, die voor
eei} bidstoel geknield) 'ligït, klaarblijkelijk in diepen
aandacht luisterende naar. de .woorden van haiar
oom. den kardinaal, wier gast rij in rijn prachtig
paleis is, en dié op enkele meters van haar ver
wijderd voor het altaar geknield ligt. terwijl ge
wapende dienaren de wacht houden. Het geheel
maakt een zeer biizonderen indruk en is voor een
Protestant de combinatie onbegrijpelijk.
We gaan nu eenige nauwe straatjes door, waar
bedelaars om aalmoezen vragen en bevinden on®
even later.... voor een heiberg. De bedelaar is
tochi overal de „baken" die aantoont, hier 1® een
kapel, het zijl in werkelijfcen of in overdrachteil'ijken
zin- II
Men heeft het interieur nagebootst van een be
kende herberg uit vroeger dagen, de Osteria1 del
Sole. wij; zouden zeggen. „In den Zon".
Hier in deze herberg die te Rome aan' den over
kant van den Tiber gelegen was. kwamen veel
schilders hun modéllen uitkiezen. De vrouwen,
meisjes en mannen van Trastavere waren in die
dagen om hun schoonheid bekend en ik héb tnaar
één aanmerking op deze overigens zoo interessante
mooie en uitstekend gearrangeerde tentoonstelling,
n.L dat men zoo weinig! werk van koppen en li-
chaamsdeelen gemaakt heeft.
Het uiterlijk van magistraten deed veelal meer
aan dat van een dobr hen te berechten boef den
ken dan aan dat van een eerzaam rechter. De
De bruid had fraaie kleeren maar een gezicht van
oude lappen en men had haar kousen eenvoudig
over boonestaken aangetrokken, zonder te beden
ken. dat het oog ook wat wil' hebben en bit eenige
aanvulling der extremiteiten er meer illuéie geweest
zou rijn.
Het waren en bleven poppen en men kreeg geen
enkele illusie omtrent goede vormen of ander uiter.
lijk schoon.
Bes! en nie? duur
50-40-35-30 ct.l
pzrYi pond
N.V. Douwe Egberls
we Leberts
Tabaksfabrieken.
Dat was een fout, want zoodpende wag er geen
contact tusschen de fraaie kleeren en de mensche-
lijke' vormen en vergat men spoediger,, hetgeen1
men gezien had, dan bij) een zoodanig contact het
geval geweest zou zijp.
Toen kwam het vertrek: uit Italië, de' terugkeer
naar Holland of liever naar Gelderland. In de dor
pen tusschen Maas en Waal wonen hard werkende
menschen, ziji geven niets toe aan de stoere wer
kers in die Abruzzen, maar toch zijn zij zoo geheel
anders. Daar in de bergen, waar 's winters de hoog
ste toppen door aneew bedekt zijn en het water
verschaffen, waarvan men in den zomer nog pro
fiteert en zomers de zon met felle stralen het gras
en «koren en 'den wijn doet rijpen, waar. de Katho
lieke geestelijkheid lederen' dag, men zou bijna
zeggen ieder uur, het contact tusschen Kerk en Volk'
aanhaalt en bevestigt, heerscht er een vroolijker at-
mospheer dan tusschen Maai en Waal. Zelfs in de
Katholieke plaatsen is geen vergelijking mogelijk
tusschen deze bevolking, en die der Abbruzzen. De
Katholieke Kerk in Holland is Hollandsch, dus stug.
Wat zouden (Hollandsch, Katholieken toch vreemd
opkijken in Italië.
iMaar die Protestantache bevolking verschilt nog
veel. meer van die der Abbruzzen.
Hier waar een prediker nooit zwaar genoeg Is,
waar men liever luistert naar de heftige verdoemend®
taai van «een timmerman, die uit preeken gaat, dan
naar een bekwaam bestudeerd pireidkant, die: naasten
liefde preekt en niet de loeiende uithalen ten beste
geeft, die zelf® door het orgel niét verbeterd kunnen
worden, wordt het zwarte kleed van vrouwen en
mannen als een rouwgewaad. Wanneer ik die lie
den zie, dan is: die stemming, die uit alles spreekt,
troosteloos als de eeuwig droppende regen, troos
teloos als het uitblijven van1 den Grooten Toove-i
naar „de Zon", die met zijn stralen op alle akkers
wonderen zou kunnen verrichten, zoowel op de
akkers daarbuiten, waar het vele water ziekte in de
gewassen doet ontstaan, als op de akkers in de
lichamen der lieden, waar dan geloof, hoop en
liefde in schoonheid en wijding zouden opschieten.
Wanneer men deze bevolking gadeslaat, dan valt
het steeds op, hoeveel1 tmlismaakten hier geboren
worden. Is het niet hoogst merkwaardig, dat een
burgemeester en een predikant mij als verklaring
daarvoor opgaven: het eigenaardige geloof der be
volking.
Nu naar Zeeland! Gast van de Zeeuwen, dia
feestvierden ter gelegenheid van een tentoonstel-,
ling van de Zeeuwsche Maatschappij van Land
bouw, waar geheel Zeeland; nooit anders over
spreekt als over de Z. L. M„ We hebben gedejeu
neerd, vergaderd, gedineerd, weer vergaderd, we
«hebben rijtoeren gemaakt en altijd stond alles in
het tee«ken van het Zeeuwsch costuum.
Aan dei bestuurstafel eenige léden in hetl nationaal
costuum, in de zaai! leveneens. Het college van
Gedeputeerde Staten 'komt bannen, één «lid in natio
nale kleederdracht.
Wanneer er gegeten werd. kwamen vele vrouwen
mee, in nationale kleederdracht.
Vier en tachtig (84) automobielen' kwamen In en
om de eeuwenoude Abdij samen, om enkele «hon-<
derden gasten rond te toeren over Walcheren^
In vele auto's zaten mannen en vrouwen in hun
nationaal! costuum.
De rijtoer begon en«.... stond in het teeken van
het «Zeeuwsch costuum.
Overal1 stond de bevolking gereed om «ons te be
groeten, in Nieuw- en St. Joost land, in Arnemui-
den, ini 'Bigjgerkerke en Zoutelande, in WestKapelle
en Domburg, in Oost-Kapelle en «Vere, en nog in
verscheidene andere dorpen. In West-Kapelle zaten
velé meisjes en jongens in groepen langs den be
roemden zeedijk, 'in Zoutelande drapeerden zij' de
schilderachtige duinen.
Het was prachtig weer, de zon lachte als het
ware om) deze gezellige tocht. Jonkheer Bogaert
onthaalde ons op de meest keurige «wij'ze op zijn
schoon© landgoed te Oost-Kapell e. Wij, werdén
bediend) door Zeeuwsche schoonen in costuum.
Ik ben niet-rooker, maar had moeite omi „neen" te
zeggen, «wanneer zoo'n lief kind mij' een sigaartje
aanbood. iSomts raakte ik zóó in vervoering, dat ik
kushanden wierp en..... dan sloegen de meiskens
en vrouwen krom: van de pret. Wat een veel vroou
lijk er volk dan dat der Castelli. waar iedereen bij
feesten een begrafenisgezioht zette en niemand
vatbaar was voor humor.
Wat een genot omi langs die kronkelwegen van
Walcheren terijden en steeds weer in vervoering
te raken over de schoonheid van het landschap en
van het volk.
Die kleedérdracht der Zeeuwen is de dracht van
een welvarend, vroolijk volk, dat, al is het door het
water verdeeld, zich altijd weer weet te vinden on
daarom een krachtig volk blijlft. Ziet hoe die vrouwen
en mannen hun sierlijke kleeren dragen, dan ziet ge
hoe de harmonie tusschen vormen en kleeren vol-
Wanneer ge die kleine meisjes en jongens ziet
zitten of staan, terwijl gijl lang® komt, dan denkt
ge eerst: dat zijn schattige poppen, ik moet er een
paar koopen, doch juich maar eens, dan komt er
leven in die poppen en dan zijn het weer zulke
dodders, dat je uit de auto zou willen springen,
om met ze rond te dansen in heerlijken jolijt.
Wat doet het toch goed als Vaderlandschlievend
Nederlander weer eens thuis te zijn en te kunnen
uitjuichen over de schoonheid van zijn land en
zijn volk. In mijn gedachten doe ik een rondedans
met d'iie luitige Zeeuwén, die zulke goede Vaderlan
ders rijn.
Woont hun feesten bij en hoort hen het Wilhel
mus en Wien Neerlands Bloed zingen en ge voelt,
•hoe zij één zijn met al wat Hollandsch is en denkt
en voelt. i
Hoort hen daarna zingen het Zeeuwsche Volks
lied en ge begrijpt de harmonie tusschen volkscos-
tuuim, volk) en bodem.
Hoort hen ten slotte^ zing enhet lied vah Zeeuwsch
Vlaanderen en ge moet even denken aan die slappe
Belgische Vlamingen, die altijd; maar, praten en al
zijn zijl in een 'heeli groote meerderheid, niets doen
tegen de verknochting door een troepje bureaucrau
ten en Franskillona
Hier in Zeeland zijn het geen praters, maar
maar knappe stoere welkers, Zeeuwen in dracht en
in kracht, maar één met Nederland en Oranje.
Het Zeeuwsch) Vlaamsche lied is als een bolwerk
van Nederlandschap tegen elke buitenlandsche be
dreiging:
Van Sluis tot Hontenisse.
Van Hulst tot aan Cadsant,
Het is ons eigen landje.
Maar stuk" van Nederland.
GEMEENTE ST. PANCRAS.
Ingeschreven over de maand Augustus:
Geboren: Gorrie Anna, dochter van Gerrit) Bor
beddhk en van Aaltje Wilbrink; Machiel, _zooin
van Bodewijk Frans van Esseveld en" van Wilhel-
mina Asjee; Esfcher, dochter van Goroalis dé Wit
en van Hjermijntje Gootjes; Guurttffe, dochter van
Pieter Nierop en van Maartje Jonker.
Gehuwd: Klaas Wagenaar en Baafje Duif;
Pieter de Wit en Neeltie Keizer.
Overleden:
