RADIO-RUBRIEK.
\r
urn
m
WETENSWAARDIGHEDEN,
VOOR DEN TOESTELBOUWER.
Merhanden.
t
DONKERE NAJAARSDAGEN.
Een der vele populaire Amerikanen.
Komt jouw vrouw ie nooit opzoeken?
Nee. Die ligt óók m het ziekenhuis.
Allebei tegelijk
fa. Maar zij ia begonnen!
Ia het bekend:
dat een Franschman, Aadré
Tour®, «en middel heeft uitgevon
den*, om het menooheUJk lichaam
doorzichtig te maken, zoodat men
alle organen zal kunnen zien wer
ken als in een apiegjel?
dat in Noorwegen en Zweden
de aardige gewoonte bestaat, om
de dieren met Kerstmis een extra-
maaltijd te geven?
i
dat uit een kamer, waar des
avonds veel gerookt is, men des
nachts de tabakslucht kan verwij
deren, door er een teil imet water
neer te zetten, .want water zuigt
tabaksgeur o©.
i
dat men uit een walvisch ge
middeld IOjOOO liter traan baalt!
dat ToSptn» de Joeg«te echattfn.
gen ome «arde me over «en voor
reed steenkolen ven 7397553 millt-
oen ton beschlktf Dat le voldoend»
voor nog 4000 jaar op den basis
van het tegenwoordige verbruik.
I
dat als de Tower-Bridge te Don
den opnieuw geverfd moet worden,
180 man er acht maanden aan
werk hebben?
I
dat kreupele menschen dat
meestal zijn tengevolge van het
korter zijn van den linkervoet.
Slechts ongeveer 15 percent der
kreupelen hebben den rechtervoet
korte».
l
dat de gemiddelde diepte van
den Oceaan ongeveer 8600 M., be
draagt, terwijl de gemiddelde hoog
te van hte land maar 600 M. boven
den zeespiegel la?
li
W3jo vader werd gedood in den slag bij Verdun l
Dat zou watMijn vader was de eerste voetganger, die
Holtod door een auto overreden werd!
x>°
dof
k hu
^elinj
l lees
krant
5R I
Wis I
ens ee
er eer
dronk
d zijn
het
er tocl
iht boe
dal
aan sa
2'n
In d'oi
van
ra trip
jleus
1 wen
men
As kl
kf Gri
r-draa
is de
bund
rie).
'Intig j
van j
nte 8(
ït leel
'gisten
t vlee
t, het
i keu
trok 1
alleen
nog
uit je
Cl
Een
ivlger
draait'
*M, Is
s ook j
ir ]e u
„Bat is waar ook, daar bedenk ik wat!" riep
Miep, „ik moet ook even wat halen." En ook Miep
snelde de kamer uit. Zoo, snel, na elkaar, verdwe
nen al de Jongelui en meneer en mevrouw Trevers
uit de kamer en bleef Henkie Pot x>p een gegeven
oogenblik moederziel alleen in de kamer achter. 0a,
daar kwam echter al Iemand terug. Wacht, dacht
Henkie, ala het een van de meisjes is, en a& staat
daar onder die groots boa twist met roode besjes,
dan
Daas ging de deur open. Beidde bleef eren met
zijn rug er naar toe zitten. Zoometee» zou hij
opspringen en zijn tol eischen. Hij zag niet, dat
onder de groote bos hulst met bessen, de oude Neel,
de 75-jarige keukenmeid, die den heelen dag nog
maar Boo'n beetje in de warme keuken met een
warme stoof zat teknikkebollen want ze hoefde
niets meer te tioen ging staan. Ze had de grap
begrepen en had dadelijk belooifd, mee te doen.
Kijk, daar sprong Henkie Pot opeens op en vloog
met uitgespreide annen.... op Neel toe, Toen hij|
zijn vergissing bemerkte, bleef hij eensklaps staan',
kreeg een vuurrood® kleur en stotterde: „Hm, o,
ikke, hm, dacht, het iemand anders was, baha*...."
Maar daar kwam Groet Boorman die kamer bin
nengestapt en riep: „O, HenOde, kijk eens onder de
hulst met bessent Ja, au moet fa een zoen geven,
Henkie!"
„Ja, natuurlijk! Vooruit! Henkie, idoe Je plichtt
Toe dan Henk lel Het is toch hulst met besje®? Het
is toch hetzelfde als mistletoe! Vóóruit, nou Henkie,
omhels Neel!" klonk het nu van alle kanten. I>e
jongelui waren op het sein van Groet naar binnen
gestormd en dromden om Henkie en Neel heen. Elr
was geen uitweg voor Henkie Pot. En zóó gloed
was hij niet, of hiji moest Neel een zoen geven, dat
het klapte. Hetgeen meteen het sein was voor de
jongelui, oon hem de volgende dagen niet anders
meer te noemen, dan „de verloofde van Neel!"
Tegen zessen ging men aan tafel, een luidruch
tig, snaterend gezelschap. Henkie Pot geleidde zijn
tafeldame, Loekio Trevers naar haar plaats, en
maakte, terwijl hij zelf ging Bitten, nog een ondeu
gend complimentje. Doch plotseling, (nog voordat
hij heeleraaal gezeten was, veerde hiji omhoog, als
door een adder gebeten, met een pijnlijk vertrokken
gezicht. AJller oogen waren op hemi gericht. „Wat
is er Henkie?" vroeg Loq> onschuldige Henkie keek
achter zich, op zijn «toe" HJ pakte Iets op en toen
brulde het heale gezelschap: „O, het ia hulst met
besjes.l Daar ben ik gek op!"
Henkie lachte schaapachtig, keek nog «en® goJd
of er nog niet meer hulst met besjes op zijn stoel
lag en ging dan voorzichtig zitten. Be maaltijd ver
liep heel opgewekt en na het eten werd er gemusi
ceerd en pret gemaakt En het was al bijna mid
dernacht, toen mevrouw Trevers het sein gaf, om
op te breken en de jonge gasten hun kamer» op
zochten. Henkie Pot1® kamer lag heelem&al aan het
einde van de lange gang. Met een aardig wijsje
nog nazingend in zijn hoofd stapte hij zijn kamer
binnen. Drommels, wat een gezellige boe) waa het
toch altijd met Kerstmis op „Zonnahoek", En kijk!,
wat attent, daar hadden ze warempel warme (mak
kelijk sloffen voor zijn bed' gezet, om in roridi te
scharrelen 's morgen». Wacht, hiji deed! ze nul zoo
lang erven aan. Zijn schoenen knelden hem zoo.
Vlug wipte hij uit zijn echoenen en schoot in zijn
sloffen. Maar het volgende oogenblik gaf hij een
schreeuw: „Au! Au! Alle deksels, wat is dat?"
Hij trok gauw de aloffen uit. Op het zelfde oogen
blik werd de kruk van aüjm deur opengedraaid en'
werden er drie Jongenshoofden naar binnen gjesto-
ken. Alle drie vroegen heel belangstellend. JDa er
iets, Honkle, had Je soms pijn? O, we zien het al,
nou zeg, wat ben jij dol .op hulst met besjes! Daaag!
Wel te rusten, kruip (maar gauw ia bed, hoor!
Hoe komt het, dat ie dit sei
zoen niets geschoten hebt?
Miin poelier wil me jfeen
erediet meer j?even!
Het ia niet zelden een ch&oa van draden en snoe
ren bij de „draadlooze" installatie, vooral als deze
installatie het eigendom genoemd kan worden van
den „ras-amateur", waarover zooveel gesproken en
geschreven wordt Op zichzelf nu is dit niet zoo erg.
Alleen is het dikwijls bepaald treurig te noemen dat
deze snoeren zoo uitermate slordig afgewerkt zijn.
De snoereinden worden veelal ruw blank gemaakt,
de isolatie hangt er in flarden bij en stroopt van lie-
verleden op. Waarom een en ander toch niet wat net
ter afgewerkt? Het kan op een heel eenvoudige ma
nier. Fig, A,B en C toonen dit aan.
Fig. A laat ona de afwerking zien, waarbij ge
bruik gemaakt ia van een heel eenvoudig hulpmid
del, namelijk 'n stukje ventielelang. Eerst wordt een
de omapinnlng met een draadje afgebonden, om ze op
de plaats te houden.
Fig. B laat de methode zien, waarbij men sterk
ijzergaren heeft toegepast. Daartoe leggen we eerst
op het te omwikkelen snoeruiteinde een lus van dit
garen. Vervolgens wikkelen wij een eind om het
snoer heen en wel naar het gesloten uiteinde van die
lus toe, om ten slotte dit eind door de lus heen te
steken en het geheel onder de gewikkelde spiraal
door te trekken. Wij krijgen dan als uitkomst fig C.
De losse uiteinden van het ijzergaren kunnen dan
afgeknipt worden, zonder dat men bang behoeft te
zijn, dat de omwikkeling los zal laten. Wij ragen
een en ander in een Radio-publicatie beschreven en
konden niet naia.^m( dit eens onder de aandacht te
brengen.
Fig. D toont ons een veel voorkomende montage-
fout Meestal moet voor het handig monteeren een
oogje aan het montagedraad gebogen worden. Dit
buigen kan In twaB richtingen gebeuren, de oeno
richting Is goed, de andere uitgesproken foutief. De
amateur heeft dus de keus— en kiest zeer dikwijls
da verkeerde manier van buigen. De meeste moeren
hebben roehtsch schroefdraad, moeten dus rechts op
geschroefd worden. Het losse einde van het oog moet
door hot aanzetten van den moer medegenomen wor
den in de goede richting; dus nooit mag het oogje
hierdoor gaooter gemaakt worden.
Het zijn kleinigheden. Maar het ter harte nemen
van deze wenken kan veel noodelooze ellende bespa
ren, zooals kortsluiting in de uitwendigs
losgeraakte verbindingen in hei
Slaap zacht, Henkie!" riepen ze spottend. Van bui
ten op de gang klonk luid gelach en gejoel
„Vlieg op!" schreeuwde Henkie Pot terug en be
gon zich snel te ontkleeden. Een paar minuten
later schooit hij zijn pyaina (aan en gloed met een
vaart onder de dekens. Maar mei nog grooteer vaart
vloog hij weer terug en ging rechtop in bed zitten.
Hiji had een schreeuw gegeven van schrik en pijn
en sloeg nu hei dek op, om te zien, wat er voor
stekeligs aan zijn voeteinde lag. En daar diepte hij
een groote boa hulst met roode bessen op! Vóór Zijn
deur hooide hiji nu duidelijk het geduid van onder
drukt lachen. Daar gierde iemand Juid op. En een
lieve meisjesstem vroeg zoetsappig: „Henkie, wil
je soms nog een takje hulst piet rooie besjes heb
ben, om op je nachtkastje te (zetten? Kees Bart els
wil het wel brengen, hoor!"
Jk wou, dat Je op de Noordpool zat!" schreeuw
de Henkie, trok de deken® over zijn hoofd en ging
slapen, k
Toen hij den volgenden morgen aan het ontbijt
kwam, waa iedereen opvallend vriendelijk! voor
hem en stuk voor stuk moesten gastheer en gast
vrouw- en al de gasten nauwkeurig weten, of hij
lekker geslapen had en of het bed wal zacht genoeg
was geweest. Henkie lachte witjes. Maar dien mid
dag zou hij revanche nemen. Midden in de kamer
hing een groote bos (mistletoe. En op een zeker
oogenblik stond die droanmelscho Loekle er midden
onder. Henkie Pot zag bet het eerste en waa in
twee stappen bij! haar. Etn elacSrte zljtn tol. Hij
boog rioto voorover om snel een kus in haar |hala
te drukken, toen hij eensklaps een schreeuw gaf:
„Au!"
In zijn haast hald hij er niet op gelet, -dat Doelde
een takje hulst op haar blouse droeg. BHjl haJd zich
geprikt aan dehuist met besje®!
Nu, toen.... ging er een homerisch gejuich op!
Henkie Pot heeft na dien tijd het woord „hulst"
niet meer over zijn lippen gehad.
Ze glijden triest, se glijden sttl,
Ala grauwe wezens sonde, wil
Naar t donker einde,
Naar d' uitvaart van het oude jaar
Ala heel een vreemde, doöe schaar
In t vaag omlijnde.
Een dichte wsa» schuift wijd. en rijd
Gordijnen voor d' oneindigheid,
De boomen druipen,
Terwijl langs het ontredderd land,
Gedreven door onzichtb're hand,
De nevela kruipen.
«et laatste herfstgoud te verkleurd.
De too versluier ligt verscheurd
Langs kille wegen,
Waar de gebogen menschen gaan.
Waar de gedoken huizen staan
La mtet en regen!
De boomen reiken wild dooreen
Hun armen naar den hemel heen
In eind'loos wachten,
De zwarte stammen staan gericht
Als schimmen In het morgenlicht,
Na donk're nachten.
De moede aarde gaat ter rust
Na lenteweelde en zomerlust,
En najaarskleuren.
Wanneer de witte wade wijd
.vt.er kleed tot aan den einder spreidt
Tal stil gebeuren.
Kaar als weer eens in lichter uur
Het leven roept tot de natuur.
Dan zal ze hooren,
Als alt de nevels en den nacht
De lenteweelde en zonnepracht
Wordt weergeborenl
(Nadruk verboden.)
December 19Ï7. KROES.
DB OCEAAN-VLIEOER LEVINE,
Een van de moedig® Oceaanvliegers, die tegelijker
tijd tot één van de meest populaire Amerikanen gere
kend kan worden, ia Levine, die met zijn makker
aamen in de Columbia" den Oceaan is komen
overvliegen en te Cottbu® bij Berlijn is gedaald, too-
ala ieder loser zich nog wel uit de courantenberich
ten van een paar maanden terug, zal herinneren. Heel
wat plannen zijn nadien door zijn brein gegaan, met
den nadruk op „doorgagaan", omdat ze geen van al
len ooit verwezenlijkt rijn geworden. Zijn laatste plan
bestaat nu weer hierin» dat WJ het gwootsU vliegtuig
zal laten maken dat ooit door menschenhanden ge
bouwd ia De aanleiding hiertoe was zijn kennisma
king met twee Jonge Fransche ingenieurs, waarvan
de een van huis uit een Rus was. Dit tweetal had
reeds sedert enkele jaren een ontwerp gemaakt van
een enorm vliegtuig, waarvan het binnenste van den
vleugel ala cabine dienst zou doen, en dat werd voort
bewogen door vijf motoren. Het meest onontbeerlijke
materiaal het geld nafnelijk ontbrak hun om
hun fantastisch ontwerp ten uitvoer te brengen. Tot
dat ze op zekeren dag Levine ontmoetten, die over
hun ontwerp ©ogenblikkelijk in verrukking raakte,
hun zijn steun toezegde, zonder eenig bedenken, op
welke geweldige onkosten hem dit grapje zou kun
nen komen te staan. Maar dergelijke „grapjes" kan
Levine zich blijkbaar veroorloven en waar hij onlangs
in de Vereenigde Staten is teruggekeerd, om oogen-
blikkelijk door den fiscus te worden aangesproken,
die nog een aardig sommetje achterstallige belasting
van Levine te vorderen had, is het wel interessant
eens iets* te vertellen over zijn levensloop en den tijd
dat hij nog geen zes millioen dollar bezat Zijn ou
der» stamden uit Galiciê, zijlui vader was hoefsmid
en zijn moeder keukenmeid bij efci rijken landbezit"
eer. Na den, dood van dezen laatstee, emigreerde
gezin, te voet werd' de afstand van Galieiö naar .Cher
bourg afgelegd en daar scheepte men zich in naar
Amerika.
De toekomstige aviateur wordt wegens straatschen
derij op l&jarigen leeftijd naar een inrichting, half
school, half tuchthuis, op Long Island gezonden. In
telligent en handig, wint hij spoedig het vertrouwen
van den directeur, wordt particulier secretaris van
den laatsten en daar deze zich veel bezig houdt mot
de botanie, komt het vaak voor, dat de jonge Levine
de inrichting geheel alleen leidt Zoo gebeurt het, dat
hij op een goeden dag den gouverneur van den staat
NeW York -nacrot -wrifongw. do+i-offoj», ciruiv.. aajxi.
schranderheid schenkt deze hem tien dollar en de
vrijheid.
Ven nu af aan is Lovino op den goeden weg. Elke
Amerikaansche millionnair, die zichzelf respecteert,
ia begonnen -met een dergelijk miniem bedrag op uk.
Levine koopt een wagentje en een vat hder, waarme»
hij voor da fabrieken gaat staan en den dorstigen
leschL
Dan valt er een gordijn over het leven van den
zoon van den Gallcischen hoefsmid. Twaalf jaar ver-
loopen. Dan vinden wij hem weer als eigenaar van
twintig New-Yorksche bars, als welgesteld man dus
Het dankverbod komt over do Vereenigde Staten.
Levine herinnert zich zeer terecht, dat hij twee han
den heeft Met do «ene hangt hij do muren van rijn
bars vol met affiches, waarin elke oprechte Yankee
wordt uitgenoodigd den alcohol met alle krachten te
bestrijden, met de andere hand organiseert hij een
uitgebreidan smokkelhandel, waarvoor hij een ge-
heele vloot aankoopt Hij bestelt zelfs in Duitschland
een onderzeeër, maar de Entente komt tusschenbeide
en verbiedt den bouw van den „Nautilus".
Gevestigd te Boston, in het puritelnsche en rolfs
pharteeïsche Nieuw-Engeland, leidt Levine in eigen
persoon de operaties van zijn flottille door middel
van draadiooze telegrafie. Maar de moeilijkheden,
waarmede hij te kampen heeft, worden steeds grooter;
tenslotte wordt hij wel 'gedwongen van politiek te ver
anderen. De vloot wordt overgedaan aan de kust-
politie en.... Levine wijdt zich aan de luchtvaart. Hij
verkrijgt van den directeur der Posterijen de toestem
ming een luchtdlenst tusschen Detroit en St. Louis
te organiseeren.
Dan breekt de tijd aan van de transatlantische
vluchten. Levine ontpopt zich als een succesvc.le
avonturier. En hij keert terug in zijn tweede vader
land, na geheel Europa vervuld te hebben van zijn
imanupilaties met den piloot Drouhin en andere bijna
even belachelijke voorvallen. Toegegeven moet won
den, dat hij moed heeft, maar toch ware het voor do
rust in de aviatiek te wenscben, dat hij niet tevr-1-
mear van zich doet spreken.
|e bent veroordeeld tot
14 dagen politie-kaioer, omdat k
mS bebt willen nadoen. Tracht in
het vervolg ie nk-* meer beèacbe-
kjk te maken!
