slager Courant
-Brabanlsche brieven.
HET KASTEEL
VAN GRANIET
Speel niet r
met Uw KEEL
ABDÜ5IR00P
DERTIG JAAR ARBEID BU HET OPENBAAR BESTUUR
Zaterdag 14 Januari 1928.
71ste Jaargang. No. 8186.
SN
Ulvanhout. 9 Jan. 1028.
m ïuita
FBflC
Manier,
lezóó deurgaan ln Ber-
dan staat er over 14
i ginnen steen meer op
jaren van heel die we-
stad. Daar springen de
dagen de huizen net
lucht in as 'n paar jaar
de banken. Xïk«
,er schijnt er in z'nen
la tijd chemlker te zijn
Jk huls is op die manier
Itaohland 'a soort bom,
idaag of msrgen, mot
ineming van wa lappen
icbenvleesch de locht
Bt
assis
)uw is er weer 'ne fabrlekant van schoonheidsmid-
aan flarrekes de lucht ingegaan.
B ib et al tij gezeet: da's gevaarlijk goedje. Veural veur
nannen. D'n eene vliegt er deur de lucht in, d'n an-
vllegt er me8 't huwelijk ln. En weer 'n anderen
gt er 't huwelijk mee uit!
i6cnt daar nouw nie mee amico, want ge mot maar
jlkomen mee twee rooie lipafdruksels op oew holle
i£8D en witte poeierveegen op oew borst Dan motte
mee Trui getrouwd zijn, kameraad!
Mik 't bij ondervinding eb? Neeë, maar da's nouw
irm'n menschenkennis! Geleufde 't nie?... Doe me
'n lol en zeg 't nie aan Trui, want die geleuft 'n
jraltij eerder dan d'ren eigen man. Schijnt 'n eigen-
[p van de vrouwen te zijn in 't algemeen. As ge dan
«wen zin wil ebbe motte altij het tegenovergestelde
iren. As ik b.v. wa muziek in huis wil ebben dan
AA Ik zoo langs m'n nous weg: „Toch wel fijn zoo, hé
[JU lli 'i'6 rust en kalmte, as ge zoo op oew gemak zit."
%en vijf minuten staat do radio aan! Wor m'n zijen
lillijk, dan zeg ik zoo: „mooi ia ie nie meer, maar ge
nie geleuven Trui hoe lekker zo'n ouw petje op
en kop zit!" Binnen enkele uren 'ne wagen vol zijen
op zicht. Mot ok 't toepassen amico, ge zul zien
oew leven els getrouwden man 'nen hemel op aarde
dt. Ge krijgt 'n leventje as 'n luis op 'n zeer hoofd
j- as 'ne gevangene in Montgomery. Da's 'n stadje
veertigduuzend zielen, hoofdstad van Albama, in
Ika. En daar staat "n gevangenis. Komt ln de net-
Ijes veur, niewaar? Maar daar in Montgomery
rs de gevangenen mee de Kerst en d'n Nieuwejaar
14 dagen verlof gestuurd. Naar d'r vrouw. En witte
gebeurd is? Ze zijn allemaal zonder één uit
dring teruggekomen! Nouw zit ik op twee vragen
ttzlen. lo. Is 't ln die gevangenis zóó leutig of 2o.
i die kauwgummers d'r eigen ln de gevangenis
dan thuis bij de vrouw?
rei 1111 8e 't nie uitvlakken els ge thuis 'n wefke
da d'oew geregeld 't bloed onder oew nagels ult-
(d'r zijn nouw eenmaal van die schatjes onder
rakke geslacht!) en ge het de keuze tusschen zo'n
iplaar en 'n lollig gevangeniske, dan wist i k ok nog
wa 'k dee. Want dit is 'n feit: as ge zo'n gevange-
d'r op na kunt houwen dan bened meer in tel as
rrt erklooze! 'n Werklooze rippeteert eiken dag 't sprik
y ird: „Die nie werkt zel! nie eten," maar meneer de
'vraag et klachtenboek as de snert nie gaar is! Die
it onder de bescherming van den Staat! En daar
teugeswoorig in de Kamers en in de Pers veul
/(^drukte gemokt over de gevangenisboeven as over
'werkloozen mensen en daar zijn d'r 'n schep van,
nog niet te praten over het derven van wa pensi-
as d'r karkas nie meer kan. Keb daar onderlest
fi versje opgemokt, op de wijs van: „DEiar waren
eooi laarige menschen," van Koos Speenhoff.
nd.
DOOR ETHEL M. DELL
Bewerikt door Jhr. R. H. G. NAHUYS.
TWEEDE DEEL.
3 bleef het antwoord schuldig. Zij beefde een weinig
W zijn vasthouden, doch onbevreesd zagen haar
6n hem aan. Hij stak een hand uit en verwijderde
dgaret van tusschen haar lippen.
'lvia, ik zal je eens iets vertellen indien je wilt
Daar gaat-ie!
Er waren twee aardige broertjes,
Die scheelden zooveel met elkaar,
De één was 'n vlijtige jongen;
De ander soort klasse-gevaar!
Want Jan leerde immer zijn lessen
En daarna, dan hielp-ie z'n moe!
Maar Pietje had fijntjes de maling,
Aan thuis en dat leasengedoe. s
Ze kwamen te samen van school af
Jan met een uitstekend rapport,
Doch Pietje, die had 'n diploma
Dat leek noch op snert noch op gort!
En vader en moeder besloten:
Die Jan, die wordt vast 'n meneer.
Maar Piet, die is nergens geschikt voor!
Naar Kampen met dat lastig heer!
Ons Jantje studeerde hardnekkig
Tot laat in den nacht, na kantoor.
Hij haalde met zeer mooie cijfers,
Mercurius-diploma's er door!
En Pietje flaneerde door Kampen,
Als oolijke, lollige kwant.
Na drie jaren werd-ie bevorderd:
Hij had het gebracht tot sergeant!
Het 4e bedrijf spul 40 jaar later.
Er zijn nu twee aardige broertjes
Die schelden zooveel met elkaar,
De ééne is grijs en gebogen
De andere kwiek en... richard.
Jan heeft zijn ontslag laatst gekregen...
Te oud! Loopt op slof en 'n schoen!
Maar Piet die is eervol ontslagen
Met tweeduizend gulden pensioen!
As 't er 'n Kamerlid is dat bovenstaand lie-ke wil
veurdragen amico, dat het dan z'nen gank gaat. Er is
gin auteurs-recht op! Ik kijk nie op 'n versje as 'k een
maal aan *t „Vendelen" ben.
Ik lees as dat 'r'nscheuris gekomen in de S.D.A.P.
Maar bij nader lezen van 't krantenbericht is 't maar
n klein barsje. In Zuid Limburg was 'n vergadering.
Jaarvergadering van gewest Limburg.
En op die Jaarvergadering van da gewest waren
volgens de stemming, schrik nie, v ij f-e n-d e r t lg 1 e e-
j e n! En die scheuren d'r af. Gaan 'n eigen pertij op
richten. Weer 35 Fass'sten d'rbij, denk ik! Da's toch
eenmaal *n pertij van lui d!e de smoor inhebben. Gif
allemaal 'n baantje mee pensioen d'r aan verbonden,
Zimmerman het eerst en... foetsie Fasslsme!
Maar daar zit In de S.D.A.P. 'n veul grootere scheur
en daar wor nie over gesmoesd! Het Volk, d'r krant
en die scheur is weggeplakt mee wa-d-ouwe kranten,
maar de scheur zit 'r onder.
t Zaakje komt hierop neer, as dat de boei daar nie
rendeert!
En nouw emmen ze daar wa menschen uitgetrapt,
(zoo maar heel gewoon kappitEdlstisch amico!) en d'r
éénen veur in de plek gezet, die in de partij bekend staat
els eenen die zoo goed mazzel kan maken en as 't
mot over lijken gaat! Dus, om in hun eigen taal en
woordenboek te spreken: 'nen uitzuiger aan 't
hoofd! Das de scheur tusschen de baantjesjagers en
hebbers en de arrebeiers-contributie-betalers!
Nouw zulde vandaag of mèrgen meemaken sunico, dat
de redactie op stap gEiat veur advertenties bij „die vuile
kapitalisten" en da ze dan koelen mee gouwen horens
beloven om schoon e stukskes op te nemen in d'r krant
het Volk, ten voordeele van het kapitaal en da ze dan
dieën kost te slikken geven aan de niks-vermoedende
arrebeiers-lezers-abonnés en contribuanten!
Zoo'n vuile streek moes nouw jouw „bourzwa-krant"
volgens die piassen 's uithalen!
Amico, dan was *t Volk te klein om oew huid vól te
schelden!
Maar els 'r onder jouw lezers soms fabrikanten moch
ten zijn, die op die manier deur 't Volk worren aange
pord om te ELdverteeren (ik zeg: op die manier!) dan
amico, dan hoop ik da ze dat aan jouw of aan mijn zul
len schrijven, dan. zal ik 's op z'n Volkach 'n brlefke
bij mekaar schelden, waar Trotaki jeloers op kan zijn!
Dan zulle we uit het Donkere Zuijen het lampke d'r
is over aansteken! 'n Bietje licht brengen onder die lich
ten.
Amico, ik schei d'r af. Ik zou me gloeiend maken op
die verlakkerij en da's altij nog tijd genogt!
Dikkels hem 'k m'n gemoed gelucht, amico over
De meeste aandoeningen van de keel
doen zich in sterke mate in het alge
meen gestel voelen en verminderen
daardoor het weerstandsvermogen van
den lijder. Wie een aandoening der keel
niet reeds bl) het begin met de juiste
middelen bestrijdt, stelt zich aan ge-
vaarlljke gevolgen bloot. Neemt
men echter tijdig de uit zuivere plan
tensappen bereide Akker's Abdijsiroop,
dan brengt men daarmee niet alleen
een ziekteklem-doodende, maar tevens
een algemeen versterkende en dus het
weerstandsvermogen verhoogende mid
del in het lichaam. In enkele dagen kan
een beginnende keelaandoening, heesch-
heid, keelpijn, prikkelhoest verdwijnen
door het gebruik van de krachtige
AKKER'5
Voorde Borst
Per koker; f 1J30, f 2,75^ f 4J0
r wachtte even. Plotseling begon zij van het hoofd
1 da voeten te trillen.
ml|Wat is het?" vroeg zij.
doofde de sigaret tusschen zijn vingers uit en stak
k zijn zak. Een hand op haar schouder, boog hij
toen tot haar over.
n lippen openden zich tot spreken, en zwijgend
'tte zij op zijn woorden, toen er plotseling in hun
jjjMid een slag gehoord werd alsof de hemel scheur-
too dicht bij hen, dat de ruiten in de ramen rin-
1 en zelfs de aarde onder hun voeten scheen te
L
5'lvla sprong met een kreet terug, het gelaat met hEtar
Wen bedekkende. „O, wat is dat! Wat is dat!"
een seconde was Burke bij de openslaande deur.
rukte haar open, en terstond dEiarop klonk de bons
een val. Een mannengedaante, als een ledige zak
f22 'i gerold, was over de drempel gevallen. Toen
tlïi'l# f 6n ^eur °Pen stond, vf zij naar binnen, en het
_ia| Jr van Guy, zoo bleek als ue -lood, met strakke, ver-
i-ll rje oogen, staarde hem in het lamplicht tegen.
n<ler sijn vallen, kletterde een voorwerp op den grond
I ®ea Q08 rookende revolver viel aan de voeten van
bl rke.
rp
w /&ap*e kaar bliksemsnel op, ontlELadde haar en
a h aar °p de tafe1, daarna knielde hij over het in
gg naer gedoken lichaam neer. De ledematen trokken
samen, doch deze beweging was geheel on-
fii lp rig' ïïet aanSezlcht als van een doode, getuigde,
11 in d°or het gr^s flanellen hemd heen, boven het
werd een donkere plek hoe langer hoe grooter.
8 doocl!" hijgde Sylvia over den schouder van
wje heen.
OOi aafcwoordda deze.
{e «J dee* woorden bad b4j hot hemd losgrem/iAkt «ft da
wond daaronder blootgelegd. BIJ het zien van het op
wellende bloed kromp Sylvia ineen, doch de stem van
Burke sprak haEir moed in.
HeLal een paar zakdoeken en handdoeken," verzocht
hij, „en maak een compres. Wij moeten het bloeden zien
te stelpen."
Zijn kalmte verleende hEtar kracht. Snel deed zij wat
haar verzocht was. Toen zij terugkeerde bemerkte zij,
dat hij de stille gedaante languit op den vloer gelegd
had. De stuiptrekkende bewegingen hadden geheel op
gehouden. Guy lag als een doode.
Zij knielde naast Burke. „Zeg mij wat ik doen moet
en ik zal het doen alles!"
„Best," zeide hij. „Haal dan wat koud water."
Zij haalde het, en hij doopte er een paar zakdoeken
ln, die hij op de wond legde.
„Dat zal stelpend werken, geloof ik," meende hij. „Help
mij eens dit onder zijn schouders te schuiven! Ik zal
hem stevig moeten verbinden. Ik zal hem oplichten,
terwijl jij het van onderen doorschuift."
Zij beefde niet, terwijl zij zijn aanwijzingen opvolgde
en hoewel haar handen met bloed van Guy werden be
vlekt, kromp zij niet weder ineen. Het was geen gemak
kelijke taak. doch de handigheid van Burke en zijn spier
kracht, kregen haar eindelijk gedaan. Over het lichaam
van Guy heen, zag hij haar met een- soort van grimmi-
gen triomf aan. „Goed gespeeld, partner! Dat was
eerste zet. Voel je je er tegen opgewassen?"
Zij zag aan zijn oogen dat haar gelaat den angst in
haar hart verried. Zij trachtte tegen hem te lachen, doch
haar lippen waren koud en stijf. Haar blik viel weder
op het aschgrauwe gelaat op den grond.
„Wat wat moet er verder gedaan worden?" vroeg
zij.
„Hij zal stil moeten blijven liggen, tot wij een dokter
gehaald hebben," antwoordde Burke. „Het bloeden heeft
voor het oogenblik opgehouden, maar... kind wat zie
je er akelig uit!" vervolgde hij opeens. „Kom eens hier
en wasch je af! Door ons kan thans niets meer verricht
worden."
Zij stond op, doch haar knieën weigerden haar bijna
den dienst.
Zij vermande zich evenwel. ,Ik heb niets," zeide zij.
„Je denkt toch niet dat hij dood is?"
Zij voelde de hand van Burke aan haar elleboog. „Hij
is niet dood neen! Hij kan sterven, natuurlijk, doch
ik geloof niet dadelijk niet terwijl hij zoo ligt"
Hij trachtte haar uit het vertrek te dringen, doch
zij verzette zich plotseling. „Ik kan niet weggaan. Ik
kan hem niet alleen laten zoo lang hij nog leeft.
Burke, bekommer je alsjeblieft niet om mij. Ga je ga
ie zelf een dokter halen?"
„Ja," antwoordde Burke.
Zij zag hem met wijdgeopende en medelijdende oogen
\an. „Ga dan nu dadelijk terstond 1 Ik ik zal bij
hem blijven tot je terugkomt"
nen zeun de verver. Maar Ie 1 *n wonder? Ge mot zien
hoe die artiesten omspringen mee allee. Zoo zit 'r in
Parijs 'nen Hollander luisterende naar den naam va*
(net aa mijn vèrkens, die hleten ok zoo!) Kees. Keee
van Dongen. Wa-d-ee me dieën knaap gelapt?
De nonnekes ln Parijs, aan den Linker Seine-oever,
Les Uurselien, hebben 'n klein kerkske, 'n kapelleke.
En daar was 'n witten muur in, die 'n streek verf moee
emmen. Kees mag 'n ontwerp maken en wa stuurt ie
in? 'n Veurstelllng van 'n moderne bar. Ge wit wat da
veur dingen zijn? Hoog buuffet mee hooge stoeltjes
waarop gezeten zijn geverfde wefkes met hooge rokskes
(van onderen af gemeten tenminste.) en in de verte 'ne
troep negers die 'n hoop spektakel, moderne muziek,
maken.
As ge nouw wit da dieën Kees ln de zestig jaren is,
dan zoude toch motte zeggen dat ie as grootvader zijnde
'n akelijke kwajongensstreek hee uitgehaald! En nouw
gaat ie teugen de nonnekens prossedeeren omda ze gin
prostitutie-veurstelling in d'r kapelleke willen emmen!
De Tillegraaf (die over dees kwajongensstreek stiekum
glundert) veurspelt 'n veroordeeling van dieën kwajon
gens-grijsaard deur de Rechtbank van zeuven centen
boete; (fr. 1.Nou kunde 'r over denken zooals ge
wilt. Ge kun geleuven, ge kun niet geleuven da's
teugeswoorig ok 'n geleuf, maar mee iemand z'nen gods
dienst d'n drank steken is kwajongenswerk van de
slechtste soort! En as ge dat op oew zestigste Jaar nog
doet, dan bende niet wérd nog 'n verfkwastje in oew
fikken te kunnen houwen! As Ie 't mijn lapte nam ik
'm bij z'nen nek en drukte 'm mee z'n tronie mee ge-
pomadeerd baardje in de koeien-ge-wit-wel en zou dan
zeggen: zóó schilderen wij, de boeren! En dan dee ik
hem 'n persee aan veur diefstal van koeien-eeaet—Nèt
as hij nouw doet!
Ontvang as altij, de beate groeten vea Trui en gin
hork® minder van oewea
toet a voe
DRA
dootf
D. KOOIMAN,
lid! van Gedeputeerde Staten der provincie
Noord-Holland.
HET
EN THANS,
VOORHEEN
Het liefst zou ik nu rnaar dadelijk schrijven over
mijln dertien burgemeestensjaren, die vermoedelijk
de gelukkigste zullen blijven van mijn ambtelijke
w erkz aamh eid.
Maar ik doe beter eerst in het licht te stellen het
groote verschil tusschen de gemeentelijke taak 30
jaren geleden en thans.
Ik was toen een jongeling in het 'biji Hoorn ge
legen dorpje Wijdenets, een gemeente met ongeveer
800 inwoners. De burgemeester, Klaas Zijip, met
f 300.— salaris, had er het secretariaat der gemeente
nog hij, op f 250.— per jaar. Burgemeester Kool,
van Schellinkhout, verrichtte voor hem het eecre-
atirewerk en ontving daarvoor ook het „reuze"-
salais van f 250.Deze wenschte daarmede niet
voort te gaan en een der raadsleden, Piet Boot,
werd zoo achter de ploeg vandaan tot secre
taris benoemd. Hijl sloeg tich er beat doorheen en
is later een heel goed secretaris geworden. Groote
verandering sedert dien, want Wijldenes' tegenwoor
dige burgemeester-secretaris heeft f 3400.—- jaar
wedde. Zelf had ik destijds ook wel een oogje op
die f 250.maar ik moest het aanvankelijk doen
met f 150.als vierde ambtenaar ter secretarie
van Hoorn.
Die totale begrooting van Wijdenes was in 1897
f 6500.—, nu is ®iji vijfmaal zooveel. D'e plaatse
lijke belastingen stegen van f 1400.— tot f 21000.
Straatverlichting was er niet, nu kost zij f 1500.
Politie was er wel: Jan Ham, de veldwachter, had,
schrik niet f 160.— salaris. Dan was er ook nog de
rustende schutterij, zaliger nagedachtenis, waar-,
voor f 5.per jaar op de gemeente-begrootimg
werd uitgetrokken. Die rustende schutters hadden
natuurlijk van plichten, die op hen rustten, geen
flauw benul. Ziji werden voor dienstdoen nooit op
geroepen. Dat overkwam alleen aan de dienst
doende seh-ntteriji in de steden. Van het bestaan van
sabel, gew .er en bajonet en van verder moordtuig
wisien ze niet af. O, wilde Nederlands minister
van oorlog nog^ens ooit weder een dergelijke on
schuldige weermacht in het leven roepen, kostende
f 5.per 1000 zielen, gewis kon ik mijn! ki den
loop van dertig jaren arbeid en ervaring opgedane
ontwapeningsgastechten wel vergeten. Er waren in
mijn dorpje twee schoolhooMen en een onderwijze
res, met salarissen van f 850.f 800.en f 800.
samen f 2250.Tot vervelens toe, moesten de arme
menschen vragen om een beetje meer salaris. De
gemeenteraad regelde het salaris van mijn braven
meester naar welgevallen. Hij; was een bovenste
beste, maar er moest heel wat gebeuren als hij
f 50.— of f 100.meer kreeg. Thans heeft het drie
manschap, dat hem opvolgde, krachtens de rijks
regeling f 9600.—. Toch wel vooruitgang. Vooruit
gang blijkt ook uit andere posten der gemeente-
begrooting van dit dorpje, waaraan ik zoo gelukkige
herinneringen heb uit mijn kinderjaren. Vrijwillig
bracht de gemeenteraad posten op de begrooting
voor eenig sociaal werk als schoolfeestjes, tuber
culosebestrijding, Witte Kruis en wijkverpleging
(f 400.malariabestrijding, volksfeesten en mu
ziekkorps. Wie had dat vroeger ooit gedacht. Maar
het is goed: zoo. Gedwongen begrotingsposten, die.
men vroeger niet kende, zijn I 2150— voor rijks
hoogere burgerschool len n ijverheid sonderwijli
(wanneer ontheft het rijk de gemeente eens va»
dergelijke lasten?), noodslachtplaata, vleeschkeu-
ringsdienst en warenwet.
Soortgelijk beeld geeft müjin geboortplaats: Boven-
karspel, gemeente met 2900 inwoners. Daar steeg
in dezelfde 30 jaar de begrooting van f 9500.op
f 124000.de belastingheffing van f 4100.op
f 42500.—. Grootvader had als burgemeester en se
cretaris totaal f 750.— jaarwedde (waarvan hij f 360
afstond aan oom Dirk, die het secretarie-werk deed.)
ThanS heeft de burgemeester f 2500,de secretaris
f 2300.—en is er voor secretarie-personeel bovendien
uitgetrokken f 1750.De ontvangersjaarwedde
ging van f 150.op f 1200.Naast nieuwe uitga
ven als ik voor Wijdenes noemde, kreeg Boven-
karspel er nog bijl: uitkeering van bijzondere scho
len f 9000—, burgerwacht (verre familie van de
vroegere rustende schutterij), bijdragen reclassee-
ringsvereeniging, moedersohapszorg, bijdrage wo
ningbouw en subsidie werklooaenkassen.
Zoo ging het in mij.n geboorteplaats en in mijn
woonplaats tijden® mijn kinderjaren. En zoo was
het op Noord'hollands platteland, zij het dan met
eenig verschil, vrijiwel overal. Noem Wanner, West»
zaan of Uitgeest, Oostzaan, Landsmeer of Broek in
Waterland, Warmenhuizen. Ha^enkarspel of 'Bar-
singerhorn, Koedijk, Elgmond of Heiloo. 't Was al
les om het «ven. De gemeentelijkè taak zag men
„Ik zal je een paar uren alleen moeten laten," sprak
hij.
„O, dat komt er niet op aan," gaf zij ten antwoord.
„Mits je zoo spoedig mogelijk terugkomt, dat is het
voornaamste! Ik zal niet bang wezen!"
Zij drong hem naar de deur, doch hij keerde terug.
Hij liep naar de tafel, nam de revolver die daar door
hem neergelegd was op, en bergde haar ln een kast,
die hij op slot deed.
Zij zag hem deze handeling verrichten, en toen hij
haar weer genaderd was, legde zij een bevende hand op
zijn arm. „Burke! Zou het het een ongeluk geweest
zijn?"
„Neen, dat is het niet," zeide Burke. Hij bleef zwij
gen en zag haar aan met een blik, dien zij niet verstond.
Later vroeg zij zich af, wat er in hem zou zijn omge
gaan. Doch hij sprak geen woord, met uitzondering van
een kort: „Tot straks!"
Tien minuten later hoorde zij den snellen hoefslag
van zijn paard, terwijl hij den nacht tegemoet reed.
HOOFDSTUK IX.
DE AFGROND.
„Sylvia!"
Was het een stem, die In deze overweldigende stilte
gesproken had, of was het ln haar ziel de echo van een
stem die zij noit meer zou vernemen? Sylvia wist het
niet. Zij had zulk een langen tijd tegen een stoel ge
leund gezeten en naar de stille gedELante op den grond
gekeken, terwijl zij haar zintuigen inspande, een teeken
van ademen te zien of te hooren, en trachtende zich
zelve voor te houden dat hij sliep, en zich terstond weer
met een diep bedroefd hart afvragende, of het hier be
ter zou zijn indien hij dood was.
Iedere gedachte aan de bitterheid en de wreede te
leurstelling, die hij in haar leven gebracht had, was ge
durende deze stille wake geweken. Zij dacht in het ge
heel niet aan zichzelve; alleen aan Guy, ééns haar zoo
levendige en vol vreugde stralende hoop, thans in den
wedloop van het leven zoo jammerlijk achtergebleven.
Al haar vrouwelijke teederheid was ontwaakt en
schreeuwde met een hartstochtelijk verlangen om dezen
minnaar van haar jeugd. Waarom, ach, waarom had hij
zich tot deze daad laten leiden? De afschuwelijkheid
er van drukte haar als een verpletterend, lichamelijk
gewicht. Had zij Burke daarvoor overgehaald hem te
redden uit de diepte waarin hij was verzoken? Had zij
door haar overijlde tusschenkomst zijn volkomen on
dergang slechts versneld zij, die om zijnentwil zoo
ontzettend had geleden, die zoo vurig en smachtend op
zijn terugkeer had gewacht?
Burke was van het begin af te tegen geweest; Burke
wist uit eigen schade de hopeloosheid van aJles. Ach,
zou het waarlijk verstandiger geweest zijn, indien zt)
naar hem geluisterd en van het onmogelijke afgezien
had? Zou het niet veel beter geweest zijn, zich neer te
leggen bij mislukking, dan het uitlokken van deze spoe
dige ramp? Wat had zij gedaan? Wat was zij begonnen?
„Sylvia!"
Het was zeker de oude Guy, die tot haar sprak! Die
bleeke lippen konden geen geluid voortbrengen;'de nieu
we, vreemde Guy was dood.
Als in een droom antwoordde zij hem ln de stilte, met
een gevoel alsof zij het woord richtte tot de schaduwen
van het Onbekende.
„Ja, Guy? Ja, hier ben ik."
„Wil je me vergeven?" vroeg hij, „voor dat mis
schieten?"
Toen zij naast die gedaante op den grond neerkniel
de, zag zij dat het licht van het begrijpen in die holle
oogen teruggekeerd was.
Zij bukte zich over hem en legde een hand op s$jn
verwarde haren.
„O, Guy!" zeide zij. „Stil! Stil! Dank God dat Je nog
hier bent!"
Over zijn gelaat streek een zeer vreemdsoortige uit
drukking, er verscheen een trek op, die ongetwijfeld
jongensachtig was en niettemin zoo bitter droevig, dat
zij den adem Inhield om de onverdraaglijke pijn in haar
hart tot zwijgen te brengen.
„Het zal niet voor lang zijn," zeide hij. „Dank God
daarvoor ook! Ik heb den geheelen dag met het voor
nemen rondgeloopen. Maar eerst wilde ik Jou nog
eens zien."
„Guy!" zeide zij.
Hij maakte een zwakke beweging met zijn eene hand.
en zij nam deze stevig in de hare. Het leek haar alsof
de Schaduw des Doods zeer dicht om hen heen waarde,
en hen belden omsloten hield.
„Het moest zoo gaan," zeide hij met die heesche, hak
kelende stepi, die haar zoo geheel vreemd was. „Het was
een fout te beproeven mij terug te halen, Ik ben
niet meer voor verbetering vatbaar. Vraag het
Burke hij wet het!"
„Dat is niet zoo dat is niet zoo!" verzekerde zi.1
hem met kracht. „Guy!" Zij hield zijn hand vast en
drukte deze stevig tegen baar hart en uit haar woor
den straalde een stroom van medelijden door de t'
derheid, die lederen slagboom ophief. „Ouv! ïk je
noodig! Je moet blijven. Indien je thans ga«t -- zul J*
mij het hart breken."
Zijn oogen glinsterden een oogenblik bij deze woor
den, doch het volgende was de ontroering voorbij. „Het
's te laat liefste het is nu te laat," zeide hij, en
wendde het hopfd op het kussen af als verlangde hij
naar rust. „Je begrijpt niet. Voor mij is dat misschien
het beste. Doch het is beter dat ik ga voor jou
het veel beter, dat ik ga."
De overtuiging ln zijn woorden doorboorden haar als
een zwaard. Hij scheen buiten de sfeer van haar invloed
