Kleeding
Hoeren-en Kinder-
Brabantsche brieven.
voor elke beurs.
Schagen - Heider.
Uitgifte der Zuiderzeegronden.
Gemengd Nieuws.
Afschuwelijk familie-drama.
j „Kwel me niet," klonk bet op gesmoorden toon.
Ze hield haar oogen gesloten en toen de breedgescno»
derde man het jonge meisje aankeek, lag er een
gunstige uitdrukking over zijn geheele gezicht. Hij w
neer op dat witte, verwrongen gelaat, en eensklaps W*
i hij haar ruw op de lippen.
I Er voer een rilling door haar heen en ze rukte w
uit zijn armen los, terwijl ze haar gezichtje met de W
den bedekte... l-
„Maar je hebt ln ieder geval je schuld nog dei
taald", gaf Hunt-Goring op beminnelijken toon te
ken. „Ik éal je er nu niet om lastig vallen, daar
langer alleen zijn. Een anderen keer... op een
afgelegen plekje»."i M
ra
kunnen de gegadigden zich wenden tot den heer Mantel,
hoofdopzichter der Vier Noorder Koggen.
Rondvraag.
De heer R^od wijst op enkele gebreken in het straat
werk In de Tropweere. Wordt goedgevonden dat de hr.
Rood deze laat herstellen.
De heer Rood zegt, dat in de keursloot enkele plaat
sen zijn, namelijk bij de uitdelfsels waar de waterloop
door ingespeeld en grond belemmerd wordt Wordt goed
gevonden de belemmeringen voor rekening van de Ban-
ne te laten wegruimen.
De heer Donker zou voor beteren afvoer van het water
van de Westzijde van de Noorderpaden een betonduiker
willen laten leggen in het traject tusschen G. Beerepoot
en W. Beets. Goedgevonden. Nader zal het aantal be-
noodigde buizen worden medegedeeld.
Voorzitter brengt nog ter sprake de straat ln de
Weere.
Volgens den opzichter der Vier Noorder Koggen tal
de Weere evenals dit In het Zuidend zal geschieden,
spreker evenals dit in het Zuidend zal geschieden,
ook daar ter plaatse de straat willen verbreeden, mits
ook de gemeente hiervoor medewerking verleent.
We moeten ons, zegt Voorzitter, aanpassen aan het toe
nemend verkeer en het is bij verlegging der straten een
gunstige gelegenheid.
De heer Koorn zou dit ook voor Aartswond gewenocht
vinden.
Voorzitter is hier ook voor en zou de betaling over
enkele jaren willen laten loopen. Allen zijn er voor in
deze mede te werken, indien ook van gemeentewege steun
wordt verleend.
De secretaris is bereid deze zaak bij den gemeente
raad in bespreking te brengen.
Hierna sluiting met dank.
Ulvenhout, 8 April 192&.
Menler,
Keb er verleejen week nie
ver naastgeslagen amico,
toen ik oew schreef dat er
tusschen den Paus en Mus-
solinl kif was en dat Z. H.
d'n Moes liet „schieten". Er
s na da 'k da schreef deur
de Pers nergens anders
meer over geschreven in de
Buitenlandsche Rebrieken!
De Moes ee-g-et mee z'nen
mond-a-'s- hooischuur afge-
leed teugen 't vaticaan en
da zal Jm lank heugen, 't
Kon wel 's het begin zijn
van 't eind, wa veur d'n
wereldvrede nle kwaad was.
Want ok schreef ik oew in m*nen lesten brief, dat
de Moes hard bezig was van Italië 'n tweede Servie te
maken, omdat le graag peren zou willen plukken van
d'n Internationalen perenboom en diezelfde week zee
glnneraal H. L. van Oordt, op 'n redevoering bij ons in
Breda: „dat Italië vooral hunkert naar expansie en hoe
dat land een voortdurend gevaar voor den wereldvrede
oplevert"
De glnneraal zee natuurlijk uit beleefdheid (daar ia-
ie ginneraal veur), „Italië", maar hij bedoelt net as ik:
d'n Moes! En deus twee belangrijke dingen waar ik vol
komen gelijk in heb gekregen, noem ik nie op om m'n
eigen 'nen pluim op m'n pet te steken zoover ho 'k
't in 't krantenvak nog nle gebracht maar 't is veur
mijn 'n aanwijzing as da 'n 'n sjuuster kijk had op de
krantenberichten uit den lesten tijd en da Tc toevallig
in d'n sjuusten draai zat! En ok nog omda 'k ver-
lejen week schreef over koning Aanmeloelah ln En
geland en dat 'r ln dieën tusschentijd wéér 'n aarig
berichtje is gekomen, zooveul as 'n ^antwoord op da
postzakske van verlejen week.
Ge wit wel, da zakske da veur Aanmeloelah z'n teenen
viel. Welnou, Loelah ee da beantwoordt mee z'n veur-
nemen om naar huis te gaan over... Rusland. Aan
meloelah ee tegen z'n Trui gezeet: „Vrouw, me laten,
ons nie kisten, me gaan nouw deur Rusland naar ons
gedoeike. Ge wit nooit waar 't goed veur is!" Want ge
wit nog wel da Tc oew verlejen week schreef, da-d-En-
geland zooveul oorlog ee gevoerd mee Afganiestan om
er de Russen uit* te wurmen en dat de Russen wel 's
graag d'r zegens in Engelsch-Indie zouwen brengen,
(da grenst aan Afganiestan!), en dat het er in Britsch-
Indië éremoei troef is! En èremoei is d'n bojem waar
de bolsewieken bij voorkeur de ontevrejenheid op zaaien
en mee suukses... Zooda 'k maar zeggen wil: Aanme
loelah ls nie zoo gek as-Ie er zwart uitziet en ee-d-ier-
'nen hoop geleerd van alles wa ze 'm emmen laten zien.
Toch emmen ze in Engeland kaas gegeten van po
litiek, amico!
De burgemeesters van Londen, Kardief en Joewkes-
sel emmen an 't volk 'nen oproep gedaan om steun
veur de noodlijjende mijnwerrekers ('n kwart muljoen)
die al twee jaar werrekeloos zijn! De koning en de ko
ningin emmen same tienduizend gulden gegeven aan da
burgemeesters-fonds.
Witte wat daar achterzlt?
Die kwar muljoen werrekelooze, vertremoeide mijn
werrekers, die al twee jaren zonder werk zijn, zijn bulten
werk gesukkeld, deur de (hou me vast!) algemee
ns werkstaking onder de opperste leiding van Mak-
doonald'
Om, ik heb nooit geweten welke, een of andere duis
tere politieke reden, ee Doonald die algemeene staking,
die nie algemeen was, laten mislukken! En as ge nouw
denkt da 'k overdrijf, dan za 'k oew zeggen, wa de
bolsjewieken in Mei 1926 emmen geschreven: „De En-
geische sosjallstische leiders emmen ons geld da wij toe-
gezeet ebben (2,6 muljoen echte roebels, gin pepieren)
geweigerd, omda ze d'r eigen op 't standpunt stelden
dat deze staking gin politieke was!"
Goeienmorgen! 'n Algemeene staking onder leiding
van Doonald, gin politiek! De Russen emmen toen ge
schreven dat da finaal gelogen was!
As ge nog wit dat Engeland twaalf muljoen arbeijers
telt en Doonald en z'nen maat Henderson er toen acht-
duuzend uit d'n strijd hielden en 't steungeld van de
andere roole broeders weigerden, dan leet er da dui
mend! k bovenop, dat die staking ia gesakketeerd deur
de leiders zelf, die bang waren veur de kommenisten,
en dat er nouw nog, nk twee Jaren tweehonderd-en-vijf-
tig-duuzend menschen werrekeloos zijn en scheel kijken
van den honger omdat da zoo in de politieke kraam van
de Leeboer-leijers te pas kwam... En... nouw de kon
tra-politiek, die menschen worren nouw, na twee
jaar hongerlljen, geholpen deur de burgemeesters en
d'n koning mee z'n vrouw, die ge van rooien invloed
toch nle zult verdenken!
Dit stukske Engelsche politiek mag daarom ons men
schen overtuigen van de eerlijkheid en de roerende broe
derschap in dagen dat de locht rood is!
En waar de kat de kandeléér nog steeds lekt terwille
van de sméér, daar zullen twee-honderd-en-vijftig duu-
zend stemmen in Engeland veurlooplg wel 'n pikzwarte
kleur aannemen. En... gif ze ongelijk!
Het wapen „algemeene staking" is d'n arbeljer uit
z'n fikken geslagen. Daar is gin mensch bang meer
veur. Op de heele wereld nle. 't Is gebleken, 'n wapen
te zijn waar g*oew eigen mee in oew jatten snijdt De
priwetieve kracht van da wapen ls gebroken deur d'n
eersten sosjallstlschen (en veurlooplg d'n lesten) menie-
ter van Engeland! En om nouw, via Brltsch-Indle, Af
ganiestan, Rusland, Engeland, 'n bietje dichter bij huis
te komen: wa zegde van 'n Zondag? Van dieën wed
strijd in d'n Anvers? Ok *n mooie pan! 'n Paar honderd
menschen naar benejen getuimeld van de staantribuune.
Honderden menschen, mee 'n kaart van twintig franken,
buiten motten blijven staan!
Weer 'n echte Belze organizasie! Ok wel "n bietje
nonsjalantigheid tegenover de kèèskoppen, want die bui
tenstongen veur d'r frangeskes, da waren allemaal Ol-
1 anders.
Ons voetballers Hepen mee blauw-oogen en kepotge-
schupte beenen over 't veld... zooda ge daaruit ok kun-
d-afleijen, hoe daar geraust is! Dieë wedstrijd Holland
Bellegie en BellegieHolland is gin sport meer, .maar
'n uiting van veurtdurend piek-en-pook tusschen die
twee kleine landjes en as ik voetbalmenlster was, dan
mokte-n-ik aan die vertooning veur de eerste jaren 'n
end! Zoo is 't gin sport en gin voetbal, 't Is 'n stieren
gevecht mee tweeëntwintig aangewakkerde stlerkes
deur 'n veertigduuzend blrders!.
Over blauw-oogen gesproken, meneer van der Stel
ee z'n eigen van de week weer 'a laten gelden.
En hij „werkt" nog steeds Indezelfde „lijn".
Eerst is-ie veroordeeld omdat-ie z'n vingers nle thuis
kon houwen aan de gasfabriek en toen ie uit den bak
kwam, gong-ie al z'n keieega's aanklagen. Hoe Tc daar
over denk. witte wel!
Maar nouw slaat-ie op de rechtbank In Zutphen iemand
'n blauw-oog en.., ga-d-'n aanklacht indienen veur be-
leediging!
Z'nen advocaat, Nothorn, was zo'n bietje d'n aansto
ker van 't geval, want die spuide d'n rol van overbren
ger. Zoodoende ontstond dit zooveulste van-der-Stel-
schandaaltje en begin ik te gelooven da-d-et de sprong
is van de kat (ik zit erg in de katten van de week) die
in *t nauw zit!
Het duo NothornStel, lopt uit op 'n stelletje, want
in den grond van ons hart houwen de ronde Hollan
ders nie van verklikkers!
Amico, ik schei d'r af. Ik wensoh oew, ok namens
Trui, 'nen zaligen Paschen mee veul groeten en as
steeds, oewen
toet a voe
DRé.
HOOFDSTUK VUL
HET ELASTISCH VERBOND.
Majoor Hunt-Goring voelde üch blijkbaar volkomen
in zijn element en tot Olga's groote ergernis scheen hij
volstrekt niet van plan te zijn dadelijk na de lunch te
vertrekken. Violet stelde voor naar den tuin te gaan,
waarop hij onmiddellijk gretig inging en uit welk feit
maar al te duidelijk bleek, dat hij het voornemen had
nog een poosje te blijveü.
„Het i8 onbeschrijflijk stil op „De Konijnenberg"
merkte hij op tragischen toon op, terwijl hij Violet naar
buiten in den zonneschijn volgde.
Violet keek hem lachend over haar schouders heen
aan. „Voor zoover ik weet, Is U er niet te veel, zoodat
U weinig last van de eenzaamheid zult hebben."
„Dat is wel zoo, maar de keeren, dat ik er wel ben,
lijkt het me ondraaglijk toe. Ik houd er van veel men
schen om me heen te hebben"
„Waarom trouwt U niet?" vroeg Violet nog steeds
glimlachend.
„Dat is een vraag, waarop lk geen antwoord kan vin
den," verklaarde hij. „Waarom niet ja, waarom eigen
lijk niet"
Jk wilde, dat die ellendige man maar zoo gauw mo
gelijk verdween," mompelde Olga, terwijl ze hen na
keek.
„Laat hen maar een poosje alleen," raadde Max haar
aan. „Wat zou je er van zeggen, als je nu de kousen
eens ging stoppen. Juffrouw Campion is heusch wel in
staat hem alléén bezig te houden."
Even aarzelde Olga, doch tenslotte begón ze haar werk
bij elkander te zoeken en begaf zich kort daarop even
eens naar dén tuin.
Max moest zijn patiënten gaan bezoeken en een on
aangenaam gevoel van verantwoordelijkheid maakte
zibh van het jonge meisje meester.
Ze ging onder een grooten lindeboom zitten, welke
zich in de buurt van het tennisveld bevond, maar Mar
joor Hunt-Goring en Violet kwamen niet bij haar. Ze
*ag hen in de verte door de tuinpaden' dwalen en ze
schenen elkander heel veel te vertellen te hebben. Olga
kon zich niet voorstellen, hoe het mogelijk wa», dat
Violet dien man ln haar nabijheid dulden kon. Doch er
waren verschillende dingen, waarvan haar vriendin hield
en die Olga eenvoudig niet kon uitstaan.
Het leek alsof er geen einde aan den middag kwam.
De jonge gastvrouw zat nog steeds ijverig oqder den
lindeboom te werken. Van Violet en haar begeleider was
geen spoor meer te bekennen en ze vroeg zich onwil
lekeurig af, of ze hen moest gaan zoeken. Haar stapel
kousen was echter nog niet erg verminderd en ze vond
het niet prettig haar werk in den steek te moeten la
ten. Ze zette haar taak dan ook met onvermlnderden
energie voort, toen ze eensklaps een hand op haar schou
der voelde en een stem dicht bij haar oor hoorde fluis
teren:
Hallo, kleintje! Waar ls de roodharige assistent ge
bleven?"
Met een woedend gebaar schudde zij de hand van zich
af. Ze was zóó verdiept in haar arbeid geweest, dat ze
den man niet had hooren aankomen.
„Gaat U vertrekken?" vroeg ze hem koeL „Wilt U
misschien nog iets gebruiken, voordat U heengaat?"
Hunt-Goring lachte... en het was een onaangenaam,
spottend geluid. „Dank. je wel," zei hij. „Het ls heel
vriendelijk van je dit te vragen. Mag ik eens hooren,
of je misschien op het oogenblik in hetzelfde geval ver
keert als lk... of je je eveneens zoo geweldig verveelt?"
Hij viel in het gras aan. haar voeten neer en keek haar
met onbeschaamde blikken in de oogen. Olga zag hem
evenwel niet aan. Niettegenstaande hij een van de
knapste mannen was, welke ze ooit in haar leven ge
zien had, vond ze het toch altijd buitengewoon onaan
genaam wanneer ze hem ontmoette. Ze probeerde haar
stoel onbemerkt een eindje naar achteren te schuiven.
„Waar ia juffrouw Campion?" vroeg ze.
Weer verscheen er een hatelijke glimlach om zijn lip
pen.
„Ze is naar binnen gegaan om wat uit te rusten. Ze
schijnt zich door dé warmte wat slaperig te voelen. Ik
stelde haar voor in de hangmat te gaan liggen, maar
ze wilde het risico niet loopen buiten in slaap te vallen.
Ik zie, dat jij je over een dergelijk iets allerminst be
zorgd hoeft te maken."
Olga's houding werd hoe langer hoe ongenaakbaar
der. Ze begon haar werk bij elkander te zoeken en cel
kalm: „Ik zal U even tot aan het hek brengen."
„J« sohtjnt du ItefM mo fwtw mo«*U|fe w«, t* villt*
WIJ houden In voorraad i
Goedkoope-, midden- en
betere prijzen.
Kleedingmagazijnen,
WENKEN VAN DEN BOND TOT HERVORMING
VAN DEN GRONDEIGENDOM.
(publiek, bij taxatie of bij sollicitatie), zou deze
pachting zoozeer brengen in de sfeer der politiek,
dat de pachter eer een politieke siiinmeling drelgdj
te worden, dan een wetenschappelijk en pr&ctiici
beawaam bedrijfsleider, die langs deugdelijker, wig
zijn belang in eigen arbeid zoekt. Zoo waren tijdeni
den oorlog niet zelden de belangen vun koopmaj,
industrieel en landbouwer in Den Haag met, meer
succes te bepleiten dan thuis. En desgelijks zou een
verpachting van de Zuiderzeegronden door ien
Staat leiden tot eenzelfde allesbehalve gewenschti
onzuivere politiek.
Derhalve -dient een andere dan de tot nu toe be-
sproken wijze van uitgifte te worden gekozen, een
zoodanige nl., dat aan het algemeen belang niet
wordt tekort opgevoerd en ten slotte de inmenging
van poliieke invloeden geweerd wordt.
Een zoodanigen vorm. van uitgifte doet ons het
Groningsche beklemrecht aan de hand. Het zon
rioodig zijn, de wetgeving op het gebied der beklem,!
ming aan te vullen. Om echter ongewenschte stag.
natie in deze te vermijden, dunkt het ons het l>eat,
de thans reeda bestaande beklemmingen buiten, g*
De
Zahr
spooi
itein
De
men
den.
volge
de ai
trein
Zal
diens
allee?
koopi
diene
in he
een r
t
Vie
gers
ichec
er d
Een commissie, aangewezen door het hoofdbestuur
van den ond tot hervorming van den grondeigen
dom, en het hoofdbestuur, van genoemden bond
schrijven in een adres aan de staatscommissie tot
onderzoek naar de beste wijze van uitgifte van de
Zuiderzeegronden onder meer:
Wij mieenen, dat uit een oogpunt van algemoen
volksbelang bij de uitgifte van de Zuiderzeegron
den voor het volgende dient gezorgd te worden:
le. dat de in de toekomst van de Zuiderzeegron
den te verwachten baten toevallen aan de Neder-
landsche gemeenschap in haar geheel;
2e. dat de uitgifte van die gronden geschiedt op een
wijze, welke een zoo hoog mogelijk rendement waar
borgt;
3e. dat die uitgifte zóó geschiedt, dat zij geen
zedelijk-bedervenden invloed uitoefent op onze volks
politiek
Zal het sub 1 genoemde tot zijn recht komen, dan
dient o.i. voorop te staan, dat de Nederlandsche ge
meenschap eigenares blijft van de te winnen gron
den. Immers achten wij een volledig ten goede ko-
meii van de baten aan het Nederlandsche volk al
leen dan mogelijk, indien ook alle in de toekomst te
verwachten waardevermeerdering van de gronden
ten bate van de gemeenschap zal komen.
Het sub 2 genoemde zal naar onze overtuiging al
leen bereikt kunnen worden, waimeer het beginsel
,van vrije mededinging en vrij ruilverkeer op zoo
ruimi mogelijke schaal gehandhaafd blijft, hetwelk
dus staatsexploitatie van de gronden buiten sluit.
De zegenrijke werking van de vrije mededinging
geldt wel inzonderheid voor den landbouw. Hier
toch gaat het om organische productie waarbij de
uitkomsten (het zuivere rendement) nog sterker dan
bij het fabriekmatig bedrijf afhankelijk zijn van per
soonlijke toewijding. Wel komt uwe commissie op
dezen weg te staan voor de zeer moeilijke vraag
betreffende de grootte der bedrijven.
Naar ons inzicht ware het aan de algemeene
landswelvaart het meest bevorderlijk, indien ver
schillende soorten van bedrijven, nl. grootere en
kleinere, afwisselend werden geschapen. Natuurlijk
is hierbij dè eventueele grondsoort (klei, zavel of
zand) een factor van beteekenis Het neemt echter
niet weg, dat o.i. zooveel mogelijk verscheidenheid
van bedrijf (klein-, middel- en grootbedrijf) in eik
gebied aanwezig moet zijn, aangezien de practijk
voldoende heeft geleerd, dat dan een gedurige en
zegenrijke uitwisseling van leering onderling plaats l
heeft. Ook biedt dit in een zelfde streek voorkomen
van ongelijke bedrijven nog het groote voordeel, 'dat
in de naaste omgeving voor een ieder de gelegen
heid opengesteld wordt, geleidelijk op den maatr
schappelijken ladder van landarbeider en keuter-
boer naar boven te klimmen- j
Den kunstmatigen weg daartegenover, den land
arbeiders geboden om zelfstandig te worden, ach
ten wij in het algemeen een gevaarlijken weg. Indien
maar, en daarop komt het o.i. aan, de uitgifte op
een zoodanige wijze geschiedt, dat zij' de gelegenheid
voor den landarbeider meebrengt, door eigen ini
tiatief en' streven zich een ruimere maatschappe
lijke positie te verwerven. Zoowel voor de er wo
nende en werkende menschen zelf, als met het oog
op een zoo hoog mogelijk rendement lijkt ons de
hierboven aangeduide toestand de boven andere
verkieslijke en beste.
Het sub 3 genoemde sluit uit, dat de Staat als
verpachter optreedt. Een zeer talrijke groep van
staatspachters, zou het verre van denkbeeldige ge
vaar meebrengen van een dienen van hun eigenbe
lang en nastreven van voordeel langs politieken
weg, door middel van vakorganisaties en met be
hulp van het stembiljet. Dat de algemeene volkspo-
tiek daarvan een zedeiykverderfelijken invloed zou
ondergaan, behQeft nauwelijks betoogd. Reeds de
vraag, op welke wijze de verpachting geschieden zou
ding te laten on dus het thans vigeerende art. 1054 r
van oqö Burgerlijk Wetboek ongewijzigd te hand' I™
haven. Bij de Zuiderzeegronden blijft naar onze be.
doeling de Staat de eigenaar, aan wicn, de jaarlijk.
sche pacht wordt afgedragen. Echter niet zooals cii
zeer in zijn rechten besnoeide Groningsche eigenaar,
die tegen een vaste en. voor eeuwig te laag va-stg*.
stelde rente de toekomstige voordoelen prijs gat
Zoo zou al zeer slecht aan onze bedoeling en onzen
eisch. zijn voldaan. Neen, de gronden moeten, mee.
nen wij, in beklemming worden uitgegeven teg«
een met de waarde van den grond varieerenden!
grondprijs. Het percentage echter van den grond»|i 6-ja
prijs, dfit dan als pacht dient te worden betaald,
mag niet variabel zijn; integendeel zal dat onoa-
stootelijk moeten vast staan. Een bedrag van 80 pet
zou ons aanbevelenswaardig dunken. Op zijn hoogat
om de 10 jaar zal de bezitter verplicht moeten wor-
den de waarde opnieuw aan te geven, terwijl de
Staat zich het recht van naasting tegen die aang». Wow
geven waarde voorbehoudt. Deze naasting gebeurt lA'N.
natuurlijk alleen dan, wanneer de eigenaar (de Staat) Jaand
er van verzekerd is, dat een ander, misschien op jnada
andere wijze, den grond meer productief kan ma-
ken, waardoor dus zijn aandeel (nl. dat van deo - j^nge
Staat) in den vorm van de te ontvangen huur slij- poncjei
gen zou. De bïijvende verbeteringen, als het stichten rjijag
van gebouwen, het planten van boomen, het gra j{erc[,
ven van watergangen, het aanleggen van we gei genv
drainage, enz., worden op waarde geschat en de |^a
afgaanden bezitter vergoed. Tevens behoudt de Stai yj88,
zich het recht voor van naasting (tegen die aange ,erig,
geven waarde) met het oog op een zoo noodig klw (Jier1
dere verkaveling van den grond.
Zoo houdt de Staat zich de gelegenheid open,
een eventueelen uit boeren- en arbeidersbevolkinj
opgekomen aandrang tot het verkrijgbaar stellen
van gezinsboerderijen te kunnen voldoen. Ook
dient er voor te worden gezorgd, dat, behoudens ver
lof daartoe, de bezitter den grond niet aan zijn be
stemming onttrekt, en dat hij dien alleen publiek -
mag verkoopen. Daarbij zal bij wettelijke bepalingen
en krachtens testamentaire beschikking het recht
van beklemming overdraagbaar en vererfelijk" moe
ten worden gemaakt.
In een aanhangsel bij het adres betoogen adres
santen nog, dat beklemming de voorkeur vérdient
boven erfpacht.
H.
v&na
opa'
arger
rint
lus f:
ege
WANHOOPSDAAD VAN EEN RUSSISCHE
INGENIEUR.
Te Bjergstad Jyderup bij Kalimdborg op 't eilai
Seeland (Denemarken), heeft zich Woensdagnacht 9
vreeselijk familiedrama afgespeeld. Tegën den oc
tend bemerkten boeren dat in 'het huis var) den Rui-
sischen ingenieur Votkewitsj brand was uitgebroken:
Toen zij het huis binnendrongen zagen zij in, alle k
mers niet petroleum begoten bossen stroo liggen, (i
in brand waren gestoken. Toen zij er in geslar
waren het vuur te blusschen, vonden zij de vrc
van den ingenieur, zijn 19-jarigen zoon, 16-jai
dochter en zijn schoonmoeder dood in hun bedde
liggen. Blijkbaar allen door de rook gestikt In C
ander vertrek vonden zij het lijk van den ingn"u
die zich had verhangen.
Votkewitsj was 8 jaar geleden uit Rusland vei
ven. Vermoedelijk is geldgebrek de oorzaak van l|
wanhoopsdaad.
hebben," zei hij zonder aanstalten te maken om op te
staan.
Zij zette haar werkmand op den grond en rees uit
haar stoel overeind. „Ik heb het zooals U ziet heel druk,"
antwoorde ze.
Eenige seconden bleef hij haar aanstaren en toen
volgde hij eensklaps haar voorbeeld. Er verscheen een
spottend glimlachje óm zijn mond.
„Je schijnt vandaag al heel gauw genoeg van me te
hebben," merkte hij op.
Er kwam een eigenaardige blik in Olga's oogen, doch
ze zei niets en bleef kalm staan te wachten, totdat hij
aanstalten zou maken om te vertrekken.
„Het zou heel dom van mij zijn langer te blijven dan
wel gewenscht wordt," zei hij. „En dat zou ik ook voor
geen geld van de wereld willen doen. Maar wanneer
krijg ik nu dien kus, welken je me zooeven aanbood?"
„Ik?" vroeg Olga, trillend van verontwaardiging.
„Ja, jij, kleine kribbekat," antwoordde hij bedaard.
„En dat is ook niet de eerste keer, is het wel? Kom nu
hier. Je Hebt de gewoonte altijd me te ontvluchten, maar
je dient waarlijk zoetjesaan zelf te begrijpen, dat je den
een of anderen dag toch door me gevangen wordt. Je
veronderstelt toch niet, dat ik je zoo maar zou loslar
ten, is het wel?"
Ze stond met gebalde vuisten voor hem en voor een
kort oogenblik was het haar onmogelijk een woord uit
te brengen.
Hij trad naderbij. „Je betaalt toch altijd je schulden,
nietwaar? En kun je daarvoor nog een betere gelegen
heid vinden dan op het oogenblik? Je doet den laatsten
tijd op alle mogelijke manieren je best om me te vermij
den. Be heb je zelfs sinds Kerstmis niet meer gezien.
Vóór dien tijd konden we dikwijls zoo gezellig samen
praten."
„Gezellig!" herhaalde Olga fluisterend.
„Ja, dat was je!" Hij lachte op een onaangename wij
ze. .Herinner je je dan niet meer, wat een pret we op
Kerstavond in de pastorie hadden en hoe je een paar
dagen later stilletjes thee bij me kwam drinken en we
elkander onder de mistletoe kusten en je beloofde..."
,jk heb niets beloofd," barstte Olga bevend van woede
los. 1
„Oh, naam ma niat kwalijk. Ja baloofda, dat lk nog
VMl mMT kUMM rta kon krtjfw. So» J« <Ut hMl*. I
maal vergeten? Ik kan me niet voorstellen, dat Je
een kort geheugen hebt!"
Hij stond thans vlak voor haar en hij probeerde
een vleiend gebaar zijn arm om haar middel te si
i „Waarom ben je plotseling zoo boos op me, kleintje?
bent toch niet van plan je verplichtingen van je af
werpen? Je hebt me een belofte gedaan: dat moet
niet vergeten."
Ze keek hem aan en er was thans een wanho]
smeekende blik in haar oogen gekomen. „Ultsteki
Majoor Hunt-Goring," zei ze ademloos. „Neem dan e«
kus... en ga heen."
Hij boog zich tot haar over. „Maar je moet me
eigen vrije beweging die liefkoozing geven," zei bij-
,Jk zal het doen, maar het is... de laatste."
„Werkelijk?" vroeg hij zachtjes. ,Jn dat geval lou
ik neiging dit groote feit nog wat uit te stellen en
i ln het bijzonder omdat..."
jMiet langer aileen? Verschikt keek ze op en se
ternauwernood een kreet onderdrukken. Haar S®
was niet langer doodsbleek doch er brandde eenh4lj|
op haar wangen- Ze had het gevoel, alsof alles om I
heen draaide... Op nog geen twaalf passen
haar verwijderd kwam Max Wyndham op hen
pen. Hij had de handen in zijn zakken Se8tok® Uj.
hoed achter op het hoofd en de bekende cynische
lach speelde om zijn lippen.
Wordt vtrwH4
