Tutti Frutti.
DE KLEEREN EN DE MAN
Een leuk idee??!!
Naar het Engetecb van
MAjBEL LODER STEAIRN5.
(Nadruk veThoden).
Clevering ging bo# eens het kleine eilandje waar
op zij na den schipbreuk waren terechtgekomen,
verkennen. Hij bleef tzoo lang weg dat Mr. l>eane
ongerust werd. Maar eindelijk zag1 hij zijn tmede-
eclriplhreukelinff haastig aan komen iioopen. Het
scheen den man, in zijn met zouwater doorweekt
-vesit, het overschot van zijtn geestelijk1 amibtscoa-
tuuim, toe, dat Clevering zenuwachtig en- opgewon
den was.
Ia er een boot In 't zicht? vroeg hijl hootpvol.
Geen spoor te bekennen, antwoordde Clevering.
En een heksenwerk om over die duinen heen
te klimmen! Ik zou het maar niet probeeren, al® ik
U was, met dien verstuikten enkel vair. U.
Ik denk er ook niet aan. antwoordde Mr. 3?eane
grimmig. Neen, Miss Bradshaw en lk gelooven U wel.
U verlangt er immers even hard naar om hier vandaan
te komen als wij!
Het meisje, de derde van het schipbreukelingen-trio
scheen niet te luisteren. Ze zei geen woord en bleef
maar met groote oogen, de handen in haar schoot ge
vouwen, naar de wreede witte branding kijken, die lang
zaam hooger opkroop als een hongerig beest dat op zijn
prooi loert
Clevering ging op het zand naast haar zitten.
Is er geen hoop meer op redding? vroeg ze einde
lijk.
Ik ben bang van niet. Alleen bij hevigen mist is
er kans dat er een schip bij deze zandbank komt
Hoeveel tijd hebben we nog?
Hoogstens een uur. De vloed komt snel op: als die
op zijn hoogst is, ligt het eiland diep onder water; dan
is er geen eiland meer.
Het meisje rilde.
Het is ontzettend om 200 te moeten sterven, met geen
enkele kans op redding, zei ze huiverend. Om tot de
ontdekking te moeten komen dat onze schijnbare red
ding alleen maar een uitstel van executie was! Waarom
zijn we niet met de anderen verdronken? Dat zou veel
minder erg geweest zijn!
We moeten ons lot moedig onder de oogen zien, zei
Clevering dapper. Lilian geef dit laatste uur aan mij.
Aan jou geven? Hoe bedoel je dat? vroeg het meisje
verwonderd.
Ik zou graag willen dat je met mij trouwde.
Trouwen? Hier? 'Nu? Haar verbazing deed haar
een moment haar hachelijke positie vergeten.
Ja. Het zou mij zoo'n groote troost geven als ik
sterf in het besef dat jij mijn vrouw bent.
Maar waarom? Ik begrijp je niet, zei het meisje.
Ik houd niet van je, dat weet je wel. Waarom wil je
dan in vredesnaam dat we trouwen? nu alles toch
direct voorbij zal zijn.
Omdat het voor mij zoo'n heerlijk idee zal zijn, als ik
weet dat jij mijn naam draagt; al is het maar voor een
uur. Meer vraag lk Je niet, voegde hij ér haastig aan
toe; zelfs zal lk je geen kus geven, als je het niet
wensch\
Dat wensch ik zeker niet, antwoordde het meisje
gedecideerd. Maar bovendien, er is zooveel om in dit
laatste uur aan te denken, zooveel om berouw over te
hebben.
Ik wil me ook heelemaal niet ln je gedachten drin
gen, beloofde Cloverlng. Ik zal je niet storen... alleen,"
laat me dicht bij Je mogen zijn in het gelukzalige besef
dat jij mijn vrouw bent.
Het meisje was zoo overrompeld, dat zij niet wist wat
zij zeggen moest Ze had het gevoel dat er een element
van egoisme, bijna van lafheid in het aandringen van
don man was, alsof hij bescherming zocht in plaats van
bescherming te geven. Toch mocht ze hem wel lijden
en ze was graag in zijn gezelschap geweest op haar zee
reis.
Hij had al dadelijk laten merken dat zij hem niet on
verschillig was, maar toen hij haar zijn liefde verklaard
had, had zij hem gezegd dat het haar onmogelijk was,
die te beantwoorden. Maar ze had hem niet verteld, dat
de teenige man, dien ze deze wel geven wilde, er nooit
om gevraagd had. Wat moest ze nu doen? Had zij het
recht hem dit verzoek te weigeren, dat zooveel voor hem
scheen te beteekenen? Het was haar alsof zij het laat
ste verzoek van een stervende afwees.
Het is maar voor zoo'n kort poosje, pleitte Cleve
ring. Het kan voor jou toch geen verschil maken
voor mij beteekent het alles. Kun je me dit enkele uur
van geluk niet geven?
Het meisje zweeg een oogenbllk, toen keerde zij haar
wit, strak gezichtje naar hem toe en zei langzaam:
Als dat, wat je vraagt, alles Is en het zooveel voor
jou beteekent. dan zal ik het doen.
Clevering greep haar hand.
Nu kan ik rustig den dood in de oogen zien!
Dominee Deane voldeed aan het verzoek van zijn tij
delijke mede-bewoners van de fatale zandbank, en ver
richtte de ceremoie, zoo goed en zoo kwaad als het ging
Er is vandaag: geen dienst
in de kerk.
O. dat is niet erg:. Ik kwam
me illeen maar een beetje war
men.
DE VERLEIDSTER UIT DE TROPEN. Lidingö heet
een op een eiland in de onmiddellijke nabijheid
van de Zweedsche hoofdstad Stockholm gelegen
idyllische villa-stad; slechts 20 min. met de tram
verwijderd van het centrum der stad, maar rein
en onbevlekt in gebruiken en zedentotdat
Josephine Baker, de schoone Creoolsche
danseres, op het eiland verscheen. D.w.z., alleen op
de film, tot grooten spijt van de Lldlngöer hee-
renwereld, die verrukt waren over haar beeld op
de reclamebiljetten, die de „Verleidster uit de
tropen" zoo heette de film slechts met een
enkel parelsnoer „gekleed", voorstelde. Edoch, de
geestelijke wakende over het zielehell der inwo
ners van Lindigö vond, dat alléén een parelsnoer
een -toch wel wat al te lichte kleeding voor dit
Noordelijk klimaat was, waarvan hij ook den bur
gemeester wist te overtuigen. De eigenaar van
het bioscoop-theater werd uit naam van de moraal
hierop opmerkzaam gemaakt, gewezen op de gren
zen van fatsoenlijkheid en de zeden van Lindigö.
En hij ging heen, en beloofde beterschap. Den
volgenden morgen zag men het teveel aan on
bedekte op alle biljetten met een groen rokje be
hangen. De rokjes waren niettemin van zij en
volgens de modernste snit, dus boven de knie: het
aanzien en de goede roep van Lidingö bjj Stock
holm waren echter gered.
OP ZOEK NAAR EEN BEUL. De Frankfurter Zei-
tung ontving uit Athene een zonderling verhaal.
Op het Grieksohe platteland en met name in den
omtrek vap den Olympus bloeit de laatste jaren
een röoverwezen, dat aan Sicilië en Sardinië doet
denken en zelfs in sommige opzichten China na
bijkomt. De roovers ontvoeren lieden, die zij eerst
tegen een hoog losgeld vrijlaten. Als het losgeld
uitblijft, krijgen de familieleden het afgehouwen
hoofd van den ontvoerde thuis bezorgd. De schrik
voor de roovers zit er bij de bevolking zoo in dat
deze slechts zelden een beroep op de overheid doet
Toch doet deze wat zij kan om het euvel te be
strijden. De roovers, die voor den rechter gebracht
worden, worden tot voorbeeldige straffen veroor
deeld. Zoo zijn er thans al 29 roovers ter dood
veroordeeld. Geen hunner is echter nog gevon-
nisd. De politieke rust, die het laad na den val
▼w Fangalos ««noten heeft, vu ooraaak 4at de
met zijn verstuikte enkel en ln deze voor een trouw
plechtigheid weinig-geëigende omgeving. Het meisje, en
de man moesten op het natte zand knielen, maar tot
Lilian's onuitsprekelijke opluchting duurde de huwe
lijksvoltrekking maar een paar minuten.
Met een triomfantelijk gezicht keek Clevering baar
aan.
Mijn vrouw! juichte hij.
Er was iets bruusks ln zijn toon, dat het meisje ont
stemde. Ze had dezen man niet lief; ze huiverde bij de
gedachte, alleen om een liefkozing van hem te krijgen,
maar de volkomen afwezigheid van alle teederheid, van
eenig dieper gevoel In zijn stem, op dit oogenbllk, vei>
raste haar onaangenaam en stuitte haar af. Met een ruk
keerde zij zich om.
Ik wil graag een poosje alleen zijn, zei ze koud.
Zooals je wilt, antwoordde Clevering gewillig. In
dien tijd zal lk eens kijken hoever het water al is.
Lilian ging op het zand zitten. Waarom had ze zoo'n
afschuw van wat ze gedaan had, waarom dwaalden
haar gedachten steeds naar dien eenen, dien zij zoo
graag wilde vergeten aan wlen ze haar liefde zoo
graag gegeven had en die blijkbaar zóo weinig om haar
gaf, dat hij haar niet eens goeden reis gewenscht had?
Naast haar stond de predikant, hij staarde apathisch
voor zich uit. Zij vroeg zich af waarover hij nu dacht
en of den dood voor hem den geestelijke ook zijn
verschrikking had. Met zijn ambtsgewaad dat hij ln het
water uitgetrokken had, scheen zijn geestelijke waardig
heid van hem afgevallen te zijn, vond Lilian. Zij had
hem niet vaak gesproken aan boord: hij had zich altijd
erg apart gehouden.
Ze stak de handen ln de zakken van haar regenman
tel, die ze haastig over haar dunne japon aangetrok
ken had, toen het eerste waarschuwingssein aan boord
gegeven' was. Het was de eerste keer geweest dat zij
de jas aanhad, nadat zij op reis was gegaan. Haar vin
gers voelden opeens Iets hards. Brieven!
Plotseling schoot het haar te binnen dat iemand die'
haar gegeven had, Juist toen ze aan boord wilde gaan.
Ze had ze in haar zak gestopt, en ln de drukte van het
vertrek vergeten. Zou er een bij zijn van...
Ze haalde ze te voorschijn; de adressen waren nauwe
lijks meer leesbaar door het zeewater. Maar een er
van was nog haast droog, die had zeker heelemaal on
der ln haar zak gezeten. Ze koek naar het handschrift
en met bevende vingers opende zij de enveloppe:
Liefste Lilian. Door de plotselinge ziekte van moe
der kan ik je helaas niet goedendag zeggen, maar lk
kan Je toch niet laten gaan zonder Je gezegd te hebben
hoeveel ik van je houd. Ik heb maar een oogenblikje tijd,
maar ik hoop dat de orichideeën die ik aan boord ge
stuurd heb, je de rest vertellen totdat ik meer tijd heb
om te schrijven. Ik hoop op je behouden terugkomst!
Jack.
In het oneindig gevoel van geluk dat over haar kwam
en haar bijna den adem benam, vergat het meisje een
oogenbllk bet huwelijk van zooeven vergat alles be
halve dat de Eene van haar hield. Toen bracht het ge
luld van een aanrollende golf haar weer tot de werke
lijkheid terug.
En nooit zou hij nu weten dat zij hem óók liefhad
In starren wanhoop keek zij over de eindelooze wa
tervlakte...
Opeens .hoorde zij dat iemand vlug kwam aanloopen
en het roepen van een opgewonden stem.
Ontsteld keerde zij zich om en zag;., haar man, die
met uitgestrekte arm naar iets wees.
Een schip, Lilian; een schip! schreeuwde hij.
Ee keek htm eerst tin alsof se niet befreep, «n toen
kwam er een dolle vreugde over haar. Een schip... dat
zij Jack weer zou zien en...
Clevering strekte zijn handen naar haar uit
Mijn vrouw, we zijn gered!
Zijn vrouw! En Jack hield van haar. De hemel mocht
I haar .genadig zijn!
Toen schemerden zee en lucht haar voor de oogen en
in het volgende oogenbllk lag het meisje bewusteloos
I aan Clevering's voeten.
Verscheidene uren later lag Lilian zwak en uitgeput
tusschen de kussens van een dekstoel aan boord van de
„White Peacock", de mailboot die de schipbreukelingen
had opgepikt Vlak bij haar leunde Clevering over de
verschansing.
De kapitein van het schip voegde zich bij hen.
En knapt U al weer een beetje op"? vroeg hij vrien
delijk.
Het meisje knikte met een poging om te glimlachen.
Ik kan U verzekeren, ging de kapitein voort, zich
tot Clevering richtend, dat we blij waren dat U ons
signaal beantwoordde en dat we niet te laat zijn geko
men.
Signaal beantwoorden? vroeg het meisje scherp.
Wat bedoelt U?
Ja zie je, zoodra wij op die bank waren aangespoeld,
bond ik mijn zakdoek aan een stok als noodvlag en
stak die In het zand voor het geval dat er een schip in
de buurt zou komen, legde Clevering op luchtigen toon
uit.
Bedoelt U dat, kapitein? Het meisje dat plotseling
heelemaal opgeleefd was, keek den gezagvoerder door
dringend aan.
Eigenlijk niet, zei hij langzaam. Ik bedoel
dat U ons signaal beantwoordde 1 mr. Clevering. Het
moet U wel een eeuw toegeleken hebben, maar bet
gelu'k diende ons niet. De reddingsboot kreeg een
lek toen ze halve:wege bet eiland was en de jongen»
moesten een andere gaan halen. Het moet wel een
uur geduurd: hebben voor zij' (bij- U waren.
Een uur! En Clevering had nog. geen twintig
minuten voor de redding opdaagde, voor bet eerst
gevraagd] orf zij' met bem wilde trouwen!
- Enfin, eind goed al goed en vannacbt lekker
Slapen dan bent U morgen weer in orde, meende
de vriendelijke kapitein, en 'hij ging verder.
Clevoring wend'de zijn blik af. toen bij het bleeke,
toornige 'gezicht van bet imeisje zag.
Dus je wist, zei ze koud en scheflp, toen je mie
vroeg of ik met je trouwen wilde, dat er redding
in aantocht was?
En als ik dat nu eens wist? vroeg Clevering
tartend. Wa» ik som» niet in mijn recht? In de
liefde en den oorlog is alles geoorloofd)....
Houd op! riep 'het (meisje verontwaardigd Zeg
dat woord niet nog eens tegen mij. Liefde! Jij! Ik
wiil je gezicht nooit moer zien, riep ze hartstoch
telijk.
Je schijnt te vergeten, dat je imijn wettige
vrouw (bent!
Lilian keek hem aan met oogen die groot van
ontsteltenis waren.
Zijn kan» op siucces was gering geweest; de inzet
grooten hij had gewonnen.
Hiijl had in de krant gelezen, dat, nadat die zaken
van haar gestorven oom afgewikkeld waren, en zij
bet geweldige fortuin geërfd bad, miss Lilian
Bradshaw (den 12den November a.s. met de „Oriënt"
naar Japan zou vertrekken; om daar den winter
guillotine opgeborgen werd. Thans Is het mes ver
roest en het hout door de wormen opgevreten.
Dat zou echter spoedig te verhelpen zijn. Als er
maar iemand was. die de rol van beul wilde ver
vullen. In landen als Frankrijk en Tsjechoslo-
wakije is dat een graag begeerde post, doch in
Griekenland niet. omdat daar de beul de bloed
wraak te vreezen beeft van de familie zijner
slachtoffers. Men heeft getracht ter dood veroor
deelden op belofte van gratie voor het beulswerk
te vinden. De eersten, die men aanzocht waren
bereid, doch zoodra zij ln vrijheid gesteld waren,
waren zij verdwenen en keerden niet weder. Nog
altijd is men dus op zoek naar een beul.
Zoo vertelt het tenminste de Frankfurter Zei-
tung.
ALI BABA VAN MARATHON. Qp het landgoed van
een boer, Zacharis genaamd, bij Marathon ln Grie
kenland, werkten verscheidene vrouwen op het
veld. Een van hen, Georgia Vlachou, merkte op
zekeren dag eensklaps, dat haar spade op iets
hards stootte, dat een zonderlinge metaalachtige
klank had. De vrouw groef dieper en ontdekte
een grooten kruik, waaruit een stroom van goud
en zilverstukken van velerlei soort vloeide. Geor
gia, wier denkvermogen door deze onverwachte
vondst blijkbaar wat beneveld was, riep hare col
lega's er bij, sloeg de kruik aan stukken, waarna
de vrouwen in koortsachtlgen ijver en onder vreug
dekreten de geldstukken verzamelden. Maar hun
gejubel zou niet lang duren. Aangelokt door het
rumoer kwam Zacharis, die op het nabijgelegen
land werkte, eens kijken. Toen hij zag wat de
vrouwen hadden gevonden, stuurde hij ze onmid
dellijk weg,, en dekte het gat weer zorgvuldig toe.
In denzelfden nacht verscheen hij met zijn familie
op de plaats van den gevonden schat, groeven de
zen opnieuw uit en laadde hem ln twee zakken,
die op den rug van een ezel werden gebonden.
Toen hij zóóver gekomen was, verschenen echter
een paar Marathoniers op het tooneel, aan wie
de vrouwen de vondst verteld hadden, en die, zeer
begrijpelijk, van meening waren, dat meneer Za
charis wel terug zou keeren, om de schat verder
ln veiligheid te brengen. Maar de laatste kende
zijn volkje en was op een dergelijke, ongewenschte
tusschenkomst voorbereid: Hij gaf zijn zoon een
wenk, deze zette zijn geweer ln den aanslag, en
met den vinger aan den trekker wachtte hij net
zoo lang, totdat papa mèt de schat, ln de duis
ternis waren verdwenen. Na gerulmen tijd kwam
de politie dit avontuur ter 00re. Het gelukte bnir
een verzameling goud- es zilverstukken in **■"-
óm te krijgen, die in Mu**» *rouWe«, w
Wat dunkt u van den we
reldvrede
Daar zal ik nooit in geloo
ven, zoolang: als mijn vrouw nog
leeft.
onder Oostenrijksche Selbenthaler, Goldgulden,
Dublonen en een paar kleine Turksche munten.
De gezamenlijke waarde van het gevondene werd
op een mlllioen Drachmen geschat. Men neemt
aan, dat een van de vroegere Turksche Bey's, die
vóór de 18de eeuw de omgeving van Marathon
bezet hielden, deze schat had begraven. Op de
plaats, waar de kruik gevonden werd, stond tevo
ren een groote boom. Volgens de Grieksche wet
behooren zulke vondsten aan den Staat. De heer
Zecharis werd daarom wegens toeëigening van
dingen, die bem niet toebehoorden gevangen ge
nomen en een proces op den hals geschoven. Uit
verzet weigerde hij echter tot nu toe elke inlich
ting omtrent den verborgen schat te geven.
HONGERKUREN EN DE SLANKE LUN. Ondanks
alle tegenstrijdige voorspellingen der k leeding-
kunstenaars en modeprofeten blijft de slanke lijn
troef. Zoolang de sport het parool van den dag
is, zoolang een door oefeningen gestard lichaam
voor de sport noodzakelijk blijft, zoolang zal ook
de slanke lijn overheerschen. Het ontstaan van
de slanke lijn is een gevolg van het doen aan
sport en iedere slanke lijn, welke op deze wijze
werd verkregen, beteekent juist door de wijze,
waarop ze is ontstaan, een versterking van het
lichaam, h^t stalen van de gezondheid.
Maar menige slanke lijn is niet op deze wijze
verkregen, maar door hongerkuren.
Deze hongerkuren evenwel, deze methoden van
geweld om een slanke Hjn te krijgen, zijn, na het
oordeel van menige geneesheer, voor de gezond
heid tamelijk schadelijk.
Het Carnegie-Instituut te Washington, dat een
afzonderlijk laboratorium voor voedingsvraag
stukken bezit, heeft derhalve een uitgebreid on
derzoek ingesteld naar het vraagstuk van de hon
gerkuren.
Met behulp van zeer ingewikkelde apparaten
voor het meten van bepaalde psychologische pro
cessen ln een menschelijk en dierlijk lichaam,
heeft men nauwkeurige studies gemaakt over het
effect van de hongerkuren.
Men heeft daarbij de warmte-ontwikkellng en
het energieverbruik gemeten. Men heeft de hart-
werking, adem, temperatuur nagegaan en geno
teerd en door een oneindige reeks van proeven
en vergelijkingen de gevolgen van dergelijke hon
gerkuren nagegaan.
De proeven toonden aan, dat de gevolgen van
een hongerkuur zeer verschillend zijn en afhangt
van de physlologlsche constructie der dieren.
Het Instituut heeft zich verder bezig gehouden
door nu reeks m proeree, met het onderzoek
Arnalia. ik heb miin boor-
denknoopje ingeslikt.
Nu weet ie tenminste voor
goed waar óf het is.
door te brengen bij haar neef, Majoor Arniold Bi
en zijn vrouw.
Nu waren, het meisje en bet gelid' van hem.
Door het geluid van wielen werd hij in zijn aan-
gename gedachten gestoord. Het was de gewonde
-mr. Deane. die zich izelf in een ouden invalldestoel
over het promenadedek -voortreed, terwijl zijn ver
bonden enkel gemakkelijk o»p de voetenplank rustte.
Clevering kon een gesmoord en vloek niet onder-
d ukiken. Wat mo-est die idioot hier?
Ik ben blij, dat ik gelegenheid 'heb, om even
met uw tweeën te praten- begon Deane een beetj#
zenuwachtig Ik moet U iets opbiechten.
En dat ia? vroeg Lilian lusteloos. Ze wilde dat
hij maar wegging ze moest nadenken.
Alleen maar dat U moet óver trouwen, ant
woordde Deane abrupt.
Wat bedoel je? vroeg Cleveiing nijdig.
Kijk eens. het spijt mij vreeselijk, maar zie ja
d'e kleeren maken niet altijd, den*man, en in dit ge
val is dat pok weer zoo. Ik ben evenmin dominee
als jij. Ik ben detective van mijn vak en vermom
me nu eens zus, dan weer zoo. Entoen ik zag hoe
vreeselijk graag: je trouwen wilde, voild ik bet be
roerd je te moeten teleurstellen, omdat we toch
binnen bet uur met zijn drieën in de diepte zouden
verdwijnen. U zoude beide gelukkig den dood in
gaan en er zou nooit een haan naar kraaien. Maar
ik kan U wel vertellen, dat bet mij tegen de borst
stuitte, toen. ik de formule moest uitspreken. Maar
nu ils natuurlijk alles anders en ik moest dit zoo
gauw mogelijk komen vertellen. Toen hij klaar
wa» met zijn bekentenis, zag biji vól' verbazing Li
lian Bradshaw's stralend gezicht. "Van vrouwen kon
je tocb nooit hoogte krijgen,! Je zou haast gaan
denken dajt ze blij wasl
Bleek tot zijn lippen en met woedende oogen
staarde Clevering hem aan. Doane voelde zich. nis!
bepaald op zijn gemak.
Ik kan U piet zeggen, hoezeer het mij apijt. ver
ontschuldlted'e hij zich, maar maar er is hier een
dominee aan boord een echte en die zal imel
plezier bet huwelijk voltreken.
U bent heel vriendelijk, mr. Deane, zei hot
meisje koel. maar ik zal nu toch maar wachten
met trouwen tot lk in San Fransisco ben!
'T ZAL WEL INGESLAGEN ZIJN.
„O, ik heb een leuk idee", zei een van de gastelpna
van mevrouw Snlbbels. „Daar komt Uw man aan ireezi
geloof ik. Laten mijn vrouw en ik ons nu ev« J
verstoppen achter dat gordijn en dan moet U U{-
gen, dat we tot Uw spijt, verhinderd waren te h enig
men dineeren. En dan komen wij even later weei Haren
te voorschijn en verrassen Uw man!*!' ®.?P?
De gastvrouw vond het goed en toen haar mu
[Wii
iosgri
binnenkwam zei ze op droevigen toon: „Och 'Par- A|jn
nie, wat spijt me dat, de Pietersens zijn verhindert lieaw
te komen eten vanavond!" Nieuw
„Spijten?" riep de echtgenoot uit. „Dat spijt m! ^raaB
heelemaal niets! Je lijkt wel mal! Die kale jakhnj"
zen hadden me geen grooter genoegen kunnen do(
dan door weg te blijven! Dat mensch met 'r 1
sche gebit werkt op m'n zenuwen en die stomffl|
vent van een Pietersen is te ezelachtig om
woorden mee te praten!"
naar de uiterste grenzen, welke voor het behonj
van een leven niet mogen worden overschredtf
Een onderzoek bij 136 mannen en 108 vrouflj
toonde aan, dat de gemiddelde geringste wart
productie, gedurende 24 uur, 925 calorieën
vlerkante meter lichaamsoppervlakte bedroeg
de mannen en 850 calorieën bij de vrouwen.
Men ls tot de conclusie gekomen, dat een matll
hongerkuur, die de minimum-grens van den vo^
seltoevoer niet overschrijdt, ook voor het
schelijk lichaam geen ernstig gevaar beteekl
Door nauwkeurige proeven in het laboratorir
heeft men dit kunnen bevestigen.
Deze proeven toonden verder aan, dat een 1
merkelijke vermindering van de dagelljksche V
ding zonder schade voor de gzondheid langenjj
kan worden doorgevoerd. Ja, men kon var*
len, dat zelfs een volledige hongerkuur, voor d
duur van een week geen bijzondere schade!
uitwerking, voor alles geen blijvende schade!
uitwerking op het lichaam tengevolge heeft,
de gewichtsafname in de meeste gevallen r
meer dan 10 pet. bedragen en spoedig gemalUMg
kon worden Ingehaald.
EEN „VROUWELIJKE" BILJARTKAMPIOEN. J
Amerikaansche biljartwereld is tot in het dlepj
van haar grondvesten geschokt.
Het ls een bekend feit. dat er op' de w«r^
slechts zeer weinig biljartspeelsters van
zijn, onze landgenoote mej. Schrier ls een vanl
zeer groote uitzonderingen en dan nog haalt f
niet bij spelers als Bos of Dommering. Vandp
dat Amerika reeds jaren lang zeer trotsch t
op het bezit van een werkelijk buitengeW
speelster, die zich Frances Anderson noemde I
geboortig was uit Los Angeles. De" Amerika**?
plegen vrijgevig te zijn met titels en de wetj
nogal beperkt te bekijken en dus was Frf
Anderson reeds sinds vele jaren wereldkampl
in het edele biljartspel. Zij reisde geregeld
groote Amerikaansche continent rond en gaf 0"*
demonstraties van haar kunnen op het F
laken. sri
En zoo kwam zij ook te Sapulpa, een staapfg
den staat Oklahoma. Hier werd Frances zie» 3
zoo ernstig, dat de dokters geen kans
leven te redeu. Toen het afgeloopen was vcndBü
bij het lijk een brief, waarin den geneew*
gesmeekt werd: Verraad mijn geheim n»i
De doktoren hebben deze bede niet verh°.°J
Zij hebben het geheim wel verraden en da*r<> I
weten wfj thans: Frencee Andereon was ho
