SchagerCourant
GEESTELIJK LEVEN.
Brabantsche brieven.
Tweede Blad.
f EN KANONSCHOT f
Zaterdag 21 April 1928.
71ste Jaargang. No. 8241
Ulvenhout, 17 April 1928.
Mentor.
De veurnaamate gebeurte-
alssen komen teugeswoorlg
alt de locht! En daarmee 't
nieuws.
Want as ge leest van d'n
vliegtocht van de „Bremen"
en nouw weer van Ginne-
raal Nobiel, dan kom-d-er
meteen achter wa veur
weer 't op de wereld is.
Koel en Huuneveld, de
Duitsche Oceaan-vliegers,
zitten vastgevroren op 'n
eilandje waar amper vijftig
menschen wonen, vlak bij
Amerika.
Nobiel Is op z'n eerste stuk reis al ondergesneeuwd
aan den teugenovergestelden kant dan Amerika van de
wereld en bü mijn in Ulvenhout daar sneeuwde-n-et
'n Zondag of de Kersemus veur de deur staat in plak
van de Pinkster!
Ondertusschen emmen die twee mofkes 4t er jmaar
best afgebrocht, dank zij sneeuw en ijs! Want as ze op
da meer in 't midden van da-d-eilandje hadden motten
landen zonder ijs, dan waren ze misschien in den let
terlijksten zin van het woord vergaan in 't zicht van n'
haven! Maar... ge mot niet vergeten, da's ok 'n punt
van groot gewicht veur oceaan-vliegers: Huuneveld
drinkt Koffie Hag en Koel slurpt sanatogen.
Keb 't zellevers gelezen in de advertenties van m'n
krant!
Ik ben benieuwd wa Ginneraal Nobiel in-nimt! Da
zumme hooren as-le boven d'n Noordpool ee gezweefd.
Reclame regeert de wèreld. Want ik ben heel blij veur
die menschen dat ze over d'n oceaan zijn gekomen, maar
waar is 't goed veur? Zemmen bewezen, da ge nog veul
vlugger mee 't schip kunt gaan. En is heel die vlucht
'n reclame veur 't merk vliegmesjien Waarmee ze van
Berlijn op da-d-Amerikaansche meerke zijn gekomen.
Wa-d-anders ok 'n smerig gevaarlijk baantje is: Ko
ning van Italië te speulen.
Sapperetjuu, wa-d-ebben ze daar de kachel weer aan-
gemokt!
'n Haar van Trui en koning Humbertus was aan
stukswee en brokskes, as 'n balleke gehakt, uitmekare
gesprongen deur de blauwe locht van z'n appelesienen-
land. Maar d'n Duus redde de sletewasie! Hij liet z'n
auto stil staan, „sprong" op de treeplank, (wa zedde
daarvan? hij sprong op de treeplank, 'n ander stapt er
op, maar de Moes springt er altij op bij zulke feestelijke
gelegenheden), ree d'n koning tegemoet en riep: „God
heeft uwe majesteit gespaard. Leve de koning va®
Italië." Wa-d-'n wonder dat-ie nie zee: „Ik heb u ge
spaard. leven-ikke!"
Umbertus z'n vader is ok overleden aan 'nen aanslag
zooda-d-ik nie per toeval hierboven schreef, da koning
van Italië al zeker zoo gevaarlijk is as oceaanvlleger.
Die betrekkingen zijn In d'eerste plats onderhevig aan
heel gevaarlijke beroepsziektenNouw geven ze in
Italië de schuld aan de kommenisten. zonder da-z-al
weten wie 't gedaan heet! Waar ge weer aan kun zien
da, as ge d'n naam het van vruug ópstaan, ge nooit te
laat komt!
Maar afijn: 't is goed afgeloopen. Italië eé alle reden
om te juichen. De koning is gespaard gebleven en die
achttien andere menschen zijn al lang netjes begraven
Best afgeloopen! Overal feest!
Hier Is 't ok best afgeloopen ee? Wa-d-em ?k in
m'nen rats gezeten! Ik docht daar géAn me mee ons
rlppetasle van den tachtigjarigen oorlog en Mlchiel de
Ruyter-vaart-de-Theems op!
't Is ln den Haag gebeurd. Eerst gong alles goed. Ze
stond op 'nen vraohtwagen en twee trektors trokken
haar, 't ls 'n vrouwke, naar de plots waar ze zou
laten zien wa ze kon.
As 'n ouwe, eigenwijze juffer, die heel veul plak noo-
dlg heet, waggelde ze naar 'n slotje en stak d'r neus
in d'n grond.
„Veruit," zee 'ne luitenant.
„Neeë" schudde ze mee d'r achterwerk. En eigenwijs
wroette ze dieper in de klei.
„Achteruit" zee 'nen anderén luitenant; die was ge
trouwd denk Ik en perbeerde 't net as getrouwde man
nen thuis doen. 't Teugenovergestelde wagen om oew
doel te bereiken.
Weer schudde ze d'r ge-wit-wel, en toen, toen zat de
eenigste Tank die ons leeger eet, tot d'ren nek in d'n
modder. Ze modderde heel ons heldhaftig geschiedenis
boekje d'n klei ln! Toen ee-g-et leger ze in den stefek
gelaten en nouw 'n paar dagen gelejen ls juffrouw Tank
opgehaald, Ds modder zat in d'r neusgaten. Witte waar
om da dees Tank 'n vrouwke is? Ze schiet mee mieter-
aljeurs. 'n Mannekestank mee 'n kenon. 't Vrouwke, as-
d-aan 't woord is, dan knetteren de argumenten as 'nen
zak ertjes de wereld in. Rrrrrt, daar is nie tusschen te
komen. De mannekestank sla mee de vust op tafel:
Boem! Goed gezien uit 't taalkundig oogpunt van onze
legerspeegsellsten: waarschijnlijk allemaal getrouwd!
In ieder geval: ons rippetaties is dan toch gered en
ditte hek eruit geleerd: as 't oorlog wordt, dan maak
Ik d'n sloot veur m'n huis nog wa dieper, dan ben ik
tenminste tankvrij! Wat er dan boven m'nen kop vanuit
de lucht gebeurt, zal ik dan opvatten als: „meevallers"!
Veul reden tot ongerustheid over oorlog he'k niemeer!
Ford, die op 't oogenbllk ln Londen is, ee gezeit: „dat
de menBchen te verstandig zijn geworren om 'nen twee
den oorlog te riskeeren. De menschen wonen deur de
auto en de radio gek gemokt!" had ie motten zeggen,
maar hij zee: „deurmekaar gemengd en da's de reden
dat er gin oorlog meer komt". Snapte gij het, amlco
Ik ok niel
Hij denkt da deur de Fordjes de grenzen zijn wegge
vaagd, maar as ge ziet naar twee pee-oo-ee-pee-landjes
as Bellegie en Holland, dan zijn er nog steeds grenzen
in de wereld en nie zoo flauw! Witte wa weggevaagd
is deur de Fordjes? De boomen! As ge hier of daar nog
'nen boom ziet staan In oew stad, kekt 'm dan nog maar
's goed aan, want binnenkort zagen ze 'm om. Anders
kan „Ford" er nie deur! De oorlogen zullen er blijven,
zooiank as er menschen zijn die er aan verdienen kun
nen.
En zooiank as Ford in z'n land nog landgenooten heet
as Sinkleer, diee vent van het Thee-potdome-schanjdaal,
zooiank is de locht nie zuiver en de vredesduif 'n ge
plukt kipke. Alles komt naar 't Oosten. Want Sjember-
lijn is nouw in den Haag ee! Blommekes plukken in
de bollenvelden. Hij is gelozjeerd bij d'n Amerikaan-
schen gezant hek gelezen! Waarom zou le nie thuis zijn
bij den Engelschen? Of zou le nie alleen blommekes
plukken?
Hij ee gezeet dat-ie nie mee diepelomatleke bedoelin
gen op reis ls en... 'nen diepelomaat kunde-altij geleu-
ven! Want die liegen zóó, da ze-'t zeivers geleuven! Die
lui geven oew van veuren 'n hand en van achteren
meteen 'nen douw ln oewen rug. As ik van me leven nog
's in aanraking kom mee 'nen diepelmaat, dan gaal lk
mee m'nen rug naar 'm toestaan en geef 'm over m'nen
soheuwer de vijf. As ie me dan stompen wil, he'k 'm in
de gaten en dan hoop ik net op tijd de diepelematleke
onderhandelingen te winnen mee 'n oplababber veur d'n
diepelmaat z'n maag. Da „sla" nie op SJemberlljn hoore,
maar 'op z'n vak.
Amlco, ik schaal d'r af. 't Is Lente, tusschen Paasch
en Pinkster, 't is druk op den hof. Sneeuwruimen! Veul
groeten, as altij, van Trui en g*n horke minder van
ouwen
toet a voe
DRé»
Van Gouden Eeuwen en Moderne
Tijdperken en Vooruitgang te spreken
la louter tijd verknoeien, zoolang de
ze wereld nogdoor vrees beheerscht
wordt.
Verdraagzaamheid te verlangen, zoo
lang onverdraagzaamheid nog nood
zakelijkerwijze een ^integreerend be
standdeel van onze wet van zelfbehoud
vormt, lq weinig minder dan mis
daad.
De dag zal komen, wanneer ver
draagzaamheid regel ls, wanneer on
verdraagzaamheid een legende zal
zijn geworden, evenals het slachten
van onschuldige gevangenen, het ver
branden van weduwen, de blinde aan
bidding van een gedrukte bladzijde.
Het kan tienduizend, hét kan hon
derdduizend jaren duren. Maari hij
zal komen, die dag, en hij zal onmid
dellijk volgen op de eerste waarach
tige overwinning, waarvan de ge
schiedenis ooit zal hebben gewag
gemaakt, de trlómf van den
mensch over zijn vrees.
De hierboven aangehaalde woorden hebben mij op de
gedachte gebracht Iets te schrijven over den fatalen in
vloed, welken de vrees in het leven der menschen uit
oefent. Véél meer dan de meesten vermoeden. Wanneer
wij bovenstaande woorden aandachtig lezen èn over
denken, worden deze m. i. hoe langer zoo meer tot een
uitspraak van groote beteekenis en de vertolking van
een helaas teveel voorbijgezlene waarheid.
Voorop zeg ik dit: alle vooruitgang is een gaan in de
richting der vrijheid, is een losworden uit belemmerin
gen.
Mij dunkt, dat géén denkend mensch dit kan tegen
spreken.
Als tweede stelling geef ik: de echte vrijheid bestaat
In de alléén-gebondenheid aan rede en geweten.
Ook deze tweede stelling lijkt mij onaanvechtbaar.
Tweeërlei wordt daarin uitgesproken. Ten eerste, dat
de echte vrijheid iets anders is dan ongebondenheid en
bandeloosheid; ten tweede dat zij, verwerpend allen
dwang van buiten-af, de hoogste autoriteit, ja de
n i g e vindt in den mensch zelf.
Uitgaande van genoemde twee stellingen, begrijpen
wij, hoe de aan het hoofd van dit artikel (geciteerd uit
het werk van H. W. van Loon: „de vrijmaking der
menschheid") geplaatste woorden, die bij den eersten
oogopslag misschien den indruk van overdrijving ma
ken, een diepe waarheid weergeven.
door
Ethel M. Dell
21.
Hij was verdwenen en ze hoorde hem langzaam de
trappen afloopen. Kort daarop onderscheidde ze het ge
luid van zijn voetstappen op het grintpad. Hij stond stil
voor het venster van haar kamer en riep naar boven:
„Olga, heb je er iets op tegen, wanneer ik een vriend
meebreng om hier te lunchen?"
Haar hart sprong op bij het hooren van zijn stem en
ze moest een paar maal slikken, alvorens ze hem kon
antwoorden.
„Wie ls het?" riep ze terug.
„Iemand dien je heel aardig zult vinden," verzekerde
öy haar.
&>Ken ik hem?"
„Nee."
Ze hoorde hem een lucifer afstrijken om zijn ciga-
rette op te steken en ze wist dus, dat hij op dit oogen
uk niet naar boven zou 'kijken. Met een Impulsief ge-
a-ar sprong ze uit haar bed, en liep op het venster toe.
Hij stond vlak onder het raam... een breedgebouwde
ngelsche figuur. Op dat oogenbllk wierp hij zijn hoofd
t/fa u acb<;eren en za-B haar staan. Ze ging vlug ach-
r awu,fde haar roet zijn hand tot afscheid toe.
„Adieu, bekoorlijke vrouw," zei hij spottend. „Ik maak
toegestaa^?"ltkln8'' m^n verzoek welwillend hebt
fin^ yachtte haar antwoord niet af, ze hoorde hem
po in de van de garage loopen. Even later
e hij weg. Olga ging op den rand van haar bed zit-
aif-v, eensklaps kwam ze tot de ontdekking, dat ze
ca nog buitengewoon zwak voelde.
HOOFDSTUK XII.
DE KAMERAAD.
dl?n moreen op de sofa ln Nlck's biblio-
U schrijven begon eea brief aan zi>ln vrouw
Doezelig luisterde het jonge meisje naar het gekras
van zijn pen over het papier. De jongens waren naar
de kerk gestuurd, Violet zat weer in een boek verdiept,
en rookte intusschen de ctgaretten van Majoor Hunt-
Goring, zoodat ln dit vertrek de grootste rust heerschte
„Ik geloof, dat het 't beste ls, als ik maar meteen aan
Jim ook schrijf," zei Nick, toen hij eindelijk van zijn
taak opkeek.
„Daar zat lk juist over te denken," antwoordde Olga.
„Ik zal zelf maar een brief aan hem beginnen." -
„Dat zal niet gaan kindje, want Max heeft het ten
strengste verboden," zei Nick grinnekend. „Ik zal hem
wel een lettertje doen toekomen."
t „Zorg er alsjeblieft voor, dat hij zich niet ongerust
over mij maakt," zei Olga. „Ik weet eigenlijk zelf niet,
hoe ik vandaag zoo schandelijk lui kan zijn. Ik voel me
werkelijk weer heelemaal in orde."
„En je ziet er zoo buitengewoon bekoorlijk uit," vulde
Nick aan.
„Wees niet zoo dwaas, beste jongen. Je weet heel
goed, dat lk zoo leelijk..."
„Als ik ben? Oh nee, dat is volstrekt niet het geval.
Ik ben ervan overtuigd, dat ik eenig in mijn soort ben.
Niu mag je niet meer praten kleintje, of je zult mijn
beste inspiratie bederven. Wie komt daar in 's hemels
naam aan?"
Olga richtte zich op haar elleboog overeind en zag
naar bulten.
„Het is Majoor Hunt-Goring," zei ze dof.
Nick 'hield met schrijven op en ging bij het venster
staan. „Het is in orde. Hij schijnt even een gesprek met
Violet in de hangmat te willen houden. Een buitenge
woon Interessante bezigheid." Hij keerde zich onver
wacht om en keek Olga aan. „Je schijnt niet bijster op
zijn aanwezigheid gesteld te zijn," merkte hij'op.
„Oh, Nick, hij is eenvoudig afschuwelijk. En... Violet
vindt hem blijkbaar aardig."
„Ieder mensch heeft zijn eigen smaak. Waarom zou
zij er niet zoo over denken?"
Olga zweeg, en Nick ging voort met schrijven.
„Als je er op gesteld bent, beste kind, dan wil lk hem
met alle liefde wegjagen. Laat me eerst even dezen
brief afmaker* want anders komt er heelemaal niets
meer van."
Olga sloot haar oogen en- gedurende het eerstvolgen
de half Uur werd er geen woord gewisseld. Daarna keek
Nick op; Olga's oogen ontmoetten onmiddellijk de zij
ne.
„Ik dacht, dat jo sliep."
„Oh, nee, Nick. Ik lag maar een beetje na te denken"
„Waaraan?"
„Aan rv'.lc."
Hij st"nd cp en ging op een puntje van de sofa zit-
Om Iets te noemen: als wij daarin.de uitspraak lezen,
dat de onverdraagzaamheid ontstaat uit de wet van
zelfbehoud en (want dit is volgens het geheele verband
de bedoeling) dus vrees voor ondergang tot onverdraag
zaamheid voert, dan zün we geneigd daartegen in ver
zet te komen. En toch is het m. i. volkomen waar.
Waarom geeft ons de geschiedenis èn het heden zoo
vele voorbeelden van bittere bestrijding van anders
denkenden? Omdat men bij de bestrijding zich steeds be
riep en beroept op het gevaar dat het bestaande, het
geen men wil bestendigen, bedreigt.
Een man als Socrates, wiens eenige hartstocht was
het dienen der waarheid, wordt ter dood veroordeeld
omdat de machthebbers zjjnder dagen vreesden voor
den invloed, dien hij uitoefende op de jongeren. En te
recht veronderstelden zij, dat dit niet gunstig was voor
het behoud der bestaande toestanden, welke gesteund
werden door een bepaalde geestesgesteldheid der men
schen.
Waarom wordt een Jezus, die het land doortrok, pre
dikende en goeddoende, gehaat en ten slotte ge
dood? Omdat de geestelijke heerschers vreesden voor
de ondermijning van hun macht, omdat de priesters
en schriftgeleerden zeer goed begrepen, dat bij het door
dringen van de ideeën van den opstandigen Nazarener
hun rijk ten ondergang zou zijn gedoemd.
Als de inquisitie, de geloofsrechtbank wordt Ingesteld,
dan zit daar achter de vrees* voor het verlies van de
leidende positie, welke de kerk inneemt, en welke de
kerkelijke priesterschap wil behouden.
Wanneer een Darwln zjjn evolutie-theorieën verkon
digt, dan steekt een storm tegen hem op, uitgaande van
allen, die vreezen, dat deze theorieën tengevolge zullen
hebben dat het oude bijbelgeloof daardoor zal verval
len en op dit bijbelgeloof bouwden zij Immers de ker
ken en kerkjes als op een rotsvast fundament!
Als voor eenige tientallen van jaren het socialisme
opkomt, waarom Is er dan zooveel tegenkanting, waar
om zooveel onedele bestrijding en verdachtmaking, zoo
veel onverdraagzaamheid tegenover de belijders dezer
nieuwe levensopvatting? Omdat werd gevreesd! Ge
vreesd voor verlies van voorrechten, gevreesd voor den
ondergang van een bestaanden toestand.
Nu zijn wij stellig in den loop der eeuwen vooruitge
gaan. In de worsteling naar vrijheid heeft do mensch
heid schreden voorwaarts gedaan. Ieder gevoelt echter
tegelijkertijd dat dezd onverdraagzaamheid nog lang
niet is overwonnen. Wij zijn noch geestelijk, noch maat
schappelijk in dit opzicht reeds, waar wij behooren te
zijn.
Hoe komt het toch dat deze vooruitgang zoo lang
zaam gaat?
Dit kan niet alleen verklaard worden uit het zooeven
aangegeven feit, dat de leidende machten In kerk en
Een kanonschoh
hoort by nieh
Hy slaap! maar door.
Maar zeg je heel zachf
aan in oor>%
J.GAUNO'5
ECHTE FRIESCHC
BAAI-TABAK
Dan Is de rakher:
Dadelijk wakker!
«O-a-O I6CTA. PER AON9
Btaat, de heerschende groepen in de maatschappij vree
zen voor verlies van voorrecht of positie en daarom
haast instinctief zich tegen nieuw opkomende ideeën, ge
boren uit drang naar waarheid, verzetten.
Er is nog een andere, dieper liggende oorzaak en deze
le de vrees ln het algemeen, welke een grooten rol
speelt ln het leven van lederen mensch. Deze vrees is
de groote belemmering voor den groei der zuivere per
soonlijkheid, dit wil dus zeggen: voor hare vrijmaking.
Want deze vrees vormt niet slechts een rem voor het
vrije denken en onderzoeken, maar zij wordt buitendien
geëxploiteerd door hen, die hunne medemenschen in
geestelijke knechtschap willen houden.
Daarom moet deze vrees bestreden en overwonnen
worden.
Zoo lang zij bestaat, is geestelijke vrijheid niet moge
lijk.
Deze vrees is allereerst een gevolg van de nawetklng
van veroude meeningen, waarvan slechts weinigen zich
volkomen hebben losgemaakt.
Om een voorbeeld te noemen: waarom vreezen velen
den dood? waarom zijn zelfs groote menschen soms
bang in donker? Zou het niet zijn, omdat zij onbewust
nog gelooven in een hel en omdat hun fantasie hen in 't
duister nog geheimzinnige wezens voor kan tooveren.
Het onbekende heeft ten allen tijde den mensch be
angstigd, want hij geloofde zéér lang dn de werking van
booze en goede geesten en nóg gelooven talloozen in
den duivel zoowel als ln God. Wie nog niet gekomen ls
tot het besef, dat al die persoonlijke wezens slechts ge
wrochten zijn van vaak door vrees verwrongen verbeel
ding, die kan er gemakkelijk toe komen, zich in zijn
leven te laten beheerschen door de vrees voor deze we
zens, welke hem kunnen helpen en steunen, maar óók
verderfelijk zijn!
Het is niet gemakkelijk deze vrees geheel te overwin
nen, omdat zij van jongs af aan bij de opvoeding ge
woonlijk reeds ln het kindergemoed wordt opgewekt
En dit is voor mij een der grootste misdaden, welke
aan het kind worden bedreven. En tóch: deze misdaden
worden nog dag aan dag gepleegd.
Kinderen zijn nog niet kritisch; zij kunnen, fantasten
als ze zijn, nog alles gelooven wat hun wordt voorge
praat Denkt u ln wat dit beteekent! En controleert
eens bij u zelf, hoe ontzaggelijk moeilijk het ls, g e-
heel zich van het in de jeugd opgenomene te bevrij
den, ook dón, wanneer de rede zich daar uitdrukkelijk
tegen verzet Zoo is het ook een gewoon verschijnsel,
dat bij het ouder worden, menigeen weer zijn kindergo-
loof voelt bovenkomen.
Maar dan voelen wfl dubbel het gevaar, dat er ln go-
legen is, wanneer men de kinderen opvoedt in het go-
loof aan wezens of aan één wezen, waarvoor gevreesd
moet worden, omdat zij zooveel lijden en smart kun
nen brengen. Uit deii booze is het de kinderen bang te
maken met de bedreiging van een bullebak, een duivel
of een straffenden God.
Als een bewijs voor de geweldige taaiheid van een
maal bij het kind gewekte vrees, kan ik wijzen op een
zeer algemeen voorkomend verschijnsel. Er zijn men
schen die nooit hun vrees voor bepaalde dieren over
winnen, omdat zij als kinderen daarvoor bang zijn ge
maakt, omdat men hun die dieren als vijandige wezens
leerde beschouwen. Haast klassiek is de vrees voor mui
zen, en deze is toch eigenlijk belachelijk bij groote men
schen. Ik hoorde onlangs van een dame, die een trap
niet op durfde gaan, omdat op één der treden een dood
kalme poes lag. Zij vond het zelf kinderachtig, maar ze
was in haar vroege jeugd steeds voor katten gewaar
schuwd en kon de vrees voor deze dieren niet van zich
zetten.
Als we hierbij bedenken, dat niemand ooit door een
muls Is aangevallen of door een kat bedreigd, dan wordt
het des te verklaarbaarder, dat de angst voor onzichtr
ten. „Luister eens, kindje," zei hij, „wanneer je van idee
bent veranderd, zeg het me dan dadelijk, dan kan ik
nog een P.S. onder mijn brieven zetten. Ik kan het me
levendig voorstellen, hoor."
Ze keek hem glimlachend aan. „Nick, je bent een
groote schat, maar ik bén heusch niet op mijn besluit
teruggekomen."
„Weèt je het wel heel zeker?" vroeg Nick.
„Heel zeker," antwoordde ze met nadruk.
Hij keek haar met een ondeugende uitdrukking in
zijn oogen aan. „Tusschen twee haakjes... Heb je Max
gevraagd, wat Je wilde weten?"
Ze voelde, hoe een vuurroode kleur op haar wangen
kwam, maar ze keek Nick niettemin strak in de oogen
„Nee dat heb Ik niet gedaan. Ik kwam tot de ont
dekking, dat het niet gelangrijk genoeg was."
„Oh, uitstekend", zei Nick, terwijl hij opstond. „Kan
ik er nu van op aan, dat je rustig hier op de sofa zult
blijven liggen, terwijl ik deze brieven even ga posten?"
„Natuurlijk" klonk het verontwaardigd.
„Ik ben binnen vijf minuten weer terug," zei hij, zich
omwendend.
Ze keek hem na en daarna sloot ze opnieuw haar
oogen. Ze wenschte, dat Majoor Hunt-Goring zich nog
niet goed genoeg gevoeld had om uit te kunnen gaan,
niettegenstaande ze er in haar hart van overtuigd was,
dat hij niet om haar, doch om Violet kwam,
Ze lag hierover nog steeds te denken, toen het dienst
meisje aanklopte.
„Het keukenmeisje wil graag weten, wat ze met de
frambozen moet doen, juffrouw."
„Frambozen?" riep Olga verschrikt uit. „Oh, ik vrees,
dat ze allemaal bedorven zijn. Ik zal morgenochtend
eens gaan kijken, of er nog wat te plukken valt, maar
ik denk, dat ze door de brandende zonnestralen heele
maal verdroogd zullen zijn."
Het meisje keek haar verbaasd aan. „Maar wist u
dan niet, dat ze al geplukt waren, juffrouw? Wij dach
ten, dat u het zelf had gedaan, voordat u ziek werd."
Olga bracht met een moe gebaar haar hand naar
haar hoofd. „Nee, lk was er mee bezig, doch lk had er
nog maar 'heel weinig bij elkaar."
Ze liggen nu in de provisiekast, juffrouw en gelooft
u niet, dat het 't beste is, als we morgenochtend vroeg
met het klaarmakeh van de jam beginnen?"
„Wie heeft de frambozen ln de keuken gebracht?"
vroeg Olga haastig. Het meisje wist het niet, maar ze
zou het even gaan vragen.
Olga leunde opnieuw in de kussens achterover. Ze
begon al meer dan genoeg van het niets doen te krij-'
gen, niettegenstaande ze zich nog volstrekt niet de oude
voelde.
Eensklaps onderscheidde ze het geluid van stemmen
en met schrik bedacht ze, dat Max daar al waarschijn
lijk met zijn vriend zou zijn. Hij zou toch niet zoo dom
zijn den man regelrecht in de «bibliotheek te laten...
Dat was toch al te erg. Het bleek echter, dat dit inder
daad Max' bedoeling was, want kort daarop werd de
deur geopend en traden de twee heeren binnen. Olga
j werd zoo verlegen, dat ze het verlangen kreeg door het
venster te ontsnappen. Ze wist, dat heur haar totaal in
I de war zat en zij er dus onmogelijk op haar voordee-
ligst kon uitzien.
Even later trad de vreemdeling op haar toe en hoe
hét kwam, kon Olga later zelf niet verklaren, doch
toen ze den man had aangezien, verdween haar verle
genheid als bij tooverslag. Ze drukte een grooten, vrien-
delijk uitziende® vreemdeling de hand, die haar met
een allerinnemendste stem vroeg, hoe ze het maakte.
Ze was reeds dadelijk met hem ingenomen en dien
tengevolge vergaf ze Max, dat hij niet eerst gekeken
had, of er iemand in de bibliotheek was.
„Oh, Ik voel me uitstekend," zei ze. „Is u vanaf het
station komen loopen? Wilt u zoo goed zijn, plaats te
nemen."
Ze zag onmiddellijk, dat hij veel ouder dan Max moest
zijn. Hij had een bijna geheel kaal hoofd en zijn wenk
brauwen vertoonden reeds een grijze kleur. Hij had een
glad geschoren gezicht en Olga kori zich niet herinne-
I ren ooit in haar leven een vriendelijker en bedroefder
mond te hebben gezien.
I „Ja, ik kwam hierheen loopen," zei hij. „Max heeft
me den kortsten weg door de weilanden gewezen. Het
was een heerlijke wandeling, want er is een zuchtje
wind komen opzetten."
i „Ik denk, dat u wel dorstig zult zijn," zei Olga, ter
stond aan haar plichten als gastvrouw denkend. „Max,
wil je zoo goed zijn iets uit den kelder te halen?'
„Oh, nee, ik kan heusch nog wachten," protesteerde
de gast.
Max was echter reeds de deur uit, en toen wendde de
vreemdeling zich glimlachend tot het jonge meisje. „Ik
zag u bij mijn binnenkomst op de sofa liggen. Doet u mij
het genoegen en houdt u alsjeblieft weer uw gemak.^
„Ik heb al te lang naar mijn zin rust moeten houden
verzekerde ze hem. „Ik heb me alleen kalm gehouden om
Nick plezier te doen. Hij zal dadelijk weer hier zijn."
„Is Nick uw broer?" informeerde hij.
Olga begon te lachen. „Nee, niet heelemaal. Hij is drie
kwart broer en één kwart oom. Dat wil zeggen, hij is
vaders stiefbroer, maar ongeveer van mijn leeftijd."
Hij knikte begrijpend. „En uw vader ls op reis, ver
telde Max me. Ik hoop, dat u het mij niet kwalijk neemt,
dat ik u zoo plotseling kom overvallen. Ik vind het ech
ter prettig Max weer eens te zien, want we zijn zulke
oude vrienden, en Ik heb gewoonlijk niet veel tijd. Ik
