SchagerCourant
Tutti Frutti.
vROSSEM'*
HTABAK
Derde Blad.
HET PERZISCHE TAPIJTJE
IM PATENTVERPAKKING
Uit en voor de Pers.
Zaterdag 21 April 1928
71ste Jaargang. No. 8241.
Naar het Engelsch
door
Barry Pain.
1 (Nadruk verboden.)
Sommige dingen^ zijn op hun best als ze jong zijn,
zooals tulnboonen en aardige meisjes; andere dingen
evenwel toonen hun beste eigenschappen juist niet In
hun prilste Jeugd en tot deze categorie bebooren ©.a. go-
teerde wegen.
Op een goeden, of beter gezegd, kwaden dag;, heeft
schrijver dezes zulke onaangename ervaringen met een
pas geteerden weg opgedaan dat hij die ervaringen tot
keering en waarschuwing voor anderen hier mededeelt.
Om de waarheid te zeggen, er waren wel waarschu
wingsborden geplaatst. Maar deze dingen kan Ik niet
lezen. Dat wil natuurlijk allerminst zeggen, dat lk niet
lezen kan, Integendeel. Ik kan zelfs spiegelschrift dezen,
manuscripten in doode talen zelfs. Ook gewoon schrift
kan ik lezen, behalve dat op belastingbiljetten voorkomt.
Maar, daar ik kunstenaar ben, kan, lk niets zien wat te
duidelijk ls, zooals ik ook niets hooren kan als Iemand
hard schreeuwt. Ik zag die waarschuwingsborden dus
niet, alhoewel er koelen van letters op stonden, zooals
Ik later gemerkt heb.
Maar om tot dien geteerden weg terug te keeren. Ik
moest naar een stadsgedeelte, dat St. John's Wood heet.
Daar woont mijn vriend R. H. S. L. Wilkens, hij heeft
net als ik een schildersatelier en ik zou bij hem gaan
koffiedrinken.
Wilkens heeft meer voorletters dan de meeste men-
sohen en nog meer eigenaardigheden. Zijn atelier houdt
het midden tusschen een museum en een zitkamer en
bevat allerlei bijzondere en mooie dingen, maar slechts
één schilderij van R. H. S. L. Wilkens. Naast het ate
lier ls een kouken, het domein van de volmaakste kook-
kunstonares die er bestaat en daar achter ls een ver
trek waar Wilkens zich bezighoudt ipet Iets, dat In zijn
eigen oogen Bchllderen ls. Hij schildert zelden in zijn
atelier, omdat hij bang is dat hij daar den boel smerig
maakt.
Ik wist van tevoren dat lk In een Jacobean-stoel zou
zltton aan een Cromwelltafel met een Queen Annozout-
vaatje voor me. Mijn mos zou een gesneden heft heb
ben; lk zou mijn koffie uit een oud Chlneesch kopje
drinken on mijn whiskey-en-«oda uit een ouden roemer
waarin Nelson's naam gegraveerd was. Wilkens ge
bruikt altijd die voorwerpen, die andere verzamelaars
In vitrines plaatsen. Zijn volmaakte keukenprinses
•breekt nooit iets. Het Nanklng-servles heeft hij al tien
Jaar en het mist maar één bord, hij brak het zelf, op
den dag dat hij het servies kreeg, toen hij de meid wil
de wijzen hoe zij het moest afwaaschen.
Mijn weg voerde over dien meergenoemden, pas-ge-
teerden weg. Toen ik weer een trottoir betrad, merkte
ik dat mijn voeten bij lederen stap langzamer gingen.
De zuigkracht van mijn zolen ontwikkelde zich tot een
zoogenaamde grand, dat lk bang was dat zij het trottoir
zouden opbreken en lk onaangenaamheden zou krijgen.
Bij een nauwgezet onderzoek bleek het mij dat onder
aan mijn zolen een kleverige substantie zat, die lk op
den geteerden weg moest hebben opgedaan. Als dat
soort wegen eenmaal hard ls, ls het met de kleverigheid
gedaan. Maar voor dien tijd... Wat kon lk Inmiddels
doen, om dat verhardingsproces op mijn zolen te be
spoedigen? In een gat van den weg stond een plas wa
ter. Met allo kracht waarover ik beschikte brok ik mijn
voeten van het trottoir en ging een minuut of wat ln
dat vijvertje itaan. Dat bleek heel Intelligent van mij,
want toen lk weci op het trottoir kwam, was het of lk
vleugelen had; de teer was heelemaal hard geworden!
MODERNE DOCHTERS. Omdat haar zestienjarige
dochter, zonder daartoe vergunning te hebben
gekregen, op een avond van huls was gegaan en
•bij haar terugkeer, laat in den nacht, niet wensch-
te te zeggen, waar ze haar tijd had doorgebracht,
nam zich haar mama, over wie deze geschiede
nis handelt, de vrijheid, om haar dochter bij die
gelegenheid eens flink de les te lezen en haar een
heilzaam pak slaag toe te dienen. En dat ls haar
duur te staan gekomen. De mama namelijk. In
de Vereenigde Staten, ln Kansas City heeft zich
het geval afgespeeld, maar over het gansche land
heeft de pers het „sensatloneele" voorval tot ln
zijn kleinst^ bijzonderheden beschreven. Mama
Christine Woodside ls ln vroeger jaren dieren-
temster en slangenbezweerster geweest. Maar dat
ls reeds lang geleden en op het oogenbllk is zty
een deugdzame vrouw en» moeder. Zij houdt veel
van haar dochter, Lorene, maar meer en njeer
komt zij tot de overtuiging, dat het veel gemak
kelijker is, de leeuwen ln het circus te temmen,
dan moderne dochters aan banden te leggen, die
een eigen hoofd hebben en zich verbeelden, dat
ouderwetsche moeders eigenlijk niets meer te zeg
gen hebben. Dus was Lorene uitgegaan. De fo-
mllie-auto had ze maar meegenomen, zondter ook
hiervoor verlof te vragen. De hoogere dochters
van dezen tijd hebben zich hun eigen moraalco-
dex aangeschaft, en de ouders moeten maar zien,
hoe ze het er mee klaar spelen. Oerulmen tijd na
middernacht eerst kwam Lorene weer boven wa
ter. Elke vraag over waar ze geweest was en wat
ze gedaan had weigerde ze te beantwoorden. Toen
was de maat bij mama Woodside vol en met een
kloerenhanger liet ze enkele welgemikte slagen
op den rug van haar dochter neerkomen. Maar
i nauwelijks was de tuchtiging voltrokken of daar
rukte zich Lorene uit de handen van haar toor
nige moeder los en liep naar een vriendin, waar
ze de rest van den nacht doorbracht. Den vol
genden morgen liep ze naar den rechter, en het
slot was, dat een rechtsvervolging werd Ingesteld.
De doohter klaagde haar moeder wegens het toe
brengen haar .lichamelijk letsel aan"! En de
moeder werd veroordeeld. De. rechter was het
met de doohter eens, dat lichamelijke tuchtigin
gen in onzen tijd niet meer voor mogen komen.
De veroordeeling luidde 100 dollar boete voor de
„slagvaardige" mama of 100 dagen hechtenis. Pa
pa Woodside, die tot nu toe lijdelijk toeschouwer
was geweest misschien wel het verstandigste
en wien de gansche aangelegenheid vrij koud
liet, meende ook nu nog deze houding te moeten
blijven aannemen en bood aan de 100 dollars te
Wükeac was nisit ta xSJn atelier, maar Burrowa, s$n
kneoht, cel dat hfl met een minuut of vijf wel sou ko
men. Hij had op het laatste oogenbllk nog even uit ge
moeten. Ze hadden hem sinaasappelen gestuurd, die
niet harmonieerden met de anderen kleuren op sijn
lunchtafel, en nu was hij ze even gaan rullen voor min
der felkleurlge.
Ik wachtte. Het was gruwelijk warm ln het atelier.
Een model had voor hem geposeerd en - blijkbaar om
indruk te maken - was hij in zijn heiligdom aan het
werk geweest.
Zooals gezegd, staat er maar één schilderij van R H.
S. L. Wilkens ln het atelier. Ik stak den parketvloer
over en bleef op een prachtig Perzisch kleed staan om
er naar te kijken. He,t is verwonderlijk wat een aan
trekkingskracht leelijke dingen soms hebben. Het was
het conterfeitsel van een geweldig lange dame, die neer
keek op iets wits aan haar voeten. Het heette „Leda en
de Zwaan" waarom weet lk niet, want dat witte onder
aan leek meer op een kussen dan op de sierlijke vogel
die het moest voorstellen. Ik bleef een poosje over dit
probleem nadenken, kon er geen oplossing voor vinden
en draalde me toen om.
En die oude, waardevolle, Perzische kelim draalde
ook. De overdreven hitte ln het vertrek had haar werk
gedaan... mijn voeten leken wel aan het kleedje vastge
klonken;
Heel voorzichtig schuifelde ik naar een stoel, het
kleedje schuifelde mee. Met groote zorgvuldigheid pro
beerde lk de Intieme relatie tusschen mijn schoenen en
he4 kostbare voortbrengsel van Oostereche tapijtkunst
te verbreken, maar het was een hopeloos geval. Het
kleedje was zoo oud en verrafeld, dat als ik een beetje
ruft' te werk ging, het ongetwijfeld zou scheuren. Het
zweet brak me aan alle kanten uit Het schoot mij tè
binnen dat Wilkens eens tegen me had gezegd: Ze
vroegen honderd guineas voor dat kleedje en het heeft
een week geduurd voor lk het voor vljf-en-zeventlg kon
krijgen.
Ik zag me zelf al tótten eten met het Perzische
kleedje krampachtig aan mijn schoenen gekleefd
Buitows, die mij de schotels met een eigenaardige uit
drukking in zijn oogen zou aanreiken, Wilkens, die
naar mijn poovere verontschuldigingen zou zitten luis
teren met kwalijk-verholen woede. En hoe zouden ze
me later uitlachen!
Ik voelde dat lk een uitweg moest vinden, dat lk hier,
het kostte wat het wilde, vandaan moest zijn, vóór Wil
kens terugkwam. En toen opeens kwam de Ingeving!
Bij den zetel van het model zag ik een paar roode zij
den muilen staan, die Wilkens eens ln de bazar In Cairo
gekocht had. In een paar tellen had lk mijn schoenen
uit, de muiltjes aan een een briefje geschreven aan Wil
kens, dat het mij zeer speet maar dat lk mij niet In staat
voelde bij hem te lunchen. Mijn schoenen Het lk in hun
allerinnigste verbintenis met het kleedje achter. Ik nam
mijn hoed en sloop weg.
De muiltjes gaven mij een erg Oostersch gevoel; van
den weeromstuit drukte mijn gezicht die kalme onbe
wogenheid en doordringb&re geheimzinnigheid van den
Oosterling uit Ik kwam tfoee vrouwen tegen, ze zagen
er als werkvrouwen uit De eene vroeg mij den weg
naar den dierentuin; ik maakte een onvervalsoht-Oos-
tersche beweging met mijn arm en ze begrepen dat.ik
wilde te kennen geven dat Ik het niet wiet
Dat had lk je vooruit wel kunnen vertellen, dat
hij het niet wist, het ia een vreempje, kijk maar naar
zijn schpenen, meende de ander.
Dien nacht sliep lk slecht. Ik brak nog steeds mijn
hoofd er over, wat lk Wilkens moest zeggen. Toen lk den
volgenden morgen beneden kwam, hoorde lk dat Bur-
rows een pakje gebracht had en de roode muilen was
komen terughalen.
- O ja, zei mijn hospita, mr. Wilkens hoopte dat
u vermorgen weer heelemaal ln orde was.
Het pakje bevatte mijn schoenen en het Perzische
kleedje, nog even Innig verbonden als den vorlgen dag,
benevens een kort briefje.
- Ik kin haast geen afstand doen van mijn kleedje,
maar lk kan nog minder er toe besluiten me Je schoe
nen toe te eigenen, sohreef mijn vriend.
Er was nog een ander document voor mij gekomen,
een rekeningetje van Aggavar, voor een reparatie, die
hjj voor mij gedaan had. In den regel ben lk niet erg
enthousiast als er rekeningen «rr! vee ren, maar deze re
kening verheugde mij uitzonderlijk, want zij bracht mfl
op het Illustere Idee van Aggavar. Deze Oosterling heeft
een klein antiquiteiten-winkeltje in Bdgware Road. Hij
herstelt schilderijen, heelt gebroken porselein; hij is erg
knap, maar buitengewoon lui. Hij werkt nimmer meer
dan twee uur per dag, maar wat hij doet, doet hij voor
treffelijk.
Ik ging naar Mr. Aggavar, betaalde mijn rekeninge
tje, en Wardam, zijn vrouw, deed het geld ln de geld
la, want haar man was te moe om dit soort werk te
doen... en er bovendien boven verheven.
betalen om vervolgens zijn vrouw en dochter
weer naar huls te begeleiden. „Ik tïenk er niet
aan!" riep mama Woodside uit. „Liever nog ga
lk ln de gevangenis. Dan zal Lorene misschien
Inzien, welk een onrecht zij begaan heeft!" En
het was haar ernst ook. Zij werd In hechtenis ge
nomen en eenlge uren later zat zij reeds achter
slot en grendel. Nu begon Lorene's hartje toch
wel een beetje te kloppen. Wederom liep zij naar
den rechter. Er werd overeen gekomen, dat ma
ma vrijgelaten zou worden, wanneer zij wilde be
loven, Lorene in het vervolg niet meer te tuch
tigen. De vredesonderhandelingen begonnen. Maar
mama was halstarrlg. Lorene moest nu niet gaan
denken, dat ze er zoo glansvol zou afkomen! Nu
eerst gerechtigheid. „Wacht totdat ik eenmaal
thuis ben!" Men stelle zich de opwinding van het
pulbliek voor! Reeds waren de groote New-York-
sohe couranten er aan toe, om speciale correspon
denten naar Kansas City te zenden. Toen plotse
ling aan de tragedie een einde kwam. Lorene
zond een verzoek om gratie voor haar moeder in,
w,elk verzoek dadelijk werd toegestaan. Daarop
ontving ze met een stralend gezicht de reporters:
„Ik heb berouw over hetgeen ik gedaan heb,"
verklaarde ze heroïsch. „Mama heeft gelijk". En
dan wierpen zich moeder en dochter in eikaars
armen. Had de moderne dochter het tegen de
ouderwetsche moeder afgelegd? Of had zij geze
gevierd, door zloh grootmoedig te toonen? De
moraal van deze gesohledenis staat nog altijd
niet recht vaat.
BOBBY
TABA
per half ons.
Lichte baai 25 et
20 n
ZEEPAARD 15
Buitengewoon handigs
Maar hij zette groote oogen op toen ik mijn pakje
openmaakte.
Dat is een mooi stpk werk, zei hij dadelijk. Hij be
doelde het kleedje, niet de combinatie!
Ja, mr. Aggavar, zei ik, het ls heel mooi, maar
U ziet dat er een paar schoenen aan vastkleven.
Dat heb ik Inderdaad opgemerkt, zei de Ooster
ling wljsgeerlg.
Ik kreeg vanochtend een Idioot op visite. Hij had
julet op een pas geteerden weg geloopen, en zat met zijn
voeten op dit kleed. En toen hij opstond...
Ik zie het, zei Aggavar. Het ls Jammer.
Wel, kunt U die schoenen er af krijgen, zonder het
kleedje te beschadigen.
Dat kan lk niet. Het ls een heel oud kleed en de
vloeistof, die het teer moet oplossen, zal het weefsel
aantasten. Maar lk zal mijn best doen 'om het zoo te
bewerken, dat het onzichtbaar ls.
En ln hoeveel tijd kunt U dat wonder volbrengen?
Het is geen wonder. Ik hoop dat lk nooit zwaarder
werk te doen krijg. Over twee uur Is het klaar.
Twee uur later verscheen lk weer. Aggavar toonde
mij vol triomf het resultaat van zijn vaardigheid en
vroeg mij of ik zien kon, waar de schoenen gestaan
hadden. Ik kon het niet zien, het was volmaakt gedaan!
Uiterst verheugd betaaldte ik hem en nam het kleedje
mee, terwijl de schoenen door een Jeugdigen Aggavar
naar mijn huls zouden worden 'gebracht.
Een taxi bracht me spoedig bij R. H, S. L. Wilkens.
Ik had een sohoon verhaal bedacht.
Wilkens zat in zijn atelier. -
Ik kom je kleedje terug brengen, begon ik. Al
hoewel Je het niet Verdient. Alsjeblieft.
Hij wist blijkbaar niet hoe hij het had. Hij stamelde
een paar woorden van dank en pakte het kleedje gre
tig aan. Hij bekeek het nauwkeurig aan alle kanten,
legde het weer op zijn oude plaats en liet zich daarop
ln een stoel neervallen.
Ik geef het op, zei hij. Ik ben een boon als Ik
er Iets van begrijp. Wil je mij de historie niet eens uit
leggen?
Ik geloof antwoordde ik op Ijzlgen toon, dat Jij
eerst in aanmerking komt om een uitleg te geven.
Waarom? Ik Inviteer je om te lunohen, je blijft
hier twee minuten en gaat er dan opeens van door, na
eerst je schoenen met een of ander kleverig goedje aan
mijn prachtige kelim te hebben vastgeplakt, die daar
door onherstelbaar ls bedorven. Daarop sjouw je door
de stad met Ooctersche muilen san, zoodat lk bang
wordt dat je plotseling ongeneeselljk krankzinnig bent.
geworden. En ten slotte kom je weer hier, zoo normaal
als altijd en geeft me het kleedje volkomen ongeschon
den terug. En dan mag lk zeker nog niet eens om uit
leg vragen?
Neem me niet kwalijk, ik dacht er niet aan, dat je
ndet in staat bent om de eenvoudigste dingen te begrij
pen. Maar lk wil je wel vertellen, dat het jou eigen
schuld 1b.
Mijn schuld?
Natuurlijk. Gisteren toen ik kwam was het hier
smoorheet ln het atelier. Dat wil je toch zeker niet ont
kennen?
Omdat mijn model hier geposeerd heeft en het an
dere kamertje veel te koud ls.
Juist. En je zult toch ook wel willen toegeven, dat
hier een parketvloer ligt?
Ongetwijfeld. Maar wat heeft dat er mee te ma
ken?
Alles. De houten blokjes van een parketvloer wor
den met een soort pek vastgelegd dat weet leder
kind en dat goedje smelt als het erg warm wordt. Ik
stond op het kleedje dat schilderij van Jou te bestudee-
ren, en het pek onder het kleedje 'was gesmolten, trok
door het weefsel heen en omdat ik er met mijn volle
gewicht op stond, bleef het kleedje aan mijn echoenzo
len kleven. Ik was zoo woedend op je dat Ik niet wilde
blijven, en op die muilen van je naar huls ging.
Och, kom, dat had lk niet voor mogelijk gehouden.
Dat verklaart ook wat Burrows tegen me zei.
Wat zei die dan?
Dat hij sporen van teer op andere plaatsen ge
vonden had.
Natuurlijk, door de hitte, die het pek deed smel
ten.
Zoo zal het dan wel geweest zijn, alhoewel ik nooit
van zooiets gehoord heb. Maar hoe konden die schoenen
losgemaakt worden zonder het kleedje te beschadigen?
Maar dat is Immers doodeenvoudig, man. Ik heb
een vloeistof die het pek oplo'st en waarmee je het dn
een stuk vloeipapier kunt laten trekken. Ik ben er nog
geen twintig minuten mee bezig, geweest. Waarom kon
je dat zelf eigenlijk niet?
Ik heb geen grein verstand van chemie. Maar het
lijkt eenvoudig genoeg zooals je het vertelt, en 11c ben je
heel dankbaar. Het zou me geweldig gespeten hebben
om dat kleedje te móeten missen. Blijf je lunohen?
Graag!
Na de lunch, waarbij de beroemde keukenprinses de
schitterendste blijken van haar talent had gegeven en
de wijn fonkelde in zeldzame roemers, vond ik de situ
atie veilig genoeg om de ware toedracht te vertellen.
Want nu kon hij me niet meer met goed fatsoen uit
lachen. nu hij er zelf zoo lekker Ingeloopén was met
mijn verhaal over den parketvloer en de chemische
vloeistof.
Vertel'altijd de waarheid, lezer. Ik .ben etf van over
tuigd dat het het beste ls. Maar soms ls het beter om
U er niet al te zeer mee te haasten!
Politiek en kerk.
Het Volk (s.-d.) verteli't:
Zooals bijna alle partijgenooten in Brabant, was
ook de sigarenmaker Stellen in Breda van huis-uit
roomsch-katholiek. Hij was een der eerste sigaren
makers, die lid werd van den modernen Sigarenma-
k'erabond, ruim 25 jaar 'geleden. En gedurende al die
jaren is bij bezoek van geestelijken aan hem gezegd,
dat hij als socialist niet tevensroomsch-katholiek
kon zijn.
1 Stellen had zich reeds lang met die gedachte ver
zoend maar zijn socialistisch geloof behouden. Tot
dat hij plotseling ziek werd en de eerwaarde heer
pastoor hem (bezocht. Toen deze eerwaarde .Het Volk'
een slechte krant noemde en nog eens pogingen deed
Stellen te bewegen zijn krant en zijn geloof in het
socialisme in den steek te laten, werd den eerwaarde
verzocht hierover te zwijgen en anders heen te gaan.
Kort daarna is Stellen gestorven. Op verzoek van
de familie was in de laatste oogenblikken den eer
waarden heer pastoor verzocht te komen, die Steilen
het H. Oliesel toediende.
Vreemid koek do fainillie op, dat Steilen wel op het
r.-k. kerkhof begraven kon worden, maar in on
gewijde aarde, omdat hij socialist was geweest. Waar
de algemeens begraafplaats zeer slecht ia en in den
volksmond den naam van „paardenkerkhof" heeft
verkregen, was do familie door het besluit der r.-k.
geestelijkheid eerst zeer teleurgesteld.
Gelukkig waren de protestanten humaner in hun
opvattingen en werd vergunning gegeven Steilen op
het pirote&tantsche kerkhof te begraven. En daaraan
alléén is het 'te danken, dat onze kameraad Steilen,
die zijn geheele leven hard heeft gewerkt om den
honger buiten de deur te houden en een oppassend
huisvader is geweest, als loon voor dit zorgvolle le
ven niet op het „paardenkerkhof" begraven.
Voor de houding der protestanten hebben wij eer
bied; over de houding der roomsch-katholieken zwij
gen wij.
Bij dit verhaal van het Volk plaatst De Maasbode
(.r.-k,) het volgende onderschrift;
Voor ieder nadenkende is de zaak duidelijk: de
overledene was in zijn leven--socialist en heeft er, of
schoon een kwart eeuw lang gewaarschuwd, geen
prijla op gesteld uiterlijk te behooren, tot de Kerk. die
aanhangers van dwalingen uit haar midden bant.
Wie tijdens zijn leven uiterlijk buiten de Kerk
staat en in die houding ook op zijn sterfbed' volhardt,
kan na zijn dood niet kerkelijk begraven worden.
Het Heilig Oliesel kan hem, al® hij op het. uiterste
MEER DAN VOLDOENDE. Deze maand zal Frank
rijk, zal de geheele wereld het eeuwfeest van Tal-
ne's geboorte vieren. Een Parljsoh blad komt er
aan herinneren, dat de groote historicus het In
terview (dat ln zijn tijd In zwang begon te komen)
slechts matig waardeerde.
Op zekeren dag ontving Talne bezoek van een
Jongen Journalist, die hem gewichtig wilde on
dervragen naar zijn gewoonten, sijn manier van
werken, zijn letterkundige voorkeur, enz. Zoodra
de schrijver van de Orlglnes de la France contem
poraine begreep, waar de Journalist heen wilde,
vlei hij hem ln de rede: .,Ik sta 's ochtends om
zes uur op dan trek lk mijn pantoffels aan. Het
behangsel van mijn slaapkamer ls gebloemd; mijn
schrijftafel ligt vol boeken en nu heb lk de eer
u te groeten."
Het was dus niet veel wat de groote man los
liet Maar wie, die tóch journalist noemt, zou met
die gegevens niet fluks een klinkend artikel van
een kolom lengte sohrljven! Het uur van opstaan,
de pantoffels, de bloemetjes van het slaapkamer-
behang, de. volle schrijftafel, er zijn heusch heel
wat interviews, die een substantieel geheel vor
men, met minder Ingrediënten toebereid. Ja, de
gegevens zijn bijna voldoende om den oorsprong
van den „Oorsprong van het huidige Frankrijk"
te verklaren.
DE MAN VAN DEN DAG. Amerika heeft weer een
nieuwen kampioen. Eerst was het de man van
Detroit, die er in slaagde in een uur meer pan
nekoeken te verslinden dan zijn mededingers, en
die daardoor den man uit Loulsville, die met 60
koppen koffie kampioen was, uit het zadel licht
te. Maar ook de man van de pannekoeken mocht
zich niet lang in zijn kampioenschap verheugen.
Tenslotte is het geen kunst, een menigte panne
koeken te verslinden. Maar kauwguimmi, dat is
wat anders. En het wonderwerk, om ln een uur
tijds 50 stuks kauwgumml ln de maag te werken,
gelukte een student uit Oregon, genaamd Need-
ham. De naam van zulk een held verdient aan de
vergetelheid ontrukt te worden en daarom druk
ken de bladen zijn portret of met een klarinet in
den mond. Want de nieuwe kampioen slaagde er j
ln en dat was wel wat de meeste bewondering
verwekte ln een oogenbllk, waarin hij het vijf
tigste stukje kauwgumml ln den mond had, nog
een stukje op een klarinet te blazen. Hij ls der
halve de man van den dag. Misschien komt er
vandaag of morgen Iemand, die vijf en vijftig
stukken kauwgumml weet te verorberen, maar
of hij dan nog in staat zal zijn de klarinet te be
spelen, ls een andere vraag. Men ziet, het wordt
steeds moeilijker Jn Amerika kampioen te wor
den.
TRUCS VAN AUTOGRAFEN-JAGERS. Men ver
telt thans in Engelsche literaire kringen een ge
schiedenis van een jongedame, die geld noodlg
had en die had ontdekt, dat men voor oen auto
gram van Bernard Shaw tot f 100 betaalde, naar
verhouding van den inhoud van het schriftuur.
Om zich nu een orlglneele uiting van den too-
neelsohrijver machtig te kunnen worden schreef
ze hem als volgt:
„Zeer geëerde heer Shaw. Ik heb Juist een heel
lief varkentje gekregen en lk wilde het naar U
noemen. Kunt U zich daarmee vereenigen." On
middellijk daarop kwam het volgende antwoord.
Mijne lieve. Ik kan mij er geheel en al mee ver»
eenigeh. George Bernard Shaw.
Een dergelijke wijze, om geld te verdienen, ls
eigenlijk niet ongewoon en onder de groote me
nigte van handteekeningenverzamelaars. die men
de muskieten van de literaire wereld heeft ge
noemd, zijn er vele die heelemaal niet uit bewon
dering of uit verzamelwoede de geschriften van
beroemde mannen trachten te verkrijgen, maar
uitsluitend geld te verdienen.
Ook vroeger zijn groote mannen op deze wijze
uitgebuit en men heeft daartoe de verschillend-
ste trucs aangewend.
Zoo schreef eens in het midden van de vorige
eeuw een Franachman namens Petard, aan een
groot aantal beroemde letterkundigen. In zijn roe
renden ibrief vertelde hij, dat hij zelfmoord wilde
plegen en dat slechts een troostwoord van den
aangebeden dichter, wiens geschriften het eenlge
lichtpunt waren ln zijn troostelocfb bestaan, nem
wellicht kon weerhouden aan zijn voornemen ge
volg te geven. Diep ontroerd antwoordden de
meesten hem. Charles Dlckens, George Sand,
Dumas, de vader en vele anderen techreven hem
lange verhandelingen, waarin zij uit de diepte van
hun levensopvatting, hem met nieuwen moed
trachtten te vervullen. De medelijdende zielen, wa
ren niet weinig teleurgesteld, toen hun brieven wel
dra op de autografenmarkt kwamen en goede
prijzen maakten.
Een andere verzamelaar schreef aan Carlyle,
dat hij de bezitter was van een reederij en dat
hij een nieuw schip van stapel wilde laten loo-
pen, dat hij met den naam van Thomas Carlyle
wilde doopen. Hij verzocht daarom de toestem
ming van den „Wijze van Chelsea". Carlyle
haastte zich om zijn toestemming te geven en de
hoop uit te spreken dat het goede schip Thomas
Carlyle onder gelukkiger teekenen zijn koers
mocht nemen dan het Thomas Carlyle, de man,
had gedaan.
Tegenwoordig ls het een zeer gezochte truc aan
beroemde personen brieven te sohrljven, waaraan
aan den kop ln soboone letters de naam van een
heelemaal niet bestaande wetenschappelijke In
stelling $>f bibliotheek staat. In zulk een brief
wordt meegedeeld, dat bedoelde academie beslo
ten had den grooten man ter waardeering van
zijn groote verdiensten het eerelidmaatschap aan
te bieden. Het ls merkwaardig, (hoewel dankbe
tuigingen daarop nog Inkomen.
Maar zelfs, wanneer men brutaal en op den
man af een beroemdheid om een handteekenlng
vraagt, is de kans groot, dat men die krijgt De
Engelsche dichter Robert Louis Stevenson, die
bekend stond, dat hij nooit autogrammen gaf,
schreef eens op den achterkant van zulk oen be
delbrief: „de duivel moge die verzamelaars halen"
en onderteekende deze woorden met zijn volledi
ge handteekenlng en veroorzaakte natuurlijk den
verzamelaar door het toezenden van deze vcr-
wensohing een bijzonder genoegen. Bij den be
roemden Amerikaan Horace Greeley bereikte
iedereen zijn doel, die volhardend genoeg was.
Want. nadat hij tal van verzoeken onbeantwoord
had gelaten, antwoordde hij tenslotte eigenhan
dig: „Ik geef niemand, wlen dan ~ook, mijn hand
schrift?'