SchagerCourant Tutti Frutti. vROSSEM'* HTABAK Derde Blad. HET PERZISCHE TAPIJTJE IM PATENTVERPAKKING Uit en voor de Pers. Zaterdag 21 April 1928 71ste Jaargang. No. 8241. Naar het Engelsch door Barry Pain. 1 (Nadruk verboden.) Sommige dingen^ zijn op hun best als ze jong zijn, zooals tulnboonen en aardige meisjes; andere dingen evenwel toonen hun beste eigenschappen juist niet In hun prilste Jeugd en tot deze categorie bebooren ©.a. go- teerde wegen. Op een goeden, of beter gezegd, kwaden dag;, heeft schrijver dezes zulke onaangename ervaringen met een pas geteerden weg opgedaan dat hij die ervaringen tot keering en waarschuwing voor anderen hier mededeelt. Om de waarheid te zeggen, er waren wel waarschu wingsborden geplaatst. Maar deze dingen kan Ik niet lezen. Dat wil natuurlijk allerminst zeggen, dat lk niet lezen kan, Integendeel. Ik kan zelfs spiegelschrift dezen, manuscripten in doode talen zelfs. Ook gewoon schrift kan ik lezen, behalve dat op belastingbiljetten voorkomt. Maar, daar ik kunstenaar ben, kan, lk niets zien wat te duidelijk ls, zooals ik ook niets hooren kan als Iemand hard schreeuwt. Ik zag die waarschuwingsborden dus niet, alhoewel er koelen van letters op stonden, zooals Ik later gemerkt heb. Maar om tot dien geteerden weg terug te keeren. Ik moest naar een stadsgedeelte, dat St. John's Wood heet. Daar woont mijn vriend R. H. S. L. Wilkens, hij heeft net als ik een schildersatelier en ik zou bij hem gaan koffiedrinken. Wilkens heeft meer voorletters dan de meeste men- sohen en nog meer eigenaardigheden. Zijn atelier houdt het midden tusschen een museum en een zitkamer en bevat allerlei bijzondere en mooie dingen, maar slechts één schilderij van R. H. S. L. Wilkens. Naast het ate lier ls een kouken, het domein van de volmaakste kook- kunstonares die er bestaat en daar achter ls een ver trek waar Wilkens zich bezighoudt ipet Iets, dat In zijn eigen oogen Bchllderen ls. Hij schildert zelden in zijn atelier, omdat hij bang is dat hij daar den boel smerig maakt. Ik wist van tevoren dat lk In een Jacobean-stoel zou zltton aan een Cromwelltafel met een Queen Annozout- vaatje voor me. Mijn mos zou een gesneden heft heb ben; lk zou mijn koffie uit een oud Chlneesch kopje drinken on mijn whiskey-en-«oda uit een ouden roemer waarin Nelson's naam gegraveerd was. Wilkens ge bruikt altijd die voorwerpen, die andere verzamelaars In vitrines plaatsen. Zijn volmaakte keukenprinses •breekt nooit iets. Het Nanklng-servles heeft hij al tien Jaar en het mist maar één bord, hij brak het zelf, op den dag dat hij het servies kreeg, toen hij de meid wil de wijzen hoe zij het moest afwaaschen. Mijn weg voerde over dien meergenoemden, pas-ge- teerden weg. Toen ik weer een trottoir betrad, merkte ik dat mijn voeten bij lederen stap langzamer gingen. De zuigkracht van mijn zolen ontwikkelde zich tot een zoogenaamde grand, dat lk bang was dat zij het trottoir zouden opbreken en lk onaangenaamheden zou krijgen. Bij een nauwgezet onderzoek bleek het mij dat onder aan mijn zolen een kleverige substantie zat, die lk op den geteerden weg moest hebben opgedaan. Als dat soort wegen eenmaal hard ls, ls het met de kleverigheid gedaan. Maar voor dien tijd... Wat kon lk Inmiddels doen, om dat verhardingsproces op mijn zolen te be spoedigen? In een gat van den weg stond een plas wa ter. Met allo kracht waarover ik beschikte brok ik mijn voeten van het trottoir en ging een minuut of wat ln dat vijvertje itaan. Dat bleek heel Intelligent van mij, want toen lk weci op het trottoir kwam, was het of lk vleugelen had; de teer was heelemaal hard geworden! MODERNE DOCHTERS. Omdat haar zestienjarige dochter, zonder daartoe vergunning te hebben gekregen, op een avond van huls was gegaan en •bij haar terugkeer, laat in den nacht, niet wensch- te te zeggen, waar ze haar tijd had doorgebracht, nam zich haar mama, over wie deze geschiede nis handelt, de vrijheid, om haar dochter bij die gelegenheid eens flink de les te lezen en haar een heilzaam pak slaag toe te dienen. En dat ls haar duur te staan gekomen. De mama namelijk. In de Vereenigde Staten, ln Kansas City heeft zich het geval afgespeeld, maar over het gansche land heeft de pers het „sensatloneele" voorval tot ln zijn kleinst^ bijzonderheden beschreven. Mama Christine Woodside ls ln vroeger jaren dieren- temster en slangenbezweerster geweest. Maar dat ls reeds lang geleden en op het oogenbllk is zty een deugdzame vrouw en» moeder. Zij houdt veel van haar dochter, Lorene, maar meer en njeer komt zij tot de overtuiging, dat het veel gemak kelijker is, de leeuwen ln het circus te temmen, dan moderne dochters aan banden te leggen, die een eigen hoofd hebben en zich verbeelden, dat ouderwetsche moeders eigenlijk niets meer te zeg gen hebben. Dus was Lorene uitgegaan. De fo- mllie-auto had ze maar meegenomen, zondter ook hiervoor verlof te vragen. De hoogere dochters van dezen tijd hebben zich hun eigen moraalco- dex aangeschaft, en de ouders moeten maar zien, hoe ze het er mee klaar spelen. Oerulmen tijd na middernacht eerst kwam Lorene weer boven wa ter. Elke vraag over waar ze geweest was en wat ze gedaan had weigerde ze te beantwoorden. Toen was de maat bij mama Woodside vol en met een kloerenhanger liet ze enkele welgemikte slagen op den rug van haar dochter neerkomen. Maar i nauwelijks was de tuchtiging voltrokken of daar rukte zich Lorene uit de handen van haar toor nige moeder los en liep naar een vriendin, waar ze de rest van den nacht doorbracht. Den vol genden morgen liep ze naar den rechter, en het slot was, dat een rechtsvervolging werd Ingesteld. De doohter klaagde haar moeder wegens het toe brengen haar .lichamelijk letsel aan"! En de moeder werd veroordeeld. De. rechter was het met de doohter eens, dat lichamelijke tuchtigin gen in onzen tijd niet meer voor mogen komen. De veroordeeling luidde 100 dollar boete voor de „slagvaardige" mama of 100 dagen hechtenis. Pa pa Woodside, die tot nu toe lijdelijk toeschouwer was geweest misschien wel het verstandigste en wien de gansche aangelegenheid vrij koud liet, meende ook nu nog deze houding te moeten blijven aannemen en bood aan de 100 dollars te Wükeac was nisit ta xSJn atelier, maar Burrowa, s$n kneoht, cel dat hfl met een minuut of vijf wel sou ko men. Hij had op het laatste oogenbllk nog even uit ge moeten. Ze hadden hem sinaasappelen gestuurd, die niet harmonieerden met de anderen kleuren op sijn lunchtafel, en nu was hij ze even gaan rullen voor min der felkleurlge. Ik wachtte. Het was gruwelijk warm ln het atelier. Een model had voor hem geposeerd en - blijkbaar om indruk te maken - was hij in zijn heiligdom aan het werk geweest. Zooals gezegd, staat er maar één schilderij van R H. S. L. Wilkens ln het atelier. Ik stak den parketvloer over en bleef op een prachtig Perzisch kleed staan om er naar te kijken. He,t is verwonderlijk wat een aan trekkingskracht leelijke dingen soms hebben. Het was het conterfeitsel van een geweldig lange dame, die neer keek op iets wits aan haar voeten. Het heette „Leda en de Zwaan" waarom weet lk niet, want dat witte onder aan leek meer op een kussen dan op de sierlijke vogel die het moest voorstellen. Ik bleef een poosje over dit probleem nadenken, kon er geen oplossing voor vinden en draalde me toen om. En die oude, waardevolle, Perzische kelim draalde ook. De overdreven hitte ln het vertrek had haar werk gedaan... mijn voeten leken wel aan het kleedje vastge klonken; Heel voorzichtig schuifelde ik naar een stoel, het kleedje schuifelde mee. Met groote zorgvuldigheid pro beerde lk de Intieme relatie tusschen mijn schoenen en he4 kostbare voortbrengsel van Oostereche tapijtkunst te verbreken, maar het was een hopeloos geval. Het kleedje was zoo oud en verrafeld, dat als ik een beetje ruft' te werk ging, het ongetwijfeld zou scheuren. Het zweet brak me aan alle kanten uit Het schoot mij tè binnen dat Wilkens eens tegen me had gezegd: Ze vroegen honderd guineas voor dat kleedje en het heeft een week geduurd voor lk het voor vljf-en-zeventlg kon krijgen. Ik zag me zelf al tótten eten met het Perzische kleedje krampachtig aan mijn schoenen gekleefd Buitows, die mij de schotels met een eigenaardige uit drukking in zijn oogen zou aanreiken, Wilkens, die naar mijn poovere verontschuldigingen zou zitten luis teren met kwalijk-verholen woede. En hoe zouden ze me later uitlachen! Ik voelde dat lk een uitweg moest vinden, dat lk hier, het kostte wat het wilde, vandaan moest zijn, vóór Wil kens terugkwam. En toen opeens kwam de Ingeving! Bij den zetel van het model zag ik een paar roode zij den muilen staan, die Wilkens eens ln de bazar In Cairo gekocht had. In een paar tellen had lk mijn schoenen uit, de muiltjes aan een een briefje geschreven aan Wil kens, dat het mij zeer speet maar dat lk mij niet In staat voelde bij hem te lunchen. Mijn schoenen Het lk in hun allerinnigste verbintenis met het kleedje achter. Ik nam mijn hoed en sloop weg. De muiltjes gaven mij een erg Oostersch gevoel; van den weeromstuit drukte mijn gezicht die kalme onbe wogenheid en doordringb&re geheimzinnigheid van den Oosterling uit Ik kwam tfoee vrouwen tegen, ze zagen er als werkvrouwen uit De eene vroeg mij den weg naar den dierentuin; ik maakte een onvervalsoht-Oos- tersche beweging met mijn arm en ze begrepen dat.ik wilde te kennen geven dat Ik het niet wiet Dat had lk je vooruit wel kunnen vertellen, dat hij het niet wist, het ia een vreempje, kijk maar naar zijn schpenen, meende de ander. Dien nacht sliep lk slecht. Ik brak nog steeds mijn hoofd er over, wat lk Wilkens moest zeggen. Toen lk den volgenden morgen beneden kwam, hoorde lk dat Bur- rows een pakje gebracht had en de roode muilen was komen terughalen. - O ja, zei mijn hospita, mr. Wilkens hoopte dat u vermorgen weer heelemaal ln orde was. Het pakje bevatte mijn schoenen en het Perzische kleedje, nog even Innig verbonden als den vorlgen dag, benevens een kort briefje. - Ik kin haast geen afstand doen van mijn kleedje, maar lk kan nog minder er toe besluiten me Je schoe nen toe te eigenen, sohreef mijn vriend. Er was nog een ander document voor mij gekomen, een rekeningetje van Aggavar, voor een reparatie, die hjj voor mij gedaan had. In den regel ben lk niet erg enthousiast als er rekeningen «rr! vee ren, maar deze re kening verheugde mij uitzonderlijk, want zij bracht mfl op het Illustere Idee van Aggavar. Deze Oosterling heeft een klein antiquiteiten-winkeltje in Bdgware Road. Hij herstelt schilderijen, heelt gebroken porselein; hij is erg knap, maar buitengewoon lui. Hij werkt nimmer meer dan twee uur per dag, maar wat hij doet, doet hij voor treffelijk. Ik ging naar Mr. Aggavar, betaalde mijn rekeninge tje, en Wardam, zijn vrouw, deed het geld ln de geld la, want haar man was te moe om dit soort werk te doen... en er bovendien boven verheven. betalen om vervolgens zijn vrouw en dochter weer naar huls te begeleiden. „Ik tïenk er niet aan!" riep mama Woodside uit. „Liever nog ga lk ln de gevangenis. Dan zal Lorene misschien Inzien, welk een onrecht zij begaan heeft!" En het was haar ernst ook. Zij werd In hechtenis ge nomen en eenlge uren later zat zij reeds achter slot en grendel. Nu begon Lorene's hartje toch wel een beetje te kloppen. Wederom liep zij naar den rechter. Er werd overeen gekomen, dat ma ma vrijgelaten zou worden, wanneer zij wilde be loven, Lorene in het vervolg niet meer te tuch tigen. De vredesonderhandelingen begonnen. Maar mama was halstarrlg. Lorene moest nu niet gaan denken, dat ze er zoo glansvol zou afkomen! Nu eerst gerechtigheid. „Wacht totdat ik eenmaal thuis ben!" Men stelle zich de opwinding van het pulbliek voor! Reeds waren de groote New-York- sohe couranten er aan toe, om speciale correspon denten naar Kansas City te zenden. Toen plotse ling aan de tragedie een einde kwam. Lorene zond een verzoek om gratie voor haar moeder in, w,elk verzoek dadelijk werd toegestaan. Daarop ontving ze met een stralend gezicht de reporters: „Ik heb berouw over hetgeen ik gedaan heb," verklaarde ze heroïsch. „Mama heeft gelijk". En dan wierpen zich moeder en dochter in eikaars armen. Had de moderne dochter het tegen de ouderwetsche moeder afgelegd? Of had zij geze gevierd, door zloh grootmoedig te toonen? De moraal van deze gesohledenis staat nog altijd niet recht vaat. BOBBY TABA per half ons. Lichte baai 25 et 20 n ZEEPAARD 15 Buitengewoon handigs Maar hij zette groote oogen op toen ik mijn pakje openmaakte. Dat is een mooi stpk werk, zei hij dadelijk. Hij be doelde het kleedje, niet de combinatie! Ja, mr. Aggavar, zei ik, het ls heel mooi, maar U ziet dat er een paar schoenen aan vastkleven. Dat heb ik Inderdaad opgemerkt, zei de Ooster ling wljsgeerlg. Ik kreeg vanochtend een Idioot op visite. Hij had julet op een pas geteerden weg geloopen, en zat met zijn voeten op dit kleed. En toen hij opstond... Ik zie het, zei Aggavar. Het ls Jammer. Wel, kunt U die schoenen er af krijgen, zonder het kleedje te beschadigen. Dat kan lk niet. Het ls een heel oud kleed en de vloeistof, die het teer moet oplossen, zal het weefsel aantasten. Maar lk zal mijn best doen 'om het zoo te bewerken, dat het onzichtbaar ls. En ln hoeveel tijd kunt U dat wonder volbrengen? Het is geen wonder. Ik hoop dat lk nooit zwaarder werk te doen krijg. Over twee uur Is het klaar. Twee uur later verscheen lk weer. Aggavar toonde mij vol triomf het resultaat van zijn vaardigheid en vroeg mij of ik zien kon, waar de schoenen gestaan hadden. Ik kon het niet zien, het was volmaakt gedaan! Uiterst verheugd betaaldte ik hem en nam het kleedje mee, terwijl de schoenen door een Jeugdigen Aggavar naar mijn huls zouden worden 'gebracht. Een taxi bracht me spoedig bij R. H, S. L. Wilkens. Ik had een sohoon verhaal bedacht. Wilkens zat in zijn atelier. - Ik kom je kleedje terug brengen, begon ik. Al hoewel Je het niet Verdient. Alsjeblieft. Hij wist blijkbaar niet hoe hij het had. Hij stamelde een paar woorden van dank en pakte het kleedje gre tig aan. Hij bekeek het nauwkeurig aan alle kanten, legde het weer op zijn oude plaats en liet zich daarop ln een stoel neervallen. Ik geef het op, zei hij. Ik ben een boon als Ik er Iets van begrijp. Wil je mij de historie niet eens uit leggen? Ik geloof antwoordde ik op Ijzlgen toon, dat Jij eerst in aanmerking komt om een uitleg te geven. Waarom? Ik Inviteer je om te lunohen, je blijft hier twee minuten en gaat er dan opeens van door, na eerst je schoenen met een of ander kleverig goedje aan mijn prachtige kelim te hebben vastgeplakt, die daar door onherstelbaar ls bedorven. Daarop sjouw je door de stad met Ooctersche muilen san, zoodat lk bang wordt dat je plotseling ongeneeselljk krankzinnig bent. geworden. En ten slotte kom je weer hier, zoo normaal als altijd en geeft me het kleedje volkomen ongeschon den terug. En dan mag lk zeker nog niet eens om uit leg vragen? Neem me niet kwalijk, ik dacht er niet aan, dat je ndet in staat bent om de eenvoudigste dingen te begrij pen. Maar lk wil je wel vertellen, dat het jou eigen schuld 1b. Mijn schuld? Natuurlijk. Gisteren toen ik kwam was het hier smoorheet ln het atelier. Dat wil je toch zeker niet ont kennen? Omdat mijn model hier geposeerd heeft en het an dere kamertje veel te koud ls. Juist. En je zult toch ook wel willen toegeven, dat hier een parketvloer ligt? Ongetwijfeld. Maar wat heeft dat er mee te ma ken? Alles. De houten blokjes van een parketvloer wor den met een soort pek vastgelegd dat weet leder kind en dat goedje smelt als het erg warm wordt. Ik stond op het kleedje dat schilderij van Jou te bestudee- ren, en het pek onder het kleedje 'was gesmolten, trok door het weefsel heen en omdat ik er met mijn volle gewicht op stond, bleef het kleedje aan mijn echoenzo len kleven. Ik was zoo woedend op je dat Ik niet wilde blijven, en op die muilen van je naar huls ging. Och, kom, dat had lk niet voor mogelijk gehouden. Dat verklaart ook wat Burrows tegen me zei. Wat zei die dan? Dat hij sporen van teer op andere plaatsen ge vonden had. Natuurlijk, door de hitte, die het pek deed smel ten. Zoo zal het dan wel geweest zijn, alhoewel ik nooit van zooiets gehoord heb. Maar hoe konden die schoenen losgemaakt worden zonder het kleedje te beschadigen? Maar dat is Immers doodeenvoudig, man. Ik heb een vloeistof die het pek oplo'st en waarmee je het dn een stuk vloeipapier kunt laten trekken. Ik ben er nog geen twintig minuten mee bezig, geweest. Waarom kon je dat zelf eigenlijk niet? Ik heb geen grein verstand van chemie. Maar het lijkt eenvoudig genoeg zooals je het vertelt, en 11c ben je heel dankbaar. Het zou me geweldig gespeten hebben om dat kleedje te móeten missen. Blijf je lunohen? Graag! Na de lunch, waarbij de beroemde keukenprinses de schitterendste blijken van haar talent had gegeven en de wijn fonkelde in zeldzame roemers, vond ik de situ atie veilig genoeg om de ware toedracht te vertellen. Want nu kon hij me niet meer met goed fatsoen uit lachen. nu hij er zelf zoo lekker Ingeloopén was met mijn verhaal over den parketvloer en de chemische vloeistof. Vertel'altijd de waarheid, lezer. Ik .ben etf van over tuigd dat het het beste ls. Maar soms ls het beter om U er niet al te zeer mee te haasten! Politiek en kerk. Het Volk (s.-d.) verteli't: Zooals bijna alle partijgenooten in Brabant, was ook de sigarenmaker Stellen in Breda van huis-uit roomsch-katholiek. Hij was een der eerste sigaren makers, die lid werd van den modernen Sigarenma- k'erabond, ruim 25 jaar 'geleden. En gedurende al die jaren is bij bezoek van geestelijken aan hem gezegd, dat hij als socialist niet tevensroomsch-katholiek kon zijn. 1 Stellen had zich reeds lang met die gedachte ver zoend maar zijn socialistisch geloof behouden. Tot dat hij plotseling ziek werd en de eerwaarde heer pastoor hem (bezocht. Toen deze eerwaarde .Het Volk' een slechte krant noemde en nog eens pogingen deed Stellen te bewegen zijn krant en zijn geloof in het socialisme in den steek te laten, werd den eerwaarde verzocht hierover te zwijgen en anders heen te gaan. Kort daarna is Stellen gestorven. Op verzoek van de familie was in de laatste oogenblikken den eer waarden heer pastoor verzocht te komen, die Steilen het H. Oliesel toediende. Vreemid koek do fainillie op, dat Steilen wel op het r.-k. kerkhof begraven kon worden, maar in on gewijde aarde, omdat hij socialist was geweest. Waar de algemeens begraafplaats zeer slecht ia en in den volksmond den naam van „paardenkerkhof" heeft verkregen, was do familie door het besluit der r.-k. geestelijkheid eerst zeer teleurgesteld. Gelukkig waren de protestanten humaner in hun opvattingen en werd vergunning gegeven Steilen op het pirote&tantsche kerkhof te begraven. En daaraan alléén is het 'te danken, dat onze kameraad Steilen, die zijn geheele leven hard heeft gewerkt om den honger buiten de deur te houden en een oppassend huisvader is geweest, als loon voor dit zorgvolle le ven niet op het „paardenkerkhof" begraven. Voor de houding der protestanten hebben wij eer bied; over de houding der roomsch-katholieken zwij gen wij. Bij dit verhaal van het Volk plaatst De Maasbode (.r.-k,) het volgende onderschrift; Voor ieder nadenkende is de zaak duidelijk: de overledene was in zijn leven--socialist en heeft er, of schoon een kwart eeuw lang gewaarschuwd, geen prijla op gesteld uiterlijk te behooren, tot de Kerk. die aanhangers van dwalingen uit haar midden bant. Wie tijdens zijn leven uiterlijk buiten de Kerk staat en in die houding ook op zijn sterfbed' volhardt, kan na zijn dood niet kerkelijk begraven worden. Het Heilig Oliesel kan hem, al® hij op het. uiterste MEER DAN VOLDOENDE. Deze maand zal Frank rijk, zal de geheele wereld het eeuwfeest van Tal- ne's geboorte vieren. Een Parljsoh blad komt er aan herinneren, dat de groote historicus het In terview (dat ln zijn tijd In zwang begon te komen) slechts matig waardeerde. Op zekeren dag ontving Talne bezoek van een Jongen Journalist, die hem gewichtig wilde on dervragen naar zijn gewoonten, sijn manier van werken, zijn letterkundige voorkeur, enz. Zoodra de schrijver van de Orlglnes de la France contem poraine begreep, waar de Journalist heen wilde, vlei hij hem ln de rede: .,Ik sta 's ochtends om zes uur op dan trek lk mijn pantoffels aan. Het behangsel van mijn slaapkamer ls gebloemd; mijn schrijftafel ligt vol boeken en nu heb lk de eer u te groeten." Het was dus niet veel wat de groote man los liet Maar wie, die tóch journalist noemt, zou met die gegevens niet fluks een klinkend artikel van een kolom lengte sohrljven! Het uur van opstaan, de pantoffels, de bloemetjes van het slaapkamer- behang, de. volle schrijftafel, er zijn heusch heel wat interviews, die een substantieel geheel vor men, met minder Ingrediënten toebereid. Ja, de gegevens zijn bijna voldoende om den oorsprong van den „Oorsprong van het huidige Frankrijk" te verklaren. DE MAN VAN DEN DAG. Amerika heeft weer een nieuwen kampioen. Eerst was het de man van Detroit, die er in slaagde in een uur meer pan nekoeken te verslinden dan zijn mededingers, en die daardoor den man uit Loulsville, die met 60 koppen koffie kampioen was, uit het zadel licht te. Maar ook de man van de pannekoeken mocht zich niet lang in zijn kampioenschap verheugen. Tenslotte is het geen kunst, een menigte panne koeken te verslinden. Maar kauwguimmi, dat is wat anders. En het wonderwerk, om ln een uur tijds 50 stuks kauwgumml ln de maag te werken, gelukte een student uit Oregon, genaamd Need- ham. De naam van zulk een held verdient aan de vergetelheid ontrukt te worden en daarom druk ken de bladen zijn portret of met een klarinet in den mond. Want de nieuwe kampioen slaagde er j ln en dat was wel wat de meeste bewondering verwekte ln een oogenbllk, waarin hij het vijf tigste stukje kauwgumml ln den mond had, nog een stukje op een klarinet te blazen. Hij ls der halve de man van den dag. Misschien komt er vandaag of morgen Iemand, die vijf en vijftig stukken kauwgumml weet te verorberen, maar of hij dan nog in staat zal zijn de klarinet te be spelen, ls een andere vraag. Men ziet, het wordt steeds moeilijker Jn Amerika kampioen te wor den. TRUCS VAN AUTOGRAFEN-JAGERS. Men ver telt thans in Engelsche literaire kringen een ge schiedenis van een jongedame, die geld noodlg had en die had ontdekt, dat men voor oen auto gram van Bernard Shaw tot f 100 betaalde, naar verhouding van den inhoud van het schriftuur. Om zich nu een orlglneele uiting van den too- neelsohrijver machtig te kunnen worden schreef ze hem als volgt: „Zeer geëerde heer Shaw. Ik heb Juist een heel lief varkentje gekregen en lk wilde het naar U noemen. Kunt U zich daarmee vereenigen." On middellijk daarop kwam het volgende antwoord. Mijne lieve. Ik kan mij er geheel en al mee ver» eenigeh. George Bernard Shaw. Een dergelijke wijze, om geld te verdienen, ls eigenlijk niet ongewoon en onder de groote me nigte van handteekeningenverzamelaars. die men de muskieten van de literaire wereld heeft ge noemd, zijn er vele die heelemaal niet uit bewon dering of uit verzamelwoede de geschriften van beroemde mannen trachten te verkrijgen, maar uitsluitend geld te verdienen. Ook vroeger zijn groote mannen op deze wijze uitgebuit en men heeft daartoe de verschillend- ste trucs aangewend. Zoo schreef eens in het midden van de vorige eeuw een Franachman namens Petard, aan een groot aantal beroemde letterkundigen. In zijn roe renden ibrief vertelde hij, dat hij zelfmoord wilde plegen en dat slechts een troostwoord van den aangebeden dichter, wiens geschriften het eenlge lichtpunt waren ln zijn troostelocfb bestaan, nem wellicht kon weerhouden aan zijn voornemen ge volg te geven. Diep ontroerd antwoordden de meesten hem. Charles Dlckens, George Sand, Dumas, de vader en vele anderen techreven hem lange verhandelingen, waarin zij uit de diepte van hun levensopvatting, hem met nieuwen moed trachtten te vervullen. De medelijdende zielen, wa ren niet weinig teleurgesteld, toen hun brieven wel dra op de autografenmarkt kwamen en goede prijzen maakten. Een andere verzamelaar schreef aan Carlyle, dat hij de bezitter was van een reederij en dat hij een nieuw schip van stapel wilde laten loo- pen, dat hij met den naam van Thomas Carlyle wilde doopen. Hij verzocht daarom de toestem ming van den „Wijze van Chelsea". Carlyle haastte zich om zijn toestemming te geven en de hoop uit te spreken dat het goede schip Thomas Carlyle onder gelukkiger teekenen zijn koers mocht nemen dan het Thomas Carlyle, de man, had gedaan. Tegenwoordig ls het een zeer gezochte truc aan beroemde personen brieven te sohrljven, waaraan aan den kop ln soboone letters de naam van een heelemaal niet bestaande wetenschappelijke In stelling $>f bibliotheek staat. In zulk een brief wordt meegedeeld, dat bedoelde academie beslo ten had den grooten man ter waardeering van zijn groote verdiensten het eerelidmaatschap aan te bieden. Het ls merkwaardig, (hoewel dankbe tuigingen daarop nog Inkomen. Maar zelfs, wanneer men brutaal en op den man af een beroemdheid om een handteekenlng vraagt, is de kans groot, dat men die krijgt De Engelsche dichter Robert Louis Stevenson, die bekend stond, dat hij nooit autogrammen gaf, schreef eens op den achterkant van zulk oen be delbrief: „de duivel moge die verzamelaars halen" en onderteekende deze woorden met zijn volledi ge handteekenlng en veroorzaakte natuurlijk den verzamelaar door het toezenden van deze vcr- wensohing een bijzonder genoegen. Bij den be roemden Amerikaan Horace Greeley bereikte iedereen zijn doel, die volhardend genoeg was. Want. nadat hij tal van verzoeken onbeantwoord had gelaten, antwoordde hij tenslotte eigenhan dig: „Ik geef niemand, wlen dan ~ook, mijn hand schrift?'

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1928 | | pagina 9