Courant
UIT MIJN SPORTLOOPBAAN
Raad van Schoorl.
Tweede Blad.
Brabantsche brieven.
•oo..
gk
90J
Zaterdag 28 Juli 1928
71ste Jaargang. No. 8295.
bovenop altten i
©indelooxen, s&ttea keekwalk.
Zoo was 't net! Ge kent toch wel 'nee keekwalk. Da
zijn die hotsende, botsende, rotzendeachotsende kar-
mlsdlngan naast de karresèl.
Toen 'k 's aves aan den wal kwam, toen was 't alle
maal vrlmd dat de boelevaar en de kefees en 't Koer-
haus nle op en neer gongen. Maar keb dus 'n zeereis
gemokt en da's meer as Trui me kan navertellen. En
gij, amlco, g'et er 'n Btukske van In oew krant. Die
spouwerij motte maar deurschrabben, anders lach Trui
me nog uit, want de beste stuurlui staan aan den wal.
Vandaag he 'k gezwommen. In de bèn-miekst. Maar
daar zijn meer overwinnlngen-ter-zee te behalen, aml
co, as op zo'nen hèrlngklomp.
En lk kan er niks aan doen, maar 'k zie liever die
zeenimfen in d'r kleurige badpakskes as die botjes en
schollekes die op apegapen leggen, amlco. Man, wa-d-
ctddon e® plezier, to«n lk dmr saa kwam «tappen.
'k Dee dlerekt mee, da snapte en al gauw stbog lk la
d'n kring en deejen z'n spelleke, waardeur lk kopke
onder geraakte. Ze wouwen me „nemen", maar lk dee
of lk gek was en docht: nou kan lk zonder liegen aan
Trui vertellen, da 'k tusschen de vèrkens gezeten eb.
Da ze gin krulstèrtje hebben ollee, zoo nauw motte
hle speuren as ge veur oew lol uit bent!
Amlco, lk schel d'r af. Keb oew dit brlefke geschre
ven In d'n Vergulden Vos op Schevenlngen, kamer 13.
Ik gaal m'n sehoenen buitenzetten, die poetsen ze
veur me zonder veul vleren-en-vljven zooas op den hof
al tij en mèrgen gaal lk weer verder op awetuur. Dus,
amlco, wel te rusten!
As altlj, de beste groeten van oewen
toet a voe
DRé.
ha
Den Haag, 24 Juli 1928.
Zooas ge ziet, zit lk ln den
Haag. Ja, amlco, as 't zomer
f», dan mot ik 's ln den
Haag gewlest zijn anders ls
•t gin zomer veur me. Da-d-
28| hoort er zoo zeker bij as 't
L...U»^rHn non 'n virbori
.'Krulstèrtje aan
En d
vèrken.
dat et zomer ls, zulde
me nle teugenspreken. Wa-
d-ls 't wèerm. Laat lk oew
zeggen, 't is gin smoesje,
maar de vaste waarheid, da-
d-hler ln d'n omtrek duven-
eiers uitgebroed zijn deur
de zon. Mevrouw Duif, die
mee de teugeswoorige mode
mee schijnt te doen, wou gin kinderkes. Toen ze dus
d'r eikes kwijt was, liet ze de boel in den steek. Me
neer Duif piepte-n-'m ok kindjeskrijgen is gin man-
1 nenwerk en lot nouw de kiekens uitkomen deur 't
gelcoester van de zon! 't Hee 'n horke geschild of de
zon had er spiegeleiërs van gemokt inplots van kieken!
Maar 't ls niks geworren, want de zon is maar 'n heel-
droge min, amico! Hoe goed ze 't bedoelt, ze kan die
kleine opvreters nie den kost geven en zoodoende was
ten slotte heel 't kraambed van de zon, nog veur niks.
De èrme beestjes zijn doodgegaan. Da's m'n leste Ul-
venhoutsche ondervinding veurloopig, maar ze was van
|ën aard da'k teugen Trui zee: „Trui 'k gaai naar' de
>Handsche viel Luumjère, naar de Lichtstad den Haag.
ter eenige dagen wordt daar op 't Malieveld de vee-
jtoonstelling geopend en 't bloed krupt waar 't nie
Igaan kan!" „Soort zuuk soort", dikte Trui nog wa-d-
"aan en mee 'n uur later zat lk in m'nen trouwjas en
plepte-n-'m. Zoogauw as 'k ln den Haag was hè'k 'n
iaangezichtskortje gekocht, mee 'nen postzegel va^i an-
derhalven cent en naar Trui gestuurd veur lk 't verge
ten zou. De veetentoonstelling op 't Malieveld daar
hè 'k verder m'n menschen veur. Da lees lk hier 's aves
wel in de kranten of ik spaar ze op en lees ze mee 't
naar huis gaan ln den trein en kan ik Trui 'n schoon
verslag geven van de krantenmannen! Ja, lk gaai hier
tusschen de vèrkens en de koeien zitten, 'k Weet wel,
waar lk liever tusschen zit, hier! Maar da's zooveul as
iprievee. 4
'k Zal oew 'nen anderen ibak vertellen. Maandagmor
gen, om 'n uur of 2euven, liep lk op Scheveningen en
daar was nog gin klep te zien. 't Is kasjeweel zoo laat
die lui hier uit de veeren komen. Ik staal lor pas onj
half zes op omda 'k veur me plezier op stap ben,
maar daar zijn d'r hier verscheiJene, die dan pas goed
en wel ln de krullen kruipen.
Maar 'k liep daar dan en kwam as vanzelf aan de
iheveningsche vlsschershaven terecht, 'n Paar vlsschers
m sjuust bezig om d'r schipke veur de vaart in orde
jtl maken. „Goeienmèrgen," zee lk. Ze keken me 'n
Wetje wantrouwig aan; „goeienmèrgen", zee ik weer.
U Pjlorregen," zeeën ze. „Gade 'r op uit?" vroeg ik. Affijn,
1 om kort te gaan, ik stapte al gauw op dek om er wa
n«er van te zien. 'k Gaf 'n paar sigaren'weg en die
lifljen wonderen. Veur 't eerst kreeg 'k overal antwoord
Keb wel gemórken, ze zijn daar nie zoo amikaal as
bU ons op Ülvenhout. 'k Vertelde van m'n eigen bedrijf
«zoo en van Ulvonhout en van Trui en van Dré den
vorver en van d'n kloinen Dré, m'n kleinzeuntje en we
wieren dikke vrienden. „Heb je welles gevèren?" vroeg
dfl baas... „Ja", zee lk, „bij ons op Mark, maar nog nooit
op de zee." Er\. amlco, nouw motte me geleuven, keb
op zee gowiest. Toen 'k 'n uurke ver in do zoo was, as
•erateklas passezjler, mee m'n botten op 'r\, hèrlngton-
neko, on toen de pier mee 't paweljoen op 'n kookepan-
neke leek, da-d-in zee stak, toen gong et zoo'n bietje
draalen in m'nen bulk. „Vlsscher," zee ik, „as 't 'n bietje
wil, dan gaal lk spouwen!" „AJJet dan mèèr over boord
doet", lachte-n-le. „da's goed voor de botjes. Die worden
•r vet van."
Affijn, amlco, keb toen de botjes aan den kost ge
holpen, dieën dagl Toen klkkerde-n-lk-weer op. Maar da
verdijde ding, da schipke, lag gin memont stil. 't Lag
I net te wlcmelen, op-on-neer cn heen-en-woer, as om de
kets restjee van m'n ontbijt los te schudden, 'k Docht,
1: gaal maar wa-d-op-en-neer loopen, maar da viel om
de gatsamme nie mee. Of beter gezect, 't viel te veul
»ee, want in 'n mementje lag lk languit veurover op
|«'n bakkes, mee m'n tronie ln de visch, die me al
jsdden gevangen. En 'n krab mokte van die gelegen
heid gebruik om me ln m'n oor te bijten. Ik kraffelde
j op. zoo goed en zoo kwaad as 't gonk en zooht m'n
tonneke weer op. Na die veuratelling kreeg»ik m'n
twaalfuurke, 'nen scheepskeek. Da's kost man. Dan
öiagde wel 'nen nijptang in oewen bek emmen, om .da
goedje te bijten. En droog! Zeezand is er spek-in-de
Pan bij. Keb toen m'nen trouwjas uitgeschoten en m'nen
boord afgedaan en da ding 'n opduuvel gegeven dat et
«rokte En toen 'k mee kruimeltjes gelijk da ding naar
binnen geslikt had, toen wier ik weer 'n heel ander
mensch.
'k Zee teugen die vlsschers, „as g'oolt 's in Ülvenhout
-komt' da" motte bij mijn komen. Hier he'k nouw
l II scheepskost, maar dan krijgde boerekost en dan zum-
IH *ne '8 zien wie 't dan wint Spouwen doede dan maar
Üh ^'n me8^°°P' daar groeien de piepers van." En me
Memelden steeds maar verder, 't Was er lekker op
«se. Koel en zuiver. Want as ge altlj op d'n akker zit
en dan in den Haag en Scheveningen rondslentert dan
verlangde naar 'n bietje zuivere lucht Die blauwe ben-
lene- en oliedampen is om de ziekte in oew longen te
rijgen. „Er komp 'n bietje bries", zee de schipper. „En
lnd ok", zee ik toen en toen begonnen die kerels te
achen as gekken. „Bries is wind," lee er toen eenen uit
;.Zeg da dan dierekt", zee ik. „Maar doe me 'n lol, as
nog meer gaat briessen, dan op huisaan jongens, 'k
Vüul er niks veur om ln de plomp te briessen." En *k
m ,n°S nIe gezeet> kreeg 'nen golf zeewater
er m'n beste pak, da 'k net zoo goed in de zee had
urmen waaien. „Dat frischt op, Dré", zee te stuurman.
op naar de schans, mee oew opfrisscherkes", was
n uitnoodiglng. „Ge begaait heel m'n trouwpak." Maar
droogde nogal gauw op ln den bries, maar toch docht
vj1 Wou da 'k maar op 't Malieveld zat, tusschen de
«ten. 't Is me hier te vochtig en te wiemellg. Hoe
kerels op 'r klompen op zo'n vet, wiemelend vloerke
ln Btaan 18 m^n 'n raadsel. Ze staan net zoo vast
ttleen visschenglibber as lk in d'n koeienblubber.
elk golfke dat er kwam, daar gong da zeekasteel
doazttQ kwam b.v. Ca vraag omar vonm, bos Ik, om
eens iets te noemen, den linksbuiten wist te bereiken,
daar die toch uit den aard der za&k niet zoo erg dicht
bij mij ln de buurt was. Dergelijke mededeelingen geef
lk door vla andere spelers of lk kies een gunstig mo
ment uit, b.r. het nemen van een oorner op het doel
der tegenpartij. Door het aanmoedigingsgeachreeuw van
de toeschouwers gaan natuurlijk mijn aan de spelers
gedane mededeelingen voor de ooren van het publiek
teloor, anders zouden die zeker dikwijls genoeg gehoord
zijn. Voor de spelers ls het met* de aanmoediglngskreten
heel dikwijls precies hetzelfde: door het vuur van het
spel medegesleept, worden die kreten, dat gejoel, dat
gebrul soms, heelemaal niet gehoord. Vooral wanneer
men zelf den bal speelt, merkt men van het publiek ln
het geheel niets, zóó is de aandacht op bal en spel ge
concentreerd. In menige luwte van het spel echter, is
een aanmoediging van het publiek dikwijls zeer op zijn
plaats en spoort de spelers tot hernieuwde kracht»-
inspaning aan.
door
HARRY DéNIS c. i.
Speciaal voor ons geschreven ter gelegenheid van
het Afleggen van den Olymplschen Eed.
Het spreekt vanzelf, dat ik, na de verschillende on
aangename, zij het onware berichten, welke er eenigen
tijd geleden over mij in verschillende bladen opdoken,
mij tweemaal bedacht heb, alvorens ik mijzelf nogmaals
en nu uit eigen beweging aan publiciteit ging
blootstellen. De aandrang echter, die er van één mijner
vrienden, die journalist is, uitging, was van dien aard
en mijn oorspronkelijke, weigerachtige houding werd
door hem op dusdanige wijze „bewerkt", dat ik hem op
een onzalig oogenblik, toen hij mij in een ledige coupé
van den trein Den Haag—Amsterdam te pakken kreeg,
beloofde, in een artikeltje iets over mijzelven en mijn
sportloopbaan te vertellen.
En ziehier het resultaat:
NAAR INDlë.
Niet iedereen weet, dat lk ln Den Haag geboren ben.
Nauwelijks echter had ik den aanvalllgen leeftijd van
één jaar bereikt, of ik verliet Holland in gezelschap
van mijn ouders. Ik mocht toentertijd namelijk nog niet
aileeu reizen! Onze bestemming was: Noderlandsch-
Indië en, naar ik later uit betrouwbare bron vernomen
heb, was de reis buitengewoon mooi, doch tevens bi
zonder stormachtig. Twee jaren lang woonden wij te
Soerakarta, waarna wij verhuisden naar Batavia, waar
wij tlon jaar bleven.
In don' vrijen tijd na de schooluren ging lk dikwijls
kijken naar „het voetballen", een sport, die door de
„groote Jongens" op het Waterloopleln werd „bedreven".
Al heel spoedig kende lk alle goede spelers bij naam
en voornaam en wist alle blzonderheden over hen te
vertellen, tot lk eindelijk vond, dat Ik zelf ook wel eens
met de beoefening van dit spel, dat mij zoo'n groote,
allesoverweldlgende belangstelling inboezemde, kon gaan
beginnen.
DE EERSTE POOI NOEN.
Die eerste beoefening ging al heel eenvoudig toe! In
plaats van goal-palen gebruikten wij jassen, hoeden of
petten, kortom alles, wat maar binnen ons bereik kwam
en dat dienen kon om een goal voor te stellen. Die
„vlakke" goals hadden hun voordeel: was er een bal
„te hoog" voor den keeper, dan klonk het in koor:
„Over!" en „hij zat niet!" Een bai hadden wij natuurlijk
ook. Soms was het een lnelkaargedraaide prop papier,
die met een stuk touw stevjg omwonden was, zoodat
ie 't wel een uurtje kon uithouden; een anderen keer
en dan was het feest! was het een tennisbal van
een der groote broers van één van mijn vriendjes.
Spelers waren er in overvloed; we speelden soms par
tijtjes met in de dertig „man" maar dat kwam er
niet op aan! Het spreekt echter vanzelf, dat het spel
niet dadelijk op wat men noemt hoogstaand peil stond,
doch we maakten vorderingen en wat is meer noodlg
om de animo voor het spel aan te kweeken!
TERUG IN ROLLAND EN LID
VAN H.B.S.
Het het zij toen ik in 1911 in Holland terugkwam
en mijn ouders in Den Haag gingen wonen, werd lk
lid van de club, waarvan lk thans nog deel uitmaak:
H.B.S. Mijn oefeningen op het Waterloopleln te Bata
via schenen in zooverre vrucht te hebben gedragen, dat
men mij in het derde elftal plaatste. Hetzelfde jaar
nog speelde ik eenige wedstrijden in het 1ste elftal. Ik
was toen vijftien jaar; zou ik aan boksen gedaan heb
ben, dan zou men mij hebben moeten lndeelen in de
klasse „extra-licht-vedergewlcht". Juist in Ï911 maakte
mijn vereenlging een zeer zwaar jaar door, daar zij
door gebrek aan goede spelers de laatste in haar af-
deeling zijnde degradatiewedstrijden moest spelen.
Tot het seizoen 1912/1913 moest ik wachten tot lk de
finitief in het hoogste elftal een plaats kreeg. Ik speel
de toen in de voorhoede: In 1915 echter verhuisde ik
naar de rechts-backplaats en bleef die tot op heden
bezetten, hoewel ik nog eenige malen als centra-half
optrad.
Ten gevolge van den grooten oorlog werd er eerst
in 1919 weder Internationaal voetbal gespeeld. Den eer
sten wedstrijd tegen een ander land speelde Nederland
toen te Amsterdam en wel tegen de Zweden. Deze
wedstrijd vond plaats in Juni en dat was de eerste
maal, dat lk deel uitmaakte van het nationale team. I
INTERNATIONAAL EN
INTERNATIONALE WEDSTRIJDEN, j
Toen het Nederlandsche Elftal gedurende de Amster- I
damsche Olympische Voetbalwedstrijden te Rotterdam
tegen België speelde, bleek het, dat men van het aan
tal internationale wedstrijden, die ik gespeeld heb, goed
aanteekening had gehouden, want men deelde mij mede,
dat dit mijn vijftigste internationale match was. Ter
gelegenheid van dezen 50en wedstrijd kreeg lk verschil
lende brieven en telegrammen, waaronder er eenige
waren, welke een gelukwensch inhielden met mijn
j vijftig j a r 1 g jubileum! Daar ik precies 31 jaar ben,
I lijkt mij dit wel een beetje erg voorbarig! Vooral, om
dat er luidjes bij waren, die mij er nog vijftig bij
wenschten
Het spelen van wedstrijden ln het buitenland is steeds
buitengewoon gezellig en prettig. Waar men ook komt,
overal en altijd slooft men zich uit om het den leden
van het vertegenwoordigende elftal zoo aangenaam mo
gelijk te maken. Buitgewoon aangename herinneringen
heb ik aan mijn eersten buitenlandschen tour, dien ik
met het Nederland sch Elftal ln 1919 maakte naar Scan
dinavië. In Stockholm werden wij met 41 door de
Zweden verslagen, die daarmede revanche namen voor
de hun door ons in Amsterdam eenige maanden daar
vóór toegebrachte nederlaag. Te Christiania thans
Oslo speelden wij tegen te Nooren gelijk.
Het zou mij te ver voeren, indien lk alle wedstrijden,
die ik als lid van het Nederlandsche Elftal tegen bui
tenlanders gespeeld heb, ging opsommen en het zou den
lezer ook zeker spoedig gaan vervelen. Dien tocht naar
Scandinavië wilde ik echter even memoreeren, omdat
het mijn eerste buitenlandsche tournée was en omdat
de buitengewoon sportieve ontvangst mij steeds is bij
gebleven.
DRIE OLYMPIADES.
Gedurende mijn voetballoopbaan heb lk drie Olym
piades medegemaakt en wel ln 1920 te Antwerpen, die
van 1924 te Parijs en nu dit Jaar te Amsterdam. Van
de verschillende wedstrijden, welke ik gedurende die
Olympische Spelen heb medegemaakt, vond lk die te
Parijs ongetwijfeld de aangenaamste. Wij hebben daar
ook het meeste succes gehad. Ieder, die zich echter de
onaangename incidenten van den halven eindstrijd
herinnert, dien wij in 1924 tegen Uruguay moesten
spelen, zal zich afvragen: Hoe is dat mogelijk? Doch
lk wil er mijn lezora op attent maken, dat, naar mijne
meening, het elftal, dat ons land op de Parijsche
Olympische Spelen vertegenwoordigde, zeer waarschijn
lijk „als geheel" het beate elftal ia geweest, waarmede
ik in een internationalen wedstrijd ben uitgekomen. Ik
ben er dan ook zeker van, dat de 21-overVinnlng,
welke Uruguay In dien wedstrijd uit het vuur wist te
slepen, op het kantje af bohaald is, daar wij tot de
rust met 10 de leiding hoddon en de tegen ons gege
ven penalty slechts de schaal in het voordeel der Uro-
guanen deed overslaan.
Hot spel der Zuid-Amerikanen ln het algemeen en
dat der Uruguanen in het bizonder, is van een buiten
gewoon gehalte. De technische vaardigheid, de lichame
lijke ontwikekling en lenigheid dezer spelers, gepaard
aan oen geweldig sterk ontwikkeld gevoel voor het spel,
maken hen tot vrijwel onoverwinnelijke tegenstanders.
Vergeleken bij het spel, dat zij to Parijs vertoonden, kan
ik niet zeggen, dat zij zijn vooruitgegaan. Ik wil daar
mede niet beweren, dat het tegenovergestelde waar is,
doch het viel mij op, dat zij in Amsterdam het spel veel
korter hielden. Als lk daarmede het spel der Argen
tijnen vergelijk, don is dit voor mij veel aantrekkelijker,
omdat het moor open spel la. Ook de Chllonen hebben
in hun spel iets sympathieks on ook op hen ls onge
twijfeld een vonk van het Zuid-Amerlkaansohe vuur
overgesp&t
In vergelijking met het spel der Zuld-Amsrikanen valt
het kunnen der Europeescbe elftallen van than» onge
twijfeld af. Indien men mij zou vragen, welk land bij
de huidige Olympische Spelen met het sterkste verte
genwoordigende elftal uit Europa ln het Stadion is ver
schenen dan zou lk, eerlijk gezegd, het antwoord
moeten schuldig blijven. Hot ls natuurlijk voor een
buitonstaander niet doenlijk de lndivdlueele capacitei
ten dor verschillende spelers van andere landen te bo-
oordeelon, na hen één wedstrijd te hebben zien spelen.
Een zeer algemeene opinie over ons eigen elf
tal is echter gemakkelijker te geven. Men heeft be
weerd, dat het Nederlandsche voetbal achteruit gaat
Op welken grond deze bewering gebaseerd is, ontgaat
mij ten eenenmale. Ik ben ervan overtuigd, dat alle
spelers in den wedstrijd tegen Ururguay zich volkomen
hebben gegeven. En het kan voorkomen, dat een land
gedurende eenigen tijd sukkelt met eon keeper, een
backstel, een middenllnle of een voorhoede maar
daaruit mag niet geconcludeerd worden, dat het voet
bal van zoo'n land achteruit gaat! Het is zuiver tijdelijk
en misschien komt zoo'n land reeds een volgend sei
zoen met een elftal, waaraan, menschelijkerwijze ge
sproken, niets hapert!
EENIGE OPMERKINGEN
OVER HET SPEL.
Daareven had ik het over de spelkwalitiet van do
Hollanders, zooals die op het oogenblik ia Naar aan
leiding van het tegen ons vertoonde spel der Urugu
anen en de wijze, waarop b.v. ook de Argentijnen van
hunne voetbalcapaciteiten hebben blijk gegeven, zou ik,
als men zou willen Bpreken van „fouten", die ons, Hol-
landsche voetballers, momenteel nog aankleven, willen
spreken van gebrek aan techniek en, als men dit ten
minste ook een „fout" zou willen noemen: het gebrek
aan gevoel. Met „gevoel" bedoel ik hier: het gevoel
om zich vrij te maken. Ieder, die wel eens een match
tusschen Engelsche prof. elftallen gezien heeft, zal
weten, dat op een veld van twee-en-twlntig spelers hij,
die den bal heeft bijna nooit de voornaamste is.
Integendeel, de andere 21 zijn de hoofdpersonen. Ik
bedoel hiermede dit: hij, die den bal heeft, moet voor
zoover de techniek aangaat natuurlijk weten, „wat
hij ermede doet", doch de beste techniek van zoo'n spe
ler helpt hem geen zier, als hij verplioht is, den
bal zoo te spelen, dat de tegenpartij hem in haar bezit
krijgt; m.a.w. als zijn tien medespelers niet in staat
blijken te zijn, zich zóó op te stellen, dat zij een gun
stige positie innemen om den bal verder te krijgen niet
alleen, doch ook zóó te staan, dat hij hun den bal, hetzij
met een korten centra, hetzij met een langen trap kan
„aangeven". De Bpelers der tegenpartij op hunne beurt,
moeten zorgen, dat de anderen 'allen „gedekt staan". En
dit dekken nu wordt hun wederom moeilijk gemaakt
doordat het spel „in gang" moet blijven er moet be
weging, voortgang in zitten. En dit gevoel is haast niet
aan te kweeken, men moet het hebben; hoewel natuuiv
lijk van het zien van goede wedstrijden veel geleerd
kan worden, evenals een pa» beginnend blljartspelor
veel kan loeren van het zien van goede partijen. Hij
leert daarvan hoe een goed biljarter de ballen raakt,
caramboleert en de ballen weder bij elkander brengt
„speelt voor de positie", zooals men dat noemt.
AAN DE JONGEREN.
Alles bijeen genomen, kan ik gerust zeggen, dat de
eport in het algemeen en het voetballen in het bijzon
der mijn algebeole sympathie heeft En ik bon ervan
overtuigd, dat een verstandige opvoering van de sport
beoefening niet anders, dan ten goede kan komen aan
de beoefenaars. Het beoefenen van sport kweekt men-
schenkennls, het leert zelfbeheersching on vlug en doel
matig handelen op het juiste moment. Maar men moet
zich hoeden voor overdrijving. Het „ne quid nimia" der
oude Romeinen is ook hier van toepassing. Natuurlijk
moet e»n ieder, die in de sport iet» wil bereiken, zor-
gea, dat zijn lichaam in training en conditie blijft BUJft
het lichaam in training, dan kan men ervan opaan, dat
de geest ook in goede conditie blijft— on dat het ka
rakter gevormd wordt zóó, dat het volkomen geschikt
wordt voor den strijd des levens «en strijd, die wij,
menschen, nu eenmaal allen te strijden hebben
(Nadruk verboden.)
H. DéNIS.
TRAINING
En nu kom lk vanzelf bij de training. Ik kan gerust
zeggen, dat voor deze Olympische Spelen door onze
luidjes al het mogelijke is gedaan om zoo goed moge
lijk in conditie te zijn. voor den wedstrijd. Het spreekt
vanzelf, dat bij training een groote mate van medewer
king van de zijde der spelers-zelf vereischt wordt. Van
verschillende ploegen voetballers van vreemde landen
heb ik, om eens een voorbeeld te noemen, op de deel
nemers-tribune spelers zien rooken. Dat kwam bij ónze
jongens niet voor!
Wat mijn eigen training betreft, het eenige, dat
ik doe Is: niet rooken en lk kan dit gemakkelijk laten,
ómdat ik nooit veel om rooken heb gegeven; verder
heb ik altijd veel gedaan aan „sandow", hoewel dit
natuurlijk op zichzelf voor voetballen geen voldoende
training ls. Wat ik steeds wil behouden is mijn snel
heid. Daarom loop lk, als ik ertoe in de gelegenheid
ben, eenige malen het veld rond en start een keer of
zes, zeven voor de 50 Metor.
AANVOEREN EN HOE HET PUBLIEK
OP DE SPELERS WERKT.
Men heeft mij wel eene gevraagd, hoe Ih het toch
klaarspeelde om mijn medespelers een verandering van
spel- taktlek of een opmerking kenbaar te maken. En
Vergadering van den Raad op Donderdag 26 Juli
1928, des middags 3 uur.
Alle leden zijn aanwezig.
Voorzitter de heer Baron van Fridagh, burge
meester, secretaris de heer Smits.
De Voorzitter opent deze zomervergadering en zegt
dat de volgende vergadering, de Septembervergade-
ring, weer 's morgens zal worden gehouden, doch dat
deze vergadering voor de menschen die pensiongas
ten hebben op dit uur is uitgeschrevèn.
Het ligt in de bedoeling op 15 Augustus de reke
ningen na te zien.
De notulen worden gelezen, ze worden onveranderd
vastgesteld.
Mededeelingen en ingekomen stukken.
De Voorzitter deelt mede, dat van 'Ged. Staten nog
niet is verkregen, de machtiging tot het aangaan van
een overeenkomst met de gemeente Warmenhuizen,
t.a.v. het schoolgaan van de kinderen van Schoorldam
op de school te Schoorl. In de courantenverslagen
heeft men kunnen lezen, dat de kwestie weer van de
baan is, voorloopig schijnt de vrede er weer getee-
kend. -Meer wil spr. er in openbare vergadering niet
van zeggen.
Voor herstelling van den Voorweg was nog f 200 be
schikbaar en verwacht'wordt dat de weg met dat 'be
drag weer in den vorigen bescheiden staat gebracht
zal kunnen worden.
De schoorsteenbouw wordt ter 'hand genomen en
het daarvoor toegestane crediet verwerkt. Begonnen
zal worden met het noord-oostelijk gedeelte van de
gemeente.
an den burgemeester was verlof verleend om van
15 Juni tot 3 Juli buiten de gemeente te vertoeven.
Ged. Staten hebben goedgekeurd de igron druiling
met J. dé Jong en de gemeentebegrooting dienst 1028.
