Westfriesse Vertellingen
Brabantsche brieven.
Geen vlieg
in huis
Derde Blad.
Staatsloterij.
als ge sproeit met
Gemengd Nieuws.
Het bronzen tijdperk.
Het luchtschip de R. 101.
250.000 Politieverordeningen in
Duitschland.
Zaterdag 25 Augustus 1928.
71ste Jaargang. No. 8311
Trekking van Donderdag 23 Aug.
3e Kiaaso 4e Lijst
No. 8561 f 100.
Pryzon van f 45.
102 246 287 406 639 3039 1194 1347 1806
2805 2839 3141 3440 8478 8743 4202 4737 5296
0607 5681 5945 5981 6081 6408 6504 7030 7310
7391 7533 7965 8062 8254 8277 8387 8017 8GO0
8913 8942 9242 9585 9813 0075 10240 10291 10538
10691 10718 10852 11020 11190 11308 11376 11457 11638
11917 11069 12032 12329 12600 12651 12866 13300 13351
18598 14302 14375 14392 14646 14659 14782 15210 15847
10045 16210 16239 16513 16573 16705 16743 16811 16991
17303 17443 17662 17834 17930 18110 18417 18792 18961
19001 19472 19770 19799 19809 19904 20015 20813 20890
Ulvenhout, 21 Aug. 1928.
Menler,
Staal Ik me daar verlejen
treek op de wel, m'n koei
en te bekijken, (d'r was er
eene bij die 'k 'n paar da
gen* ln hopservaaale hlew,
zooaa d'n veearts da noemt)
toen 'k vlak boven m'nen
kop 'n herrie en 'n lawaai
boorde as 'n oordeel. In
m'nen eersten schrik bukte-
n-ik en hlew m'nen kop mee
twee handen vast en Het
m'n pijp in 'n eoevenierke
van de koelen vallen. Wa
maar gelukkig was, anders
was ze kepot gewlest. En
toen 'k ze'r ultgevlscht had sting me daar, gatsamme-
llevebben, 'n vllegmesjlen op m'nen grond tusschen de
koelen. Ik er op af. 'k Was glooiend, da voelde! En
daar ston lk. „Goeie morgen", klonk er Ineens 'n vrin-
delijke stém uit 'nen bonk leer. En moteen schoof dleën
hoop-leer twee groote brilleglazen omhoog en toen kreeg
In in de gaten da-d-et 'nen mensch was. „Bende gij
noeuw 'nen aviejeteur?" vroeg lk? „Dat ben ik", zeet-ie.
„Zoo, zoo," ik weer, „dan magd-oew aviejeteursschool-
geld wel trug gaan halen, manneke, want as gij nouw
denkt da-g-ier op Schiphol of Waalhaven of Soester-
'berg of Gilze-Rijen bent, dan ben d'r .glad neffen. En as
koei van me tot mosterd had gevlogen, dan..."
„Waar b?n lk hier, 'boertje?" „Lot me uitspreken, boer,
dan hadden ze jouw daar nooit meer terug gezien! En
nouw gij." „Kijk eens," zeet ie, „lk zal er eerst eens uit
komen en als jij me dan 'n handje helpen wilt, dan mag
je strakjes mee de lucht in!" „k Wil oew wel 'n bietje
op dreef helpen," zee lk, „maar ik gaal mee jouw nle
vliegen, vader, nouw bende in den koeienblubber ge
daald, dan landen we misschien wel op 't kerkhof! En
as 't zoover Is, dan rij ik daar naar toe." Toen sting
ie op d'n grond.
„Vertel me nouw eerst eens waar ik hen." „Ge ben-
d-ier in 't schoone land van Ulvenhout zee lk en toen
wiest le nog niks, docht ik.
„Ach, zoo," deed ie mee 'n gebaar van verrassing,
„dan moeten hier ergens Dré en Trui wonen, ken je
die?" „Zo'n bietje." zee ik. „Bende hier al meer uit de
locht komen vallen?" „Neen, maar ik ken Drê van tfn
Brabantsche Brieven in de krant." Met kwam Trui. daar
uit de verte aandraven. Ze liep ae ons brandweer. Jfouw
zumme-n-et-ebben, dooht 'k. En jawel horre, van twin
tig meter af riep z'al: „Dré, wa-d-emme nouw weer aan
ona fieta hangen?!" En toen ae vlak bij waa, hong 'r
'nen knaap van 'non druppel nan d'r mopneua van 'nen
pljpekop grotto. Of 't nouw daardour was weet ik zoo
not nio, manr d'n avlejotour rlop plotaolink: „m'n kop
eraf als dat Trui niet la!" „Lot zitten dleön kop, jong,"
zee lk, „andere komt da ding daar veurlooplg nog nle
van m'n welland af on 't la Trui trouwens ok!" „Dag
Trui," zee-dleën lucht-sloeber. En Trui keek me-n-ls
nan en in d'r oogen sting duidelijk te lezen: wa-d-la da
veur 'nen pisang? „Neemeniekwalek," zeo meneer von
Pisang-tot-Bananus toen. „magik me effe voorstellen,
lk ben Kraft, van de Rotterdamsche Hero." Toen gong
me 'n lipht op. „Ojee, nouw begrijp ik de zietewaslo,"
zee ik, „ge mot netuurlijk aan d'n Akkedeemlesingel
zijn in Berda, bij de Hero. Ge vlieg zeker in bus-gruun-
tes. Ik doei daar ok zaken mee, Kraft, dus dan bende
nog nio hoolemaal uit de kontrijen." Kraft lachte toen
en zee: „neo Dré, lk vllog niot voor do Hhhero, maar
voor de Eeroklup in Rotterdam. A-e-r-o aoro dat
boteokent: Llucht. Rottordamscho Lucht-Klup, zio jo!
Affijn, om kort to zijn, mo zijn naar huls gegaan en
emmon Kraft wat te bikken gogoven, want onder ona
gezeet, hij zag blauw van d'n honger en zukke gnnten
hok 't liefste. Hij was gedaald omdat z'non bonzieno op
was. Kob toon 'non knecht zouvcntlg liters laten halen
on die goot Kraft later allemaal in d'n vleugel, 'n Rare
plak, maar elk vak co z'n eigen rarltljten. Langzamer
hand kroeg ik toch lol in 't gevalletje en dieën kérel
lo^k me zoo zeker van z'n zaak, da 'k inwendig besloot:
as ie mo weer vraagt, doe-k et! Ik was dus zoo hartolijk
meugelijk, gaf 'm nog 'n krüksko bier en 'n sigaar en
zoo en op 't lest kon io vour z'n futsoen nle beter doen,
as nog 's vragen of lk mee omhoog gong. „As ge 't dan
zoo gère het, zee ik, veruit, me gaan toch hie dood veur
onzen tijd!" Toen hadde Trol motto zien, amico! D'r
mondje gong van stomme (stomme!!) verbazing zóó ver
open, as 'n broodtrommel en d'r oogen wieren zoo groot
as inktpotten. „Da zulde me toch nie aandoen, Dré", zee
ze as 'n Sara Berrenaar, zóó tragisch! „Trui, mokt 'r
nouw gin drama van", vroeg ik, ,,'k wil ok wel 's gaan
kijken hoe-g-et er daarboven uitziet en dit beloof ik
oew, hartelapke, as 'k Petrus teugenkom, dan bestel ik
twee besproken plotsen: één veur jouw en één veur mijn,
vlak naast mekare! Of anders 'n tweepersoons kanne-
pee!" „Sp'ottert," schol Trui, „en da vlak veur zoo'n ge
vaarlijk werk, ge kreeg mijn d'r veur gin duuzend gul
den in. Blijf d'op d'n grond, bij do vèrkens, daar hóór
de!"
En, amico, 'k ben omhooggestegen! Mee da Pander-ke.
'k Zat vlak achter d'n schroef, d'n proppeler, zee Kraft
en da verdimmese ding mokte 'n leven en 'n wind,
om krankejorum te worren. 'k Zat vastgemokt mee
riemen, net as 'n goeie veftig jaren gelejen in d'n
kakstoel. Maar hier in da ding hong gin potje in en...
onder ons... da zouw gin overbodige luuks zijn gewlest!
Keb nog nooit zoo laag op de menschen neergekeken
as toen me-n-op tweeduuzend meters hoog in 't hemels-
bi auuw fladderden. En toen 'k op 'n paar honderd
meter m'n gedoeike daar zag leggen... och èrme!
Wa-d-'n speulegoedje! En toen ik m'n dürpke en de
durpenèèrs daar zag as vliegenschetjes, nouw! Toen
docht ik zoo: onze Lieven Heer zal van ons ok ginnen
hoogen dunk emmen, asle zoo 's omlaag kekt!
„Dré", tillefeneerde Kraft, (go mot mekaar tillefe-
neeren, anders kunde onmeugelijk 'n bomke opzetten!)
„Dré, willen jve Trui eens de stuipen op 'r lijf jagen?"
„Nouw Kraft", tlllefeneerde-n-ik, „as 't nle te voul ge
vergd is, gaat dan oewen gank, jongen. Bon d'ok ge
trouwd?"
„Dan maken we 'n loeplnkje" zee-t-ie! En, amico,
wist ik wa-d-'n loopingeske was?
Maar nouw weet ik et en goed ok! Keb nog nooit
zóó seerejeus aan dingeakes gedocht die*nouw gin-
mensch aangaan. En die riemen, jong. Ze lcrokten.
M'n leven hong aan die dingen. Even zag Ilc onzen
kerktoren en daar schoot me deur m' harsens: aa 'k 'm
pakken kan, dan pik ik 'm. In chotsnaam dan maar
veur heel Ulvenhout veur gek op dieën haan zitten, as
Mechiel de Ruiter. Want waar g'allemaa! nle om denkt
mee zo'n loepingskc, da's kasjeweel! En toen me ein
delijk weer recht In de lucht hongen, tillefeneerde
Kraft: „fijn hè!" „Reuze!" zee ik, „maar 't middel is
erger as de kwaal." „Wat bedoel je Dré?" „Wel ge
zouw Trui ommers de stuipen op d'r lijf jagen maar
ge mot om mijn ok n' bietje denken, lolmakcr!"
„Nouw 'n acht je", opperde-n-ie! „Allee, dan maar",
riep ik, „beentje-n-over!" Maar ok da val nie mee,
amico! Telkens zwenkt da ding net of ge d'ruit zult
kantelen, want bij eiken bocht die ge mokt, staat da
vliegmesjien zoo scheef as 'nen zatkul. Eventjes docht
ik, hij zal 't toch nie te pakken emmen gekregen, van
da krükske bier?
Maar 't Is mooi, daarboven horre. Tc Ben net deur
de wolken geschoten as 'nen engel mee klompen aan,
want die ha'k aang'ouwen. Nouw en dan zat ik in d'n
mist of In Ö'a regen en as Tc naar benejen keek, dan
schoten de wolken onder m'n derrejère voorbij en waa
't net of lk in 'n groote kom keek. Zooaa ge andere
I d'n hemel as 'n gewelf «let boven oew, aie-d-'m dan ae
'n kom onder oew en toen me gingen dalen, toen Yie-
len me mee ons neus naar ondsren in 'nen kurketrek-
kervorm naar* benejen en m'n ontbijt sohoot me naar
m'n strot. Noemen z'n vrielje! Eindelijk stongen wo
I tusschen do koolon on Trui zag er uit as 'nen ver
schrokken vogelverschrikker en 't eerste wa ze zee
was: „da lapte me nooit meer, Ulvenhoutsche Gljzcn-
dorrever." „Och mensch, zee ik, 't had nika te betee-
kenen, gif me maar gauw 'n schoon hemd en onder-
I broek."
I Amico, da witte weer. En moe hulde aan do Pander-
kes en de groeten van Sara Berrenaar en gin horke
minder van mijn, aa altfl, oewen
toet a vod
DBS,
ken en vergaan een massa door de litteratuur, Os
schilderkunst, de conversatie gsljkte beelden. Op twin
tig jaar afstand Is de beschrijving van een modebad
plaats door een romanschrijver of de schets daarvan
door een teekenaar ouder geworden dan de Mlf&è s-
transposities van een eeuw geleden.
Een tijdperk, dat van verstandige overgangen niet
meer wil weten, dat het versnelde rhytme van oen film
tot zijn normale tempo heeft gemaakt en zonder bllk-
kon of blozen van hot oonc uiterste tot het andere over-
j gaat, bereidt zich, naar men vroezen moet, wroedo te
leurstellingen voor.
I Met dezelfde enelheid, waarmee het de levensgewoon-
j ten vernietigt van hen, die het vooraf gingen, zal het zijn
werk vernietigd zien door de volgende generaties. Zon-
i der overgang zal het zich van de uiterste jeugd naar
den uitersten ouderdom voelen glijden en op hetzelfde
oogenblik, waarop het de taal van den dag zal hebben
geleerd, zal het tot zijn verbazing bemerken, dat het
niet langer wordt begrepen. Tevergeefs zal het willen
reageeren en zich aanpassen aan het tempo van zijn op
volgers; dezen zullen echter In de originaliteit zoo var
gaan, dat het daarin niet kan slagen.
Het kan met zulk een periode, spoediger dan deze ver
wacht, gaan als met die oude dames, die door beur
witte haren af te knippen haar leeftijd wreedelijk on
derstrepen. Vóór zij zelfs maar rimpels heeft, zal men
die bij haar ontdekken. Zij moge zich haasten van het
bronzen tijdperk te proflteeren, want daar komt, ver
wonderlijk vlug, oen ander tijdperk aansnollen, dat al
heel spoedig de gebronsde baadsters van onze badplaat
sen in een museum bij de Roodhuiden zal hebban op
geborgen.
d* geit bui
mi sworUu bond
DE BRUINGEBRANDE BADGASTEN.
Onder dit opschrift bevat de Temps een korte be
schouwing over de hedendaagsche mode van het zonge
bruinde uiterlijk, die vooral in de badplaatsen haar
triomfen viert. De beschouwing van het Fransche blad
is voor Fransche lezers bestemd, maar misschien vinden
ook onze lezers, die ongetwijfeld aan het zeestrand en
overal, waar men „buiten" ia, wel geroosterde landge-
nooten hebben waargenomen, het stukje van de Temps
de moeite van het lezen waard.
Het blad dan schrijft:
De grillen van de mode zijn waarlijk niet te voorzien
en ondoorgrondelijk. Wie zou er enkele jaren geleden
geloofd hebben, dat duizenden baders en baadsters aan
de brandende zon van het open strand zooveel mogelijk
van hun huid zouden bloodstellen teneinde een ge
bronsd uiterlijk te verkrijgen en dit, daarin stellen zij
hun eer, na hun thuiskomst van vacantie, zoo lang mo
gelijk bewaren?
Deze dwaasheid, die aan de boorden van de Mlddel-
landsche zee is begonnen, heeft zich bliksemsnel als een
epidemie van naaperij vespreid en is hoe langer zoo
dichter bij gekomen. Zij is nu inderdaad overal doorge
drongen en van het naalmugjo af, dat een paar dagen
in een vergeten gat aan het Kanaal of aan den Oceaan
Is gaan doorbrengen, tot aan de bezoekers van de ele
gante badplaatsen en de vertegenwoordigers der bur
gerfamilies toe, die maandenlang op villa „Zeezicht"
hebben gewoond, zal niemand zich te Parijs aan zijns
gelijken wallen vertoonen zonder zijn laagje brons.
Geen opoffering is te groot om een dergelijk diploma
van aanstellerig gedoe te verwerven: Men wrijft zijn
huid met vet, of olie in, raten gaat uren lang in een ver
blindend licht liggen, men staat soms pijnen uit om er
j van te huilen. Wat geeft dat! Het moet, niet waar?
Iedere overweging valt weg tegenover dien gebieden-
den 'eisoh, dien wij mode noemen? En mocht de moed
u ontbreken, dan is er nog het hulpmiddel om uw ge-
1 zicht, armen en iborst te blanketten met de kostbare
i okerkleur, die u uw succes in de wereld waarborgt,
j Aan dergelijke omwentelingen in de gewoonten meet
men het best het voortschrijden van den tijd, is de ver-
I oudering van alle dingen het best voelbaar. Hoeveel
jaar is het geleden, dat de elegante vrouw de bruine
tint, die van een verblijf aan zee het gevolg is, meed
als de pest? Zij verwoestte immers haar schoonheid,
i tastte de gelaatskleur aan, maakte de huid donker. Hoe-
I veel jaar is het geleden, dat de elegante vrouw de
I blauwe zee niet anders naderde den gedekt door lichte
sjaals, voiles, gazen sluiers? Slechts enkele Jaren, in-
derdaad; maar tegenover zulk een algeheele omkee-
I ring, wijkt gisteren met de snelheid van een bliksem-
I licht terug en wordt een eeuw. Een even snel verwei-
EEN COMFORT ALS OP EEN GOED ÜITGERUS-
TEN OCEAAN-STOOMER. LONDEN—NEW YORK
IN 48 UREN. DE TERUGREIS IN 36 UREN».
GARDINGTON (Bedfordshire) 23 Aug. Reuter's
correspondent heeft het nieuwste en grootste lucht
schip de R. 101 gezien, dat met het zusterschip de
R. 100 een langen afstand-tocht zal mJaken. De pas
sagiers zullen alle comfort kunnen genieten dat een
goed uitgeruste Oceaanstroomer biedt.
Het luchtschip is 724 voet lang; 20 voet langer
dan de R 100. Ze zal 100 passagiers kunnen vervos-
ren met een minimum vliegsnelheid van 70 mijlen
per uur. De hoogtecapaciteit bedraagt 5000 voet
met een kruissnelheid van 63 mijlen per uur.
Zonder opnieuw brandstof aan boord te nemen
kan het 4000 mijlen in de lucht blijven Men heeft
berekend, dat de R. 101 van Londen naar New-York
kan vliegen in 48 uren en de terugreis kan volbren
gen in ongeveer 36 uren. Loodsen en masten zullen
gebouwd worden in Egypte, Britsoh-Indië, Canada
en Zuid-Afrika.
Dit alles zal gereed zijn wanneer binnenkort de
proefnemingen zullen worden gehouden met de
twee reusachtige luchtschepen. De proefvluchten
van de R. 101 zullen loopen over een tijdvak van drie
tot zes maanden. Verwacht wordt, dat na de proef-
nemiingen een luchtschipdienst met de twee lucht
schepen zal worden tot stand gebracht.
NIEMAND KENT ZE!
Een ondragelijke toestand.
DOOR
DR. T. P. MERKRID VAN EERTSWOÜDE.
t „Kloinduimpjes" bosch.
Het veldleger van de kortbroeken in 't Bloóteblene-
knd bestond uit 3 generaals en 10 korperaals; soldaten
[of serzanten wazze der niet bal; ok niet ofciere; allien
korperaals en de generale staf! Om bai dut legertje in-
lolfd te worren, mos je bewaizen overlegge kinne: voif
en twintig spreeuweaieren, die je zelf onder de pannen
Ivan de boerenhuizen of uit holle lindeboume vandaan
f haald hadde, die an 'n snoer regen bai de skoorstlen
f moste hange en voif aakster- of kraalenaieren uit de
houge iepeboume, ök zelf vandaan haald, maar asse je
kale kadodders uithaalde, wier je as korperaal skrapt;
dat was streng verbóden. Je moste zwumme kinne en
In 't bezit weze van 'n kattepul; den wier je waardig
keurd om bal 't leger inlolfd te worre en dén was* je
korperaal, asse je natuurlik ok de boereplomp onder de
kniese hadde.
Asse 3'e ouwer worre is 't 'n genot, terug te denke an
n veer verwalderde skoöltoid: 'n skatkamer van her
inneringen van dingen die ons lief ware. Deeronder be-
i. hoort ok 't Klolnduimpjesbosch, weer we in de zeumer
onze vrale Woenisdig en Zaterdag mk.dagge deurbroch-
I ®JJ' 'weer 't zoö lekker luchte kon, en de omgeving zoó
i k°n weze, en weer je as wal der niet wazze, de koe-
y koek zoó of tig kon hooren! as je die hoorde, gaf dat
tegen
Nout WoenidiB soggens nel Pinkster, moste wo weer
I J?1 8«oól en Zaterdags zou Sire, 't warskippertjo van
"artje, weer ófralzen nel Amsterdam, zoódat dor èf-
'oken wier onder skoöltoid, datto wal om éón uur
I onder de kastanjeboum bal mekaar komme zouwe. En
er wier öfsproken, dat we smiddis Indiaantje speulen
Uwe in 't Klolnduimplesbosch; ter eere van Sire:
wel houfdnommers: De Peerdedief en De Ontvoering.
n de Witbig zou bevelvoerend generaal weze! 't was
*oin beurt.
L De Peerdedief.
't Was ons 'n weelde,
Bal 't suizen der blaren,
In den zeumer te drinken,
De koelte in 't bosch
,nBla*°6'n gelegenheid wier der van alles meenomen,
harnA^0*. fC^e en *n ^iezukke: touwtjes, spaikers, 'n
rjBi- w dolle kastanjes, twei steêlen van Gouwsche
P« voor de vredespolp, róód krolt om je gezichte in
te smere, haneveeren, bosjes kroós voor skalpe, tabak,
'n vuurstlen mlt tondeldoos, 'n stik voor Belloo, want
die was altold van de partai, die kon zoó foln meespeule;
wist alles op 'n urt; 'n gróót zoildoek, twël ouwe zakke
en drie polsstokken voor de tent van de -generale staf;
drie melkblokke ,liend" uit de melkbons in de buurt,
lagge der altoid onder ouwe blaren begroeven; waren de
zitplaasse voor de generaals. Deur 't lot was de magere
Sliet anwezen voor peerdedief. Nou, dat was gien mooi
vooruitzicht, want hal zou öphongen of an de martel
paal vastbonden worre, wat nag veul erger was, dat
wistie! Maar assie goed voor peerdedief speulde, zou die
nei èfloup 'n prois kraige, 'n heel mooi boek over In
dianen: de Gevaren der Wildernis, voor 'n kwartje kocht
van 'n jood mit 'n boekestaltje in Hooren.
En de Magere Sliet kreeg de prois.
In 't bosch ankommen, wier de tent öpsloegen' en de
Magere Sliet ènkleid as Indiaan, 'n opperhoufd; Pian-
kishaw hiettenie nou; 'n bloót bovenloif, besmeerd mit
roöd en zwart kroit; op z'n borst 'n doódshoufd en op
z'n reg 'n slang; in z'n heer hanen- en zwanenveeren;
uit 't boschopzocht En 't bosch wier omsingeld deur
de aare kortbroeken, die hun jasse en potte omkeerd
hadde en woudloupers verboêlde moste. Do peerdedief
most in 't bosch grepen worren; maar hoe de woud
loupers ok zochten, ze konde hem nergens vindén, toen
Fleka Boem, ion van de woudloopera, 'n skalp vond vlak
vóór de tont, die Piankishaw strooid had; ion van zoln
zes skalpen, bosjes droug kroós, die hem an z'n broek
riem bonden wazzo. Toen ie in 'n hoek van do tent von
den wier en 't bleek, dat ie al 't lekkers uit de skoól-
tasch opeten had, wazze de woudloupers razende kwaad.
De halsband van Belloo wier losmaakt en hem om z'n
nek bonden en deeran vast: *n broekriem van ien van de
woudloupers, die vastbonden wier an 'n tak van 'n bouin
z'n handen ware op z'n reg bonden en hal zat boven op
Belloo, die 't peerd verbeelde most, dat stolen was: as
die wegliep onder z'n biene, tusschen z'n kniese van
dein, beteekende dat 'n wisse dood! In dien toestand
wier die allien leiten; de woudloupers trokken seimen 't
oerwoud in; Piankishaw begon te skreeuwen en te skel-
den op die bleikgezichten mit der dubbelde tongen. En
toene waf veer genog wazze om niet meer hoord of
zien te kinne worre, haalde de Bloedtoet z'n honde
fluitje uit z'n dlezak en* floot deer twei keer achter el
kaar op en... Belloo die den deur niemand meer teugen
te houwen was, assie 't fluitje hoorde, stong nelet hem
en 't geskreeuw hiel plotseling op.
„Nou istie dóód, die smerige rooie hond!" riep de
Witbig, onze houfdman. En toen we kaike gonge, om t
loik of te snaie, dat mit z'n toónen op den grond
stong te hangen, weer wal voor zurgd hadde, van-
zellls, viel Piankishaw as 'n zak in meikaar, harstikke
dood. En ien van de wouloupers peuterde hem mit 'n
peerdeblom in z'n neus; toen kwam ie weer ,bai en be
gon te fnlesse en had z'n prois verdiend, de'' „Gevaren
der Wildernis", een Verhaal voor de Jeugd, van Dr. Blrd,
omdat ie zoö mooi en foin voor peerdedief speuld had.
2. De Ontvoering.
'n Goeie lach verlengt *t leven."
Wie sluipt deer, voorzichtig, op handen en voeten deur
't drouge gras over de ritselende dorre blaren, nel 't
kamp van de acht kraigers van den edelen stam der
Comanehen? Het Is de tot de tanden gewapende koene
woudlouper Edelhart, 't warsklppertje van Maartje, in
z'n omgekeerde pakje van den Bloedtoet, mlt z'n omge
keerde klaine petje op z'n houfd. „Wees gegroet o blanke
broeder Edelhart en neem plaas in de rai mainer dap
pere kraigers" zoó sprak de Zwarte Arend, in wien wal
de Magere Sliet herkinne, vroeger 'n peerdedief, nou
kozen tot opperhoufd van den machtlgsten Indianen
stam van Kentucky.
't Was stil ln 't kamp; niemand sprak 'n woord. De
vredespolp gong rond, van den ienen woest uitzlenden
kraiger nei den aar; 'n uitgeholde dolle kastanje mit
'n steêl van 'n Gouwsche poip. Toen ie rondgaan was
sprak de Zwarte Arend: „De stroldboil is tusschen ona
sedert lang begroeven; wat voert de dappere woudlou
per Edelhart nei 't kamp van z'n rooie broeders?"
„Dappere mannen, Jollie blanke vriend Edelhart heb
deer strakkies wat ontdekt en komt nou jeulie hulp in
roepen, maar wees voorzichtig, want de bladeren in dut
woud hewwe oore; de bloeddorstige Apachen blnne op
't oorlogspad en niet veer van hier legge voif van die
honden, die öfdwaald blnne van 'n groote troep, die
gusteren 'n haciënda overvallen hewwe, de bowóners an
de martelpaal bonden en de lenige dochter, de skoóne
Signorita Bella Rosa ontvoerd, die op 't ougenblik in
'n hangmat van angst lolt te lezen."
De ouge van den Zwarten Arend die docht, dattie
mooi was... van lillikte, zoö verskrikkelik assie toeto-
keld was, begonnen van woede en stroidlust te rollen
in z'n rood en zwart vurfde gezicht. Mit 'n gebiedende
wenk wier der nou deur 't Opperhoufd ien van de krai
gers wonken, die uit de neergehurkte houding opstong,
nel de tent toe gong en mit 'n zak terugkeerde, die hal
veur 't opperhoufd op het drouge mos ultspraide. En
nou kwam der uit de diezuk van den Zwarten Arend
heêl wat voor den dag. Ten eerste: 'n rooie zakdoek, die
van de linker dieciuk nel de rechter dito verhuisde; had
zeker as tampon dienst dein om de skatte, die deeron
der zatte, bai meikaar te houwen. Den: 'n kattepul, won
nen as tweide prois op de leste zwumwedstroid, 'n ouwe
droiftol, 'n doóssie mlt drie windlucifers, twei Brabant-
In het, «Berl. Tag" klaagt prof. Hans Peters, hoog
leeraar te Breslau, steen en been over den ondragelijken
toestand tengevolge van het bestaan en van kracht zijn
van duizende politieverordeningen, die geen burger en
ook geen ambtenaar kent
Elk jaar worden nieuwe verordeningen afgekondigd,
doch maar heel enkele opgeheven. Onlangs heeft de
Pruisische minister van binnenlandsche zaken tegen
een van deskundige zijde gedane schatting van het be
staande aantal van krachtzijnde verordeningen op één
millioen, aangevoerd, dat er op het oogenblik ln Prui
sen hoogstens 250.000 politieverordeningen bestaan!
Tot welke toestanden dit kan lelden, blijkt o.a. hier
uit, dat in het jaar 1910 een arbeider tot 'drie Mark
boete werd veroordeeld, op grond van Waldecksche ver
ordeningen van 1550 en 1730, omdat hij op Witten Don
derdag zijn tuin had omgespit Zoo bestaat er een ver
ordening die strafbaar stelt, wanneer iemand des Zon
dags gedurende kerkdiensttijd ln zijn eigen aan de straat
gelegen tuin zijn rozen verzorgt of kernen plukt In tal
rijke gevaUen zijn de verschillende politieverordeningen
met elkaar in strijd, in welke gevallen een jurist mls-
sche cente; zeker voor „riempleslag", 'n kinderspel
weermei je vingers an je knokkels kreeg deur de streitr
stiene, as je 't niet goed kon. Maartje gebruikte sokke
groote cente graag voor houfdpoln. En den nag 'n vuur
stlen mlt tondeldoos, „vonden" ln 'n hooiland en mesklen
„strooid" deur de poepen; twei griffels, 'n öfkouwd
stikkle potlood, 'n touwtje voor de zwuup bal 't drolf-
tollen, twei dolle kastanjes, ulthold, voor de vredespolp
en niet voor de kispoin, weervoor Maartje ze bai zich
droeg; den nag: 'n verroest letterslotje voor z'n knai-
nenhok, en 'n stik of tien bont spikkelde tulnboóntjes
en 'n peerdekles; wegens de zeldzaamheid wier die kies
„de Kowienoor" noemd, deur de korperaals, want der
Was gieniene kortbroek In de provincie Bloötebleneland,
die zoo'n groóte kies in z'n diezuk had!
Toen wiere al deuze skatte op de zak ultsprold en 't
Opperhoufd sprak tot Edelhart in z'n gebroken Weotr
friesch-Indiaansch Woudloopers dialect:
„Comanchos groótos kraigers blnnos. Apachos skel-
mos. Hufters ennos barrels. Edelhartos groótos blan-
kos vriendos van Zwartos Arend. Zoekos uitos!"
En hai wees mit z'n rooie hand nel de inhoud van
z'n diezuk. Edelhart, ok niet van guster, koos de
kattepul, die hem op z'n zwurftochte deur 't oerwoud
nag welderis te pas kon kome.
En nou most 't kulne moldje uit de klouwe van
de Apachen verlost worre, de beêldskoóne Signorita
Bella Rosa. Onder anvoering van Edelhart trokken da
Comanehen geruischloöA 't oerwoud in.
De voif Apachen wazze deur t lot ènwezenze zouwe
an de martelpaal bonden worre en 't opperhoufd ver
brand; dat wisten ze; gien vroóllk vooruitzicht. Van
boven indiaan naakt; de onderste halft zag er lande-
lik uit: de broek van de kortbroeken wJer deur 'n
riem In bedwang houwen, woeran de skalpen bungel
den, die ze passies veroverd hadde. 't Waren Apachen
op houten hullefte! die, louf van de tocht, om 't uit
gebrande kampvuur op den grond uitstrekt lagge.
Nóg wier de Btllte van 't oerwoud deur niks stoord,
tot der 'n stoot geven wier op 't hondenfluitje deur
den Zwarten Arend en onder 'ri oorverdouvend gebrul
en woest gehuil, weer de bladeren van trilden, wieren
de Apachen plotseling deur de Comanehen overmand
en met de armen op de reg vastbonden. Ze konden
gien weerstand bieden, want ze waren smoordronken
van 't vuurwater, dat ze in de haciënda stólen hadde;
sokke barrels om 'n a&r z'n brandewoln op te zuipen!
Maar weer de skoóne jonkvrouw, Signorita Rora Bei-
la, ln heur hangmat lag te lezen, wilden zal nlot zeg
gen, toen Edelhart, de koene woudlooper en spoor
zoeker heur 't eerst ontdekte. Maar... ze lag niet la
heur hangmat en lag ok niet te lezen, van angst An
der steertje was zal ophongen an 'n dun touwtje tu#-
schen twei takken; de Comanehen kwame te laat!
't Was ok gien blonde, Jonkvrouw maar zwarter
dan zwart: 'a dooie mol!
