Schager Courant
HERMAN HYFELS
Iin
Het Bewijsstuk.
De Huwelijksloterij
Brabantsche brieven.
Sursum Corda
Derde Blad.
Heeren- en Kinder-
kleeding
Schagen - Helder.
en Bloemkweekerij
te Schoorl.
P. van Bodegraven.
Zaterdag 15 September 1928.
71ste Jaargang. No. 8323.
Ulvenhout 11 Sept. 1928.
Menler,
Wa zegde gij ervan, aml-
co? Is 't nle 'n ongeperme-
teerd schendaal? Zit me
daar heel de wereld z'n
eigen koppijn te prakkezee-
ren om de vrede te bewa
ren, om 't zijen draalke
waaraan 't oorlogszwaard
hangt aan mekaar te knoo-
pen en daar kom me zoenen
Brlejand in 'n gekke bui, de
krippot in de wèèr sturen,
Zit me daar in de Zje-
nijve teugen d'n Duts op te
epeulen as 'n kwaal wijf.
En 't schoonste-n-ia, dat le
later vertelt aan de krantenmannen, 't zoo nle bedoeld
te emmen. Er heelemaal gin erg ln te emmea gehad,
dat le zoo van leer getrokken had.
Daar zit maar .één oplossing ln: hij moet zat gewiest
zijn.
Zattemannekes weten nle wa ze zeggen en wa ze
doen. Maar daar zit veur Duitschland dan ok nog 'nen
anderen kant aan. En da's 't sprikwoord: „Zattemanne
kes en kleine klnderkes zeggen de waarheid". Zoo be
keken zie-g-et er nog nle al te best uit tusschen Duitsch
land en Frankrijk, ondanks de ketrakskes waar Ik oew
verlejen week al 'n boekske over open dee. Kellog is
nog nle thuis, maar z'n gastheer en zijn 'm al lank ver
geten en... as ge 't mijn vraagt: 't is gin wonder ok. Ik
kan nouw nie zeggen da Kellogske zoo verschrikkelijk
hartelijk was. Gij? En Engeland één van de veur-
nomste onderteekenèèrs van 't pampierke ee-t-ie al heel
smerig de smoor ingejaagd, deur 't heelemaal links te
laten leggen in de lëtterlijkste beteekenis van 't woord,
en d'r omhenen te varen en bij Ierland op vleslete te
gaan. Da's zooveul as 'nen goelen kennis die oew huis
veurbijlopt om bij oewen zeun, naast oew, aan te bellen,
waar ge mee overhoop legt! Maar laten me klaren wijn
schenken, amico, wa-d-ee Amerika veur belang bij vrede?
Ze leveren aan Europa net zoo graag oorlogstuig as
ander tuig, dus lot de boeren maar dorschen daar aan
d'n overkant.
Zoo kwam me deus week, bij onzen barrebler de Tele
graaf in m'n handen en daar sting 'n blad vol in over
't leste nleuwke! „Joffre wint den slag aan de Marne"
t Nieuws Is tien jaren oud, maar 't tellegrammeke
zal $oo lank onderwege gebleven zijn. Maar wa waar is,
\s waar, op die manier blijven me mee ons harsens alle
maal lekker ln d'n oorlog zitten en da's veur sommige
lui, die van da bedrijf beter kunnen worren, goed ge
zien. 't Potje motte wèrm houwen.
Doen ze in Frankrijk ok. 't Is 10 jaren gelejen dat de
vrede kwam, maar mee 't ópzetten van onbekende sol
daten, oorlogsmoniëmenten, 't laten leggen van de oor
logsvelden, (en daar konnen zukke schoone ènpels en
gruuntes op groeien, amico), zijn ze belange nog nie
klaar. Alle menister3 motten alle Zondagen hier of daar
wa gaan onthullen. Wèrm houwen!
En dan 'n berichtje in de Engelsche kranten dat er
'n vlootketrakske tusschen Engeland en Frankrijk is ver
scheurd en 'n ander ddngeske d'r overhenen dat et nie
waar is, en 't potje blijft lekker wèrm!
En da zal nle ophouwen, veur al!e ouwe glnneraals
en diepelmaten uit de oorlogsjaren bijgezet zijn in de
verschillende panteejons onder d'n schaduw van wa ke-
potte vlaggen, die anderen voor ze veroverd hebben op
't slagveld en daar zijn blijven leggen in éénen grooten
kuil onder 'n houten krulske. Maar genoegt. Alles wa 'k
ervan zeg zijn pèèrlen veur de zwijnen. As ze maar we
ten, da ze 'nen boer uit Ulvenhout nie „nemen" mee die
kemeedle, dun ie "t mijn vsurtooptg si saewr era ffsncgt
'n Kinderhand Is gauw gevuld, wa gij?
Kad in gin weken meer iets gehoord of gelezen van
onzen ouwen kammeraad Zoepkop. Maar hij zet de
affaire toch nog op denzelfden voet voort. Hij is 'n
paar dagen gelejen, op weg naar Brussel, weer bU z'nen
das genomen en over de grens gezet. Van 't ouwe Vlk-
ske, z'n wederhelft van 'n zeuventlg lentes, hoorde niks
moer. Die schijnt d'r Zoepkopke in z'n eigen vet te
laten gaarkoken. Maar ik vrees, dat ie 'n duur koksko
veur d'r is, die weinig opscheptMaar ja, da d-is
't riesekoo van 't huwelijk, 't Huwelijk is 'n dobbelspel
en éene van twee gooit meestal mee dobbelsteenen zon
der „oogen". Dit zijn de fabriek uitgegaan, toen d'n
„oogen"-schilder nie thuis was
M'nen zeun, de verver, ee-d-'nen vrind die ok kunst-
schildert. Ik kwam 'm lest teugen op z'n wandeling.
„Zoo Rembrandt", zee ik, „hoe mokt et" „Best, zeet-le,
best. Druk, druk, kollesaal druk." „Wa voerde dan uit",
vroeg ik. „Ik ben gangesjeerd aan 'n dominee-steenen-
fabriek", antwoordde n-le weer, „en da ga-d-eel hard,"
„Wa voerde daar dan uit?"
„Wel", zee ie mee 'n gezicht da zeggen wou: snapte
da nouw nie, stomme boer, „wel, ik schilder daar do
zwarte oogen op de domineesteenen." „Maar dan is 't
vandaag toch nie zoo druk", peuterde-n-lk verder,
„want ge ben net aan de wandeling as 'nen gepensl-
onneerden ambtenaar." „Hahaha" lachte dieën zwarte-
punten-zetter, „hahaha, ik ben vandaag hard bezig aan
dubbel-blank!"
Nouw, onder ons gezeet, 'k zat er ln tol aan m'nen
nek, maar ilc liet 't nie merken. „Mag ik oew dan even
In oew bezigheden storen", vroeg ik, „dan gaan me 'n
drupske koopen hierover Jn de „Gouwen Koel." En zoo
gezeet, zoo gedaan en toen hek druk mee „gedubbel-
blankt."
Wa-d-emmen de middelstanders 't druk mee d'r ver
gaderingen. amico! Ge kun merken dat de menschen
teugeswoorlg de Zjenijve-vergaderlngen lezen. Ze zijn
nie gelukkig meer, of ze motten kunnen vergaderen,
mekaar plümpkes geven en ketrakskes maken.
De Hanze, hier bij ons, bestaat deus dagen vljf-en-
twlntlg jaar. Da wil zeggen: do mlddelstanders-vereeni-
gingen: nie de Hanzebank.; da's Jammer genogt!
En de Koninklijke Nederlandsche middelstandersbond,
ls aan 't kongressen. Zemmen o.a. 'n lezing laten houwen
over 't teuveul aan winkels, deurraai es, deur
'nen mensch van de Hoogere Krijgsschool!
En ok hebben ze 't g*ad over de flesschentrekkerij,
om daar straf op te later, stellen. D'ren veurzltter,
avekaat Schuurman, heet daar veul verstand van en
I van da vuiltje van die L/ieberman-zaak, nog steeds 'nen
vullen smaak in z'nen mond. 't Lee dus heelemaal op
I hulliën weg om teugen da flesschervgetrek te strijen.
„Me wisten en me voelden" zee Schuurman, „da we
recht van bestaan hadden, maar perfester Eigeman (van
de soldatenschool) hec ons bestaan wetenschappelijk
gefundeerd." Maar, amico, da fondament is 't fonda-
i ment van de middelstanders horre, nle van d'ave-
katen. 't Is maar om wèèrgaren te veurkomen, ee!
Keb gelezen, om van die flesschenbeweglng af
te stappen dat de wefkes in Amerika d'r kousen
emmen uitgetrokken. Ze loopen daar nouw bijna alie-
maal mee bloote beenen. Bloote èrmen, bloote ruggen
en bloote weet-ik-veul hadden ze al, want da's hier
net zoo, maar de bloote-beenenmode staat er hier nie
i te best veur, nouw mee de winter veur de deur. Want
de lui die 't 's zomers zoo schandalig wèrm ebben da
ze alles uitschieten, emmen 't 's winters zóó koud, da
ze d'r eigen maar amperkes wasschen, getuige de zwarte
kranskes in de nekskes onder de polka-kwafuurkes
j uit! En wa'k daarmee zeggen wil? Da'k de naaktmode,
die in veul kranten steeds wor verdedigd, beschouw as
Voor het a.s. Najaars- en Win-
terseizoen is Uw aangewezen adres
KLEEDING MAGAZIJNEN,
Speciale afdeeling Heeren-Mode-
artikelen en Kleeding naar maat.
ZEER MOOIE SORTEERING.
tsU ruin ratio mezraohem Dte S-e peurt, trrWt
maar aan, graag of nie!
Amico, as altlj, veul groeten van Trui, «n gin hork© O00IIÏ*
minder van oewen
toet a voe o /-\ J
BezoWkt tiran» de
Vrije wandeling zonder verplichting.
Massa-voorraden. Uiterste prijzen.
Vraagt prijscourant.
De rijke ex-panter Duncan gaf een bal ter gelegenheid
van de verloving zijner dochter Helene. Alles wat New-
York aan millionairs en adel bezat was te tegenwoor
dig en de partij was dan ook schitterend.
Een onverwachte gebeurtenis zou echter een geheel
tragische wending brengen. De verloofde van Helene
was een Engelsch edelman, die naar Amerika gekomen
was, teneinde er zich fortuin te verwerven om de ruines
van zijn oude bezittingen te kunnen opbouwen.
Toch was hij niet door den goudglans, die Helene om
gaf, aangetrokken geweest, hij hield werkelijk veel van
het lieftallige meisje. Evenmin had Helene zich laten
leiden door het verlangen naar een titel, dat zoovele
Amerikaansche milllonalrs-dochters beheerscht. Toen zij
verliefd werd op haar vaders secretaris wist ze niet dat
deze titels bezat. Zij kende hem slechts als Mac King
want hij had zorgvuldig zijn afkomst geheim gehouden.
Eerst toen zij elkaar hun hartsgeheim geopenbaard had
den, vertelde hij haar dat hij lid was van den ouden
Schotschen adel, doch wanneer zijn voorvaderen schoen
poetsers geweest waren, zou Mac haar even lief ge
weest zijn. Het was een gelukkig paar, en Helene voelde
zich de gelukkigste aller stervelingen, toen zij en hare
geliefde schitterden, temidden der velen, die gekomen
waren, om hun verloving mede te vieren.
De oude Duncan was weduwnaar en Helene was zijn
oogappel, voor haar had hij alles over en ook hij voelde
ziph hoogst voldaan, nu hij getuige was van het geluk
van zijn kind. Max' was een weinig somber. Als velen
van zijn landgenooten was hij bijgeloovig en verschillen
de voorteekenen die hij had waargenomen, deden hem
vreezen, dat er iets noodlottigs gebeuren zou.
Hoe spoedig zouden zijn voorgevoelens bewaarheid
worden.
Het feest was ln vollen gang, toen Helene, door een
danser naar haar plaats teruggeleid, plotseling Mac
miste. Zij zei niets, doch wachtte, vermoedend dat hij
wel spoedig terug zou keeren. Mac bleef echter weg en
ten slotte begon Helene zich ongerust te maken. Zij be
sloot haar vader te waarschuwen. Deze, die het door
zijn plichten als gastheer natuurlijk druk had, had nog
niets bemerkt. Hij stelde zijn dochter gerust en beiden
wachtten nog. Eindelijk werd ook de oude Duncan on
gerust en hij vroeg den bedienden of zij Mac hadden
zien heengaan. Een hunner had hem den gang zien In
gaan, en*verder vragend, hoorden vader en dochter, dat
Mac het laatst gezien was, toen hij den tuin inging. Be
klemd 'door een bang voorgevoel, gingen beiden, verge
zeld door een bediende met een lantaarn den tuin in.
Zij riepen Mac's naam, doch ontvingen geen antwoord.
Plotseling uitte Helene een doordringende gil. Ook de
beide mannen weken verschrikt terug. Voor hen op een
grasveld lag Mac... het gevest van een langen dolk
etak uit zijn borst Hij moest midden in het hart ge
troffen en op slag gedood zijn.
Verschrikt waren de andere gasten op Helene's kreet
komen toesnellen en allen zagen vol afgrijzen naar het
vreeselijke tooneel.
j Mac lag op den rug. Zijn front was met bloed bevlekt
de dolk was hem tot het 'gevest in het hart gestoken,
i Zijn jas was aan den linkerkant teruggeslagen en eenige
papieren staken uit den binnenzak.
Enkele dames leidden Helene zacht weg van dit too
neel, dat vooral voor haar een ontzettenden aanblik
moest bieden. De heeren beraadslaagden wat te doen.
Niemand had eenig vermoeden omtrent den dader of
den oorzaak van deze misdaad en besloten werd de po
litie te waarschuwen en alles te laten zooals het was.
De politie nam nauwkeurig de situatie op en nadat er
eenige fotografiën gemaakt waren, kon het lijk naar
binnen gebracht worden. De oude Duncan was ech
ter niet voldaan. Hij wilde ten koste van alles dit raad'
sel opgelost hebben en gaf te kennen een detectleve te
willen nemen teneinde een onderzoek in te stellen.
Er was geen enkel spoor en hij betwijfelde of het po-
litie-onderzoek wel resultaat kon hebben. Op advies van
een der heeren, die nog gebleven waren, het meerendeel
der gasten had zich natuurlijk naar huis begeven, zond
hij iemand naar den bekenden detective Joe Street-
man, die spoedig daarna verscheen.
Duncan vertelde hem hoe Mao tijdens het ibal verdwe
nen was en hoe hij hem later teruggevonden had.
Streetman vroeg het lijk te mogen zien, wat Duncan
toestond. De overleden lag nog geheel gekleed te bed.
Het eenige wat veranderd was, was, dat de politie-dokter
den dolk uit de wond genomen had. Duncan had ge
vraagd den dolk achter te laten, wat gebeurd was op
voorwaarde, dat deze ter beschikking van de politie
bleef. Streetman bekeek den dolk nauwkeurig. Het was
er een van Mexieaansch model en maaksel. Er stonden
Aanbevelend,
echter geen initialen of eenig herkenningsteeken op.
Natuurlijk waren er duizenden Mexlkanen die zulke
dolken hadden. Streetman wierp slechts een vluchtiger,
blik op het lijk, alleen de binnenzak bekeek hij met
meer oplettendheid. De weinige papieren daarin waren
gekreukt en de portefeuille zat scheef, alsof zij er in
groote haast ingeduwd was. Streetman haalde de porte
feuille uit de zak en opende deze. Al het bankpapier zat
er nog ln klaarblijkelijk was men hieraan niet geweest.
Ook de andere papieren schenen onaangeroerd te zijn.
Een ding was er dat Streetman trof.
Had de doode in zijn portefeuille niet een portret
van uw dochter? vroeg hij Duncan.
Verrast gaf deze een toestemmend antwoord.
Juist, antwoordde Streetman, het ls, zooals ik
onmiddellijk heb gedacht.
Verwonderd keken de anderen hem aan.
Zie hier, zei hij, hen het ledige passe-partout in do
portefeuille toonend.
Het is er uit, riep Duncan.
Streetman knikte.
De moordenaar of moordenares heeft het gestolen,
zei hij.
Moordenares? vroeg Duncan angstig. Denkt xj
dat er een moordenares in het spel ls?
Ik zeg niet, dat ik dit denk, zei Streetman kalm,
doch er is evenveel kans dat er een moordenares dan
dat het sprake is van een moordenaar.
De anderen moesten dit toegeven.
Weet u ook iets van Mac King's verledenT vroeg
Streetman. Is hij ooit ln Mexico geweest?
U denkt aan een wraakneming?
Ik zoek slechts, antwoordde Streetman. misschien
ook moet ik van den anderen kant beginnen.
Hoe bedoelt u, vroeg Duncan. Dochde detective
gaf geen antwoord. Hij beschouwde plotseling met groote
belangstelling de revers van Mac's rok, en richtte zich
toen op. Er speelde een tevreden glimlach op zijn lip
pen.
Zou ik uw dochter kunnen spreken? vroeg htj aan
Duncan.
Eerst nu dacht deze aan zijn ongelukkig kind. Al ieze
drukte had hem daartoe geen tijd verleend. Hij veront
schuldigde zich en ging weg, teneinde te zien hoe zij
het maakte. Toen hij terugkwam stond zijn gezioht zeer
•ernstig.
Helene ligt in een hevigen zenuwaanval. Haar ge
zelschapsdame heeft reeds den dokter doen komen en
deze schrijft absolute rust voor. Bovendien ds zij nu
buiten kennis en zij ijlt voortdurend,
Streetman dacht een poosje na.
Kan ik dan even haar toilettafel zien? vroeg hij.
In de grootste verwachting ging Duncan hem voor
naar Helene's kleedkamer. Streetman stelde een nauw
keurig onderzoek in op de toilettafel.
Ik weet nu genoeg, zei hij. Alles wat wij doen
kunnen ls per advertentie een belooning uitloven voor
dengene, die het portret terugbrengt. U weet hoe het er
uit ziet. Geef in de advertentie een beschrijving ervan
en loof een hooge belooning uit. We moeten het terug
hebben al zou het in stukken zijn.
Duncan begreep steeds minder van Streetman's be
doelingen, doch hij handelde overeenkomstig zijn opga
ven en den volgenden dag werd per advertentie de be
looning voor het portret uitgeloofd. Er werd een nauw
keurige beschrijving van gegeven, ook van de aanteeke-
ning, die Helene eigenhandig op den achterkant had,
zooals haar vader wist
Plotseling werden allen verrast door een onverwachte
gebeurtenis.
Door de politie was een man gearresteerd op aanwij
zing van eenige burgers. Zij hadden gezien hoe hij op
een brug iets te water wierp en indachtig aan de uitge
loofde belooning, was direct de gedachte, bjj hen opge
komen, dat dit het bewuste portret zou zijn een soort
gelijke vorm had het pakje van den man tenminste.
Er werd direct nauwkeurig gevlscht en werkelijk slaag
de de politie erin het pakje op te halen. Bij opening
bleek het inderdaad het portret van Helene Duncan te
zijn. De man die gearresteerd was, was een onbekende.
Hij scheen van Mexicaansche afkomst en weigerde elke
inlichting.
Hij erkende het portret ln bezit gehad te hebben,
doch zweeg wanneer hem gevraagd werd, hoe hij er
aan kwam. Men wees hem erop, dat hij voor den moor
denaar gehouden werd en dus gestraft zou worden, doch
FEUILLETON
19.
Uit het Engelsch
CHARLOTTE O'CONNOR ECCLES.
De graaf was verrukt. Begrijpen, zeide hij. Na
tuurlijk begrijp ik het, Ik zou een idioot zijn als ik het
niet begreep. Arme kleine meid. Het moet ook wel raar
voor haar zijn. Boschviooltje! Waarachtig, Ik zou haar
wel eens willen zien, voor zij kennis met mij maakt.
Hij zette zijn hoed op en rende de trappen van het
kantoor af. Na twintig minuten keerde MacCarthy ont
moedigd terug. 103 Barnes Street W.C. bleek een klein
winkeltje te zijn in een zijstraat van de „Strand", waar
brieven werden ontvangen tegen betaling van een
penny per stuk; geen mensch daar wist iets af van een
Boschviooltje, behalve dan dat daar een juffrouw af
gesproken had brieven te komen afhalen.
Ongetwijfeld, dacht hij, heb ik den naam vroe
ger gehoord. In het begin waren er massa's brieven van
„Viooltjes", als ik me goed herinner. Ik zal ze eens bij
elkaar zoeken en kijken of er een „Boschviooltje" tus-
«chen is.
Dus koek de Graaf de hoopen brieven eens door en
vond toen werkelijk het document dat hij aan het zoe
ken was.
Boschviooltje heeft een trotsch uiterlijk, is echter
teeder, oprecht en liefhebbend. Twee en twintig jaar
°Ud en van aanzienlijke familie. Smacht naar kameraad
schap en toegewijde genegenheid vam. iemand, die alles
voor haar kan zijn. Zij bezit tal van begaafdheden en
op dieren, vooral honden. Haar manieren zijn
aangenaam en Innemend. Zij is waarheidsllevend en
openhartig. Wordt beschouwd als mooi. Trekt de aan
dacht en wekt de bewondering overal waar zij gaat,
maar Boekt slechts een trouw hart, waar zij volkomen op
vertrouwen kan.'
Net wat ik zoek, zei de graaf. Waarachtig, als ze
nalf maar zoo mooi ls als ze zegt, ben ik een gelukkige
kerel. Wat een mooie hand schrijft zij j Ik zal haar di
rect een paar woorden schrijven.
Katnor van „De Komeet".
Dear Madam!
Ik was opgetogen uw bericht te ontvangen, dat gij de
houdster van coupon no 81858 ztft en ik zie met ver
langen onze kennismaking tegemoet Wilt u mij niet In
vertrouwen uw waren naam en adres mededeelen? Ik
I begrijp volkomen üw aarzeling, maar daar is geen re
den voor, daar u toch te doen hebt met een nian van
eer en geen ander oog uw berioht te zien zal krijgen,
j Ik zou u mijn naam kunnen zeggen, maar het is mis
schien beter dat u alles omtrent mij uit mijn eigen mond
verneemt. Ofschoon ik mijzelf den werkelijken prijswin-
ner weet, zult u mij toestaan dat ik voor 't oogenblilt
nog 'teeken
Uw dw. dr.
De Prijs.
Het antwoord kwam spoedig.
Geaohte Heer,
Dank voor uw hoffelijken en vriendelijken brief. Om
te voldoen aan uw wensch en vertrouwend op uw dis
cretie, wil ik u mijn waren naam bekend maken. Ik 'ben
een meisje van goede familie en opvoeding, waardig,
naar ik hoop, om een eer voor uw stand te zijn. Ilc geef
u liever mijn tegenwoordig adres niet, daar we op 't
punt staan naar een aanzienlijker stadsgedeelte te ver-
j huizen, maar ik ben lid van de Athene-Club, en, indien
I u wenscht, kunt u mij daar ten allentijde schrijven. Ho-
pende spoedig van u te hooren
Uw dienstwillige
Arethusa Evadine Jenkins.
Kranige Arethusa. Zoo'n schat, riep de graaf en-"
thousiast uit. Ik moet haar zien.
Hij liep op een draf naar Jack. Zeg, Darracott, heb
ik je niet eens hooren zeggon dat jij een paar menschen
kende, die lid waren van de Athene-Club?
Ja, antwoordde Jack, Mrs. Colighty Carter bij
voorbeeld.
Kan je van haar te woten komen of ze een zekere
miss Arethusa Jenklns kent, die daar ook lid van is en
vragen, wat haar privé-adres is?
Is Jenkins de naam van de prijswlnster? vroeg
Jack.
Vraag niets. Dat zal je heusch bijtijds hooren. Doe
alleen maar wat ik je gevraagd heb.
Mrs. Carter deelde mede, dat het adres was: 61 Ca>
momile Street S. W., een kalme straat binnen de ge-
luidspheer van de klokken van de Saint Sepulchle kerk.
Daarheen, geslingerd tusschen hoop en vrees, begaf zich
i de graaf 's morgens van den volgenden dag, in het
I vooruitzicht ,lets te zien te krijgen, wat hij een „private
view" van de prijswlnster noemde. Het huls was niet
mooi. Boven de deur hing een bordje: „Gemeubileerde
i kamers to huur." Overtuigd, dat de dame niet wist, wie
hij was, liep de graaf den anderen kant van de straat
op en neer, terwijl hij de vensters bespiedde en aan het
gissen was. welke van haar zouden zijn, en nieuwsgie
rig of hij het mooie pikante gezicht van Arethusa zoo
als hij zich de voorstelde, zou te zien krijgen. Helaas,
er vertoonde zich niemand.
Maar Carthy liep hard op en neer, teleurgesteld door
zijn gering succes, en in gedachten plannen smeedend
om zijn doel te bereiken. Zou hij aanbellen, zich voor
doend als een boekencolporteur, een incasseerder, een
loopknecht van de Stores, iemand die een adres lcwijt
was? Neen, dat zou onwaardig zijn bovendien had hij
daartoe den vereischten moed niet; zij zou zijn gezicht
eens mogen onthouden hebben, als ze hem later onder
eigen vlag ontmoeten zou.
Terwijl hij daar zoo stond, ging de deur van no. 61
open. Een oudere dame, met een scherp gezicht, kwam
naar buiten. Ze droeg een tasch alsof ze ging winkelen.
De graaf keek haar met belangstelling na. Wie was zij,
vroeg hij zich af: hospita, chaperonne, mede-bewoon
ster of een familielid, haar moeder, een tante?
Weer ging de deur van No. 61 open. Deze keer kwam
er een man uit. Wat jammer. Nog bleef de graaf wach
ten. Ten langen laatste werd zijn geduld beloond. Een
slank, aardig meisje met goudblond haar verscheen. Ze
was heelemaal in het wit Hij zag een paar sierlijke
l voetjes in witte peau-de-suède schoentjes, die een oogen-
I blik op de stoep stilstonden, terwijl zij haar handschoe-
j nen dichtknoopte. 'Ze was een voorbeeld van kwieke
I elegance. Hij volgde haar op eerbiedigen afstand. Ze
stak de straat over, sloeg links af en ging de Saint Se
pulchle binnen.
De graaf was in een roes van opgewondenheid. Als
zij dat was, was alles beter dan hij ook maar had dur-
I ven droomen. Hij stond vijf minuten lang te staren naar
het kerkportaal, waardoor ze verdwenen was, alsof hij
het verrukkelijke visioen terugverwachtte. Plotseling
begon de onaangename stem van het verstand in zijn, bin
nenste te spreken en zei, dat zijn eenige reden om aan
te nemen dat dit jonge meisje miss Jenkins zou zijn,
was, dat zij in hetzelfde huis woonde. Hij deed beter zich
te overtuigen in plaats van nog verder in extase te ge-
raken.
j Een beetje bekoeld, door deze overweging, keerde hij
terug naar no. 61, liep vastberaden den stoep op, welke
het meisje was afgekomen, klopte en schelde. De deur
werd na een tijdje geopend door een klein dienstmeisje,
met een vlek op haar neus en een vuil schort voor,
I Is miss Jenkins thuis? vroeg hij.
j Ik weit et niet, zei het meisje kortaf.
Kunt u eens voor me informeeren, vroeg de graaf
een beetje angstig.
Het meisje liep tot bovenaan de keukentrap en
schreeuwde: Juffrouw!
Wat ls er? antwoordde een stem uit de diepte.
Hier is iemand, die zeit, dat-ie miss Jenkins hebbe
i mot Is ze thuis
Neen, ze is juist uitgegaan.
j De graaf keek verlicht. Wat voor excuus zou hij heb-
I ben moeten opgeven, als miss Jenkins wel thuis zou ge-
weest zijn?
I Was dat Juffrouw Jenkins, die ik de straat heb
zien uitloopen? vroeg hij.
I Ik denk van wel, zei het meisje. Wil u op haar
wachte? Ik mot de deur sluite.
Neen, dank u, ik wacht liever niet. Waarvoor ik
kom heeft heeft geen haast.
Wie mot ik zegge dat er geweest is?
O, dat komt er niet op aan. Zeg maar een meneer.
Je bent toch wel zeker dat ze is uitgegaan?.
Ja, meneer, mefrou het der gezien.
De graaf duwde haar een shilling in de hand.
Ik ik zag twee dames uit het huis komen, toen
ik toen ik de straat uitkwam. Kunt u mij misschien
vertellen, of een van die twee miss Jenkins was?
Ik weet et nie. Ik hè geen dames gezien, zei het
meisje. Ik heb veuls te veul te doen, om op te lette
wie in en uitgaot, maar ik denk wel dat ze et geweest
is.
Welke dames wonen hier?
Wel, der ls mefrou, die is beneden, en mefrou d'r
nicht en miss Jenkins en d'r ma.
Een van die dames die ik zag ging de kerk van
St. Sepulchre binnen. Kan dat miss Jenkins geweest
zijn? Informeerde de graaf onbescheiden.
Jao, meneer, zei het meisje. Ze gaot er tenminste
geregeld naar toe.
Zo was ln 't wit met een klein -wit hoedje.
Ze draagt nou en dan wit en een klein wit hoedje,
zei het meisje.
Vanmorgen was ze ln het zwart, maar dan het ze
bepaald een andere japon aangedoan, nadat ik d'r ge
zien heb.
Als dat miss Jenkins was, wie was dan de andere
dame? Was het haar moeder? Zij kwam het eerste
naar buiten endroeg een tasch aan een band.
O jée nee! Miss Jenkins der ma gaot nooit uit. Dat
ia een heele ouwe mefrou en stokkedoof.
Wie kan het dan geweest zijn? Het was niet be
paald een oude dame!
Ik weit het heusch niet, als 't niet miss Jenkins
zellef ls geweest, of misschien mefrou d'r nicht Der is
niemand anders. Ze gaot meest alle daoge naar de
markt.
Daor wordt gebeld. Der zijn nog vier heere hier in
huis en ik bin allenig voor het werk.
Op dit oogenblik riep een schelle stem:
Lisa, met wie sta Je te kletsen?
