Een koffiepraatje.
De laatste Cantinière.
SURPRISE,
Eskimo-vrouwen.
311 jong meisje kan gerust zwart, -xuweel dra-
dit is zeer flatteus. Het eerste model is van
>enfluweel. Maar geheel zwart zou een beetj--
e somber zijn. Daarom vroolijken we het de-
3té op met een rose satijn gefestonneerd
igje een garneering, welke wij ook aan
en en op de zakken terugvinden. In groen Ir
japonnetje ook zeer mooi, maar dan met een
en kraag.
et tweede model in paarigrijs crêpe marocaii.
opr passend voor dinertip* en voor theater
Als garneering treffen we niets anders aan als
plooien aan den rok en kleine gestikte lipjes,
velke met kristallen knoopjes gesloten worden
Eenvoudig niet waar? Maar het modelletje heeft
grooten chic.
Het derde model ls een japon van oud rose dra-
pella. Stiksels in den bijpassenden toon vormen
nier de garneering, en vormen tegelijkertijd het
uitgangspunt voor de holle plooien aan de voor
zijde van den rok.
Ten slotte het vierde en laatste model. Hier
zien wij op behoorlijke wijze het gebruik van twee
verschillende stoffen toegepast, n.L een donker
groen en een licht groen satijn. Een alleraardigst
japonnetje voor de thé dansant
Voor deze Japonnetjes kan men natuurlijk ook
andere kleuren kiezen. In *t algemeen zal men
ook met de kleuren steeds de mode volgen. Maar
er zijn klassieke kleuren, die nooit vervelen, zoo
als marineblauw, groen, en zoo nu en dan rood.
Maar voor dagelij ksch gebruik is deze laatste
kleur wel wat vermoeiend.
1 r zijn vrouwen des huizes die ware mees-
f -ssen zijn in het in elkaar zetten van een
ïu, in het rargschikken van de tafel, in
keuze der wijnen en alles wat tot een
d diner behoort, maar die niet de minste
3ekenis er aan hechten om na tafel een
d kopje koffie te doen serveeren. Op dit
,t schijnt haar eer niet meer in het spel
ijn. En toch, welk een vergissing en welk
fout in haar smaak ls het om de koffie
verwaarloozen. Want het kopje koffie
ït heusch niet alleen om aan de gasten
vertellen dat de maaltijd afgeloopen is.
t' koffie is de meest geestrijke van alle
";f aken. Door de koffie neemt de geest weer
overhand over het lichaam, dat gedurep-
ien maaltijd zich aan de fijne gerechten
goed gedaan heeft. En het is de koffie
in zekere mate de avond aan het diner
Dindt het salon aan de eetzaal, de
versatie aan de tafelgenoegens.
e koffie dit zult gij toch weten, me-
jw, is een prikk 1 voor de hersens. Alle
llectueelen hebben steeds den lof van de
:ie bezongen en sommigen van de groot
ste schrijvers, als Voltaire, Malzac en Bau-
delaire gaven grif toe dat zij daaraan de
beste hunner inspiraties tt danken had
den. Door dus aan Uwe gasten een goede
koffie aan te bieden maakt gij hun geest
levendiger, de verbeeldingskracht vrucht
baarder en de conversatie die misschien on
der den invloed der goede en zware wijnen
een beetje in pijl gezakt was, zal er weder
frisch en geestig door worden.
Geeft U dus de moeite om goede koffie
te zetten, een koffie welke U en Uwen gas
ten waardig is. En evengoed als gij aan Uwe
dochters leert hoe een lekkere Mayonnaise
te maken of hoe men het aanleggen moet
om een soufflé te doen rijzen, evengoed moet
haar de kunst bijgebracht worden om goede
koffie te zetten, waarbij nooit op den prijs
moet gekeken worden en slechts één kwali
teit in vraag komt: de beste! Vóór alles, de
koffie moet gefiltreerd worden. Stamp ze
dus goed in. Maak kokend water en schenk
om het kwartier een klein beetje op de koffie
In de tuit van de koffiepot doet men een
klein propje watten, zoodat de geur bewaard
blijft. Zietdaar, de voornaamste voorwaarden
om een goede koffie te bereiden.
Madame Vaïïot, de laatste Fransche can
tinière, is onlangs gestorven in een klein
dorpje van Saöne et Loire, Saint Germaln
du Bois. Wie bekommerde zich nog om haar?
Onze tegenwoordige generatie kent geen
cantlnières meer. En toch, wanneer wij
oude prenten bekijken, wat zagen die cantl
nières er niet vlot uit met haar korte rokjes!
En dapper waren zij ook, overal het regiment
op de slagvelden volgende, de gewonden bij
staande en opmonterend en gebeden preve
lend voor de gesneuvelden. Maar zij zijn als
slachtoffer van (Jen vooruitgang gevallen,
en sinds 't tweede Keizerrijk en de Fransch-
Duitschen oorlog van 1870'71 kende men
officieel geen cantlnières meèr. En de tijden
waarin zij leefden zijn in onze Ideeën reeds
zoo lang geleden dat haar schitterende
uniformen, tentoongesteld ln een krijgskun
dig museum, tegenwoordig de kinderen zou
doen opmerken: „Hè pa, hoe grappig moet
dat geweest zijn, soldaten die rokken
droegen!"
Sof bad as tich gedacht m eindeli k bad m 1 ge
vonden. 1 Moert dit keer iets heel bil zond era, let»
hoel buitengewoons zijn. Die afgezaagde surprise»
op Sinterklaas, dlo pakjes, tot ln het oneindige
omwikkeld met touwt Jee en papier, ooh Ja, zo
waren altijd weer aardig, maar ook altijd weer
hetzelfda
Rn juist nu, na die bespottelijke scène van crn-
rodolijko Jalousie, wilde Be hem een lesje geven,
lots uitdenken, dat hem oven zou doem herinne
ren, dat vergeven en vergoten ook bi) een vrouw
niet altijd synoniem ls, al was de vrede reeds
lang weer gesloten.
Het toeval had haar geholpen. Op geen geschik
ter moment had ze haar oude schoolvriendin
kunnen ontmoeten. Oonny haar moeder was
een Engelsche - en zij, waren reuzenvriondtnnen
geweest in den bakvisschentijd, en gedweept had
ze met het gedistingueerde meisje met het rossig
blonde haar en het eigenaardig accent, dat door
haar geestige uitvallen de klas kon doen schate
ren en zelfs een lachje wist te tooveren op den
strakken mond van den gebelgden leeraar.
Later, na t verlaten der schoolbanken, hadden
ne elkaar uit het oog verloren. Oonny was naar
Londen gegaan, had een plaats gekregen aan een
of ander Lyceum en zij, Greet, was heel kort
daarna getrouwd met den knappen Journalist,
die, zeker van het bezit en de plaats, die hij in het
hart van zijn Jonge vrouw innam, Ineens was op
geschrikt door een bijzondere attentie haar be
wezen, wat hem ln woede had doen uitbarsten
tot een scène, waarin hij, zelf was hij er vol
komen van overtuigd een belachelijke rol had
gespeeld.
En nu. Juist twee dagen geleden, was zij op
straat tegen haar opgebotst, waren ze elkaar
tegen het lijf geloopen, en uit het: „neen, maar?"
van Greet, had niet slechts verwondering over die
onverwachte ontmoeting, maar ook blijde verras
sing van dit plotseling weerzien gesproken.
En glunderend van pleizier om de „getrouwde"
vriendin, om het „kittige" mevrouwtje, waren ze
opgeloopen; had Gró haar meegetroond naar
haar huisje, haar heiligdom, waar ze str&lend
Oonnla binnenleidde, die nu eens bewonderend
bleef staan bij een fijne houtsnede aan den wand,
en dan weer, uitgelaten als vroeger, in de handen
klapte bU het terugzien van een bekend voor
werp, een oud meubeltje, dat de herinneringen uit
hun meisjestijd weer deed opleven....
„En ik, die niet eens wist, dat je getrouwd was"
had Connie gemopperd, en Oré had grif toegege
ven dat t schandelijk was, maar dat Je t zoo vaak
zag, dat Jeugdsympathieën verzwakken, vooral
als de wegen later ver uiteen gaan en Je elkaar
uit het oog verloor. Maar „oude liefde roest niet"
had ze er aan toegevoegd toen ze uit den grond
van haar hart de oude school vlam om het middel
pakte en haar verzekerde, dat dit weerzien wel
de heerlijkste surprise was, die Sint voor hfl^r
had fcurmap uitdenken.
„En dit is de werkkamer van mijn man!" had
Gré vol trots gezegd toen, ze de deur ontsloot,
waar de muren als één kast, boekenruggen ver
toonden en alleen een foto, een klein kinderpor
tretje van Gré en een groen Japanschen pul op
den donkeren schrijftafel kleurden.
„t Is hier fijn rustig," zei Connie Je man ls
natuurlijk een ernstige baas, zeker heel serieus,
niet?.... Zeg, heb je geen portret van hem?? Ik
ben doodbenleuwd.
Toen waren ze, arm in arm, rinar de huiskamer
teruggestapt, en had ze hun verlovingsportret te
voorschijn gehaald, een ronde foto, waarop haar
blij, jong gezichtje naast den donkeren kop van
haar man vroolijk lichtte.,..
„He.wat.Oonie was een stap terug
gegaan, „hoe heet Je dan??" had ze in de grootste
verwarring gevraagd, en toen het antwoord „Van
Waveren" klonk, was een gloeiend rood tot onder
de rossige krulletjes opgekropen, en had ze ge
schaterd: JDear mei", is hij dat.... dan was hij
voor zes maanden in Engeland, niet?? en toen,
in een adem doorslaand: „o, 't was een eenige
baas. We hebben kennis gemaakt op dat Jouroa-
listenfeest in Londen, we hebben samen gesou
peerd, dol gezellig, en den volgenden dag heeft
hij mU geïnviteerd voor het déjeunert was
eenlg.Zeg, dat had ik moeten weten.... zocfn
toeval IJ"
Even was Gré stil geblevenzfj zei? had het
evenmin gewetenMax had haar van alles
verteld toen hij terugkwam, maar van het
déjeuneetje had hij niet gesproken.
Maar toen ze, ln het ongevangen gezichtje keek,
waaruit alleen onschuldige pret straalde, kon ze,
zonder eenige bijbedoeling vragen: Hij is dus
wel heel aardig geweest?"
Jfc every toch a gentleman 1" had
gewonden geknikt, alloen, hij beeft ta
bar hoor.hi) vond, dat ik een levei
waa voor „Lavender". Ja, had ze
m'n Bw&k. Om parfum geef ik i
wasch mij altijd mot La vender, cm
zalig!"
Toon had Oré het gevonden, wtet ae,
hoor man op Bint Nioolaaeavond sou
bultengowone surprise zou tijn en....
En verkneukelen deed se zich, toen
aan het effect..,.
Inderdaad was hot een „knal" gcwc
van hij bijna ondersteboven waa g
Eerst had hU verbaasd de fijne d
geurende „Lavender" bekeken, en t
Inhoud over den grond gerold
grooter wordende oogen had hij on1
op het smalle reepje papier door een
hand was neergeschreven:
„Een zacht parfum wekt soms
Brengt lieve beelden voor den geest;
Zoo is de geur van „Old Lavendel",
Voor velen als een droom goweest..
Hulpeloos had lilJ haar aangekeken,
genietend haar kleine wraakoefening, vr
knikte:
„Dat is een surprise.... een ve
Sinterklaas I"
En geheel van de vrtJa, hoorde hfl
„Ik heb er nog een voor je, die
gen in eigen persoon, déjeuneer
tweetjes.
H. H. DE BR
CNadruk verboden).
De Eskimo-kinderen zullen zich
sprookjes en verhaaltjes herinneren!
moeders hun ln hun Jeugd verteld
en Ik geloof niet dat de meest möj
de meest 3trenge Europeesche o;
aan den kleinen blanke ook maar ei J}
gedeelte leert van wat een Eskimo-
zijn Jeugd te zien krijgt De traan bi W(
de lamp de vader komt thuis. j>ierü
heerscht óf wel de Poolsche wintern Op d
wel het eigenaardige licht van een ng va
den geheelen zomer niet ondcrgai in ove
Eskimo heeft op het rendier of op cl end 0
rus gejaagd; hij eet zooals elke Eskl ni:
doet,- enorme hoeveelheden, Ls ruw
omgang en niets ls er wat aan den 1 ^nzer
het kind ln het Eskimo-huisgezin j}e
Het kleine meisje groeit op. Nog eenl; >biedc
verloopen. ZIJ verlaat hare ouders en De h
En dan vangt voor haar een lang i lorsle1
tonig leven aan. Slechts nu en dan d orden
zondere voorvallen onderbroken: een Plaa'
komt hen bezoeken en de vrouw rui
zijn verblijf aangenaam maken; of
blanke vestigt zich ln de nabijheid et "ge
ijshutten en geniet dezelfde g en'
Wanneer man en vrouw reizen, w< en
op dezelfde voorwaarden hospitaUttfMevr.
leend. De koude verdooft en verstijft ra^
streken de gevoelens en de Eskimo's i 'n b,ra
Jaloersch. '"antlt
Heeft een Eskimovrouw kinderen,
len
won
houd
De h<
n kec
isen
De V
xieuiL een r<r>K iiriuvrvuw wuuereu,
zorgt zij deze goed in hun prille Jeug aardii
zij uit, dan draagt zij haar Jongstgelx
een kap en is bijzonder trotsch i
Maar zoodra het kind zeven of acht J
is, interesseert zij er zich niet meer
geeft het aan den eerste den beste
aannemen wil weg.
'dij
De hc
niet
irst hi
stelle
el no;
«prek
en m<
mei
left, ii
Wat doen wel de Eskimo-vrouwa
rende de lange eenzame dagen, v r,
zich zoo weinig om haar kindereu
meren? Terwijl de man Jaagt of vi«c| ,cre!ta
vrouw bezig met het maken van nie
Dikwijls maakt de Eskimo lange ri et aai
vergezelt zijn vrouw hein. Dan ln zij kent
het ruwe werk doet. Zij spant do Jaren
voor de slede en laadt deze met te®
delen voor de soms dagenlange reli
kale Ijsvlakten. ZIJ vertrekken; de
tusschen de kisten en het bevroren
de vrouw rent voor de slede uit en
de honden tot spoed aan.
Gij ziet, veel van onze moderne
zijn nog lang niet bij de Eskimo"! fokt
w. nu
fte va
Spr.
en h
m wj
ir. wi
ise z
MANTELS VOOR JONGE MEISJES.
1) Marietjö draagt voor de morgenwandeling
een mantel van beige bure met een kraag van
Castor. De gameering is gemaakt van een een
voudige geometrische figuur.
Benoodigd 1 M. 26 ln 1 M. 40. (10 Jaren),
D Haar vriendinnetje Suzanna heeft een keer
haar elegante mantel van marineblauw fluweel
afgezet met paarigrijs laken. Aan hals en mouwen
draagt zij niets minder dan petit-gris.
Benoodigd 2 M. 60 en 0 M. 80 voor 10 Jaren.
8) De Jongere Wlllle heeft een mantel van Nijl-
groen wollen fluweel gegarneerd met wit konij
nenbont. Onderaan vormt deze mantel drie tarui-
vormig uitgesneden volants.
Benoodigd 1 M. 50 In 1 M. 40 voor 8 jaren.
4l Hanny draagt een mantel uit een rood ge
ribde wollen stof, gegarneerd met dwarsbanden.
Onder deze door wordt de ceintuur aangebracht.
De kraag van haar mantel ls van molleveL
Benoodigd 1 M 26 in 1 M. 40 (voor 8 Jaren).
5) De kleine Jeanne heeft een manteltje van
kastanjekleurig fluweel, aan hals en mouwen ge
garneerd met visouette en aan de zijkanten ge
sloten door twee groepen van Bchotsche knoopen,
Benoodigd 1 M. 25 in 0 M 00 voor 8 Jaren.
6) En ten slottte Odette. Die heeft een man
tel in pastelblauw wollen fluweel met aan de eene
zijde een holle plooi, die tot aan de Bak gesloten
is en daaronder vrij open valt, zoodanig dat daag
de noodige ruimte verkregen wordt.
Hals en mouwgarneering zijn van wit tanjjnea*
bont.
BKowdlgd i K, H In l U. tims W 1
