SchagerCourant
DWARS
DOOR
CANADA.
BENIT0 MUSS0LINI.
Zaterdag 22 December 1928.
71ste Jaargang. No. 8379.
Vierde Blad.
Bij den Atlantischen Oceaan.
DE RAADSELACHTIGE
MAN.
Hallfax, 80 October 1028.
Hallfax, de hoofdstad van Nieuw Schotland, Is de
eenigste groote haven welke Canada aan haar Oostkust,
aan den Atlantischen Oceaan dus, heeft. Hallfax heeft
daardoor alleen reeds de rol en de beteekenls van een
wereldhaven, want het is hier dat schepen van nagenoeg
elk land ter wereld samenkomen om de overbevolking
van 't Oude Europa af te zetten aan de verwelkomende
kusten der Nieuwe Wereld, met plaats te over, alleen ln
Canada reeds voor wel twintig maal het getal harer
tegenwoordige negen millloen bewoners.
De lezer, die deze artikelen-reeks uit Canada met sljn
belangstelling heeft willen vereeren, zal zich verwonderd
afvragen hoe Ik de poort van Canada het laatst behan
del, Inplaats van er, zooals voor de hand zou liggen,
mede te beginnen. Daarvan is het klimaat de oorzaak;
want even Idioot als het zou klinken het klimaat van
Europa samen te vatten, even singulier ware het van
Canada's klimaat te spreken als van een eenheid. Ca
nada Immers is een continent op zich zelf, grooter dan
Europa en het heeft zijn verschillende kllmaatsferen,
zooals dit ln Europa ook, bijv. ln Rusland andera dan in
Spanje, het geval is.
Voor mij, in het najaar Canada bezoekende, was het
't verstandigst eerst naar het Westen te gaan, want ln
het Westen valt de winter spoediger ln dan ln het
Oosten en zoo kwam het dan, terwijl ik half October
ln West Canada soms al een stevige overjas noodig had,
Ik einde October in de Zee-provincies nog ln mijn en
kele costuum kon loopen.
Van de drie zee-provincies, Nova Scotia, Prins Ddward
Island en New Brunswick, ls het eerste landverreweg
het belangrijkste en het vruchtbaarste. Belangrijk dan
vooral door haar beteekenls als de ingangspoort van
Canada, en wat ln Canada in een jaar uit alle landen
Inkomt, daarvan presenteer lk u het lijstje over 1927.
In dat Jaar alleen arriveerden er ln. Hallfax nieuwe ko
lonisten van de volgende nationaliteiten:
Britten
62000
Amerikanen
23816
Skandinavlër»
12000
Duitschers
11901
Polen
8248
Hongaren
7581
Finnen
5054
Italianen
44.40
Slovakken
4242
Belgen
2369
Nederlanders
2066
Jugo Slaven
1618
Zwitsers
681
Ik heb mij in den loop van deze correspondentie na
genoeg onthouden van het citeeren van cijfers, doch dit
lijstje ls zeker om meer dan één reden de nauwgezette
publicatie waard, ware het alleen maar om aan te too-
nen hoe andere Europeesche landen de waarde van Ca
nada als het nieuwe land voor hun overbevolking er
kend hebben, in veel sterkere mate dan wij dit. tot dus
verre deden en het spreekt wel meer dan alle mogelijke
betogen en polemieken, dat Canada in staat ls deze ge
weldige van duizenden jaarlijks op te slokken en dan
nog klaagt dat er nog steeds niet voldoende krachten
zijn, noodzakelijk voor de Intense openlegging van haar
nog onbevolkte streken.
De Immigration Hal lln Hallfax op zichzelf ls een
woord van erkentelijke waardeering waard, want voor
een leder die deze ruime en propere hallen en zalen
heeft doorgewandeld, van het met Hollandsche poppetjes
FEUILLETON
Naar het Engelsch van EDGAR WALLACE.
44.
Nu vernam zij het naderen van een auto. Zij keek
weer naar buiten: de wagen had bij de voordeur stilge
houden; drie mannen stegen er uit en snelden het ge
plaveide pad naar de vestibule op. De aanvaller buiten
had lont geroken.
„God zij gedankt!" riep zij vurig.
De man buiten de deur vernam haar kreet; op de
gang ontstond een verward geschuifel van voetstappen,
toen werd de gang, die donker geweest was, plotseling
verlicht, en een bekende stem klonk haar in de ooren.
„Maak geen beweging vriendje. Tenzij je een bepaal
de afspraak hebt met Petrus."
Het was Amery!
Een deur werd dichtgeslagen; het was de deur van de
keuken, die bijna tegenover die van haar kamer gele
gen was, en zij hoorde een uitroep van teleurstelling
over de lippen van den Majoor komen. De volgende se
conde zag zij door het gat in de deur dat hij naar de
keuken ging en het licht opdraaide. Zij zag dat de bui
tendeur van de keuken openstond, en dat hij vanaf een
klein balcon naar omlaag keek. Toen keerde hij terug.
„Is alles wel met u? vroeg hij gretig.
„Ja, ja," stamelde zij. „Alles ls met mij ln orde. Zijn
zij weg?"
„Of zij weg zijn!" antwoordde hij grimmig. ,Er loopt
een bediendenlift langs het keukenbalcon, daar zijn zij
Ingesprongen, vermoed Ik.'
Zij stelde zwakke pogingen In het werk om de barri
cade te verwijderen, doch haar krachten schenen haar
eensklaps begeven te hebben, en zij moest twee malen
ophouden en gaan zitten, tot zij eindelijk den laatsten
hinderpaal uit den weg geruimd had en hem binnen
liet
In de gang bij de deur zag zij Feng Ho, cn een man
ln uniform, dien zij als den chauffeur van Amery her
kende.
„Feng Ho, haal wat water voor de dame," beval Ame
ry kortaf. „Waar is Mevrouw Hallam?"
Zij was niet in staat te spreken, dan na het water
gedronken te hebben.
„Ik weet het niet lk dacht dat rij uitgegaan was,"
versierde klnderhospltaal tot de voortreffelijke Instal
latie, waar met de grootst mogelijke referentie voor de
persoonlijke gevoelens van den nieuwkomer de medi
sche examlnatle plaats vindt, ls het wel overduidelijk,
dat de vroegere Jaren, waarin de „Landverhuizer" als
stuk vee behandeld werd, voor goed tot het verleden
behooren. Als een merkwaardig bewijs voor die gunstige
verandering ln mentaliteit miag wel dienen, het feit,
dat het altijd nog min of meer geringschattende woerd
„Landverhuizer" verdwijnt voor de nieuwere conceptie
van „Kolonist" of „Settler", den man dien Canada noo
dig heeft om zich op het nog onbewerkte land te
„settien" te „vestigen", en die dus met open armen en
een hartelijk welkom heel de immigratie-organisatie
in Halifax was daar het sprekend bewijs van ont
vangen wordt
Nova Scotia en zoo ook de twee andere zee-provincies
zijn ln meerdere mate de aandacht ook waard, wijl zij
voor den kolonist met eenlg kapitaal nog buitengewoon
goede gelegenheden bergen, welke tot dusver nog maar
al te zeer over het hoofd gezien worden. De zee-pro-
vlncies zijn het oudst gekoloniseerde gebied van heel
Canada en dus is het niet meer dan natuurlijk dat
toen ln latere Jaren het Westen met zijn fabelachtige
graankansen kwam, velen hun oude hofsteden verlie
ten om naar het land van den vluggen rijkdom te
trekken. Nog grooter deed zich hier echter de trek naar
de dichtbij gelegen industrie-gebieden der Vereenlgde
Staten gelden, waar de hooge loonen lokten en zoo ver
klaart zich natuurlijkerwijze het feit, dat ln de oude
zeeprovincie tallooze eerste klas boerenhofsteden te
koop zijn. Doch lang zullen die kansen niet meer du
ren, want terwijl er In vroeger jaren steeds meer Ca-
nadeezen naar de Vereenlgde Staten trekken, vertoo-
nen de statistieken der jongste jaren het verheugende
feit, dat meer Canadeezen uit de Vereenlgde Staten
terugkeeren, dan er Canada verlaten. Een bewijs te
over dat de algemeene levens- en werkcondltles in
Canada beter beginnen te worden dan zelfs ln de
bloeiende Zuidelijke Republiek.
Kolonel Innes, de uiterst bekwame en hier zeer geziene
Deputy Minister of Natural Resources, heeft mij in een
langdurig interviewen aan de hand van persoonlijke
Inspectie overduidelijk aangetoond, welke mooie moge
lijkheden er hier voor onze menschen liggen. Graan
wordt hlsr niet verbouwd, dceh veeteelt ia in de
beste omstandigheden en voor boomgaarden ls Nova
Sootla een onbekend paradijs. Geographlsch heeft het
de uitstekende positie van de aangewezen proviand
kamer voor de Noord-Oostelijke steden van Noord-
Amerika te zijn. Appelen, aardappelen, eieren, lamme
ren, dit alles kan hot ln ongelimiteerde hoeveelheden
naar de Vereenlgde Staten exporteeren vanuit de Hall
fax haven, een der mooiste natuurlijke havens ter we
reld, welke het geheele jaar door open ls en alles
wordt gedaan, zoowel door het provinciale Gouverne-
cnmt als door de landbouw-organisaties om de export
mogelijkheden zoo groot en zoo voordeelig mogelijk te
maken. Er zijn nog wel een 3000 boerderijen te koop,
met een gemiddelde oppervlakte van 100 acres (40 H.A.)
tegen prijzen varleerende rond de 2600 Dollars. Natuur
lijk kunnen deze boerderijen op afbetaling overgeno
men worden en de gelukkige bezitter van een 1000 Dol
lar kan zich en zijn gezin ln een mooi land, onder na
genoeg aan Holland gelijkende levens-condities, een bijna
wiskundig verzekerbaar bestaan verschaffen.
De Regeering en speciaal het Ministerie van Kolonel
Innes, verder de Staatsspoorwegen weike In de Mar
rltlme Provincies verreweg de grootste economische be
langen hebben, helpen in alles wat de her-bevolking
maar kan bevorderen en ln dit oude cultuurland vindt
de kolonist al de mogelijkheden van de nieuwe wereld
minus het grootste deel der moeilijkheden welke de
verre prairiën van het Westen hem te overkomen zetten
Van Nova Scotia bewaar lk de gelukkigste herinne
ringen en geen provincie ln heel Canada kan ik zoo
van ganscher harte den daarvoor geschillen nieuw
komer aanbevelen, als dit door de natuur kwistig
bedeelde schiereiland.
Wie eenmaal de vriendelijke haven en beschermende
baaien, van den tocht over den onmetelij^n Oceaan
uitgevaren ls, wie eenmaal de mooie, oude gebouwen
van Halifax met de zon, spelend over hun eerbiedwaar
dig grijs graniet bekeken heeft, wie eenmaal de Vallei
vaj Annapolls, <V vruchtbaar stt boomgaard ter wereld,
aan zijn voeten heef^ zien liggen, die kan dan van het
nieuwe land zijner keuze zeggen, „dat het liefde was
op het eerste gezicht!"
KEES VAN HOEK.
IV.
In het voorjaar van '1919 kwam de reorganisatie
der Fascisten tot stand.
Mussilini stichtte toen de partij der Fasci di Com-
battimento, aldus handig gebruik makende van
der uit den oorlog terugkeerenden, die met hun bloed
voor het vaderland gestreden hadden en nu dus recht
hadden om bij te dragen tot de moreele en materieele!
grootheid van Italië en het Italiaansche volk.
iBij dit alles kwam hem zijn eigen soldatentijd goed
te stade. Hij had toen de verschillende lagen der be
volking en den aanleg der Italianen uit verschillen
de deelen van het land bestudeerd. Tevens had hij
door middel van zijn courant vertrouwen weten te
wekken onder de soldaten aan het front en deze die
nu na den oorlog lezers gebleven waren, kon hij ge
makkelijk door middel van zijn Popoio d' Italia be
werken.
Van de steeds toenemende ontevredenheid wist hij
goed te profiteeren en zoo stroomden officieren en
minderen zijn partij toe, den naam waarvan hun
sympathiek was.
©ij de landelijke organisatie gebruikte Mussolini
het systeem, hetwelk hij in zijn jeugd bij de vakver
eenigingen geleerd had.
Zoo waren spoedig over het geheele land afdeelin
gen der Fasci di Combattemento gesticht. Elke afdee-
ling had vrijwel autonomie en moest zorgen voor een
uitmuntende discipline. Men droeg onderscheidings
teekenen en was verplicht op de vergaderingen te ver
schijnen, miste men drie vergaderingen, dan was
men geroyeerd. Er werden secretarissen en vertrou
wensmannen aangesteld, wier taak het was de voe
ling tusschein de afdeelingen onderling en met het
hoofdbestuur in Milaan te bevorderen.
©oor het toestroomen van ex-militairen, kreeg de
organisatie meer en meer een militair karakter.
Het zwarte hemd we'rd een soort uniform tuniek en
gedachtig aan het schoone verleden van het Romein-
sche rijk, werd het geheel in legioenen ingedeeld.
Daarbij aanvaardde men als wapen der fascisten de
„fasces", de bundel roeden en de bijl der Romeintche
Litioren, dat zinnebeeld van Romeinsche macht, Had
men beter embleem kunnen krijgen? Wel moeilijk,
want terwijl de naam zich gemakkelijk aansloot aan
het woord fascist, was het tevens het zinnebeeld
voor de opnieuw te herstellen en te vreezen staats
macht van Italië.
zeide het meisje, het glas in haar bevende handen, „doch
ik heb Iemand hooren gillen zoo akelig gillen!"
Hij verliet haar en trad de eetkamer binnen, waarvan
hij de lichten ontstak. De kamer was ledig. Vandaar
ging hij naar den salon, met hetzelfde gevolg. „Waar
slaapt zij?" vroeg 'hij toen.
Het meisje wees het hem. De deur van de slaapkamer
van Mevrouw Hallam was op slot, en hij rammelde aan
den deurknop.
„Er is iemand binnen," zelde hij en drukte met zijn
volle gewicht tegen de deur, die krakend openvloog.
Ook hier ontstak hij licht en stond verbaasd over het
schouwspel dat zich aan hem voordeed. Mevrouw Hal
lam lag half op en half bulten het bed; haar gelaat was
blauw, haar fraaie japon gescheurd, op haar blanken
schouder kleefde bloed, doch het drelgendste van alles
was de zijden sjaal, die rond haar hals gebonden was.
In een oogwenk stond Amery naast haar, en had den
verstikkenden doek losgemaakt.
Zijn stem bracht het meisje naderbij, dat, den toe
stand van de vrouw ziende, haar eigen zwakheid vergat.
Zij legden haar samen geheel op het bed, cn terwijl
het meisje op zijn verzoek wat cognac ging halen, stelde
Amery een vlug onderzoek ln het vertrek in.
Het toonde veel punten van overeenkomst met zijn
eigen werkkamer, toen de Inbrekers daar een bezoek
gebracht hadden. Laden waren opengerukt en hun in
houd over den grond verspreid; de toilettafel was let
terlijk schoongeveegd. Waarnaar zouden zij gezocht heb
ben? vroeg hij zich af. Tot dusver had hij Mevrouw
Hallam niet als een ernstige factor in de zaak beschouwd.
En toch wat dit geen zoeken geweest in het wilde; er
lag een bedoeling achter verborgen. Welke die bedoeling
was, besloot hij te ontdekken.
Na verloop van eenlge minuten kwam de vrouw bij
kennis, en staarde hem wezenloos aan.
„Waart gij het?" krijschte zij. „O, gij duivel!"
Hij schudde het hoofd. „Indien gij denkt dat ik u aan
viel, kan lk u te dien opzichte gerust stellen," zelde hij.
„Vermist u iets?"
Zij stond met moeite op en liep wankelend naar de
toilettafel.
„Het boekje is weg dat ls alles, het boekje!"
„Het boekje? Welk boekje?" vroeg hij aneL
„Een klein gouden boekje."
Den raadselachtigen man ging eensklaps een licht op.
„Van Tupperwill?"
Zij knikte.
„Hoe kwam het in uw bezit? Doch lk kan het ant
woord wel raden. U nam het dus weg?"
Zij knikte weer. „Ik leende het zoo lang," zelde zij
aarzelend.
„Ik begrijp hst"
Dat was dus dt verklaring, en een logische tevens!
In denzelfden tijd' had ook Gabriele d' Annunzio
een organisatie, n.1. die der „Arditi", maar zooals de
personen Mussolini en d' Annunzio van elkaar ver
schilden, deden dit ook hun scheppingen en al spoe
dig leed het geen twijfel of die des dichters moest te
niet en overgaan in die van den krachtigen staats
man.
Op den 23 Maart 1919 werd het „Fascio di Combatti-
mento" officieel gesticht. Ieder jaar wordt overal in
Italië en daar waar in het buitenland Italiaansche
Fascisten wonen, dezen dag gevierd. Ik heb u twee
jaar geleden zulk een dag, dien ik te Genua bijwoon
de, geschilderd.
In het geheele land telde de organisatie kort na de
stichting 15000, in Milaan enkele honderd personen.
Het meerendeel waren ex-officieren en soldaten, en
intellectueelen.
In Milaan zouden zij het eerst hun courage toonen.
De socialisten hadden midden April een werksta
king geproclameerd. De fascisten besloten die op te
heffen. Het kwam tot heftige botsingen, het bureau
van het socialistisch blad de „Avanti" werd bestormd,
genomen en verwoest. Overal leden de socialisten den
nederlaag. Mussolini en zijn Fascisten kwamen zege
vierend uit den strijd, de orde in het land was her
steld. Mussolini was de held van den dag, de ministers
Bonomi en Cavigla stelden zich met hem in verbin
ding, de Giornale d' Italia, het groote in Rome ver
schijnende blad, vroeg hem om inlichtingen voor een
artikel over het eensklaps heiboren en meteen be
roemd geworden Fascisme.
Maar spoedig was 'het met die heerlijkheid gedaan.
De schatkist was berooid, het land ontredderd en
Bonomi kon alle moeilijkhelden o.a. die ontstaan
tengevolge van het verdrag van Versailles, niet het
hoofd bieden en ging heen. Een kabinet onder lei
ding van Nitti volgde zijn ministerie op.
Onmiddellijk stonden Nitti en Mussolini fel tegen
over elkaar. Mussolini verweet den Premier, dat hij
niet alleen loog voor de Socialisten maar ook voor
de arrogante West-Europeesche rijken, die bij Ver
sailles hun bondgenoot Italië schandelijk verraden
hadden. Hij verweet het ministerie, dat het interna
tionaal inplaats van nationaal was en juichte d' An-
nun'zio van harte toe, toen deze zich van Fiume! had
meester gemaakt en de ex-bondgenooten en de Itali
aansche regeering voor een fait accompli 'had gesteld.
Hij wees er op hoe men de!n blik naar het Oosten
moest richten, opdat men daar de producten zou vin
den, die het Italiaansche volk tot voedsel zou kunnen
strekkeh.
Nitti beantwoordde dit alles door het nemen van
heel scherpe maatregelen, met het gevolg dat de: Po-
polo d' Italia onder strenge censuur en Mussolini
zelfs een dag in de gevangenis terecht kwam. De ver
kiezingen brachten aan de 'Socialisten een overwin
ning en Mussolini's partij en zaak scheen verloren.
Mussolini bezwoer zijn partij gen ooten om vooral den
moed niet te verliezen, betere tijden stonden immers
te wachten.
Weer zou de toekomst Mussolini in het gelijk stel
len.
Intusschen had de politiek, van Nitti de roodc massa
tot een rooden vloedgolf doen worden.
De socialistische Avanti schetterde, dat het uit
moest zijn met het privaatbezit en vuurde tot den
klassenstrijd aan.
Het gevolg bleef niet uit. In Ancona kwam het tot
een anarchistisch-revolutionnaire opstand der mili
tairen en 't zag er naar uit of 't bolsjewisme zich van
Italië zou meester maken.
In Septelm'ber 1920 werd het proletariaat van wapens
voorzien en maakte men zich meester van den oogst
op de landgoederen en bezette men de fabrieken. Heel
Noord-Italië stond onder rooden dwang. De roodel vlag
wapperde op de kathedraal van Milaan.
Nitti had zich niet meer staande kunnen houden
en was opgevolgd door Giolitti, dien het gelukte de
grootste conflicten tusschen weïkgevers en werkne
mers bij te leggenmaar in rooden kleur.
De socialistische leiders Turati en Rigola waar
schuwden hun partijgenooten tevergeefs, de meest
linksche elementen hadden de leiding in handen en
steeds grooter gevaar bestond er van het bolsjewisme.
Er was echter een zaak waarmede die uiterst link
sche elementen niet rekenden en waarop Turati en
Rigola terecht wezen: men vervreemde de meer ge
matigde elementen aldus van de Socialistische partij.
Met het verdwijnen van Nitti had Mussolini weer de
partij der regeering genomen, want hij hoopte dat
Giolitti aan zijn verlangens zou voldoen.
Terwijl hij de Volkenbond en de stichters Engeland
en Frankrijk, die er alleen van zouden profiteeren, be
lachelijk maakte, eischte hij van den minister van
Buitenlandsche Zaken, Graaf Sforza, een krachtige
buitenlandsche politiek. Men moest aan de machts
poorten in de' Adriatische Zee vasthouden, Fiume na
tuurlijk behouden, evenals Dalmatië. Men moest met
de vroegere vijanden Hongarije en Bulgarije verdra
gen sluiten en revisie vragen van het verdrag van
Versailles. Sforza stelde hem zeer te leur, zoowel te
Spa als te Rapallo, en Mussolini kon het niet ver
kroppen dat men Dalmatië opgaf, zooals men tevoren
reeds ten opzichte van Albanië en Tripolis slap was
geweest en sprong voor den held van Fiume, voor
d' Annunzio, tegen wien de regeering krachtige
maatregelen wilde nemen, in de bres.
Verder predikte hij: aan de ©renner staan wij, aan
de Brenner blijven wij.
De binnenlandsche politiek van Giolitti werd door
Mussolini gesteund.
Zoo kwam in October 1920 het congres der Fascis
ten te Milaan bijeen. Wat bleek nu? Dat de organisa
tie, die in October 1919 slechts 56 afdeelingen met
17000 leden en in Mei 1920 reeds 100 afdeelingen met
30.000 leden telde, in October 1920 zich op 190 afdee
lingen kon beroemen. Er waren zelfs 24 afgevaardig
den uit Sicilië, «maar toch was de meerderheid uit
'Boven-Italië. Men achtte de organisatie in het Mid
den en Zuiden zwak. Dus nam Mussolini die ter hand
en re'eds in December van dat zelfde jaar had men
800 afdeelingen met 100.000 leden.
Heden, zei Mussolini toen, is het Fascisme nog als
een wassende stroom, morgen kan hij de alles beheer-
schende: macht in den Staat worden.
Een half jaar later schatte Mussolini zijn aanhang
op 350.000 400.000 personen en meende dit hoofdza
kelijk te moeten toeschrijven als de reactie op het
roode optreden in het najaar van 1920..
Men had het in bezit nemen van land en fabrieken,
het terroriseeren van werkgevers en werkneiners, het
daardoor in de war sturen van spoorweg-, post- en te-
legraafverkeer als een onduldbare tyrannie het Ita
liaansche volk door de socialisten aangedaan. Men
voelde dat die tyrannie slechts afbrekend te werk
ging en de natie te gronde zou richten. Dus sloot men
zich aan bij den krachtigen bouwheer Mussolini,
wiens doelstellingen naar opbouw van een groot,
machtig, vereemgd Italië streefden. 1
Mussolini die de Socialisten internationale ^Para-
sleten" schimpte, achtte nu den tijd gekomen om
den strijd aan te binden. De Socialisten hadden zich
door hun eenzijdig optreden impopulair gemaakt, ter
wijl Mussolini, die voor alle Italianen, die hij in den
klem zag, in de bres sprong, vond sympathie in alle
lagen der maatschappij.
Het was duidelijk dat e!r geweld zou geschieden en
reeds 'bij voorbaat maande Mussolini zijn volgelingen
tot gematigdheid in hun optreden. Hiervan kwam al
heel weinig in de praktijk terecht. De Socialisten wa-
„Thans, jonge dame," hij keerde zich tot het meisje
„kunnen wij Mevrouw Hallam een oogenblik alleen
laten, geloof ik. Ik wensch u naar een veilige plaats te
brengen. Wilt u vijf minuten hier blijven en mij beloven
u niet te verplaatsen?"
Zij knikte en het volgende oogenblik was hij verdwe
nen. Uit de richting welke hij Ingeslagen was, maakte
zij op, dat hij zich naar haar kamer begeven had en
trachtte te raden waarom. Getrouw aan zijn woord,
keerde hij binnen vijf minuten terug, een reistasch, die
zij als de hare herkende, in de hand. De gedachte dat
hij kleederen en benoodigdheden voor haar bijeenge
zocht had, was zóó grappig, dat zij er om had kunnen
lachen.
„•Ik geloof dat ge vannacht in het Palac Hotel vol
komen veilig zult zijn," zeide hij.
Het meisje wierp een blik ln de richting van Mevrouw
Hallam, die haar gewone gelaatskleur teruggekregen
had.
„Het beste voor u is uw echtgenoot op te bellen en
hem te vertellen..." begon hij, doch kwam niet verder,
want het geluid van een sleutel, die ln de deur van de
flat gestoken werd, deed hem naar de gang snellen.
Zoo stijf als een stok, stond Ralph Hallam In de on-
verwachtlge tegenwoordigheid van den raadselachtigen
Amery.
HOOFDSTUK XLVT.
DE GEVANGENNEMING.
„Wat doet gij hier?" vroeg hij norsch.
,Ik zou u dezelfde vraag kunnen stellen," klonk het
bedaarde antwoord. „Waarlijk Hallam, Ik heb nooit
iemand gekend, die zich zoo snel verplaatst als jij!"
,Waar ga je heen, Elsa?" vroeg Hallam.
„Ik zal deze jonge dame de moeite u te antwoorden
sparen. Ik breng haar naar biet Palace Hotel, waar zij
geen gevaar zal loopen."
Ralph had bemerkt dat er In de slaapkamer van zijn
vrouw licht brandde, en wendde zijn schreden daarheen.
Met één oogopslag overzag hij de daar heerschende
wanorde en het weer verbleekte gezicht van de vrouw,
en keerde zich tot haar.
„Wat beteeken t dat hier?" vroeg hij. „Zoo laat ik u
niet vertrekken, Amery."'
„Uw vrouw is aangevallen door iemand, die zich uit
de voeten maakte toen ik binnendrong."
„Hoe rijt gij binnengekomen?"
Amery glimlachte. ,Jk zal mij vanavond van de be
antwoording van verdere vragen onthouden. Ik heb geen
tijd," zelde hij en liep naar de deur, toen Ralph zich
voor hem plaatste.
„Wat zit er in die relstaschT"
Ameren dacht een seconde lang na, en antwoordde
toen volkomen bedaard: „Iete meer dan een millloen
dollars, het eigendom van juffrouw Marlowe. Het geld
lag op den bodem van haar koffer, en thans ga lk het
een veiliger plaats geven."
Ralph werd beurtelings rood en bleek.
„Ik laat u niet gaan, voor gij heb uitgelegd..."
„Morgen zal ik u een alleszins bevredigende verkla
ring geven," zelde Amery met een zweem van zijn oude
prikkelbaarheid. „Op het oogenblik moet gij er maar
snel naar raden. Ik heb je reeds ééns gewaarschuwd
Hallam, dat er in den handel dien gij drijft, geen plaats
is voor concurrenten, en je zult weldra ondervinden, hoe
ik de waarheid nabij ben! Ga naar huis en sluit je op-
of, beter nog, wend je tot een politieagent en laat je
arresteeren. De engel des doods waart vannacht om
je heen!"
Ralph Hallam zocht steun bij den muur en zag als
in een droom het tweetal zich langs hem verwijderen.
Feng Ho wachtte buiten, en Amery gaf hem een paar
aanwijzingen."
„Blijf hier: volg Hallam —ik wensch te weten waar
ik hem vinden kan."
Zij daalden de trap af en bereikten de straat. Zijn
chauffeur deed den auto keeren, en tegenover de deur
stond een taxi, die waarschijnlijk juist voorgereden was
want twee mannen waren met den chauffeur ln gesprek.
De fout, die Amery nu maakte, was te verontschuldigen
„Gij belden komt zeker van Hoofd-Inspecteur WU1?"
„Wille? Ik weet niets van Wille, doch wij zijn van
Scotland Yard," zelde een van hen op onaangenamen
toon. „Zijt gij Majoor Amery?"
„Zoo heet ik."
jk heb een bevel tot uw inhechtenisneming, Majoor."
Amery keek hem met een ongeloovlgen blik aan.
„Een bevel tot mijn Inhechtenisneming? Wat legt men
mij ten laste?"
„Dat zullen wij u niet behoeven uit te leggen. Dat
zult gij op het bureau vernemen. Ik heb alleen bevel u
te arresteeren."
Er heerschte een stilzwijgen.
,Het moet een misverstand zijn," hernam Amery. ,Jn
ieder geval, ik zal met u medegaan, doch misschien
wilt gij mij eerst vergunnen deze jonge dame naar het
Palace Hotel te brengen?"
De man bleef het antwoord schuldig, doch stapte met
hem ln de taxi, stelde de reistasch ter hand aan den
chauffeur, en bij het schijnsel van een straatlantaarn,
die zij voorbijreden, zag de gevangene den loop van een
revolver ln de hand van den detective glinsteren. De
man moest gezien hebben dat hij een blik op het wapen
geworpen had, want hij zeide:
„Laat lk u een goeden raad geven, Majoor Amery.
Breng de hand niet naar uw broekzak, of lk schiet u op
de plaats neer. Wij wenschen ons met u aan niets bloot
te «tellen. En nu wij er toch over praten..." Hij drukte
