VAN DIT EN VAN DAT
EN VAN
WAT 8
RADIO-RUBRIEK.
HET WONDERKIND.
EEN VREEMDE
OUDEJAARSAVOND.
GRABBELTON.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 29 December 1928. No. 8382.
VOOR DEN TOESTELBOUWER.
Hoogfrequent-versterking met afgestemde
kringen,, met toepassing van de.
dubbel-roosterlamp.
WETENSWAARDIGHEDEN.
(Zeer vakkundig bakerpraatje).
was voor het wonder geboren,
De ooievaar had het gezeld,
De baker kreeg dubbele fooien
En had een winstgevende tijd!
Wat lag le toch wijs ln z'n wiegje,
Zoo vroolijk, zoo rond en gezond,
Hij had na een week al gelachen
En led're week groeid' ie een pond!
Men legd' 'em soms weg om half zeven,
Z'n moeder was altijd secuur,
En als je Hem rustig liet slapen,
D,an „kwam. ie eerst weer" om drie uur!
Met vier maanden kreeg le al tandjes,
Met vijf maanden zei le: „ta^ta!"
Zoo duid'lijk, zoo pienter en schattig,
Met zes maanden riep ie: „ba-ba!"
Men vond hem een pracht van een jongen,
Hij was een verstandige dot,
Wat een ander nog deed in de luiers,
Dat deed hij al fik» op de
Hij was ook niet stil of eenkennig,
Hij had ln z'n wezen niets bangs,
Hij durfde en wilt U bewijzen?
Met zeven maand „liep hij al langs"!
Z'n voeding bekwam hem uitstekend.
Hij had goon idee van een speen,
Daar moet Je ook nooit mee beginnen,
Met tien maanden liep le alleen!
En als men soms vroeg naar zijn leeftijd,
Stond leder gewoonweg verbaasd,
Dan Jokte z'n opoe behendig
Er altijd een paar weken naast!!
Zoo groeid' ie dan op als het wonder,
Hij telde op drie jaar tot tien!
En pienter? O, niet te gelooven.
Dat kon j'aan z'n oogjes wel zien!
Z'n drukletters schreef le met vier Jaar
Van 't leesplankje zóó op de lei,
Maar toen ie met vijf jaar naar school ging,
Toen was er het wonder voorbij!
O moeders, verstandige moeders,
Dit had U natuurlijk verwacht,
Maar hebt U niet eens ln Uw leven
Hetzelfde gedaan en gedacht?!
December 1928.
(Nadruk verboden).
Te neef is erg lomp. De vroeg hem wel vfft keer
>e laat het was, maar hij gaf geen antwoord.
Maar hij is doof-stom!
Waarom zei hij dat ook niet?
(Boen Humor)
Een zonderlinge geschiedenis, door SIROLF.
(Nadruk verboden. Alle rechten voorbehouden).
Nu, het had heel wat voeten ln de aarde gehad, voor
dat Gladys toestemming had gekregen, om onder gelelde
•van Will Dorcas, naar het feestje te gaan ln „Het
Witte Hert". De andere gasten in het kleine wintersport
plaatsje, voornamelijk de ouderen, bleven natuurlijk in
;het groote, comfortabele hotel, met de keurige bediening
van vele gerokte kellners, om dddr den Oudejaarsavond
door te brengen. Maar de jongelui hadden iets anders
jbedacht Eén van hen had, in een klein dorpje, op on
geveer 15 kilometer afstand een prachtig, heel ouder
wetsch, landelijk herbergje ontdekt, met een groote open
schouw en donkerbruine balken. „Het Witte Hert",
heette het kostelijke oude „Wirtshaus". En hij had niet
eerder gerust, voordat de jongelui met zijn plan geest
driftig hadden Ingestemd, om daar, in dat idyllische
^dorpsherbergje, den Oudejaarsavond te vieren. Ze zou
den zelf van alles meebrenen, kruidenwijn en broodjes
en allerhande lekkernijen, cn ze zouden er met een ka
ravaan van auto's heengaan. Voor een auto was het
ten slotte Immers maar een klein eindje. De zeer voor
name ouders van de zeer lieftallige en schuchtere
Gladys, die zonder het te weten vele jongemannenhar-
ten ln lichtelaaie gezet had, hadden er eerst niet van
willen hooren, dat zij in de auto van Will Dorcas mee
zou gaan, hoewel deze laatste belqofde, haar dadelijk na
twaalf veilig weer thuis te brengen. Pas toen toege
zegd was, dat de meisjes Marion en Dorris, van die
charmante familie Fairstreet, ook mede ln den auto
van Whill Dorcas zouden gaan, hadden zij er noode
in toegestemd.
De auto suisde nu zacht zoemend over den gladden,
besneeuwden boschweg. Wlllt Dorcas reed met een ma
tige snelheid. Met die gladde bevroren wegen moest je
voorzichtig zijn. En hij vervoerde een kostbare lading.
Gladys... die zacht blozend, ln haar bontmantel gehuld,
het donkerblonde haar beschenen door het getemperde
licht van het lampje aan de zoldering van den auto,
behaaglijk in een hoek zat weggedoken, achterin.
Gladys... voor hem het eenigste meisje op de heele
wereld, die hij al wekenlang op een afstand aanbad,
omdat het meisje zoo schuchter was en, gelijk een hin
de, zich onmiddellijk sclxeen terug te trekken, te vluch
ten, wanneer één van de jongelui poogde iets vertrouwe
lijker te worden, dan de strenge omgangsvormen ge
doogden... Dat de belde meisjes Marion en Dorris van
die charmante familie- Fairstreet op het laatste mo
ment met één van de andere auto's waren meegegaan,
dat had Will Dorcas natuurlijk niet kunnen helpen.
En het is zeer de vraag, of hij een vinger zou hebben
uitgestoken om het te verhelpen, Indien hij het gekund
had. Maar dat alles wisten de zeer voorname ouders
van de allerliefste Gladys natuurlijk niet...
In den auto hing een heel fijn parfum, dat herinne
ringen wekte aan prille, Juichende voorjaarsdagen, aan
bloesems en tooro bloemen... „Zoo, zoo nu maar altijd
door te rijden, door hot anueuwatllle boaeh, ln don be
haaglijken warmen auto inet de bodwelmonde bloemen
geuren en daar achter, als een droom... Gladys", dacht
Will Dorcas. En nergens anders aan te denken, dan
alleen aan het geluk van dit oogenbllk, de nabijheid van
het meisje van zijn droom... Maar jawel, straks, over 'n
paar minuten, lag het bosch achter hen, en dan nog
een kwartiertje en dan waren ze er, midden in de druk
te der feestende jongelui. Was de droom uit...
Maar zoo lang zou het niet eens duren. Want een
oogenbllk later begon de auto eensklaps heftig te stoo-
ten. Will Dorcas stopte en zei lakonlek: „Lekke band".
Gladys keek verschrikt, maar Will stelde haar gerust
Ze moest maar even rustig ln den wagen blijven zitten.
Hij zou even een ander wiel opzetten. Hij zette zijn
kraag op, trok zijn handschoenen uit, om ln do kou van
den laten, winteravond een band te verwisselen. Hij
opende den gereedschapskist, zocht daarin, zocht nog
eens, en bromde dan Iets tusachen zijn tanden. Een
oogenbllk bleef hij besluiteloos staan. Dan zag Gladys
zijn gezicht voor het venstor van don auto verschijnen,
en ze hoorde hom zeggen: „Do orlck is niet ln mijn ge
reedschapskist?"
„De crlck? Wat is dat?" vroeg het meisje.
„Een soort dommekracht, die onmisbaar Is. Ik kan
aen wagen nu niet opvijzelen en du» ook geen ander
wiel opzetten!", zei Will. HIJ sloot daarna den kist weer
on kwam snel weer binnen. Brrr, wat was het koud
bulten. Gladys kook hem met haar groote bruine oogen
aan, alsof ze zeggen wilde: wat nu7
„Tja", begon Will, kwasi-onverschillig. „Daar zitten
we nu. We zijn net zoowat halfweg. Het eenigste wat
we kunnen doen, is wachten of er een andere auto
langs komt, die ons even kan helpen. Of we, moeten
gaan loopen, maar dat is minstens twee uur en" hij
wierp een blik op de gouden avondschoentjes van het
meisje „dat kunt U niet, ls het wel?"
Nee, knikte Gladys, „maar wat moeten we dan ln vre
desnaam doen, als er geen auto langs komt?"
„Wachten", zei Will lakonlek, „wachten tot de ande
ren terugkomen. Die moeten hier natuurlijk pasBeeren"
Dan opeens liet hij zijr\ stem dalen, en hij zei heel
hartelijk: „Vindt U... het heel erg vervelend, zoo lang
met mij opgescheept te zitten?".
„Nnneee, dat niet..." zei ze aarzelend en bloosde diep.
Zijn oogen tintelden van plezier, toen hij vervolgde:
„We zitten hier anders heel goed, warm en comforta
bel. En we hoeven van honger of dorst niet om te ko
men. In heb een flesch kruidenwijn bij me, en hier, een
doos met sauzijzenbroodjes, en room-soezen... nee, maar,
ik heb een reuzen-idee. Daar, achterin, naast U, on
der de bank, daar staat mijn pic-nlc-mand. En daar
is een snelkoker bij. Zal ik... mag ik een glas warme
wijn maken? We mogen toch wel wat hebben voor
ons wachten op Oudejaarsavond?"
„Jaja," zei Gladys vroolijk. Ze kreeg blijkbaar ple
zier in het zeldzame avontuur. Ze werden uitgelaten,
als twee ondeugende kinderen. Will pakte den picnic-
mand uit, stak den snelkoker aan en smolt sneeuw ln
het pannetje. Toen het water kookte, zette hij er den
floBch kruidenwijn ln. Glazen kwamen te voorschijn, de
doos mot soozen en de sauzijzenbroodjes werd open
gemaakt. Inmiddels vloog do tijd om. En bulten was
hot bogonnon te snoouwon.
Toen Gladys even naar bulten kook, ln den sneeuw
nacht, en dan weer binnen ln den auto rondkeek, waar
het gebeurde naar kruidlgen wijn, waar het warm was en
intiem, feestelijk bijna, en waar Will Dorcas druk in
de weer was, om een Oudejaaravondattractle te orga-
nlseeren, kon ze zich niet Inhouden en fluisterde: „O,
wat zalig".
„Wat zei je, Gladys', zei hij, maar hij sloeg de oogen neer,
en volgde zwijgend de bewegingen van Will, wiens han
den heel even schenen te trillen, toen h(j haar het glas
overreikte. Een oogenbllk keken ze elkaar recht ln de
oogen. Met een heel zacht zingend geluidje tikten de
glazen even tegen elkaar, bij het kllnkon.
Het was wonderlijk goed on warm daar binnen. Iets
heel feestelijks, iets onzegbaar fijns was daar binnen
in die kleine, verlichte ruimte van den auto, die daar
verloren, gestrand als het ware stond ln den sneeuw
nacht en de eenzaamheid. En toch spraken ze heel
weinig. Onzichtbaar gingen evenwel de fijne, tcere din
gen als gedachten van gelijkgestemde zielen zijn, van
den een naar den ander en weefden eon wonderlijk
blijde, lichtende sfeer, die de kleine ruimte vervulde.
Het werd later en .later, doch bulten was geen teo-
ken van leven te bespeuren. Hoe zou hot ook? Wie ging
er nu uit, ln kou en sneeuw, ln den laten oudejaars
avond?
Maar de beide menschen ln den auto merkten er
niets van. oor hen was dit do wondor-HJksto, heerlijkste
Oudejaarsavond van hun leven. Om vijf minuten voor
Niet zoo heel lang geleden nog, hoorden wij de uit
spraak, dat zeker 90 pet van de radio-ontvangtoestel
len, die toen ln Holland in gebruik waren, niet deug
den. Een vrij gedurfde uitspraak, die wel niet geheel
vrij zal zijn van eenlge overdrijving. Maar toch, er
steekt een kern van waarheid in.
Vele nog „draaiende" toestellen zijn producten van een
drie- of viertal jaren geleden. Om hier niet nader te
bespreken redenen zijn deze toestellen in functie geble
ven, met enkele uitzonderingen natuurlijk. De toestellen
zijn dus verouderd.
Het steeds grooter wordende aantal zenders, waarvan
de golflengten elkaar niet zelden angstig dicht bena
deren, stelt steeds grootere eischen aan. de selectiviteit
van het toestel. Om deze grootere selectiviteit te ver
krijgen, kan. men twee wegen volgen.
Die eerste, meest eenvoudige methode, is het vóórschar
kelen van een apparaatje, dat in den handel gebracht
wordt onder den naam van Erres Selectlvator. Deze
naam spreekt voor zich zelf. Het is ontworpen om oude
—en ook wel nieuwe toestellen selectiever te maken.
Doordat het bruikbaar ls voor leder tflpe toestel, kan
dit apparaatje In verreweg de meeste gevallen de op
lossing brengen. Het ligt niet op onzen weg, hier nadere
détails te geven. Wij willen ook zelfs den schijn van
partijdigheid vermijden.
Voor hen, die niet kunnen nalaten zelf deze wijzi
ging aan te brengen, is de tweede methode van belang.
Er zijn nu eenmaal van die rasknutselaara, die alles
zelf willen doen. en die altijd wat moeten hebben, waar
op ze zelf hun knutsellusten kunnen botvieren. Deze
tweede methode bestaat uit het aanbrengen van een
afstembare hoog-frequent-krlng. Een aperlodische an
tenne, èn hoog-frequent-transformator-ikoppellng zijn
eischen, die men meer en meer aan een modern toe
stel moet stellen. De h.f. fransformator-koppeling bracht
echter vroeger moeilijkheden met zich mee moeilijkhe
den, die thans o.a. door het invoeren van de dubbel-
roosterlampen voor een groot deel tot het verleden be-
hooren.
De dubbelroosterlamp n.1. eigent zich al bijzonder voor
de functie van h.f. lamp. De moeilijkheden die zich
voordeden bij toepassing van andere lampen op deze
plaats ln het toestel, werden voornamelijk veroorzaakt
door de groote capacltelet tusschen rooster en plaat.
De aanwezigheid hiervan veroorzaakte namelijk een
haast onbedwingbare neiging tot genereeren, wat de
toestellen vrijwel onhandelbaar maakte. Weliswaar zijn
hiervoor schakelingen geïntroduceerd (o.a. Neutrodyne)
maar dat maakte de toestellen ingewikkeld. Door toe
passing van lampen met afgeschermd rooster wordt
echter deze capaciteit belangrijk verminderd.
De dubbelroosterlampen hebben, afgezien van het bo
venstaande, nog het voordeel, dat de aan te leggen
anodespanning lager kan zijn; deze varieert tusschen
2 en 20 Volt (bij de Philips A 441). £>e spanning, aan te
leggen aan het hulprooster moet ongeveer even groot
zijn. Deze belde spanningen dienen weer voor iedere
!«mp afzonderlijk proefondervindelijk bepaald te wor
den.
De volgende keer zullen wij een vereenvoudigd sche
ma bespreken van de schakeling van een dubbelroos
terlamp als h.f. lamp en ln combinatie met een h.f.
transformator.
Dokter'. Uw vrouw heeft een erge schok gehad.
Eehtgenoot: Ja, zij zag de buurvrouw voorbij gaan
oei hikt zooto hoed op als ze zelf pas gekocht had.
Travaso)
twaalf zei Will: „Gladys, over een paar minuten la het
Nleuvejaar. Ik zou je in dit jaar nog graag Iets vra
gen..Gladys, lieveling, hou Je van me?"
En die schuchtere Gladys; die lieve, kleine hinde,
vluchtte deze keer niet weg, maar zei heel zacht en blo
zend: „Ja, Wilt"
Toen omvatten twee sterke handen het donkerblonde
kopje en twee lippen zochten de hare.
Eon half uur later stopten drlo auto's onder hevig ge
toeter bij den gestranden wagen van Will Dorcaa. Ge
roep en gojuich klonk uit half-geopondo portieren.
Mannen stapten uit. Golukwensehen werden over en
weer geslingerd. Een minuut of wat later was de wagen
gerepareerd, en reed Will Dorcaa, met Gladys èn de
meisjes Marion en Dorris, die overgestapt waren, naar
huis terug.
En den volgenden dag was er dubbel feest. De ver
loving van Gladys en Will.
Het blijde slot van een vreemden Oudejaarsavond,
Einde.
HU snapte het.
Bezoeker: Vindt U het nogal winstgevend, die pen-
teekeningen?
Artist: Och, de schoorsteen kan er ten minste van
rooken.
Bezoeker: O, Ik snap het al U maakt er zeker de
kachel mee aan?
Wat ztf had te doen.
„Man", roept geagiteerd de Jonge vrouw tot haar
echtgenoot, die voor 't eerst achter het stuur zit, „Je
moet meer naar rechts uithalenI"
„Hou je mond", antwoordt deze, ook opgewonden, „Jb
hebt niets te doen dan vriendelijk naar eiken verkeers
agent te knikken".
Goed op de hoogte.
Wat spelen ze?
De negende symphonie van Beethoven.
De negende al? Lieve hemel, zijn we zóó laat?!
Het bewijs.
„Waaraan kondt ge zien, dat de dronken was?"
„Wel, hij wierp een dubbeltje ln de gleuf van de
brlvenbua, keek naar het cijfer der buschllchting, en
zuchtte: „Lieve hemel, nou ben lk altweer vijf pond
afgevallen","
Dat had le niet gevraagd.
Nee, nee,... mijn moeder vindt zoenen vreeselijklü
Maar ik heb toch niet gevraagd om Je moeder te
zoenen"!
EEN LUISTERVINK.
(Everybody's WeekJy, LonpenJ,
Zj Praat niet te hard. je vader luistert
J~/l/ Och, mijn vader luistert alleen maar, of
I-'j kan luisteren, of jij naar mij luistert
Is het U bekend:
dat de soya-boom uit Mandsjoerije stamt en reeds
5000 jaar bekend Is?
dat er 20.000 lagere scholen ln Engeland zijn?
dat een belaste kameel niet meer dnn 8 K.M. per
uur aflegt en een muilezel ruim 4 KM..?
