Kijk af!!
Herman Nypels
Heeren- en
Kinderkleeding.
Brabantsche brieven.
SOUIEDE en
NIET DUUR
Magazijnen
FEUILLETON
VERTELLINGEN.
Kamerplanten.
BILLY BOO.
MOORDAANSLAGEN IN DEN
NIEUWJAARSNACHT
Twee ernstige misdrijven.
Men meldt uit Berlijn:
Te Gelsonklrrhen rijn op Nieuwjaarsnacht twee ern
stige misdreven geploegd. Ben 16-jarlg6 arbeider w«»d
door dno mannen in het jHyrtA*! van hyie «Mtn*
gevallen en door een Henk jn hel. barl
Qohtqnöd vroeg. w»rd, een ?$-&?*.&!. ra^^epW.r
straat aangevalie.n door v'er wannen: tQflP hÜ
wilde verdedigen werd bij cloor n^Mteke.n awaar go*
wond. Tijdens het transport naar het ziekenhuis over
leed hij. De schuldigen deze laatst misdaad konden ge
arresteerd worden.
DE GRIEP-EPIDEMIE IN AMERIKA.
Naar Mexico overgeslagen.
De griepepidemie is thans van de Vereenigde Staten
naar Mexico overgeslagen. Ook daar zijn tal van per
sonen diana ziek.
Schagen en Den Helder,
dat mist men als plantenziektenkundfgc stuurlijk direct
Mot dit al is hot een schitterend album, dat niet ge
noeg aanbevolen kon worden, Men zorge dv.:i maar, dal
men veel Verkade's artikelen gebruikt, opdat men
spoedig een gevuld album in zijd bezit heëft
Hoorn.
K. VAN KEULEN.
Ulvenhout, 2 Januari 1920.
Menier,
Van de fa. Verkade Co. ontving ik dit prachtige
album ter recensie. Het is mij een groot genoegen,
hierover een recensie te schrijven, want het is werkelijk
iets zeldzaams voor onze West-Friesche knapen en
meisjes. In hun huiskamer toch ziet men de mooiste
kamerplanten vertegenwoordigd, de trotsch der huis
moeders, want het is inderdaad een feit, dat men In
West-Friesland voor de ramen van menige huiskamer
de mooiste exemplaren van kamerplanten vindt En nu
is dit nieuwe Verkade's Album juist geschikt om de
liefde voor do kamerplanten aan te kweeken.
Om dit album compleet te krijgen, moeten 132 kleine
plaatjes en 10 groote platen worden verzameld. En wat
een keurige plaatjes zijn dat en wat duidelijk van af
beelding. Het zijn teekeningen van Jac. J. Koemei,
C. Rol en J. Voerman Jr. en de schrijver van het album
Is de welbekende heer A. J. van Laren. Is er mooier
öiiddel denkbaar om de liefhebberij voor het kweeken
van planten in huis te bevorderen, dan juist zulk een
album, waarin door woord en kunstvolle plaatjes tal van
mooie plantensoorten, die als kamerplanten vreugde
kunnen geven, onder de aandacht van een zeer groote
kring van menschen, jeugdigen en ouderen, worden
gébracht.
Het Album behandeld achtereenvolgens: I. Het ver-
zorgen en kweeken van kamerplanten. II. Kamerplan
ten met sierlijken blad tooi. III. Bloemplanten. IV. Hang
en klimplanton. V. Het vermenigvuldigen en opkwee-
ken van kamerplanton. Het is jamemr, dat er geen
hoofdstuk is gewijd aan de ziekten der kamerplanten,
'k Sting van. d'n merg en
op 't laand, 'n pepke te roo-
ken, om d'n worstenbrood
van giesteren 'n handje te
helpen mee 't zakken, want
er sting er nog eentje recht
op in m'n maag en 't boven-
kaantje douwde teugen m'n
strot aan ,toen 'r 'nen kap
te! n naar me toe kwam.
Die is verkeerd aangeslo
ten, docht ik, maar allee,
lot 'm maar tobben.
„Goedenmorgen, Dré," zee-
t-ie. 'k Nam m'n pepke uit
m'ncn mond, veegde m'n
lippen 'n bietje-n-af, telde ondertusschen z'n sterrekes
en zee: „Goelonmergen kaptein". En toen lachten m'n
allebei. „Ik was zooeven bij je thuis," vertelde-n-ie toon,
„en Trui zei, dat ik jo hier wel treffen zou." „Nimme
nie kwalijk," ze eik weer, „maar wa bende gij op de
hogte van mijn f er mi lie-relasi es. Hoe kende mijn en hoe 1
kende Trui... welke strategische belangen ebben jouw j
j naar mijnen hof gevoerd? „Ik ken jouw uit de krant,"
laclite-n-ie, „want ik lees je brieven altijd en dus kende
i ik Trui dadelijk..." „Aan d'ren druppel" vulde-n-lk aan.
j En as gekken emmen toen Landbouw en 't Leger staan
gichelen in d'n vruugen mergen van d'n eersten werk-
i dag in 't jaar 1929. Om kort te gaan, 't gong dan over j
I 't nuuwe assiel veur dieren da ze bij ons in de stad j
i Berda emmen opgericht g"ad en of ik daar 's mee m'n
beestenverstand wouw komen kijken. Keb de sjees in- I
gespannen, d'n kaptein opgelajen en meteen wiesten
zien. 't Was dik veur mekaar, in één woord. Schoone
hokskes en van de grond kunde eten. De beesten die
wa menkeeren, worren zorgvuldig opgepast en de ge
zonde emmen de glans over d'r huid leggen.
D'r was 'nen hond, zoo groot as 's kalf, en mee, 'n
paar schouwers os 'n pèèrd. Maar 'n paar oogen in z'nen
kop om dlerèk van 'm te houwen. „Da's 'nen goeien
waakert," zee ik teugen d'n kaptein, „da's meer as tien
pllesleagenten." „Als je 'm hebben wilt," zee-t-le, „neemt
'm dan maar mee naar huis, want je schrijft tegenwoor
dig zooveel over de onveiligheid van onze provincie, dat
ik begrijp dat je zoo'n beestje kunt gebruiken."
Nouw, amlco, hij lee nouw bij mijn in d'n stal. Los!
Want 't is 'n beest da nie weglopt bij 'nen goeien baas.
Gewoon vrouwelijk van aard ee, maar dan zochter.
Maar 't minste wat ie heurt, dan staan z'n ooren recht
overeind en dan gaan z'n lippen van mekare en dan
kekte teugen 'n gebit aan, da'd'oew nekharen stijf gaan
staan. Trui is dol mee 'm. En hij mee Trui. Trui is altij
dol mee beesten gewiest wa gin plümpke veur mij is!
Maar 't assiel, amico, da zit netjes in mekaar. As 'n
kezèrne, man, zoo is alles op tijd en geregeld en de
beesten zijn daar bestig af. Katjes zijn d'r ok en die
leggen te spinnen van genot.
Berda kan z'nen slinger emmen over zo'n schoon
assieleke en de' beesten nog meer.
„Kapteinte." zee ik, „m'n kompelement, de boel ls in
orde en 'k ben blij da-ge me da-d-'s liet zien. 'k zal er
van reppen in m'nen brief." En, toen fonkerden z'n
twéé ogsKes nog meer as z'n zes sterreken. Hij schijn
veul van beesten te houwen, maar allee, da breng z'n
vak mee. As g'altij tu3schen soldaten zit, dan wende
aan de dieren, 'k Ben ok soldaat gewiest, en kan er van
meepraten, zoo as ge wel wit
Maar allee, ik ben 'nen gèèven waakhond rijker en
da's van veul belang. Want 's spokt er hier nog steeds,
amico.
'n Durp hier in Brabant hadden de sloebers aan 'nen
bewoonder geschreven, as da dieën nacht kwampen In
breken.
Nouw, ge begrept, as dat le de pliesle waar schouwde.
In 'n oogenblikske lag 't huis omsingeld van louter
Sjerlokken Holmes. Tot 's merger.s vier uur bleven de
-rïfasc
Sjerlokken daar zitten en toen kratsten ze op.
Eu toen de bewonder» 's mergens opstingen... was 't
huis leeggestolen.
Nouw gij!
Durpskes mee duuzend inwoners, daar komen de
durpelingen 's morgens mee klupkes naar d'n veldwach
ter orn perses verbaal te laten maken veur inbraak.
Mee kluppen, amico! Neeë, ze kunnen op do pliesie
schellen, maar Ier in Brabaant maken ze 't de sloebers
heelemaai nie lastig. As ze veruit zeggen dat ze komen,
gaat de pliesie smergens om vier uren weg en stoken
d'r kouwe voeten onder d'n woi bij moeders.
In Parijs, hè 'k gelezen, daar emmen ze de tillefoon
zóó ingericht, da ge 's aves van te veuren aan de tille-
foonmamsèl op kunt geven, hoe laat of z'oew uit oewen
slaap mot tillefeneeren.
Zo'n dink motten wij eigenlijk ok emmen. Dan mot
de tlllefeniste de veldwachter uit z'nen slaap bellen, as
er ergen's 'nen inbreker z'n ambacht aan 't uitoefenen
is. En de inbrekers motten dan wachten tot Sjerlok
aanbelt, aanders is 't nog „dunne" op 'nen riek. (Hooi
vork.)
Net as mee Aanmeloelah!
Wa zit die in d'n knoop, zeg.
Die zouw 's effekes z'n land modernezeeren. Op z'n
Europeesch- Maar ze waren 'm net veur. Want laat ik
nouw lezen dat- ie mee z'n Trui in 'n fort was gekro
pen en dat de ouwerwetsche Afganiestankers da fort
uit vliegmasjienen emmen gebomberdeerd!
Da's toch allesbehalve ouwerwetsch, zou 'k zoo zeg
gen!
Oorlog voeren uit de locht ls toch één van de leste
vruchten van de beschaving! En van d'n draadloone
emmen ze de draaien loos gemokt, Deurgeknipt. Dus
ok de radejoow was daar al. As nouw al 't gemoéerss-
zeer 'm dan alleenig zat In de sluiers die de wefkes veur
d'r gezicht hadden hangen, zooda ge alleen d'r oogen
maar kos zien, dan ha'k in Aanmeloelah z'n plak, die
flluierkes maar stiekum laten hangen. Want as ze da
willen Europaseeren, dan is 't end ok nog nie te vinden.
Eerst dc sluier af en 't moeleke bloot. Dan de rokskea
omhoog en de beentjes dito. Dan 't jakske omlaag en...
af fijn ge snap me wel! Hoe modernor, hoe kaler en 'n
wefke da teugeswoorlg nik»-heeft-om-aan-t.-doc j, rooa.
l" Ze8gon, dia zlja vandaag eerst 't beste-n-lu
de mode.
Neeë, daar had Aanmeloelah nooit aan motten be-
5l°"en' da 5r,kt 'm nog 's op- 1211 zou me niks
verwonderen, of hij ee-g-'t meugen emmen ln da fort,
mee zn Trui. Dit zal 'm wel effetjes van dlk-hout-zaag-
de-planken-gegeven emmen. Van z'n wefke de wind van
veuren, van oew onderdanen de zegen van boven,
gaat er maar aan staan. Om zóó oewen bulk vol te
emmen van 't moderne gedonderjaag.
b0rrT\n. en Senaten uit vllegmesjienen z«n
og glneens halt zoo erg, as wanneer oew vrouw d'n
rïïl uurf Cn dan 3amen! °m 811)8 te worren'
Zoo zat ik 'n paar dagen ge|ejen saves de kraant
«n Ja" ïl k lneens:' Hcdd? da-d-al gelezen
van. „Ja z.e ik. „Van dieën Amerikaansehen ner-
f ester" „Ja, ok al!» „Ge lieget pèskop," vleide m'n
vrouwke. „Ja," zse ik weer, want amloo, as ze me veur
v»uiuu icjtun, woimour j'. ztuz tüxu 't iezon boa, uun
Ji u n ttiiouei m m n lyï en zeg overal nnuu: „ja"
«u „tonen" op.
„Vvuuet veur lezen, Trui," vroeg ik toen heel zoet-
„vvutiii ciau eiieae6, meid tot ik in'n pepaa
u.fliuuuw ^eeiupL neD." Toen, amico, da was 'n nuuwe
u-u uk van ine, .ou» "t er ai te ieeieii, ae k neei uecjes
m xi ivtcaaaut oyguvouwven. uaurop m u pyj> uiigearjipt,
lieei eeuuur, tt'i zat gin vuiltje meer ia, Uien
uxou-K opgezoent die k in gin vyi minuten vinnen k-ps,
pyp gooewpt., lucireis gezoont, aangestoken, kortom, 't
uuurue 'n kiem keuerke. „wouw nui, vertei me uouw
a wa ge uiee uieuu ^uaoviaaauaone periesier aan ue pet
net," zee ik vriendeiyk.
Toen zette ze aren orü veur d'r veurhootu, deed d'r
ermen over mekaar, ('n heel slecht veurteekenu en
keek me aan oi ze me in gin tien jaar gezien had. Ik
laente d'r maar 's toe, kuipte 'u ogsac en kmkte'a
vneuueiijk! „is-u-klaar,-uaron-van-ixaoernikfl?" vroeg
Trui. „jawei, om u te dienen, baronnes van Druppel
tot Droppel". „Gij leg nouw ai tij zoo op den trouw te
scneiien," viel Trui uit „en nouw motte 's hooien"...
„noe loiiig 't ia," vhek ia in! Daar gong ze mo op in.
Dn wa zeioen veurlas, da kwam dan nierop neer, dat
oieen perfester had uitgerekend, dat er lu Amerika vier
keer zooveul ongetrouwde lui 'n end aan d'r leven ma
ken as getrouwde. Dn dat er daar van elke honderd
nuuweiyken weer vijftien uit mekare spatten.
„Nouw gij," zee Trui, „we zedde daarvan?"
„Da de lui die getrouwd zijn," fieieaereerde ik, „zo'nen
schrik' emmen van d'ren strop, da's aan ginnen tweeden
ueginnen!" Toen zee Trui iets da nie afgedrukt kan
worren... Maar as ik gedaan had wa ze zee, dan was
m n broek veul te kort geworren, amico. pus ge
m wel!
Maar dltte wil ik oew wel in ernst zeggen, db
huwelijken daar in 't Lanu van den Dollar gesloten,
bitten losser inmekaar as hier. En schijn 't toch maar
waar te zijn, da-d-'n trouwpartij, deur onze lieveneer
bewerkt, steviger en solieder aan meltaar is gesoldetro
dan eeno deur d'n Dollar.
Want Trui kan nouw wel 'a uitvallen, want de
nnkenlen, - as ik 't wear mos doen, dan doé 't toe»,
weer mee d'n Druppel, zlede!
Webben 't as boerenmenschen wijd gebrocht. Ons go-
doeike ma ger zijn. 't Ia 'n heel stuk Ulvenhout, da be
loof ik oew en ginnen cent hiepeteek, amlco en toen
me begonnen, wel toen begonnen we me vier blaanke
billen zooas wij da zeggen, en, amico, da lijkt heel veul,
maar ge kopt er gin dubbeltje sigaren veurl
En onzen hof emmen mee haard werken verdiend,
maar zonder Trui was da nooit gelukt.
Daar motte 'n wijf bij hebben, die d'r handen uit de
mouwen stikt Voor zuk werk kunde mee polieka-kopkes
en gemanlkuurae vtngerskes niks beginnen... maar...
veur welk seerejeus werk wel? Ozoo!
Amlco, ik schel d'r af.
Veul groeten van m'n kompejon en as altij gin horke
minder van oewen
toet a voe
DRè.
„Help," riep Billy. „Redneb, Jerry,
Help me gauw, kom naderbij."
„Stilte," bromde de beer woedend,
„Of je krijgt eens flink vap mij."
„Help, o help,' schreeuwde Bllly weder,
Toén gaf de beer hem een flinke tik,
En zeide tot Billy tazend:
„Stil, of je geeft je iaatsten snik."
De beer naar z'n hol nu
Den armen jongen avonturier,
„Zoo", zeide het bruine beest grommend,
„Je blijft nu voorloopig hier.
Luister goed, wat ik ga zeggen,
Stil blijf je, jou kleine vent,
Tot ik zeker weet, dat jij,
Jongen, niet meer ondeugend bent."
Wat zal de beer doen?
„Amery!" stamelde hij doodelijk verschrikt.
Amery sprak niet, t.ot hij de groep genaderd was.
Toen vroeg hij: „Is het lijk gevonden?"
„Wille knikte bevestigend.
„Dat dacht ik wel," zeide Amery. „Het ls Tupperwill
ik doodde hem! Het geschiedde bij ongeluk. Hij had
mij aan den muur vastgeketend en mij één slag toege
diend, toen lk er ln slaagde mijn handen uit de boeien
te wringen, en 11c terug kon slaan. Doch het geluk
diende hem, en hij bracht mij een slag toe, die mij bijna
voorgoed neervelde. Indien lk toen gevallen was, zoudt
gij niet het lijk van Tupperwill, maar het mijne gevon
den hebben! Dank zij een buitengewoon toeval, kon' ik
mij aan hem vastgrijpen en hem achterwaarts dringen.
Hij struikelde, zijn hoofd stiet tegen den kelharden
rand van den kuil, hij kromde zich, en viel er in."
„Ik hoop dat hij dood was," sprak Amery zacht
„Ik hoop dat hU dood was."
En ledereen wist dat hij aan een andere afgrijselijke
mogelijkheid dacht.
„U heeft een hoogst gewichtige verklaring afgelegd,
Majoor Amery," merkte Blckerson op. „Misschien kunt
u ook verklaren..."
„Ik zal terstond de volgende afleggen. Handen om
hoog, Stillman. Handen omhoog!"
De handen van Bickerson gingen omhoog; zijn gelaat
was bleeker dan dat van een doode.
„In den binnenzak van zijn jas zult gij een hoogst
vernuftig vervaardigden valschen baard vinden. In de
Europea-n Bank in Threadneedle Street, Hoofdinspec
teur, zult gij een saldo in zijn credit vinden, waarvan u
het hoofd zal duizelen Schurk van af den dag waarop
hij de uniform aantrok, tot aan het toppunt van zijn
loopbaan,'toen hü er in slaagde, zich bij de bende van
Soyoka aan te sluiten, bestaat er geen eerlijken dag in
zijn leven."
Een paar handboeien knelden om de polsen van den
detective, en twee van zijn vroegere kameraden brach
ten hem door het huis naar den wachtenden celwagen.
Wille had den raadselachtigen man onder den arm
Ogenomen en gezamenlijk liepen zij buiten gehoorsaf-'
stand.
„Uw boodschap bereikte mij gisterenavond", zeide hij.
„Hoe gelukte het u eindelijk te ontsnappen?"
„Ik had bijna in het geheel niet kunnen ontsnappen,
want Bickerson hield zich ergens in den tuin op, en ik
was door bloedverlies geheel uitgeput. Gelukkig, wist
_.ik de deur die op het zijlaantje uitkwam open te krij
gen, doch zelfs daar had Stillman kunnen voleindigen,
wat die andere duivel begon, doch daar wachtte mij
iemand de laatste persoon in. de wereld,- dien lk ver
wachtte te vinden."
.Hallam toch niet?" vroeg Wille.
„Juist Hallam was het," knikte de Majoor met een
pijnlijken trek op zijn gelaat. „Dat is een ander soort
van schavuit, God schept hen in verschillende gedaan
ten. Hij bracht mij uit het laantje, vervolgens naar huis,
legde mij te bed, en verbond mijn wond. Laat het tot
zijn verontschuldiging dat hij een schavuit is strekken,
dat hij een bedroevend slecht dokter is! Doch voor mij
was hij goed, en hij deed het zonder eenlge verwachting
dat hij aan de gevolgen van zijn eigen misdrijven zou
ontsnappen."
,Dus het was Bickerson die Tarn vermoordde?" zeide
Wille.
„Wie anders? Het m<>est een van beiden zijn Bic
kerson of Hallam. Tarn had een telegram ontvangen,
dat bij vergissing aan mijn kantoor bezorgd werd. Het
was afkomstig van een man, die als agent van Tarn
fungeerde. De afzender was dom genoeg, In de bewoor
dingen van het telegram den naam Tupperwill te ge-
I bruiken. En nu is dit het eigenaardige bij dien moord
op Tarn. Hallam was doodsbenauwd, dat Tarn rondliep
met het voornemen zijn bende te verraden, en hij kwam
te weten dat de oude man voor dien avond een afspraak
j met Bickerson had. Ten einde hem te beletten zijn mond
voorbij te praten, en zijn gewoonten kennende, deed hij
een verdoovend middel ln de cognac van den ouden
man, daardoor hopende, dat deze tot den volgenden
morgen ln een toestand van bedwelming zou verkeeren,
en hij dus niets zou kunnen verraden.
„Ten einde volstrekte zekerheid te verkrijgen, bracht
hij een bezoek aan Bickerson, dien hij aantrof, op het
punt van aan de gemaakte afspraak gehoor, te geven.
Nu was het aan Bickerson bekend, dat Maurice Tarn
bij den handel in opium betrokken was, 'doch ik betwij
fel, of hij reeds op dat oogenblik het voornemen opge
vat had deze» uit den weg te ruimen, toi hij telefonisch
vernam dat Tarn het hoofd was van de - bende van
Soyoka. Hij vergunde aan Hallam hem te vergezellen,
zoodat in geval van moeilijkheden .twijfel zou kunnen
ontstaan. Door een toevalligen samenloop van omstan
digheden, was mijn ondergeschikte ,Feng Ho, dien
avond naar het huis gegaan om een onderzoek in te
stellen, en deze draaide de lichten uit, met het doel 2ich
te vergewissen of de oude man wakker was. Toen het
tweetal dus de werkkamer betrad, waren de omstandig
heden voor het bedrijven van een misdaad, zoo gunstig
mogelijk. Bickerson bukte zich in de duisternis, voelde
naar het hart, en plantte zijn mes er in. Dat hij bloed
aan zijn handen had, kon gemakkelijk verklaard wor
den hij was de man, die het lichaam in den stoel on
derzocht.
„Twee dingen joegen hem angst aan. Het eerste was
de aanwezigheid van Juffrouw Marlowe in de kamer,
en het andere, het- oezoek van Feng Ho."
„Oef!" zeide Wille. „Hoe jammer, dat Dame zelf
moord bedreef."
„Dame werd vermoord," klonk het antwoord bedaard.
„Hij werd door Bickerson doodgeschoten, zoodra deze
de keuken binnengekomen was, en wegens uitmuntende
redenen! In een critiek oogenblik gaf Dame zich bloot,
vertoonde zwakheid, er dat bezegelde zijn vonnis."
„Was het aan Bickerson bekend dat Tupperwill dood
was?"
De Majoor schudde het hoofd.
„Neen", antwoordde hij kalm, „dat was de eenige
schok dien Bickerson onderging dat Tupperwill en
niet lk in het graf lag, dat hij zoo zorgvuldig gegra
ven had. Doch hij wist dat Tupperwill verdwenen en
gecompromitteerd was. Dat was de reden waarom hij
dat verhaal van zijn ontmoeting met den bankier ver
zon.
„Ik heb één gunst te verzoeken, en dat ls deze: dat
een relstasch, die gij in het kwartier van Bickerson zult
vinden, ongeschonden aan mij ter hand gesteld wordt.
Ik zal u ronduit vertellen dat zij zekere geldsommen
bevat, door Tarn en Hallam, dank zij hun misdadige
praktijken verdiend, en lk stel voor, dat men het geld
onaangeroerd laat, want maakt men daarvan een rechts
kwestie, dan zullen zich een aantal ingewikkeldheden
voordoen, die het verstandigste is te vermijden."
„En wat wilt gij doen met Hallam 7 Wij hobben een
bevel tot zijn gevangenneming.'
„Ik geloof niet, dat ik in uw plaats dat bevel ten uit
voer zou leggen," zeide Majoor Amery rustig. „Gister
avond kwam mij iets eigenaardigs ter oore. Tupperwill,
wien het bekend geweest moet zijn dat het geld van
Maurice Tarn verdwenen was, trachtte te werken op de
gevoelens van Hallam, door hem te zeggen, dat ik dat
geld in een trommel bij Stebbing's Bank gedeponeerd
had. Hij hoopte den dokter er toe te brengen mij te be
moeilijken, want Tupperwill en Bickerson kenden
mij voor wie ik was. Wat Hallam betreft de beide
benden zijn uiteengejaagd, en tenzij ik mij gruwelijk
vergis, is Bickerson nu reeds dood."
„Dood!" sprak Hoofd-inspecteur hem verbaasd na.
„Hij pleegt cyanide-tabletten in zijn vestzak los bij
zich te dragen'', hernam Amery, „en indien hij verstan
dig is, maakt hij van deze gebruik, vóór hij gefouilleerd
wordt."
„En thans," zeide hij, zijn horloge raadplegende,
„keer ik terug naar mijn zeer verwaarloosde zaken. Ik
zeg het politiewerk voor goed vaarwel. Beschouw mij
vanaf heden ais een voorspoedig koopman uit de City,
die er naar streeft, lid van den Londenschen Gemeente
raad te worden."
Het was een schitterende morgen, en toen zijn auto
hem langzaam door het drukke gewoel in de City voer
de, waren zijn gedachten ver van dood en gevaar, van
dien vreeselijken nacht in. de garage van Dame, van den
kuil, en van het Ding dat daarin lag, verwijderd. Zijn
arbeid was volbracht, het werk van jaren met welsla
gen bekroond. Ei; zou een gerechtelijk onderzoek plaats
vinden; de justitie zou uitspraak doen, en hij zou aan
gewezen wordén als een wonder. Doch daarna beston
den er zijn werk, een veelbelovende toekomst, en een
meisje, ia wier ziel hij een blik geworpen had,
Toen hij aankwam, werd hij door Ralph Hallam op
gewacht.
„En ls alles uitgekomen zooals u dacht?"
Amery knikte.
„En ik verder?"
„Kom vanavond naar mijn huis," zeide Amery. „Ik
zal u een deel van den inhoud van de reistasch over
handigen, tenzij vriend Wille van inzicht verandert. Het
overige wordt door mij geschonken aan een liefdadig
heidsinstelling. Is Juffrouw Marlowe niet met u mede-
gekomen?"
„Neen, Lou zeide mij dat iij sliep."
Amery beet zich op de lip.
„Het was goed van uw vrouw. Elsa gisteravond ge
zelschap te houden. Tusschen twee haakjes, gaat ge
naar uw nieuwe betrekking alleen?"
Ralph krabde zich de kin. -
„N— neen," zeide hij. „Ik ben van plan een wanho
pige poging te doen om fatsoenlijk te worden. Lou is
niet bepaald een ideaal, doch zij is een waarschuwing!"
Hij had Wood Street nauwelijks verlaten en Cheapside
overgestoken, toen hij het meisje op straat tusschen de
oude zuilengangen zag doorgaan.
En waarlijk mocht dit een dag van wonder en toover-
:iu voor Elsa Marlowe heeten, want ln de duisternis
,-an den avond, in een vertrek, waar zij schrik verwacht
iiad, was zij verwelkomd geworden door het gelaat van
haar droomen, en had zij een stem gehoord, boven alle
andere geliefd, en had zij de kracht gevoeld van armen,
Jie. haar omsloten hielden.
De hemel boven haar hoofd was blauw, bepoederd met
volkjes, zoo fijn en wit als de sluier van eene bruid. Zij.
verscheen op kantoor, hing haar hoed op, en maakte
naar schrijfmachine ln orde voor het werk van dezen
roemrijken dag. En juist toen zij wilde gaan zitten,
werd zij door de schel ontboden.
Met geweldig kloppend hart, opende zij zijn deur en
trad binnen.
„Verlangt u iets Majoor Amery?" vroeg zij adem
loos.
Hij knikte. „Ik verlang je een kus te geven," zeide hij.
Zij bukte zich tot hem over en hun lippen ontmoetten
elkander. Toen:
„Neem dit op," zeide hij, zijn ouden, afgemeten toon
gebruikende, en met een lachje ging zij zitten en sloeg
haar kladboek open. Het bevende potlood trok lijntjes
op eigen houtje, toen hij aanving:
„Aan de Directie van het Monte Rosa Hotel,
Como Italië.
Mijnheer,
Over een maand breng ik met mijn vrouw een
bezoek aan Como, en ik verzoek u hiermede, ap
partementen voor ons te reserveeren...!"
EINDE.
