Courant
BENJAMIN DISRAELL
DE BRANDSTICHTING.
Donderdag 7 Februari 1929
72ste Jaargang. No. 8405.
(.Naar het EngeUeh.)
Dt commandant van de vrUwUMf» brandweer van
oxbrltlgo had oen twlstgonprck mot zUn Vorloofde en
.aC(>, hot tienjarige, moolo stille zusje van doze liint-
hoordo het grootste de©l ervan.
Hot ls oen feit, Violet, zei Dlck Mannering, je
6d geon recht om mijn auto te nemen zonder het mij te
(■afren en dat weot Je hooi goed.
(Violet schudde energiek haar geahlngelde hoofdje.
Dat ben lk heelemaal niet met Je eens. Je hebt ge-
n^Lgd dat ik er op een keer mee mocht rijden en lk dacht
»t je een man van Je woord was.
Zeker heb lk dat, maar lk heb er niet bij gezegd dat
het doen moest op een oogenbllk dat lk vijf mijlen
was bij een demonstratie en dat, je me voor het
corps een figuur hebt laten slaan. Geloof maar
jt dat ze me uitgelachen hebben toen we bij de
Idweerpost kwamen en mijn wagen weg was.
|*Er kwam een strakke trek om Vlolet's lippen. Ik
id dat je onredelijk bent, vreeselljk onredelijk. Maar
jullen het onderwerp laten rusten. Goedenavond.
Dlck werd vuurrood.
i— Uitstekend, zei hij grimmig. Ik ben niet gewoon
er 'gens te blijven waar mijn aanwezigheid niet ge-
mscht wordt. Goedenavond. Ik zal terugkomen als het
vraagd wordt en niet eerder.
- Doe, zooals je "wilt, klonk het koud.
- Dat zal ik. Ik zal je drempel niet overschrijden,
elsje, vóór je het mij vraagt en je kunt er op rekenen
32$|at dit mijn laatste woord ls.
HU sprong In zijn rood gelakte two-seater die de
inleiding tot de twist was geweest, drukte op den zelf-
Ki^arter en tufte weg.
Violet ging met een boos gezicht het landhuis binnen
ze met haar Jonger zusje samen woonde, want ze
en geen ouders meer.
De kleine Grace, die maar niet kon begrijpen dat
jaar oudere zus zoo dwaas was om terwllle van zulk
fl en kleinigheid zoo'n schitterend exemplaar van het
>ort ..man" liet glippen, zocht een goed heenkomen in
et uiterste einde van den tuin.
Dlck Mannering was Graee's ideaal en haar sympathie
tor zijn manhaftige persoonlijkheid was zóó groot, dat
zich een bijzondere kennis van het brandwezen had
;en gemaakt. Ze wist precies hoe branden werden ge-
uscht... en hoe ze ontstonden.
Graee's eerste gedachte was dat Violet haar verk
onde loon maar moest hebben en het verder zonder
lek stellen. Dan zou zij Grace wachten tot ze
fc/ root genoeg was om zelf den bewonderden Dlck in de
'acht te sleepen. Maar langzamerhand maakten zich
wh zachtere gevoelens van haar meester en ze zat een
.i.Jeele poos peinzend voor zich uit te kijken. Sommige
L inderen zijn bepaald gevaarlijk als ze zóó erg stil zijn.
Het was een. mooie, zoele zomeravond. Het liep al te
en middernacht en Dlck Mannering zat nog gebogen
'er een wetenschappelijk werk over brandblusschlng.
had Violet in een week niet gezien en hij trachtte
ïdei-e herinnering aan haar te verbannen door troost
afleiding te zoeken in de meest droge stof ter we
id, statistische gegevens omtrent waterdruk. Plotse-
werd hij ln zijn wetenschappelijke genietingen ge-
>rd door het luid overgaan van de alarmbel.
Iln een oogwenk had hij zijn kaplaarzen en zijn uni-
irmjas aan en den helm op het hoofd. Een moment
[ter zat hij in zijn roode two-seater en suisde over den
[eg in de richting van de brandweerpost. Bij het hek
'an stopte hij zijn kleinen wagen en sprong op den
mdweerauto die juist naar buiten reed. Nog voor hij
Slegenheid/had om te vragen waar de brand was,
jhreeuwde de chauffeur hem in het oor: Dennen-
in 't Heuvelpark!
,Dick tuimelde bijna van den wagen.
Dennenoord! Dat was het huis van Violet!
De rook slaat al uit het dak, mijnheer, schreeuwde
e chauffeur toen ze den parkheuvel opreden.
Dikke rookwolken stegen op tusschen de dakpannen
in Vlolet's villa en direct toen de brandweerwagen ge-
li opt had, werd de groote ladder opgedraaid.
Alle bewoners er uit? vroeg Dlck aan den politie-
int, terwijl twee brandweerlieden de ladder opliepen
d met hun bijlen een gat in het dak te hakken.
- Ja, commandant De dame is eruit en ze zei dat het
achter haar aankwam. Daarop is ze flauwgeval-
de „Eerste Hulp" is nu met haar bezig,
lek wendde zich om en gaf orders om de slangen
|t te rollen en de dichtsbijzijnde brandkraan in wer-
te stellen. Daarop maakte hij aanstalten om het
lis binnen te gaan. Ondanks zichzelf moest hij gllrn-
"ïen toen het tot hem doordrong hoe het Noodlot hom
iwongen had om zijn plechtige gelofte te breken. HU
zijn voet juist, op den drempel, toen uit een venster
de eerste etage zijn naam werd geroepen.
[De politie-agent had ongelijk gehad. Een klein fl-
:tje in pyama stond daar in het venster en de rook
stoog sur buTtm v*n «aw*r B*sr. Een Bmaffwtssiica
kwam uit het huis en botste bijna tegen zijn ohef aan.
De trappen zijn geblokkeerd door den rook, meneer,
rapporteerde hij. Ik kan den vuurhaard niet. vinden.
Dlck keek omhoog naar de ladder. Het zou teveel tüd
kosten om deze omlaag te draaien. Maar hij stond maar
een paar voet links van het venster en met een beetje
geluk was het wel mogelijk zloh in hot venster te wer
ken.
De reddingslijn met een haak! commandeerde htj.
Zoo gauw als je kunt.
Dick bevsitigde den haak aan aijr. leeren gordel en
klom de ladder op tot hij do eerste stage bereikt had.
Daarop wierp hij den haak in de vensterbank, waarho
ven hij Grace had zien ètaan. greep de lijn, list de lad
der los, en trok zich op tot hij het venster bereikt had.
Zooels dit hier verteld wordt, lijkt het den lezer wol-
licht een eenvoudig kunstje, maar or was heel wet ze-
nuwbeheors'ching, behendigheid en tegenwoordigheid
van geest noodig om deze reddingspoging in den ver»
atlkkenden rook te volbrengen.
Toen hij ln het. venster klom, waa Grace verdwenen.
Waar was het kind; luid riep hU haar nqmm, maar or
kwam geen antwoord. Hij liep voorzichtig do kamer ln
en al spoedig stootte hij met zijn voet tegen iets sachts
en hij vond het kind, half-bewusteloos op don grond lig
gen. HU tilde haar In zijn armen ©n zwaoldo zUn een©
been over de vensterbank.
Pak het touw, schreeuwde WJ schor, met zUn lon
gen vol rook. Het kind gehoorzaamde worktulgelUk;
daarop sloei hU ook zijn andore boen over de vonstor-
bank, greep eveneens het touw; met .rijn armen om het
kind hees, Het hij zich voorzichtig sakksa ar. even la
ter stond hij met Grcce ln rijn. armen in dsn voortuin.
Er had zich langzamerhand een menigte verzameld,
die den reder de gebruikelijke ovatie bracht, maar Dlck
trok zich als de deerlicht terug en zocht een veilige
schuilplaats op het dak. Want hU had Violet gezien, dio
bleek en ontdaan zijn kant uitkwam en hij vond het een
griezelig idee als een soort filmheld met haar te Btaan
voor de oogen van een gapende menigte.
We hebben de oorzaak gevonden, mUnheer, rappor
teerde een van de mannen op het dak. Het zit 'm
dóór. Allemaal rook en niets geen vuur. Ziet U?
Dlok keek door een gat ln het dak ln het kanaal "van
een schoorsteen.
- Daar loopt Sen balk door. Ziet U dat? Oud huis,
denk lk! Notabene een balk midden in een schoorsteen
kanaal! Ze moesten sommige bouwers ophangen! mop
perde de brandweermap.
Dlck knikte. Jelui kunt de rest van die halfver
koolde balk wel weghakken en gooi dan maar een paar
emmers water door den schoorsten. Ik zal den anderen
zeggen dat ze overal de ramen openzetten, dan trekt de
rook wel weg.
Dlck liet zich door het gat In het dak omlaag zakken
en zocht zijn weg door het huls. De rook wat al bezig
op te trekken. In de eetkamer waren twee man bozig
het water op te dweilen. Hij keek ln dep haard.
Ik begrUp er niets van, zei de brandweercomman
dant Het is vanavond waarachtig geen weer om een
haard te branden en toch zou lk zegen dat de brand
door een haardvuur ontstaan moet zijn. En deze haard
ziet er ook uit alsof hU in geen weken en weken ge
bruikt is.
Misschien mondt nog een ander haardgat op dat
3choorsteenkanaaI uit, veronderstelde een van de brand
weerlieden.
Dick begon een onderzoekingstocht, maar alle stook
plaatsen in het huls waren even ongebruikt en schoon
als die in de eetkamer. In de slaapkamer waren ze zelfs
toegedekt met papier; behalve in een waarin wat spo
ren van asch waren. Maar die schoorsteen was toch te
ver verwijderd van de. plaats van den brand. In de keu
ken was alleen een gasfornuis. Hoe kwam er in 's he
melsnaam vuur in dien schoorsteen?
Een duister, beklemmend vermoeden kwam in Dick
op. Maar dat was te krankzinnig om los te loopen!
Violet schuldig aan brandstichting? Dat was eenvoudig
onmogelijk. Maar hoe dan ook, hU was verplicht de po
litie ervan in kennis te stellen.
Hij ging naar de eetkamer terug, liet zijn mannen in
rukken, haastte zich daarop weer naar 'boven en verza
melde do enkele overblijfselen van vuur, die htj in dien
eenen haard had gevonden, in een oude krant, vouwde
die dichj; en stak het pakje in zUn zak. Daarop ging hU
wéér naar de eetkamer terug.
Lieve Dick, ik ben blU dat lk Je hier nog tref,
begroette hem een stem.
HU stond van aangezicht tot aangezicht met Violet
Haar kleine zus was bU haar.
We kwamen hier om je te bedanken, Dick, ver
volgde Violet zacht. En ik kwam ook om je excuus te
vragen. Het was verkeerd van me om je auto te nemen.
Wil Je me vergeven?
Dat is in orde, hoor! antwoordde Dick bruusk.
Hoe is het met Grace, na haar avontuur.
Het kind barstte in tranen uit en stom-verwon dercl
keken de beide anderen naar haar. Het was allemaal
mUn schuld, snikte Grace, toen ze trachtten haar te kal-
meeren. Ik deed wat Dlck zoo vaak gezegd heeft dat
ik niet moest doen... en een paar brandende kranten vlo
gen de schoorsteen in en daardoor is de boel aan het
branden geraakt.
Dick keek haar met open mond aan. Dus dat gewich
tige pakket in zUn zak had gelukkig niets te beteeke-
nen, zooals hij wel gedacht had en ook de afwezigheid
van sporen van vuur was nu verklaard.
Wel, nu moet ik Jou excuus vragen, wendde hij zich
tot Violet. Toen ik hier binnenkwam heb ik juist ge
tracht "bewUsmateriaal voor de politie te verzamelen.
Meen je dat heusch, Dick? vroeg ze opgewekt.
Er was een glans in Violet's oogen die verdere excu
ses overbodig maakte. Ze wendde zich tot haar zusje.
Maar waarom heb JU in vredesnaam oude kranten
verbrand?
Vele snikken gingen de bekentenis vooraf. EindelUk
richtte ze het woord tot Dlck,
Jk «Ce wOTe xört voor hot gw-
vraagd was... en ik wilde zoo graag dat je terugkwam
daarom heb ik brand gemaakt in de schoorsteen...
toen liep lk weg en wachtte... bU het raair... om te
zien... O, Violet... was het erg slecht van me?
De twee anderen keken elkaar aan met een vreem
den blik. Wat moesten ze zeggen.
*yr tiescottcxvag, nc mok
streng,. is veertien Jaar dwangarbeid. Maar ik denk
dat we Je dat voor dezen keer .maar Schenken zullen.
Zorg dat Je als de weerlicht ln je bed komt; ik zal mUn
mannetjes naar huis sturen en dan moet lk eens een
lang en ernatig onderhoud met je zuster hebben!
Nationale wedstrijden in hardrijden te Oudkarspel.
De vier snelste rijders: Kas, Hooltman, Van der Scbeer en Heijden.
Links en rechte van hen de hoeren Van Laer en Convéa van den E.N.S.B.
Nationale wedstrijden in hardrijden te Oudkarspel.
Itart vbb Vta dai Sohttr,
m.
Terwijl de ambitieuss Dlsraëli met ongeduld wacht
te op een gelegenheid om Parlementslid te worden zag
het er niet naar uit of daar veel kans op kwam. De
Whigs zaten vast in den zadel naar het scheen. Het
was echter al echts schijn, al spoedig bleek er groote
verdeeldheid in de partij te bestaan en. verliet Lord
Stanley, in wien Lord. Melbourne een toekomstige
Premier had gezien, en met hem vele anderen, de partij.
Zij konden het niet meer met Lord John Russell en
nog minder met Lord Durham vinden. Maar nu trof
fen zU aan de andere zijde bij de Tori es evenmin een
sympathieke man als leider in het Parlement Slr
Robert Peal was een stroef man, die van de Tory-
partij een conservatieve en dan bij voorkeur een ra-
actionnaire partij gemaakt had. en zelfs de populariteit
van den leider der Toriea, den ouden Hertog van
Wellington, leed onder do wassende ontevredenheid
der bevolking. De Uzeren Hertog was nooit bevreesd
geweest in het gevecht maar het feit, dat men bij hem,
den overwinnaar van Waterloo de ruiten Inwierp, gaf
hem te denken. Toen hij den volgenden dag te paard
door de straten van Londen reed en het volk hom als
van ouds begroette en toejuichte, besloot htj zich uit
de politiek terug te trekken, want daar bleek helden
moed een onding en een fijn besneden tong het beste
wapen om te overwinnen.
Over zulk een tong beschikte Dizzy, dit was de bij
naam, dien men aan Benjamin Disraëli als «salonheld
gegeven) had en welke bijnaam wel getuigde voor zijn
populariteit
Maar het bracht hem geen kamerzetel en dat was zijn
ambitie. HU was als een zoekende in de woestijn en
zocht in elke partij naar de bevrediging dier ambitie,
maar nergens vond hij hetgeen hij zocht Toch voelde
hU wel, dat hij geen „Wdlde" kon blUven en dat hU
die partij, welke hem het sympathiekst leek, wel
diende te kiezen. Dus koos hij die der Toriea Het
ongeluk wilde, dat hij al dadelijk O'Oonnell, den lei
der der Ieren tegen zich in het harnas joeg. Deze ging
geweldig te keer en zei, dat wanneer de Joden dan het
uitverkoren volk waren, de Jood Benjamin Dlsraëli
dat zeker niet wan en evenzoo gokruizigd zou worden
door zijn eigen volk als dat een ander' eeuwen geleden
was overkomen. Dizzy was woedend ca daagde O'Ccrx-
nel uit. Nadat deze in vroeger jaren een tegenstander
in een duel gedood had, had hij een duren eed gezwo
ren nooft meer te duelleeren. Dlsraëli daagde nu den
zoon uit, maar deze zei, dat hij geen kampvechter van
zijn vader was, waarop Dlsraëli bem een. uiterst grof-
fen brief stuurde. Zijn vrienden waren zeer ingenomen
met den moed die Dizzy betoond had en prezen, hem
zeer, ook het publiek prees zUn moed en keurde het
groffe optreden van O'Connell af, doch liet daarop vol
gen: wie kaatst moet den bal verwachten en de repu
tatie van O'Connell had Dlsraëli tot voorzichtigheid
moeten manen.
Zooals Dlsraëli steeds deed in dagen Van échec ©Ds>
depresse zocht hU rust bU zUn pen en sohreef eeü
werk dat In 1835 uitkwam en getiteld was: De Enge*-
sohe Constitutie verdedigd, een open brief een
edelen Lord. Algemeen vond dit weldoordachte werk
bijval en Peel zond een zoo waardeerend schrijven,
dat er wel geen twijfel meer bestond of bij
verkiezingen zou Benjamin een kans op een zetel
krijgen.
Inmiddels maakten sdjb schuldeischera het hem zoo
geweldig lastig, dat hij zelfs op het landgoed van zijn
vader, Bradenham, niet met rust gelaten werd.
Gelukkig kwam er afleiding. Koning Willem IV was
gestorven en opgevolgd door de achtlenjarigQ Victoria
(1837). Nieuwe verkiezingen moesben dientengevolge
worden uitgeschreven,
tïet district Maidstone beschikte over twee zetels
en het aftredende lid Wyndham Lewis bood Dlsraëli
aan om met hem de twee zeteïa te veroveren. Vroeger
zou Benjamin bezwaar gemaakt hebben, want toon hij
de echtgenoot© van den ander, mevrouw Lewis, met
wie hij onwillekeurig veel zou moeten omgaan, voor do
eerste keer ontmoette, had hij haar ©en domo flirt
gevonden. Die meening was echter langzamerhand ge
wijzigd en hem was duidelijk geworden, dat Mevrouw
Lewis weliswaar geen brilllante, spirituoele vrouw
was, maar iemand met goed gezond verstand en met
veel doorzicht ln de zaken, die haar aangingen en dus
moesten lntenesseeren. ZU interesseerde zioh dan ook
zoo sterk daarvoor, dat zij er op een allerpleizlerlgsto
manier over sprak en debatteerde en ofschoon zij ouder
was dan hij, vond hij al spoedig een bijzonder groot
genoegen in het gezelschap der ietwat verwelkende
schoonheid, die hij half in scherts, half in ernst het
hof maakte.
Dus Maidstone vond Wyndham Lewis en Benjamin
Dlsraëli schouder aan schouder tegenover één tegen»
candldaat, den Whig Kolonel Thompson.
Het was niet ongevaarlijk zulk een driehoeksver
kiezing, maar de Tories behaalden belden de overwin
ning. Lewis aan het hoofd met honderd stemmen meer
dan Disraeli en die weer tweehonderd meer dan de
liberaal. Dlsraëli was natuurlijk zeer verheugd met
dezen afloop, doch kon toch niet goed verkroppen, dat
men hem in Wyoom.be, waar men hem leende, nooit
gelust had en dat hij au hier door volmaakt onbeken
den was verkozen. Zijn vriend DOrsey schreef een
brief aan den nieuwen M. P. (Momber of Parlement)
met dit karakteristiek* «Let: „Vooral sa Terde» gees
liefdesgeschiedenissen en intrigues. Gij hebt thans UW
zetel, loop nu geen risico's; en indien ge ©en weduwe»
ontmoet, trouw haar".
Hetgeen hij deed en welde weduwe van «Ua
medelid en districtgenoot Wiynöham Lewis, die na*
maanden na de verkiezingen plotseling stierf.
Disraëli hield heel veel van Mary Aim (voornamen
van Mra. Lewis) en ofschoon de intieme vrienden en
vriendinnen van haar vreesden dat Dizzy, die kriebelde
van. de schulden, haar om het geld wiide trouwen en
het huwelijk ontrieden, 4s het een heel bijzonder ge
lukkig huwelUk geworden. Mary Ann heeft, zich nooit
over haar stap behoeven te beklagen.
Intusechen» had Dizzy rijn .maidenspeech" ia het
Parliament gehouden en... was uitgelachen.
Er was een debat over ateexgolden wolka in Ier
land ten behoeve van. Protestantsche kiezers verstrekt
zouden zijn. Hiervan zouden de Toriea geprofiteerd
hebben, maar het was een publiek geheim, dat ook
Liberalen en Ieren gebruik hadden gemaakt van
steekpenningen, alleen was men d^ar meer discreet te
werk gegaan dan bij de Tories, een zekere heer Spot-
tlswoode.
Lord Stanley (de latere Lord Derby) moest namens
de Tories antwoorden, doch had op verzoek van Dls
raëli dien zUn beurt afgestaan.
Niet zoodra stond Dizzy overeind of O'Connell en
zijn Ieren groeppeerden zich vijandig in de nabijheid
van den spreker. De Liberalen waren minder agressief
maar evenmin bereid om het den debutant gemakkelijk
te maken. Op de Torie-banken keek men deels met een
zekere ongerustheid, deels met een kwalijk verholen
misnoegen naar het nieuwe lid voor Maidstone, dat er
zoo on-Engeleoh. uitzag.
Hij droeg een donker-groene rok met hagelwit vest,
waarover eenige kettingen blonken en wel zóó uitda
gend, dat zijn vriend en medelid Bulwen, ln alle vriend
schap, hem er over gezegd had, dat hij zeker de be-
kettingde Lord Mayor concurrentie wilde aandoen.
Een pikzwarte breede das deed het matbleeks van
de gelaatskleur nog meer .uitkomen. Het geheel vloekte
met de frlssche kleuren van de land edellieden, zUn
partijgenooten.. Een oogenbllk voor hU begon, dacht
Dizzy aan den iets ouderen Gladatone, in wien hU on
die wederkeering in hem den rivaal gezien had reeds
op den eersten avond, dat rij elkaar, ©en paar jaar ge
leden, bij Lord Lyndhurgt, toen Lord-Ksnseller, ont
moet hadden. Gladatone had 5 jaar geleden zijn „mai
denspeech" gehouden en was dadelijk warm ontvang
gen. Gladatone had echter Eton en Oxford bezocht en
sprak op de wtj2e, zoo als men dat daar leerde en zoo
als het iedereen in hot Huls als bekend en aangenaam
in de ooren klonk. Nu kwam Disraëli en sprak al
dadelijk op een manier, die men niet in hot Huis ge
wend was, die men geaffecteerd vond, zoodat al dade
lijk geroepen werd: „kom ter zake". Dizzy sprak ver
der, maar het spreken werd hem door gelach, door
'nierruptlea, door gefluit, handgeklap en geloei iteïta-
lijk onmogelijk gemaakt. Toch sprak hU door en toen
hij eindelijk voelde, dat het beter was, dat hU ging
ritten omdat het toch vechten tegen de bierkaai waa;
riep hij met e©n vervaarlijke stem, die zelfs de grootste
schreeuwers oen oogenJblik deed ophouden en luisteren:
,Ik ga nu zitten, maar er zal oen tijd komen, dat je
wèl naar mij zult luisteren".
Onder het auditorium waa er één, die niet slechts
aandachtig geluisterd, maar ook herhaaldelijk bijval
geroepen had. Het waa niemand minder dan the Bight
Honorable Sir Robert Peel, Baronet M.P., leider der
Conservatieven in het Huia van Afgevaardigden.
Nadat Lord Stanley de zaak onder de gewone aan
dacht der afgevaardigden verder behandeld had, kwam
Lord Qhandoa (zoon van den hertog van Buckingham)
raar Dizzy, die er zeer verslagen uitzag, toe en ant
woordde, toen deze met sombere stem zed: „het ia een
échec", maar absoluut niet
Zeker, er zijn partijgenootien, die er zoo over denken,
maar toen ik het oordeel van Sir Robert vroeg, zei
die: „Verscheiden© vrienden noemen het een écheo, ik
noem het het tegendeel. H:j heeft alles gedaan wat
men onder die omstandigheden kón doen. Geloof mij,
het la allesbehalve een échec en men zal eens zien
hoe dl© zijn weg baant".
Lord Chandos vervolgde: „Vertel me verder eens mijn
brav© Dizzy, wat waa tooh het slot van dezen dien
men U verhinderde af te maken. In de eena band de
sleutels van den Heiligen Petrus en in de andereT
„In de andere de muts van de vrijheid!" zei Disraeli.
„Maar dat waa een keurig beeld", riep Chandos.
Enfin, Disraëli beschreef het geval aan zijn zuster
Sarah en wel als volgt: JBOet was een écheo, pv*ar
slechts omdat men mij dwong te gsmn ritten,
niet, en daar komt het toch voor een politicus op aan,
niet om hetgeen ik in het midden bracht"*. HU eindig
de: „jo zeer wel gedisponeerde broeder", dus voorzeker
wel een bewijs, dat hij zich. niet meer zoo verslagen
gevoelde als onmiddellijk na do geweldige scene.
Toen de Iersche leden de zaak onderling bepraatten
en het eens waren over hun succes en Dizzys écheo,
stond ©en oude Ier, Mr. Sheil, de z,g. luitenant van
O'Connell op en zei: „heeren, ik heb U laten uitpraten,
maar ge hebt volmaakt ongelijk, ge hebt dit jong-
mensch geen échec bezorgd, hem de karm van
zUn. leven gegeven. Had gij hem laten uitspreken, dan
waa wellicht gebleken, dat de red© niet de moeite waard
waa, Booejs het raö Indertijd bij mijn debuut overkomen
i», au g% las op -wtjm TMtUwSwS Mt
