Altmul Bitiws- De Schoone Duivelin Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen. Eerste Blad. Ingezonden Stukken. C&COSROZ&N ZErErP MET ntTAMKER D&BBELM^NN Wat ons bespaard bleef! Woensdag 17 Juli 1929. AGER 72ste Jaargang No. 8494 Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- tentien nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 29. Prijs per 3 maanden fl.65. Losse nummers 6 cent. ADVKRTEN- TIcN van 1 tot 5 regels fl.10, iedere regel meer 20 cent (bcwijsno. inbegrepen). Grootere lettors worden nnar plaatsruimte berekend. DIT NUMMER BESTAAT UIT TWEE BLADEN. Mijnheer de Red. Verleen mij een klein plaatsje In uw veelgelezen blad. Bij voorbaat mijn dank. Wü gaan den ouden weg weer op! Maanden voor den 3en Juli j.1. is er een propaganda gevoerd met Staatspensioen, als één der voornaamste punten van het program ,van elke linksche partij, voor de verkiezing van leden der Tweede Kamer. Elke po litieke partij vas voor Staatspensioen, en deed zijn uiterste best op vergadering, meeting, en door den aether, 't woord staatspensioen te doen weerklinken ten voordeele voor de ouden van dagen, of voor de, V. D. Z. D. G. D.?? Met aandacht heb ik daar wel naar geluisterd, die schoone woorden van eiken spreker, uit elke linksche partij, de actie die zij voerden, om de misdaad, zooals het op 't oogenblik is, dat ver over de 30.000 ouden van dagen verstoken zijn van ouderdoms rente, en overgeleverd worden aan de genade, hetzij aan liefdadige instellingen, kerk of armbestuur, eet. Thans kunnen we toch weer constateeren, de verkie zingsuitslag heeft weer geen verbetering gebracht voor de ouden van dagen, een rechtsche meerderheid staat voor 3 of 4 jaar weer vast. Mijns inziens is de schuld aan de linksche partijen zelf; zij zijn het in politieleen zin wel met elkaar eens, als zij zien er een voordeeltje uit te slaan, maar och, na afloop hiervan, halen zij el kander tot den grond toe af, uitzondering buitengeslo ten. Staatspensioen hebben wij toch alleen te verwachten van de linksche partijen. De Christelijke rechtsche par tijen, die gevoelen niet voor staatspensioen, omdat er één gebod uit de tien geboden hun niet aanstaat, van de volgende woorden: ..Hebt uw naaste lief als u zelf." Bij den uitslag van de laatste verkiezingen, Is Floris erin gekomen, en Pieter er uitgeduwd enz., daar schie ten wij democraten niets mee op, onze partijen worden aan stukken gescheurd ,niet uit de politiek, of demo cratie, maar uitWel hebben de grootste partijen een aantal stemmen behaald, maar dit is geen bevordering geweest voor verbetering vanhet rechtvaardig bestaan voor onze ouden van dagen. Er is misschien nog een kleine hoop, de uitslag van ons nieuw kabinet! Geachte lezeressen en lezers van dit blad, bondgenoo- ten van de B. v. S., we staan nu weer hopeloos tegen over het ideaal, dat wij hebben gevoerd vóór de verkie- king. In het parlement is ons strijders voor premievrjj Staatspensioen in de eerste vier jaren geen verandering te wachten? Wat zal de groote bond van duizenden le den doen, om haar strijd te volharden? Mogen wij den ken: we wachten het maar weer af tot de volgende ver kiezing? Neen, bondsvrienden. met een dubbele actie zijn wij verplicht den strijd voort te zetten. Met een grootere actie zie ik het hoofdbestuur tegemoet deze te steunen. Als nu het hoofdbestuur in deze achterwege blijft, dan verwacht ik deze actie van een Federatiebe stuur, of afdeelingen, maar werkeloos mogen wij niet ■blijven zitten. Denk aan de meer dan 30.000 ouden van dagen, die van het recht Staatspensioen verstoken zijn, en dat hun als een onrecht wordt aangedaan; zij ver- FEUILLETON 24. DET. DUNN. „Het speet me vreeselijk, Lady Lanchester, dat ik niet op tijd bij Harvey en Rossiter kon komen om de ope ning van het testament bij te wonen. Ik was in Nizza ik moet 's winters altijd aan de Riviera zijn, dit beestachtige Engelsche klimaat is fataal voor mijn horst en ik vatte kou juist toen ik op reis wilde gaan, en toen durfde ik de reis n iet aan vóór Ik beter was. Het maakt geen verschil dat ik er niet was dat kon toch niets aan het testament veranderen, niet waar?" Mylady sloeg de oogen neer en zuchtte. Toen leunde ze achterover in den donkeren hoek van de auto en bette elegant haar oogen met een miniatuur kanten zakdoekje. Bij laatste wil van den graaf was zijn geheele for tuin aan zijn vrouw, Leonie, gravin van Lanchester, nagelaten; de landgoederen, die onvervreemdbaar erf goed waren, gingen met den titel aan William Trevor, maar het huis in Park Lane niet, dat vermaakte hij aan zijn vrouw. Tenzij de nieuwe graaf van Lanchester een eigen fortuin had, zou hij Lanchester Court en de be zittingen zooiets als een witte olifant vinden, want de pachtopbrengsten waren nauwelijks voldoende om de plaats in stand te houden volgens de waardigheid van een graafschap. Gerekend naar de tegenwoordige opvattingen was de graaf geen bijzonder rijk man; hij liet ongeveer een kwart millioen na. Toch zou dit geld den nieuwen graaf geholpen hebben en hij voelde zich eigenlijk een weinig te kort gedaan. Dan was er nog het meubilair en de schilderijen. Sommige schilderijen waren erfstukken en de graaf sprak er aan de lunch met de gravin over. „O, maar dan neemt U ze toch," zei Lady Lanchester liefjes. „Ik denk, dat de adcocaten wel zullen weten welke het zijn, ik weet het niet." „Ik heb hier eèn lijst, maar ik geloof, dat ze bijna allen op Lanchester Court zijn. En dan zijn er nog de beroemde Lanchester diamanten en de andere ju- weelen. Ik denk, dat die wel niet in Lanchester zullen zijn." Hij glimlachte een zlekelijken glimlach en boog zich «ver het papier voor hem. Het was maar goed, dat hij wachten mee onzen strijd om hun dat onrecht te ver mijden! Lezeressen en lezers, leden van den Bond, bedenk u eens, en helpt mee om deze regeeringsmisdaad te be straffen, in een premievrij Staatspensioen voor alle ouden van dagen, die daar recht op hebben. Mochten er wezen die hiervoor wat hebben tegen te schrijven, deze staan ik gaarne ten antwoord! Dankend voor de plaatsruimte. P. Zeeman. Kolhorn, 14 Juli 1929. Lid. B. v. S. Geachte Redactie, Mag lk naar aaleiding van het verslag der N.O.G.- vergadering, voorkomend in Uw blad van 13 dezer, enkele opmerkingen maken? Bij voorbaat dank. De grootste onjuistheid, daar door den heer Schoorl ge debiteerd is wel deze, dat de Bond van Nederl. Onderw. is aangesloten bij een politieke organisatie en wel bij een Sociaal-Democratische. De heer Schoorl meent hier hoogstwaarschijnlijk het Nederlandsch Verbond van NEEM ZOO'N HEER LIJK STUK ZEEP MEDE ALS U OP REIS GAAT OP GOEDE ZEEP STAAT: zijn blik afwendde, want Leonie had op dat oogenblik moeite haar gezicht in bedwang te houden. Ze was wit van woede. Ze had de beroemde Lanchester diamanten geheel vergeten. Zij was ze gaan beschouwen als haar eigen dom, zóózeer zelfs, dat ze er geld op had opgenomen en een duplicaat-stel van valsche steenen had laten maken. Alec Helston had haar geholpen dit veilig te doen. Er was niets wat Helston niet van diamanten wist. Hij bracht de diamanten naar een zekere firma in Pa> rijs, die bekend was om haar handigheid en stilzwij gendheid en mevrouw de gravin droeg de nagemaakte juweelen, in de overtuiging, dat niemand dan een des- kudige en dan nog een expert, die zeer goed bekend was met de origineelen, het verschil zou kunnen zien. Dezelfde firma die de imitatie maakte, gaf ook het geld voor de echte steenen, maar onder één voorwaar de. Wanneer zij niet binnen het jaar waren ingelost, werden zij het eigendom van de firma. De bedoeling hiervan was duidelijk. De steenen in nun oude zetting waren niet verkoopbaai dat wil zeg gen. ze zouden stellig vroeger of later herkend worden als de Lanchester diamanten en als dit gebeurde, zou den er heel wat onaangenaamheden uit voortkomen. Daarom, ofschoon ze ontegenzeggelijk het driedubbele waard waren van het bedrag, dat de firma erop geleend had, waren zij dood kapitaal wanneer ze niet van de hand konden worden gedaan. Daarom zouden de stee nen, als ze na een jaar nog niet waren Ingelost, over gezet worden en konden dan gemakkelijk worden ver kocht. Leonie deed haar best de termijn verlengd te krijgen, maar de firma zei haar beleefd dat ze van dezen regel zelfs niet voor den koning zouden kunnen afwijken. De dood van den graaf was op een zeer gelegen _ijd- stip gekomen. Over een maand zou het jaar om zijn en Lady Lanchester had reeds in gedachten 15000 pond van haar fortuin besteed om de diamanten, waar haar heele ziel naar hunkerde, los te koopen. Het was nooit in haar opgekomen, dat de diamanten tegelijk met de schilderijen en de landerijen zouden heengaan en de woorden van den nieuwen graaf staken haar als een mes. De stilte die volgde op de opmerking, en waarin de graaf zijn oogen op de courant gevestigd hield, gaven haar tijd om na te denken. De woorden die haar zoo hadden ontsteld gaven meteen een uitweg uit deze moeilijkheid aan tijdelijk althans. „O, maar ze z ij n in Lanchester," zei ze kalm. „De arme Marmaduke bewaarde ze altijd daar, behalve na tuurlijk de zeldzame gelegenheden dat hij me toestond ze te dragen. U zult het misschien niet gelcoven maar ik weet nauwelijks hoe ze eruit zien, zoo zelden heb ik Vakvereenigingen. 't Spijt me werkelijk, dat iemand, die zich voorneemt anderen de oogen te openen, zelf zoo slecht opde hoogte is. Het N.V.V. is n.1. geen socialis tische organisatie, maar een centrale van Vakbonden, die in de moderne richting samenwerken aan één groot doel: Verbetering van sociale toestanden en arbeids voorwaarden, waarbij natuurlijk óók zorg voor het Open baar onderwijs is inbegrepen. Ons lijkt 't beter, con tributie te betalen voc^- dat doel, dan voor feestavondjes. Blijkbaar is de heer Schoorl erg bang voor Rood. Maar dat een vakbond als onze Onderwijzersbond, die het heilig meent met de belangen van Onderwijs en Onder wijzers, wel steun moet zoeken bij de meest linksche partijen, om haar idealen verwezenlijkt te krijgen, be grijpt de heer Schoorl misschien beter, als ik hem eens wijs op ons pas ingevoerde zevende leerjaar: Zouden we dat hebben gekregen zonder medewerking van de S.D.A.P.? Wellicht heeft de heer Schoorl toch wat ge merkt van de krachtige pogingen van Alberda ln de Kamer? En als de heer Schoorl zoo graag fusie wil, waarom komen dan niet die N.O.G.-leden in den Bond? Blijkens een verklaring van een der N.O.G.- leden zelf, n.1. den heer Lutjeboer, dié een ingezonden stuk in „de Bode" vertelt, dat van de 5000 N.O.G.-leden er 4500 Rood stemmen (Bode van 17 Mei 1.1.) en dat de wenschen van 't Genootschap, uitgedrukt in haar program, nage noeg in overeenstemming zijn, soms zelfs woordelijk, met de onderwijseischen der S.D.A.P., behoeft de heer Schoorl dus d a ar o m den Bondsleden de oogen niet te openen. Trouwens, de mentaliteit der Bondsleden is over 't algemeen wel van dien aard, dat ze zelf nadenken en zich maar niet willoos laten overhevelen, zooals de heer Smit van Callantsoog wil probeeren. Veel eerder acht ik 't noodig, dat den heer Schoorl en zijn medeleden eens duidelijk wordt gemaakt, op welk standpunt Bond en N.O.G. staan. Daarom stel ik voor, dat Bond en N.O.G. in Schagen een openbare debatavond houden, toegankelijk voor alle belangstellenden. Waar en wan neer de heer Schoorl dezen avond wil houden, laat ik geheel aan hem en zijn medebestuursleden over. 't Komt mij voor. dat Ridderlijkheid en kollegialiteit beter worden gediend door een openbaar debat, dan door 't opwekken van verkeerde denkbeelden omtrent anderer streven in een besloten vergadering, waar niemand der aange vallenen aanwezig was, om dat streven te verdedigen. Mag ik dus liefst vóór de vacantie antwoord van den heer Schoorl ontvangen? Met dank voor de plaatsing, Het Bestuur der afd. Schagen B.V.N.O. W. KRUL, voorzitter. M. KRIEK, secretaris. DE KEURINGSDIENST VOOR WAREN WAAKT OVER ONZE GEZONDHEID. Controle in alle mogelijke richtingen blijkt nuttig en noodig. Hetgeen wij hierboven neerschrijven is geenszins denkbeeldig. Immers, toen voor enkele jaren terug de Keuringsdienst voor Waren nog niet bestond, en op alles, wat de menschen. zoowel tot noodzakelijke in standhouding van hun lichaam als dat, wat we als „tongstreelend en maagkussend" zouden kunnen betite len, nog niet dat scherpe toezicht werd uitgeoefend, zooals we dat tegenwoordig kennen voor dien tijd dan vond misschien heel wat voedsel den weg naar gelegenheid gehad ze te dragen." Een handig leugentje, dat er met schijnbare eerlijk- beid uitkwam. En wat betreft, het niet weten hoe ze er uit zagen, er was geen van de dertien steenen, waaruit ze bestonden, die ze niet nauwkeurig had kunnen be schrijven. Vóór baar lastige modiste en hoedenmaak ster, om nog niet te spreken van Alec Helston, wiens honger naar geld nooit gesteld werd, haar noodzaakten de steenen te beleenen, zat zij ze steeds in het geheim te bestudeeren. Er was niets dat haar zulk een genot gaf als het gezicht van diamanten. „O, dan kan ik ze misschien na de begrafenis krij gen tegelijk met de paarlen en de robijnen," zei de lord, zijn lichte, fletsblauwe oogen naar haar opheffende. „Harvey en Rossiter hebben me een lijst van de juwee len en de schilderijen gegeven, dus als u er niets op tegen heeft, zullen we alles samen nazien en kunnen er geen misverstanden ontstaan. Ik haar misverstanden. U niet? vooral onder familieleden. „Jou mispunt!" was de opmerking, die mevrouw de gravin in gedachten maakte. „Je verdenkt me dus, hè?" Ze keek hem een moment weifelend aan. Ze vroeg zich af of het de moeite waard zou zijn haar bekorings kunsten op hem toe te passen hij was vrijgezel maar ze verwierp dit idee weer spoedig. Hij was te gewoon, te verachtelijk, te minderwaardig. De oude graaf was een cgoist geweest op zijn manier, maar hij was ten minste edelmoedig geweest in zijn zelfzucht. Maar deze neef bah! Het was ternauwernood de moeite waard om beleefd tegen hem te zijn. „O, natuurlijk," zei ze, „als u er zoo'n haast mee heeft." Hij nam geen notitie van haar hatelijkheid. Hij was te dikhuidig. „Ik heb morgen het een en ander in de stad te doen voor de begrafenis, maar ik zal in tijds zorgen in Lan chester te zijn. Misschien breng ik Mr. Harvey wel mee Als dè advocaat van de familie zooveel jaren lang, is het niet meer dan billijk, dat hij er bij tegenwoordig is. Hij heeft zich in dien geest uitgelaten." Wat attent! Natuurlijk zullen de wenschen van mijnheer Harvey de familie-advocaat; worden gehoor zaamd." Dezen keer trof de pijl doel. Een blos van de kleur van steengruis kwam op de wangen van den jeugdigen graaf. Hij keek op zijn horloge, bewoog zich zenuwach tig en stond op. Hij had een afspraak in zijn club om vier uur. Wilde de gravin hem excuseeren? Dat wilde de gravin. Zoodra hij weg was besprenkelde ze haar gezicht en hals met eau de cologne en wierp het raam open alsof ze de lucht wilde zuiveren. „Dus die ellendige bunzing wil er een advocaat bij halen om zeker te zijn, dat ik geen van de dierbare erf stukken zal stelen. Nu, we zullen zien." onze maag, dat niet bepaald de eigenschappen van deugdelijkheid en onbedorvenheid bezat terwijl het als „versche waar" een „zekeren leeftijd" droeg, die toch feitelijk het dragen van dien titel niet langer rechtvaar digde. Maar thans bij de' tegenwoordige wet op den Keuringsdienst voor Waren is dit gevaar voor het groot ste gedeelte opgeheven, en kunnen wij met voldoening constateeren, dat de Keuringsdienst jn dat opzicht in den vollen zin van het woord over onze gezondheid waakt. Schagen en omgeving, waarbij ook Wieringen en ove rigens al het land van de provincie Noord-Holland be noorden de lijn Beverwijk—UitgeestMonnikendam, behoort tot den Keuringskring Alkmaar .onder de emi nente leiding van Dr. Mol met zijn staf van keurmees ters en laboratoriumpersoneel. Wij kregen van dezen keuringskring het jaarverslag over 1S28, toegezonden en het is wel eens interessant om dit door te bladeren en zoo hier en daar na te gaan wat door tijdig ingrijpen van den Keuringsdienst aan onze magen bespaard bleef. De wijze, waarop de Dienst zijn werkzaamheden ver richt is door de overzichten, in de jaren hierover gege ven, overbodig geworden. Het groote nut van de gere gelde inspecties der .Keurmeesters ter plaatse wordt echter 4n het verslag nogmaals naar voren gebracht; Juist omdat deze regelmatig, maar steeds op onver wachte tijden plaats vinden, neemt het aantal aanmer kingen, dat daarbij te maken is, geregeld af, doch te vreezen zou zijn, dat als deze controle in beteekenende mate werd Ingekrompen, in dezelfde mate het weer op treden van ongewenschte toestanden zou plaats vinden* Het werk der Keurmeesters. In 192S werden 15329 inspecties gehouden, waaronder wordt verstaan het aantal malen dat een keurmeester bij een verkooper ter plaatse een onderzoek heeft ver richt naar den toestand of de samenstelling of de be handeling of de wijze van bewaren zijner artikelen. Ter gelegenheid van die inspepties zijn 156911 voorraden voedingsmiddelen en andere waren gekeurd. Beschouw den Keurnigsdienst niet als een dwarskijker. De medewerking, die een verkooper bij de inspectie aan een keurmeester verleent, is steeds teekenend voor de wijze, waarop zulk een verkooper den Keuringsdienst beschouwt. Wordt die medewerking in hooge mate ver leend en toont 3e betrokkene de komst van den amb tenaar van den dienst op prijs te stellen, dan blijkt daar uit, dat hij de bedoeling van dezen dienst begrijpt, die toch allereerst in opvoedenden zin wil werkzaam zijn en er geen prijs op stelt het aantal processen-verbaal zoo hoog mogelijk te voeren, doch. integendeel met zoo weinig mogelijk vervolgingen zoo goed mogelijk aan zijn doel tracht te beantwoorden. Verleent de verkooper echter weinig of in het geheel geen medewerking, dan blijkt hij in den dienst slechts den dwarskijker te zien, die vooral genoegen zou scheppen in het maken van aanmerkingen in meer of minder scherpen vorm. Ge lukkig kan worden geconstateerd, dat het aantal der laatsten afneemt ten gunste der eerstgenoemde soort verkoopers en dat de verhouding tusschen het contro leerend deel van het personeel van dien dienst en da verkoopers een goede mag worden genoemd, ondanks dat de controle steeds scherper wordt. Gunstige teekenen, die een al te groote ver rassing blijken te zijn. Het aantal partijen, dat dit jaar, hetzij op grond der directe bevinding ter plaatse of na onderozek aan het laboratorium moest worden afgekeurd, bedroeg 640, het- Ze stak een sigaret op en stond een paar minuten voor het vuur te staren in de gloeiende diepten. Toen ging ze naar haar schrijftafel en krabbelde een briefje. Het luidde als volgt: „Liefste Aubrey, ik moet je vanavond spreken. Maak je vrij. Van het hoogste belang. Ik kom om negen uur. Met innige liefde Leonie." Ze bracht dezen brief zelf naar het postkantoor en verzond hem per expresse. Ze kwam weer thuis en ging naar haar eigen kamers. „Zoodra de begrafenis voorbij is," zei ze halfluid in zichzelf, „zal ik die haaien van advocaten afdanken en dat kwart millioen in eigen handen nemen. Natuur lijk zullen zij wel een voorschot geven. Duvivier en Mo- rand moeten betaald worden en dan heb ik mijn dia manten weer. Ze moesten eigenlijk de steenen kosteloos weer terugzetten, maar ik denk dat die gierige vrekken dat wel niet zullen doen." Duvivier en Morand was de firma in Parijs, die do erfstukken in bezit had. Ze ging naar een kast, die inderdaad een safe was, want onder de buitenste laag van sandelhout was het hardste, fijnste staal verborgen, en nam er een tamelijk groote juweelen kist uit. De valsche diamanten, als een pendant geschikt, lagen schitterend in een bed van paars fluweel. Zij nam ze in de hand en bekeek ze aan dachtig. „Wie zou zeggen, dat ze niet echt z\jn?" mompelde zij. „Alec heeft gezworen, dat hij nooit zulke prachtige imitaties heeft gezien en niemand is een beter kenner van die dingen dan hij. Ik heb ze aan het hof gedragen, in de opera en op verschillende bals en ze deden niet voor de echte onder. „Die ellendige boonestaak van een graaf is niet ge trouwd en zal ook wel nooit trouwen," ging zij voort. „Hij ls te onbeduidend. Hij zal het nooit merken. De robijnen, de parelen en de rest zijn echt en hij zal den ken, dat de diamanten het ook zijn. Ik waag het er op," haar wangen schitterden en ze wierp het hoofd in den nek. „Als het bedrog piocht worden ontdekt, zweer ik, dat ik er niets van wist. Mijn overleden echtgenoot had heel wat dameskennissen voor hij me trouwde, waarom zou een van hen niet eens de juweelen kunnen hebben afgezet om eens te dragen en de steenen ver wisseld hebben? Ja, ik doe het." Natuurlijk zou ze om haar woord aan den graaf ge stand te doen naar Lanchester Court moeten gaan en de juweelen in de kast leggen, waarin het gouden eet servies werd bewaard, dat de vader van denoverleden graaf gebruikte toen hij de „eerste van Europa" ont ving, die bij gedenkwaardige gelegenheid, dat de Prins Regent een week op Lanchester Court verblijf hield. Maar dit kon ze alleen doen op doen op den morgen van de begrafenis. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 1