FEUILLETON.
n VERTELLINGEN.
Brabantsche brieven.
Gemengd Nieuws.
Stervende liefdadigheid.
De „doodende straal"
Vóór het inzeepen
PUROL
VERDACHTE BRAND.
De meubelen In petroleum gedrenkt.
Op het Begijnhof te Haarlem ontstond Donderdag
nacht om halfvijf brand. Onmiddellijk werd de po
litie gewaarschuwd, die het desbetreffende perceel
binnenging en constateerde, dat de meubelen in
petroleum en benzine waren gedrenkt. De brand
was spoedig gebluscht. De bewoner werd gearres
teerd en in verzekerde bewaring gesteld.
DOOR EEN PIJL GETROFFEN.
Doodelijk ongeluk bij het schieten.
Naar het „Dagblad van Noord-Brabant" bericht,
is tijdens de kermis te Overslag (Z.), toen een 130-
tal boogschutters nog nauwelijks begonnen was met
schieten, een elfjarige jongen, die belast was met
het afroepen der namen van de schutters, door een
pijl getroffen, De jongen, die aan het hoofd ge
wond werd, is kort nadien overleden.
De oorzaak -van dit ongeval schijnt te zijn ge
weest, dat de jongen zijn hoofd te ver buiten zijn
schuilhoek gestoken heeft.
EEN DAME AANGERAND.
Woensdag is in de Meerwijk bij Nijmegen een dame
die daar fietste, aangerand door een onbekend oer-
soon, die haar van haar rijwiel trok op den grond
wierp en haar keel dichtkneep. Op haar hulpgeroep
heeft de man haar losgelaten, maar uit haar tas:h
toch nog weggenomen een darnesportemonnaie met
drie bankbiljetten van tien gulden, een van twintig
gulden, een zilveren gulden en eenig klein geld.
Ulvenhout, 10 Sept. 1929.
Menier,
Of 't nouw de leste dagen
zoo zyn moes, maar ik
kon ginnen kraant open
slaan, of 't was alweer zoo!
Alderhaande prentjes mee
wefkes erop gepottergra-
veerd mee spierballen.
Vrouwkes mee unieforms
aan en 't geweer over d'n
schouwer; mee 'nen leeren
jas aan en net zo'n broek
en ok zo'n mutske op d'ren
kop, bij 'n vliegmesjien;
aanderen weer die mee
hoogspringerijen en zukke
soort van dingen rekortjes
breken of 't peperkoek is en zoo gade maar deur. En
da-d-allemaal in kestumekes, amico, in kestumelces, die
net zooveul mee kleeren te maken emmen as 'nen ka
len kop mee krulhaar! Maar ollee, as Jaantje Kuiters
't rekort gebroken heet van Mieke Poepkes en meteen
'n kouwke pakte vanweuges die kalekopkrulhaarmode,
dan hoef ik er nie van te niezen of te snotteren, wa gij?
Maar wa 'k wel 's zou willen weten, da's nouw datte:
as die wefkes over 'n hoog gespannen touwke springen
as 'nen kakkerlak, in 'n broekske da zoo strak gespan
nen staat da ge bang bent da-d-et in de kraant, op 't
portretje zelfs, nog scheuren zal, of ge dan, zooas ikke
b.v. op zo'n „wondeplekske oewen vinger nie mag leg
gen," zooals 's sprikwoord zeet. Of ik, in gewone woor
den gezeed, daar 't mijne dan nie 's over zouw meugen
zeggen!
Want da's teugeswoorig veur 'nen mensch van d'n
ouweren stempel 't moeilijke: ge wit niemeer wa wel en
wa nie mag.
D'n eene mag rondloopen in 'n kestumeke gesnejen
naar d'n Parradijssnit en d'n aandere mag dan nog nie
zeggen: „daar lopt 'r eene-n-in z'n bloote ge-wlt-wel!"
Die zou dan maar nèt motten doen of ie essetee in z'n
oogen had zeker!.
As 'n wefke d'r eigen uitkleedt om te gaan, ollee,
olee, ik vergis m'n eigen, kleedt om uit te gaan, be
doel Ik netuurlijk dan is 't grotste gedeelte van d'r
eigen „bedekt" deur 'n... laagje poier. Nouw, nimme
nie kwalek, amico, maar daar ziede alles deurhenen.
Eerst hongen de mouwen over d'r vingers mee schoon
kaantwerk, da-d-altij gebrukt wier om de koffie mee te
ruren. De kaanten stukken knipten ze 't af. maar toen
ze eenmaal aan 't knippen waren, toen bleven ze knip
pen, amico!
Eerst 'n stukske van d'n mouw boven d'r polske, toen
nog "n stukske, nóg 'n ripke, toen maar ineens tot dan
elleboog toen boven d'n elleboog, die toen as 'n af
gekloven kippenbotje onder da geampeteerde mouwke
uit piekte, toen hooger en hooger,en verder geknipt,
nèt zoolaank tot er van de mouwen niks aanders over
werd en de huismeester, vergezeld door Ashe, binnen
trad. Van deze stoornis maakte mijnheer Peters gebruik
zich uit de voeten te maken, hoogst verblijd en voor de
eerste maal in zijn leven het gezegde in twijfel trek
kende: „Wilt ge iets goed gedaan hebben, doe het dan
zelf."
„Het was mij niet bekend mijnheer," zei de huismees
ter, „dat ge nog in het museum bezig waart. Dan zou
ik u niet gestoord hebben. Maar deze jonge man brand
de van nieuwsgierigheid onze verzameling eens te zien
en ik nam de vrijheid mij als gids aan te bieden."
„Kom er in Beach, kom er in," zei Baxter.
Het licht viel op het gezicht van Ashe, en hij her
kende dezen als de vroolijke kwant die hem vóór het
diner gevraagd had waar de kamer van mijnheer Pe
ters was, en die, naar hij nu ontdekt had, niet George
Emerson, de vriend van den Hoogwelgeboren Freddie
was, maar evenmin tot de logeergasten behoorde.
Hij werd wantrouwig.
„O, Beach."
„Jawel, mijnheer."
„Kom*eens even nader."
H ij trok den huismeester de hal in, tot buiten ge
hoorafstand.
„Beach, wie is dat heerschap?"
„De kamenier van mijnheer Peters, mijnheer."
„De kamenier van mijnheer Peters?"
„Ja mijnheer."
„Is hij al lang by hem in dienst?" vroeg Baxter, wien
het te binnenschoot dat hy door een knecht, „ouwe
jongen" genoemd was.
Beach liet zijn stem dalen. Hij en de pientere Baxter
kenden elkaar reeds lang. en Beach vond het gepast
den secretaris 2ijn vertrouwen te schenken.
„Hij is pas bij mynheer Peters, mijnheer, en is nooit
eerder in betrekking geweest. Hij zei het me zelf, maar
ik heb niet kunnen ontdekken waar hij vóór dien tijd
uitgehangen heeft. Zijn houding trof mij, mijnheer, als
zeer eigenaardig. Ik heb reeds bedacht of mijnheer Pe
ters er zelf wel van op de hoogte zou zijn. Ik zou geen
enkel jonkman willen benadcelen, maar, als het uw
meening is dat mynheer Peters gewaarschuwd behoort
bleef as de èrmsgaten. En toen amloo, toen... keb 't
zellevers op Scheveningen gezien, toen zijn ze gatsam-
me ok aan de èrmsgaten gaan knippen en zit er in de
bloeskes zonder mouwen 'n èrmsgat waar ge riejaant
oewen kop deur kunt steken.
Ondertusschen knipten ze 'r de nekskes ok af, net zoo
laank tot da van achteren d'ren nek al begon in d'r
lenden en van veuren van 't zelfde „laken" 'n vest, en
is er van 't bloeske nie veul aanders overgebleven as
de herinnering.
En zoas 't mee bloeskes gong zoo gong *t mee de
rokken en meugen we blij zijn, dat de wefkes vruger
gin broeken droegen zoo as wij, waht dan hadden ze'r
ijskoud de pijpen afgesnejen! Hoewel de rokskes ok
veur drie kwart gedeelte herinnering geworren zijn en
de wefkes, mee die lange dunne ermkes en beentjes, er
eigentlijk net uitzien as spinnekoppen.
En wa's nouw 't kasjeweele, 't gekke van de zaak
teugeswoorig?
Da zo'n dingeske, dat d'r eigen veur 't grotste deel ee
„gekleed" in 'n vlieske poeier, net op straat lopt, of ze
zeggen wil: kek veur oew, kaffer!
Da ze nie 't sprikwoord schijnen te kennen van: die
d'n bal ketst mot 'm verwachten.
Wa-d-is de wereld toch veraanderd, amico. Tc Zou
wel 's 'nen mensch willen teugenlcomen, die veur vijf
tien jaren gelejen veur 't een of aander akkevietje in
de gevangenis is gezet en nouw vandaag plotsellnk in
de wereld trugkwam.
Amico, die wer stapelgek. Die zouw op veul punten
de gevangenis veul futsoenlijker vinden as de „losse"
menschen. Wa-d-in zijnen tijd smeerlapperij was, da zou
ie nouw op prentjes openlijk in de kraant zien staan.
As ie de jeugd op den open weg zou zien loopen te
vrijen, immekaar gestrengeld as klimop en op 'nen leef
tijd da wij vruger nog in de boomen klommen en lede
ren dag wedstrijd dejen In hard-loopen mee... d'n veld
wachter (dien hij gelukkig altij verloor!) kek zoo eene
moes er toch wel niks van snappen. Maar 't zouw ok
niemeer noodigzijn, waant zo'nen mensch lag in tijd
van 'n uur ondera 'n automobiel en gong 's aves z'n
dodstijding deur d'n radio waar over ie z'n eigen op
z'nen dooien rug nog zouw omkeeren, maar dan lek
ker stiekum dood zou blijven, denk ik...
Ja, de tijen zijn wel veul, heel veul veraanderd. As ik
oew toch vertel maar onder ons, jong, da'k al een-
en twintig jaren was en op trouwen sting mee Trui,
ger! Daar olleenig kan 'k 'n dik boekske over opendoen)
maar toen gebeurde-n-et, da-d-onderweg Trui d'ren kou-
senbaand losgong. Hij was gesprongen en hong toen
as 'n stertje aan d'n slèèp van d'ren rok. En toen 'k
da-d-ongelukkig eindje kousenband daar over d'n weg
zag slieren, toen, toen, ja, hoe za'k da nouw zeg
gen, maar toen schokte-n-er van binnen wa-d-in me
enne... toen he'k de bruiloft nog 'n maand vervruugd.
En toen Trui d'r ongelukske in de gaten kreeg, nouw
amico, toen had ze wel in d'n grond willen zinken. Ze
schaamde d'r eigen dood. D'r kopke wier 'n vuurballeke
gelijk. En wat er toen om te doen gewiest is, om da-d-
ongelukske te restereeren, ochirrekesnogtoe! 'n Ker-
tierke zijn me omgeloopen eer ze'n plekske gevonden
had achter 'n boschke, waar ze d'r been veur d'n dag
zouw kunnen halen, maar toen moes ik eerst 'n heel
end d'n weg op en kijken of er gin mensch aan kwam
en „m'n oogen veur me houwen" zooas Trui mee d'n
grotsten nadruk zee.
Nouw, amico, eerlijk heur, 'k had 'r gère 'n ogske-n-
aangewaagd om Trui d'ren linkerkuit te zien in 'nen
dikken wollen kous, maar 't zou nie gaan!
Zoo ging 't vruger.
En as me dan tot d'n trouwdag kwampen, olie amico.
dan hadden me-n-ok 'n vrouw veur ons eigen.
Dan wist de heele wèreld nie van de prentjes waar
ze op te koop had gestaan, waar oew vrouw 'n moeder-
vlekske, 'n vratje of 'n ander intiem dingeske had zitten.
Dan was ze nog nie over 't kanaal gezwommen na
deur d'n treener gevreven en ingesmeerd te zijn mee vet
van kop tot teenen.
Neeë, amico, dan was oew vrouw oew heele vreugd
en nie 'n gedeelde! Want zukke gedeelde vreugd is
nog veul minder as haalve, wa gij?
Maar dan dejen me-n-ok zooveul te langer mee me
kaar. Dan wier d'r aan gin scheiën gedocht. Daar was
trouwens ook gin tijd veur, waant 't eene schip was
nog nie te water, of 't aandere sting op stapel, om zoo
te zeggen.
Dan hoefde ok 's mergens nie oew ontbijt zeivers
klaar te maken omda-d-oew vrouw al aan 't treenon
was veur d'een of aandere spring-, zwem- of loop-partij.
Dan sting-d-ok nie te kijken as 'nen kwajongen, as
aandere kérels oew wijf aan 't huldigen waren mee d'r
overwinning, terwijl ge bij oew eigen docht: wa zal er
van den middag van m'n middogpotje terechte komen!
Dan, dan, wel sapperejabel, dan hoefde de kraanten
nie veur oew kinders weg te houwen, waar d'r moeder
veur schandaal in d'r bloote bibskes en de rest afge
beeld sting „aan den start!"
En as ge dan ok van revolverdrama's leest van apen
van jong van zeuventien jaren; as ge ze 's aves over d'n
weg ziet gaan, nog jonger amico, om twaalf uren mid
dernacht, (keb ze in Scheveningen op da-d-uur uit de dui
nen zien kruipen als kernijnen); as zukke kinders op
zestien jaren al te veul weten om „fouten" te maken,
ja, dan magde zeggen zooas sommige ouwers: 'n kind
mot al vruug van „alles" op de hogte zijn, maar amico,
dan mot ik oew zeggen, da'k nie begrijp hoe zukke
vaders en moeders en kinderen mekare nog recht in de
oogen durven kyken!
Da mag dan moderren, stadsch en deftig zijn, ik pas
veur die misère-kaart.
As er teugeswoorig 'nen burgemeester is, die deur z'n
veldwachters die vrijende snotneuzen van de sloots-
kaantjes lot schuppen, dan wordt ie in de kraanten
te worden... Het kan een ieder overkomen dat een jonk
man zonder getuigschriften zooala deze zich indringt.
Mijnheer Peters is misschien bedrogen, mijnheer."
De pientere Baxter was verstrooid. Zijn hersens werk
ten snel.
„Behoort hij gewaarschuwd te worden, mijnheer?"
„Wat! Wie?"
„Mijnheer Peters mijnheer. Als hij eens bedrogen
was!"
„Neen, neen. Mynheer Peters kent zijn eigen zaken
het best."
„Ik wil volstrekt niet opdringerig schijnen, mijnheer,
maar..."
„Mijnheer Peters kent hem waarschijnlijk van haver
tot gort. Zeg me eens, Beach, wie van jelui kwam op
het denkbeeld van een bezoek aan het museum? Jij?"
„Dat Ik hem hierheen vergezelde, geschiedde op uit
drukkelijk verzoek van den man, mijnheer."
De pientere Baxter was zonder een woord te zeggen
in het museum teruggekeerd. Ashe stond midden ln
het vertrek en prentte de plaatselijke gesteldheid in zijn
geheugen. Hij was zich niet bewust van den blik vol
argwaan die van achteren op hem geworpen werd.
Hij merkte Baxter niet op. Hij dacht zelfs niet aan
Baxter. Maar Baxter was op zijn hoede. Baxter bevond
zich op het oorlogspad.
Baxter wist er alles van.
HOOFDSTUK VL
L
Tot de schadeloosstellingen voor het naderen van den
ouderdom behoort een gezond pessimisme, dat, terwijl
het den fijnen kant afneemt van welke triomfen die
wij ook mogen vieren, de bewonderenswaardige uitwer
king heeft van het Lot te beletten, ons te omhangen
met die gouden steenen, munten, aan kettingen gehecht,
en onuitgebroede kuikens, waarnaar de Overmoedige
Jeugd met zulk een vuur grijpt, om vervolgens bittere
teleurstelling te ondervinden. Zoodra wij de twintiger
jaren voorbij zijn, nemen wij de gewoonte aan, het lot
dat ons met zyn gaven nadert, met een bedenkelijk oog
veur idioot uitgemokt. As Pater Borremeejus de Greve
z'n eigen duvels mokt over de mode, dan wordt ie deur
de rooie penridders veur gek neergezet; as 'nen burge
meester 'n vuil filmke of tooneelstukske lot schrabben,
dan is ie in konflict mee de Kunst.
Maar... as er ier en daar (ik wil ginnen plotsnaam
noemen, waant deus briefkes komen ieveraans mee
jouw kraant), as er ier of daar in één huishouwen twee
meskes, een van vijftien en een van zeuventien mee
't kampeeren in de jeugdorganisatie effekes de kachel
aangemokt emmen da vader en moeder d'r eigen nood-
geneeren vanweuges de uitbreiding van 't gemeente
zielenaantal, za'k maar zeggeri, dan... dan zwijgen zukke
penneheeren
Amico, ik heb toevallig nie vijftien jaren in de kast
gezeten, maar man, 't ga mijn toch nog allemaal
boven m'n petje.
Nie da zukke dingen gebeuren kunnen. Ollee, ok vru
ger was er uitvaagsel. Maar da nouw 'nen futsoendelij-
ken mensch veur idioot uitgemokt wordt en de zwijnerij
mee d'n mantel der liefde wor bedekt nie olleen, maar
deur alderleie rottige prentjes en lichtzinnig geschrijf
nog aangemoedigd wordt ok!
Kek, amico, daarvon brikt m'nen klomp! En d'n mijne
nie olleen, d'n dieë van Trui net zoo goed. Trui kan
rebèls worren, as ze zukke dingen ziet.heurt of lee3t.
Toen ze van de week 't Bolsewistisch prentje zag, mee
die frummessen in uniform en 't geweer op d'n schou
wer, toen hè'k inwendig Stalin, d'n Bolsewieken-koning
gefieliesieteerd, dat ie nie bij me thuis was.
Want zooveul prots kan ie nie emmen, zooveul schoone
woorden om smerige dingen goed te praten, Trui had
'm mee d'r eerlijk, verstaandige praat en mee 'nen
stalbessem d'n maantal uitgeveegd, dat ie ontoonbaar
was gewiest om veur z'n leger van soldatenwijven te
verschijnen.
Amico, 'n wefke da-d-in „herinderingen" gekleed is,
is 'n waandelend vergifpilleke; maar 'n wefke da-d-as
soldaat mee gelajen geweer daar wegstapt, da-d-is 'nen
waandelende mijn! Zoowel 't een as 't aander, is de
pest veur deuse wereld, die na twee duzend jaar nèt
zoo ver is as toen. Kek maar naar de mode... Dat er
nouw per ongeluk 'nen radio en 'n vliegmesjien bestaat,
da wijst er olleen maar óp dat de mensch gewiekster
is geworren in d'n loop der tijen, maar ee niks te maken
mee wezenlijke beschaving en veurtgaank.
Inteugendeel: zukke dingen in haanden van geweten
loos volk, daarvan hedde de gevolgen gezien in d'n les
ten oorlog. Maar affijn, me krijgen nouw de Vpreenig-
de Staten van Europa, volgens Briejaand.
En dan éénen Marseljèse, één Got zeeft de King en
èènen Wocht am Rijn en de Vereenigde Staten vallen
van mekaar as loszaand!
Diezelfste Vereenigde Staten zijn ons toevluchtsoord...
Och èrme!
Amico, ik schei d'r af. 'k lees veurloopig gin kraan
ten meer, waant ze jagen me de smoor In.
Volgende week krijgde 'n leutiger brieflte hoop ik.
Maar ik laat ginnen duvel op m'n hart smoren. As ik
de ju in eb mot 't eruit
Veul groeten van Trui en, as altij, gin horke minder
van oewen toet a voe
rr.è.
GEEN 10 MENSCHEN TE VINDEN, DIE 3 MARK
WILLEN GEVEN.
De bekende Duitsche tooneelspeelster, Hedwig Wan-
gel, heeft zich, volgens de „Voss. Ztg." gedwongen ge
zien, het door haar opgerichte tehuis voor ontslagen
vrouwelijke strafgevangenen „Das Tor der Hoffnung"
ln Hubertushohe, bij Stoikow, te sluiten, wegens finan-
cieele moeilijkheden.
In een schrijven verhaalt mevrouw Wangel, dat zij in
den liaatsten tijd aan 4800 stations plakkaten had laten
aanbrengen, met het verzoek om een jaarlijksche onder
steuning, tên bedrage van 3 Mark voor haar tehuis.
Er waren echter^ alles bij elkaar geen tien menschen
gekomen, om dit verzoek in te willigen.
EEN REUSACHTIG BEDROG.
De monteur Albert Brühahn uit Keulen, die reeds
in Juli jegens bedrog veroordeeld werd tot 15 maanden
gevangenisstraf, heeft thans in hooger beroep te Frank
fort terecht gestaan.
Brühahn, z.g. van den berichten „doodenden straal"
heeft twee weken lang voor den rechter pogen trachten
vol te houden dat zijn uitvinding, waarmede men op
groote afstanden als het ware draadloos zou kunnen
dooden, door het tot explosie te brengen van ontplof
bare stoffen, werkelijk bestaat. Talrijke getuigen kwa
men de bruikbaarheid van den doodenden straal beves
tigen Brühahn zou reeds gedurende den oorlog er
mede geopereerd hebben. Toen en ook later had hij
steeds weer lieden bereid gevonden die zijn uitvinding
finantieel wilden steunen. Steeds opnieuw is het den
man gelukt, ook intellectueelen om den tuin te leiden.
Zoo waren Brühahn door een Opper-Silezische maat
schappij 60.000 M. ter beschikking gesteld om zijn uit
vinding te voltooien. Twee advocaten uit het Rijnland
aan te zien. Wij loopen daardoor, misschien, de beloo
ning mis, maar wij vermijden het tevens, blindelings in
de val te loopen.
Ashe Marson had den leeftijd van dat bezadigde wan
trouwen nog niet bereikt, en, toen het scheen dat het
lot hem vriendelijk bejegende, was hij nog jong ge
noeg om die vriendelijkheden te aanvaarden voor wat
zij leken, en zich er over te verheugen.
Terwijl hij dien avond, den eersten dien hij onder het
dak van het kasteel doorbracht, op den rand van zijn
bed zat, vond hij, dat hij door de Fortuin buitengewoon
begunstigd werd. Hij had zich, niet alleen zonder schan
de op zijn hoofd te laden, maar zelfs met eere, door
zijn eerste onderdompeling in den maalstroom van het
wetboek der bedienden-etquetle, heengeslagen. In plaats
dat1 hij zich verlegen en verward betoond en zich te
recht de verachting van de kamer van den huismeester
op den hals gehaald had, was hij het leven en de ziel
van de verzamelden geweest. Als hij morgen, in een
bui van verstrooidheid, zich zelfs zoover vergat dat hij
vóór den opperkamerdienaar naar binnen wilde gaan,
zou men hem dit vergeven, want de humorist heeft zijn
voorrechten.
Dat was dus in orde. Maar dit was nog slechts een
deel van de goedgunstigheid van de Fortuin. Dat hij
reeds den allereersten dag van hun samenzijri* ontdekt
had welken weg hij met zijn kribbigen irteester moest
inslaan en hoe deze aahgevat moest worden, was een
nog 'grooter zegening. Als zyn omgang met mijnheer
Peters voortgezet had moeten worden op denzelfden
voet als waarop hij begonnen was, zou de toestand on
draaglijk geworden zijn. Maar, Ashe, had zijn tanden
laten zien, en nu was mijnheer Peters zoo mak als een
hondje..
Ten derde, en het belangrijkste van alles, had hij zich
niet alleen precies kunnen vergewissen waar de scara-
bee zich bevond en hoe, maar had hij zich met stellige
zekerheid kunnen overtuigen dat het wegnemen van de
scarabee en het verdienen van de duizend pond, het
gemakkelijkste werkje was van de wereld. In gedach
ten gaf hy het geld reeds uit, en terwijl hij op den
rand van zijn bed de gebeurtenissen van den dag aan
zijn geest liet voorbijglijden, voerde zijn optimisme hem
Als gij U moeilijk scheert omdat Uw huid gauw
stuk gaat en pijn doet, dan kunt gij dit geheel
voorkomen, indien gij vóór het inzeepen de
huid even inwrijft met slechts een weinig
benevens zakenmenschen uit Frankfort en Berlijn had
den vrij aanzienlijke bedragen voor dit doel afgestaan.
Eerst op den laatsten dag van het proces is beklaagde
min of meer door den mand gevallen en heeft hij toe
gegeven, dat zijn z.g. uitvinding een reusachtig bedrog
was.
De ambtenaar van het O. M., die Brühahn schetste
als een beroepsoplichter, die heelemaal niet in staat was
zijn uitvinding technisch toe te lichten, eischte drie en
eën half jaar tuchthuisstraf en vijf jaar eerverlies.
De man kwam er tenslotte af met twee jaar gevan
genisstraf met aftrek van vier maanden preventief.
ONTPLOFFING IN EEN FABRIEK TE BORDEAU.
Uit Parijs wordt gemeld:
In een fabriek te Bordeaux is een gascompressof ont
ploft met het gevolg, dat een arbeider en een meester
knecht door de uitstroomende gassen werden gedood,
terwijl twee arbeiders door de stukken ijzer, die weg
geslingerd werden, ernstig gewond werden.
Enkele jonge meisjes, die in de fabriek werkten, zijn
met verschijnselen van gasvergiftiging naar het zieken
huis gebracht.
GROOTE BRAND OP HET VLIEGVELD BREMEN.
Een groote brand Is Donderdagnacht omstreeks 12
uur uitgebroken op het vliegveld Bremen. Alle werk
plaatsen en twee groote vliegtuigen, waaronder een pas
gebouwd toestel, warden een prooi der vlammen. Eenige
kleine toestellen konden worden gered. De oorzaak van
den brand is onbekend.
UIT DEN TREIN GEVALLEN.
Donderdagmirgen is aan den spoorweg bij Kirschen-
berg a.d. Oder het lijk van een ongeveer 40 jaar ouden
man gevonden, die waarschijnlijk uit den trein is ge
vallen. Daar de doode nog een polshorloge aan had,
neemt men aan, dat men hier niet met een misdaad te
doen heeft.
GEVAARLIJKE PASSAGIER
Hij schiet op de politie; bommen in zijn koffer.
Reuter seint uit Bombay:
De „Times of India" meldt, dat een Indisch passagier
wiens bagage door de politie bij aankomst op het sta
tion van Bhusawal aan de Great Indian Peninsular Rail-
way werd doorzocht, plotseling een revolver trok en op
de politie schoot. Gelukkig werd niemand ernstig ge
wond. De passagier en zijn metgezel werden gearres
teerd. Medegedeeld wordt dat in hun bagage bij nader
onderzoek twee bommen werden gevonden.
GROOTE BRAND TE GOENOENG BATOE.
266 huizen verbrand.
Officieel wordt gemeld dat te Goenoeng Batoe 266
huizen zijn verbrand benevens een margabali en een
moskee. De schade aan de huizen veroorzaakt be
draagt f 825.247 en de totale schade f 2.050.889. Sommige
menschen zijn van welgesteld ineens doodarm geworden.
Achttien uren na den brand ving het Gouvernement
aan met het gratis verstrekken van rijst, welk» ver
strekking thans omgezet is in werkverschaffing.
MOORD TE NEW-YORK.
Slachtoffer van duistere elementen.
Uit New York wordt gemeld:
Op de achterbank van een op de Fifth Avenue staande
auto is het met kogels doorzeefde lijk gevonden van een
persoon, die het slachtoffer van duistere elementen i*
gewórden.
ONTPLOFING IN EEN SPAANSCHE
CONSERVENFABREEK.
Twintig dooden?
Naar uit Valencia wordt gemeld, is te Polina een
cohservenfabriek door een ontploffing vernield. Men
vermoedt, dat er 20 arbeiders onder de puinhoopen be- 4
graven zijn. Een kind is door vallende voorwerpen ge
dood.
EEN GROOT JAGER OP GROF WILD.
Uit Kampala wordt het overlijden gemeld van Piet
Pearson, een vermaard jager op grof wild, die den
laatsten tijd jachtopziener in dienst van de regeering
van Britsch-Oost-Afrika was geweest. Bijna dertig jaar
had hij op grof wild gejaagd en hij was vooral bekend
als autoriteit voor de jacht op olifanten.
Bij het bezoek van den prins van Wales, werd Pearson
verleden jaar uitgekozen om hem op jacht te verge
zellen.
zelfs zoo ver, dat het bij hem alleen nog maar een punt
van overweging uitmaakte of hij zich terstond van de
scarabee zou meester maken, of daarmee wachten tot
hij mijnheer Peters lichamelijk een weldaad bewezen
zou hebben met het systeem waarnaar hij hem wilde
laten leven. Want het sprak vanzelf, dat zoodra hij de
scarabee aan den rechtmatigen eigenaar ter hand ge
steld en zijn belooning opgestreken had, zijn verhouding
tot den millionnair als heelmeester en trainer, automa
tisch zou eindigen.
Dat speet hem, want hij vond het jammer dat een
ziek mensch niet weer gezond gemaakt kon worden.
Maar, alles bijeen genomen, en van ieder gezichtspunt
bekeken, was het beste dat hij zich zoo spoedig mogelijk
van de scarabee verzekerde, en mijnheer Peters zelf
voor zijn gezondheid liet zorgen.
Zes en twintig jaar en optimist zijnde, koesterde hij
geen argwaan dat het lot met hem zou spelen, dat lot,
dat onaangename verrassingen voor hem ln zijn schoot
kon houden, dat lot, dat er zelfs in dit uur op uit was
zijn triomf door middel van dat machtige wapen, den
Pienteren Baxter, te bederven.
Hij keek op zijn horloge. Het was vijf minuten voor
écn. Hij had er geen denkbeeld van of men op Bian-
dings Castle laat opbleef of niet, maar hij achtte het
raadzaam de huisgenooten nog een uur te gunnen om
zich ter ruste te begeven. Daarna zou hij eenvoudig
naar beneden gaan en de scarabee wegnemen.
De roman die hij te Londen bij zich gestoken had,
was gelukkig boeiend. Het was twee uur voor hij het
wist. Hij liet het boek in zijn zak glijden en opende
de deur van zyn kamer.
Alles was stil stil en buitengewoon donker. Langs
den corridor waar zijn kamer gelegen was, hoorde hij
het gesnurk, het zich in bed omdraaien, van slapende
bedienden. Maar zij schenen allen de gewoonte te heb
ben van te snurken, sommigen luidruchtig, anderen
zacht, weer anderen klagend; maar de hoofdzaak was
dat ieder snurkte, hetgeen bewees dat zoover deze zijde
van het huis betrof, de kust veilig was en hij geen
storing in zijn plannen behoefde te vreezen.
Wordt vervolgd.
