- De Wereldreis van -
Dicky en Dirrekie Durf
Tante Amalia,
HERFST.
Brabantsche brieven.
WETENSWAARDIGHEDEN.
Nu rijzen de boomen
Als kleurrijke droomen
Als luohters van goud in het bosch,
De bladeren spreiden,
Bij 't rits'lend verglijden,
Tapijten van brons over 't mos!
't Is stil langs de paden,
Waar zilveren waden,
Dte webben van trillend satijn,
Een teere omlijning
Van scheppings-verfijning,
Een wonder van kunstigheid zijn!
Zoo streeft weer de schoonheid,
In grootsche ongewoonheid
Naar 't licht van den pralenden dag,
Om straks te versterven
In duizenden verven
't Vaarwel van den zomerschen lach.
Door 't grijs van de luchten
Gaan verre geruchten
Van vogels in eind'loos verband,
Ze zoeken den zegen,
Langs kenbare wegen,
Van warmer en zonniger land.
Hoog zwieren de kraaien,
En zweven en zwaaien
Ver boven het kleurenspel uit,
De zwarte gezanten,
De trouwe trawanten
Van kilheid en wintersch geluid!
Straks ritselt de regen
Langs velden en wogen,
Als leven en kleuren vergaan,
Het suist door de tuinen,
Het kreunt door de kruinen,
Het spel van de winden vangt aan!
October 1929. KROES.
(Nadruk verboden.)
beweren, dat het beest nog heel anders heet Maar wat
doet dat ter zake? Het gaat dan om den paardenvlieg.
Die heeft de tranen uit tante Amalia's oogen ge
perst en haar groote hart van een groote liefde doen
overvloeien en haar tot de hulpactie aangezet Want
wat was toch het geval Zooals U wel weet, kwam
de gewone paardenvlieg aan den kost door stukjes
uit gewone paarden te bijten. Wanneer het paard even
niet kijkt, komt hij er aan, steekt zijn kaken in de
huid van den havermotor en zijn maaltijd is gereed,
Maar wat is er nu in de laatste 25 jaar gebeurd? Ze
hebben den paardenvlieg gewoonweg het brood uit
den mond gestooten. En daar wordt maar niks aan
gedaan! De regecring trekt er zich niks van aan! Dat
is natuurlijk weer de schuld van die kapitalisten! Of
van de socialisten! (Wij zijn strikt neutraal, dus hebt
U maar voor het kiezen!) Nou dan. Door het heele
land worden hoe langer hoe meer auto's gebruikt in
plaats van paarden. En ondertusschen komt de arme
paardenvlieg om van honger, en staat op het punt
van uit te sterven!
Moeten wij dat zoo maar lijdelijk aanzien?, heeft
mijn tante Amalia toen gevraagd? Moeten wij de
arme paardenvlieg zonder een hand uit te steken,
laten doodhongeren? Men kan toch zeker van een
arme paardenvlieg niet verwachten, dat hij de auto's
gaat bijten? Auto's zijn haast niet te pakken te krij
gen en er zit geen snars voedsel in. Is het niet vree-
selijk om te bedenken hoe die ai-me, hongerige paar
denvliegen een Ford na zouden jagen van Amsterdam
naar Maastricht, te vergeefs trachtend een zacht
plekje te vinden, om hun lieve angeltjes in te ste
ken? We moeten er niet aan denken. Iedereen, die
wel eens geprobeerd heeft een stuk uit het spat
bord van een auto te bijten, zal het met ons eens zijn,
dat de paardenvlieg voor een ontzettende moeilijkheid
is geplaatst. En als er niet gauw en goed geholpen
wordt, sterven ze uit!
Nu, kort en goed. Wil U mijn tante Amalia helpen?
Nee, Uw geld vraag ik niet Alleen maar Uw hulp
en medewerking. En ik vraag U niets anders, dan,
indien U er een of twee over heeft, ons een paard
te sturen! Elk paard, dat U ons stuurt, beteekent een
tevreden en golukkige paardenvlieg. Zend ons geen
geld, stuur ons een paard, al is het ook nog zoo oud
of kreupel, ja, al was het maar een muilezel of een
ponny. Toe, denk aan de koude winterdagen, hoe U
zelf met gevulde maag bij den haard zit, terwijl de
arme paardenvliegEn als U dan geen paard
over heeft, trek U dan het lot aan van een arme
paardenvlieg, druk hem aan Uw hart, voed hem met
kattenvoer, help het dier den langen barren winter
door te komen. Anders ziet mijn tante Amalia geen
kans, dit arme dier, het oudste van de vaderlandsche
insecten, in leven te houden.
Doet het nu!
Ulvenhout, 27 October 1929.
bij mekare da ge r van onder d'n indruk zouw geraken
Dan wor 't zóó donker en staat er zo'nen sturrn, da-d-et
is of de wèreld op z'n endje lopt. „Sapperetjèn", roept
Trui dan, „wa-d-hangt er weer 'n broek-mee-zuur boven
d'n appelèèr!" En dan kwatsen de leste noten en ap
pelen mee geweld van de takken af en bonzen teugen de
blinden naast 't raam, da ge-d'r van verschieten zouw.
Maar nogeens, amico, 't is tóch Zondag; keb nikske te
verletten en zo'nen dag van huiselijkheid kan 'k net em-
men! 'n Kommeke koffie, 'n lekker vuurke in de platte-
buis, 'n pepke en mee d'n Zondag 'n sigorke, kraantje
lezen, plotjes-kijken in d'n illiestrasie en nouw en dan
'n haartelijk stukske te frèten lot ze maar kammen
die gin haar emmen! 't Is van deus week mooi genogt
gewiest mee de kermus. Eergiesteren, mee d'n markt
dag, was ie veur mekaar, dat 'r de spaanders afvlogen.
In d'n „Ossekop" trof ik 's middags d'n Tiest en nog 'n
paar lejen van „De Mikkers", ons boogschietersklup. De
stemming zat er al aardig in; d'n kastelein had d'n
ürgel aangezet, de Mikkers hadden centen op zak van
de mart en de oliekoekcnlocht hong ievers In de rondte.
D'n ürgel spuide 'n ouw walske, van „die ik liefheb die
krijg ik toch nooit", en d'n Blaauwe daanste da nommer
om de buljart op z'n Osterhoutsch. Veur 't geval da ge
nie wit hoe da-d-is, za'k oew da-d-uitleggen. Da's mee
wijduitgespreide haanden, mee oewen eenen duim bo
ven op oewen kop en d'n aanderen duim teugen oew
achterwerk aan. Ik beloof oew amico, da-d-elken solo-
wals, die zóó uitgevoerd wordt, allij 'n ongekend suuk-
zes heet! De vrouw van d'n kastelein, die wezenlijk wel
we gewend is van de mikkers, hong as 'nen schoteldoek
over 't buffet te gieren in de plaskes pils van d'n lach
en d'n Blaauwe daanste deur mee 'n grasie en 'n ernst as
'n Isidora Duncan op klompen.
Ge begrèp zekers wel, da-d-et fondementje veur 'nen
gèèven kermismiddag op die manier solied was geleed.
Toen me dan ok op d'Ouwe Vest kwampen, emmen gin
tentje en gin kromke overgeslagen. Me zijn gewiest bij
d'n kleinsten, d'n diksten en den grotsten mensch van
de wèreld. Goed geteld had dieën dikke onder z'n kin
't stuk of zeuven verdiepingen veur ge aan z'nen nek
was. Volgens d'n Blauwe, die ze mee z'n wijsvinger telde,
waren 't er veertien, maar da's 'n bewijs da'k goed ge
teld had. ,,'k Zou jouw wel in d'n kost willen emmen,
vader," zee ik teugen 'm en toen beweerde-n-ie dat da
nog al mee viel.
Veur 'n middagpotje at ie 'n haalf mud erpels, 'nen
zak spruitjes en 'n kuip pap mee 'n toetje na. De toetje
besting uit 'n vijftig pannekoekskes. „Dan kunde beter
't weeshuis op visite vragen," raaide d'n Blaauwe me
aan. „Ge mag wel 'n eindej uit de buurt gaan, manneke,
zee ik teugen d'n dwerg, „as dieën rijstepapberg honger
krijgt, waant hij lot jouw in z'n mondje zakken as 'nen
gewonen mensch 'n hèringske." En d'n dikke lachte da-
d-'t eetabliesement van z'nen baas naar eenen kaant over
gong hangen. „As ge nog 's lacht," kwekte d'n dirrekteur
van aangst, „is de febriek op de flesch, gehakbal", en
toen lachte heer Gehakbal zachtjes mee z'n neusgaten.
Ok was er 'n meske-zonder-kop. „Daar gaan me nie
in," zee d'n Blaauwe. „Meskes-zonder-kop zie 'k thuis
genogt" En zijn me terechte gekomen bij 'n juffer, die
de toekomst veurspelde. Ze had 'nen sluier veur d'r moe-
leke zooda-d-alleen d'r oogen te zien waren en over d'r
haren hing ok al zo'n en lap. In d'r ooren 'n paar ringen
waar 'nen hond deur kon springen en verder was alles
wa ge zag: lappen en sluiers en doeken. „Da's 'n Oster-
sche", zee onzen bakker, d'n veurzitter van de mikkers.
Maar ze versting kollesaal goed Ulvenhoutsch, amico.
D'n bakker moes eerst. Hij moes z'n haand opendoen
en daar keek jufrouw Lapkes toen in.
„U zal een reis maagken ober, ober..."
„Zeg maar water," riep d'n Tiest. Ze kon nie op „wa
ter" komen, ziede! „Wa veur water?" vroeg d'n bakker.
„Schoon water," zee ik. En juffrouw Sluiers knikte.
„Sjeunes wasser", mompelde ze. „Da's vast nie op de
Berdasche Singels, bakker," veurspelde d'n Tiest, „waar
de vischkes geregeld in 'n kippeflauwte leggen van d'n
staank."
„Er komt eene brief, ver, ver" en ze keek
mee d'r oogen heel wijd weg.
„Gij zult op uw lebensweg eenen sjwarte frou ontmoe
ten en die moes gij aus den weg gejen!" „Da kan nie
meer zuchtte d'n bakker, „me zijn al zeuvenendartig
jaren getrouwd." „Ge zou 't thuis 's veur kunnen stel
len," zuste d'n Tiest, „ge kun nooit weten, bakker!"
Toen was de beurt aan Tieste.
Stijf hield ie z'nen knust immekare. Maar madamme
ke Lapkes peuterde aan z'n vingers en zee: „hopen;
hopen doen, mesjeu,"
Toen dee mesjeu z'n haandje open en lag daar 'n
pruim op te wasemen amico, zoo groot as 'n kipei.
De juffer pakte-n-er net in en toen sprak ze nog veul
beter Ollaandsch as wij en zoo goed, amico, zóó kundig,
da 'k 't nie op durf te schrijven, waar ze d'n Tiest veur
uitgescholden heet!
Snotverkoffie, wa-d-emmen gelachen, amico. Gescheurd
van 't lachen, da snapte.
„En nouw kunnen alle dikke, dunne, kleine, groote
en waarzeggende artiesten naar d'n bliksem loopen," zee
d'n Tiest, ,,'k vergaai van d'n dorst en mot nouw eerst
'n paar pintjes bier emmen; wa doen me mannen?"
't Veurstel wier bij akklemasie aangenomen en zijn
me gegaan naar de Bellevuuen emmen daar 'n leut g"ad
da-d-et nie aan te drinken viel. Onderwege hadden me
'nen bos palingkes gekocht en die beesjes wouwen mee
alle geweld zwemmen toen me ze op hadden. Kom ik zal
er maar nie meer van zeggen. Ge kunt er de rest zoo
allemaal wel bij prakkizeeren.
Alles bij mekare is d'n kermis één groote belaaitafel-
derij waar ge tóch plezier kunt emmen. 't Is 'n feest
van namaak. Houten pèèrden, Rotterdamsche Turken,
eigengemolcte ginneraals; klatergoud, „Leidsche potloo-
ien", zoude kunnen zeggen! Hedde da gelezen, amico,
van die Leidsche gouwen potlooikes.
De ambtenaren die de bullen van 't afgebraande stad
huis weer veur mekaar hadden gestompt, kregen as be
looning 'n gouwen potlooike. Mee inskripsie!
Ollemi de inskripsie was echt
't Goud gaf zwart af; nog erger as 't potlood dat er
inzat.
't Waren gouwen potlooien die d'n burgemeester had
gewonnen op de kermis mee 't slaan op d'n kop van
Jut, denk ik.
Maar ollee, nie verder over zeeveren, 't Was achteraf
'n vergissing ee-g-et bestuur van 't afgebraande stad
huis gezeed en vergissen is menschelijk! Wa gij?
Amico, ik gaan er afscheiën. 't Is droog geworren
nouw teugen d' n avond en mee da geschrijf over de
kermis 't is vandaag d'n lesten dag ik denk da'k
'm mee gaai helpen dichtdoen!
Vele groeten van Trui en, as altij, gin horke minder
van oewen
toet a voe
DRé.
1) Bamis St. Bavo-mis, die op 1 October valt. Ba-
misdagen zijn dus October-, Herfstdagen. (Red.)
Is het U bekend:
dat er vier steden ter wereld zijn, die beroemd
zijn voor de gelijkvormigheid van-haar straten?
dat zijn: Berlijn, Dusseldorf, Keulen en Washing
ton?
dat het Amerikaansche gezin gemiddeld per
maand voor $2% aan electriciteit gebruikt?
dat een Duitscher, Jacob Schwartz, op 26-jarigen
leeftijd, nu 65 jaar geleden afscheid nam van Freda
Schmidt, in een Duitsche stad, om in Amerika for
tuin te maken?
dat hij haar beloofde, terug te komen en zij
beloofde op hem te wachten?
Vrij naar het Engelsch, bewerkt door SIROLF.
(Nadruk verboden.
Al is mijn tante Amalia nooit gehuwd geweest,
toch zou ik wel eens de vrouw willen zien, die een
edeler, nobeler, weekcr en grooter hart heeft, dan zij.
Zij kan in tranen uitbarsten over een vogeltje, dat
zijn pootje verstuikt heeft, of een mug, die doodge
slagen werd. Wanneer ze de kinderen op straat het
liedje hoort zingen van de kikkertjes in een boeren
sloot, die alle zeven dood vroren, dan springen haar
de tranen in de oogen.
Alles wat lijdt of verdriet heeft, drukt zij aan
haar groote hart en helpt zij. Was zij het niet, die
in den afgeloopen zomer, tijdens de groote droogte,
nadat zij haar bad had genomen, het badwater em
mertje voor emmertje naar het slootje achter haar
huis droeg, omdat zij gehoord had, dat de stekel
baarsjes van de droogte in den modder bleven ste
ken? Was zij het niet, die het initiatief nam voor
het groote plan om warme nestjes te breien voor
arme koekoeken, nadat zij in de krant had gelezen,
dat deze vogels zelf geen nest kunnen bouwen?
Heeft zij geen heete tranen geweend, toen zij ver
nam, dat de giraffen in Afrika dreigen uit te sterven?
En nu heeft mijn brave tante Amalia een nieuw plan
ontworpen, dat zóó duidelijk van haar groote hart
spreekt, dat het bepaald ieders sympathie moet heb
ben en darom wordt dus een beroep op ieders
steun gedaan.
Het gaat dezen keer om zekere Sarcophaga, die
er erg aan toe schijnt te zijn, dank zij onzen onbarm-
ibartïgen, liefdeloozen tijd. Ik moet U dit nader uit
leggen.
De kwestie zit 'm eigenlijk hierin, dat in de afge
loopen 25 jaar, het aantal auto's en motorfietsen en
andere kracht-vehikels meer en meer is toegenomen,
zoodat er nu ongeveer drie honderd duizend of mil-
lioen of zoo iets in Nederland zijn. Denk daar nu
eens goed over na! Wat is het gevolg geweest? Dat
het aantal paarden hard is achteruit gegaan, zoo
haixl als een paard maar loopen kant En nog harder!
En nu moet U weer eens nadenken: Wat is hiervan
(het gevolg geweest? Weet U het niet? Dan zal ik
het. U vertellen.
Kijk eens, die Sarcophaga Meig. is niemand anders
dan wat wij de paardenvlieg noemen. Hoe het dier
aan die mooie Latijnsche naam is gekomen, hoewel
hij nooit gedoopt is, weet ik niet. Er zijn er zelfs die
dat mij vanmorgen geleidde door het kamp der inland-
sche melaatschen. Het is hier afschuwelijk en liever zou
men indrukken in dit, mijn dagboek niet neerschrijven.
Nog meer dan in de afdeeling der Europeanen, waar
men nog eenig decorum tracht te bewaren, schijnt hier
het noodlot rond to waren. Mannen, vrouwen, kinderen
gaan hier rond, loopen door elkaar. Kinderen aan de
borst van de moeder, die zelf melaatsch is. Aan den
kant van de rivier, waarvan het water nog wat verkoe
ling brengt, zitten in rijen de kreupelen, de lammen, de
blinden. Ze staren voor zich heen. bijna bewegcnloos.
Sommigen prevelen wat, nllen schijnen ze te bidden.
Ey»n groep bedelaars gelijk, een rij van verdoemden,
even verschrikkelijk getroffen dan degenen, in do hel,
van wie Dante in zijn „Inferno" verhaald. De omgeving
is er 'schooner, mooier, lieflijker dan de landschappen,
die ons Dante te aanschouwen geeft, voor hen, die zoo
zwaar door het noodlot werden geslagen, blijft dat alles
gelijk. Ze zien het scnoone, het lieflijke niet meer. Ze
houden zich hoogstens nog met zichzelf bezig, de om
geving geeft hun geen indrukken meer. En misschien
hebben zij zichzelf ook al vergeten. Hebben ze geen ge
dachten meer, laten ze alles over zich gaan, als de
zwemmer, over wlen een golf breekt. In hen Is nu geen
verzet meer. als er ooit verzot is geweest. Wij, Europe
anen. vechten altijd tegen het noodlot, zelfs als we ouder
zijn geworden cn levensonverschilligheid ons deel wordt
is er nog altijd verzet in ons. De inlander met zijn Oos-
tersche berusting legt zich gauw by de pakken neer. Hij
tracht bijna nooit het lot te corrigeeren. Hij aanvaardt,
omdat Allah het zoo wil.
Wordt vervolgd.
Menicr,
Da's nouw echt Bamis- ;ê«i2c53- 1
wirke 1) amico! 'Nen goelen
dag, vandaag mee d'n Zon-
dag, om maar 'n briefke te r
schrijven, want 't is nog te
slecht om 'r 'nen hond deur *A
te sturen. Ollee,- 't is niks-
erg, horre. Zo'nen Zondag
van lekker thuiszitten, nie
veul doen, 'n pepke-smoren
en wa laanterfaanten, da Cs\^v
mag 'k wel 's. veur 'nen
keer. De rengel die slaat
mee vlagen teugen d'n erft
aan, jong, dat de modder-
spetjes er van opspringen.
Bij d'n miestkuil daar lee-d-'nen plas water waar ge
grif tot oew enkels in zou stappen. En donker, donker!!
't Is kepleet nacht, heel d'n dag deur. Toen 'k van den
mèrgen in de kerk kwam, had de kuster al de lichtjes
aangestoken en d'r wier gekucht cn gehoest da'k aam
per eb kunnen volgen wat de pustoor allemaal geprikt
hee. 't Was Bamis tot.en met. 'Nen blaauwen daamp
van de vocht die uit de kleeren steeg, hong er laangst
de 1 aampen bij de pielaren en 't schoone glas-lnlood,
daar was gin krumentlje van te zien. As groote. open
gaten, zoo gopten de ramen in de muren, waant gin
scheutje licht was er aa.n d'n hemel te bespeuren. Wel
ketsten de hagelsteentjes mee veul lawijd en gekledder
teugen 't glas en sloeg de wind deur d'n toren da-d-et
touw van de klokken in de kerk hong te schokken. En
toen me d'r uit gongen, toen knersten de honderden
stoelenpooten over de vochige plevuizen, da-d-eel de kerk
vol was van de toeterige herrie. Da ga-d-oew gewoon
weg deur oewen buik. da toeterig gekners. En In de
verte, deur d'n boog van de deuren, zag ik 'n blauw
gordijn op d'n weg hangen, zooveul nat as er viel.
„Goei weer om te visschen," flusterde d'n Blaauwe in
m'nen nek en 'nen zwaren tabakswalm kringelde-n-om
m'nen kop. „Blaauwe, wa pruim-d-'m zwaar," zee ik, „de
kerk slaat er van aan jong." „Da's goed teugen de mot,"
flusterde-n-ie weer en vrouw van Agtmaal die naast me
liep, keek 's heel lillek naar d'n Tiest en schoot in 'n
hoestbui. „Verkouwen?" vroeg d'n Tiest onnoozelkes,
„ja mensch, ge zouw 't nouw te pakken krijgen ee?"
en toen wier ze zoo wit as 'n he'.ligbeldje-na-d'n-schoon-
maak... Buiten kwam ze 'n bietje bij en schold d'n
Blaauwe-n-uit veur „lilleken Blauwen sallemaander".
„As ge da nog 's zegt," lachtte d'n Tiest, „dan za'k oew
's kussen!" Amico, wa smeerde ze 'm!
Nouw jong, 'k was ok blij, da'k buiten sting. Waant
zooicts op oew nuchtere maag, da's nouw net genogt om
oew hart to laten sjarrelestonnen teugen oew strot op.
,,'k Stak gaauw m'n pepke-n-aan, waant de Tiest zee:
,,'k gaai zoover mee oew mee." En mee dieën natten
neerslag bleef d'n Tiest z'n asemke op gezichtshogte
meezweven.
Maar affijn, me zitten nouw dan ingerengeld. D'n weg
sta blaank; de slooten tot d'ren nek vol en de boomen
gaan te keer of ze mee 'n zweep op 'r falie krijgen. Ze
staan te' hijgen en te buigen, dat de deurgeweekte tak
ken over 't dak slieren en de blaaien vallen er mee
takskes-en-al-af. Ginmensch lopt er over d'n weg en 't
ltloksko van d'n kerktoren kan z'n gelul nie verporren,
't Geklep waal mee flarrekes deur de locht. De rengel-
ton lóp al heel d'n dag over en ls er over d'n erft 'n
kronkelend rlvierke ontstaan de mee 't uur breejer
wordt. De goten plassen 't water In woest lawijd over
d'n raand cn klodderen mee zo'n geweld op de klinker-
stoepkes veur de huizen, dat er de vuurrooie klinker-
steentjes van los gaan zitten, 't Water speelt er 't zaand
tusschen de voegskes uit! Nouw en dan trekt de locht
05. Boem... daar rijdt de auto tegen den boom, die
dwars over den weg ligt. Door den schok krijgt Gerrit
een reuzeduw tegen het dikste deel van zijn rug
en hij vliegt wel zes meter vooruit. Gelukkig komt hij
op handen en voeten in het droge stof van den weg,
zoodat hij zich geen zeer doet... En toch rijzen zelfs
z ij n haren van de schrik recht omhoog. Want wat ziet
hij, vlak voor zich uit? Daar zitten de drie roovers
kalm met elkaar te praten. Gelukkig hebben ze van
den schok niets gehoord, omdat de auto heelemaal vau
rubber gemaakt is. Maar hoe moeten de wereldreizi-
66. Voorzichtig sluipt Gerrit naar de auto terug.
Ssst, fluistert hij met den top van zijn vingers
onder zijn spitsen neus. Een aandje firder sltten
drie effetieve, laifendige raufers... pas op, dat ze ons
niet haure... De oogen van Dicky cn Dirrekie worden
groot van angst, als ze dit vreeselijke nieuws hooren.
Gossepietje... nu nog roovers ook, siddert Dirrekie.
Ais ik geweten had hoe gevaarlijk de wereld was, zou
Ik nocit zijn meegegaan. Zijn het erge roovers, Gerrit?
De aine hept fischgraotjes onder saan neus, fluis-
gers daar dadelijk voorbij komen? Als de roovers op
springen en met messen en revolvers beginnen, dan ls
er geen ontsnappen aan... Trugkaire doene we toch
auk niet, moppert Gerrit bij zichzelf,... 't is maor 'n
gelukkle dat dat raore gesjiewes nog niks in de gaote
heit... Die gauzerd mit saan fischgroatjes onder z'n
paurum is saiker saufeel as de boas van het spul... Nou,
'k sel eerst Dicky en Dirrekie maor gaon woarschouwe.
Anders gaon ze nog parrelevinke en ferraoje de haile
boel...
tert Gerrit, de andere een paordestaort en de derde laikt
net een kemiek uit het cirkus. Wait je wa ik doen sel?
Ik gao ze auferfalle en neem ze alle drie gefangen...
Help maor 'n handje mai... Dan sjowen weu 't se-
gaorekissle over dat bampie... Durf jij de roovers ge
vangen te nemen? vraagt Dicky verbaasd, en waar
moet je ze dan laten als je ze eenmaal hebt? Ain in
iedere binnezak van maan jazzie, antwoordt Gerrit
doodleuk, en de derde dubbeldgefouwe in maan fessie»-
zakkie. Sitte ze warm en draug...
