Voor elck wat wils. Gevangenisleven. MELKMYGIENE-FILM. Water als een natuurlijk geneesmiddel. Uit ds stad der Macaroni. spreekbuis van hooge Haagsche Justitieele kringen ons tot een grief heeft gemaakt en wat te voren ook reeds in de „N. Rott. Ct" geventileerd was. Het verwondert ons dan ook volstrekt niet, dat de „N. Rott. C.", met Ibaar begrijpelijke konservatieve opvattingen omtrent het gezag" dat niet „aangerand" mag worden, de be schouwingen uit „de Socilaist" met instemming over neemt Wel echter bevreemdt het ons, dat het in het bizonder „links-socialistisch" geacht wordt, om zulke kritiek op ons uit te oefenen. Wy verkeerden tot dusver in de meening, dat onze strijd om twee onschuldig ver pordeelden aan de grijpklauwen van politie en justitie ite ontrukken, om de schromelijk-llchtvaardige, ontstel lend vooringenomen wijze aan de kaak te stellen, waarop de justitie in dezen met het levensgeluk van onschuldi- gen gespeeld had, een lot dat ieder onzer boven het hoofd kan hangen, wij meenden daarbij op de In stemming van al onze partijgenooten geen waarüee- terwijl wij speciaal niet konden vermoeden, dat zien bizonder „links" achtende partijgenooten geen waardee ring zouden hebben voor de doortastende, niets of nie mand ontziende wijze, waarop wij in dezen tot de zege praal van het recht hadden bijgedragen. „Wij blijken echter een andere „zucht" onderschat te hebben, n.1. de zucht, In de omgeving van „de Socia list" heerschende, om zooveel mogelijk met leidende partijorganen van meening te verschillen. En zoo wordt „sensatiezucht" gezien in wat een strijd om recht was... „Zoo wordt als verwijt tot „Het Volk" aangevoerd, dat „een burgerlijk blad zich met vreugde op een der gelijke zaak kan werpen", terwijl Juist een burgerlijk blad ais de „N. Rott. Cl" den heer Stuij, den pleit bezorger van de onschuldig veroordeelden, afgewezen had voordat „Het Volk" zich tot zijn beschikking stelde, en een ander burgerlijk blad, „De Telegraaf', zich, even- pis tot onze ontsteltenis de schrijver in „De Socialist- tegenover ons als verdediger opwierp van den gevaar lijken rechercheur De Jong. Wij meenen dat in „De Socialist" de strekking der prbeiderspers al zeer slecht gezien wordt, wanneer daar jde meening wordt uitgesproken, dat deze zich uit vrees ivoor „sensatie" van een rechtsstrijd zou moeten onthou- iden. De meest strijdvaardige socialisten hebben het eteeds als hunne taak beschouwd, tegen de machten van het behoud het recht te dienen. Zonder een gevoelig rechtsbesef is voor ons geen Integraal sociaal-demo craat denkbaar. De redaktie van „De Socialist" Het '•Eich op een geheel verkeerden weg verlokken, door pnze houding In zake Giessen-Nieuwkerk tegen ons uit ite spelen." WAAR EEN VROUW BEIANO IN STELT fVaar komt de sago vandaan? In de keuken speelt de sago een groote rol. De sago ls afkomstig van den sago-boom, welke thuis hoort ln Oost-Indië, op de zuidelijke eilanden van Azië en in Nieuw Guinea. De sago-boom is een van de kleinste soorten van het geslacht der palm-boomen ,en bereikt lelden een hoogte van 9 M. Hij kan daarentegen zoo dik worden, dat één man hem met moeite kan omspan nen. In de eerste jaren is de stam met een soort doornen bezet, bij wijze van afweermiddel tegen dieren. Zij val len af, wanneer den boom een hoogte van ongeveer 1.50 M. heeft bereikt. De stam ls hol en bevat een eetbare merg, een meelachtige stof, waaruit onze -sago wordt bereid. Een flinke boom kan tot 600 pond sago geven. De sago-boom Is eerst na vijftien jaren volgroeid, hoe wel men reeds na 6 jaar de merg kan gebruiken. De vereisohte rijpheid van den merg zien wij aan een witte stof, welke de bladeren bezet. Soms maakt men nog een gat in den stam. om zich van de rijpheid van den merg te overtuigen. Als de merg nog niet rijp genoeg is, maakt men het gat eenvoudig weer dioht Is de merg rijp, dan wordt de boom gekapt, en gespleten, of in stukken gehakt Men haalt den merg er dan uit en kneedt dezen met schoon water. Er scheldt zich den een vezelachtige stof af, welke op het water drijft en als veevoeder kan dienst doen. Het meel, dat op den bodem zinkt, wordt nog herhaalde malen met water gewas- schen, waardoor het fijner wordt en witter van kleur. Het grootste verbruik van de sago heeft plaats in de streken waar de sago vandaan komt Daar maakt men brooden ervan door het volkomen drooge meel in vooraf verwarmde steenen vormen te doen. Zulke, brooden kan men zeer lang bewaren. Echter moeten zij voor het ge bruik worden geweekt De bladeren van de sago-palm zijn eveneens zeer bruikbaar. Men maakt er mande- werk en matten van. Ook dienen z.j voor het vervaar digen van dakbedekking. Zulke dakbedekking trotseert den zwaarsten regen, en kan wel tien jaar meegaan. Water voor kamerplanten. Naast voedsel uit den potgrond, warmte, licht en lucht hebben do kamerplanten geregeld behoefte aan water. Wij moeten echter water geven naar behoefte. Nu is het heel duidelijk, dat een plant in een warme ka- Kort verhaal Tik, tik, tik, tiktik, tik héél zachtjes. Luister! Hier vlak aan den muur is 't goed te hooren. Tik, tik, tiktr, tr, tr, tr, tr..in snelle opeen volging als een straal waterdruppels op 'n steenen bodem, reppen de doffe tikjes elkaar na. Op elk loop je nauwelijks hoorbare, nerveuze tikjes volgt tel kens een luidere er valt een zekere cadans in het lijkt of tik en tegen tik elkaar antwoorden. Plotseling verstommen de geluidjes, als stil ge worden gestoorde muisjes om daarna schuchter weer op te tikken. Het is de geheime telegraphie der eenzame opslui ting: twee cellen hebben verboden contact met el kaar gekregen en wisselen berichten. Welke het precies zijn, is zoo op het geluid af moei lijk te zeggen het kunnen twee naast elkaar, maar evengoed twee boven elkaar gelegene zijn en ook behoeven het niet juist twee aangrenzende cel len te wezen: het is mogelijk, dat de corresponden tie door een tusschenliggende cel heen, plaats grijpt. Als ik zoo langs de lange rijen kleine deurtjes loop, hoor ik dikwijls het stiekeme seinen der cellen. Ik weet in eiken vleugel plaatsen, waar men het vaak kan treffen en andere, waar men den heelen dag zou kunnen luisteren, zonder het te vernemen. Op den duur wisselen die plaatsen natuurlijk, wisse len met het komen en gaan der bewoners er van. Wie heeft nooit gehoord van het tikken der boeven te gen de muren hunner cel? „Hu" zei iemand, die voor 't eerst hier was, „nou ben ik tusschen de boeven terecht gekomen ik hoor ze al aan mij tikken, maar weet niet, wat zij willen." Het is een typische uiting van het leven der ver oordeelden in onze gevangenissen; 't is een genie pig verzet tegen het cellulaire stelsel. Door deze telegraphie krijgen de recidivisten, de apachen dor groote stad, verbinding met elkaar vrienden, die elkaar wellicht in jaren niet hebben ontmoet, vinden door haar elkaar terug. Iemand heeft bijvoorbeeld zijn vriend sedert lang uit het oog verloreaheeft wel eens gehoord, hoe mer, waar flink gestookt wordt, vee! meer water ver dampt, dan haar zusje, die in een koele ongestookte ka mer staat. Als het buiten zoeler wordt, venster en deur tijdelijk .openstaan en vochtiger buitenlucht naar bin nenstroomt, zal de kamerlucht meer met waterdamp verzadigd zijn, don dat wij alle dagen hard moeten sto ken en de meubelen en de parketvloer kraken van droogte. Op al deze factoren moeten wij goed letten, willen wij begrijpen, dat wij den eenen dag meer, den anderen dag minder water moeten geven. Ten slotte moet de ervaring den weg wijzen. Geeft men te wei nig water dan zullen de meeste planten "slap gaan han gen. Men ls dan even te laat, maar als men dadelijk water geeft, herstelt zich de plant zeer waarschijnlijk. Geeft men te veel water, dan worden de bladeren geel en verrotten dikwijls de bloemstengels. Velen gieten eiken dag een welnigje, maar komt dan dit water wel onder in den pot, waar de wortels zitten, terecht? Beter is het af en toe water te geven, niet te gieten maar den pot geheel onder water te dompelen. Dit „doopen" zooals kweekers het noemen, doet men zoo dikwijls als men bemerkt, dat de aarde in den pot droog wordt Dus geregeld de potaarde even aanvoelen, dan krijgt men heel spoedig de goede ervaring. Ook de kleur van den grond en de kleur van den pot, als de plant ten minste in een gewonen rooden pot staat, wijst al heel spoedig hoe te doen: hoe lichter de kleur, hoe droger de grond. Dus dan weer „doopen". Door te veel doopen spoelt men de meststoffen uit de aarde. Daarom is het zeer goed aan het doopwater een welnigje bloemenmest toe te voegen, echter niet te veel, ongeveer 1 op 300 deelen water. De Moeder in het Spreekwoord. De naam moeder Is ln alle tijden het schitterendste eereschild der vrouw geweest, reeds lang vóór de Jo den met de mozaïsche wet optraden: Eert Uwen vader en uwe moeder, opdat uw dagen verlengd worden, enz. De naam „moeder" moet echter ook verdiend zijn, om met eere gedragen te worden. Uit het werk van den Duitschen vrijheer Von Reinsberg-Duringsfeld: „Die Frau lm Spruchwort" deelen wij hier eenlge spreekwoor den en zegswijzen mede, welke bg verschillende volken op de moeder betrekking hebben: „Moederliefde is de beste van alle", zegt men in Hin- dostan. De Basker zegt: „Moeder mijn, altijd mijn, Of ik arm of rijk mag zijn"; en de Venetiaan: „Moeder, moeder. Wie haar heeft roept haar, wie haar niet heeft, mist haar." De Duitscher drukt de waarde der moeder in talrijke spreekwoorden uit als: „Moedertrouw wordt dagelijks nieuw." „Zij de moeder nog zoo arm, Steeds houdt zij haar kind toch warm." „Wie de moeder niet volgen wil, zal eindelijk den beul volgen." In aansluiting op hetgeen wij 19 dezer mededeelden over de eerste vertooning te Amsterdam, kunnen wij thans nog melden, dat het vooral de bedoeling ls, om deze film ln Amsterdam te doen vertoonen door ver schillende vereenlgingen. Men zal zich herinneren, dat er een paar jaar geleden in de hoofdstad een verwoede strijd is gevoerd, of er een gemeentelijk melkbedrijf zou komen of niet. De te genstanders hebben het toen van wethouder De Miranda gewonnen. Het particulier initiatief zou er ook wel in slagen om Amsterdam van goede melk te voorzien, be weerden ze en natuurlijk probeeren zij nu, dit ook waar te maken. Er is opgericht een Melkcontrolestatlon „Amsterdam" MECA en een melkcontrole-bureau „Amsterdam" MEBA Van het eerste tracht men de melkveehouders lid te maken en van het tweede de melkslijters, van de groote inrichtingen af tot het kleine melkslgtertje toe. Dit alles gaat uit van de „Vereeniglng tot Bevorde ring van een Hygiënische Melkwlnnlng", welke ook bui ten de naaste omgeving van Amsterdam nog nuttig werk kan doen! Wij denken er niet aan om ons partij te stellen in den strijd, welke in Amsterdam is gevoerd. Of men echter vóór een gemeentelijk bedrijf is of er tegen, hierover kan men het eens zijn, dat er aan de melkwinnlng, ook uit hygiënisch oogpunt beschouwd, nog al wat mankeert de goeden niet te na gesproken natuurlijk. Daarom kan bedoelde film ook ver van Amsterdam nut stichten en kan het op den weg liggen van allerlei organisaties op het gebied van landbouw en veeteelt, om ze haar leden te laten zien. Het adres van de genoemde vereenlging is Sarphatl- straat 28. Amsterdam C. Zijn we wel ingelicht, dan ls de film te Amsterdam beschikbaar voor f 25 per vertooning. In dien prijs ls dan inbegrepen het benoodigde aantal programma's. Voor buiten Amsterdam zijn de kosten misschien iets hooger, wat men gauw genoeg kan weten. deze in een andere plaats voor zeker „feit" is opge paktweet overigens niets meer van hem. Nu antwoordt op zekeren dag op zijn telegrapheo- ren in de stille cel, ineens een onverwachte, bekende tik-- „Ben jij het?" Hij is het! Stel u, geachte lezer, zulk een weerzien kan ik niet schrijven maar weervinden dan toch, voor! Enne wat zullen ze elkaar veel te vertellen heb ben! Overigens kunnen alleen geroutineerde seiners eenige communicatie van beteekenis met elkaar krijgen en zulke zijn er altijd maar weinig, want routine in-deze kunst is alleen door veel oefening en gevaar het tikken is verboden waarbij ook aanleg een woordje meespreokt te verwerven. De beginner geeft maar een klop tegen den muur. Hoe hij zich precies gevoelt, weet ik niet, maar on getwijfeld moet hij zich vreemd eenzaam in zijn hokje gevoelen. Hij weet, dat naast, onder of boven hem lotgenootcn zitten, met wie hij niet kan spre ken, omtrent wie hij niets mag weten en zeker hoort hij wel eens het behoedzame seinen rondom zich is het wonder, dat hij tegen den scheidenden muur klopt, om zoo eenige communicatie met een buur man- te krijgen? „Klop!" zegt de beginner. „Klop!" is het waarschijnlijk antwoord moge lijk is het ook een reeks van vlugge tikjes, wanneer nl. de buurman reeds bedreven is in de kunst, maar voor den aanvanger gaat de verborgen beteekenis toch verloren en méér dan de enkele klop zeggen ze bera dan ook niet. Daarmee is het eerste contact gelegd, eon soort vriendschap gesloten, misschien tusschen iemand, die nooit eorder hier was en een verstokt recidivist; wellicht tusschen twee men- schcn, die wanneer ze elkaar kenden, niets met el kaar te maken wilden hebben. Nadat het eerste contact verkregen is, kan de ge heime verstandhouding zich ontwikkelen. De mede- deelingen krijgen een bepaalde beteekenis, bijvoor beeld des morgen bij het opstaan, één tik tegen den muur: „Goeden morgen", of bij het ontvangen van het eten: „Eet smakelijk" enz. Een verschillende aantal tikken kan correspondeeren met het verschil in beteekenis en verder zijn de meeste tikkers niet gekomen. Er zijn natuurlijk ook celbewoners, die zich op geen enkele wijze met hun lotgenooten wil len inlaten; onder hen zijn vooral gelegenheidsgevan- genen, doch ook wel lieden met een langen staat van recidive treft men onder hen aan. Soms zet het seinen zich op een signnal vast, dat zoo alles en niets kan uitdrukken. Er was iemand, die nooit iets anders aan zijn buurman meldde, dan Zonder water kan een mensch niet leven. De meeste men- seben drinken niet genoeg water Zes en zestig procent van het totale gewicht van het menschelijk lichaam bestaat uit water. Elk weefsel in ons lichaam bestaat gedeeltelijk uit water. Water is dus absoluut noodzakelijk voor de Instandhouding vtfn ons lichaam. Een mensch kan weken lang ln leven blijven zonder voedsel van eenlgen aard, als hij maar volop wa ter krijgt. Maar zonder water kan niemand leven. Wa ter is het meest universeele element, wat in de natuur gevonden wordt; het is goedkoop en overal te verkrijgen liet ls het beste element om onreinheid, ln- of uitwen dig, mede op te lossen. Men behoort er dus veel gebruik van te maken. Een beroemd geneesheer van dezen tijd heeft eens beweerd, dat men meer ziekten met succes kan behandelen door het gebruik van water, ln- en uit wendig, op een wetenschappelijke wijze, dan door eenig ander medicijn of zoogenaamd geneesmiddel, wat tot dusverre bekend ls. Door een wetenschappelijk gebruik van warme of koude baden of compressen ,kan een zeer verschillende uitwerking op het lichaam verkregen wor den. Een waterbehandeling kan b.v. verkwikkend of versterkend zijn, kalmeerend of zuiverend. Door middel van een waterbehandeling kan een zware koorts beda ren, de werking van de nieren bevorderd en een las tige hoest gestild worden; brand en andere wonden kun nen er door genezen, pijn bedaren, enz. De meeste men- schen drinken niet genoeg water Als het warm is en men veel transpireert, dan wordt er nog al veel water gedronken. Er zijn echter veel menschen. wier huid en nieren niet behoorlijk functioneeren, en die dus te wei nig water drinken. Zij behooren Juist veel gebruik van dit natuurlijk geneesmiddel te maken. Om water aan trekkelijker te maken, kan men er wat vruchtensap bij voegen. Elk mensch behoort in 24 uur tijd zes tot twaalf glazen water te drinken. Het ls beter om telkens een beetje te drinken, dan om de maag in een keer uit te spoelen met een groote hoeveelheid tegelijk. IJswater is zeer ongezond en behoort nooit gedronken te worden. Vooral als het lichaam sterk verhit en herweet ls, ls ijswater zeer gevaarlijk. Een glas water, koud, of warm is de beste drank om 's morgens op de nuchtere maag te gebruiken. Men moet echter geen water kort voor den maaltijd drinken. Het ls goed om 's avonds bij het naar bed gaan water te drinken en ook 's nachts als men niet kan slapen; ook bij hoofdpijn wil een glas warm water wel eens helpen. Een groot glas warm water, een half uur voor het eten, spoelt het slijm uit de maag weg en zuivert den maagwand. Babys en ook grootere kin deren moet men dikwijls water geven. Het !s een goede gewoonte om een zuigeling twee of drie keer per dag een paar theelepels warm water to geven; het kind zal er spoedig aan gewoon raken. Het gezondste en zui verste water ls dit, wat in schoone vaten of tanks wordt opgevangen terwijl het regent Gedlstllleeerd water is natuurlijk ook zuiver en derhalve gezond. Water uit een heldere fontein of uit een diepe pul is meetal ook zuiver, hoewel dit dikwijls kalk bevat en dus gal en niersteen ln het lichaam kan veroorzaken. Als men er niet ge heel zeker van ls, dat het drinkwater zuiver is, dan behoort dit minstens een kwartier lang gekookt te wor den: anders kan het gemakkelijk een ingewandontste king veroorzaken. Gekookt water smaakt echter zeer flauw, dit komt omdat de lucht eruit is. Om die smaak te verwijderen moet het water een paar maal van het eene in het andere glas worden overgegoten, zoodat er weer lucht tusschen komt. Een glas koud water is een uitstekend middel voor een aanval van hartkloppingen. Het moet langzaam gedronken worden; het hart zal dan dadelijk regelmatiger beginnen te kloppen. Het voornaamste voedsel der arme Italiaanscbe bevolking, maar tevens ook het lievelings gerecht van alle klassen. Hoe bet gemaakt en hoe het gegeten wordt. Macaroni is het voornaamste voedsel der armen, en het lievelingsgerecht van al'.e klassen der Napolitanen. De macaroni wordt zooals bekend, van tarwemeel ge maakt. De zoogenaamde harde tarwe, welke aan de het in tikje» omzetten „ta-ta-tera-ta" waarop de buurman onveranderlijk in een paar flinke kloppen rhythmisch teruggaf: „boem, boem". Hij kende zijn lotgenoot absoluut niet, ofschoon ze enkele maanden reeds vlak naast elkaar woonden, maar af en toe gevoelde hij behoefte zijn buurman iets te zeggen, zoo 's morgens bij het opstaan of na den maaltijd, of op elk willekeurig oogenblik van den dag. „Ta-ta- tera-ta* zeide hij wat kan iemand, die dat zegt, beters verwachten, dan dat het antwoord zal zijn: „boem-boem?" Het eigenlijke telegrapheeren, waarbij werkelijk heel wat berichten kunnen gewisseld worden, hoort men maar weinig. Het beginsel van het systeem ligt voor de hand en kan telkens opnieuw worden gevon den: de plaats, die de te geven letter in de rangorde van het alphabet inneemt bepaalt het aantal tikken er voor, zoodat a gegeven wordt één tik, b door twee, enz. Maar ongewijzigd toegepast, zou het veel te om slachtig worden een letter zou daarben veel te veel tikken kunnen eischen en licht konden ook zender en ontvanger zich in het aantal vergissen. Daarom worden verkortingon aangebracht: zoo wordt van twee verwante medeklinkers, een zachte en een scherpe, voor beide alleen die genomen, welke het meest vooraan in het alphabet ligt voor b en p bijvoorbeeld alleen de b voor alle sisklanken wordt de c gebruikt die dan nooit als k klinkt terwijl alle dubbele klinkers steeds door een enkel teeken worden gegeven. De verkortingen zijn trouwens niet altijd dezelfde ieder seiner hooft zoo zijn eigen kleine vindingen en twee telegraphisten moeten elkaar daarin leeren kennen, wil de communicatie vlot tot stand komen. Bij de geroutineerden is de ontvanger niet louter passief; zoodra hij, uit het verband met het reeds bekende, heeft begrepen, met welk woord de zender nu bezig is, snijdt hij het verder overbodige ervan af met een tegentik: „begrepen" en verkort zoo het sei nen aanmerkelijk. Als vanzelf gaat de zender nu en dan, aan het eind van een woord of lettergreep een luideren tik geven, zoodat een zekere cadans valt in de opeenvolging der doffe geluidjes, wat het snelle geven en nemen der teokens blijkbaar vergemakkelijkt. Tusschen deze geluidstelegraphie en het botte kloppen, om althans eenige verstandhouding uit te drukken, liggen de verscheidene graden van meer of minder volkomenheid, De waarschijnlijkheid eener verborgen gemeen schap duikt ook voor ons wel eens op, bijvoorbeeld, wanneer bij de wekelijksche lectuur-uitdeellng een gevangene voor den volgenden keer een boek vraagt Zwarte Zee groeit, leent zich hiertoe het beste; zij werd destijds in Napels voor do macaroni-fabricken Ingevoerd Daar Italië zich hoofdzakelijk op den landbouw toelegt, beschouwde men den invoer van buiten landsch koren ais een groot nadeel, doch de fabrikanten beweerden, dat zij zonder vreemde tarwe geen goede macaroni kon den leveren, en daar een mindere kwaliteit van dit bij uitstek Italiaansohe volksgerecht een nationale ramp ten gevolge zou kunnen hebben, werd de invoer-han- del toegestaan, niettegenstaande de Napelsche landbou wer dikwijls niet wist, hoe hij zijn eigen granen op de markt moest brengen. Het duurde evenwel niet lang of het bedoelde harde graan werd ook ln Apulië geteeld Dit „grano duro" wordt voornamelijk Ingescheept te Manfredonia, Barletta, Bari en andere havens der Adrl- atische Zee; het tarwe wordt op de markt verkocht «ndcr den naam van den haven, waar het vandaan komt De beste marconi Is geheel van het harde graan ge maakt. terwijl de mindere kwaliteiten ook van ander meel vervaardigd worden. Vroeger jaren werd het meel wel op een zeer primitieve wijze tot macaroni bereid. Het meel wordt gemengd met water en tot deeg ge maakt, cn vervolgens langen tijd gekneed door middel van een houten blok, welke bevestigd was aan een balk, welke tot hefboom diende. Op het uiterste eind van den balk. gingen eenige jongens ziten, die door hun eigen zwaartekracht naar beneden gingen; door met hun voeten af te stooten op den grond, gingen zij weer om hoog. en gaven zoodoende aan den hefboom de noodige beweging om het deeg te kneeden. Zoodra het deeg voldoende gekneed is, wordt het door een aantal ronde gaatjes gedrukt, waarvan de grootte moet uit maken, welken naam het deeg zal dragen. De groote soort heet macaroni, de kleinere vermicelli en de nog kleinere fe- delini. De macaroni is van binnen hol, hetgeen zeer ge makkelijk verkregen kan worden. Boven elk der groote gaten, waardoor zij geperst wordt, is een koperen brug je. hoog genoeg om de macaroni door te laten; aan dit koperen brugje, is een koperen draad bevestigd, welke door het gat heen loopt en zoodoende het macaroni- pijpje hol maakt Vervolgens wordt de macaroni opge hangen om te drogen; door het lange kneden ls zij vrij vast geworden, zoodat het drogen in pijpen van drie vier el gemakkelijk gaat. Behalve de macaroni, ver micelli en fedelini, welke het meest gebruikt worden, vervaardigen de Napolitanen van hetzelfde deeg nog verschillende andere soorten, waarvan sommige lang, smal en plat als linten, andere in de gedaante van boo- nen of als ronde ballen gevormd zijn. Te Genua en an dore deelen van het land zijn ook macaronlfabrieken, maar de Napolitanen beschouwen dit gerecht toch als hun „specialité de ia maison" als een wel zeer bijzonder voedsel van Napolitaansche huize. Bijna in ieder huis gezin wordt minstens twee drie maal per week ma caroni gegeten, terwijl er ook zijn, die het dagelijks als middagmaal gebruiken. Het is het eerste gerecht dat wordt opgediend. Het is niet doenlijk om al de verschil lende manieren, waarop macaroni wordt toebereid op te sommen. De meest gebruikelijke wijze is echter, de ma caroni in een ketel kokend water te werpen, waarbij men er op moet letten, de pijpen te buigen en niet meer dan strikt noodig is te breken; zij moet in dit water blijven liggen, totdat de witte kleur ln een llcht-groen verandert, hetgeen ongeveer een kwartier duurt. Ver volgens wordt zij uit de ketel genomen, afgegoten, met vleeschnat toebereid cn met fijngeraspte kaas bestrooid, waarna het gerecht kan worden opgediend. Reeds eer der merkten wy op, dat macaroni het hoofdvocdsel der armen uitmaakt. Velen eten maanden lang geen vleesch doch zyn reeds tevreden wanneer zij hun macaroni niet behoeven te missen, welke bij hen alle andere kost ver vangt. In Napels ziet men macaroni kooplieden op bijna alle hoeken van de straten. Sommigen hebben winkels of kelders, waarin zij hun waar gereed maken en ver- koopen; de meesten echter hebben draagbare comforen in de open-lucht en verkoopen hun waar aan hun hon gerige klanten op straat. De Napolitanen beroemen zich op hun behendigheid bU het eten van macaroni. De op straat verkochte macaroni is gewoon in water bereid en wordt af entoe bestrooid met geraspte „caccia Ca- vallo", een grove witte kaas van buffelmelk. noi-Koud wee/# een Paar Wybert- tabletten! Zij bescher- i/1W men tegen verkoud- aT J en infectie. lL Ztfcêgsf dat juist van een buurman terugkomt. Soms leidt de verboden communicatie tot onecnig- hsid; twee eenzaam opgeslotencn, die in een streng en consequent doorgevoerd systeem van gevangenis- bouw cn bewakingsdienst, naar wet cn recht onmo gelijk eenig contact met elkaar kunnen hebben, krij gen ruzie! Otn elkaar zooveel mogelijk leed te doen, verklappen ze eikaars geheimen, in vertrouwelijke buien gewisseld. De een vertelt hoe de buurmannen paar .bladen uit zijn bijbel moet hebben gescheurd en nis die bijbel daarop wordt nagezien, blijkt dit in derdaad het geval te zijn. Natuurlijk begrijpt de buur man direct,, wie hem heeft verraden en op zijn beurt verklapt hij iets van den eerste. De vijandschap laait nu feller op en als zo nog elkaar iets overseinen, zijn het de vreeselijkste vervloekingen. Er zat in een vleugelhoek, waar veel getikt werd, iemand, die zich met zijn buren niet wilde be moeien en aan het getelegrafeer 't land had, omdat het hem hinderde en nerveus maakte. Vooral des avonds kwelde het hem en s nachts stoorde het hem in zijn slaap. „Dat die bewaarders zo ook niet meer snappen", klaagde hij cn eens als het geniepige seinen om hem heen, van links naar rechts, van boven naar bene den en omgekeerd, hem weer plaagde en den slaap uit de oogen hield, was hij razend geworden. Om de aandacht van een bewaarder te vestigen op het val- sche getik, nam hij do stevige colkruk cn hamerde daarmee tegen den muur: ,,'k Zal jullie verraaien, leelijke tikkers, verraaien allemaal Verschrikt hadden do telegraphisten hun seinen gestaakt; beducht voor het gevaar, verraden te wor den door zoo groot lawaai, waren zfj ineens doodstil geworden. Alleen het slaan van den aanbrenger dreunde door de stilte, tot een bewaarder in zijn cel verscheen, die hem beval het herriemaken te sta ken en den volgenden dag had hij zich dan te ver antwoorden over zijn overtreding van de orde! Bij bijzondere voorvallen en gelegenheden als een vliegtuig over de gevangenis strijkt, bij de wis seling van het oude cn 't nieuwe jaar jakkert het tikken van cel tot cel, heen cn terug, de vleugels door. Met doet op don duur miserabel aan, steeds weer het monotone tikken der cellen te hooren. Geniepig fluistert het heen door de groote gevangenis, als de geheime taal, waarin veroordeelden hun verboden gesprekken voeren maar, ja, om „les échos du templo" te beluisteren, moet men nu eenmaal niet hier zijn. (P. in de N.R.Crt.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1929 | | pagina 7