Voor elck wat wils.
Gevangenisleven.
MELKMYGIENE-FILM.
Water als een natuurlijk geneesmiddel.
Uit ds stad der Macaroni.
spreekbuis van hooge Haagsche Justitieele kringen ons
tot een grief heeft gemaakt en wat te voren ook reeds
in de „N. Rott. Ct" geventileerd was. Het verwondert
ons dan ook volstrekt niet, dat de „N. Rott. C.", met
Ibaar begrijpelijke konservatieve opvattingen omtrent
het gezag" dat niet „aangerand" mag worden, de be
schouwingen uit „de Socilaist" met instemming over
neemt Wel echter bevreemdt het ons, dat het in het
bizonder „links-socialistisch" geacht wordt, om zulke
kritiek op ons uit te oefenen. Wy verkeerden tot dusver
in de meening, dat onze strijd om twee onschuldig ver
pordeelden aan de grijpklauwen van politie en justitie
ite ontrukken, om de schromelijk-llchtvaardige, ontstel
lend vooringenomen wijze aan de kaak te stellen, waarop
de justitie in dezen met het levensgeluk van onschuldi-
gen gespeeld had, een lot dat ieder onzer boven het
hoofd kan hangen, wij meenden daarbij op de In
stemming van al onze partijgenooten geen waarüee-
terwijl wij speciaal niet konden vermoeden, dat zien
bizonder „links" achtende partijgenooten geen waardee
ring zouden hebben voor de doortastende, niets of nie
mand ontziende wijze, waarop wij in dezen tot de zege
praal van het recht hadden bijgedragen.
„Wij blijken echter een andere „zucht" onderschat
te hebben, n.1. de zucht, In de omgeving van „de Socia
list" heerschende, om zooveel mogelijk met leidende
partijorganen van meening te verschillen. En zoo wordt
„sensatiezucht" gezien in wat een strijd om recht was...
„Zoo wordt als verwijt tot „Het Volk" aangevoerd,
dat „een burgerlijk blad zich met vreugde op een der
gelijke zaak kan werpen", terwijl Juist een burgerlijk
blad ais de „N. Rott. Cl" den heer Stuij, den pleit
bezorger van de onschuldig veroordeelden, afgewezen
had voordat „Het Volk" zich tot zijn beschikking stelde,
en een ander burgerlijk blad, „De Telegraaf', zich, even-
pis tot onze ontsteltenis de schrijver in „De Socialist-
tegenover ons als verdediger opwierp van den gevaar
lijken rechercheur De Jong.
Wij meenen dat in „De Socialist" de strekking der
prbeiderspers al zeer slecht gezien wordt, wanneer daar
jde meening wordt uitgesproken, dat deze zich uit vrees
ivoor „sensatie" van een rechtsstrijd zou moeten onthou-
iden. De meest strijdvaardige socialisten hebben het
eteeds als hunne taak beschouwd, tegen de machten
van het behoud het recht te dienen. Zonder een gevoelig
rechtsbesef is voor ons geen Integraal sociaal-demo
craat denkbaar. De redaktie van „De Socialist" Het
'•Eich op een geheel verkeerden weg verlokken, door
pnze houding In zake Giessen-Nieuwkerk tegen ons uit
ite spelen."
WAAR EEN VROUW
BEIANO IN STELT
fVaar komt de sago vandaan?
In de keuken speelt de sago een groote rol. De sago ls
afkomstig van den sago-boom, welke thuis hoort ln
Oost-Indië, op de zuidelijke eilanden van Azië en in
Nieuw Guinea. De sago-boom is een van de kleinste
soorten van het geslacht der palm-boomen ,en bereikt
lelden een hoogte van 9 M. Hij kan daarentegen zoo
dik worden, dat één man hem met moeite kan omspan
nen. In de eerste jaren is de stam met een soort doornen
bezet, bij wijze van afweermiddel tegen dieren. Zij val
len af, wanneer den boom een hoogte van ongeveer 1.50
M. heeft bereikt. De stam ls hol en bevat een eetbare
merg, een meelachtige stof, waaruit onze -sago wordt
bereid. Een flinke boom kan tot 600 pond sago geven.
De sago-boom Is eerst na vijftien jaren volgroeid, hoe
wel men reeds na 6 jaar de merg kan gebruiken. De
vereisohte rijpheid van den merg zien wij aan een witte
stof, welke de bladeren bezet. Soms maakt men nog
een gat in den stam. om zich van de rijpheid van den
merg te overtuigen. Als de merg nog niet rijp genoeg is,
maakt men het gat eenvoudig weer dioht Is de merg
rijp, dan wordt de boom gekapt, en gespleten, of in
stukken gehakt Men haalt den merg er dan uit en
kneedt dezen met schoon water. Er scheldt zich den een
vezelachtige stof af, welke op het water drijft en als
veevoeder kan dienst doen. Het meel, dat op den bodem
zinkt, wordt nog herhaalde malen met water gewas-
schen, waardoor het fijner wordt en witter van kleur.
Het grootste verbruik van de sago heeft plaats in de
streken waar de sago vandaan komt Daar maakt men
brooden ervan door het volkomen drooge meel in vooraf
verwarmde steenen vormen te doen. Zulke, brooden kan
men zeer lang bewaren. Echter moeten zij voor het ge
bruik worden geweekt De bladeren van de sago-palm
zijn eveneens zeer bruikbaar. Men maakt er mande-
werk en matten van. Ook dienen z.j voor het vervaar
digen van dakbedekking. Zulke dakbedekking trotseert
den zwaarsten regen, en kan wel tien jaar meegaan.
Water voor kamerplanten.
Naast voedsel uit den potgrond, warmte, licht en
lucht hebben do kamerplanten geregeld behoefte aan
water. Wij moeten echter water geven naar behoefte.
Nu is het heel duidelijk, dat een plant in een warme ka-
Kort verhaal
Tik, tik, tik, tiktik, tik héél zachtjes.
Luister! Hier vlak aan den muur is 't goed te
hooren.
Tik, tik, tiktr, tr, tr, tr, tr..in snelle opeen
volging als een straal waterdruppels op 'n steenen
bodem, reppen de doffe tikjes elkaar na. Op elk loop
je nauwelijks hoorbare, nerveuze tikjes volgt tel
kens een luidere er valt een zekere cadans in
het lijkt of tik en tegen tik elkaar antwoorden.
Plotseling verstommen de geluidjes, als stil ge
worden gestoorde muisjes om daarna schuchter
weer op te tikken.
Het is de geheime telegraphie der eenzame opslui
ting: twee cellen hebben verboden contact met el
kaar gekregen en wisselen berichten.
Welke het precies zijn, is zoo op het geluid af moei
lijk te zeggen het kunnen twee naast elkaar,
maar evengoed twee boven elkaar gelegene zijn en
ook behoeven het niet juist twee aangrenzende cel
len te wezen: het is mogelijk, dat de corresponden
tie door een tusschenliggende cel heen, plaats grijpt.
Als ik zoo langs de lange rijen kleine deurtjes loop,
hoor ik dikwijls het stiekeme seinen der cellen. Ik
weet in eiken vleugel plaatsen, waar men het vaak
kan treffen en andere, waar men den heelen dag
zou kunnen luisteren, zonder het te vernemen. Op
den duur wisselen die plaatsen natuurlijk, wisse
len met het komen en gaan der bewoners er van. Wie
heeft nooit gehoord van het tikken der boeven te
gen de muren hunner cel?
„Hu" zei iemand, die voor 't eerst hier was, „nou
ben ik tusschen de boeven terecht gekomen ik
hoor ze al aan mij tikken, maar weet niet, wat zij
willen."
Het is een typische uiting van het leven der ver
oordeelden in onze gevangenissen; 't is een genie
pig verzet tegen het cellulaire stelsel.
Door deze telegraphie krijgen de recidivisten, de
apachen dor groote stad, verbinding met elkaar
vrienden, die elkaar wellicht in jaren niet hebben
ontmoet, vinden door haar elkaar terug.
Iemand heeft bijvoorbeeld zijn vriend sedert lang
uit het oog verloreaheeft wel eens gehoord, hoe
mer, waar flink gestookt wordt, vee! meer water ver
dampt, dan haar zusje, die in een koele ongestookte ka
mer staat. Als het buiten zoeler wordt, venster en deur
tijdelijk .openstaan en vochtiger buitenlucht naar bin
nenstroomt, zal de kamerlucht meer met waterdamp
verzadigd zijn, don dat wij alle dagen hard moeten sto
ken en de meubelen en de parketvloer kraken van
droogte. Op al deze factoren moeten wij goed letten,
willen wij begrijpen, dat wij den eenen dag meer, den
anderen dag minder water moeten geven. Ten slotte
moet de ervaring den weg wijzen. Geeft men te wei
nig water dan zullen de meeste planten "slap gaan han
gen. Men ls dan even te laat, maar als men dadelijk
water geeft, herstelt zich de plant zeer waarschijnlijk.
Geeft men te veel water, dan worden de bladeren geel
en verrotten dikwijls de bloemstengels. Velen gieten
eiken dag een welnigje, maar komt dan dit water wel
onder in den pot, waar de wortels zitten, terecht? Beter
is het af en toe water te geven, niet te gieten maar
den pot geheel onder water te dompelen. Dit „doopen"
zooals kweekers het noemen, doet men zoo dikwijls
als men bemerkt, dat de aarde in den pot droog wordt
Dus geregeld de potaarde even aanvoelen, dan krijgt
men heel spoedig de goede ervaring. Ook de kleur van
den grond en de kleur van den pot, als de plant ten
minste in een gewonen rooden pot staat, wijst al heel
spoedig hoe te doen: hoe lichter de kleur, hoe droger
de grond. Dus dan weer „doopen". Door te veel doopen
spoelt men de meststoffen uit de aarde. Daarom is het
zeer goed aan het doopwater een welnigje bloemenmest
toe te voegen, echter niet te veel, ongeveer 1 op 300
deelen water.
De Moeder in het Spreekwoord.
De naam moeder Is ln alle tijden het schitterendste
eereschild der vrouw geweest, reeds lang vóór de Jo
den met de mozaïsche wet optraden: Eert Uwen vader
en uwe moeder, opdat uw dagen verlengd worden, enz.
De naam „moeder" moet echter ook verdiend zijn, om
met eere gedragen te worden. Uit het werk van den
Duitschen vrijheer Von Reinsberg-Duringsfeld: „Die
Frau lm Spruchwort" deelen wij hier eenlge spreekwoor
den en zegswijzen mede, welke bg verschillende volken
op de moeder betrekking hebben:
„Moederliefde is de beste van alle", zegt men in Hin-
dostan. De Basker zegt: „Moeder mijn, altijd mijn, Of
ik arm of rijk mag zijn"; en de Venetiaan: „Moeder,
moeder. Wie haar heeft roept haar, wie haar niet heeft,
mist haar."
De Duitscher drukt de waarde der moeder in talrijke
spreekwoorden uit als: „Moedertrouw wordt dagelijks
nieuw." „Zij de moeder nog zoo arm, Steeds houdt zij
haar kind toch warm." „Wie de moeder niet volgen wil,
zal eindelijk den beul volgen."
In aansluiting op hetgeen wij 19 dezer mededeelden
over de eerste vertooning te Amsterdam, kunnen wij
thans nog melden, dat het vooral de bedoeling ls, om
deze film ln Amsterdam te doen vertoonen door ver
schillende vereenlgingen.
Men zal zich herinneren, dat er een paar jaar geleden
in de hoofdstad een verwoede strijd is gevoerd, of er
een gemeentelijk melkbedrijf zou komen of niet. De te
genstanders hebben het toen van wethouder De Miranda
gewonnen. Het particulier initiatief zou er ook wel in
slagen om Amsterdam van goede melk te voorzien, be
weerden ze en natuurlijk probeeren zij nu, dit ook waar
te maken.
Er is opgericht een Melkcontrolestatlon „Amsterdam"
MECA en een melkcontrole-bureau „Amsterdam"
MEBA
Van het eerste tracht men de melkveehouders lid te
maken en van het tweede de melkslijters, van de groote
inrichtingen af tot het kleine melkslgtertje toe.
Dit alles gaat uit van de „Vereeniglng tot Bevorde
ring van een Hygiënische Melkwlnnlng", welke ook bui
ten de naaste omgeving van Amsterdam nog nuttig
werk kan doen!
Wij denken er niet aan om ons partij te stellen in den
strijd, welke in Amsterdam is gevoerd. Of men echter
vóór een gemeentelijk bedrijf is of er tegen, hierover
kan men het eens zijn, dat er aan de melkwinnlng, ook
uit hygiënisch oogpunt beschouwd, nog al wat mankeert
de goeden niet te na gesproken natuurlijk.
Daarom kan bedoelde film ook ver van Amsterdam
nut stichten en kan het op den weg liggen van allerlei
organisaties op het gebied van landbouw en veeteelt, om
ze haar leden te laten zien.
Het adres van de genoemde vereenlging is Sarphatl-
straat 28. Amsterdam C.
Zijn we wel ingelicht, dan ls de film te Amsterdam
beschikbaar voor f 25 per vertooning. In dien prijs ls
dan inbegrepen het benoodigde aantal programma's.
Voor buiten Amsterdam zijn de kosten misschien iets
hooger, wat men gauw genoeg kan weten.
deze in een andere plaats voor zeker „feit" is opge
paktweet overigens niets meer van hem.
Nu antwoordt op zekeren dag op zijn telegrapheo-
ren in de stille cel, ineens een onverwachte, bekende
tik-- „Ben jij het?" Hij is het!
Stel u, geachte lezer, zulk een weerzien kan ik
niet schrijven maar weervinden dan toch, voor!
Enne wat zullen ze elkaar veel te vertellen heb
ben!
Overigens kunnen alleen geroutineerde seiners
eenige communicatie van beteekenis met elkaar
krijgen en zulke zijn er altijd maar weinig, want
routine in-deze kunst is alleen door veel oefening
en gevaar het tikken is verboden waarbij ook
aanleg een woordje meespreokt te verwerven.
De beginner geeft maar een klop tegen den muur.
Hoe hij zich precies gevoelt, weet ik niet, maar on
getwijfeld moet hij zich vreemd eenzaam in zijn
hokje gevoelen. Hij weet, dat naast, onder of boven
hem lotgenootcn zitten, met wie hij niet kan spre
ken, omtrent wie hij niets mag weten en zeker hoort
hij wel eens het behoedzame seinen rondom zich
is het wonder, dat hij tegen den scheidenden muur
klopt, om zoo eenige communicatie met een buur
man- te krijgen?
„Klop!" zegt de beginner.
„Klop!" is het waarschijnlijk antwoord moge
lijk is het ook een reeks van vlugge tikjes, wanneer
nl. de buurman reeds bedreven is in de kunst, maar
voor den aanvanger gaat de verborgen beteekenis
toch verloren en méér dan de enkele klop zeggen ze
bera dan ook niet. Daarmee is het eerste contact
gelegd, eon soort vriendschap gesloten, misschien
tusschen iemand, die nooit eorder hier was en een
verstokt recidivist; wellicht tusschen twee men-
schcn, die wanneer ze elkaar kenden, niets met el
kaar te maken wilden hebben.
Nadat het eerste contact verkregen is, kan de ge
heime verstandhouding zich ontwikkelen. De mede-
deelingen krijgen een bepaalde beteekenis, bijvoor
beeld des morgen bij het opstaan, één tik tegen den
muur: „Goeden morgen", of bij het ontvangen van
het eten: „Eet smakelijk" enz. Een verschillende
aantal tikken kan correspondeeren met het verschil
in beteekenis en verder zijn de meeste tikkers niet
gekomen. Er zijn natuurlijk ook celbewoners, die
zich op geen enkele wijze met hun lotgenooten wil
len inlaten; onder hen zijn vooral gelegenheidsgevan-
genen, doch ook wel lieden met een langen staat van
recidive treft men onder hen aan.
Soms zet het seinen zich op een signnal vast, dat
zoo alles en niets kan uitdrukken. Er was iemand,
die nooit iets anders aan zijn buurman meldde, dan
Zonder water kan een mensch
niet leven. De meeste men-
seben drinken niet genoeg water
Zes en zestig procent van het totale gewicht van het
menschelijk lichaam bestaat uit water. Elk weefsel in
ons lichaam bestaat gedeeltelijk uit water. Water is dus
absoluut noodzakelijk voor de Instandhouding vtfn ons
lichaam. Een mensch kan weken lang ln leven blijven
zonder voedsel van eenlgen aard, als hij maar volop wa
ter krijgt. Maar zonder water kan niemand leven. Wa
ter is het meest universeele element, wat in de natuur
gevonden wordt; het is goedkoop en overal te verkrijgen
liet ls het beste element om onreinheid, ln- of uitwen
dig, mede op te lossen. Men behoort er dus veel gebruik
van te maken. Een beroemd geneesheer van dezen tijd
heeft eens beweerd, dat men meer ziekten met succes
kan behandelen door het gebruik van water, ln- en uit
wendig, op een wetenschappelijke wijze, dan door eenig
ander medicijn of zoogenaamd geneesmiddel, wat tot
dusverre bekend ls. Door een wetenschappelijk gebruik
van warme of koude baden of compressen ,kan een zeer
verschillende uitwerking op het lichaam verkregen wor
den. Een waterbehandeling kan b.v. verkwikkend of
versterkend zijn, kalmeerend of zuiverend. Door middel
van een waterbehandeling kan een zware koorts beda
ren, de werking van de nieren bevorderd en een las
tige hoest gestild worden; brand en andere wonden kun
nen er door genezen, pijn bedaren, enz. De meeste men-
schen drinken niet genoeg water Als het warm is en
men veel transpireert, dan wordt er nog al veel water
gedronken. Er zijn echter veel menschen. wier huid en
nieren niet behoorlijk functioneeren, en die dus te wei
nig water drinken. Zij behooren Juist veel gebruik van
dit natuurlijk geneesmiddel te maken. Om water aan
trekkelijker te maken, kan men er wat vruchtensap bij
voegen. Elk mensch behoort in 24 uur tijd zes tot twaalf
glazen water te drinken. Het ls beter om telkens een
beetje te drinken, dan om de maag in een keer uit te
spoelen met een groote hoeveelheid tegelijk. IJswater is
zeer ongezond en behoort nooit gedronken te worden.
Vooral als het lichaam sterk verhit en herweet ls, ls
ijswater zeer gevaarlijk. Een glas water, koud, of warm
is de beste drank om 's morgens op de nuchtere maag
te gebruiken. Men moet echter geen water kort voor den
maaltijd drinken. Het ls goed om 's avonds bij het naar
bed gaan water te drinken en ook 's nachts als men
niet kan slapen; ook bij hoofdpijn wil een glas warm
water wel eens helpen. Een groot glas warm water, een
half uur voor het eten, spoelt het slijm uit de maag weg
en zuivert den maagwand. Babys en ook grootere kin
deren moet men dikwijls water geven. Het !s een goede
gewoonte om een zuigeling twee of drie keer per dag
een paar theelepels warm water to geven; het kind zal
er spoedig aan gewoon raken. Het gezondste en zui
verste water ls dit, wat in schoone vaten of tanks wordt
opgevangen terwijl het regent Gedlstllleeerd water is
natuurlijk ook zuiver en derhalve gezond. Water uit een
heldere fontein of uit een diepe pul is meetal ook zuiver,
hoewel dit dikwijls kalk bevat en dus gal en niersteen
ln het lichaam kan veroorzaken. Als men er niet ge
heel zeker van ls, dat het drinkwater zuiver is, dan
behoort dit minstens een kwartier lang gekookt te wor
den: anders kan het gemakkelijk een ingewandontste
king veroorzaken. Gekookt water smaakt echter zeer
flauw, dit komt omdat de lucht eruit is. Om die smaak
te verwijderen moet het water een paar maal van het
eene in het andere glas worden overgegoten, zoodat er
weer lucht tusschen komt. Een glas koud water is een
uitstekend middel voor een aanval van hartkloppingen.
Het moet langzaam gedronken worden; het hart zal dan
dadelijk regelmatiger beginnen te kloppen.
Het voornaamste voedsel der
arme Italiaanscbe bevolking,
maar tevens ook het lievelings
gerecht van alle klassen. Hoe
bet gemaakt en hoe het gegeten
wordt.
Macaroni is het voornaamste voedsel der armen, en
het lievelingsgerecht van al'.e klassen der Napolitanen.
De macaroni wordt zooals bekend, van tarwemeel ge
maakt. De zoogenaamde harde tarwe, welke aan de
het in tikje» omzetten „ta-ta-tera-ta" waarop de
buurman onveranderlijk in een paar flinke kloppen
rhythmisch teruggaf: „boem, boem". Hij kende zijn
lotgenoot absoluut niet, ofschoon ze enkele maanden
reeds vlak naast elkaar woonden, maar af en toe
gevoelde hij behoefte zijn buurman iets te zeggen,
zoo 's morgens bij het opstaan of na den maaltijd,
of op elk willekeurig oogenblik van den dag. „Ta-ta-
tera-ta* zeide hij wat kan iemand, die dat zegt,
beters verwachten, dan dat het antwoord zal zijn:
„boem-boem?"
Het eigenlijke telegrapheeren, waarbij werkelijk
heel wat berichten kunnen gewisseld worden, hoort
men maar weinig. Het beginsel van het systeem ligt
voor de hand en kan telkens opnieuw worden gevon
den: de plaats, die de te geven letter in de rangorde
van het alphabet inneemt bepaalt het aantal tikken
er voor, zoodat a gegeven wordt één tik, b door twee,
enz. Maar ongewijzigd toegepast, zou het veel te om
slachtig worden een letter zou daarben veel te veel
tikken kunnen eischen en licht konden ook zender
en ontvanger zich in het aantal vergissen. Daarom
worden verkortingon aangebracht: zoo wordt van
twee verwante medeklinkers, een zachte en een
scherpe, voor beide alleen die genomen, welke het
meest vooraan in het alphabet ligt voor b en p
bijvoorbeeld alleen de b voor alle sisklanken
wordt de c gebruikt die dan nooit als k klinkt
terwijl alle dubbele klinkers steeds door een enkel
teeken worden gegeven.
De verkortingen zijn trouwens niet altijd dezelfde
ieder seiner hooft zoo zijn eigen kleine vindingen
en twee telegraphisten moeten elkaar daarin leeren
kennen, wil de communicatie vlot tot stand komen.
Bij de geroutineerden is de ontvanger niet louter
passief; zoodra hij, uit het verband met het reeds
bekende, heeft begrepen, met welk woord de zender
nu bezig is, snijdt hij het verder overbodige ervan af
met een tegentik: „begrepen" en verkort zoo het sei
nen aanmerkelijk.
Als vanzelf gaat de zender nu en dan, aan het eind
van een woord of lettergreep een luideren tik geven,
zoodat een zekere cadans valt in de opeenvolging der
doffe geluidjes, wat het snelle geven en nemen der
teokens blijkbaar vergemakkelijkt.
Tusschen deze geluidstelegraphie en het botte
kloppen, om althans eenige verstandhouding uit te
drukken, liggen de verscheidene graden van meer of
minder volkomenheid,
De waarschijnlijkheid eener verborgen gemeen
schap duikt ook voor ons wel eens op, bijvoorbeeld,
wanneer bij de wekelijksche lectuur-uitdeellng een
gevangene voor den volgenden keer een boek vraagt
Zwarte Zee groeit, leent zich hiertoe het beste; zij werd
destijds in Napels voor do macaroni-fabricken Ingevoerd
Daar Italië zich hoofdzakelijk op den landbouw toelegt,
beschouwde men den invoer van buiten landsch koren
ais een groot nadeel, doch de fabrikanten beweerden,
dat zij zonder vreemde tarwe geen goede macaroni kon
den leveren, en daar een mindere kwaliteit van dit bij
uitstek Italiaansohe volksgerecht een nationale ramp
ten gevolge zou kunnen hebben, werd de invoer-han-
del toegestaan, niettegenstaande de Napelsche landbou
wer dikwijls niet wist, hoe hij zijn eigen granen op de
markt moest brengen. Het duurde evenwel niet lang
of het bedoelde harde graan werd ook ln Apulië geteeld
Dit „grano duro" wordt voornamelijk Ingescheept te
Manfredonia, Barletta, Bari en andere havens der Adrl-
atische Zee; het tarwe wordt op de markt verkocht
«ndcr den naam van den haven, waar het vandaan komt
De beste marconi Is geheel van het harde graan ge
maakt. terwijl de mindere kwaliteiten ook van ander
meel vervaardigd worden. Vroeger jaren werd het meel
wel op een zeer primitieve wijze tot macaroni bereid.
Het meel wordt gemengd met water en tot deeg ge
maakt, cn vervolgens langen tijd gekneed door middel
van een houten blok, welke bevestigd was aan een balk,
welke tot hefboom diende. Op het uiterste eind van den
balk. gingen eenige jongens ziten, die door hun eigen
zwaartekracht naar beneden gingen; door met hun
voeten af te stooten op den grond, gingen zij weer om
hoog. en gaven zoodoende aan den hefboom de noodige
beweging om het deeg te kneeden. Zoodra het deeg
voldoende gekneed is, wordt het door een aantal ronde
gaatjes gedrukt, waarvan de grootte moet uit maken,
welken naam het deeg zal dragen. De groote soort heet
macaroni, de kleinere vermicelli en de nog kleinere fe-
delini. De macaroni is van binnen hol, hetgeen zeer ge
makkelijk verkregen kan worden. Boven elk der groote
gaten, waardoor zij geperst wordt, is een koperen brug
je. hoog genoeg om de macaroni door te laten; aan dit
koperen brugje, is een koperen draad bevestigd, welke
door het gat heen loopt en zoodoende het macaroni-
pijpje hol maakt Vervolgens wordt de macaroni opge
hangen om te drogen; door het lange kneden ls zij vrij
vast geworden, zoodat het drogen in pijpen van drie
vier el gemakkelijk gaat. Behalve de macaroni, ver
micelli en fedelini, welke het meest gebruikt worden,
vervaardigen de Napolitanen van hetzelfde deeg nog
verschillende andere soorten, waarvan sommige lang,
smal en plat als linten, andere in de gedaante van boo-
nen of als ronde ballen gevormd zijn. Te Genua en an
dore deelen van het land zijn ook macaronlfabrieken,
maar de Napolitanen beschouwen dit gerecht toch als
hun „specialité de ia maison" als een wel zeer bijzonder
voedsel van Napolitaansche huize. Bijna in ieder huis
gezin wordt minstens twee drie maal per week ma
caroni gegeten, terwijl er ook zijn, die het dagelijks als
middagmaal gebruiken. Het is het eerste gerecht dat
wordt opgediend. Het is niet doenlijk om al de verschil
lende manieren, waarop macaroni wordt toebereid op te
sommen. De meest gebruikelijke wijze is echter, de ma
caroni in een ketel kokend water te werpen, waarbij
men er op moet letten, de pijpen te buigen en niet meer
dan strikt noodig is te breken; zij moet in dit water
blijven liggen, totdat de witte kleur ln een llcht-groen
verandert, hetgeen ongeveer een kwartier duurt. Ver
volgens wordt zij uit de ketel genomen, afgegoten, met
vleeschnat toebereid cn met fijngeraspte kaas bestrooid,
waarna het gerecht kan worden opgediend. Reeds eer
der merkten wy op, dat macaroni het hoofdvocdsel der
armen uitmaakt. Velen eten maanden lang geen vleesch
doch zyn reeds tevreden wanneer zij hun macaroni niet
behoeven te missen, welke bij hen alle andere kost ver
vangt. In Napels ziet men macaroni kooplieden op bijna
alle hoeken van de straten. Sommigen hebben winkels
of kelders, waarin zij hun waar gereed maken en ver-
koopen; de meesten echter hebben draagbare comforen
in de open-lucht en verkoopen hun waar aan hun hon
gerige klanten op straat. De Napolitanen beroemen zich
op hun behendigheid bU het eten van macaroni. De op
straat verkochte macaroni is gewoon in water bereid
en wordt af entoe bestrooid met geraspte „caccia Ca-
vallo", een grove witte kaas van buffelmelk.
noi-Koud
wee/#
een Paar Wybert-
tabletten! Zij bescher-
i/1W men tegen verkoud-
aT J en infectie.
lL Ztfcêgsf
dat juist van een buurman terugkomt.
Soms leidt de verboden communicatie tot onecnig-
hsid; twee eenzaam opgeslotencn, die in een streng
en consequent doorgevoerd systeem van gevangenis-
bouw cn bewakingsdienst, naar wet cn recht onmo
gelijk eenig contact met elkaar kunnen hebben, krij
gen ruzie! Otn elkaar zooveel mogelijk leed te doen,
verklappen ze eikaars geheimen, in vertrouwelijke
buien gewisseld. De een vertelt hoe de buurmannen
paar .bladen uit zijn bijbel moet hebben gescheurd
en nis die bijbel daarop wordt nagezien, blijkt dit in
derdaad het geval te zijn. Natuurlijk begrijpt de buur
man direct,, wie hem heeft verraden en op zijn beurt
verklapt hij iets van den eerste. De vijandschap laait
nu feller op en als zo nog elkaar iets overseinen,
zijn het de vreeselijkste vervloekingen.
Er zat in een vleugelhoek, waar veel getikt werd,
iemand, die zich met zijn buren niet wilde be
moeien en aan het getelegrafeer 't land had, omdat
het hem hinderde en nerveus maakte. Vooral des
avonds kwelde het hem en s nachts stoorde het hem
in zijn slaap.
„Dat die bewaarders zo ook niet meer snappen",
klaagde hij cn eens als het geniepige seinen om hem
heen, van links naar rechts, van boven naar bene
den en omgekeerd, hem weer plaagde en den slaap
uit de oogen hield, was hij razend geworden. Om de
aandacht van een bewaarder te vestigen op het val-
sche getik, nam hij do stevige colkruk cn hamerde
daarmee tegen den muur: ,,'k Zal jullie verraaien,
leelijke tikkers, verraaien allemaal
Verschrikt hadden do telegraphisten hun seinen
gestaakt; beducht voor het gevaar, verraden te wor
den door zoo groot lawaai, waren zfj ineens doodstil
geworden. Alleen het slaan van den aanbrenger
dreunde door de stilte, tot een bewaarder in zijn cel
verscheen, die hem beval het herriemaken te sta
ken en den volgenden dag had hij zich dan te ver
antwoorden over zijn overtreding van de orde!
Bij bijzondere voorvallen en gelegenheden als
een vliegtuig over de gevangenis strijkt, bij de wis
seling van het oude cn 't nieuwe jaar jakkert het
tikken van cel tot cel, heen cn terug, de vleugels
door.
Met doet op don duur miserabel aan, steeds weer
het monotone tikken der cellen te hooren. Geniepig
fluistert het heen door de groote gevangenis, als de
geheime taal, waarin veroordeelden hun verboden
gesprekken voeren maar, ja, om „les échos du
templo" te beluisteren, moet men nu eenmaal niet
hier zijn.
(P. in de N.R.Crt.)