Oude Kerstgebruiken.
K e r s t-s n i p p e r s.
jjegint in de meeste plaatsen reeds voor kerstmis en duurt
naar gelang de ligging der plaats tot April of Mei. Ver over
do grenzen van Oostenrijk zijn de skiplaatsen van Tirol en het na
burige Voorarlherg bekend. In Arlberg bestaat een geheel aparte
6kilechniek, n.1. de Arlberger stijl, welke voor het Alpenland een
var de veiligste methoden van skiloopen is. Het Arlberger sneeuw*
pradijs is. wat schoonheid en sneeuwrijkdom betreft, een van de
mooiste skigebieden van Centraal Europa. Rondom Innsbruck
[igt een geheelf rij van ideale winterplaatsen waar koning Winter
)e ski-sport is in de laatste jaren geweldig loey.l,„neii in de
verschillende Alpenlanden. Wij geven hiervan een fraaie
overzichtsfoto voor een Jlochnlm
urende het seizoen zijn hoogste triomphen viert. Vooral het
klengebergtc bij Igls is zeer in trek. Kitzhuhel, Zeil am See,
jriazell, Saalfelden bezitten alle wereldberoemdheden. Zeil am
is het uitgangspunt voor tochten in het hooggebergte en bezit
geheel natuurlijken ijsbaan. Te Hof- en Badgastein worden
klijks groole ski wedstrijden gehouden, welke duizenden toe-
puwers trekken. Een bijzonder mooie skitocht is wel van Salz-
jg naar Saalfelden, waar een ski veld zich op 2200 meter hoogte
pekt. Op de Hoferhochberg (1765) staat een skihut van de
uieldner Wintersportvereeniging. Deze hut vormt den toegang
het machtige natuurgebied van Saalfelden.
Een Kerstgroet.
Eibergen was het oudtijds gewoonte, dat de koster op Kerst-
(1 langs de huizen, ging met den groet: „Ik breng u den hei-
Kerstavond." Dan hielden de dagelijksche werkzaamheden
jen kleedde zich op zijn Zondagsch, kwam in troepjes bijeen
raat, waar dan vrome liederen werden gezongen. Erg geliefd
„Kom laat ons met de herders gaan.'
or dat brengen van dien Kerstgroet ontving de koster een
waaruit een deel van zijn tractement bestond. In 1838 werd
ollec-te" door den Kerkeraad der Ned. Herv. Gemeente afge-
t en (Jon koster er een vast inkomen voor toegezegd. De bur
eau Eiborgen bleven op dien groet gesteld, zoodat G. J. Eg-
sedert 1823 koster, zijne gewoonte getrouw bleef. Na zijn
(18GI) kwam die groet en het zingen in onbruik.
Kerstbrood.
Een zeer oud gebruik met Kerstmis is het eten van Kerstbrood.
Oorspronkelijk was het een koek. Van boven met witte suiker be
strooid en van binnen vol met pruimen, rozijnen, succade enz. De
oude naan van den Kcrstkoek is „douve kater". In vele Noord-
Hollandscho plaatsen kent men dit Kerstgebak nog onder dezen
naam. In enkele plaatsen van ons land bestond eertijds het ge
bruik, het Kerstgebak- met een kar hij de rijke inenschen op te
halen en hei daarna onder do armen te verdeelen.
berk met den Beer",
In sommige gedeelten van het Oosten van ons land bestaat nog
de gewoonte, om in den Kerstnacht alle gereedschappen op te
bergen en de \ruchbooinen met stroo te omwikkelen. Men is n.1.
bevreesd, dat aan deze voorwerpen schade zal worden toegebracht
door „Derk met den Beer" (mannetjesvarken), dat dien nacht
door het luchtruim zweeft.
Misschien moeten we hier terugdenken aan den Germaanschen
tijd, aan de wilde jacht van Wodan.
In Tirol is het een geliefd gebruik zich met Kerstmis de
toekomst te voorspellen. Men zit dan op Kerstavond in een kring
op den vloer, en werp een zijner schoenen over den schouder. Is
de punt bij hol neerkomen naar den persoon toegekeerd, dan zal
Le* geluk naar hein toekomen.
In Noorwegen zal geen enkele landbouwer Vergeten met
Kerstmis een schoof koren buiten te zetten voor de vogeltjes en
op het land ziet men ze dan algemeen bij de bekken, schuren en
achterdeuren staan.
Van don os en den ezel, die we nu nog in de Kerststalletjes zien
kunnen, bestaat menige uitlegging. Sommigen willen die twee
dieren heelemaal uit het Germaansche heidendom laten over
komen in de Kerstgeschiedenis; de os toch gold daar als zinne
beeld van de lente; de ezel als dat van de herfst. Anderen weer
willen hen van den Mirtha-dienst overgenomen zien. Waarschijn
lijker is, dat ze ontleend werden aan de profetieën van Jesaja 1
vers 3: „De os kent zijn meester en de ezel de kribbe van zijn heer,
maar mijn volk kent mij niet.'
In de havens van Denemarken wordt een groot logement-
schip gelegd daar worden behoeftige matrozen buiten dienst gedu
rende de Kerstviering gratis binnen genomen en op Kerstdag
ii.ild onthaald.
De eer s t e gedrukte uitgaven van Kerstgezangen ver
scheen in het Britsche rijk in het jaar 1621.
Bij de Indianen.
Ook verschillende Indianenstammen vieren het Kerstfeest.
Sinds den tijd. dat „Uncle Sain" begonnen is, het idèe van scholen
voor Indianenkinderen aan te moedigen, hebben de onderwijzers
veel werk gemaakt van liet Kerstfeest en de kleine roodhuiden
stelden dadelijk veel belang in den Kerstboom, waaraan de hon
derden lichtjes flonkerden. Het Kerstfeest van de „Brulo Sioux"
Indianen geeft blijken van hand°lsgeest. In elk dorp wordt een
commissie van aanzienlijke dapperen benoemd, dikwijls reeds we
ken te voren, om bij de süirngenooten rond te gaan, om een fonds
bijeen te brengen voor aankoopen van het groote feest. Zoodra de
gelden bijeen zijn, wordt er een lijst van benoodigdheden opge
maakt en met echte Yankee-geslepenheid worden de verschillende
handelaren in de huurt uitgeuoodigd in te schrijven voor de leve-
nng der verschillende eetwaren en den laagsten inschrijver wordt
natuurlijk dn levering gegund.
Bij de Sioux-Indianen speelt gewoonlijk een der leden voor
Sinterklaas (het Kerstfeest en Sinterklaas worden verward) die
zich voor die gelegenheid vermomd en toespraken houdt en .ge
schenken uitdeelt.
