SchagerCourant
Liefde is blind
CHARLIE CHAPLIN.
Donderdag 2 Januari 1930
73ste Jaargang. No. 8588
Tweede Blad.
Uit de Filmwereld
De groot© eenzame van Beverly HUls.
Leed in zijn huwelijksleven.
Reeds eerder gaven wij bijzonderheden uit den le
vensloop van Charlie Chaplin. Hieronder volgen er nog
©enige, die, behalve over zijn succes op het witte doek,
ook zijn particulieré leven betreffen, waarvan wij reeds
wisten, dat daarin zijn pad niet altijd over rozen gegaan
ls.
CHARLIE CHAPLIN.
Charlie Chaplin dan is een rasecht acteur; zijn vader
©n moeder waren ook reeds aan het tooneel verbonden,
terwijl zijn oudere broer Syd Chaplin thans ook een
beroemd filmacteur is. Als kind was zijn vurigste wensch
om een beroemd treurspel-acteur te worden; toen hij
wat ouder was, wilde hij echter ook wel circus-clown
of violist worden. Met zijn broer en eenige vrienden
richtte hij een orkest op, dat overal voor de huizen
ging spelen. Door toedoen van zijn broer kreeg Charlie
een engagement bij den troep van Fred Karno. Aan-
«WW' vankelijk dacht de directeur, dat hij met dien bleeken,
verlegen uitzienden jongen niet veel zou kunnen uitrich
ten, maar toen Charlie eenmaal was opgetreden, oogstte
hij reeds aanstonds een groot succes. Bij Karno heeft
Charlie tevens zijn bijzondere manier van loopen ge
leerd. Deze heeft hij overgenomen van een van zijn mede
spelers, en toen deze het gezelschap verliet en Charlie
als zijn opvolger werd aangesteld, was het niet meer
dan natuurlijk, dat hij zijn gang ook overnam. Een ge
deelte van het gezelschap van Karno reisde toentertijd
in Amerika; Charlie werd ook naar Amerika gezonden.
Hier werd hij opgemerkt door Mack Sennet, die aan
stonds zijn humoristisch talent ontdekte en hem een
voorstel deed om voor de film te komen spelen. Charlie,
die zijn directeur beloofd had bij het gezelschap te blij
ven en overtuigd was, dat hij voor de film toch niet
grappig zou kunnen zijn, sloeg dit aanbod af. Maar
Sennet bleef aandringen; hij deed Charlie een aanbod
van 125 dollars per week. Dit gaf den doorslag; Charlie
verliet zijn gezelschap, dat in een klein stadje van Penn-
sylvanië optrad en haastte zich naar Los Angeles. Na
een week moest hij reeds optreden, maar het wilde
maar niet lukken; zijn werk viel niet in den smaak en
zijn grappigheid werd ten zeerste in twijfel gebracht...
totdat hij zijn costuum van Charlie ontdekte. Deze
FEUILLETON
door KLINOIt CLYN.
14.
„Natuurlijk bestaat er wel geluk je moet zoo niet
spreken soms zijn het juist die twee dingen, die je
daar noemt, die het geluk brengen."
Vanessa staarde in de verte en Ralph dacht bij zich
zelf dat hij nog nooit zooiets moois had gezien, als haar
profiel, en de zuiver klassieke lijnen van haar hoofd en
haar langer, slanke hals. En weer verbaasde hij zich
over Hubert. Het begon toch waarachtig tijd te worden
dat hij dien eens tot andere gedachten bracht.
„Vanessa neem me niet kwalijk, als het wat bru
taal klinkt Maar heb je nu werkelijk zoo het land
aan Ilubert? Jullie zagen er allebei zoo kwaad uit, toen
ik binnenkwam. Hij is mijn naaste bloedverwant, de
eenige, dien ik nog heb en ik heb zoo'n idee, dat je
hem nog niet kent, zooals hy werkelijk is
„Ik geloof, dat ons huwelijk van te voren bepaald was
en nu doen we beiden ons best ons er zoo goed moge
lijk doorheen te slaan, zou ik zeggen we kennen el
kaar zoq goed als niet."
„Je moest dol verliefd wezen."
„Verliefd zijn Het maakt me bang och, laten we
er maar niet meer over praten. Vertel me eens alles
van de menschen, die er komen, zoodat ik geen flater
bega."
Ralph zag. dat ze niet van plan was, er verder nog
iets over te zeggen, dus hielp hij haar zoo goed hij kon,
dien geheelen middag, tot de eerste bezending gasten
arriveerde. Onder hen bevond zich Allice of Lincoln-
wood, heel blond en in de puntjes gekleed.
Ze was te wellevend, om anders, dan heel voorkomend
tegen Vanessa te wezen. Ralph sloeg de gewapende
vrede tusschen die beide vrouwen gade. Hij zou er zich
spottend mee hebben geamuseerd, als Vanessa's geluk
hem niet zoo ter harte was gegaan. Hubert sloeg
haar ook gade. Hoe had hij ooit Allice, of welke vrouw
dan ook, kunnen verdragen? Geen vrouw, die hij ooit
gezien had, kon ook maar in de schaduw staan van dat
lieve, bleeke, etherische wezentje zijn vrouw.
Maar hij had zijn tegenzin in het geheele geval nog
niet overwonnen en Vanessa had nog nooit ook maar
een greintje getoond, dat ze van hem hield. Zelfs al zou
hij eenige toenadering betoonen, dan liep hij nog alle
ontdekking kwam bij toeval. Reeds gerulmen tijd was
Charlie bezig met het zoeken naar de een of andere
karakteristieke kleederdracht toen hij op een goeden
dag terecht kwam in de kleedkamer van Conklin, waar
hij eenige kleedingstukken vond liggen. Vlug trok hij
deze aan. maakte een snorretje van een stukje zwart
papier, en wandelde toen met een onnoozel gezicht de
studio binnen, waar Mac Sennet juist bezig was om
een film op te nemen. Het succes was uitbundig, ieder
een schaterlachte; Charlie's succes was verzekerd, zijn
fi!mloopbaa.n begonnen. Reeds den volgenden dag mocht
hij in zijn nieuw costuum voor de film optreden; hij
behoefde niets anders te doen dan zoo nu en dan zonder
eenige aanleiding voor de lens te gaan staan en met een
dwaas gezicht weer weg te wandelen. En thans ls
Charlie, en terecht, de meest gevierde filmarast ter
wereld. Zijn voornaamste en met het meeste succes
opgevoerde film is wel Gold Rush. Op aangrijpende
wijze vertolkt Charlie hier de rol van den Eenzame,
die ons om zijn komische zieligheid doet schaterlachen
en tegelijkertijd tot tranen roert. Deze film is zeker
door geen zijner films, ook niet de laatste „Circus"
overtroffen. Zijn nieuwste creatie is thans „City Lights"
(lichten van de groote stad) welke nog steeds in be
werking is. Met bet vervaardigen hiervan heeft hij ook
werkelijk pech gehad. Hij is n.1. in conflict gekomen met
zijn maatschappij de Uniter Artists,welke Mij. zich bij de
Warner Bross wilde aansluiten, waar Charlie Chaplin
absoluut tegen was. Zijn uittreden volgde nu, dat
echter nog een andere reden had. Charlie wenscht zich
zich namelijk aan de zwijgende film te houden. Deze
is echter in Amerika dood, hoewel Charlie de talkies
het doodgereutel der film noemde. Zijn maatschappij
echter moet met den tijd mee en Charlie maakte nu
City Lights op eigen rekening af. Anderen beweren
weer. dat Chaplin zijn vooroordeel tegen de geluidsfilm
overwonnen heeft. Weinigen weten echter dat Charlie
vele, thans beroemde filmsterren heeft voortgeholpen
op den moeilijken weg naar fortuin. De bekende regis
seur Joseph Sternberg is slechts een uit velen, en ook
Adolphe Menjou heeft zijn succes aan Chaplin te dan
ken. Chaplin engageerde hem n.1. voor zijn film „A
woman of Paris" en dagen lang is hij met hem bezig
geweest om zijn rol te verklaren. Thans is Menjou de
filmacteur, die bijna het meeste te doen heeft. En over
de geheele wereld kent men de geschiedenis van Jackie
Coogan. Hij had het kind zien optreden met zijn vader
en moeder, en hij engageerde hem voor de opnamen
van pijn film „The Kid". Deze film kwam na een jaar
gereed en werd een geweldig succes. Toen kwam de
vader van Jackie en verklaarde, dat zijn zoontje bij
andere maatschappijen enorme bedragen kon verdienen.
Charlie wilde de toekomst van het kind niet in den
weg staan en vernietigde zijn contract met hem.
Charlie, de waarlijk „groote" komiek, die millioenen
heeft doen schaterlachen, is dikwijls een somber en
mismoedig man, mede als gevolg zijner vele mislukte
liefdesavonturen. In zijn huwelijksleven is Charlie n.1.
verre van gelukkig geweest. Zijn eerste huwelijk was
met Mildred Harris, een eenvoudige figurante. Uit
dit huwelijk werd na een jaar een zoontje geboren,
dat slechts enkele dagen leefde. Zijn vrouw verklaarde,
dat zij haar verdriet alleen „in haar kunst" kon uitle
ven; het gevolg hiervan was, dat de verwijdering tus
schen hen steeds grooter werd en na twee jaar kwam
de echtscheiding, waarbij een kapitaal van 2 millioen
dollar werd uitgekeerd. Zijn tweede vrouw was Lita
Grey, een zeer jong meisje nog. Uit dit huwelijk wer
den twee zoontjes geboren, Charles Spencer en Earle
Sydney Chaplin, ook dit huwelijk vlotte niet best Zijn
vrouw gaf buitensporig veel geld uit en toen Charlie
haar dit verweet, ging Lita terug naar haar moeder.
Ook dit huwelijk eindigde met een echtscheiding. En
thans is Charlie Chaplin de eenzame op Beverly Hills,
zijn woonplaats, welke vier mijl van de filmateliers ge
legen is op een heuvelrij, welke hoog boven Los Angeles
uitsteekt. Slechts weinige vrienden komen hem bezoeken,
de getrouwste van hen zijn wel Douglas Fairbanks en
Mary Pickford, die hem steeds trouw ter zijde hebben
gestaan.
„Das Land ohne Frauen".
Momenteel draalt in ons land als eerste Europeesche
geluidsfilm „Das Land ohne Frauen" of Bruid No. 68".
Na de verschillende experimenten, welke ondernomen
waren, is dit het eerste groote product, dat naar het
Tri-Ergon-systeem vervaardigd werd door de Neder-
landsche-Duitsche Tobis-groep.Een felle patentrechtelijke
strijd werd den laatsten tijd door haar gevoerd met de
Amerikaansche Wester-electric groep, welke laatste het
z.g. gramofoonplaten-systeem toepaste. Door genoemde
nieuwe Duitsche methode wordt echter zoowel het pho-
nografische als het photografische gedeelte op één film
band opgenomen. Waar het hier gaat om de wereld
macht op filmgebied tusschen de Amerikaansche en
Europeaansche filmcentra, is „Das Land ohne Frauen"
als eerste groote product van het Europeesche klank
film-concern van bijzonder belang, te meer nog, waar
ook Holland hierbij finantieel geinteresseerd is.
kans, dat ze hem zou afsnauwen en zou vernederen,
en dat riskeerde hij niet graag. Alles zou wel terecht
komen, veronderstelde hij. Hij zou maar niets beginnen.
Alleen hij voelde zich wel heel erg in de put.
Aan tafel zat Allice aan zijn rechterhand en hij was
zoo verstrooid, dat ze er door werd verbitterd, niets
haar meer schelen kon en ze een tartende houding be
gon aan te nemen.
Vanessa deed haar best, hen niet te bespieden; door
de bloemen kon ze Hubert niet aldoor zien, maar ze
zag het belangstellende gelaat van de Öuchess en
een paar maal ving ze een zoo veelbeteekenenden blik
op. dat een razende jalouzie haar verteerde.
Het was maar gelukkig, dat ze zoo streng was opge
voed; weinig meisjes van haar leeftijd zouden den toe
stand met zooveel uiterlijke kalmte hebben weten te
beheerschen. als zij deed.
Ralph alleen besefte wat zij leed.
„Is ze niet haast al te mooi!" zei de dame, die hy
aan tafel had geleid.
„Maar ze heeft zoo iets mysterieus over zich. Je voelt
zoo, dat er eenvoudig een tragedie in haar leven moet
komen, anders zou alle dramatisch effect verloren gaan
cn een mensch beleeft tegenwoordig toch al zoo weinig!"
Terwijl men aan tafel zat was het middenvak van den
salon ontruimd, de muziek, die tot nu toe zachte melo
dieën had gespeeld, zette nu een meesleepende jazz in
en Hubert en de Duchess begonnen te dansen.
Allice wist, terwijl ze zich heel waardig voordeed, toch
bijzonder verleidelijk te wezen. 2e verstond de kunst zich
te kleeden en er is nu eenmaal een betooverende sfeer
rondom een schoone, rijke Duchess die bovendien
weduwe is! Heel haar leven was ze gewend geweest, dat
men haar hulde bewees.
Vanessa's wangen hadden een voor haar ongewoon
hooge blos, inwendig ziedde ze van drtft. Charles Lang-
ley kwam op haar toe en voor het eerst van haar leven
schonk ze hem welbewust een glimlach. Tot nu toe had
ze zijn bewondering altijd met niets-zeggende onver
schilligheid aanvaard.
Hij was in den zevenden hemel van blijdschap en toen
ze het andere paar passeerden fluisterde hij haar be
wonderende woordjes toe.
Hubert zag dit voor zijne oogen gebeuren en zonder
het zelf te weten, gaf hij zijn partner zoo'n heftigen ruk,
dat ze verbaasd uitriep
„Hubert!"
Toen vroeg hij:
„Dans ik zoo slecht of jij?"
„Natuurlijk ik niet maar jij bent wanhopig uit de
maat!"
„Wat ik zeggen wil laten we dan liever wat gaan
zitten."
Bij de beoordeeling van dit filmwerk, dat een bewer
king is van een Ullstein-roman van Peter Bolt, moet
voorop worden gesteld, dat wij hier te maken hebben,
met een eerste product van een geheel nieuwe industrie,
een werk dus, waarbij niet dezelfde maatstaf kan gel
den dan bij een na jaren vervolmaakte kunstuiting. Dit
is dan ook een der redenen, waarom over deze rolprens
zoovele uiteenloopende opinies opgeld doen. Bekeken
dus van het standpunt van een nieuw opkomend film
procédé, moeten wij aanstonds toegeven, dat zeer hooge
verwachtingen gewekt zijn, waarover wij ons nader
zullen bepalen.
Beginnen wij in het kort een resumé te geven van
het libretto. In een gouddelversland, waar gebrek aan
vrouwen heerscht, worden 413 trouwlustige meisjes ge
ïmporteerd, waarvan er echter onderweg een is komen
te overlijden. Door het lot wordt No. 68, van beroep
telegrafist, aangewezen om de voor hem bestemde le
vensgezellin te missen. Bruid No. 68 is een lieftallig
meisje, die toegewezen wordt aan een goedigen, doch
goudgierigen delver. Door zijn functie komt de tele
grafist te weten, dat de vrouw alleen achtergelaten
wordt, wanneer de gouddelver op experiment uitgaat,
waar hij in doodsgevaar raakt. Dc telegrafist geeft het
noodsein niet door, doch heeft intusschen zijn opwach
ting gemaakt bij de eenzame vrouw. Wanneer hij dan
daarvoor een doodelijke foltering moet ondergaan, wordt
hy op haar aandringen bevrijd door een dokter, die even
eens voor dezelfde vrouw liefde heeft opgevat. Na den
terugkeer van den gouddelver, vinden beide andere
mannen vrijwillig den dood, de een door een kogel, de
ander onder een trein.
Conradt Veidt, hier weer voor het éérst in een Duit
sche film, weet als de nerveuze, pathologisch-aangelegde
telegrafist zijn ouden roem van voor zijn Amerikaansch
„slippertje" te handhaven. Hoewel wat eenzijdig in zijn
kunst, leverde deze ras-artist in deze rol een sterk
staaltje van filmkunst. De uitdrukking van zijn gelaat,
al zijn bewegingen, ook die van handen en vingers,
zijn „af" en beeldend als hij de verschrikt-terugdelnsen-
de vrouw aanziet; al de emoties van bedwongen passie,
van teederheid, van nervositeit staan zichtbaar op zijn
gelaat te lezen. Maar het grootste moment uit de film,
v/as voorzeker Veidt's lachen in de vroolijke kroeg
scène, dat aanzwellend, huiveringwekkend tot waanzin
uitschreeuwende lachen, zóó fel, zoo bewogen en emotie
vol, als wel zelden zal zijn uitgebeeld. En hier komen
wij direct op een specimen van de hooge waarde der
klankfilm. Dat moment kon geen zwijgende film le
veren: hoorbaar-oplaaiend, uitkrijsend. Wij moeten dan
ook erkennen, dat het klankgedeelte van de film het
spreekgedeelte in onze waardeering verre overtreft. Het
trof in zooverre dan ook ongelukkig, dat Veidt, hoe
hoog wij ook zijn kunst aanslaan, niet de aangewezen
persoon is voor een sprekende film. Vergissen wij ons
niet, dan was hij indertijd juist vanwege een spraak
gebrek van het tooneel naar de film overgegaan. Hij
lispelde dan ook hoorbaar, hetgeen ondanks de metaal
klank van het spreekfilmgedeelte meedoogenloos goed
overkwam. Trouwens veel werd in dit filmwerk niet
gesproken, en hoe ontroerend die enkele woorden ook
waren, het blijft dan toch altijd lmitatie-tooneelwerk,
terwijl voor de film met haar onbegrensde mogelijkheden
toch waarlijk wel een beter terrein openligt.
Denken wij b.v. aan het oogenblik, dat de vrouw (ver
rassend mooi vertolkt door Elga Brink) op de plaat
ijzeren wand van haar woning bonst en wij ook de
geluidgolven hooren; waar zóó de klank één geheel
uitmaakt met het filmbeeld, terwijl het verhaal niet
wordt gestuit, dan kunnen wij eerst terecht met de
nieuwe filmrichting aocoord gaan.
Brengen wij tenslotte nog een woord van hulde aan
den regisseur Carmine Gallone, die hier over het alge
meen kranig werk presteerde. Vooral de abrupte aan
vang van het meesleuren van een menschenwrak naar
de folterplaats met strop, als voorbeeld, hoe men 'n over
speler in delversland den dood injaagt, was filmisch
sterk. Men zag over het algemeen forsche uitbeelding
zonder (echt Amerikaansche) sentimentaliteit, hier en
daar een mooi menschelijk detail van fijn romantisme.
Een enkele maal slechts was de plastiek op het zwakke
af, zooals o.a. de woestijn-scène door haar ietwat tra-
ditioneele namaak. De doodenrit van Veidt in het flit
send licht van den aansnellenden stoomer en dan plots
het daverend wielenmonster van de tre'n in beeld, was
magisch-mooi tot uitdrukking gebracht. In totaal dus
een film, welke hooge verwachtingen wekt wat betreft
de toekomst van de Duitsche klankfilm.
Vogelbescherming in den winter.
Over de schade en het nut van veel vogels is reeds
zeer veel te doen geweest. Herhaaldelijk komen van
land- en tuinbouwers klachten binnen over de schade,
die een of andere vogelsoort zou aanrichten. Wordt zulk
een klacht echter grondig onderzocht, dan blijkt in
zeer vele gevallen, dat of de schade overdreven wordt
voorgesteld, of, dat men niet goed heeft opgemerkt en
dat de vogels juist nuttig bezig waren. In een van de
mededeelingen van den Plantenziektenkundigen dienst
lezen we b.v. dat in een gemeente advies gevraagd werd
over het vernietigen van de roeken, maar, bij onderzoek
bleek, dat de roeken zich voedden met de larven van
de, soms plaatselijk, zeer schadelijke meikever, die niet
alleen als volwassen insect, maar ook en soms veel
meer, als larve zeer veel schade kunnen doen.
Dat neemt echter niet weg, dat men soms wel eens
een tijdje last en ook wel schade kan hebben van eenige
vogelsoort, maar, in verband daarmede zouden we op
willen merken, hetgeen we reeds eer zeiden, dat er in de
natuur slecht van schadelijk of nuttig kan gesproken
worden.
Zoo kwam men in den zomer, als men bessen of ker
sen heeft wel een tijdje veel last van de spreeuwen heb
ben, maar eenige weken daarna kan men er weer zoo
veel te meer nut van hebben op weilanden b.v., waar ze
bij groote hoeveelheden de ritnaalden of koperwormen
en emelten en andere schadelijke, larven opzoeken. De
schade, n.1. het eten van bessen valt echter meer in het
oog dan het nut en daarom moeten ze het dan dikwijls
ontgelden.
Zoo lazen we ergens, dat in een staat in Zuid-Amerika
de reigers zouden worden opgeruimd, omdat ze zoo
veel schade aan den vischstand toebrachten; men ruim
de ze dus op, maar het gevolg was, dat de vischstand
toen nog meer achteruit ging. Wat was n.1. het geval?
De reigers bleken hoofdzakelijk de visch te nemen, die
aan de oppervlakte zwom en bij die visschen waren er
vele, die door een besmettelijke ziekte waren aangestast
De reigers ruimden dus die besmettingshaarden op en
deden dus zeer nuttig werk voor den vischstand.
Zoo zou er van alle vogelsoorten wel iets op te noemen
zijn, zelfs van die vogels, waarvan men het in het ge
heel niet denken zou. Zelf heb ik eenige jaren geleden
vele kroppen van doode duiven kunnen onderzoeken en
die kroppen bleken in het najaar boordevol te zitten
met zaden van een onkruidsoort, n.1. van de zwarte
nachtschade, die wel bij ieder kweeker bekend is. Dat
zijn notabene nog bessen, die voor de menschen zeer
giftig zijn. Over het nut van de insectenetende vogels
Conrad Veidt en Elga Brink in „Das Land ohne Frauen".
Ze trokken zich terug door de open deuren op het
terras.
Vanessa voelde, dat ze geen voet meer zou kunnen
verzetten.
Charles Langley was haar nu aan het vertellen, dat
ze veel te mooi was, om zoo verwaarloosd te worden
dat hij haar eenvoudig aanbad!
„Waarom vertelt u me dat?" vroeg ze, terwijl ze nau
welijks wist, wat ze zeide, zoo was al haar aandacht op
Hubert gevestigd.
Het griefde hem, dat haar toon zoo onverschillig was.
„Omdat ik u liefheb en omdat uw echtgenoot, zoo
goed als alle anderen, blind is."
„Mr. Langley! Hoe durft u zooiets te zeggen!"
Dus iedereen had er erg in, hoe Hubert haar behan
delde!
Charles Langley hield haar als antwoord alleen nog
wat steviger vast en ze voelde zich diep vernederd.
Ze bewaarde nu onder het dansen een hooghartig
zwijgen haar aandacht half bij de open terrasdeuren,
waar'ze nog net een glimp van de japon van de Duchess
kon zien.
Ze stonden dus net even buiten de deur Hubert
fluisterde haar nu waarschijnlijk net zooiets in, als
waarnaar ze zelf zooeven had geluisterd! Nu hoorde ze
Charles Langley's stem weer zacht
„Nu, als Hubert dan zoo'n ouwe sufferd 13 waarom
mag ik u dan niet gelukkig maken?"
Misschien zou het beter wezen deze dingen als een
grapje op te nemen, in plaats van een scène te maken
du3 lachte ze, een beetje minachtend en hield de
hooghartige woorden, die haar op de lippen lagen terug
„Wat zegt u toch een dwaze dingen. Hoe zou u me
nu gelukkig kunnen maken?"
„Gemakkelijk genoeg, als u me maar niet altijd zoo
afsnauwde."
Weer lachte Vanessa, doch er lag een wereld van ver
driet in haar mooie oogen.
„Wat zou u dan doen?"
Charles Langley keek nu vol hartstocht op haar neer.
Hubert was wat gaan verzitten en kon nu door het
opeip raam naar binnen zien een helsche woede sloop
er in zijn hart.
„Je vrouw .schijnt je niet erg te missen," plaagde Al
lice zacht.
Ook zij had nu het volle gezicht op de zaal Hubert
staarde woedend voor zich uit, en, haar weer in den
salon terugvoerende, plantte hij haar naast Ralph en
liep op het paartje toe. dat net weer voorbij danste.
„Ik geloof, dat het hier veel te warm voor je is, Va
nessa jè ziet er moe uit kom mee."
Charles Langley klopte hem met cynische familiari
teit op den schouder.
„Goeie, ouwe Hubert wat maak Je je toch bezorgd."
Maar hij ging veiligheidshalve toch maar gauw naar
Ralph en Allice.
Vanessa had den prachtigen, Chineeschen shawl, dien
haar vader haar gegeven had. mee naar beneden ge
nomen. Hij lag op de sofa snel nam ze hem op en
sloeg hem om toen trok Hubert bijna woest haar
hand door zijn arm en ging met haar naar het terras.
Daar liepen nog verscheidene andere paartjes, dus
trok hij haar mee naar de Rotonde, voorbij de laurie-
boschjes en stond daar stil om haar aan te zien.
„Hoe durf je Charles zoo aan te zien, en toe te staan,
dat hy jou op die manier aanziet en 't is het top
punt \an onbeschaamdheid." Zijn stem was vol intense
minachting als men jaloersch is krijgt de stem vaak
dien eigenaardigenklank. Het deed de Montaniani-geest
in Vanessa in opstand komen.
„Hoe durf je je een oordeel over mij aanmatigen?"
„Omdat je. ongelukkig genoeg, in de wereld nu een
maal bekend bent als mijn vrouw!"
Ze stiet een eigenaardig, onsamenhangend geluid uit
geen snik en geen kreet, maar een gekreun, als van
iemand, die hevig lijdt.
Het deed Hubert schrikken, maar hij was te woedend,
om er iets om te geven, hoe erg hij haar deed lijden
hij schepte er werkelijk een soort welbehagen in, dat
hij zoo'n invloed op haar scheen te hebben.
Een man, die door de boschjes kroop, hoorde iets, al
was hij niet dicht genoeg in de buurt, om de woorden
te kunnen verstaan. In het duister had men een krank
zinnig licht in zyn oogen kunnen zien schitteren. Hu
bert en Vanessa stonden in het heldere maanlicht en de
man zag de helle kleuren van Vanessa's shawl.
„Wat zei Charles tegen je?" ging Hubert voort. „Ik
wil het be3Üst weten!" vervolgde hij woedend.
„En al3 ,k nu weiger om het je te zeggen?"
„Je zult me gehoorzamen," ruw vatte hy haar pol
sen ,,'t is mijn recht, het te weten!"
Vanessa lachte spottend. Het recht scheen dus maar
van eenen kant te komen!
„Ik zou jou even goed kunnen vragen, wat jij tegen
de Duchess zei."
Die zat! hy voelde eensklaps, dat hy nooit iemand
toe zou staan of toegestaan had hem ergens verant
woording van te vragen maar dat wilde daarom nog
niet zeggen, dat hij Vanessa's inzicht deelde.
„In mUn familie waren de Countess of St. Austel nooit
gewoon mannen toe te staan haar voor de oogen van
iedereen het hof te maken een paar maanden na haar
huwelijk."
Wordt vervolgd.