SchagerCourant Liefde is blind CHARLIE CHAPLIN. Donderdag 2 Januari 1930 73ste Jaargang. No. 8588 Tweede Blad. Uit de Filmwereld De groot© eenzame van Beverly HUls. Leed in zijn huwelijksleven. Reeds eerder gaven wij bijzonderheden uit den le vensloop van Charlie Chaplin. Hieronder volgen er nog ©enige, die, behalve over zijn succes op het witte doek, ook zijn particulieré leven betreffen, waarvan wij reeds wisten, dat daarin zijn pad niet altijd over rozen gegaan ls. CHARLIE CHAPLIN. Charlie Chaplin dan is een rasecht acteur; zijn vader ©n moeder waren ook reeds aan het tooneel verbonden, terwijl zijn oudere broer Syd Chaplin thans ook een beroemd filmacteur is. Als kind was zijn vurigste wensch om een beroemd treurspel-acteur te worden; toen hij wat ouder was, wilde hij echter ook wel circus-clown of violist worden. Met zijn broer en eenige vrienden richtte hij een orkest op, dat overal voor de huizen ging spelen. Door toedoen van zijn broer kreeg Charlie een engagement bij den troep van Fred Karno. Aan- «WW' vankelijk dacht de directeur, dat hij met dien bleeken, verlegen uitzienden jongen niet veel zou kunnen uitrich ten, maar toen Charlie eenmaal was opgetreden, oogstte hij reeds aanstonds een groot succes. Bij Karno heeft Charlie tevens zijn bijzondere manier van loopen ge leerd. Deze heeft hij overgenomen van een van zijn mede spelers, en toen deze het gezelschap verliet en Charlie als zijn opvolger werd aangesteld, was het niet meer dan natuurlijk, dat hij zijn gang ook overnam. Een ge deelte van het gezelschap van Karno reisde toentertijd in Amerika; Charlie werd ook naar Amerika gezonden. Hier werd hij opgemerkt door Mack Sennet, die aan stonds zijn humoristisch talent ontdekte en hem een voorstel deed om voor de film te komen spelen. Charlie, die zijn directeur beloofd had bij het gezelschap te blij ven en overtuigd was, dat hij voor de film toch niet grappig zou kunnen zijn, sloeg dit aanbod af. Maar Sennet bleef aandringen; hij deed Charlie een aanbod van 125 dollars per week. Dit gaf den doorslag; Charlie verliet zijn gezelschap, dat in een klein stadje van Penn- sylvanië optrad en haastte zich naar Los Angeles. Na een week moest hij reeds optreden, maar het wilde maar niet lukken; zijn werk viel niet in den smaak en zijn grappigheid werd ten zeerste in twijfel gebracht... totdat hij zijn costuum van Charlie ontdekte. Deze FEUILLETON door KLINOIt CLYN. 14. „Natuurlijk bestaat er wel geluk je moet zoo niet spreken soms zijn het juist die twee dingen, die je daar noemt, die het geluk brengen." Vanessa staarde in de verte en Ralph dacht bij zich zelf dat hij nog nooit zooiets moois had gezien, als haar profiel, en de zuiver klassieke lijnen van haar hoofd en haar langer, slanke hals. En weer verbaasde hij zich over Hubert. Het begon toch waarachtig tijd te worden dat hij dien eens tot andere gedachten bracht. „Vanessa neem me niet kwalijk, als het wat bru taal klinkt Maar heb je nu werkelijk zoo het land aan Ilubert? Jullie zagen er allebei zoo kwaad uit, toen ik binnenkwam. Hij is mijn naaste bloedverwant, de eenige, dien ik nog heb en ik heb zoo'n idee, dat je hem nog niet kent, zooals hy werkelijk is „Ik geloof, dat ons huwelijk van te voren bepaald was en nu doen we beiden ons best ons er zoo goed moge lijk doorheen te slaan, zou ik zeggen we kennen el kaar zoq goed als niet." „Je moest dol verliefd wezen." „Verliefd zijn Het maakt me bang och, laten we er maar niet meer over praten. Vertel me eens alles van de menschen, die er komen, zoodat ik geen flater bega." Ralph zag. dat ze niet van plan was, er verder nog iets over te zeggen, dus hielp hij haar zoo goed hij kon, dien geheelen middag, tot de eerste bezending gasten arriveerde. Onder hen bevond zich Allice of Lincoln- wood, heel blond en in de puntjes gekleed. Ze was te wellevend, om anders, dan heel voorkomend tegen Vanessa te wezen. Ralph sloeg de gewapende vrede tusschen die beide vrouwen gade. Hij zou er zich spottend mee hebben geamuseerd, als Vanessa's geluk hem niet zoo ter harte was gegaan. Hubert sloeg haar ook gade. Hoe had hij ooit Allice, of welke vrouw dan ook, kunnen verdragen? Geen vrouw, die hij ooit gezien had, kon ook maar in de schaduw staan van dat lieve, bleeke, etherische wezentje zijn vrouw. Maar hij had zijn tegenzin in het geheele geval nog niet overwonnen en Vanessa had nog nooit ook maar een greintje getoond, dat ze van hem hield. Zelfs al zou hij eenige toenadering betoonen, dan liep hij nog alle ontdekking kwam bij toeval. Reeds gerulmen tijd was Charlie bezig met het zoeken naar de een of andere karakteristieke kleederdracht toen hij op een goeden dag terecht kwam in de kleedkamer van Conklin, waar hij eenige kleedingstukken vond liggen. Vlug trok hij deze aan. maakte een snorretje van een stukje zwart papier, en wandelde toen met een onnoozel gezicht de studio binnen, waar Mac Sennet juist bezig was om een film op te nemen. Het succes was uitbundig, ieder een schaterlachte; Charlie's succes was verzekerd, zijn fi!mloopbaa.n begonnen. Reeds den volgenden dag mocht hij in zijn nieuw costuum voor de film optreden; hij behoefde niets anders te doen dan zoo nu en dan zonder eenige aanleiding voor de lens te gaan staan en met een dwaas gezicht weer weg te wandelen. En thans ls Charlie, en terecht, de meest gevierde filmarast ter wereld. Zijn voornaamste en met het meeste succes opgevoerde film is wel Gold Rush. Op aangrijpende wijze vertolkt Charlie hier de rol van den Eenzame, die ons om zijn komische zieligheid doet schaterlachen en tegelijkertijd tot tranen roert. Deze film is zeker door geen zijner films, ook niet de laatste „Circus" overtroffen. Zijn nieuwste creatie is thans „City Lights" (lichten van de groote stad) welke nog steeds in be werking is. Met bet vervaardigen hiervan heeft hij ook werkelijk pech gehad. Hij is n.1. in conflict gekomen met zijn maatschappij de Uniter Artists,welke Mij. zich bij de Warner Bross wilde aansluiten, waar Charlie Chaplin absoluut tegen was. Zijn uittreden volgde nu, dat echter nog een andere reden had. Charlie wenscht zich zich namelijk aan de zwijgende film te houden. Deze is echter in Amerika dood, hoewel Charlie de talkies het doodgereutel der film noemde. Zijn maatschappij echter moet met den tijd mee en Charlie maakte nu City Lights op eigen rekening af. Anderen beweren weer. dat Chaplin zijn vooroordeel tegen de geluidsfilm overwonnen heeft. Weinigen weten echter dat Charlie vele, thans beroemde filmsterren heeft voortgeholpen op den moeilijken weg naar fortuin. De bekende regis seur Joseph Sternberg is slechts een uit velen, en ook Adolphe Menjou heeft zijn succes aan Chaplin te dan ken. Chaplin engageerde hem n.1. voor zijn film „A woman of Paris" en dagen lang is hij met hem bezig geweest om zijn rol te verklaren. Thans is Menjou de filmacteur, die bijna het meeste te doen heeft. En over de geheele wereld kent men de geschiedenis van Jackie Coogan. Hij had het kind zien optreden met zijn vader en moeder, en hij engageerde hem voor de opnamen van pijn film „The Kid". Deze film kwam na een jaar gereed en werd een geweldig succes. Toen kwam de vader van Jackie en verklaarde, dat zijn zoontje bij andere maatschappijen enorme bedragen kon verdienen. Charlie wilde de toekomst van het kind niet in den weg staan en vernietigde zijn contract met hem. Charlie, de waarlijk „groote" komiek, die millioenen heeft doen schaterlachen, is dikwijls een somber en mismoedig man, mede als gevolg zijner vele mislukte liefdesavonturen. In zijn huwelijksleven is Charlie n.1. verre van gelukkig geweest. Zijn eerste huwelijk was met Mildred Harris, een eenvoudige figurante. Uit dit huwelijk werd na een jaar een zoontje geboren, dat slechts enkele dagen leefde. Zijn vrouw verklaarde, dat zij haar verdriet alleen „in haar kunst" kon uitle ven; het gevolg hiervan was, dat de verwijdering tus schen hen steeds grooter werd en na twee jaar kwam de echtscheiding, waarbij een kapitaal van 2 millioen dollar werd uitgekeerd. Zijn tweede vrouw was Lita Grey, een zeer jong meisje nog. Uit dit huwelijk wer den twee zoontjes geboren, Charles Spencer en Earle Sydney Chaplin, ook dit huwelijk vlotte niet best Zijn vrouw gaf buitensporig veel geld uit en toen Charlie haar dit verweet, ging Lita terug naar haar moeder. Ook dit huwelijk eindigde met een echtscheiding. En thans is Charlie Chaplin de eenzame op Beverly Hills, zijn woonplaats, welke vier mijl van de filmateliers ge legen is op een heuvelrij, welke hoog boven Los Angeles uitsteekt. Slechts weinige vrienden komen hem bezoeken, de getrouwste van hen zijn wel Douglas Fairbanks en Mary Pickford, die hem steeds trouw ter zijde hebben gestaan. „Das Land ohne Frauen". Momenteel draalt in ons land als eerste Europeesche geluidsfilm „Das Land ohne Frauen" of Bruid No. 68". Na de verschillende experimenten, welke ondernomen waren, is dit het eerste groote product, dat naar het Tri-Ergon-systeem vervaardigd werd door de Neder- landsche-Duitsche Tobis-groep.Een felle patentrechtelijke strijd werd den laatsten tijd door haar gevoerd met de Amerikaansche Wester-electric groep, welke laatste het z.g. gramofoonplaten-systeem toepaste. Door genoemde nieuwe Duitsche methode wordt echter zoowel het pho- nografische als het photografische gedeelte op één film band opgenomen. Waar het hier gaat om de wereld macht op filmgebied tusschen de Amerikaansche en Europeaansche filmcentra, is „Das Land ohne Frauen" als eerste groote product van het Europeesche klank film-concern van bijzonder belang, te meer nog, waar ook Holland hierbij finantieel geinteresseerd is. kans, dat ze hem zou afsnauwen en zou vernederen, en dat riskeerde hij niet graag. Alles zou wel terecht komen, veronderstelde hij. Hij zou maar niets beginnen. Alleen hij voelde zich wel heel erg in de put. Aan tafel zat Allice aan zijn rechterhand en hij was zoo verstrooid, dat ze er door werd verbitterd, niets haar meer schelen kon en ze een tartende houding be gon aan te nemen. Vanessa deed haar best, hen niet te bespieden; door de bloemen kon ze Hubert niet aldoor zien, maar ze zag het belangstellende gelaat van de Öuchess en een paar maal ving ze een zoo veelbeteekenenden blik op. dat een razende jalouzie haar verteerde. Het was maar gelukkig, dat ze zoo streng was opge voed; weinig meisjes van haar leeftijd zouden den toe stand met zooveel uiterlijke kalmte hebben weten te beheerschen. als zij deed. Ralph alleen besefte wat zij leed. „Is ze niet haast al te mooi!" zei de dame, die hy aan tafel had geleid. „Maar ze heeft zoo iets mysterieus over zich. Je voelt zoo, dat er eenvoudig een tragedie in haar leven moet komen, anders zou alle dramatisch effect verloren gaan cn een mensch beleeft tegenwoordig toch al zoo weinig!" Terwijl men aan tafel zat was het middenvak van den salon ontruimd, de muziek, die tot nu toe zachte melo dieën had gespeeld, zette nu een meesleepende jazz in en Hubert en de Duchess begonnen te dansen. Allice wist, terwijl ze zich heel waardig voordeed, toch bijzonder verleidelijk te wezen. 2e verstond de kunst zich te kleeden en er is nu eenmaal een betooverende sfeer rondom een schoone, rijke Duchess die bovendien weduwe is! Heel haar leven was ze gewend geweest, dat men haar hulde bewees. Vanessa's wangen hadden een voor haar ongewoon hooge blos, inwendig ziedde ze van drtft. Charles Lang- ley kwam op haar toe en voor het eerst van haar leven schonk ze hem welbewust een glimlach. Tot nu toe had ze zijn bewondering altijd met niets-zeggende onver schilligheid aanvaard. Hij was in den zevenden hemel van blijdschap en toen ze het andere paar passeerden fluisterde hij haar be wonderende woordjes toe. Hubert zag dit voor zijne oogen gebeuren en zonder het zelf te weten, gaf hij zijn partner zoo'n heftigen ruk, dat ze verbaasd uitriep „Hubert!" Toen vroeg hij: „Dans ik zoo slecht of jij?" „Natuurlijk ik niet maar jij bent wanhopig uit de maat!" „Wat ik zeggen wil laten we dan liever wat gaan zitten." Bij de beoordeeling van dit filmwerk, dat een bewer king is van een Ullstein-roman van Peter Bolt, moet voorop worden gesteld, dat wij hier te maken hebben, met een eerste product van een geheel nieuwe industrie, een werk dus, waarbij niet dezelfde maatstaf kan gel den dan bij een na jaren vervolmaakte kunstuiting. Dit is dan ook een der redenen, waarom over deze rolprens zoovele uiteenloopende opinies opgeld doen. Bekeken dus van het standpunt van een nieuw opkomend film procédé, moeten wij aanstonds toegeven, dat zeer hooge verwachtingen gewekt zijn, waarover wij ons nader zullen bepalen. Beginnen wij in het kort een resumé te geven van het libretto. In een gouddelversland, waar gebrek aan vrouwen heerscht, worden 413 trouwlustige meisjes ge ïmporteerd, waarvan er echter onderweg een is komen te overlijden. Door het lot wordt No. 68, van beroep telegrafist, aangewezen om de voor hem bestemde le vensgezellin te missen. Bruid No. 68 is een lieftallig meisje, die toegewezen wordt aan een goedigen, doch goudgierigen delver. Door zijn functie komt de tele grafist te weten, dat de vrouw alleen achtergelaten wordt, wanneer de gouddelver op experiment uitgaat, waar hij in doodsgevaar raakt. Dc telegrafist geeft het noodsein niet door, doch heeft intusschen zijn opwach ting gemaakt bij de eenzame vrouw. Wanneer hij dan daarvoor een doodelijke foltering moet ondergaan, wordt hy op haar aandringen bevrijd door een dokter, die even eens voor dezelfde vrouw liefde heeft opgevat. Na den terugkeer van den gouddelver, vinden beide andere mannen vrijwillig den dood, de een door een kogel, de ander onder een trein. Conradt Veidt, hier weer voor het éérst in een Duit sche film, weet als de nerveuze, pathologisch-aangelegde telegrafist zijn ouden roem van voor zijn Amerikaansch „slippertje" te handhaven. Hoewel wat eenzijdig in zijn kunst, leverde deze ras-artist in deze rol een sterk staaltje van filmkunst. De uitdrukking van zijn gelaat, al zijn bewegingen, ook die van handen en vingers, zijn „af" en beeldend als hij de verschrikt-terugdelnsen- de vrouw aanziet; al de emoties van bedwongen passie, van teederheid, van nervositeit staan zichtbaar op zijn gelaat te lezen. Maar het grootste moment uit de film, v/as voorzeker Veidt's lachen in de vroolijke kroeg scène, dat aanzwellend, huiveringwekkend tot waanzin uitschreeuwende lachen, zóó fel, zoo bewogen en emotie vol, als wel zelden zal zijn uitgebeeld. En hier komen wij direct op een specimen van de hooge waarde der klankfilm. Dat moment kon geen zwijgende film le veren: hoorbaar-oplaaiend, uitkrijsend. Wij moeten dan ook erkennen, dat het klankgedeelte van de film het spreekgedeelte in onze waardeering verre overtreft. Het trof in zooverre dan ook ongelukkig, dat Veidt, hoe hoog wij ook zijn kunst aanslaan, niet de aangewezen persoon is voor een sprekende film. Vergissen wij ons niet, dan was hij indertijd juist vanwege een spraak gebrek van het tooneel naar de film overgegaan. Hij lispelde dan ook hoorbaar, hetgeen ondanks de metaal klank van het spreekfilmgedeelte meedoogenloos goed overkwam. Trouwens veel werd in dit filmwerk niet gesproken, en hoe ontroerend die enkele woorden ook waren, het blijft dan toch altijd lmitatie-tooneelwerk, terwijl voor de film met haar onbegrensde mogelijkheden toch waarlijk wel een beter terrein openligt. Denken wij b.v. aan het oogenblik, dat de vrouw (ver rassend mooi vertolkt door Elga Brink) op de plaat ijzeren wand van haar woning bonst en wij ook de geluidgolven hooren; waar zóó de klank één geheel uitmaakt met het filmbeeld, terwijl het verhaal niet wordt gestuit, dan kunnen wij eerst terecht met de nieuwe filmrichting aocoord gaan. Brengen wij tenslotte nog een woord van hulde aan den regisseur Carmine Gallone, die hier over het alge meen kranig werk presteerde. Vooral de abrupte aan vang van het meesleuren van een menschenwrak naar de folterplaats met strop, als voorbeeld, hoe men 'n over speler in delversland den dood injaagt, was filmisch sterk. Men zag over het algemeen forsche uitbeelding zonder (echt Amerikaansche) sentimentaliteit, hier en daar een mooi menschelijk detail van fijn romantisme. Een enkele maal slechts was de plastiek op het zwakke af, zooals o.a. de woestijn-scène door haar ietwat tra- ditioneele namaak. De doodenrit van Veidt in het flit send licht van den aansnellenden stoomer en dan plots het daverend wielenmonster van de tre'n in beeld, was magisch-mooi tot uitdrukking gebracht. In totaal dus een film, welke hooge verwachtingen wekt wat betreft de toekomst van de Duitsche klankfilm. Vogelbescherming in den winter. Over de schade en het nut van veel vogels is reeds zeer veel te doen geweest. Herhaaldelijk komen van land- en tuinbouwers klachten binnen over de schade, die een of andere vogelsoort zou aanrichten. Wordt zulk een klacht echter grondig onderzocht, dan blijkt in zeer vele gevallen, dat of de schade overdreven wordt voorgesteld, of, dat men niet goed heeft opgemerkt en dat de vogels juist nuttig bezig waren. In een van de mededeelingen van den Plantenziektenkundigen dienst lezen we b.v. dat in een gemeente advies gevraagd werd over het vernietigen van de roeken, maar, bij onderzoek bleek, dat de roeken zich voedden met de larven van de, soms plaatselijk, zeer schadelijke meikever, die niet alleen als volwassen insect, maar ook en soms veel meer, als larve zeer veel schade kunnen doen. Dat neemt echter niet weg, dat men soms wel eens een tijdje last en ook wel schade kan hebben van eenige vogelsoort, maar, in verband daarmede zouden we op willen merken, hetgeen we reeds eer zeiden, dat er in de natuur slecht van schadelijk of nuttig kan gesproken worden. Zoo kwam men in den zomer, als men bessen of ker sen heeft wel een tijdje veel last van de spreeuwen heb ben, maar eenige weken daarna kan men er weer zoo veel te meer nut van hebben op weilanden b.v., waar ze bij groote hoeveelheden de ritnaalden of koperwormen en emelten en andere schadelijke, larven opzoeken. De schade, n.1. het eten van bessen valt echter meer in het oog dan het nut en daarom moeten ze het dan dikwijls ontgelden. Zoo lazen we ergens, dat in een staat in Zuid-Amerika de reigers zouden worden opgeruimd, omdat ze zoo veel schade aan den vischstand toebrachten; men ruim de ze dus op, maar het gevolg was, dat de vischstand toen nog meer achteruit ging. Wat was n.1. het geval? De reigers bleken hoofdzakelijk de visch te nemen, die aan de oppervlakte zwom en bij die visschen waren er vele, die door een besmettelijke ziekte waren aangestast De reigers ruimden dus die besmettingshaarden op en deden dus zeer nuttig werk voor den vischstand. Zoo zou er van alle vogelsoorten wel iets op te noemen zijn, zelfs van die vogels, waarvan men het in het ge heel niet denken zou. Zelf heb ik eenige jaren geleden vele kroppen van doode duiven kunnen onderzoeken en die kroppen bleken in het najaar boordevol te zitten met zaden van een onkruidsoort, n.1. van de zwarte nachtschade, die wel bij ieder kweeker bekend is. Dat zijn notabene nog bessen, die voor de menschen zeer giftig zijn. Over het nut van de insectenetende vogels Conrad Veidt en Elga Brink in „Das Land ohne Frauen". Ze trokken zich terug door de open deuren op het terras. Vanessa voelde, dat ze geen voet meer zou kunnen verzetten. Charles Langley was haar nu aan het vertellen, dat ze veel te mooi was, om zoo verwaarloosd te worden dat hij haar eenvoudig aanbad! „Waarom vertelt u me dat?" vroeg ze, terwijl ze nau welijks wist, wat ze zeide, zoo was al haar aandacht op Hubert gevestigd. Het griefde hem, dat haar toon zoo onverschillig was. „Omdat ik u liefheb en omdat uw echtgenoot, zoo goed als alle anderen, blind is." „Mr. Langley! Hoe durft u zooiets te zeggen!" Dus iedereen had er erg in, hoe Hubert haar behan delde! Charles Langley hield haar als antwoord alleen nog wat steviger vast en ze voelde zich diep vernederd. Ze bewaarde nu onder het dansen een hooghartig zwijgen haar aandacht half bij de open terrasdeuren, waar'ze nog net een glimp van de japon van de Duchess kon zien. Ze stonden dus net even buiten de deur Hubert fluisterde haar nu waarschijnlijk net zooiets in, als waarnaar ze zelf zooeven had geluisterd! Nu hoorde ze Charles Langley's stem weer zacht „Nu, als Hubert dan zoo'n ouwe sufferd 13 waarom mag ik u dan niet gelukkig maken?" Misschien zou het beter wezen deze dingen als een grapje op te nemen, in plaats van een scène te maken du3 lachte ze, een beetje minachtend en hield de hooghartige woorden, die haar op de lippen lagen terug „Wat zegt u toch een dwaze dingen. Hoe zou u me nu gelukkig kunnen maken?" „Gemakkelijk genoeg, als u me maar niet altijd zoo afsnauwde." Weer lachte Vanessa, doch er lag een wereld van ver driet in haar mooie oogen. „Wat zou u dan doen?" Charles Langley keek nu vol hartstocht op haar neer. Hubert was wat gaan verzitten en kon nu door het opeip raam naar binnen zien een helsche woede sloop er in zijn hart. „Je vrouw .schijnt je niet erg te missen," plaagde Al lice zacht. Ook zij had nu het volle gezicht op de zaal Hubert staarde woedend voor zich uit, en, haar weer in den salon terugvoerende, plantte hij haar naast Ralph en liep op het paartje toe. dat net weer voorbij danste. „Ik geloof, dat het hier veel te warm voor je is, Va nessa jè ziet er moe uit kom mee." Charles Langley klopte hem met cynische familiari teit op den schouder. „Goeie, ouwe Hubert wat maak Je je toch bezorgd." Maar hij ging veiligheidshalve toch maar gauw naar Ralph en Allice. Vanessa had den prachtigen, Chineeschen shawl, dien haar vader haar gegeven had. mee naar beneden ge nomen. Hij lag op de sofa snel nam ze hem op en sloeg hem om toen trok Hubert bijna woest haar hand door zijn arm en ging met haar naar het terras. Daar liepen nog verscheidene andere paartjes, dus trok hij haar mee naar de Rotonde, voorbij de laurie- boschjes en stond daar stil om haar aan te zien. „Hoe durf je Charles zoo aan te zien, en toe te staan, dat hy jou op die manier aanziet en 't is het top punt \an onbeschaamdheid." Zijn stem was vol intense minachting als men jaloersch is krijgt de stem vaak dien eigenaardigenklank. Het deed de Montaniani-geest in Vanessa in opstand komen. „Hoe durf je je een oordeel over mij aanmatigen?" „Omdat je. ongelukkig genoeg, in de wereld nu een maal bekend bent als mijn vrouw!" Ze stiet een eigenaardig, onsamenhangend geluid uit geen snik en geen kreet, maar een gekreun, als van iemand, die hevig lijdt. Het deed Hubert schrikken, maar hij was te woedend, om er iets om te geven, hoe erg hij haar deed lijden hij schepte er werkelijk een soort welbehagen in, dat hij zoo'n invloed op haar scheen te hebben. Een man, die door de boschjes kroop, hoorde iets, al was hij niet dicht genoeg in de buurt, om de woorden te kunnen verstaan. In het duister had men een krank zinnig licht in zyn oogen kunnen zien schitteren. Hu bert en Vanessa stonden in het heldere maanlicht en de man zag de helle kleuren van Vanessa's shawl. „Wat zei Charles tegen je?" ging Hubert voort. „Ik wil het be3Üst weten!" vervolgde hij woedend. „En al3 ,k nu weiger om het je te zeggen?" „Je zult me gehoorzamen," ruw vatte hy haar pol sen ,,'t is mijn recht, het te weten!" Vanessa lachte spottend. Het recht scheen dus maar van eenen kant te komen! „Ik zou jou even goed kunnen vragen, wat jij tegen de Duchess zei." Die zat! hy voelde eensklaps, dat hy nooit iemand toe zou staan of toegestaan had hem ergens verant woording van te vragen maar dat wilde daarom nog niet zeggen, dat hij Vanessa's inzicht deelde. „In mUn familie waren de Countess of St. Austel nooit gewoon mannen toe te staan haar voor de oogen van iedereen het hof te maken een paar maanden na haar huwelijk." Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1930 | | pagina 5