SchagerCourant
Zaterdag 3 Mei 1930
73ste Jaargang. No. 8656
Vierde Blad.
FEUILLETON.
VERTELLINGEN
I - n tS
Brabantsche brieven.
De crisis in den landbouw.
Plaatselijk Nieuws.
Theater Royal.
Ulvenhout, 29 April 1930.
Menler,
't Is alweer zoo; de wef
kes trekken weer 'n broek
aan die veulste groot is.
Die veuls te wije pijpen heet
veur d'r sierlijke beentjes.
Maar dan 'n broek, amico,
in d'n figuurlijken zink,
jonk", 'n Broek in de ver-
beeldink zou 'k zoo zeggen,
zooas trouwens de klirkes
van 't wefke in 't algemeen
veul meer verbeelding zijn
as wa-dr-aanders. Nie, da'k
over de mode 'n bomke wil
opzetten deus week, waant
as ge aan 'n wefke d'r twa-
letje komt. dan kom-d-aan beurzelf, ('k denk vanweu-
ges de dunne stof...) en 'k zouw liever gin gesallemaan-
der aan m'n kop emmen mee de wefkes. Waant er zijn
d'r, die pakken net zoo grif naar de pen as naar d'r
poeierkwasje en dan poeieren z'oew mee d'r pen oew
huid vol, da ge'r kleurendoof van worren zouw!
Vraag maar aan onzen mentster Ruis de Beeren-
broek. Wat die de leste weken allemaal nie hee motten
hooren, oelala!
En wa-d-ee dieën mensch gedaan? Niks aanders as
dit: dat ie de wefkes nie geschikt vond, zooas ie zee,
om 'r burgemeesters van te maken, omda ge aan huilie
toch gin opperbevel geven kunt bij de brandweer en
olc niet bij de pliesie.
Waar veul van waar is wa gij? Stel-d-oew veur
'nen grooten braand van 'n groote febriek waant
kleine affaire-kes braanden in 't algemeen veul minder;
daar schijnt minder „trek" in te zitten, mee groote
stoomspuiten, kérels mee lèèrzen en leeren jassen die
stralen water wegspuiten zoo dik as m'nen pols; daken
en schoorsteenen die naar benejen kieperen of 't speul-
goed is en dat daartusschen 'nen kommedaant lopt mee
bloote èrmkes en 'n gekruld pollekakopke en 'n tasch-
•ke mee 'n kortje van de weegschaal d'rin, (veur de
slaanke lijn), 'n doske mee'n spiegeltje en poeier, 'n lip-
'penstifteke en wa siegretjes en da zo'nen kommedaant
per ongeluk 'n straal water over d'r moeselientje krijgt
of dat 'r 'nen muur veur d'r verlakte schoentjes aan
stukskfli fx«in-rvaalt," en dan van d'r stokske gaat! Steld-
oèw zo'n kommandoow veur, amico, En as 't dan per
ongeluk 'n schatje van 'n kommedaantje was, dat daar
'n appelflaauwte kreeg, en de braandgasten d'n braand
d'n braand lieten (mannen zijn maar mannen, jonk!) en
't kommedaantje gongen redden... ollee, dan was er gin
asseransié meer te vinden die in zo'n stad, mee zó'n op
perbevel van de braandweer nog één zaak verasseree-
ren wouw.
En waar bleef dan de groote febriek...? Ozoo! Om
dan nog maar nikske te zeggen van 't leidingsschap
van de pliesie.
As er dan 's 'n staking of aander alledaagsche dings-
ke uitbroók, as de masjesees kwampen helpen en de
soldaterij en as die mannen op 'r knollen en mee d'r
kolbakken op, op de bevelen moesen wochten van 't
Iburgemeesterke en ze dan leit zeggen dat de staking
nog efkes wachten moes, omda 't d'ren kleine „z'nen
tijd" was (da's zoo om de drie uren omtrent!) en dat
ie dan nog efkes in slaap moes worren gesuujd. Waant
al hee d'nen burgemeester veul hulp bij d'haand, hij
kan toch al heel bezwaarlijk Janus de veldwachter kom-
medeeren om d'n kleine efk^s aan de borst te houwen!
Wa gij, amico?
En aan zukke dingskes had onzen menister presie-
dent netuurlijk allemaal gedocht g'ad, toen ie verorde-
neerde, mee zukke burgemeesters kan 'k gin klap uit
voeren.
En in plak dat de wefkes nouw willen snappen asda
imenier Beerenbroek 't grotste gelyk van de wèreld hee,
gaan ze gatsammenoggetoe groote stukken in de kraan
ten kalken om 'm te bewijzen dat ie zoo biestig ouwer-
wetsch en d'r vlak-naast is! Maar ollee, 't zijn wefkes
en die willen 't leste woord emmen, 'n „woord" soms
van 'n kraantenbladzij grotte.
Zoo kwam ik deus week wa-d-over m'nen tijd thuis.
Trui had me verwocht om zeuven uren, bij de koffie
en ik kwam teugen twaleven thuis, „Goeienavend", zee
ik, meer nie! Wilde geleuven da ze 'n ketiertje noodig
ee g'ad om goeienavond trug te wenschen? En toen 'k
op bed lag, was ze nóg nie klaar. Ze kwam eindelijk
•k naar bed en ze had zóóveul te beweren en nog-
#éns, 'k zee 'r gineentje! da-d-onderweuge, mee 't
maar bed kernen, 't kèrske da ze droeg, er van uitgong.
Van da-d-oogenblikske dusternis mokte-n-ik gaauw ge
bruik om m'n eigen om te gooien en onder de dekens
te kruipen en toen ze eindelijk arriveerde, toen lag ik
mee m'nen rug naar 't front en snurkte mee 'n gedaver
da'k zeivers geleufde da'k sliep. En Trui d'r redevoe
ring stierf kalmkes uit. Toen kreeg 'n 'nen stomp in
m'nen rug. die Dempsey eer aan zou emmen gedaan
en heurde-n-ik nog efkes: ..opzij lilleken peskop, laan-
terfaanter, lamzak!" En da-d-allemaal teugen 'nen
mensch die lee te snurken en (zoogenaamd) vast slopt
en niks anders ee gezegd as: „goeienavond". En had
ak b.v. vrindelijk gevraagd: hou-d-oewen slaai-emmer
dicht, verdraaid amico, dan was ze nouw nog nie uitge-
riddeneerd. D'n aanderen dag doe ze 't sjuust aanders-
om. Dan is er gin geluid uit te krijgen.
Dan maar zeg, laat ik er afscheiden, gij zU-d-ok ge
trouwd en ge zul sodemearel ok wel 's de koffie heb
ben koud laten worren! 'k Hoef oew dus verders nik?
te vertellen.
Maar dan kan 'k mee jouw ok praten over da kraan-
tenberichje van die honderdduuzend soldaten, dit nog
altijd uit d'n oorlog vermist zijn.
Toen Trui da las, zee ze dieën dag 't was al laank
avond veur 't eerst weer 's iets.
„Hedde da gelezen?" vroeg ze plotselink en 'k ver
gat „ja" te zeggen, van stommen verwondering. Waant
da's m'n gewoonte: as ze veur wil lezen, terwijl ik ok
in de kraant zit, zeg ik altij maar „ja". Nouw vergat
ik 't kepleet. En of ik nouw 'n heel stom bakkes trok,
'nen mensch die verwonderd is trkt altij 'n gezicht
as 'nen goeien gek, maar Trui schoot in d'n lach.
Ik kokte! Maar 'k zee niks. 'k Stak m'n pepke over-
nuuw aan en trok 'n gezicht zoo strak of ik zwaar
gegriefd was en verzon meteen op *n middeltje om m'n
gemoed zoo 's kalmkes maar raak te koelen. Emmen
za'k oew. docht ik. ,,As ge 't veur wil lezen, zee ik,
zulde gaauw motten zijn, waant keb zeivers de kraant".
En ze las, veurover gebogen en turend deur d'ren bril
op 't puntje van d'r kokkert: „Nog steeds honderd-
duzend soldaten zoek." Keb oew, docht ik. maar 'k 'iet
ze stil betijen. „De Duitsche kraanten melden," las ze.
„dat er nog altij honderduzend soldaten, die in d'n
grooten oorlog gevangen genomen waren, worren ver
mist."
„Vinde gij da zo'n wonder? viel ik in d'r rede en straf
keek ik ze aan mee toegeknepen oogen, zooas zij da-
d-altij doet en 'k trok zwaar aan m'n pepke en mokte
'n rookgordijn om as 't noodig mocht zijn m'n
eigen veilig achter trug te trekken.
Efkens zwegen ze. Toen drong 't eindelijk deur 't
onder d'r kaanten muts en toen vroeg ze heel laank-
zómkes: „wa bedoelde gij daarmee menne-
ke?" „Daar bedoel ik mee" zee ik even
trekkerig, „as gij altij zo'n bloedzuigerske
was as sinds giesterenavond en as ik ok
soldaat was gewiest en gevangengenomen
„Nouw, veruit, kom op," viel z'uit en ze sloeg mee d'r
haand op de kraant da ze scheurde. „Kek maar 's"
zoog ik verder en 'k wees op die kraantenscheur, „d-ar
zit iemand de kraant te lezen... maar dan dan
was ik ok bij die honderdduuzend
„vermisten", lekkere pet." En 'k formeerde gauw 'n
splunternuuw rookgordijn!
„Dus gij...?"
„Dus ik!"
„Gij had dus giesteravond...?"
„Ik had giesteravond gelijk! En is da-d-'n werk om
op 'nen slapenden mensch te leggen schellen en foe
teren?"
„Ochirrekes," Trui weer, „sliepte gij al. onschuldig
bloeike?" En toen snoof ze deur d'r neus mee 'n lawijd
of er weer ,'n kraant scheurde.
En nouw me dan toch weer in d'n oorlog zitten,
amico, (ja nie mee Truië, da's al laank bijgeleed!
Wij emmen gin tijd om eerst te vergaderen hoe me
vrede zullen stichten), maar ik bedoel da zoo in ver
baand mee die honderduuzend „vermiste" soldaten, die
zóó d'ren buik vol hadden van oorlog da ze d'r Trui
lieten zitten, wa zegde gij nouw, as krantenman,
van al die ontwapeningskonferèènsies? De kraant-n
schrijven dat die leste, in Londen, zooveul as mislukt
is. De koek nie gaar geworren is! Maar ik veur mijn,
amico, al ben' k maar 'nen boer, ik geleuf as da ze
verduveld goed gelukt is! Waant die mannen emmen
daar de wèreld vernukt, zóó schoon, zóó goed-immc-
kaargedraaid, da ge ze wezenlijk geleuven zouw!
Waant zemmen nie mee mekare overleed hoe ze
ontwapenen zouwen; zemmen gesproken over bewa
pening! Ze zouwen mee meekaar uitknoebelen h o e-
veul oorlogs-ontuig of ieder emmen mocht.
En toen wouw da sikske, dieën Italjaan, gestuurd
deur d'n Moes, nét zooveul oorlogsgereedschap emmen
as Briejaand veur Fraankrijk en Fraankrijk wouw 'nen
heelen hoop!
Toen emmen ze teugen mekaren 'n week of twaalf
zitten „koppen" en toen 'n stuk onderteekend da rwaar
woog van al die lakzegels en waar in sting, da ze 't
nie eens waren!
Toen 't pertretje gemokt veurd e kraant op d'n oogen-
blik da ze da schoon verzegeld stuk pampier ondei-
teekenden, toen nog 'n gééf stukske d'r op gegeten en
gedronken en de wèreld was weer 'nen vod pampier
rijker die mergen, as ze weer dik in de centen zitten,
in mekaar wor gerold, mee één end in 't vuur g'ouwcn
om er 'n goeie havana mee aan te steken!
En 'k zouw nie gère de hotelrekeningen zien en de
reiskosten en alles wat er zoo aan d'n strijkstok blijf
plakken, om 's op te tellen wat da stuk pampier nog
kost aan kwaai geld. In ieder geval genogt, amico,
om er heel oew leven 'n goei renteniersleventje van
te leijen.
Ik houw die mannen, die weer in naam van den
vrede 't een en aander veur d'n volgenden oorlog ge
regeld emmen, veur gin tonneke of drie vrij!
Kom, ik gaai er afscheiën.
't Is buiten 'n wirke om asem in te zuigen tot oew
teenen toe. En daar motten ze toch afblijven de d'epel-
maten. Waant mee z'n allen en nog veul meer pam-
pieren mee lakken as veugeltjeskwalkskes, kunnen ze
nie éénen radijs hekstra laten groeien. En ze staan too
schoon ee, de radeskes!
Amico, tot de' noste week. As altij veul groeten van
Trui en gin horke minder van oewen
toet a voe
BOERDERIJ en VEEHOUDERIJ
II.
Gaven wij in een vorig artikel een opsomming
van de diverse wenschen en verlangens welke door
de landbouwmaatschappijen naar voren worden ge
bracht om landbouw en tuinbouw uit den put te ha
len, thans willen wij deze verlanglijst eens nader
beschouwen. De eerste eisoh waaraan voldaan moet
worden is dat de landbouwbelangen onttrokken wor
den aan de politieke sfeer; landbouwbelangen behoo-
ren te worden behartigd door een afzonderlijk
ministerie, door een deskundigen minister, zooals dat
ook geschiedt bij onze naburen. Wist u wel, geachte
lezer, dat Nederland het eenige land is in Éuropa,
dat geen afzonderlijk landbouwministerie heeft. Zijn
wij dan als voMc te arm om een afzonderlijk land
bouwministerie te bekostigen. Gelukkig is dit het ge
val niet. Maar in ons land gevoelt de landbouwende
stand zich niet als een geheel. Bij ons zijn de land
bouwers ondergebracht in diverse politieke partijen
en de leden der Tweede Kamer die zoogenaamde
vertegenwoordigers zijn van het platteland, van den
landbouwenden stand, zijn teveel verpolitiekt om de
behartiging der landbouwaangelegenheden als hun
voornaamste en eenigste doel te zien. De landbou
wende stand wordt in zijn geheel te veel veronacht
zaamd. Zou men in het dagelijksch leven een knappe
kleermaker ik noem maar een voorbeeld als
directeur aanstellen van een groote baggermaa'ij.
Immers niet. Waarom moet dan wel iemand die
hoogst bekwaam mag wezen in staatszaken, de be
hartiging opgedragen worden van landbouwaange
legenheden in het hoogste staatscollege, 't Is toch
eigenlijk te mal, als men er goed inkomt, en het
geeft steun aan het gezegde van een ouden boer,
dien ik eens hoorde zeggen, mijnheer, bij God en bij
Landbouw is alles mogelijk.
En waaraan heeft de landbouw dit toch verdiend.
Van de daken af is het in alle talen verkondigd, dat
de boerenstand de levenskracht is van ons geheele
volk, waaruit de andere deel en de kracht moeten
putten om te blijven bestaan. Het is een levensedsch
om den boerenstand in stand te houden en daarvoor
hebben allen de handen aan den ploeg te slaan. (Dr.
Biercma in de vergadering van Hollands Noorder
kwartier.) Ziedaar al weer een uitspraak om eere if>
geven wien eere toekomt.
Doch genoeg hierover. Wil de boerenstand naar be-
hooren gewaardeerd worden, dan dienen zij zich te
formeeren in de knellende bandon van een vakver-
ceniging. Knellende banden- schrijf ik, omdat het
noodzakelijk is dat de landbouwers zich veel meer
dan tot heden het geval is, zich leeren richten naar
de eisohen van een voortvarend Bestuur, dat dwin
gend kan voorschrijven de maatregelen welke naar
het uiteindelijk doel moeten leiden d.i. verheffing
van den boerenstand in al zijn geledingen. Zoon
boerenorgflnisatie bezit Duitschland en bij het sa
menstellen der tarieven werd als het ware door de
Regeering de steun van do landbouwers gekocht door
de belofte der Regeering om vele maatregelen ten
bate van den landbouw te nemen. De beloften zijn
in daden omgezet en wanneer alle tarieven in wer
king zijn getreden, zullen wij nog meer dan heden
aan den lijve ondervinden wat liet zeggen wil on
derworpen te zijn aan de inzichten van een mach
tige landbouworganisatie. Versta mij wel, geachte
lezer, ik wil den Duitschen boerenstand en de maat
regelen die aan de Duitsche Regeering zijn afge
dwongen ton voordcelc van de Duitsche landbou
wers, niet in boscheming nemen, maar ik wil er al
leen mee demonstreeren hoe machtig de stem van
den landbouw kan zijn als hij in gesloten gelederen
optrekt om voor zijne belangen op te komen. Stel
hiertegenover het slappe verecnigingsleven onder de
landbouwers in ons land in diverse provinciale ver-
eenigingen, meermalen nog versplinterd in vereeni-
gingen naar godsdienstige inzichten, welke kracht
moet daarvan uitgaan om invloed uit te oefenen op
de Regeering; immers niets. Men is in Den Haag
al zoo gewend aan het spreekwoordelijk geklaag van
den boer, dat men daar vele klachten rustig depo
neert. in een apart kastje. Die boeren, och wat zou
den die. Straks steunen ze ons toch wel weer als er
verkiezingen zijn.
Wanneer de boerenstand werkelijk een geheel was
bij ons, zouden ook tal van maatregelen kunnen wor
den genomen binnen het raam der mogelijkheden,
als zij maar volgens straffere bepalingen waren ge
organiseerd.
Dezer dagen las ik dat het aan de veiling te Alk
maar is voorgekomen, dat 600 bakken met elk 16
pond spinazie den minimumprijs van 10 cent per bak
niet konden opbrengen en daarom voor vernietiging
werden bestemd. Gelukkig is het zoover niet geko
men en werd de heele partij ten geschenke gegeven
aan de beide ziekenhuizen en het Piusgestieht al
daar. Het veil in gsbe stuur had dus de goede gedachte
gehad om een minimumprijs te stellen. De kooplieden
namen daartegenover een gereserveerde houding
aan en werden in deze houding gesteund b.v. door
een kweekcr onder Alkmaar, die op zijn spinazie,
veld een bordje had geplaatst met het opschrift:
Vrij spinazie halen. Zie deze kweeker mocht wel erg
menschlievend zijn, door zijn handeling viel hij het
veilingsbestuur in den rug aan. Dit is weinig orga
nisatorisch. Zoo iets moest men beter aanvoelen.
In de industrie gaat het anders, dat verzeker ik je.
Dezer dagen kocht ik een onderdeifl van een fiets.
Hoewel in deze branche toch ook wel concurrentie is,
lag er niettemin bij mij in het gekochte onderdeel
een bridfje, waarop gedrukt stond: deze mag
niet goedkooper verkocht worden dan f En
de handelaar hield zich aan dien prijs. Zie, op dit
gebied is nog ontzaggelijk veel te doen en als de
kweekers en telera deze zaak moeten organiseeren,
zal het nog wel heel lang duren eer alles in goede
banen is geleid. De Regeering die de landbouwers
welgezind is, zou hidraan steun kunnen vorleenen.
In de mobilisatie was er wel een geheel leger ge
wapende krijgsknechten op de been om den boeren
tot den laatsten zak af te nemen de voortbrengselen
van zijn arbeid, welke tegen vastgestelde prijzen
moesten worden afgegeven; prijzen die veel en veel
lager waren dan in het vrije verkeer konden wor
den bedongen. Toen zijn millioenen guldens door de
boeren in het belang der geheele bevolking geofferd.
Deze zelfde boeren verkedren nu in groote moeilijk
heden. Zou het thans zoo moeilijk zijn om met den
zelfden regeeringssteun de consumeerende bevolking
prijzen te laten betalen die eenigszins loonend zijn
en waardoor niet tallooze nijvere werkers ten gronde
gaan. Wat toch in de mobilisatie mogelijk is geweest,
kan thans ook uitgedacht worden een distribu
tiesysteem, waarbij producent en consument gebaat
is. Want dit is zeker, als straks de belastingen door
de landbouwers niet meer kunnen worden opge
bracht, zullen de consumenten dieper in den zak
moeten tasten, want de noodzakelijke gelden zullen
toch moeten worden opgebracht En ik ben er zeker
van dat de weldenkende consument liever een nor
male prijs voor zijn brood, groenten en aardappelen
wil betalen, wetende dat hij daarmede de landbou
wende stand op de been houdt, dan dat hij een
tientje meer moet betalen aan belasting.
Ik sprak van een normalen prijs en niet. van een
hoog opgeschroefdon prijs, zooals men straks in
Duitschland zal moeten betalen voor de eerste levens
benoodigdheden, dank zij de hooge invoerrechten.
Hoe een Regeering het aandurft om de noodzakelijke
levensbenoodigdheden daar zoo duur te maken is mij
een raadsel. Het zal velen Techtstreeks in de armen
voeren van het communisme. Men mag in de ons
omringende landen nog zoo ordelievend zijn aange
legd, wanneer door kunstmatige middelen de eerste
levensbenoodigdheden duur, te duur worden ge
maakt, zal men in vertwijfeling kunnen overgaan tot
daden waaraan men in norrr*!e omstandigheden
niet zou denken. De tijd zal het' wel leeren, hoelang
de Regeeringen het overwicht over de bevolking zal
kunnen behouden, maar dat in deze verhoogingen de
kiemen liggen van een massaal verzet is zeker wel
aan te nemen.
Of onze Rogeering ook mede moet gaan doen aan
dezen tarieven-weldoop, ik meen dat dit niet de
juiste weg kan zijn. Me dunkt in den grond van zijn
hart moet iedereen toch dezen hevigen tarieven-oor
log verfoeien. Uit economisch oogpunt bezien is't im
mers al een waanzin dat alle staten elkander het
leven zóó moeilijk maken en hun burgera dwingen
tot het koopen van kunstmatig duurgemaakte arti
kelen. Geen denkend mensch zal ontkennen, dat alle
volkeren elkaar noodig hdbbcn, dat het op den duin-
mij slechts goed kan gaan wanneer het ook mijn
buren goed gaat, en dat elke belemmering van liet
vrije ruilverkeer de algemeene welvaart schaadt en
dat dus het ideaal waarnaar wij allen moeten stre
ven, vrije handel tusschen alle volkeren is. Zij, die
in ons land om bescherming roepen, doen dit uit
zelfbehoud, maar niet uit bewondering voor het
stelsel. Mant in den grond van zijn hart zal ieder
een invoerrechten uit den booze achten: dagelijks on
dervindt men immers daarvan de nadeden. Vrij han
delsverkeer zij het ideaal en sommigen willen mis
schien uit zelfverweer tijdelijk een eindwecgs den
weg op, dien men toch blijft afkeuren. Wat m.i. wel
mogelijk zou zijn om buitenlandsche regeeringen
eens aan het verstand te brengen hoe onaangenaam
het is getroffen te worden in den uitvoer door hoo
ge tarieven. Wij telen in ons land bijv. veel te veel
aardappelen voor binnenlandse^ gebruik. De regee-
ring zou in den herfst den voorraad kunnen inven
tariseeren en minimum prijzen vaststellen. Wanneer
nlzoo ons eigen land voorzien was van de noodige
hoeveelheid, zou de Regeering de overige H.L. voor
eiken prijs op de buitenlandschen markt kunnen wer
pen. De buitenlandsche regeeringen zouden dan eens
aan den lijve ondervinden hoe onplezierig hot is op
onrechtmatige wijze beconcurreerd te worden en wan
neer dit eenige jaren werd volgehouden, zouden ze
ker andere gedachten ontstaan. Deze maatregel zou
natuurlijk veel geld kosten, doch misschien niet meer
dan nu. nu alle beste eetaardappelen voor veevoe-
derprijzen van de hand worden gedaan. Doch zoo
als ik in den aanvang van dit artikeltje al reeds zei:
om het zoover te brengen, zullen straffe bepalingen
noodig zijn en een goed georganiseerde landbouwen
de stand en den regeering die de belangen van den
landbouwer verstaat, begrijpt en daar in meevoelt.
S.
V.
ONZE U.L.O.-SCHOOL.
Het aantal nieuwo leerlingen, dat voor den nieu
wen cursus is aangegeven, bedraagt 31. Dit aantal
is verdeeld als volgt:
Schapen 18 leerlingen, Barsingerhorn 1. Kolhorn
4. Haringhuizen 1, Burgerbrug 1, St. Maarten 4,
Oudesluis 2.
Het thans bereikte getal is het record, daar nog
nooit zooveel leerlingen zijn aangegeven.
Het doet ons hartelijk genoegen dat het. knappe
werk van het onderwijzend personeel aan deze
school in dit zoo groote aantal leerlingen de ver
diende waardeering vindt. Bovendien wordt daarmee
toch wel duidelijk gelogenstraft de laatdunkende
wijze waarop niet lang geleden in den Raad over
deze onderwijsinrichtinig werd gesproken en die
men daar als 't ware maar ten doode opschreef.
Met Buster Keaton in de hoofdrol, draait, deze week
in Theater Royal de oer-komische filmklucht: „Een
huwelijk uit wraak".
De geschiedenis speelt zich af in een Amerikaan-
sche provinciestad, waar Elmer (Bitster Keaton) een
eerzaam broeken perser, smoorlijk verliefd is op de
mooie actrice Trilbv Drew, de ster van het tooneel-
gezelschap in het stadje zijner inwoning. Eiken
avond gaat hij naar de schouwburg, waar hij den in
druk weet te wekken, dat hij millionair is.
Op een avond ontstaat voor hem do l&nggezochte
gelegenheid om de sehoone Trilbv, nog van dichterbij
te beschouwen. Hij weet een der figuranten, die haar
kussen moet, te bewegen hem zijn rol af te staan en
deze laatste, die door de politie gezocht wordt, geeft
Elmer gaarne zijn rol over, want daardoor is het hem
mogelijk te vluchten.
Het is ondoenlijk te beschrijven, welke komische
situaties het gevolg zijn van Elmer's optreden als
figurant, do pansche voorstelling loopt in de war.
De schoone Trilby zelve is erg verliefd op den (Mor
sten acteur van de troep, doch deze, Lionel Ben
more genaamd, versmaadt haar voor de gunst van
rten rijke blondine, Ethyl Norcrosse, die eiken avond
zijn verrichtingen van de coulizen uit gade slaat.
Trilby is zeer jaloerach en als Ethyl haar verloving
met Lionel bekend maakt, kent haar woede geen
grenzen meer en wil zij zich wreken door te trou
wen met den eersten den hesten man. En dien eer
sten den hesten vindt zij in Elmer.
Op den avond van hun huwelijk bezoeken Elmer
en Trilby een cabaret, waar ook Lionel en Ethyl zicli
bevinden. Trilby bedrinkt zich met champagne en er
ontstaat oen groote twist tusschen haar en Ethyl.
Met groote moeite weet Elmer haar naar bet Hotel
te laveeren en de scene in dc slaapkamer, die thans
volgt, behoort tot de meest komische, welke ooit
op het witte doek is vertoond.
Den volgenden ochtend weten Trilby's regisseur en
Lionel haar te bewegen, van wien zij thans eerst
ontwaart, dat hij slechts eten broekenpersertje is, te
verlaten.
Elmer vlucht en raakt na een avontuur in een taxi
met eenige misdadigers, aan boord van een jacht,
waarvan de eigenaar weigert hem naar de haven
terug te brengen.
Het jacht, dat ook Trilby aan boord heeft, geraakt
in brand en zij blijven beiden op het schip achter,
nadat de brand is gebluscht.
Ten slotte raken zij in de macht van een whisky
smokkelaar, en wederom beleven zij hachelijke
avonturen, totdat eindelijk Trilby zoo zeer ontroerd
wordt door Elmer's moed en toewijding, dat zij in
ziet niet Lionel, maar haar eenvoudigen broeken
perser lief te hebben
1 MEI-FEEST.
Evenals vorige jaren hadden de Schager Bestuurders-
bond en de afdeeling Schagen van de SD.A.P. ook nu
weer een 1-Melfeest georganiseerd en ditmaal al met
bijzonder groot succes.
Aan een zoo goed als geheel bezette zaal, kon de
voorzitter, de heer Smit, het welkom toeroepen en hij
sprak er zijn groote voldoening over uit, dat hit
Meifeest dat reeds veertig jaren wordt gevierd, nu ook
in Schagen zoo'n groote belangstelling blijkt te krijgen.
In een met kwinkslagen doorspekte inleiding heet de
voorzitter dan in het bijzonder welkom den spreker,
den heer A. Groenewoud te Leeuwarden, den artist Daan
Pool te Oudesluis en Mevr. Helder te Schagen en den
heer J. Faber te Den Helder, die vanavond het muzi
kale gedeelte voor hun rekening zullen nemen.
De afdeeling Oudesluis van de S.D.A.P. was met een
flink aantal leden per autobus naar Schagen gekomen,
om met de Schager geestverwanten dit 1-Meifeest te
vierei^
En als dan na dit openingswoord met de afwerking
van het programma wordt begonnen, wordt allereerst
de Internationale gespeeld en door de aanwezigen op
enthousiaste wijze gezongen.
Vervolgens verschijnt ten tooneele Daan Pool, die ook
nu weer een groot succes oogstte. De voordrachten van
„Daan" slaan altijd in en waar die op dezen feestavond
zouden zijn „in de lijn van de beweging van dit Mei
feest" moest dat wel dubbel het geval zijn.
De heer Groenewoud schetst dan de groote beteekenis
van het Meifeest, waarbij de herleving van de natuur
als symbool is gekozen door de arbeidersbeweging, het
verzamelen van nieuwe krachten voor den komend-in
strijd. En dat wordt gedaan onder het aanheffen van
verschillende leuzen, waarvan spr. allereerst behan
delt de belangrijkste, die voor de ontwapening. Dit is
de ernst van den dag, zegt spr., een nieuwe were.d-
oorlog is dichter bij dan men zou denken. Drie maan
den confereeren in Engeland heeft niet anders gebracht
dan een bestendiging van de bewapening en in de ge
sloten verdragen zegt spr. niet veel vertrouwen te 'leb
ben. Het is de arbeidende klasse, die door het procla-
meeren van een algemeene werkstaking den oorlog Kan
verhinderen.
De ontduiking van den 8-urendag, medezeggingschap
in de bedrijven, uitbreiding van de sociale wetgeving,
verbetering van het staatspensioen, allemaal leuzen Jlc
op het Meifeest weerklinken en het zal aan de strijd
lust van de arbeidende klasse liggen, of deze leuzen in
werkelijkheid zullen kunnen worden omgezet. Eb ais
