FOSTER'S
B ij T a t i a n a Tolstoi.
De nieuwste N.V.
Bij Haaruitval
Uw oude dag een lust!
X RugpjjnNierenPillen
Capeka Leidsche Kaas
Mooi weertje.
fïtt •o-^ro'kc van etïoortIjlco voldoening der Koofd-
som, of van de betaling cïcT verschuldigde renten, hij
onherroepelijk zal zijn gemachtigd het verbonden per
ceel in het openbaar te doen verkoopen, teneinde uit
do opbrengst te verhalen zoowel de hoofdsom als de
rente en de kosten.
Dat deze bepaling dient te verdwijnen, daarover zal
volgens de Staatscommissie wel eenstemmigheid be
staan. Dat de eerste hypotheekhouder verkoopt
krachtens een eigen, aan zijn zakelijk recht ver
knochte bevoegdheid, wordt algemeen erkend.
(lelijke bevoegdheid moet. worden toegekend aan
tweede en lagere hypotheekhouders. Daartegen kan
geen bezwaar bestaan, indien den eersteen hypo
theekhouder, ook in het nieuwe systeem, het recht
van overneming wordt toegekend.
Zuivering van hypotheek.
Zoo zijn we genaderd tot de onder io. genoemde
leemte. Aan de bezwaren tegen de bestaande rege
ling omtrent de zuivering van hypotheken, die op
den gedwongen verkoop behoort te volgen, wordt te
gemoet gekomen door de volgende regeling:
De kooper zal, indien er meer hypotheken of be
slagen op het goed rusten, den koopprijs op de grif
fie moeten betalen, waarop de voorzitter van de
rechtbank de doorhaling zal bevelen van alle vóór
tic levering op het goed gevestigde hypotheken of
gelegde beslagen. Is de rangregelingsprocedure af-
geloopen, dan zal de rechter-commissaris aan de
daartoe gerechtigen aanwijzingen afgeven op de ge
consigneerde penningen.
Op dezen algemeencn gang van zaken laat het ont
werp een uitzondering toe en wel voor het geval de
eerste hypotheekhouder het goed heeft uitgewonnen.
Alsdan zal deze gerechtigd zijn een verklaring op te
maken van het. hem verschuldigde, met rente en
kosten. Nadat deze verklaring door den voorzitter
der rechtbank zal zijn goedgekeurd, zal de hypo
theekhouder van den kooper betaling kunnen vorde
ren van het goedgekeurde bedrag, voorzoover de
koopprijs daartoe strekt. De kooper betaalt alsdan
Ier griffie, onder overlegging van de gekwiteerde
verklaring, hetgeen van den koopprijs is overge
schoten na de betaling aan den eersten hypotheek
houder.
Hel spreekt vanzelf, dat. de kooper na de veiling
gerechtigd blijft, in overeenstemming met alle an
dere belanghebbenden, een andere wijze van afwik
keling te volgen. Bovendien opent het stelsel de mo
gelijkheid om ook, wanneer geen overeenstemming
wordt bereikt, maar de eerste hypotheekhouder be
leid is een nieuwe hypotheek te geven, de afwikke
ling te doen plaats hebben zonder dat ook dat deel
van de koopsom, dat overeenstemt met het bedrag
van de nieuwe hypotheek, op tafel behoeft te komen.
Tenslotte kwam het de Staatscommissie gewenscht
voor het recht van zuivering bij willigen verkoop te
doen. vervallen, omdat, in de praktijk zoodanig be
ding steed en terecht door den eersten hypo
theekhouder wordt gemaakt.
Grootere zekerheid voor den hy
potheekhouder.
Het wil ons voorkomen, dat door de voorgestelde
regeling aan den hypotheekhouder grootere zeker
heid met betrekking tot het onderpand wordt ver
schaft en dat ook overigens verschillende leemten
in ons hypotheekrecht zullen verdwijnen.
Amersfoort. A. OVER.
De dochter van den grootsten
Russischen denker, graaf Leo
Tolstoi.
TUSSCHEN de rue Notre-Dame-Des Champs en de
boulevards Raspail Montparnasse, te midden
van de bonte mengeling van internationale bars,
lijstenwinkels en winkels van schildersbenoo-
digheden, ligt verscholen een ouderwetsch huis met
groote vensters, dat vroeger een hotel was, maar nu
de academie voor Russische schilderskunst herbergt.
Daar zocht ik op een zomerschen namiddag Mevrouw
Tatiana Soukhotine Tolstoi, aldus schrijft ons de Parij-
sche correspondent van het „Haagsch Persbureau", de
oudste dochter van den beroemden schrijver op. Naar
men zegt, hield de schrijver het meeste van haar, die
haar vader 7.00 vele Jaren met onvermoeide toewijding
bij zijn werk hielp, al was het met verwaarloozing van
eigen kunstenaarsloopbaan.
Want Tatiana Tolstoi had een groote voorliefde voor
de schlldtrkunst, en is nu ook na opleiding door de
bekendste Russische professoren een uitstekende schil
deres. Zij was gekleed in een zwarte japon met wit
vest. en Ik vond op het eerste gezicht iets mannelijks
In haar stevigén handdruk, in haar vluggen gang, in de
groote levendigheid van haar bewegingen. Ik onder
ging een zekere emotie door haar gelaatstrekken, de
uitwerking van haar oogen, door haar geheele ver
schijning.
HOOFDSTUK III.
De odeur stroomde. Terry was er mee gedrenkt. Zeker
was de achterpoot van den beer vastgehaakt in het kan
ten kleedje, dat de tafel bedekte. Het werd er afgerukt
en al de gouden en kristallen voorwerpen gingen mee.
Het poeder steeg als een witte rook van den grond op.
Een doos met chocolaadjes was opengegaan en de
kleine bruine dingen rolden alle kanten uit als ver
schrikte muizen. Toen zy een paar pas achteruit ging,
trapte Terry er op twee of drie, die verbrijzeld het
blauwe tapijt bevlekten.
„Petite béte! Petite diable!" krijschte Josephine, die
naar boven was gestuurd om shawls te halen voor de
bloote schouders harer dames. Zij sprong op de schul
dige toe en schudde haar door elkaar. Niemand had
dat nog nooit gedaan, zelfs vader niet. die toch soms
heel kwaad was. als hy veel whisky had gedronken.
Het kind was suf van angst om wat zij had gedaan en
om wat men haar had aangedaan, maar de bruin pluche
beer bleef zij stevig vasthouden. Josephine sloeg haar
hard om de ooren. Teddy's hoofd duizelde alsof er bin
nen in een tol ronddraaide, en zij verloor bijna haar
bewustzijn. Toen bemerkte zij, terwijl er sterren voor
haar oogen schitterden, dat Betty Sheen op den drem
pel stond.
Het meisje had zeker het gekrijsch van de Fransche
meid gehoord en was aan komen snellen. Voor het
doodsbange kind was haar gestalte in het wit gekleed
welkom als een schutsengel. Wegvluchtend van Jose-
jfhlne wankelde zij door de kamer, zeker bij Betty hulp
cn veiligheid te vinden. Natuurlijk zou zij vriendelijk
haar armen uitstrekken en zeggen: „Arm lief kindje!
Zij wilde geen kwaad doen; doe haar geen pijn!"
Maar neen. Betty deed niets van dat alles. Zij duwde
de schuldige weg. voordat zij nog haar mooie japon had
kunnen aanraken, en zij duwde zoo ruw, dat Teddy viel
„Wie is dat nare schepsel? Hoe durft zij In mijn kamer
te komen en alles op den grond te smijten?" riep het
meisje. „Al mijn poeder en mijn verrukkelijke Parijsche
odeur! O, en kijk eens, al de chocolaadjes over den vloer
Het kleed is bedorven. Afschuwelijk! Is zij een dief?"
„Het is het kind van de bedienden, mademoiselle", zei
Josephine in het Engelsch. „Ik zag haar in het souster
rein. Maar zij is zeker hier gekomen om te stelen. Kijk
maar, zij heeft dat oude stuk speelgoed ook genomen;
ongetwijfeld heeft zij nog meer gestolen."
TATIANA TOLSTOI.
Het eerste kwamen wij te spreken over de uit te
geven boeken, 24 deelen. „Ik heb," zoo zeide zij," eeni-
ge strenge voorwaarden gesteld, wat betreft het verta-
llngsrecht, en de revisie van de drukproeven. Ik ben
echter overtuigd, dat ik zal slagen". „Bovendien heb
ik," zoo vervolgde zij, „in alle landen waar ik geweest
ben, lezingen gehouden over mijn vader, in het
Fransch, Russisch en Engelsch. Boven alles legde ik mij
echter toe op de schilderskunst, en dan was ik gegriefd
bij het zien van de groote ellende van de grootste Rus
sische kunstenaars, die naar dit land waren uitgeweken.
Denkt U b.v. eens aan Somov, van wien twee groote
schilderstukken hangen in de beroemde galerij Tredia-
koff in Moskou, en die hier in een achterbuurt moest
wonen. En toen kwam de gedachte bij mij op, dat ik
hen allen moest vereenigen, en zoo kwam ik tot de
stichting van deze schildersacademie. Als medewerkers
zijn aan deze academie verbonden de professoren J. Bi-
libine, M. Dobouzinsky, B. Grigorieff, C. Korovine, M.
Milliotti en B. Choukaeff, terwijl in den raad zitting
hebben Alexandre Benois. A. Jakovlev, C. Somoy en A.
Ziloty. Van ty'd tot tijd houden wij lezingen en orga-
niseeren wij tentoonstellingen. Hieruit putten wij voor
namelijk de bronnen, waardoor wij in staat zijn, verder
te werken.
Al is het dikwijls moeilijk voor ons, om leerlingen
te krijgen, toch werken .hier op het oogenblik een aan
tal Amerikaansche, Zweedsche en Fransche meisjes, en
dan komen hier 's avonds menschen, die overdag hard
moeten werken, om hun dagelijksch brood te verdienen,
en na de beëindiging van hun dagtaak hun vrije uren
besteden aan de ontwikkeling van hun schilderstalen
ten."
Wij maakten vervolgens een rondgang door het ate
lier. Niets ontbrak. Alles zag er zeer goed uit. Ik had
nog gelegenheid om na afloop eenige oogenbllkken met
Tatiana Tolstoi te spreken over de laatste oogenbllk
ken van haar vader, naar aanleiding van een 3-.zing,
welke zij zou houden. Zij vertelde op echt Russische
wijze over het ontroerende einde van haar vader.
Tenslotte nam ik afscheid van de dochter van den
grootsten denker van Russischen afkomst, Tatiana Tol
stoi, die zoo vol toewijding was voor haar uitgeweken
landgenooten, en zoo veel moed toonde in deze moei
lijke tijden in een vreemd land.
Een „heel nette" vennootschap in Bcrlyn,
die zich ten doel stelt het kapen van auto
mobielen. Eigenaars, die eventjes dit of
dat moesten doen.
Weet u, wat in Berly'n op het gebied van de verdoe
zeling der grenzen van het Mijn en Dijn wel het aller-,
llernieuwstea is? Dat is en dat is nu heusch 's geen
product van duimzuigerij van 'n in de verlegenheid en
barensnood zittende journalist dat is, aldus de N.S.C,
een Naamlooze Vennootschap tot kaping van auto
mobielenEen zeer goed gaande Vennootschap en
die zoo juist de pijnlijke ervaring heeft opgedaan, dat
er nog steeds niet met de Berlijnsche politie te spotten
valt. Want deze speurende heeren hadden namelijk een
jeugdige knaap te pakken gekregen, die een papiertje
in zijn zak droeg, waarop de woorden voorkwamen, die
en op plekken waar het haar erg dun wordt,
de hoofdhuid een weinig inwrijven met Pu rol.
Doe dit 1 of 2 maal per week; dit maakt
haar en haarwortels weer sterk en groelkrachtig.
Terry was overeind gekrabbeld, versuft maar toch
niet zoo, dat zij niet begreep, dat men haar van een
misdaad betichtte.
Zij snikte: „Ik ben geen dief. Jelui bent slecht om mij
een dief te noemen. Allebei slecht! Ik nam Teddy om
dat... omdat ik hem liefheb en u hadt hem immers
weggegooid. U wilde hem niet meer hebben."
„Je bent een brutale meid!" snauwde juffrauw Sheen,
wier oogen glinsterden en wier wangen vuurrood za
gen. „Josephine, neem haar Teddy af; zij zal hem niet
hebben."
Josephine greep het kind allesbehalve zacht bij den
arm en trachtte haar het speelgoed te ontrukken. Maar
Terry werd driftig. Vaag begreep zij, dat sterke en
wreede machten van onrecht cn haat haar aanvielen.
Haar diepste wezen kwam in verzet. Eerst worstelde
zij zwijgend tegen; maar toen Josephine haar arm ver
draaide, gaf zij een gil. greep de japon van de Fran
sche meid tusschen haar vingers, en rukte die van den
band.
Betty en de meid gilden beiden verschrikt door die
kleine furie met haar van hartstocht bleek gezicht, haar
wijd open donkere oogen en haar voorroode haar.
Er was beneden reeds alarm geslagen. Toen Betty
naar boven holde, was mevrouw Parmalee onder aan
de trap blyven staan en schel riep zij de Desmonds ter
hulp. Er waren dieven in de slaapkamers! Zy vermoord
den juffrouw Sheen!
De huisbewaarder, die nog lang en knap was, al had
zijn rheumatlck hem ook half lam gemaakt, maakte
een goed figuur met zijn ouderwetsch pistool, toen hy
haastig aan kwam hinken. Maar die verwoede gil van
Teddy had Mary's ooren bereikt en haar moedermoed
doen ontwaken. Er gebeurde iets met haar kind! De
zachte en ingetogen vrouw werd tot een tygerin.
Zij snelde langs Desmond de trappen op en bereikte
voor hem de deur der verlichte kamer. Oogenblikkeiyk
vloog Terry naar haar toe. Men is voor alles veilig in
zyn moeders armen!
Maar zij huilde niet en beschuldigde Betty en Jose
phine evenmin. Er was Iets, dat haar deed zwygen. Ean
mystieke „ras-herinnering" weerhield het kind om zich
zelf te verdedigen en de schuld op de anderen te wer
pen. ofschool zij zelf geen besef had schuldig te zyn.
Maar juffrouw Sheen en de meld barstten los In be
schuldigingen cn Betty begon te weenen. Zij snikte:
„breng haar weg! Zij is een klein wild dier; zij is een
tê Bbfcfg&iréèé «jKÜrt feu r'e.rst. priWrtldm
„Baudiag."
„Wat beteekent dat, Baudiag?" vroeg de Schupo aan
den gearresteerden jongeling en deze onthulde den
vragenden beambte het geheim, dat dit niets meer of
minder beduidde dan: Berliner-Automobielen-Aktien-Ge-
sellschaft
Een heel nette vennootschap, waarvan hy de eer en
het genoegen had aandeelhouder te mogen zijn... Welk
aandeelhouderschap hem intusschen in verzekerde be
waring bracht... Het is werkelijk benauwend, hoeveel
automobielen iederen dag opnieuw gestolen worden en
verheugend tevens, dat er vrijwel geen krant verschynt,;
of er is wel een regeltje in te vinden, waaruit blijkt,
dat er óók weer een gesnaaide teruggevonden is. Dat
zou nóg verheugender zijn, wanneer het altijd de zoo
juist gestolene was, maar dat gaat helaas lang niet al
tijd op, en dan zou de aardigheid er trouwens voor de
heeren ook al spoedig af zijn. Neen, weest u maar ge
rust... voor de noodige afwisseling wordt afdoende zorg
gedragen. Maar het leelijke van de geschiedenis is, dat
meer dan eens de politie de schuld krijgt en ganschelijk
ten onrechte natuurlijk. Al is het dan ook geen diefstal
die door den Schupo zou zijn gepleegd, men wil er den
Berlijnschen agent voor aansprakelijk stellen, dat het
Überhaupt in een zoo drukke stad gebeuren kan, dat,
na een oogenblikje buiten gestaan te hebben, bij de te
rugkomst de snelle wagen plotseling foetsjie-foetsjie
blijkt te zyn...
Een oogenblikje!!! Weet u wel, dat er een héél aardig
en nuttig spreekwoordje is, dat ons in poëtische sprake
leert: Een uur van onbedachtzaamheid, kan maken dat
men jaren schreit? Nu. dat komt hier om den haver
klap voor... Daar komt bijv. op een politiebureau een
alleraardigst meisje, zoo een van dat soort, dat n:ol
weet, hoe op de onproductiefste wijze al haar vrye uur
tjes te moeten doodslaan, en beklaagt zich bitter, dat
zoo een ellendige kerel haar wagen heeft gestolen, dien
zy voor de deur van de kapperssalon „eventjes" had la
ten staan... „Zoo", zegt de agent, „u hebt dien wagen
dus eventjes laten staan, dat lijkt mij niet erg verstan
dig."
Het allerliefste meiske wordt boos en trekt een pruil-
lipje hetgeen haar intusschen zo<j mogelijk nog
veel liever en verleidelijker maakt... En ik was maar
eventjes naar mijn kapper gegaan," zegt ze met' een
boos blikje in de tintelende oogjes... De agent is een
zeer menschkundig man, draait eens even aan zijn
snor en zegt dan: „Dat lijkt mij een tegenspraak, vrien-
delyk meisje... een jonge dame en „eventjes" maar naar
haar kapper... neen, dat schijnt my een onmogelyk-
heid... hoelang bent u by den kapper geweest?" Het
meisje draalt me$ het antwoord en schijnt diep na te
denken... Het is ook om den drommel niet gemakkelijk
een agent zóó geraffineerd te misleiden, dat hy... er
^ietzelf invliegtDan pruilt het pruime mond
je: „Hoort u eens agent..." „Ik ben geheel oor", zegt de
agent. „Ik wou," zegt het aardige meisje, „maar heel
De oude dag is niet alleen een
kwestie van jaren; zooveel hangt af
van den toestand der levensorganen.
Doch veel kan gedaan worden om
het' leven van oudere menschen te
veraangenamen, want aan rugpijn,
urinekwalen, spit, rheumatische pijnen
en blaaszwakte wordt vaak onnoodig
geleden. De nieren en blaas zijn al
licht de organen, die het meest hulp
noodig hebben, en wel de verster
kende hulp van Foster's Rugpijn
Nieren Pillen.
Waarom zouden oudere menschen
onnoodig kwade kansen loopen? Op
welken leeftijd ook. het gebruik van
eenige Foster's Pillen nu en dan zal
blijkens de ervaring van zoovelen
van groot nut blijken te zijn.
Verkrijgbaar bij alle drogisten enz.
in glazen verpakking a f 1.75 p. flacon.
dief! Zy is hier binnen komen sluipen om mijn dingen
weg te halen. Ik zal het grootmoeder gaan vertellen en
dan wordt u allen hier ontslagen."
Desmond was juist bytyds om deze woorden te hooren
en zyn trotsche aard kwam boven. Zelfs had hy het
kind misschien wel uitgescholden, maar niemand anders
had hiertoe het recht.
„Ja, wel zeker, ons ontslaan!" riep hy tegen het meis
je. „Wij zuilen ons zelf ontslaan, voor den duivel. En
wees vervloekt! Myn dochter een dief te durven noe
men! Wie is u, om my te behandelen als een stuk vuil,
u een parvenu! Ik door. wiens aderen koningsbloed
stroomt! Ik zal naar beneden gaan en uw dwaze oude
grootmoeder meedeelen, dat wy geen nacht meer wil
len doorbrengen in haar vervloekte huis."
Zy bleven dien nacht nog, maar mevrouw Parmalee
moest het Desmond smeeken. Zy beriep zich op zyn rid-
derlykheid en op het eergevoel van zyn vrouw. Zy en
haar kleindochter mochten niet alleen gelaten worden,
zoo goed als zonder hulp in een eenzaam buitenhuis
midden in den nacht. Misschien zou ten laatste de
storm voorby zyn gegaan met wederzydsche veront
schuldigingen, als Betty Sheen er niet was geweest.
Maar juffrouw Sheen vergaf en vergat niet licht.
Toen mevrouw Parmalee de geschiedenis van weers
kanten had gehoord, betoogde zij tot haar kleindochter
dat de Desmonds uitstekende huisbewaarders waren.
Zy behoorden eigeniyk tot een beteren stand, maar zy
gaven zich geen airs. Zy waren eerlijk. De vrouw had
het huis in een goeden toestand gehouden, en de man,
hoe mank hy ook was, zorgde toch min of meer voor
den tuin. Hij spaarde het loon voor een tuinman uit en
hij waakte erover, dat de tuin geen wildernis werd. Wat
deed het ertoe, of hy al een driftigen aard had? Wat
kwam het er op aan, of het kind brutaal en bedorven
was? In het vervolg zou het vervelende mormel wel
beneden worden gehouden.
Betty echter kon het gebeurde niet vergeten. Als de
Desmonds bleven, zouden zy het gewonnen hebben en
zy zouden het weten. Juffrouw Sheen zei, dat zij „Sil-
verwood zou haten als die menschen er bleven" en
mevrouw Parmalee vond het niet prettig, dat haar
kleindochter Silverwood zou haten. Zy zelf was er ge
komen als bruid. Zy wenschte, dat Betty er eveneens als
bruid zou komen om er te wonen met den man, lie
er als jongen van gehouden had. Daarom bleef zy niet
is korstloos, licht verteerbaar, uitnemend van smaak
en goed snijbaar. Verkrijgbaar bij Uw Winkelier in
cartons a Vi .G.
Engros: Gebr. BREED, Alkmaar.
Houbroe Edammer met etiket
garandeeren U de kwaliteit.
eventjes naar binnen gaan, maar... ik kon niet dadelijk
geholpen worden en... en... toen ik na een uurtje terug
kwam, was de -wagen opeens... weg. Heelemaal weg....
Hoe kan dat nou toch in vredesnaam in een stad als
Berlijn? Zyn er dan geen politieagenten om toezicht
te houden op de eigendommen van hèn, die eventjes
een boodschap moeten doen?... Het is eenvoudig een
schande, agent, es ist einc schande, ich werdo zum
Richter gehen... Es ist ein Skandal... En het was zoo'rx
schat van een wagen... zoo'n schat van een wagen...
Je zult er meer van hooren... agent... Ja zeker, dat zal
je... Een paar dagen geleden stalen twee kwajongens
een mooien wagen van een niet minder mooie tooneel-
speelster. Men kon hun dit feit waarlijk niet al te zeer
aanrekenen, want primo had deze automobiliste den
wagen niet eens afgesloten en secundo lagen daar zoo,
dat iedereen het kon zien, achtereenvolgens een heer-
lyke bontmantel benevens een volle flesch van den
kostelij ksten..cognac
En daar alle goede dingen nu eenmaal in drieën
bestaan, waren hier èn auto èn bontmantel èn flesch
cognac een alleszins begeerlyke buit...
Daar komt onlangs een heer bij de politie en heft
cnzelfden treurzang aan. „Mir ist der Wagen geklaut...
'oer so etwas..." Intusschen blijkt de aangifte twee
Jagen te laat te zijn... en de verwonderde commis
saris krijgt van den bestolene tt heeren: „Kykt u eens,
ik kwam van een feest, en wilde nog even... éven, ziet
u,.. een afzakkertje nemen... Ik neem ondertusschcn
verschillende afzakkertjes en wanneer ik weer naar
buiten kom... wat zien myn oogen? Dat mijn nieuwe
auto verdwenen is". Nou wat zal ik doen? Moet :k
misschien nijdig worden? Moet ik razen, moet ik
vloeken? Moet ik mij opwinden? Ik ben geen plebejer,
meneer de commissaris, ik beheersch mij en ga veer
naar binnen, ik heb 'm een tikkie om gekregen, her
haal eenige malen achtereen dat is de bekende
methode van Coué, die u toch óók wel zult kennen
Coué zijn systeem faalt zelden of nooit in een heer
lijken slaap... Maar die wagen is niet teruggekomen...
cn daarom kom ik eindelijk maar eens hier... Ik ben
lom verbaasd, dat de politie er nog niet in is ge
klaagd mijn wagen terug te vinden... Ja zeker, meneer
de commissaris... ik ben stom verbaasd... Wat voert
die politie in vredesnaam den heelen dag uit. dat hier
in Berlyn zooiets überhaupt passeeren kan?"
Ik kom nooit in een café en wanneer ik er nood
gedwongen al eens moet wezen, dan drink ik een
simpel kopje thee. My zal zooiets dan ook niet gebeu
ren. Ik heb trouwens niet eens een auto... En Coué's
methode... let op jonge man, morgenochtend staat er
beslist een voor je deur... helpt mij ook helaas niets...
Al repeteer ik dat zinnetje ook al minstens zes jaar
achter mekaar!
11 F. T) VAN OF N T) A C,.
Gedurende do eerste zonnige lentedagen.
Het eerste, wat je 's morgens zegt,
Als je de slaap hebt afgelegd:
Mooi weertje!
Je zegt, als je naar buiten kijkt
En 't zonlicht langs je haren strijkt:
Mooi weertje!
De huisgenooten, óok verblijd,
Begroeten je aan het ontbyt:
Mooi weertje!
En als je dan de deur uitgaat,
Loopt juist je buurman ook op straat,
Mooi weertje!
Dan komt precies de brievenman,
Met brieven en met kranten an:
Mooi weertje!
Een vriendelijke morgengroet
Van 'n kennis, die je dan ontmoet:
Mooi weertje!
En de sigarenhandelaar
Snijdt dan de punt van je sigaar:
Mooi weertje!
Elk heeft een glimlach cm den mond
Om dezen mooien morgenstond:
Mooi weertje!
Je komt tenslotte op 't kantoor,
Collega fluistert in je odr:
Mooi weertje!
't Is slechts een paar uur, dat zy schynt,
De lucht wordt grauw, de zon verdwynt;
Mooi weertje?
't Is middag en ik moet naar huis,
Ik heb geen jas, dat is een kruis,
Het regent!
TROUBADOUR.
op haar stuk staan. Het werd den Desmonds niet ge
vraagd of zy wilden blyven. Men vroeg hun slechts of
zy blijven wilden, totdat er een ander in hun plaats ge
vonden was. En de dag, waarop zij heen trokken, werd
de tweede mijlpaal op Terry's levensweg.
HOOFDSTUK IV.
Het kind had echter een langen weg af te leggen,
voordat zij den derde bereikte. Natuurlyk gebeurde er
onderweg allerlei belangryks cn opwindends, maar zij
miste Silverwood, met zijn stilte, zijn zachte melancho
lie, en de geheimzinnigheid van den verlaten tuin waar
zy „sprookjes gespeeld had."
In het nieuwe huis konden geen sprookjes worden
gespeeld.
Echter het was hun eigendom en vader liet geen ge
legenheid voorbij gaan om zyn vrouw en dochter te
doen beseffen, welk een buitengewoon geluk zij hadden
gehad alles door Julia.
Toen zy nog in Silverwood woonden, had Terry haar
ouders dikwijls hooren spreken over twee naast elkaar
staande huisjes, dicht bij de kust, niet ver van Oldport
af. Het was Terence's droom geweest om de twee ka-
veltjes te koopen, die al jaren leeg stonden, ze te her
stellen en te verbeteren, ze te verbouwen tot één huis
en dan een buitenrestaurant te openen. Maar er was
geen kans geweest, dat die droom ooit verwezenlijkt
zou worden, totdat Jula's vriend, Tom Perrin, het mo
gelijk maakte. Zy vertelde Perrin niet, wat haar vader
was, maar gaf hem vaag te verstaan, dat „vaders geld
zaken in de war waren", geheel en al buiten zijn schuld
en dat de arme man na jaren van rust, weer het een
of ander moest beginnen. Perrin ging met zijn auto naar
Oldport in gezelschap van Julia (er was niet veel, dat
hy niet voor haar zou doen. binnen zekere grenzen
natuurlyk) en bekeek de „kavaljes" ontmoette Desmond
en luisterde naar zijn plan. Perrin vond het zoo kwaad
nog niet en met iemand ais Desmond, die er goed uit
zag en uitstekende manieren had, moest zoo iets we!
lukken. De huizen hadden een slechten naam: een Jaar
of tien geleden was er een vrouw in het eene huis ver
moord door haar buurman; de families waren verhuisd
en geen der twee huizen was meer bewoond geweest.
Wordt vervolgd.
