VERMAKELIJKE KRONIEK
Brabantsche brieven.
WETENSWAARDIGHEDEN.
VAN
Groot Gortbuikenburg,
door
DIRK
DUY VEL Junior.
Hoofdstad van Opper-Kafferstein
FEUILLETON.
VERTELLINGEN.
Menier,
UI venhout, 23 Juni 1030.
Wat 'r allemaal aan 't.
haandje-n-is, d'n duvel
niuK 't weten, maar as 'k
'r de kraanten allemaal
zoo op nalees, dan zou 'k
zoo zeggen: wij gaan gat-
vergimme meetellen 1
't Is 'n mirakel, maar
d'r zijn snotverdorio al Ol
laandsche kraanten, die
over ons wel 's 'n aander
atukske schrijven, dan
over messenstekerijen, die
en da zeggen ze 'r dan
nie bij, die kraanton-
zwammei's, hier dik-
kels gebeuren deur aanderen dan sjuust Brabaan-
der.s.
Ge zul misschient denken, amico: „wat zit d'n
Dré op z'n perdje!
Nouw, amico, da lijk licht 'n bietje erger dan 't is,
maar, 'lc wil 't genogt weten: ja, ik zit op 't perdje!
Jaren laank al komen ier 's zomers eiken dag
barstensvolle treinen uit Ollaand mee Ollaandcrs die
ier komen proffiteeren van ons schoone laand mee
z'n zeldzaam mooie bosschen, mee z'n endelooze
hciën, mee z'n aarigc durpkes, z'n sjarmaante stcde-
kcs.
Ze komen genieten van de sterke boschlucht, die,
deurdrongen van d'n zuutgeurenden hars. die ier en
daar as klonters stroop zoo maar uit de mastenboo-
rnoii vloeit, uren ver in de rondte veur 't opsnuif en is!
Ollaandsche kinderkas, mee gezichtjes as vuil' emmc-
kes, „bleeknuskes" noemen ze die daar, komen
in zwermen elk jaar naar de Ulvenhoutsche bosschen
en as die schaapkes weer verom gaan, na enkele we
ken, dan emmen ze kopkes waar de gezondheid as
klaprozen op.de wangeskes lect. Dan schitteren die
oogskes as twee sterrokes aan d'n donkeren hemel.
Kn dan zee Trui altij, as die troepkes opgefleurde kin-
derkes weer over d'n weg gongen mee d'r rieten kof-
ferkes in d'r starke knusjes: „Zunde veur God, dat
die schapen van kienders weer naar die stinkende
stad t rugmot ten, tusschen al die steenen en stoffigen
smurrie".
Das al jaren zoo, jaren! En toen 't pas begon, die
z.g. gezondheids kolonies ier, toen hè'k dikkels ge
docht, g'ad: as die kienderkes groot zijn, as ze dan
d'r eigen zullen herinneren do schoone uren en da
gen en weken ier deurgebrocht, as ze zullen beseffen
hoe goed "t. ier toch voor ze gewiest is, dan zullen
me in Ollaand veul mcnschen krijgen, die gin
kwaad meer van ons Brabaantsclic laand beuren wil
len!
Genogt is er over onze kontrijen geschreven en ge
drukt ecwiest. Genogt 't schoon geprezen. As ik al-
•leen m'n eiges al nagaai, dan hè'k in jouw kraant al
'n dikke honderd-en-veftig brieven van mijn gezien
en keb, naar m'n beste weten, oe zooveul schoons ver
teld os maar meugelijk was!
Ollee, laat ik 'non keer 's vva trotsig zijn: da-d-al-
leen moest sodemekajer al genogt zijn gewiest da-d-
jedcreen, maar veural dc kraantenmannen, ons
schoone laand 's mee 'n aander ogske bekeken. Da
ze nie, as d'r vaders en grotvaders, geregeld zat ten
te schempen en te klieren teugen ons. D'r eigen op
de hogte stelden, daar betalen dc ahbenees toch
zekers dc centen veur, en nie zatten nd te zeeve
ren wat er vruuger wier gokwcild.
Waant, amico, al zee ik aan 't begin van m'n brief-
ke: „wij gaan meetellen", alles bij mekare mokt
eenon zwaluw nog ginncn zomer!
Nog veuls te veul zijn wij 't vijfde wiel aan d'n
wagel!
As ze van onze schrijve I's en dichters wa goeds
motten zeggen, dan doen ze da-d-op 'n toontje van
'non ouwen heer, die genadig 'n plumpke weggift en
as ze veul goeds motten zeggen, zooas lest mee dieën
Teun Coolen, dieën bockcnschrijver, dan sta-g-et
woord „Babantsch" zóó vet gedrukt, dat de verwonde-
rink al uit d'n drukinkt te zien is, da-d-ok ier men-
selio» wonen, die iets kennen zooas in Ollaand!
Onze ververs, die ier blijven wonen, omda ze 't
ier zoo schoon vinden en d'r eigen laand nie in d'n
steek kunnen laten ('n eigenschap, tusschen twee
hokskes, die olleen geprezen wordt van 'nen buiten-
lnandcr!), dan kunnen ze mee de grotste moeite soms
pin ordentelijke zaal huren in Ollaand, om d'r schil
dert ukken op te hangen om wa van da goed te slij
ten. Ge mot nie denken da'k da zoomaar neerkalk;
'k weet et van de ververs zclvcrs en 'k zou nie graag
de kunslzalen noemen, waar aan die jongens ge
vraagd wier: „go zij toch nie Rornsch?"
Onzen Vincent, do grotste verver van deus eeuw,
wijfie geleuven da ze boven d'n Moerdijk maai aam-
j wet ii dat te *r eenexï .van ons is! As ze over
hum schrijven, dan siaat er nie mee zukkc verwon
derde dikke drukletters: „d'n BRABANTSCHE"
schilder van Goch. Dan is 't: „d'n Nederlander van
Goch'\ Kei» ze in m'non zak, amico!
lloe zouw.da komen?
Ik denk van ons eenvoudig taaltje Elk veugeltje
ringt zooas 't gebekt is. maar d'n zang van 't. Bra-
Jiaantsclie veugeltje schijnen zo nie te willen be-
lüsteren!
'i MotVlómsck zijn! Dón is 't schoon! Veur 't
Brahaantsch schamen ze d'r eigen. As ge da sprikt,
dar» bende n ferinieliclid da nie aangekeken wordt,
of, as ze T niet buiten kunnen, bekijken mee 'n klop-
ke op z'nen schouwer en 'n meelijend lachske van:
„óch, t is ok wel n aardig menneke! Nie heelegaar
goed wijs, maar idioten motten er ok zijn!"
Wij zijn 'n bietje te veul tegeceiertrouw, geleuf ik.
ij schenken te gaauw in en zetten te vlug de frèèt
op tafel. Kn me zeggen 't te vierkaant in d'r ge
masseerd bakkes waar t op staat! Allemaal dingskes
die z'oevv nie vergeven.
11 da'k daar zoo allemaal op koom, dat 's te zoe
ken in 'n sttikske da 'k ergens gelezen eb, in 'n
Ollaaiidseli blad, amico, waarin die kraant veur z'nen
vrees uiikwam, da wij ons eigen hoe laanger hoe
meer trugtrekken.
„Hoe zou da zoo komen," vroegen zo in da stukske!
Nouw gij!
Das' zoo op de manier as van die twee kwajongens
op z'n kaïitoiy. die, efkes olleen gelaten, mee stoelen
en lessenaars hadden gerauscht, dat de kachel d'r
van omver gcsallemaanderd was. En toen d'n baas
binnenkwam en vroeg: „wa-d-is ier gebeurd", tot
antwoord kreeg: „wij zaten zoo en de kachel viel
om."
Ollee, liee-d-ier al 's ééncn Ollaander z'n eigen ver
veeld?
Of emmen ze altij veul plezier g'ad? Ozoo!
Maar waarom dan in Ollaand zijnde, weer leggen
te zeeveren teugen onzen Vastelavond? Teugen onze
kermissen en al onze fiesten? Waarom?
k Zou daar wel 'n antwoordje op kunnen geven,
maar 't is zoo wel tc snappen.
!s leut-emmen dan minderwèèrdig? Is 't dan kin
derachtig om veul van oew eigen schoono laand te
houwen? Is 'nen kiuastcnèèr, die z'n moerstaal sprikt,
z'n' werk daar don minder om? Is ons laand niet
schoon genogt soms om geschilderd en ok beschreven
te won en? Brcng-d-ons laand nie evengoed z'n kun-
stcnèèrs, z'n perfesters en z'n menisters op as Ol
laand?.
En, om in de mode te blijven: nie evengoed goeie
voetbalders?
Zijn ons laandbouwperdukter» soms minder? Onze
èrebeesjes? Hadden ze die maar?
En witte wel, da-d-onze tulpenvelden en blombol-
len in 't westen van Brabaant, gin horke onder em
men gedaan van t jaar veur de Ollaandsche blom
men?
Onze Zeuvenbergsche piepers, zijn ze nie gezocht?
Kn de indestrie, amico?
De suikerfëbrieken, die mee muljoenen en muljoe-
ncn gedreven wonen? Kindhoven da-d-'nen wèreld-
naam heet: onzen kanalenaanleg, is 't allemaal min
der?
Och man, ik kan zóó deurgaan, tot vanavond toe,
maar 'k maak zonde van t kostelijke weer!
Ik gaai, as d'n wiedeiweergaai, 'n end aan dit
briefke maken, waant 't zonneke staat ons laand te
beschijnen da-d-alles trilt en fonkelt van gouwen
licht.
Van 't spinneraggeske da-d-as 'n pèèrlmoeren
kaantwerske in de struiken haangt; van 't veugeltje
da glaanst of 't van fluweel is tot de vliegeskes toe,
die ronddaansen op d'r bronzen vleugeltjes, "t is alle
maal zoo schoon, da 'k er nie van binnen blijven kan!
Vleeje week, mee 't onweer, toen docht ik da-d-alles
betooverd was.
De natte pannendaken, beschenen deur d'n avond
gloed, ze leken van rooi koper? Tempeltjes van goud,
zoo waren de kleinste hüskes. 't Brons bestoof de
boomenkruincn, De takken zatten vol van 't gloei
end rood!
En toen daar, over al die verniste pracht en pronk,
over die torentjes en purperen weilanden, over de
bosschen die gemonteerd leken mee gouwen zelf-
kaanten, toer» daar 'non rengelboog over spande, die
as 'nen oorejool van bovenèèrdsche pracht om de we
reld henen straalde, die achter uit de bosschen op
steeg en dwars over Ulvenhout lcoepelde da ge stil
en klein wier van de goddelijke pracht, toen docht
ik zoo: Onzenlieveneer telt ons wel mee. Veur hum
is 't hier nog schoon genogt, om er nog vva pracht en
praal bij te zetten en kad n bui, 'r.' bui, amico, om
aan d'n eerste d'n beste 'nen rijksdaalder te lecnen!
Kom, ik schei d'r af. 'k Gaai de velden op. Me zijn
aan 't hooien. De locht van 't hooi golt ier de ka
mer in, 'k kan 't nie mee houwen bij da fleschke inkt.
Dus veul groeten van Truit en as altij, gin horke
minder van oewen
toet a voe
DRé.
IS HET U BEKEND:
dat ofschoon Potosi, in Bolivia, een van de hoogst
gelegen steden ter wereld, in de tropische zone ligt, er
eiken nacht nachtvorst heerscht?
d a t de stoombooten op de Amazonerivier hout gebrui
ken inplaats van steenkool, voor het stoken der stoom
machines?
dat men 1000 groote stukken gedroogd vuurhout noo-
dig heeft, om dezelfde hoeveelheid energie te verkrij
gen, die door 1 ton kolen versohaft wordt?
dat een telefoongesprek tusschen New-York en Londen
ln 1930 werd verlaagd van 45 tot 30 dollar per 3 mi
nuten?
Muziek veredelt. Zij trekt den geest de«
menschen opwaarts.
Een Fransche Kenau Hasselaar.
Hoe zij Parijs van den ondergang redde.
Johanna Hakbijl, wier eigenlijke naam was Jo-
hnnna Lainè, verdient een eereplnats onder de vrou
wen, die zich. evenals onze vaderlandsche heldin Ke
nau Hasselaar in de geschiedenis van het krijgswezen
een naam hebben verworven.
Evenals de Maagd van Orlear.'s was Johanna Lainé
een zeer eenvoudig meisje. Zij woonde te Benuvais
in de omstreken van Parijs, toen de vijanden van
Lodewijk XI het land en de omstreken van deze
plaats afliep en bezetten. De strijd ging voorname
lijk tusschen Lodewijk en zijn vasal Karei der.
Stoute. De Fransche legers verwoestten Bourgondië
en Vlaanderen, staken Picardië in brand en rukten
tenslotte tegen Parijs op. Den 27en Juni zouden zij
voor Beauvais komen, welke stad geen bezetting
kende: daarom meende Karei de Stoute haar zonder
slag of stoot te kunnen bemachtigen, hetgeen hem
echter niet gelukte. Want daar de inwoners van het
stadje reeds genoegzaam van de geweldenarijen van
den vijand op de hoogte waren gebracht en het lot
van zooveel steden in Picardië hadden aanschouwd,
wilden zij tegen iederen prijs deze ramp afweren, en
vereenigden zich daarom mannen zoowel als vrou
wen. De laatsten stelden zicii onder de vlag van Jo
hanna.. De godsdienst versterkte hun moed, want
voor dat zij zich naar de stadvesten begaven, trok
ken zij naar de hoofdkerk en haalden vandaar de
overblijfselen van den II. Angadrema, welke zij in
processie ronddroegen. Toen de Bourgondiërs voor de
stadsvesten kwamen, vonden zij de wallen met man
nen, vrouwen' en kinderen bezet, waardoor een he
vige strijd ontbrandde. De vrouwen stonden in de
voorste gelederen en werden aangevoerd door de
moedige Johanna, die een hakbijl in haar handen
had, en daarmede de vijanden ontving. Herhaaldelijk
trachtten de vijanden, die de muren beukten, deze
te beklimmen, liet gelukte zelfs aan een fier Bour
gondiërs in het heetst van het gevecht het vijandig
wapen op den wal te doen planten. Plotseling vloog
Johanna met een hakbijl op den man toe en deed
hem naar beneden tuimelen. Het vaandel bracht
zij zegepralend bij haar gezellinnen.
Toen er tenslotte nog hulp kwam opdagen, moest
Karei met zijn leger zich terugtrekken; hij had een
vierde van zijn mannen verloren. Door de redding
var» Beauvais was nu ook de stad Parijs van den
ondergang bevrijd, waardoor natuurlijk het dappere
voorbeeld van deze eenvoudige lieden de grootste
bewondering in Parijs afdwong. Daar de redding dei-
stad volgens de meening dier dagen voornamelijk
was toe te schrijven aan de patronesse van Beau
vais, bepaalde Lodewijk XI, dat op dei, 14en October
een plechtige processie ter eere van de heilige zou
worden gehouden, welke rond de wallen van de stad
zou trekken, waarbij dan de vrouwen den voorrang
moesten hebben. Bovendien stond hij aan de vrou
wen toe, als uitzondering op de toen bestaande ver
ordeningen omtrent het dragen van voorwerpen van
weelde, om zoowel op den dag van haar huwelijk als
bij andere gelegenheden, wanneer zij zulks verko
zen, haar eigen keus cn keur halssnoer, juweelen en
kleederen te dragen. De stad en burgerij kregen nog
talrijke andere privilegiën, terwijl Johanna en haar
echtgenoot van belastingen werden ontslagen. In
den aanhef van den. brief, waarin deze gunsten wor
den toegestaan, wordt melding gemaakt van de hel
dendaden van de geprivilegieerde. Om de overwin
ning nog feestelijker te gedenken, besloten de inwo-
ders van Beauvais den 27en Juni een nieuwe proces
sie in te voeren, welke plechtigheid bleef bestaan tot
aan de Fransche revolutie. Zij werd vanaf dien tijd
verboden tot in 1800, toen Napoleon haar bij decreet
herstelde.
Op het stadhuis van Beauvais bewaart men thans
nog het door Johanna indertijd veroverde vaandel
als een roemrijk teeken van haar vrouwelijken
moed.
Het avondje nit.
Vóórdat hy getrouwd was:
Taxi
Twee loge-plaatsen
Bonbons
2 Porties ijs
Taxi
Totaal
en na het huwelijk:
Tram
Bioscoop
1 Pils
Tram
f 18.—
f 0.20
f 1.20
t 0.20
f 0.20
f 1.80
RIDENDO DICERE VERUM!
Waar gij de rauwe waarheid biedt;
Zoo doet het schertzend,
Want... dan kwetst ge niet!
Aan alle lieve lezers van de Schager Tandenknarser,
die nog aan Sinterklaas gelooven!
Och, och, dat is me weer een kladdige week geweest
van groote emoties. Als dat zoo door mag gaan. behoe
ven de tot den dood getrouwe nasnuffelaars van de
Grootgortbuikenburger gijntjeskroniek niet bang te zijn
voor opheffing wegens gebrek aan actief. Om te be
ginnen is het me een waar feest u te kunnen mededee-
len, dat ma belle Trui haar a-page kop heeft doen sta-
biliseeren door het aanbrengen van een Purmarender
haargolf. De goeie ouwe Janus de Louije. sinds 'n halve
eeuw de coiffeur en barbier van do Grootgortbuikenbur
ger diaconie en speciaal belast met de verzorging van
de pruiken en baarden der gemeenteraadsleden van Bui
tendijk, heeft dit kunstwerk met behulp van buigtan
gen en geelectriceerd prikkeldraad op waarlijk schitte
rende wijze tot stand gebracht. Drie volle uren heeft
Trui in den Sing-Sing op den electrischen stoel gezeten!
Als je die marteling moet aanschouwen, dan dringt het
eerst tot je door, welk een bewonderingswaardige kracht
de vrouw bezit om het lijden te verduren en moet je je
verheugen over de wijsheid der natuur, dat je nooit
geen mannen op alle middagen zie loopen, want waarlijk
de lucht zou verscheurd worden door hun gehuil en hun
jammerklachten, als het uur der beproeving gekomen
zou zijn, zooals de bijbel zegt. Maar nu is Gode zij lof
en dank, het groote leed weer voorbij gesukkeld en is
Trui op de fiets gesprongen om haar fijn gepurmerende
sjansstest te laten bewonderen door vrienden en gebu-
ren. Heeft me nu dat ouwe knotje meegenomen de mat-
teklopper, in 'n schoone stofdoek gewikkeld!
Ik daoht natuurlijk in mijn opgespoten groene on
schuld, dat ze uit den tijd was geraakt en roep: He
Trui, weet je niet dat je de matteklopperSnauwt
ze: Och suffert, hou toch je stomme boerekop, dat is
me tennisraket. Je weet toch zeker, wel, versteende
muilezel, dat het tot de „bon ton" behoort om lid van
een tennisclub te zijn? En als jij nou wat meer dividend
uit je hersensklodder had weten te kloppen, dan was je
nou geen saisoenventer met korte turf, versche bokkem.
bananen, ijsco en rooie kool, onder het motto „Variatio
delectat" geweest en had ik meer kans gehad, ingedeeld
te worden bij de meer gesitueerde Grootgortbuikenbur
ger gortaristocratie en behoefde ik die komedie met die
gecamoufleerde mattenklopper niet op te voeren, want
tennissen is nou de modesport geworden van levenslus
tige Grootgortbuikenburgers van beiderlei sexe tus
schen de 12 en 80.
Het maakt niet uit welke godsdienstige of politie
ke of richtinglooze richting je ben toegedaan. De geloofs
artikelen van het tennisspelletje zijn overal gelijk en
het doel is bij de meesten hetzelfde: O, moeder, die man.
die man, die man!
Alle duidelijk kenbare en geregistreerde vaatjes zuur
bier van Grootgortbuikenburg. die al jaren lang het be
kende vetteschapenweidje hebben afgegraasd en aan de
kpurpeo op het bleekveld van de diaconie stonden te
wachten op de dingen die nooit komen wilden, hebben
nu weer nieuwe hoop gekregen en zich gepraepareerd
met Sloans linement voor de rimmetiek, Kruschen Salts
voor de slanke lijn, de Puncktroller voor gortbuik-re-
^ductle, Nujo! voor gestadige stoelgang en Kings peper
munt voor overtollige gassen, om aldus tot nieuw le
ven gewekt, het laatste offensief op een nog onvoldoend
versterkt mannenhart, te openen. Het lukte niet met
gimmen, schaatsen of dans. het tennisveld is nu haar
laatste kans. En is ook die laatste kans vervlogen, dan
gaan ze door met uit te droogen.
Ja, geëerde parochianen, het leven is inderdaad geen
permanent lolletje. Zoo ben je gezond en zoo moet je
de W.C. bezoeken.
Protesteeren helpt toch niks!
Weet u wat ouwe Papa Cats. geen* slappe Cats, maar
Japie Cats zoo snedig zegt:
't Is met 't leven alzoo gesteld
Als met een ruijm en open velt.
De Uoeije pluct er voetsaem grss,
De bije honig ende was.
de kickvorsch vint er jeugdigh lis
De oijevacr een hagedis.
De seug die wroet er wortels uijt,
Dc mensch die leest er heijlsaem kruijt
De spin die suijgt er haer fenijn,
Het aes ls naer de monden sijn.
Met uw goedvinden, geachte luisterkakketoes zullen
wij nu dit onderwerp vaarwel zeggen en 'n andere pie
per aan de vurk prikken. Het doet mij dan oprecht ge
noegen en ik ben er tot in het merg mijner magere bot
ten van overtuigd dat gij ten volle ln mijn vreugd zult
deelen, dat naar ik heb vernomen, in de villa van den
naar lager belastingspheeren vertrokken oud-president
van de Rechtbank, zal worden gevestigd het kantoor
van do Zuiderzeewerken.
Niet dat ik nou zoo reusachtig hoog loop met die
droogpomperij, maar als er nou toch 'n flietertje van al
die miljoenen bezijden valt, dan gun ik, als overtuigd
Grootgortbuikenburger dat voordeeltje het eerst aan
mijn woon- en geboortebedstee, ziet u? Geen bokkem
zoo magher of zoo kwaet, als er niet wat vet uyt-
braet, niet waar, stos gosers? Maar waar het met die
onbedwingbare droogleggerij heen moet, kan ik me cp
de wereld van O.L.H. geen denkbeeld van vormen?
Zouden ze nou heusch die kisten met spijkers niet
ergens anders beter aan kunnen besteden? Waar blijkt
eigenlijk gezegd nu uit de dringende behoefte aan land,
als de spinazie naar de vullesbelt gereden en 'n wagpn
bloemkool de nominale waarde van 5 cent vertegen
woordigt? Hebben de heeren, die nu met zooveel ijver
in onze millioenen rondploeteren en ons al bij voorbaat
blij maken met het goud uit schuim gewonnen, nu al
met zekerheid vastgesteld, dat het ons niet zal vergaan
als die gepensionneerde keukenmeid, die uit een
loterij een olifant had gewonnen? Ze kon 'm niet lo-
geeren, ze kon 'm niet slachten, ze kon 'm niet braden
en geen mensch wilde 'm voor niks nog niet hebben!
Als straks alles droog ligt en het bouwland kan
worden opgeleverd, dan weet ik nog niet, waar de lief-
hebebrs vandaan moeten komen, bereid om duizenden
guldens voor één hectare te besteden, zonder de zeker
heid dat er 'n knap stuk brood kan overschieten!
Ik vraag maar. zijn die droogleggers er nu eerlijk van
overtuigd, dat de voordeelen door de nadeelen over
troffen worden? Niet allemaal tegelijk je vinger op
steken. Een voor één, assieblieft.
Hebben ze zich voldoende rekenschap gegeven, dat
we heel wat bronnen van bestaande inkomsten zullen
moeten missen voor winsten, die eigenlijk gezegd, nog
in de lucht zwabberen? Het zal wel zoo goed als vast
staan, dat de vangst van Zuiderzeeharing, bot, paling,
garnalen, ansjovis, spiering en zijenet-schol radicaal
naar den bliksem zal marcheeren. En afgescheiden van
het feit, dat men zal verstoken blijven van al dat goed
en gezond volksvoedsel, want geen enkele van deze
vischsoorten kan de Noordzee opleveren, omdat de sa
menstelling van het zeewater zooveel verschilt, zullen
toch zeker al die van hun broodwinning beroofde
menschen aan 'n ander menschwaardig bestaan gehol
pen moeten worden. Krijgen de visschers die peperdure
hectaren bouwland, dat goud uit schuim gepuurd, zoo
maar voor Lou snetjol? Dat wordt dan 'n goeie spe
culatie! Die rekening klopt wel, denk ik. Bovendien,
zijn de menschen kapabel om van spieringmeppers zoo
ineens maar tot vakkundige landbouwers omgetóoverd
te worden? En wat zal Opperkafferstein 'n reuze-attrac
ties missen, als die beroemde Zuiderzee, met al haar
schilderachtige en folkloristische kustplaatsjes en. eiland
jes. ie verbrokkeld tot 'n paar meertjes, plassen, platte
polders en boomlooze bouwakkers? Wie zal nog naar
de Volendammers en Markers omkijken, als ze niet an
ders meer doen dan eendenbroeien en bieten rooien?
Het nationale costuum zal dan ook wel heel gauw ver
vangen worden door Lowie Davids' confectiepakkie en
zullen de meiden van Volendam, Marken en Urk het
ook wel vertikken om nog langer met zeven baaien
rokken en 'n floddermuts rond te loopen als het geen
cent de makke meer in hun diezak brengt! O!
En de Amerikanen. Engelschen en andere toeristen
kunnen dan volstaan met bij de Hembrug op den
spoordijk te gaan staan en den IJpolder in te linken,
want 'n ander bjoetifoel salt zullen ze in Volendam dan
óók niet in hun schelvisch-oogen krijgen.
En wie heeft er nu nooit gehoord, dat al die vreemde
scharminkels naar ons land komen om den IJpolder of
de Haarlemmermeer te bewonderen of te Tutjehorn en
Kalverdijk hun zomervacantlc door te brengen met riet-
scheeren of baggerbeugelen!
Het beroemde Hotel Spaander is misschien wel 'n
geschikt perceel voor veilingsgebouw. Het gaat nog al
flink met land- en tuinbouw, 'n boerewagen beste bloe-
metjcskool voor 5 spie! Jonge, jonge, wat zal die uit
gedroogde Zuiderzee ons er weer schitterend bovenop
helden! Met steun van 't Buitenland, dat ons nu al
begint te pesten met verscherpte protectie-maatregelcn
tegen den invoer van onze producten. Ha. ha. 't is om
je 'n kriek als 'n wolkenkrabber te lachen, als het niet
zoo Traurlg was.
Nee. ik vind. ze hadden met die poepelarij nog maar
*n slordige 50 jaar moeten wachten Ze zitten ons na
verloop van 12 jaar nog altijd uit te melken vanwege
die vervloekte oorlogsleeningcn-. Ze moeten met de lijm
stok in 't wegcnbelastingpotje hengelen als 'n offerbus-
gannef om de begrooting sluitend tc maken. Waarom
bet een niet af te maken alvorens aan 't andere te
beginnen? Is dat 'n economische politiek van lik me
pet. of niet?
Ja, ik begrijp wel wat er achter schuilt, maar ik zeg
bet vast niet! Als jelui je hersens, geliefde Christenen,
«•ens flink door laat spuiten met kukirol dan weet je
lui 't misschien nog beter dan ik, in stomheid en ar-
moed geboren Grootgortbuikenburger, wiens rosc-satij-
nen-wiegie de vurenhouten draaikreb was.
Maar dit wil ik nog zeggen tot afscheid en besluit,
dat ze eerst maar eens het practisch cn economisch
resultaat van het verworvene uit schuim gepuurde goud
moeten afwachten, alvorens nog meer millioentjea als
- -"Tl te vc~d?n.
Dag zeit
DIRK.