SchagerCourant
BRIEVEN OVER ENGELAND.
HAAR
SPROOKJESPRINS
Radioprogramma
Tweede Blad.
Waar gaan we naar toe met de
zomervacantie.
Apen als film-acteurs.
Abonnementsgelden»
Betaling 2e kwartaal 1930.
vóór 15 Juli a.s.,
Woensdag 2 Juli 1930.
73ste Jaargang. No. 8688
28 Juni 1930.
EIND Juni, en de zomervacantie nadert met
rassche schreden. De tijd, die ieder met ver
langen tegemoet ziet. Een verlangen, dat
niet zelden gepaard gaat met eenige zorg. Zorg voor
den huisvader, die aan extra uitgaven denkt. Groo-
tere zorg nog voor de huismoeder, die zich het hoofd
breekt over zomerjurkjes, die moeten meegenomen
worden, over ondergoed, pantoffels, schoenen, regen
jassen En de koffer is groot en geduldig, maar,
dat weet ze bij ondervinding, altijd precies vijftig
procent te klein. Ja, soms denkt ze wel eens aan
die „ellendige" zomervacantie.
Waar gaan we naar toe? Een nieuwe zorg. Zullen
we lang van te voren bespreken? Stel je voor, dat er
eens iets tusschenbeiden zou komen. Dat beteekent
schadevergoeding betalen, zonder er iets voor te ge
nieten. Dus op het laatste oogenblik uit gaan kij
ken? Maar dan is er misschien niets goeds meer te
krijgen. O, die ellendige zomervacantie 1
Wij besloten eenige weken, of misschien is het al
maanden, geleden, dezen zomer naar Engeland te
gaan. Niet naar Londen, en tevens niet te ver van
Londen. Zóó dichtbij, dat we naar Londen zouden
kunnen gaan zonder groote kosten te maken, zoo
vaak we daartoe verlangen gevoelden. En toch zóó
ver af, dat niets in de omgeving ons aan de groote
stad zou herinneren.
Een eerste advertentie in The Middlesex Ga
zeteter and County Gazette leverde niet veel op.
Niet veel, en toch genoeg. Eén antwoord. Wat ons
werd aangeboden leek heel voldoende, dus schreven
we aan Londensche vrienden om eens voor ons te
gaan kijken. Een enthousiaste beschrijving kwam
per keerende post. En met dezelfde post bericht van
ons eenig adres, dat het van ons afzag. Diepe
verslagenheid daalde neer over ons huisgezin.
Een tweede advertentie, uitvoeriger, wijder van
strekking. Meer succes dan de eerste. Niet één, maar
vier of vijf antwoorden. De hoop herleefde. Zelfs het
pessimistische gedeelte van onze familie zag de reis
al weer tot werkelijkheid worden. En het optimis
tische gedeelte bestelde kaarten.
Maar verschillende adressen beteekent keuze. En
kiezen is een van de moeilijkste dingen op deze we
reld. Vooral, wanneer je op een grooten afstand moet
kiezen, en de dingen, waaruit de keuze gedaan moet
worden, niet te zien kunt krijgen.
Gelukkig spreekt de prijs ook mee. De mooiste aan
bieding was tegelijkertijd de duurste. Ze lokte ons
sterk genoeg aan. Een villatje boven op een heuvel,
met een schitterend uitzicht naar alle kanten, een
grooten tuin, tennisveld, fruit, bloemen We heb
ben er met een zucht van afgezien.
FEUILLETON
door
C. N. W 111 I A M S O N.
Een der meest Interessante romans
uit de bekende Society-ReeksUitgave
Van Holkema en Warendorf, Amster
dam.
34.
Zij had hem in Los Angelos ontmoet. Hij was de gast
van Tony Lambert (den president) van de Club, die
men de „Live Wire Club" had gedoopt. Er waren een
stuk of wat heerlijke opiumnachten geweest. Zij en
Paolo hadden te samen gedroomd en hun droomen ver
geleken. Hij was het geweest, die voor de eerste maal
de naald in haar witten arm had gedreven. Later wilde
hij niet, dat een ander dit deed. En de tweede maal
had hij haar arm gekust. Dat was het begin geweest
van de liefdeshistorie met den Italiaan. En toen hij
later naar New-York was gekomen, had men het zalige
experiment herhaald in de kleine gemeubileerde flat,
die Paolo daar had gehuurd. Dit samen zich bedwel
men had haar liefde voor haar „Italiaanschen jongen"
angstig zoet gemaakt; maar Betty's kennissen hadden
haar gezegd, dat zij er niet goed uitzag en zij zag 't
zelf ook, dat haar oogen een verwilderde uitdrukking
hadden als zij naar cocaïne verlangde. Slechts de angst
om haar sohoonheid te verliezen kon haar afhouden
van haar gruwelijke gewoonte; en in den tijd, dat Miles
wegging op zijn jacht, had zij bijna opgehouden om
naar het „goedje" te verlangen.
Zij had toen alles om haar gelukkig te maken en
bedroefd weinig om over te tobben. Als al iets haar
hinderde, dan was het de overdreven voorzichtigheid
van Paolo. Na de scène met haar man, had Salvano zich
wat achteraf gehouden. Zelfs toen Betty hem schreef,
dat de kwestie vriendschappelijk was opgelost, kwam
hij haar nog maar zelden opzoeken en noodigde haar
uit om bij hem te komen. Hij legde haar uit, dat het
gevaarlijk was voor haar; natuurlijk had hij gelijk,
maar als hij meer Initiatief had gehad, dan zou hij
gezorgd hebben, dat zij elkaar hier of daar meer kon
den zien.
Inplaats daarvan hij zei, dat hij het deed om de
menschen og een dwaalspoor te brengen), liet hU zich
Een tweede aanbieding kwam uit een plaats, die
we kenden, en ver van mooi vonden. Druk, nauwe
straten, fabrieken. Omgeving overigens niet kwaad,
een aardig riviertje onder anderen. Maar toch ook
weggelegd.
De derde brief was verreweg de beste, in elk geval
voor onze beurs. Nu niet gewacht, direct geschreven.
Maar geen Engelsche kennissen in moeien, 't Mocht
weer eens afspringen, evenals de vorige maal.
Drie brieven ontvingen we als antwoord op de brie
ven, <jie wij zonden. In den eersten was alles in
orde. Het huis werd beschreven, de tuin, dc omge
ving. We zagen er ons in onze verbèelding al zitten.
De tweede was een bevestiging van nummer een.
We waren nu al vrienden geworden bijna. Ik zou
haast zeggen, dat we elkaar zoowat bij den voor
naam gingen noemen. In elk gfeval waren onze gevoe
lens voor onze aanstaande kostjuffrouw van den
meest vriendschappelijken aard. En wij venvacht-
ten van haar gevoelens tegenover ons het beste.
Tot de derde brief kwam. De brief, waarin zij ons
afschreef. Aarzelend, en met verontschuldigingen,
wel is waar, maar toch afschreef. Zij kon, evenals
onze eerste mislukte kostjuffrouw, gasten krijgen, die
veel langer bleven, dan wij van .plan waren. Niet
enkele weken, maar eenige maanden. En dat af
schrijven konden we dus met fatsoen nog niet eens
goed kwalijk nemen ook. Dat was eigenlijk nog het
ergste. Maar ondertusschen daalden onze verwach
tingen beneden het nulpunt
Het is waar, dat er nog één. brief overbleef. Wij
hadden dien van het begin af terzijde gelegd. Hij
was uit Londen geschreven. „Morgen", zoo schreef de
dame, van wie hij afkomstig was, „verhuizen wij
naar onze nieuwe woning in Ghesham". Nu ligt
Chesiham niet precies naast Londen. Minstens veer
tig kilometer er vandaan. Dat was wol geen beslist
overwegend bezwaar, maar de brief was zeer onduide
lijk gesteld, vertelde niets van het huis, en was vaag
omtrent den prijs. In elk geval, wij lieten Ghesham
voorloopig varen.
Nu moet men weten,, dat de geheele streek, «.ie
wij voor ons zomerverblijf hadden uitgekozen, met
Londen verbonden wordt door de Metropolitan Rail-
way Company. Deze maatschappij geeft keurige dub
beltjes boekjes uit, Metro-Land geheeten, waarin
door middel van photo's en beschrijvingen het pu
bliek wordt opgewekt vooral de plaatsen te bezoeken,
die aan de lijnen van de Metropolitan liggen.
Reeds bij een vorige gelegenheid had ik het genoe
gen gehad op te merken, hoe bijzonder voorkomend
deze Metropolitan Railway Company is. Dat was,
toen ik photo's noodig had voor een boekje, dat ik
bezig was te schrijven. De correspondentie, die wij
toen gevoerd hadden, deed mij thans het besluit ne
men, mij tot de Metropolitan te wenden, met de
vraag, of zij misschien adressen van pensions konden
verschaffx. Zoo heel vreemd, als het verzoek mis
schien op het eerste gezicht lijkt, was het niet, want
ook in de boekjes Metro-Land komen eenige adres
sen van pensions voor, die voor ons evenwel niet ge
schikt waren geweest.
Het antwoord was zelfs nog boven verwachting
voorkomend. „Wij hebben de stationschefs langs de
lijn aangeschreven met het verzoek om inlichtingen
en zullen U op de hoogte stellen, zoodra zij ons be
richt hebben gezonden".
Zouden Hollandsche Spoorwegmaatschappijen ooit
iets van dien aard doen? Ik betwijfel het.
Tot mijn spijt moet ik zeggen, dat de stationschefs
niet zoo voortvarend bleken te zijn, als de directie
van hun lijn. Zij vergenoegden zich met het opge
ven van hotels. Dat was natuurlijk niet onze bedoe
ling geweest.
Ten slotte was voor ons dus niets anders dan
Ghesham overgebleven. Gelukkig, kan ik nu wel zeg
gen. Onze brief aan de pas verhuisde dame werd be
antwoord met een zeer uitvoerig schrijven, niet min
der dan acht bladzijden, dat aan duidelijkheid thans
niets te wenschen overliet. Een beschrijving van het
huis tot in bijzonderheden, met een teckenig er bij.
Een dienstregeling van de bus, die Chesham met
Londen verbindt. Een mededeeling over Hollandsche
meer en meer samen zien met de Calahans. Betty
haatte die camouflage en zij voelde zich ellendig als
haar liefste vriendinnen zeiden, dat er zeker „iets was"
tussöhen Rose en Salvano.
In het begin scheen het, dat Sam Callahan even In
genomen was als zijn dochter met de attenties, die
Salvano haar bewees.. Maar er werd ln New-York
kwaad gesproken over Salvano. Het was al begonnen
in Los Angelos en het was van bizonder onaangenamen
aard. Toen werd er gepraat 'over zijn flirtatlon met
Betty; en Callahan was ouderwetsch genoeg, ondanks
zijn begeerte om in aanmerking te komen, om het niet
geschikt te vinden, dat de aanbidders van zijn dochter
hevig het hof maakten aan een getrouwde vrouw. Betty
kon het niet helpen, maar soms dacht zij. dat Paolo
haar links liet liggen ten einde aan den ouden Callahan
te behagen en dat dat wel eens kon beduiden, dat l'.y
ernstig dacht over Rose.
Na Miles' vertrek bracht Betty een paar heerlijke
weken door. Niet dat zij Paolo zooveel zag. maar als
zij hem ontmoette, dan was hij allerbeminnelijkst, juist
zooals hij was geweest in de eerste dagen van hun
fielde. Eens op een avond echter was het een slag voor
haar, toen hij vróeg: ..Welke vergoeding zal je man je
geven?" Maar. ach, dat was zoo door en door Itali-
aansch! „Die „Latijnen" vroegen nu eenmaal zulke din
gen als Iets heel gewoons en Paolo was naar Amerika
gekomen om een rijke vrouw te zoeken. Hij was ver
plicht geweest het te doen, want zijn vader, de oude
Duc d'Almara kon zijn zoon slechts paleizen en land
nalaten.
Na die gelukkige weken volgden leege dagen. Paolo
schreef, dat hij ziek was; dat hij niet uit kon gaan,
zelfs niet om zijn liefste te zien en dat zij ook niet
bij hem moest komen. Toen bleef een briefje
van Betty onbeantwoord en de knecht aan de telefoon
was niet mededeelzaam, zoodat ten laatste door haar
angst niet denkend aan de gevolgen mevrouw She-
ridan op een avond naar Paolo's appartement ging.
Niemand antwoordde op haar bellen. Zij snelde, zonder
op de lift te wachten, de drie verdiepingen hooge mar
meren trap af en vroeg den conciërge beneden in de
hall, of de Prins ziek was. De man keek verwonderd.
De Prins was gezond, zei hij, voor zoover als hij wist,
maar hij was weg al een dag of wat was hij weg.
hij wist niet waarheen.
Een voorgevoel van iets naars maakte Betty ziek. Zij
had niet durven komen ln haar eigen auto. maar had
een taxi genomen. Zij reed naar huis. niet in staat tot
nadenken. En op het tafeltje in haar hall. vond .zij twee
brieven aan haar adres uit het buitenland. Maar geen
der twee enveloppen was door Paolo geschreven. Een
der beide herkende zij voor het uiterst onbelangrijke
handschrift van juffrouw Caroline Sheridan, die haar
aangetrouwde nicht zoo pu en dan verveelde met haar
kennissen, die onze pensionhoudster in Londen had
gehad, en bij wie wij desgewenscht inlichtingen zou
den kunnen inwinnen. De verzekering, dat ze op twee
manieren het eten kon klaar maken, op zijn Engelsch
en op zijn Fransch. En tal van inlichtingen meer.
Onnoodig te zeggen, dat wij geen oogenblik ge
aarzeld hebben. Het eenige, waar we nu nog bang
voor waren, was, dat ook deze dame ons plotseling
weer af zou zeggen. Maar dat is gelukkig niet ge
beurd. Alles is dus thans geregeld. Over drie en een
halve week hopen we onze reis te ondernemen.
Ghesham ligt in een prachtige streek, midden in
een heuvelland in het graafschap Buckinghamshire.
De Chiltern Ilills is de naam van dit heuvelland. Ik
hoop en verwacht er binnen kort veel over mee te
deelen. Achter onze woning ligt een boerderij van
2000 acres, zooals onzo pensionhoudster schrijft. Aan
gezien een acre ruim 4000 vierkante meters is, lijkt
dat een flinke boerderij te zijn. Wij mogen thee drin
ken in den kersenboomgaard. De toekomst is op het
oogenblik weer hoopvol.
Op den „apen-farm" in Californië. Toon
beelden van groote schranderheid.
In de Juni-afl. van Onze Aarde treffen wij al heel
curieuze mededeelingen aan over een „apen-farm" in
Californië, bij Los Angelos, waar de apen worden afge
richt als iflmacteurs.
Op den dag van de opening bestond de kolonie uit meer
dan 200 vierhandige leden van velerlei soort en uiteen
loopenden leeftijd, doch hoofdzakelijk tengevolge van
den verkoop is dit aantal op 't oogenblik tot 126 geslon
ken. Zooals te vermoeden was heeft men met de toonee!-
opleiding der anthropomorphe-apen, en wel in 't bij
zonder met die der reusachtige Gorilla's (Gorilla gina)
en de kleinere Chimpansé's (Pithecus troglodytes), bei
de soorten uit tropisch Afrika benevens die der
Orang oetans (Pithecus satyrus) van Borneo en Su-
matra, verreweg het meeste succes te boeken. Vooral
de intelligente Chimpansé's leggen in dit opzicht menige
verrassende proeve van bekwaamheid af, volledigheids
halve dient echter vermeld, dat zij op het gebied van
kattekwaad bedenken en uithalen eveneens hun mak
kers van de andere soort de baas zijn. Zoo ln er bij voor
beeld de ongeveer zesjarige „Roughncck", een waar toon
beeld van schranderheid en gewoonlijk „zoo zacht als
een lammetje", doch, zoodra deze sinjeur de kans schoon
ziet, is hij steeds met graagte bereid, zijn mede-kolonis-
tenten of den oppasser de een of anderé poets te bak
ken! Zijn meest geliefd speelgoed bestaat in een mie
reneter, welke hij aan een touwtje met zich meevoert.
Ontwikkelt de gespierde Chimpansé, die reeds in ver
scheidene rollen voor de film optrad, zijn volle kracht,
dan .behoeft hij gewis niet voor twee volwassen mannen
.onder te doen.
Buitengewoon vermakelijk is de zoogenaamde „Five
o'clock tea", waaraan behalve „Jiggs" en „Roughneck"
twee, eveneens keurig aajigekleede sehoonen: „Betty" en
„Nelly" deelnemen. Aan een lange tafel gezeten, geniet
het kluchtige viertal van een kopje van den geurigen
drank en de daarbij op bordjes geserveerde bananen; ze
gedragen zich zooals het welopgevoeden heeren en da
mes betaamt en bedienen zich waarlijk keurig van vork
en mes, ten minste... zoolang het gestrenge oog van
den oppasser op hen gericht is!
Deze „Nellie" en „Betty" resp. 6 en 4 jaar oud. be-
hooren tot de aardigste apen van de farm en bezitten
beide haar speciale eigenschappen en eigenaardigheden.
De eerste verstaat bij voorbeeld meesterlijk de kunst
van het rijden op rolschaatsen en tracht, wanneer zc
toevallig een kind zich op deze wijze %iet vermaken, het
zoo mogelijk de schaatsen af te pakken. Betty doet al
haar best, haar vriendin bij het beoefenen dezer sport,
gezeten op haar sierlijk driewielertje, in snelheid de
loef af te steken. In een groote kooi, speciaal voor
dit doel ingericht, leeren zij koorddansen. Nellie, met
haar wijde broek, witte trui en prachtige hoed met roode
veeren, heeft 't in deze kunst het verst gebracht: ze kan
zeer snel voor- en achteruit loopen langs het slappe
koord, zelfs wanneer ze geblinddoekt is. Betty is echter
een kleine grappenmaakster en heeft niet minder dan
1% jaar noodig gehad, om zich de vereischte equili-
bristische kundigheden eigen te maken! Zij voelt zich
stellig beter thuis op den beganen grond, danst daar
den „black-bottom" als de beste en kan uitstekend
Charlie Chaplin imiteeren. De belde vriendinnen worden
al meer dan twee jaar achtereen oplettend verzorgd
door een aardig negertje, dat in 't begin zelfs bij haar in
de kooi sliep.
epistels, ofschoon zij elkander nooit hadden gezien. Het
handschrift van den tweeden brief was haar onbekend.
HOOFDSTUK XXXIL
Betty sleepte zich naar haar boudoir met de brieven
in haar hand. Nu zij niet van Paolo waren, konden ze
haar niets schelen. Mechanisch opende zij den brief
van juffrouw Caroline Sheridan.
Juffrouw Sheridan had een villa te Menton en de Sil-
verwood zou wel de een of andere Middellandsche zee
haven zijn binnengeloopen, voor deze brief was gepost.
De oude preutsche Caroline had hem waarschijnlijk ge
zien of misschien iets gehoord, dat haar had geshok-
keerd terwijl anderen er pret om zouden hebben.
Terwijl Betty's oogen de dicht in elkaar gekrabbelde
regels volgden van den brief, geschreven op den dag
van Sheridans aankomst te Monte Carlo .trok haar mond
zich samen tot een sarcastischen glimlach. „Juliet Di-
vine al te aantrekkelijk van voorkomen..." inderdaad!
„Zeer zedig van manieren... Ha, ha,... „Miles haar rid
derlijk behandelend, volgens juffrouw Harkness..." Wat
een mop! Die vrome, bemoeizieke oude vrijsters waren
al te grappig!
Betty had juffrouw Sheridan nooit gezien, maar Mi
les had een beschrijving gegeven van zyn tante
vriendelijk, maar toch een beetje spottend en ter
wijl zij den brief las, maakte zij zich ,een voorstelling van
de verwelkte oude vrijster, die dacht, dat zij slechts te
wenken had, opdat de berouwvolle en verlaten echtge-
noote van het andere einde der wereld zou komen om
haar man op te eischen, nederig en smeekend. Het was
te mal, dat Miles Sheridan, tenzij tot het uiterste gedre
ven, iemand zou huwen als Juliet Dlvine. Waarlijk, iedere
nieuwe paragraaf van Caroiine's brief was nog zwaar
der dan de vorige. Maar, nadat zij den brief tot het
eind had uitgelezen, was Betty eerder geërgerd dan
vermaakt
De toespeling op Juliet Divine's jeugd was vooral ver
velend. „Het meisje is veel jonger dan jij, lieve Betty",
schreef juffrouw Sheridan nadrukkelijk. „En zij is een
gevaarlijke rivale, zelfs voor het mooiste meisje ter
wereld. En jij. die al jaren getrouwd bent, zult beter we
ten dan ik, hoe mannen nu eenmaal zijn!"
„Oude zeur!" dacht Betty. „Laat zij zich met haar
eigen zaken bemoeien in plaats van zich zooveel moeite
te geven. Wat een kat, om me te schrijven, dat Juliet
Divine zooveel jonger en mooier is dan ik ben. Het is
niets dan oude vrijsternijdigheid! Ik heb al jaren lang
over die Miljoen Dollar Pop hooren spreken! Zij moet
minstens zoo oud zijn ais ik, als zij al niet ouder is. Op
het tooneel ziet zij er buitengewoon goed uit, dat is zoo!
Ik herinner my, dat zij mij werd aangewezen, toen zij
mannequin was in de een of andere operette het Is
al zoo lang geleden, dat ik niet weet, waarin het was.
Aan onze lezers buiten Schagen doen wij het ver.
zoek het abonnementsgeld der Schager Courant over
het tweede kwartaal 1930, ten bedrage van f 1.80
(voor courant met Zondagsblad 12.53).
aan ons Bnreau te betalen, óf over te maken per
postwissel óf over te laten schrijven op onze post*
rekening No. 23330.
Na genoemden datum wordt beschikt met f 0.14
verhooging. Toezending Is dus voordeelig!
Voor alle abonné's die gewoon zijn het couranten-
geld aan onze Agenten (de plaatselijke kantoorhon*
ders) te betalen, geldt dit verzoek niet.
Zij, die bij ons op De Prins, Het Nieuwe Mode
blad, Gracieuse, enz. zijn geabonneerd, kunnen even
eens het daarvoor verschuldigde abonnementsgeld
2e kwartaal 1930, op dezelfde wijze toezenden.
Voor De Prins is het bedrag f2.33
Voor Het Nieuwe Modeblad f 1-25
Voor Gracieuse f 2.15
Voor Panorama f2.60
Voor Het Leven f 2.50
DE ADMINISTRATIE.
DONDERDAG S JULI 1!)80.
Hilversum (1875 M.)
A.V.R.O.
8.000.45 Gramofoonmuziek, 10.0010.15 Morgenwijding,
10.3012.00 Concert door de Haarlemsche Orkestvereni
ging o.l.v. Ed. van Beinum, 12.002.00 Tijdsein en Mid-
dagmuziek door het AVRO-Kwintet, 2.003.10 Gramo
foonmuziek, 3.103.30 Causerie door J. B. Sprenger:
„Het gevaar van ijsbergen in de Trans-atlantlsche rou
tes"; 3.304.00 Piano-recital door Henriette Bosmans;
4.004.30 Een halfuurtje voor de zieken, 4.305.30 Dl-
nermuziek door Dick Groeneveld en zijn orkest in cafó
„Moderne", Heiligeweg, Amsterdam; 5.306.45 Concert
door het Rembrandt-Theater-Orkest o.l.v. Davld Har-
togs; 6.00 Tijdsein, 6.457.15 Optreden van het Accor
deon-Trio „The Arjanis", 7.157.45 Radio-Volks-Univer-
slteit. Spreker: Dr. J. D. Bierens de Haan: „Mensch
en natuur"; 8.00 Tijdsein, 8.01 Aansluiting van het Con
certgebouw te Amsterdam. Eerste gedeelte van het
Volksconcert door het Concertgebouw-Orkest; 9.009.30
Voordracht door Cor Hermus; 9.3011.00 Concert door
het Omroep-Orkest o.l.v. Nico Treep; 10.00 Persberichten
Vaz Dias; 11.0012.00 Gramofoonmuziek.
Hulzen (1071 M., van 12.00—6.00: 298 M.)
K.R.O.
8.159.30 PlatenconcerL
N.C.R.V.
10.00—10.30 Tijdsein en Zang door het Dameskoortje
der Korte Ziekendiensten, 10.30-11.00 Korte Ziekendienst.
K.R.O.
11.3012.00 Godsdienstig halfuurtje, 12.0012.15 Tijdsein
en Politieberichten, 12.15—2.00 Nieuwste gramofoonpla-
ten.
N.C.R.V.
2.002.45 Tijdsein en gramofoonplaten, 2.453.45 Cursus
Fraaie Handwerken. 4.005.00 Ziekenuurtje,, 5.006.00
Gramofoonplaten, 6.006.30 Eerste gedeelte van het Or
gelconcert te geven door den heer S. P. Visser te Hille-
gom, 6.306.40 Koersen Vaz Dias, 6.407.10 Vervolg
orgelconcert, 7.107.30 Gramofoonplaten, 7.308.00
Spreker: de heer J. B. Roelofsen, Chef Afd. Techn.
Dienst Brandweer te Delft. Onderwerp: „Beveiliging
tegen brandgevaar en het blusschen van brand in oude
historische gebouwen".
8.00 Tijdsein, 8.0111.00 Concert door het K.R.O.-Orkest,
pl.m. 9.30 Persberichten Vaz Dias, 11.0012.00 Platen-
concert, 12.00 Sluiting.
Ik veronderstel, dat zij zonder al haar verf en kunstjes
op niets zal lijken! .Maar die oude tooverheks is zoo'n
verdraaide malloot!"
Het beteekende niets om acht en twintig te zijn. Als
zij zich gezond voelde, zag zij eruit als een meisje. Juist
nu zij sprong op om zichzelf te bekijken ln een
„psyche" in een zilveren omlijsting zag zij er niet op
haar voordeeligst uit. Het was te wreed van Paolo om
haar zoo te plagen! Maar het was dwaas om zich druk
over te maken! Italianen waren nu eenmaal zoo! Wreed
als mooie panters met zijigen huid. ,Je moest geduld
met hen hebben. En die panterwreedheid was een deel
van hun charme. Zij wisten het, die mooie mannen,
zooals Paolo er een was! Zij deden het om je vast te
houden. Zij waren bedorven en temperamentvol. Je kon
er niet op aan, wat zij het volgende oogenblik zouden
doen. Maar verliefd konden zij zijn en een ander ver
liefd maken! Paolo zou binnen een dag of wat sohrij-
ven of telefoneeren of een telegram zenden. Hij zou
zeggen (hij had het al meer gedaan), dat hij een zijner
„zwarte stemmingen" had gehad en dat hij alleen weg
had moeten gaan uit New York om er overheen te ko
men. Dat was al meer voorgevallen en hot kon beteoke-
nen, dat hij dan cocaine nam, ofschoon hij haar in den
laatsten tijd verzekerd had in het Amerikaansche
„slang" dat hij zich had eigen gemaakt, dat hij er de
„dope" (bedwelmende middelen) aan had gegeven." In
alle geval zou hij haar vragen om bij hem te komen, waar
hij dan ook was, en hem te helpen „er overheen te ko
men". Eens had hij dat reeds gedaan. Het was een ver
rukkelijke ondervinding geweest voor haar. Het vroo-
lijkte haar op, toen zij het zich herinnerde en dacht aen
Paolo's liefde voor haar, die zij toen in zijn oogen had
gelezf^r Wondermooie oogen! En zijn wenkbrauwen en
oogha Te mooi voor een man voor lederen ande
ren man.
Betty wierp weer een blik in den spiegel op zichzelf.
Het denken aan Paolo, zooals hij eens was en zeker
weer zou zijn. had haar opgevroolijkt. Zij zag er aardig
uit. Zij was jong. zoo zei zij tot zichzelf.
De brief van juffrouw Sheridan lag op den grond, waar
de lezeres hem had neergegooid. Betty bukte om de
twee dunne velletjes postpapier op te rapen, var. plan
om ze in het houtvuur te werpen, dat mot feilen gloed
in den haard brandde, om dan toe te kijken hoe zo ver
brandden om ze dan te vergeten. Naast de twee losra
vellen en het opengescheurde omslag lag nog een an
dere, ongeopende enveloppe. Betty herinnerde het zich.
Ze wa3 waarschijnlijk van haar schoot gevallen, toen
zij waji opgestaan om naar den spiegel te loopen. Het
handschrift leek van een man; en de postzegel, nu zij
dien nauwkeurig bekeek, stelde het hoofd van den Vorst
van Monaco vo .ro
Wordt vervolgd.
