Raad Sint Pancras.
Hit Buster Keaton's
leven.
In Frisco's Chineezenwijk
Uit de Filmwereld
De man met het bevroren gezicht,
die nooit lacht, tenminsteniet
op de film.
Zeven en dertig jaar geleden trad in een klein West-
Ameriknansch stadje een variété-gezelschap op. Een
van de nummers van het programma was: „The two
Keatons", doch het werd plotseling van het program
ma afgevoerd en de monschen moesten het zonder
acrobatep-duo stellen. Korten tijd daarna waren er
drie Keaton's: twee groote en een baby. Deze baby
was de thans beroemde „man met liet stalen snuit".
Buster Keaton en als een van de merkwaardige fei
ten van zijn geboorte is bekend, dat zijn vader en
moeder zoo arm waren, dat zij alle kosten, dio de
nieuwe wereldburger met zich bracht niet konden
betalen. Papa Keaton trad toen eenige dagen op als
straatacrobaat, vlak voor een kerk en toen hij drie
dagen op deze wijze wat geld verdiend had, werd
in diezelfde kerk Buster Keaton ten doop gehouden.
Bij deze eerste voorstelliing van Buster aan het
publipk, bleek, dat de baby heelemaal geen Buster
heette, maar gewoon Joe, net als z'n vader en toen
Joc Jr. zijn eerste wankele schreden op dit onder-
maansche gezet had, werd besloten, dat hij zoo spoe
dig mogelijk tot acrobaat opgeleid zou worden. Een
paar jaar later heette het nummer dan ook: „The
three Keatons" en de bescheiden rol van de derde, die
aanvankelijk bestond in het aangeven van allerlei
dingen, werd belangrijker, naarmate hij groeide. Zijn
vader leerde hem op alle manieren te kunnen vallen
zonder zich pijn te doen en de kleine Joe bleek vele
talenten in die richting te bezitten. Hij viel 7.00 vir
tuoos, dat de beroemde acrobaat Houdini, hem zien
de, riep: „What a buster!" en van dat oogenblik
heette Joe Keaton Buster.
BUSTER KEATON.
Te three Keatons „maakten" hun nummer zeven
tien jaar lang. En meer en meer toonde Buster zich
uit het goede acrobatenhout gesneden. Hij kon zoo
raar niet vallen, of hij krabbelde weer overeind, zon
der zich bezeerd te hebben en langzamerhand werd
deze eigenschap de clou van het variété-nummer. „Ik
weet nog goed", vertelt Buster, ,„dat we eens speel
den, terwijl een troep aangeschoten studenten op
een van de eerste rijen in de zaal zat. De jongelui
waren erg vervelend en toen ze op een gegeven
oogenblik moeder uitlachten, werd vader zoo boos, dat
hij me opnam en midden tusschen de lawaaimakers
in gooide. Ik kwam er natuurlijk goed van af, maar
de studenten minder en er is later nog een heel ka
baal over dit geval geweest."
Toch is Buster Keaton eenmaal zóó terecht geko
men, dat het hem wél pijn deed. Als slot van het
nummer gooide vader Keaton zijn zoon over een
heele serie obstakels heen, in zee. Dat wil zeggen: in
een zeedécor. Een soort canvas hangmat ving hem
dan op. In een theater had men echter deze vang-
mat naast een muur gehangen en dat wist papa niet.
„Ikzelf .merkte het, toen ik op den muur viel en een
para ribben brak", vertelt Buster heel droog.
Het waren dagen van hard werken en meestal wei
nig verdienen. De kleine familie, altijd op reis. nooit
zeker van een engagement, had niet bepaald een pret
tig bestaan, maar het optimisme van den ouden Kea
ton hield er den goeden geest in.
Uit deze periode stamt ook de kennismaking van
Buster met zijn huidigen regisseur Edward Sedge-
wick. Ook deze werkte oorspronkelijk in het variété,
tezamen met zijn ouders en broers in een equilibris
tennummer „The five Sedgewicks". Wel merkwaar
dig, dat een dezer Sedgewicks den man was, die
Buster Keaton, zijn oud-collega regisseerde in zijn 4
laatste films voor Metro Goldwyn Mayer: „Een huwe
lijk uit Wraak", „De Cameraman", „Vree and Easy"
en de thans in productie zijnde „Fonvard March". In
ieder geval waren de tooneelknechts en de andere
artisten nog niet gelukkig, wanneer de Keatons cn
de Sedgewicks in één programma optraden, want de
jongelui maakten altijd een heidensch spektakel en
zeten steeds de boel op stelten. Wanneer Buster Kea
ton en Edward Sedgcwick oude herinneringen opha
len, kan men gelooven, dat er'heel wa t gelachen
wordt.
Die dagen in het variété waren voor den lateren
filmacteur een prachtige leerschool. Hij kreeg dans
lessen. kon piano spelen, goochelen, kende allerlei
tooneeltrucs cn wag ook een uitmuntend imitator.
Na verloop van jaren was Buster Keaton, wiens
eenige talent was, dat hij kon vallen zonder zich pijn
te doen, expert in dansen, zingen, acrobatiek, gooche
len, mtisiceeren, jongleeren en er waren niet veel za
ken op variétégebied, waar hij niet ln thuis was.
Toch nam zijn carrière 111 dit bedrijf een spoedig
einde, toen de film in opkomst kwam. Als jongeman
van 18 jaar kwam Buster in nanraking met een ze
keren Roscoe Arbucle, die eenigen tijd later als
„Fatty" groote bekendheid zou verwerven. Deze liet
Buster in komische twce-acters optreden als slagers
jongen en zoo kwam Buster in het filmbedrijf. Toen
Fatty bekender werd, ging Buster in hetzelfde genre
voort cn hij maakte op 20-jarigen leeftijd reeds een
heele serie komische filmpjes. De vriendschap van
Faity en Buster is steeds blijven bestaan. Men weet
misschien, dat Arbucle later in een groot schandaal
betrokken werd (naar later bleek: ten onrechte), zoo
dat hij in de filmwereld onmogelijk werd, maar
Buster heeft hem nooit in den steek gelaten en is
nu zelfs bezig om Fatty in Engeland aan een enga
gement te helpen.
Langzamerhand ging Buster meer geld verdienen
en de zorgen van de .familie Keaton werden met den
dag geringer. Totdat de oorlog ook hier als spelbre
ker optrad. Buster nam dienst, werd naar Frankrijk
gezonden, maakte, een goed deel van de actio in cn
om de loopgraven mede en keerde, zonder noemens
waardige verwondingen, als sergeant-majoor naar
Yankeeland terug, waar hij onmiddellijk weer aan 't.
filmen ging. In 1921 trouwde hij met Nathalie Tal-
madge. de zuster van Norma en Constance cn het
mag als streepje aan de balk het huwelijk is zeer
gelukkig, terwijl Buster thans de trotsche vader is
van twee zoons, Bob en Joe.
Na den oorlog steeg de vraag naar Keaton-films.
Vooral Europa was buitengewoon met den „man
met het bevroren gezicht" ingenomen en uit dien
eersten tijd na den oorlog stammen films als „The
Navigator", „Go West Young Man", „Battling Butler",
„The General", en anderen, die de heele wereld lie
ten lachen.
Daarna volgde zijncontract met Metro Goldwyn
Mayer, dat juist dezer dagen weer verlengd is. Voor
deze maatschappij maakte hij eerst „Een Huwelijk uit
Wraak" en „De Cameraman", terwijl hij zijn talkie-
carrière begon met „Free and Easy", een film, die
dezen winter ook in ons land uitgebracht zal worden.
Zijn vader en moeder leven op het oogenblik rustig
in Hollywood en wonen dicht bij hun zoon, die zoo
snel beroemd werd, mede omdat hij nooit lachte.
Keaton is in tal van opzichten een uniek filmar-
tist. Niet, omdat zijn genre nu eenmaal het quasi-
ernstige is, maar omdat hij zijn film met evenveel
zorg opbouwt, als een architect een huis ontwerpt.
Hij berekent zorgvuldig den tijd van iedere scène,
werkt met fracties van seconden en laat niets aan het
toeval over.
„Tijd", zoo zegt hij, „is de essence van de filmco-
medic. Een grappige scène kan volkomen bedorven
worden door een te snel of een to langzaam effect.
Als ik een film maak, zijn „spacing en timing" de
belangrijkste dingen. Wanneer U een grappig ver
haaltje vertelt en U brengt de pointe te snel naar
voren, is het succes nihil. Zoo is het op het tooneel,
zoo is het mogelijk nog sterker op de film. Tijd
nemen is alles.
Het komische genre stelt de zwaarste eischen. Men
weet van te voren nooit, waarom het publiek zal la
chen. Ik kan de garantie geven, dat ik een zaal met
menschen aan het huilen breng door een van de
vele sentimenteels en melodramatische methoden-
maar ik ben er nooit zeker van, dat ik de menschen
aan het lachen maak, voordat ik een film in publieke
vertooning gezien heb. Wij brengen in komische
films tal van scènes, waarvan wij zelf verwachten,
dat men er om zal lachen, maar vaak zijn het heel
andere scènes, die het groote succes hebben. Ik mag
wel het geheim verklappen, dat wij daarom vaak
veel meer komische scènes maken, dan er in de film
voorkomen en deze brengen wij dan in de plaats
van de minder succesvolle.
Men moet met het publiek buitengewoon oppassen.
Het ziet als één man een détail, dat den makers
van de film ontgaan is. Neem bijvoorbeeld een scène
uit „The Navigator". Ik zwom daar in een duikers-
pak onder water en trachtte het verkeer voor de vis-
schen te regelen. Wij lieten deze scène proefdraaien
voor een gemengd publiek, voornamelijk studio-per
soneel. Een flink lachsucces was het resultaat. Maar
toen de film klaar was cn proefdraaide, lachte nie
mand om do scène. Wat bleek het geval? Ik was
naar den zeebodem afgedaald om een meisje te red
den en het publiek verkeerde teveel in spanning over
het lot van dit kind, dan dat het om andere dingen
kon lachen. Het wilde een redding zien, geen grap
jes. En ofschoon de film voor een groot deel op deze
scène steunde, moesten we haar nolens volens cou
peeren."
Wij mogen hier nog wel vertellen, dat Buster Kea
ton in het dagelijksch leven heelemaal geen „stalen
snuit" heeft Integendeel :hij lacht graag en heeft
een zuiver gevoel voor humor. Vaak haalt hij in de
studio's malle streken uit.
Buster is overigens een zeer bescheiden man. Hij
stelt zeer veel belang in technische problemen en is
een verdienstelijk mecanicien. Verder is hij een ver
dienstelijk musicus en een geestdriftig base-ball spe
ler. Keaton is aanvoerder van het Metro Goldwyn
Mayer baseball-team en de primus van de ploeg.
Een andere hobby is: het grootbrengen .van allerlei
dieren. Buster bezit een groote boerderij, waar de
meest uiteenloopcnde dieren opgevoed worden.
E11 verdereen harde werker, een goed zaken
man en een aangename causeur, die in de filmkolo
nie geen vijanden heeft.
Zijn beste vrienden zijn z'n regisseur, Edward Sed-
gewick, Lon Chaney, William Collier Jr. en een be
kend basehall-speler Judge Landis.
Keaton is thans bezig aan een oorlogsfilm „Voor
waart Marsch", welke ook in het Spaansch gemaakt
wordt. Hij zal nog minstens vier groote films voor
Metro Goldwyn maken.
Waar de Sterren hun vacanties
doorbrengen.
Als men de tegenwoordige productieHjsten der groote
filmmaatschappijen ziet, vreest men wel eens voor de
vacanties van hen, die dagelijks in en om de studio's
in actie zijn, maar wanneer de zomer aanbreekt, blijkt
toch, dat de meesten nog wel even tijd hebben om er
voor een paar weken of langer tusschen uit te gaan.
De meesten gedurende 11 maanden aan Hollywood
gebonden gaan op reis en anderen voelen er meer
voor om eens gezellig te luieren.
Hier zijn de vacantieplannen van verschillende Metro-
artlsten.
Lon Chaney trekt naar de Sierras, bij Independence
Lake, waar hij een houten huisje heeft laten bouwen.
Lon kan daar een van zijn grootste liefhebberijen: fo
rellen visschen, botvieren. Vrouw en zoonlief gaan met
hem mee.
William Hainis heeft plannen voor een reis naar
Nieuw Mexico, hoewel hij er ook nog over denkt om
naar Europa te gaan.
Buster Keaton is al ln Europa gearriveerd en toert in
een auto door verschillende landen. Hij zal, met z'n
vrouw en z'n schoonzuster (twee Talmadges) speciaal
eenigen tijd in Duitschland blijven, teneinde zijn
Duitsch wat „op te frlsschen".
Marie Dressler heeft haar vacantie al achter den rug.
Zij bezocht, evenals Ernest Torrence de hoofdsteden
van Europa en is nu weer in Culver City terug.
John MacBrown en zijn vrouw trekken naar Ala-
bama, om aan hun ouders eens te laten zien, hoe de
eerste kleinzoon in de familie er uit ziet.
Grace Moore heeft geen vacantie. Zoodra haar Tenny-
Lind film gereed is, gaat zij naar de Metropolitan
Opera in New York terug. Hetzelfde is het geval met
Lawrence Tibbett, die nog zooveel opera- en concert
engagementen heeft, dat er van vrije dagen wel niet
Veel zal komen.
Conrad Nagel heeft het nog te druk en blijft als
hij nog vacantie kan krijgen rustig thuis.
Anita Page maakt een auto-tocht naar eenige mooie
streken van West-Amerika.
Lewis Stone kruist met zijn jacht op de zilte baren.
Kay Johnson maakt met haar moeder een reeks
bergtochten.
Raquel Torres heeft haar vacantie benut om haar
nieuwe huisje bij Malibu Beach, het tegenwoordige
paradijs der filmsterren, in te richten en gezellig te
maken.
Greta Garbo maakt een wandel- en autotocht naar
het Yösemite National Park in Californië. een der
schoonste plekjes van de Vereenigde Staten.
Wallace Beery, Reginald Denny en Lella Hyams zijn
thuis gebleven.
Charles King is naar Europa vertrokken, evenals
Marion Davlea
Bessie Love logeert bij vrienden in Burlington.
Robert Montgomery heeft een huisje gehuurd in Big
Bear en Mary Doran deed hetzelfde in Manhattan
Beach.
Cecil de Mille vaart met zijn luxe-schoener in de
Golf van Mexico.
Clarence Brown maakt per vliegmachine een uitge
breide trip door geheel Amerika en Canada.
'Opera's in de toekomst.
De voorspelling, dat we over vijf jaar complete
groote opera's op het witte doek zullen zien en te
vens hooren, werd gedaan door Dr.- P. Mario Mara-
fiotti, den stem-trainer en zang-expert der Metro
Goldwyn Mayer. Dr. Marafiotti, die vroeger „stern-
coach" van Caruso en Galli-Curci geweest is gelooft,
dat de mogelijkheden der sprekende en zingende
film zoo groot zijn, dat men zeker tot de opera-ver
filming zal overgaan. De sound-techniek is in de
laatste tijden steeds geperfectionneerd, men heeft
door allerlei kleine verbeteringen de zuiverheid van
toon opgevoerd en nog iedcrcn dag weet men door
kleine veranderingen aan de microfoons, de pick-
ups en de opname-apparaten mooiere effecten te be
reiken. De samenwerking tusschen technici en mu
sici heeft veranderingen van de orchestrale arrange
menten tengevolge gehad en langzaam maar zeker
bereikt men het volmaakte.
Het succes Van een film als „The Rogue Song",
welke binnenkort in ons land onder den titel „Zi-
geunerliebe" wordt uitgebracht, versterkte het ge
voel, dat een muzikale romance van dit soort een
tusschenvorm was om te komen tot een werkelijke
opera en in deze richting werkt Metro Goldwyn
Mayer dan ook bijvoorbeeld steeds verder. Oscar
Strauss, de bekende Wecnsche componist, vervaar
digt op het oogenblik muziek voor een lichte operette
en het is niet onmogelijk, dat hij binnenkort met
verrassingen voor den dag komt. De stap van ope
rette naar opera is voor het filmbedrijf geen groote.
Wanneer men over enkele maanden succesvolle ope
rettes als „Die Lustige Witwe", „Marietta", „New
Moon", etc. verfilmd zijn, kan men gerust een stapje
verder doen.
Dr. Marafiotti meent, dat de verfilming van een
opera groote mogelijkheden biedt, omdat de groote
scènes veel „echter" kunnen zijn, dan op het too
neel en omdat men voor iedere rol een prominent
zanger kan kiezen. Men heeft meer ruimte dan op
het tooneel, men kan veel meer geld besteden aan
koren en solisten en last not least de zang
komt beter tot haar recht. Dat klinkt misschien bru
taal, maar de Hollywoodsche experts zijn het erover
eens, dat een reproductie van een film met zang in
een bioscooptheater zuiverder en mooier is en zeker
beter te hooren en te verstaan, dan de werkelijke
stem in een operagebouw. Alle toeschouwers kunnen
het gezongene tot in de fijnste nuances volgen en
dat is in de opera niet mogelijk.
Wanneer men een opera als „Aida", die ook voor
het oog veel schoons biedt, gaat filmen met de beste
opera-artisten, die er zijn, dan kan men er zeker van
zijn, dat een dergelijke productie een succes wordt.
Maar eerst moet de weg daartoe gebaand worden.
Dr. Marafiotti zeide voorts te gelooven, dat bij een
ontwikkeling van de film in deze richting meer jonge
krachten naar voren zouden komen. Jeugd, schoon
heid en een goede stem zijn factoren van beteekenis
in een dergelijk geval. Denk eens aan „Ramon Nol
varro". Hij begon in „Het Lied van de Zuidzee" met
een bescheiden song, hij liet in „Dcvil May Care"
(De vaandrig van den keizer) hooren, dat hij goede
liederen zeer goed zingen kan en wanneer men zijn
nieuwst film „The Singer of Secilla" hoort, zal men
moeten erkennen, dat hij operazanger is. En nu
is Novarro nog iemand, die zichzelf ontwikkeld heeft
en die spelenderwijs zingen leerde. Bij systematische
stem-oefening zal Amerika prachtig materiaal heb
ben. Aldus deze Italiaanscho stern-expert. De tijd
zal leeren of hij al dan niet gelijk heeft.
door
HAROLD LLOYD.
Wanneer vooraanstaande personen U vertellen, dat
zij om studie-redenen 'n kijkje gaan nemen in een
andere wereld wanneer zij zich ten dien einde uit
dossen zooals Haroen al Raschid in het sprookje
clan wordt de aandacht van den lezer gespannen en
dan verwacht hij allerlei merkwaardige onthullingen.
Ik wil eerlijk zijn!
Toen ik het plan had opgevat om de Chineezenwijk
van San Francisco te bezoeken, voelde ik mij weinig
interessant. Ik had heel veel gehoord over de geva
ren van deze hel ik wist, dat er op klaarlichten
dag menschen verdwenen dat het oog van de Ame-
rikaansche wet daar slecht ziet en dat Justitia's arm
er weinig vermag uit te richten.
Ik dacht aan donker Cairo, waar de macht van
den Engelschen koning niets bereikt en zoo is het ook
in Frisco's Chineezenwijk, want daar leven menschen
van een andere beschaving, al wil ik niet beweren,
dat zij van een mindere of grootere beschaving zijn
als wij, maar het is oen beschaving, die andere ze
den cn gewoonten eerbiedigt.
Toen ik eens donker New York bezocht, in verband
met de opnamen van mijn film „Om 's hemels wil",
was het toch anders. De onderwereld der blanken is
wel donker, maar niet geheimzinnig. De politie kan
er werken, rechercheurs kunnen zich als misdadigers
voordoen en zoo maandenlang in het gezelschap van
dieven cn rpoordenaars leven, zonder in het oog te
vallen. Want het zijn toch ook blanken.
In Chinatown kan een blanke detective niet wer
ken. De gelen vormen één front zij richten alles
onder elkaar uit en zelfs moorden worden zelden
aangegeven.
Maar de misdaad komt er niet veelvuldiger voor,
dan elders; Chinatown is geen Chicago. De misdaad
is er niet georganiseerd, zij wordt er alléén stil ge
houden. I)e menschen zijn er even goed of even slecht
als in de haven- en bankwijken. Zij leven er niet
anders. Zij houden hun cultuur in eere cn hebben
hun vaderland lief. Beroemde geleerden en kunste
naars en ook machtige industrieëlen, die nu in
fraaie landhuizen, vèr van het Chineesche Ghetto
wonen, werden in deze omgeving geboren.
Ik moest de Chineezcn-wijk bestudeeren, omdat ik
'n film wilde draaien, die in dit milieu speelt. Ik
speel er de rol in van een pechvogel, die na aller
lei gevaarlijke avonturen toch nog heelhuids weet te
ontkomen.
Maar u wilt natuurlijk iets van die avonturen we
ten? Moet ik u dan de kleine kroeg beschrijven, waar
ik drie nachten op den houten vloer sliep? Of de
merkwaardige spijzen in het restaurant of de verruk
kelijke danseresjes in het kleine gele cabaret of de
dikwijls zoo overdreven beschreven opiumkitten?
Van deze laatste hebben wij er met groote moeite
één ontdekt. Inderhaast moesten wij een paar schet
sen maken, teneinde later de décors daarnaar te kun
nen ontwerpen. Toen wist ik nog niet of ik 'n derge
lijke scène wel zou draaien, want het is heelemaal
niet gemakkelijk, om in zoo'n duistere geschiedenis
'n humoristische nooit aan te brengen, entragi
sche films mag ik nu eenmaal niet spelen. Waarom?
Omdat u, jazeker u, het mij verbiedt! U en het pu
bliek over de gansche wereld. Of zoudt u Harold
Lloyd als Romeo of Hamlet willen zien?
Maar een avontuur beleefde ik toch! Een jonge Chi
neesche, die onze plannen niet kende en die ons
voor geleerden of journalisten aanzag, begeleidde ons
in een Chineesche bioscoop, waar „De Pechvogel"
werd gedraaid. Omdat wij de Chineesche tekst niet
konden lezen, vertaalde zij deze in het Engelsch en
hoewel zij erg zacht sprak, stoorde ons gefluister toch
de andere bezoekers, die boos werden. Ik vertelde
dus de jongedame, dat zij er maar mee moest ophou
den, want ik verstond Chineesch. Zij geloofde het
niet en om haar te overtuigen, vertaalde ik de
volgende tekst ik kende alles uit mijn hoofd in
het Engelsch, waarover zij zich zeer verwonderde.
Bij het afscheid flaf ik haar een bril. Zij wist niet,
wat zij daarmee moest beginnen cn dacht, dat het
een grap was; zij vermoedde niet, wie ik was, want
zonder bril ben ik onherkenbaar. Toen zette ik voor
een oogenblik de bril op. Zij herkende mij dadelijk
en was zoo verbluft, dat zij aanvankelijk geen woord
wist uit te brengen. Tenslotte zei ze alleen: „Nu ver
sta ik ook Chineesch, Mr. Llyod!"
(Nadruk verboden.)
(Meggendorfer Blatter).
Dinsdagavond, 7 uur, vergaderde de Raad van bo
vengenoemde gemeente in voltallige zitting ten
raadhuize, onder voorzitterschap van den Ed.Achtb,
Heer Kroonenburg, burgemeester.
Voorzitter opent met een welkom aan de leden,
waarna de notulen van de vorige vergadering wor
den voorgelezen en onveranderd goedgekeurd en.
vastgesteld.
De stemmingen zullen aanvangen bij den heer
Snel.
Ingekomen stukken.
Van Ged. Staten goedkeuring op het raadsbesluit
tot den verkoop van het land in de Westbevcrkoog.
Van den Keuringsdienst voor Waren, het verslag
over 1929.
Van de vereen. „De Koophandel" dankbetuiging
voor de verleende bijdrage^voor de instandhouding
van den nnchttelefoondienst.
Van de Gezondheidscommissie te Schagen de reke
ning over 1929, welke sloot met een voordeelig sal
do van f810.73.
Do begrooting voor 1931 aan dezelfde commissie
sloot met een totaal van inkomsten en uitgaven van
f1538.52, terwijl weer een bijdrage werd gevraagd
van 2 cent per inwoner, wat dan f28.2Ö zuu uecua-
gen.
Bovenstaande stukken worden voor kennisgeving
aangenomen.
Als punt 2 staat op de agenda het verzoek van
den heer K. Duif Cz., om toestemming tot het stich
ten van een brug, achter zijn huis over do Achter
vaart. De toestemming is reeds door B. en W. ver
leend, onder voorbehoud, dat de Raad het goedkeur
de. De afmetingen zijn voldoende, dus stelt voorzit
ter voor, de toestemming te verleenen.
Aldus besloten.
Hierna wordt de gemeenterekening over 1929 inge
diend, welke sluit met de volgende cijfers: De ge
wone dienst in ontvangstn f58030.081/?., in uitgaven
f52513.55, alzoo een batig saldo van f 5516.53%. De ka-
pitaaldienst met een batig saldo van f200.
Hierna stellen B. en W. voor, om de volgende ver
ordeningen vast te stellen:
I. Verordening tot heffing van 20 opcenten op de
hoofdsom van de Gemeentefondsbelasting.
II. Verordening op de invordering van de opcen
ten op de hoofdsom van de Gcmecntefondsbelasting.
III. Verordening betreffende de classificatie van
deze gemeente in de derde klasse voor de heffing
van de geraeentefondsbelasting.
IV. Verordening betreffende de classificatie van.
deze gemeente in de zevende klasse voor de heffing
der Personecle Belasting.
Uit de toelichting, door B. en W. gegeven, blijkt,
dat de gemiddelde opbrengst over de laatste drie
jaren f21745.80 is geweest.
De heer Lek merkt op, de zaak eens te hebben na
gegaan. Hierbij bleek, dat er volgens de derde klasse
f1750.meer moet worden opgebracht, waardoor de
kleine inkomens worden getroffen en dat is volgens
spr. nliet juist. Nu is bij hem de vraag gerezen, kun
nen wij niet met f 1750— minder toe? Al het geld,
dat is opgebracht, is toch niet allemaal noodig ge
weest Er is toch land gekocht en veel op de school
afbetaald. Spr. zou de opcenten met 5 tot 50
progressief willen opvoeren, waardoor de grootere
inkomens meer worden getroffen.
Voorzitter voelt niet voor progressief, de fondsbe
lasting i« al progressief, dan zou het dubbel progres
sief worden. Het zou dan beter zijn om meer op
centen te heffen, dan betaalt men over de heele
linie meer. Spr. vindt het ook niet meer dan billijk,
dat ongeliuwdon meer .belasting betalen, Als wij
nu in de derde klasse gaan, krijgen we een aanslui
ting op de reeds bestaande regeling.
Na eènige onderlinge discussie wordt het voorstel
van B. en W. aangenomen.
Voorstel-Lek vond geen steun.
5. Subsidieaanvraag verpleegster.
Na een oogenblik in comité te hebben vergaderd,
deelt de Voorzitter mede, dat een schrijven is inge
komen van „Het Witte Kruis", afd. St. Pancras,
waarin wordt opgemerkt, dat in de stukken, welke
B. en W. nog in handen hebben, staat vermeld, dat
op een gecombineerde vergadering met de afd. Koe
dijk is besloten, de zuster de vrije keus te Inten
waar zij wil wonen. Daar de noodzakelijkheid van
een verpleegster is bewezen, stelt de afd. voor de
voorwaarde in te trekken. Voorzitter heeft er met ck?n
dokter over gesproken, welke ook van meening was
dat de zuster in St. Pancras moest wonen. Doch
daar de zuster haar taak volbrengen moet, maakt
het niet uit, waar zij woont. Spr. heeft geen voor
stel, doch zou er nog eens nver willen denken en
het bij de begrooting voor 1931 behandelen.
De heer Snel zegt, dat wij aardig aan het knoeien
zijn, het wordt van de eene baan op de andere go-
schoven.
Onze zieken moeten niet op hulp behoeven te wach
ten. De gelegenheid is ernu, we moeten deze niet laten
passeeren. Spr. is van de vaste overtuiging dat de
voorwaarde maar een bagatel is. Het Zuideinde
juicht ook een verpleegster toe. Het is noodzakelijk
voor onze gemeente.