minui Nitiis-
Almttmit- LnlliDTllit
DE D00DEVAART VAN
PEER TROMMEL.
OM HONDERD DUIZEND
DOLLAR
Uitgevers: N.V. v.h. TRAPMAN Co., Schagen.
Eerste Blad.
De drie Musketiers.
Donderdag 21 Augustus 1930.
SCHAGER
73ste Jaargang No. 8717
E0DRA1ST.
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver-
teritiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst
POSTREKENING No. 23330. INT. TELEF. No. 20.
Prijs per 3 maanden fl.80. Losse nummers 6 cent ADVERTEN-
TI5N van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer 20 cent (bewijsno.
inbegrepen). Grootere letters worden naar plaatsruimte berekend.
DIT NUMMER BESTAAT DIT TWEE BLADEN.
,,'s Nachts trok er Peer op alt,
Als 't al te slapen lel,
Met rolfelend geluid
Ging het door bosch en hel".
(De legende.)
Een Vlaamsch verhaal
door
FRANK KLAROEN.
Zwart lag de heide verdoken, onder de grauwe wa
de van den nacht. Peer zag ze niet meer, maar voel
de des te beter het taaie heigras om zijn voeten
strengelen, bij eiken stap, Reeds bijna twee uren
vocht hij tegen het heuvelend, onzichtbaar en
schier onbegaanbaar terrein. Eentonig sloeg hij de
trom, waarvan de echo als een schaterende duivels-
lach over de vlakte zinderde. Het was hem, alsof de
rommelende geluiden de heidegeesten wekten, die
hij voor zich uit zag dansen, gewikkeld in wazige
sluiers als witte lijkkleederen, licht en voorzichtig
D rom, d'rom, d'rom, d'romnog een uur moest
hij zoo, al maar trommelend, marcheeren; nog een
uur, dan zou hij te Pickelghem zijn en de wedden
schap gewonnen hebben. Peer had de zwakheid, met
allen en om alles te willen wedden en hij zou liever
sterven, dan een weddenschap verliezen. Vandaag
was het echter een zware taak, die hij op zich had
genomen. Hij kwam van de schuttersfeesten van
Beersse, waar hij een prijs behaald had, als tam
boer bij het vendelen.
Daarmee had hij het voornaamste deel van zijn
weddenschap gewonnen. Met vijf Pickelghemsche
schutters had hij gewed, om 25 gulden en een vat
bier, dat hij te voet, al trommelend, zonder eenige
onderbreking, naar Beersse zou gaan, er als tamboer
bij het vendelen den eersten prijs zou behalen en
weer te voet, steeds trommelend, naar Pickelghem
terug zou keercn. En alles was goed, maar de Beers-
sche schutters hadden hem gehuldigd, gehuldigd tot
laat in den avond, met veel eer en loftuitingen en
niet nog meer pottekens bier. En Peer, die daar wel
tegen kon, had er zelf nog wat kort nat bijgenomen,
een, twee, twaalf glaasjes moed, hoeveel borrels
oude klare, dat wist hij niet meer.
En 't was al donkerder en stiller geworden in de
groole gelagkamer van het Beerssche schuttershuis,
zoo donker en zoo stil, dat de lichten uitgegaan wa
ren en de schutters ook.
Want Peer was in slaap gevallen en had gesnorkt
tot over het sluitingsuur. En als Mieke, de kaste
leinsdochter, hem niet geroepen had, zou hij gesla
pen hebben tot den morgen en de 25 gulden en het
vat bier van de weddenschap zouden voor de vijf
schuttersvricnden geweest zijn, Toen Mieke hem
wekte dacht Peer dat hem een engel verscheen, door
FFJ'ILLKTON
Uit het Amerikaansch
van
FRANK L PACKARD
„Je bent dood!"
Heen en weer. steeds maar heen en weer, liep Dave
Henderson de kleine slecht-gemeubileerde kamer boven
het restaurant van Emmanuel, zooals hij kort te voren
rusteloos en ongedurig in zijn cel had heen en weer
geloopen.
De avond was gevallen. Het gordijn voor het venster
was stijf dichtgetrokken. Op de tafel naast de over
blijfselen van een souper brandde een staande amp,
die weinig licht gaf en de hoeken van het 'ertrtk
in schaduw liet
Hij had sinds gisterenavond nadat hij van Nicolo
Capriano was weggegaan, niemand anders gezien dan
Emmanuel. Van Nicolo had hij niets meer gehoord. Er
was zooveel te doen in die groote wereld daar icnter
dat gesloten gordijn en hij was tot werkeloosheid ge
doemdDat was het wat .hem dood-zenuwachtlg naak
te!
Daar was in de eerste plaats het duivenkot In de
schuur van Tooler... dat duivenkot dat In .'en fx>p
van den dag haast een obsessie voor hem geworden
v/es. Er was een kans, een minimale kans misschien,
één op een millioen, dat om een cf andere reden Mlil-
man niet in de gelegenheid was geweest er «een te
gaan! Dave's gezond verstand zei hem, dat het geld
er niet meer zou liggen: hij v/as krankzinnig om log
een momer.t rekening te houden met de mogelijkheid
dat het er wel zou zijn! Maar hij moest ulch •»vcr-
tulgcn en dat zou hij als het sluwe brein van den
ouden Nicolo een middel bedacht had om de politie
ijn s-,:oor bijster te doen worden.
Maar dat zou niet gemakkelijk zijn; Capriano had
een gelukkig toeval sloeg de droomengel de trom en
dat herinnerde den trommelman aan zijn plicht.
Traag, met beenen zwaar als lood was hij opge
staan en zijn nachtelijken marsch begonnen. De
loomheid van den doodgebranden zomerdag hing
nog zwaar over de streek en Peer, die steunend en
puffend zijn weg trachtte te vinden, had al meer
dan een bekoring moeten doorstaan, om weer te
keeren naar de herbergzame herberg van het Beers
sche schuttershuis. Maar naarmate hij verder strom
pelde, scheen een terugkeer hem een onmogelijkheid
toe. Huiverig zocht hij naar de Pickelgheemsche
baan, die hij verloren was. Zoo doolde hij door een
onbekende heide, waar niets was dan duisternis, en
zwarte bedreiging. De uren schenen hem een eeuwig
heid en voor de eerste maal in zijn leven viel hem
een weddenschap zwaar.
Laat in den nacht ging de maan op en Peer zag
in bijna onmiddellijke nabijheid twee grauwduistere
torens, die hun spitsen hoog boven het slapende land
schap verhieven. Peer meende er de ranke toren
toppen van de Pickelghemsche abdij in te herken
nen. Hij trad uit het open veld tusschen een rij hoo
rnen, die hij wel niet zag, maar toch voelde, omdat
hij er gedurig tegen aanliep. Het leek hem ook, dat
de grond, dien hij betrapte, niet meer met hem mee
hompelde, 't was geen heide meer, die hij onder de
voeten had en in de dikke vormeloosheid rondom
hem meende hij muren van huizen te herkennen.
En het donker was ook niet onpeilbaar meer, want
hier en daar flakkerde een lichtje, als opgehangen,
om hem den weg te wijzen. En hij hoorde het open
en dichtklappep van vensters en verwonderde uit
roepen van slapende menschen.
Loom vervolgde hij zijn weg, een lange rechte
straat. De nawerking van het te Beersse genoten
lang en kort nat speelde hem echter nog parten.
Peer meende namelijk dat Pickelghem niet meer op
dezelfde plaats lag van den vorigen dag, want hij
sloeg ofschoon hij naar den Berkdijk moest
niet de St. Josefstraat in, maar den weg langs het
Pickelghemsch kerkhof. En dat was de grootste be
proeving die Peer moest onderstaan in deze on
barmhartige weddenschap; hij had er niet op gere
kend, dat hij trommelend een kerkhof zou moeten
passeren. Trommelend, neen, dat mocht niet, peins
de Peer, hij herinnerde zich, hoe hij gewoon was, een
doodenakker steeds met stille trom voorbij te gaan.
En hij wilde dat nu ook doenmaar dan zou hij
zijn weddenschap verliezen.
Bij het begin van den kerkhofmuur aarzelde hij
doch de bekoring van de 25 gulden en het vat bier,
was te sterk, moedig vervolgde hij trommelend zijn
weg, zonder evenwel een oog af te wenden van de
witte grafsteenen. die in het bleeke maanlicht een
vale lijkkleur hadden. Nog nooit had Peer de rust
der dooden durven verbreken, en nu hij de euvel
daad ging bedrijven, en nog wel in 't volle van den
nacht, maakte een bang voorgevoel zich van hem
meester. Hij meende holle stemmen te hooren, kre
ten uit een andere wereld, die op zijn tromgeroffel
antwoordden en van achter de graven meende hij
witte gestalten te zien oprijzen, die dreigend op hem
afkwamen. Een hunner, de grootste, met een afgrij
selijk knekelgelaat droeg een lange zeis. Hij voerde
de andere geraamten aan, die nader kwamen op den
maatgang van den doffen trommelslag. Peer wilde
het roffelen staken, maar hij kon niet meer; zijn
trommelstokken waren twee doodsbeenderen gewor
den, vastgehouden door de dorre vingerknoken van
den Dood, die hem optilde en meesleurde. Peer voel
de zich opgeheven van de aarde en hoorde het klep
peren van vleugels boven zichhet was 't gerucht
van den doodenmantel, waarin hij door de lucht
zweefde.
het zelf gezegd! En er was nog zooveel te doen, ulet
alleen met Millman moest hij afrekenen... Bookie 3kar-
van was er ook nog!
Met de vuisten gebald had hij zijn rusteloos op-en-
neer-loopen door de kleine kamer voortgezet, toen een
kloppen op de deur hem in zijn grimmige overpeinzin
gen stoorde. Het was Emmanuel die binnen kwam.
Ik heb een boodschap gekregen voor u van Nicolo,
deelde de Italiaan mee, en ik heb ook een brief
van hem voor u. Het zal u wel knapjes beginnen te
vervelen hier op de kamer... enfin. Nicolo zegt dat u
vanavond bij hem kunt komen. We zullen strakjes
met de auto gaan.
Zoo mag ik het hooren, Emmanuel, antwoordde
Dave opgewekt. Je bent een brave kerel en je eten
is een tractatie, maar een beetje frissche lucht zal me
toch erg welkom zijn!
Hij nam de enveloppe van Emmanuel aan, liep ei
mee naar de Jamp en draaide zijn gastheer den .eg
toe. terwijl hij het couvert openscheurde. Nicolo had
hem imemrs op het hart gedrukt om Emmanuel overal
buiten te laten...
De inhoud van de enveloppe verbaasde Dave het
eerste moment: hij bestond alleen uit een krant. Hij
vouwde het blad open... en hield zijn adem in. Was
hij gek geworden of speelden zijn oogen hem parten?
Er ging een rilling door hem heen; een wilde vrees
greep hem aan dat de heerlijke belofte, die dit stuk
papier inhield, het volgende oogenblik een krankzin
nige hallucinatie zou blijken te zijn. Er was met pot
lood een cirkel getrokken om het vetgedrukte opschrift
van een der kolommen en drie, eveneens met otlood
geschreven woorden, door een streepje met den cirkel
verbonden, sprongen als het ware op hem af van den
witten rand van de pagina:
,Je bent dood."
Dave's slapen en polsen klopten als hamers. De letters
van de vetgedrukte „headline" dansten hem voor de
oogen.
SLACHTOFFER VAN DE BOM-EXPLOSIE
GEÏDENTIFICEERD.
Het raadsel opgelost
Dave Henderson, pa»-onlslagen gevangene,
slachtoffer van zijn eigen misdadige
voornemens.
Dave Henderson wierp een blik over zijn schouder.
Achter zijn rug was Emmanuel met veel bordengeram-
Dezer dagen gaf het Ver. Rotterdamsch-Hofstad-too-
neel, dir. Cor v. d. Lugt-Melsert, de primière van het
door Eduard Veterman voor het tooneel bewerkte „Les
Trois Mousquetaires", door Alexandre Dumas indertijd
gepubliceerd in „Le Siècle," en in 1844 ln acht deelen
octavo uitgegeven. Deze destijds zoo populaire geschie
denis, welke door tienduizenden in alle landen werd ver
slonden, werd enkele jaren terug ook verfilmd en be
haalde opnieuw een uitbundig succes. De tooneelbewer-
klng door Eduard Veterman bestaat uit tien tafereelen?
bij Kardinaal de Richelieu, bg kapitein de Tréville, in
het Louvre bij den Koning, bij Constance Bonacieux de
linnenbewaarster van de koningin, in het Louvre Hij de
koningin, bij den koning, bij kapitein de Tréville, de
weg naar Calais, te Londen bij Buckingham, in de tui
nen van het Louvre. Hierboven een aardige groepscène
van de hoofdpersonen, v.l.n.r. Alex Feassen, Dirk van.
Veen, Johan Elzensohn en Jan van Ees.
De puntige zeis van den kerkhofvorst had hem ge
raakt en zijn leven afgesneden, nu was alles ver
loren, zijn leven en zijn weddenschap en 't meest
nog betreurde Peer het laatste. Zijn allerlaatste po
ging, om nog te winnen in een uiterste'weddenschap
met mageren Hein, ging te zieltogen in de onmoge
lijkheid om den zwijgenden Dood aan 't spreken te
krijgen. Peer voelde zich verstikken in den harden
greep van den knekelman, die hem meevoerde dooi
de ijle lucht. En bij al zijn leed was Peer innig te
vreden zoo hoog te mogen gaan, want hij waande
zich op weg naar den hemel. De tocht ging over de
heide, over steden en dorpen en Peer zag de wonder
lijkste dingen.
De machtige zeis van den doodenvorst zweefde
laag over de aarde en bleef haken in een huis, dat
schoon verlicht was cn waarboven in vuurletters het
woord „Dancing" schitterde. F.n hij zag er mannen
en vrouwen, deinend op de maat van een jakkerende
muziek én niemand was zich bewust van naderend
gevaar. De mannen waren deftig in het zwart; wat
de vrouwen droegen kon Peer niet onderscheiden,
maar veel kleeren hadden ze niet aan. De punt van
de zeis raakte hier en daar een lichaam en Poer
hoorde, hoe de Dood schel schaterend riep: „ziekte".
Nu gingen ze hoven een fabriek en Peer zag
er een man, die op een ladder stond, bezig een riem
mcl bezig om het eetgerei op te ruimen. Hij verdiepte
zioh weer in de courant en wat kalmer nu, las hij
het verhaal van Nicolo Capriano. En toen hij het
gelezen had, lachte hij fijntjes. Hij herinnerde zich wat
de oude man over Ignace Ferroni en zijn bom verteld
had... wel, Nicolo was in een woord een genie, oor
deelde Dave. Het vernuftig gebruik van een klein
beetje waarheid had op deze koene vervalsching Jen
onmiskenbaren stempel van echtheid gedrukt: het
was zoo ongelooflijk-schrander gedaan dat de draden
van 'leugen, die de brokjes waarheid met elkaar ^er-
bonden, absoluut onherkenbaar waren!
Er kwam een warm gevoel van bewondering en
dankbaarheid voor Nicolo Capriano in Dave's hart.
Maar alle andere gevce'.ens werden al spoedig verdron
gen door het alles-overheerschende besef van vrij te
zijn! Het maakte hem haast dronken... hij was vrij...
zoo vrij als een vogel in de lucht. Een visioen van de
de dingen die kernen zouden, doemde voor hem op...
eerst Millmar% dan Bookie Skarvan! Hij was dood: de
naam Dave Henderscn zou door de politie in haar boek
der nagedachtenis worden doorgeschrapt...!
Het is waarachtig geen wonder dat ze Nicolo nooit
te pakken hebben kunnen krijgen!, peinsde Dave, terwijl
hij het papier in kleine siukjes begon te scheuren.
Hij was vrij! Hij was dood! Hij kon zijn ongeduld
j niet meer bedwingen om van die vrijheid gebruik te
j maken. Hij kon zich op straat vertoonen zonder an-
dere vermomming dan de afgedankte kleeren van Ni-
i colo en den afgeslagen rand van een slappen hoed
i want Dave Henderson was dccd. Noch Bookie Skarvan,
noch Baldy Vickers zouden uitkijken naar iemand die
I niet meer leefde, die door een ontploffing in onherken-
j hare gruizelementen was geslagen... en de politie even
min. Hij drarlde zich om een keek Emmanuel aar..
Ik moet bij Nicolo komen hè?, zei hij. Laten we
dan mar.r met een gaan: ik ben klaar.
Niets geen haast, antwoordde de' Italiaan be
daard. Capriano zei dat we den tijd hadden, tijd in
overvloed. Capriano zei: kom strakjes maar met de
auto!
Dave schudde ongeduldig het hoofd.
Neen. verklaarde hij, we gaan nu.
Nu was het Emmanuel's beurt om 't hooft te schud
den.
Ik heb neg een hoop te doen in het restaurant
beneden, zei hij. Het kan nog wel een uur duren
voor ik zoover ben.
Dave Henderson dacht een oogenblik na. Hij kon
zich nu zonder eenig gevaar op straat vertoonen: het
was niet meer noodlg om zich in een auto te verbergen.
Maar Nicolo had Emmanuel gezegd van die kleine
rammelkast gebruik te maken. Emmanuel zou het niet
op eon draaiende poelie te schuiven. Hij hoorde dui
delijk 't vloeken van den man, die toornig was om
dat de riem hem telkens ontglipte. Met een nieuwen
vloek mislukte een nieuwe poging en Peer zag tot
zijn ontzetting de doodelijke zeis naar beneden gaan,
en hij zag hoe de man door den riem gegrepen en
meegesleurd werd, rondom de wentelende as, en hij
hoorde den Dood, die schaterlachend kr;ijschte: „eeri
ongeluk".
Op e-en andere plaats hoorde Peer woeste kre
ten. Hij keek naar beneden en zag een auto over den
weg snellen, waarin een vroolijk gezelschap gezeten
was.
Eon schonk jenever uit een bruine kruik in een
glaasje, dat voortdurend de ronde deed. Ook de man
aan het stuur dronk en bij elk glaasje verhaastte hij
de snelheid.
Nog harder, riepen zijn gezellen maar hij
een draai van den weg ging de onheilspellende zeis
omlaag en trok de auto tegen een zwaren vracht
wagen, die daar onbeheerd stond.
Peer hoorde het doodsgereutol der slachtoffers,
maar hoven alles klonk hem de akelige stem van
mageren Hein in de ooren, die spottend uitriep: „een
dronken chauffeur".
Met ontzetting staarde Peer naar de aarde,
waar de dood nog altijd zijn vernielend werk ver-
begrijpen als hij, in strijd met Nicolo's orders, te voet
ging en Dave vond het niet noodlg den eethuishouder
op de hoogte te brengen van de veranderde omstan
digheden. Maar evenmin was Emmanuel's tegenwoordig
heid noodig Dave dacht opeens aan dc duiventil
van Juffrouw Tooler! Als hij daar eens heenging vóór
hg zijn bezoek aan Nicolo bracht! Zijn hersens werk
ten koortsachtig. Ja. de auto, zonder Emmanuel; dat
zou een groot gemak zijn!
Dan weet ik wat, opperde hij. Blijf jij hier cn
maak op je dooie gemak je werk in het restaurant af,
je hoeft eigenlijk heelemaal niet mee. Ik kan best
alleen met de auto gaan!
Kunt u chauffeeren?, vroeg Emmanuel sceptisch.
Dave Henderson moest lachen. De vraag van zijn
gast-heer deed een visioen van een autotocht van v'yf
jaar geleden bg hem oprijzen. Er waren een paar oude
vrienden die getuigenis zouden kunnen afleggen van zijn
chauffeurskunst!
Wel. Ik heb vroeger vaak gechauffeerd, ant
woordde hij luchtig. Ik denk dat ik dat schitterende
vehikel van jou wel zal kunnen rijden.
Maar, zei Emmanuel aarzelend. Capriano heeft
gezegd, dat u niet het risico moest loopen dat u ge
zien werd...
Laat dat maar gerust aan mij over. viel Dave
hem kalm in de rede. Er is niets geen gevaar bij.
Het is donker en niemand zal me herkennen onder
de kap van een auto. Breek je het hoofd er niet ver
der over. kerel! Vergeet het! Kom. Ik wil hier geen
minuut langer blijven dan strikt noodlg Is. Ilier.
Dave haalde een bankbiljet uit zijn zr.k en schoof
het over de tafel den Italiaan toe.
Emmanuel grinnikte. Dit maakte een eind aan zijn
tv/ijfel.
In orde!, verklaarde hij. Hij liep op zijn teencn
naar de deur. keek in de gang. luisterde, draaide het
hoofd weer om en knikte geruststellend in Dave's
richting. Volg me maar. We gaan naar beneden
lang3 dc achtertrap!
Ze kwamen op het erf achter het huis en bij de
schuur die dienst dc-d als garage. Een paar minuten
later bevond Dave Henderson. gezeten achter het
stuur van de kleine auto. zich op straat.
Eerst reed hij langzaam. Hij had er niet op gelet
welken weg Emmanuel genomen had. toen hij gisteren
avond van Nicolo'3 huis hierheen was gereden en hij
had er geen idee van waar het Itallaansehe restau
rant lag. Maar al spoedig had hij zich georiënteerd
nu wist hjj den weg weer en gaf vol gas.
Wordt vervolgd.