EVENTJES DENKEN.
VOOR ONZE SCHAKERS
a
i m
PP pp
DU
H
H
üP '"ju m
1 ®J
m
H 1 B
VOOR ONZE DAMMERS
n
m
m
H
Ut
1
Ut
li
Hl
il
8
fff
§f
Hl
f8
m
H
ff
s
Brabantsche brieven.
MIJN LEVENSLOOP
Vraagstuk No. 601.
Vraagstuk No. 602.
Vraagstuk No. 603.
m
k
Wm WÉ
m
m
Vraagstuk No. 604.
M
m
0
M
0
0
9
m
88
m
m
m
0
0
m
0
Hf
Vfi03B2*.-«jSw
«3i '2?
„EEN" DUBBELTJES-PROBLEEM".
Gegeven: 13 dubbeltjes.
Gevraagd: deze zóó in een regelmatige figuur te
rangschikken, dat *r zes verschillende rechte rijen van
4 dubbeltjes en zes andere, eveneens verschillende
rechte rijen van 3 dubbeltjes worden gevormd. De af
standen tusschen de geldstukjes in de rijen van drie
dubbeltjes moeten onderling gelijk zijn; hetzelfde geldt
voor de rijen van vier dubbeltjes. Daarenboven mogen
de rijen niet in eikaars verlengde liggen.
„HET BOEKENWORMPJE".
Een tweedeelig standaardwerk staat in een boeken
kast. De dikte der bladen is te samen van ieder deel
10 c.M., terwijl de dikte van elk kaftblad nog een
C.M. bedraagt. In het werk bevindt zich een boeken-
wormpje, dat in rechte lijn een gang knaagt van de
eerste bladzijde van het eerste deel naar de laatste
pagina van het tweede deel. De vraag is nu: „Hoe lang
Is de afstand, dien het wormpje moet afleggen?"
OPLOSSINGEN DER PUZZLES:
No. 596. „EEN VERSCHUIF-PROBLEEM".
Kortheidshalve duiden we de oplossing aan door de
volgende zetten, waarbij schuiven en (x) springen
beteekent Begonnen is met de dulbbeltjes.
6—5, 4x6, 3—4, 5x3, 7x5, 8—7, 6x8, 4x6, 2x4, 1—2, 3x1.
6x3, 7x5, 9x7, 8—9, 6x8, 4x6, 2x4, 3—2, 5x3, 7x5, 6—7,
4x6, 5—4.
No. 597. „EEN KAART-PROBLEEM".
Het hoogste getal, dat men met twaalf kaarten kan
hebben is 124 (vier azen en acht figuren of tienen) en
daar de opgave zegt: „drie gelijke cijfers", moet dit 111
zijn. Om deze 1 te hebben mag en moet men maar één
aas hébben, voor de overige 100 punten moeten er nog
10 figuren of tienen bij elkaar zijn en blijft' er dus
slechts één lagere kaart over. Daar volgens de opgave
alle kaarten op elkaar volgen, heeft A dus een negen
als laagste en een aas als hoogste kaart.
van W. A. Shinkman.
Zwart: 2.
b C d e f g h
Wit: 4.
De diagramstand in cijfers behoort te luiden: Wit
Kd8, Dg4, Pd7, en een pion op h5. Zwart Kf7 en Ph8.
Wit speelt en geeft mat in twee zetten.
OPLOSSING PROBLEEM No. 598,
van H. W e e n i n k.
De dagramstand was: Wit Kd7, Dh4, Pe7, en een
pion op d3. Zwart Ke5 en een pion op c5. Wit speelt
als sleutelzet Pd5, waarna wit op iedere zet van zwart
wint.
van A. D. Querido, Amsterdam.
Zwart: 8.
6
11
16
21
26
31
36
41
46
mm
wé
'mm
-
Wit:
De diagramstand in cijfers behoort te zijn: Zwart 8
schijven op 7—9, 15, 26, 30. 35 en 36. Wit 8 schijven op
17, 18, 32, 33, 38, 39, 41 en 46. Wit speelt en wint.
OPLOSSING PR03LEEM No. 599,
van Dr. M. J. B e 1 i n f a n t e, Amsterdam.
De diagramstand in cijfers was: Zwart 12 schijven op
4, 6, 9, 11—14, 18, 20, 24, 32, 36. Wit 12 schijven op 21,
25—27, 29, 34, 38, 40, 41, 43, 44 en 47. Wit speelt ach
tereenvolgens 4035, 47 X 38, 2722, 4338, 38X 27,
26X10 en 25X3. Een zeer goede thematische bewerking
van dit lastige motief.
OPLOSSING PROBLEEM No. 600,
van Geo van Dam, Wassenaar.
De diagramstand in cijfers was: Zwart 6 schijven op
9, 11, 16, 19, 21, 26. Wit 6 sch. op 22. 27, 30, 32, 38 en
42. Wit speelt 2218. zwart is nu om doorloop naar
dam te voorkomen gedwongen 1117. Nu speelt wit
4237 als lokzet, tevens 2722 dreigende. Zwart mee-
nende, dat wit remise wil forceeren, tracht nu nog
eenig voordeel te behalen door 1722?, maar nu wint
wit door 37—31!, 30—24, 24 X 4 en 4X48!»
Drommels, waar moet dat ding nou toch
zitten 't Ik dacht, dat ik een auto door en door
kende, maar dai weet ik toch warempel niet!
Ulvenhout, 2 September 1930.
't Is raak gewiest!
Wa-d-is-t-er ier kollesaal
veul gemokt van de Ko
ningin d'ren veftigsten ver
jaardag!
'k Zal nie zeggen, vef-
tig jaren, 't is 'nen sohoo-
nen ouwer. Zoo eenen da
ge al 't een en aander zoo
achter oewen rug het, waar
ge op verom kunt zien en
da ge nog veul, dikkels 't
beste, van 't leven meugt
verwachten.
't Is toch na de veftlg dat
d'n mensch z'n schopkes op
't droge krijgen gaat (da slaa nouw nie dalek op ons
Koningin, al zal z'ok al 'n aarig spaarpotje-n-emmen,
waant ok Hare Majesteit is 'n Nederlandsohe vrouw, die
't dus nie over d'n balk gooien zal!) en gaat de mensch
't pas recht goed en rustig krijgen na z'n vijf kruskes.
Da-d-is 't wa'k 'r van zeggen wou! 't Is 'nen schoonen
verjaardag as ge 'm in gezondheid vieren meugt!
Wemmen 't dan ok nie onder ons gelaten, 't Begon
'n Zaterdag al en me zijn dr' giesteren-avond-laat pas
afgeschejen.
Wa-d-'n schoon wirke was 't!
Wa-d-is die herfstmaand toch zeldzaam begonnen.
Zaterdagmergen, toen 'k mee d'n gruuntenwagel over
d'n weg ree, toen was 't wèrm, wèrm. amico, da-d-et er
stil van was op d'èèrde en stillekes in de locht, die van
d'hitte te daansen stong.
Blek z'n tong s'.èpte bekaanst over d'n weg. Olaha,
wa-d-had dieën biest 't kwaad. „Blekske". zee lk, „hed-
de-'t zoo wèrm jongen?" en B!ek keek me mee z'n
goeie lobbes-oogen wa dof aan en hjjgde-n-as 'nen blaas
balg. D'n eerste d'n beste klaant hè'k om 'n teiltje wa
ter gevraagd en Blek slobberde da'k er zeivers dorst van
kreeg, zoo smakelijk. „Lekker gewiest", zee ik en 'k
krabbelde-n-is op z*nen kop en onder z'nen snoet en
Blek zuchtte van genot. „Ja, jonk," zee ik, „zo'n kwaks-
ke kikvorschenpils kan oew goed doen," en „waf" zee
Blek.
't Zweet da rolde mee druppels, as knikkers zoo groot,
onder m'n pet vandaan en m'nen kop zag er uit as 'nen
oranje-laampion, van 't dweilen mee m'nen rooien zak
doek. Wa was 't afgesallemaanders heet.
Gin windje viel er te bespeuren, 't Blaauw van de
locht, da plekte deur de boomen in grooter plakaten zoo
dun is 't gebaaite al geworren. Zwaar sloeg nouw en dan
'n blad, mee steel-en-al, teugen d'n grond, verschrom
peld en verdroogd as 't vel van 'n ouw-wefke. De zonne-
blommen stlngen ier en daar hoog in gelen gloed te
gloeien, da-d-et licht er afspatte.
En do zon! Ze trok 't bloed, op oewen rug, bijmekare,
zoo braandde ze deur oew zielement henen. De veugel-
tjes waren er stil van. Oew oogen wieren 'r rood van,
En 't overtollig licht, da wemelde veur oew uit. En toen
ik op de Markt kwam, in Berda, 't liep naar tienen
toen was er mee d'n wagel gin deurkomen aan. Wa-
d-'n volk, wa-d-'n volk was er op de been.
Duzenden vlaggen hongen stil en zwaar laanks de
gloeiende gevels, 't Zonneke scheen deur 't doek da-d-et
rood. er'van tintelde. En kitsig klonken en rolden de
kfokkenklaankskes van d'n hoogen, schoonen toren over
al die wriemelende menschen.
Wa zong d'n toren prachtig.
As water zoo zuiver, as goud zoo klinkend, kwampen
de toontjes uit d'n blaauwen hemel vallen, over heel de
stad. En d'n grijzen reus glaansde wit in 't volle zon
neke. 'k Zocht naar 'nen goeien kennis om over 't
schoons te kunnen praten, 'k Wouw 't uitvertellen, 't
fiestelijk gevuul van zon en kleuren en van klaanken
waar m'n haart van zwol. 'k Wou praten en lachen, 'k
wou zeggen hoe schoon 't allegaar toch was op deuzen
laten Augustus-dag, die zwaar van zon en vol van zo
mer uit de locht neerhong as 'nen barstende druiventros,
gelajen mee fonkelend sap.
'k Zag ginmensch, die 'k kende zoo gaauw en zee
ik teugen 'nen menior, die naast me sting: „Wa 'nen
schoonen dag, ee menier?" Hij keek me-n-aan zooas
m'n klaanten naar 'nen blomkool kijken veur ze af
gaan dingen en zee: „Zoow. Jae," en gong toen ergen9
aanders staan, 'k Was dus gaauw uitgeprot en net
dochtik bij m'n eigen: wa-d-'nen dcodsbidder. 'nen
heiligendagen-afzegger is da, toen 'k 'nen klap op m'nen
schouwer kreeg, da m'n fleaelleke teugen 't vel aanplek-
te.
D'n Blaauwe!
Amico, daar sting 't fiest, 't volle fiest van d'n gou
wen dag, veur me op twee klompen!
„Soddemaerel, Blaauwe", zee ik, „wa ben 'k blij om
jouw weer 's te zien; lcaerel hoe is 't mee Aantje?" En
d'n Tiest lachte van z'n blaauwe haren tot aan z'n
klompen. Eénen lach was ie! „Bestig!" zee-t-ie uit
d'n grond van z'n haart: „bestig, Dré!"
Kad 'm van af z'n trouwen nie meer gesproken. En
da'k 'm sjuust ncuw treffen moest. „Wa-d-emmen vlee-
den jaar toch 'n lol g'ad, ee," zee ik, „op deuzen dag,"
om 'm te polsen. En d'n Blaauwe schudde z'nen kop en
z'n ogskes waterden van glaanzing bij de gedachte aan
die leut
„Ge prot er nie over, Dré," zec-t-le en toen kwam le
bij m'n ooren en vertelde 'n geheim, da'k oew dus
ok nie zeggen kan. Maar wa was d'n lcaerel in z'n nop-
kes. „Blaauwe," zee ik, „keb altij gezeed en Trui ok,
da ge 'nen kolessaal goeien verkensfekker zijt, da witte!
En d'n Tiest lachte da-d-eel de Markt omkeek. „En
hij hiet naar jouw, Dré, as 't zoover is," zee-t-ie, „en
pak nouw gaau oew gruuntenkèèr op, dan gaan me-n-in
d'n „Ossekop" 'r eentje koopen op d'n goeien uitval!"
Van 't klokkengebeiër heurde-n- ik niks meer. Heel
't léven, heel de wèreld, heel d'n spraankelenden hemel
was meziek geworren!
„En hoe Is 't mee Aantjes?" vroeg ik, toen 't pils
te schuimen sting in d'n koelen „Ossekop." En d'n
Blaauwe keek me-n-'s aan, nam z'n glas da dof wier
van de koelte, zee „saantjes" en dronk 't in eenen uit
't Klokte deur z'n "strot en toen.emakte-n-ie:^ „Aantje?
Melk en bloed, drink 's uit, me laten nog 's vol doen."
Ge begrept amico, da-d-et 'nen schoonen dag blèèf!
De Tiest was veur zaken in de stad, bij moes wa
verkens zien te versjaohelen op 't abbetv/aar en om één
uren zouwen me mekaren weer zien op d'n Ginneken-
weg in 'n „kapelleke", waar ze goed inschenken.
'k Kwam twee uren overtijd thuis en Trui sting al
aan de deur om te kijken „waar toch ik gatvernolle-
nogantoe uit hong", zooas Trui zee.
„Ollee, Truike," riep d'n Blaauwe dat de kalk van de
muren viel: ,,'t is toch zulk schoon flest, ee!"
Maar Trui liet 'r eigen nie nemen, zee ze. „Kad op
tijd thuis te zijn; ik verjaarde nie, maar de Koningin,
dus!" en ze schèèrde de centen die 'k ontvangen
had, in de laai die 'k op tafel had gegooid en 'k vuulde
dat ze docht: 'k zal ze straks 's goed natellen hoe-
veul of er af is!
„Trui," zee ik, mee 'n geheimzinnig gezicht, „mag
ik 't heur vertellen, Tiest?"
„Genogt," zee-t-ie, „guilie ebben altij alles van me
geweten, m3ar nie verders over smoesen, horrc!"
Trui braandde van nuuwsgierlgheld en eindelijk zee
ze: „komt 'r nog wa van!" En ik vertelde Trui wa'k
jouw nog nie zeggen mag. „En hij zal Dré hieten,"
zee d'n Blaauwe, „zoo zekers as da-d-ik Blaauwe hiet."
Nouw, amico, toen waren me klaar. Trui keek d'n
Tiest 's aan en toen mijn en toen zee ze: „en gij ben
van d'nzelfden ouwer as hij, is nie Blaauwe?"
„Van d'n zelfsten," zee d'n Tiest, „me zijn gelijk
soldaat gewiest, dus reken maar van jes!"
D'n goeie Tiest had niks in 't snotje, maar toen ik
zoo droogweg zee: „en Aantje Is twintig jaren jonger
as gij." teugen Trui, toen schoot d'n Blaauwe-n-in 'nen
lacht, da-d-et heele gedoeike beefde!
„Ollee," zee Trui, „Blaauwe, geluk 'r mee, jongen en
zeg aan Aantjes" en toen wieren d'r ogsges rood,
verdijd amico, „da 'k 's gaauw koom kijken!"
„Da's bestig." zee d'n Tiest. „maar komen jullie dan
samen, ee! Dan emmen alle vier zoowa-d-aanspraak!"
Toen d'n Blaauwe weg was, zee Trui: „wa-d-is d'n
dieën veraanderd! Wa kan 'n vrouw veul doen aan 'nen
man!"
En mee da plümke veur d'r eigen soort ben 'k weer
naar bulten gegaan en eb ze nikske gezeed
Ja, 'k laat me kullen!
Ollee, 't velleke-n-is staampvol. De rest van 't Ko-
ninglnnefiest mot g'r maar zeivers bijfaanteseeren. 't
Is schoon gewiest. Veural omda ze 'r hier nog 'n festi
val aan hadden vast geknopt!
Amico, ik schei er af.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Hoe moet je zoo'n bus eigenlijk open
maken Dat lukt me nooit.
O, juffrouw, de aanwijzing, hoe u dat doen
moet, zit er in! (Pèle Mêle).
FOKKER AAN HET WOORD:
door
ANTON FOKKER.
In het vólgend artikel vertelt de over
de geheele wereld beroemde vlieg
tuigbouwer Anion Fokker een en an
der over zijn leven. Uit zijn boeiend
verhaal blijkt duidelijk dat de on
langs tot Amerikaan genaturaliseer-
de ex-landgenoot in zijn hart toch
nog oo en top een .Hollandsche jon
gen" gebleven is:
Toen ik ongeveer twintig jaar oud was en dat
is nu 20 jaar geleden trachtte ik mijn vader over
te halen om een vliegtuig voor mij te koopen. Maar
steeds weer werd mijn verzoek geweigerd. „Neen
jongen, voor de duizendste maal, neen", zei mijn va
der, „ik koop geen vliegtuig; een motorboot of een
automobiel kun je voor mijn part krijgen, maar ik
zal niet zoo gek zijn, je met eigen handen een werk
tuig te verschaffen, waarmee je hoogstens een vroeg
tijdige begrafenis kunt bereiken". „Heel goed Papa",
zei ik, en ik besloot zelf een vliegtuig te bouwen.
Deze vastberadenheid heeft mij in latere jaren nog
over vele andere lastige dingen heen geholpen. Als
ik nu voor zulk een moeilijkheid sta, lach ik maar
eens en denk: „het zal wel zoo erg niet zijn, als men
het voorstelt". Ik werd in 1890 in Nederlandsch-Oost-
Indië geboren en reeds als kind was het mijn grootste
genoegen van ijzerdraad, metaal en hout allerlei toe
stellen in elkaar te flansen. Er bestond toen nog niet
zulk aardig kinderspeelgoed als thans: Meccano-doo-
zen kende men nog niet. En tóch is er geen nuttiger
en aangenamer speelgoed voor een kind, dan iets,
dat het. zelf heeft geknutseld.
Later verhuisden wij naar Amsterdam. Na de be
sliste weigering van mijn vader besloot ik mijzelf te
helpen. De voorbeelden van Wright en Blériot lieten
mij niet met rust. Zoo kwam tenslotte mijn eerste
vliegtuig tot stand. Het was een vreeselijk plomp
ding, een warwinkel van hout en draden. De zitplaats
van den vliegenier bestond uit een soort zadel. Het
toestel was allesbehalve gemakkelijk ingericht. De
menschen, die mijn werk zoo nu en clan eens bezich
tigden, schudden afkeurend het hoofd. Zij begrepen
niet, waarom Papa Fokker zijn zoon op een derge
lijke wijze zijn tijd liet verspillen.
Maar op zekeren clag was het toestel klaar! Nu
dook er echter een andere moeilijkheid op. Ik moest
toch leeren vliegen. En vliegcursussen en brevetten
bestonden er toen nog niet. Hoe moest ik dat nu
doen? Op papier met het potlood in de hand bc-
rokende ik, hoe ik met mijn vliegtuig moest ma
noeuvreeren. En eenige dagen later, onder luid ge
raas van motoren en rammelende onderdeelen, onder
nam ik de eerste vlucht in mijn „eigen gemaakte"
Fokker. De ongeloovige toeschouwers hebben danig
in de penarie gezeten, toen zij het wrakke product
van mijn knutseluurtjes in de lucht zagen stijgen.
Dat ik vloog, zagen zij met eigen oogen, dus dat
moesten zij wel gelooven, maar dat ik weer heelhuids
zou kunnen landen, dat konden zij zich. niet voorstel
len. Doch ook de landing slaagde uitnemend.
Vanaf dit oogenblik begon mijn eigenlijke loop
baan als vliegtuigconstructeur. Veel tijd om zelf
vluchten te ondernemen, schoot mij niet over, want
het bouwen en verbeteren van mijn „aeroplanes" nam
al mijn aandacht in beslag. De Nederlandsche regee
ring toonde toen ik haar mijn plannen voorlegde
er niet de minste belangstelling voor. Daarom
ging ik tenslotte naar Engeland, met oen heelen kof
fer vol tcekeningen en plannen. Daar trachtte ik
wekenlang achtereen in toonaangevende kringen
eenige officieele belangstelling te wekken.
De ministers van Oorlog en van Industrie, tot wie
ik mij had gewend, hoorden mijn geestdriftige uit
eenzettingen gelaten aan, doch verklaarden dan in
een kort briefje, dat zij mij hun „spijt" betuigden,
doch dat er voor mijn plannen in Engeland geen in
teresse bestond. De hoogere ambtenaren verdwenen
spoorslags als men hen „Fokker in zicht" meldde.
Alleen de koffiehuis-generaals bekommerden zich
in die dagen om oorlogsmogelijkheden en niemand
koesterde een enkele gedachte omtrent de plaats,
welke mijn vliegtuigen in den aanstaanden wereld
oorlog zou innemen. Als men in de regeeringskrin-
gen van Engeland mijn plannen niet had afgewezen
dan had de Wereldoorlog waarschijnlijk een geheel
ander aanzien gehad. Waarschijnlijk hebben de def
tige heeren, die toen voor den naam Fokker vlucht
ten, gedurende den Wereldoorlog, als de Fokkerij
vliegtuigen boven de Engelsche liniën cirkelden en
hun verderf braakten, zichzelf de heftigste verwijten
gemaakt.
Het was mij toen totaal onverschillig, in welk land
ik mijn werkplaats zou bouwen als mijn plannen
slechts verwezenlijking zouden vinden.
Zoo sukkelde ik voort, totdat men in 1912 te St.
Petersburg in Rusland, het tegenwoordige Leningrad,
een wedstrijd uits'chreef, voor het beste militaire
vliegtuig. Dat was mijn kans! liet vliegtuig, dat ik
ontwierp, had groot succes. Daardoor werd de aan
dacht van de Duitsche regeering op mij gevestigd en
zoodoende kwam mijn vliegtuigfabriek, gesteund
door Duitsch kapitaal, tot stand. Ik kreeg groote be
stellingen en richtte een aviateursschool op. Mijn
vliegtuigenfabriek te Schwerin in Mecklenburg ver
kreeg zelfs een groote vermaardheid.
Toen kwam de oorlog! Duitschland kon tevreden
zijn, mij destijds te hebben geholpen. Binnen enkele
maanden leverden de Fokkerfabrieken honderden
militaire vliegtuigen af. Zélf werkte ik dag en nacht,
verbeterde de constructie's aan de hand van de in
den strijd opgedane ervaringen, en peinsde over
nieuwe mogelijkheden. Eén der moeilijkste proble
men was b.v. een oplossing te vinden voor het
juiste richten en schieten vanuit een vliegtuig. De
meest eenvoudige weg, namelijk recht naar voren
vuur uit te brengen, werd versperd door motor en
propeller. De militaire autoriteiten gaven mij nu
officieele opdracht dit vraagstuk tto oplossing te bren
gen. Men leende mij een mitrailleur en ik sloot mij
daarmede in mijn werkplaats op. 48 uur later was de
oplossing gevonden.
Na den oorlog ging ik weer naar Holland terug.
Ik richtte daar de Nederlandsche Vliegtuigenfabriek
op en broedde er mijn toekomstplannen uit. Het is
alsof het roemvolle verleden van ons vaderland mij
inspireerde,, want toen reeds liep ik rond met plan
nen voor transoceanische vluchten. Het kwam ech
ter niet verder dan tot plannen. Eerst in Amerika
kon ik mij wijden aan hun verwezenlijking, daar dit
alles veel geld vereischte. De Nederlandsche fabriek
werd toen een soort veilige, vaderlandsche haven,
waar ik na vele maanden inspannenden arbeid ont
spanning en verpoozing zocht. Mijn ideaal, de lange-
nfstandsvlucht, kon ik echter slechts met het enorme
Amerikaansche kapitaal bereiken. Ik bleef daarbij
steeds mijn principe getrouw, mij niet in roekelooze
slecht voorbereide ondernemingen te storten. Daar
voor vatte ik mijn taak als vliegtuig-constructeur te
ernstig op. Ik heb mijn eigen meening erover, wat
men bij den huidigen toestand der techniek kan on
dernemen en wat niet. Met ongeschikte vliegtuigen,
door onervaren piloten bestuurd en met een groot
aantal totaal overbodige passagiers aan boord in het
wilde weg allerlei vluchten te ondernemen, is een
werk, dat slechts schade kan aanbrengen aan he.t
werkelijke goede, wat er reeds op luchtvaartgebied
is gepresteerd en geconstrueerd. Maar ervaren vlie
geniers, die een goed voorbereide vlucht willen on
dernemen, onder juist berekende omstandigheden,
wil ik gaarne bij hün werk steunen. Chamberlin, van
Dijk, Kingsford-Smith, en Köhl dta zijn de na
men van menschen, die op mijn hulp kunnen reke
nen. Dat zijn pioniers en geen hazardspelers!
In 1922 bracht ik de eerste transcontinentale lucht-
verbinding tusschen New-York en Los Angelos tot
stand. Vanaf dit oogenblik legde ik mij speciaal toe
op den bouw van passagiersvliegtuigen. De beide
hoofdfactoren voor mijn constructies waren daarbij
„veiligheid en geraak".
Als ik zoo bij mijzelf eens naga, wat er in die ja
ren is voorgevallen en ik vergelijk het belachelijk
kleine toestel, waarmee ik negentien jaar geleden in
Amsterdam startte, met mijn tegenwoordige ver-
keersmachines, dan weet ik, dat ik tevreden mag
zijn.
(Nadruk verboden.)
