lMikada& ameutebzi 9p£ccdha$
VOSTER'O
KANTONGERECHT
SCHAGEN.
'nGERO FABRIKAAT
Brabanische brieven.
J[ RugpijnNierenPillen
Een vrijwel copielooze zitting op Don
derdag 16 October 1930.
Te> ongeveer kwart voor twaalven wordt de open
bare zitting geopend om allereerst mededeeiing te
doen van cle uitspraken der in niet-openbare zitting
behandelde strafzaken tegen minderjarige boosdoe-
ners(sters).
Door den waarnemcnden kantonrechter, den heer
Mr. D. Breebaart Kz., wordt medegedeeld dat de jon
gedames K., F. en B. te Winkel zonder straf aan
hare ouders zullen worden teruggegeven, terwijl M.
O., als no. 4, voor de door haar begane baldadigheid
wordt veroordeeld tot een boete van f3, te vervan
gen door één week tuchtschool.
A. v. d. S. wordt Wêgöns overtreding van het mo
tor- en rij wiel reglement veroordeeld om f3 te be
talen, te vervangen door een week tuchtschool, Jb.
v. W., als voren tot f 10 boete of een bezoek aan de
tuchtschool gddurende 2 weken en T. Lips, als vo
ren, tot f4 boete of 1 week tuchtschool.
Een lastpost.
In openbare zitting werd vervolgens behandeld de
zaak tegen den 21-jarigen Waarlander Jacob P., die
terecht stond voor ordeverstoring bij openbare dron
kenschap en waarbij hij een ander tot vechten had
uitgenoodigd. V
Blijkens mededeeiing van beklaagde was hij in den
avond van 15 op 16 September, het verbaal vermeld
de abusievelijk Augustus, te Zijdewind in aanraking
gekomen met een jongen die ruzie met hem zocht
omdat beklaagde denzclfden dag voor de Rechtbank
te Alkmaar tegen hem had getuigd en nu verlangde
dat beklaagde de onkosten zou betalen. Als een lam
metje was P. toen naar een ander café gegaan, maar
later weer in het eerste café teruggekeerd.
Het proces-verbaal gaf een geheel andere lezing:
beklaagde komt ieder oogenblik met de politie in
aanraking, was dien avond tevoren reeds door de
politie uit het lokaal verwijderd en de Ambtenaar
van het Openbaar Ministerie wijst er op, dat be
klaagde voor dezelfde feiten reeds meerdere malen
heeft terecht gestaan en 'den laatsten keer werd ver
oordeeld tot een geldboete van f 12. Beklaagde heeft
dus heel wat op zijn kerfstok en als dat zoo door
gaat, eindigt het met plaatsing in de rijkswerkin
richting te Hoorn. De Ambtenaar van het O. M. wil
ditmaal nog volstaan met het vorderen van een flin
ke geldboete, n.1 .f25 of een hechtenis van 25 dagen.
De Kantonrechter refereert zich geheel aan het
requisitoir van den Ambtenaar van het Openb. Mi
nisterie en eischt een boete van f20, te vervangen
door een hechtenis van 20 dagen.
Dronken van champagnepllz.
Dezelfde beklaagde stond nogmaals terecht wegens
dronkenschap, waarbij hij stond te razen en waar
door een oploop van personen ontstond. Dat ge
beurde op 16 September in denzelfden nacht waar
hij hij zich blijkens de vorige zaak zoo vechtlustig
betoonde.
Beklaagde vertelt niet dronken te zijn geweest, hij
mag geen sterken drank drinken en hij doet dat
ook niet. Als de Ambtenaar van het O. M. vraagt of
beklaagde dan dien nacht soms kwast heeft gedron
ken, luidt het antwoord „champagne-pilz".
De Ambtenaar van het O.M. acht het ten laste ge
legde wettig en overtuigend bewezen en waar het
hier betreft een voortgezette handeling, in eenzelfde
dronkerimansbui,'luidt de'eisch f 10 boete of 10 da
gen, hechtenis. De uitspraak is f 5 boete of 5 da
gen hechtenis, waarbij in aanmerking werd geno
men de flinke boeteheffing in de vorige strafzaak.
Om vroeg thuis te wezen.
De boerenknecht L. R. van Callantsoog, had zich
in den nacht, van 7 Augustus in de Zijpe langer op
gehouden dan oorspronkelijk zijn bedoeling was en
omdat hij vroeg thuis wilde wezen, zette hij er flink
de vaart in. Maar zijn rijwiel was daarbij niet voor
zien van een helder brandende lantaarn en dies
werd Louw uitgenoodigd eens te verklaren waarom
dio nalatigheid was begaan.
R. heeft, een reuze-beste electrische rijwiellantaarn,
maar als snel wordt gereden gaat het bolletje direct
stuk en daarom had hij do lamp niet aangezet. De
reuze-beste lantaarn is dus niet geheel in orde, merk
te de Kantonrechter op, maar beklaagde ontkende
de juistheid van deze conclusie, het bolletje moest
alleen wat zwaarder wezen.
De eisch van 5 cfagen of f 5 boete werd omgezet
in een uitspraak van f 4 of 4 dagen hechtenis.
De overige opgeroepenen hadden dezen dag andere
bezigheden en volgde veroordeeling bij bestek.
Ulvenhout, 4 October 1930.
Menier,
Trui lopt al 'n paar dagen
deur d'n huia mee één oog
haalf dicht geknepen en 't
aandere zooveul te verder
open. En as ze me wa te
zeggen heet, dan doe ze da
mee 'n plechtstatigheid of
ze teugen onzen burgemees
ter sprikt.
Mee aandere woorden:
'k wor de heele week al zo'n
bietje belaaitafeld.
'k Had me netuurlijk hei- j;
lig veurgenomen om net te
*doen of ik 'r niks van in de
gaten had; zo'n bietje: of
't heel gewoon was da ze de tafel netjes dekte mee 'n
schoon tafellaken as 'k eten moes, 'n lakentje waar de
vierlcaantjes van d'n mengel stevig zatten ingeperst. Of
't de doodgewoonste zaak van de wareld was, da ze 't
krantje, da-d-altij over de post komt, netjes bij me broekt
en nie zooas anders eerst gebrukt had om 'n vette
pan op te zetten, of, eerst zeivers 's in te kijken, 't dan
in d'rn stoel te leggen en mijn 's avonds éérst 're haalf
uur er naar te laten zoeken, waarna 't dan van onder
d'r achterwerk vandaan kwam, wèrm en wel en gekreu
keld as 'n boerekoolblad.
Zooas ik zeg, kad eerst maar net gedaan of 't allegaar
zoow heurde. Maar toen ze me van de week 'n kom kof
fie gaf mee 'n bordeke d'r onder, ollee, ten lag er de
verlakkerij zoo dik op, da'k niemeer zwijgen kon. „Trui",
zee ik, „ge vemük me".
Toen gongen allebei d'r oogen heel wijd open en d'r
schouwers omhoogen mee 'n zucht as 'nen Octobersturm
zee ze: ,,'t Is gatsammenoggetoe nooit goed bij d'n dieën!"
„Trui!" zee ik weer: „nogeens, ge mokt de kachel mee
me aan en 'k raai oew sterk aan, schei uit mfee die ke-
meedie of ik maak 'r 'n drama van, Platteboender!"
„Platteboender??" viel ze toen uit, en ze rekte
dieën boender uit, da'k vuulde da-d-et meenens werd:
„zegt da nog 's, as ge 't haart in oew lijf hèt!"
Nouw, ge begrèpt, toen „boenderde"-n-ik 'r nog 's steu-
vig overhenen, da sprikt! 't Zal me-n-al 'n paar dagen
tot aan m'n neusgaten, dus ge kun zóó wel nagaan, da'k
op dat verzoek grif en roojaal inging.
De rest za'k maar veur m'n eigen houwen, maar ditte
kan 'k oew verassereeren: ze liep na da „gesprek"
zoo za'k 't dan maar noemen veur dees gelegenheid
weer mee allebei d'r ogskes wagenwijd open en op d'n
oogenblik, 'k kan 't nergens vinden en vragen doe 'k
't nie natuurlijk zit ze weer boven op m'n krantje!
Wat 'r aan schilt, wa-d-al die flaauwe kul te beteeke-
nen hee, 'k ben 'n boon as 'k er wa van snappen kan,
en vragen doe 'k 't nie, waant ge wit nooit, wat er dan
luien komt.
Keb er 'n end aangemokt mee te zeggen: „krijgt de
pip," en da's 't leste da'k er van te vertellen weet. Ze
zeggen wel 's: vrouwen zijn vraagteekens, maar die van
mijn is 'nen heelen kattekissemus, 'nen kepieeten vra
genboek en keb wel wa beters te doen, as die heelegaar
te gaan uitpuzzelen. Want amico, 't is op d'n oogenblik
kollesaal druk op d'n hof.
October, dan wit 't wel! D'n winterzaai ga nouw
d'n grond ln; de leste èrpels motten me kullen; 't winter
voeder veur de biesten binnenhalen, pulp rijen, affijn de
febrlek stoomt op volle kracht!
Dan is 't 'nen heelen zürg om de wintergruunten te
bergen, - juin, kooien, kroten, winterpeen, 't mot alle
maal gerooid en verzürgd worren en zóó, dat de boel
niet uitschiet of gaat rotten. De dagen zijn zoo maar aan
d'n korten kaant en veul vallen er nog grootendeels weg
mee d'n rengel, dus ge kun 't vuulen en tasten: 't is
deurstompen op 't laand en op d'n hof. 's Avonds haal
ik de biesten al binnen, waant mee da natte weer, laat
ik ze nie op de natte velden leggen, waant z'emmen
tongblaar veur ge 't wit.
'k Mot deus week dus mee 'n kort briefke volstaan,
's Avonds ploeteren me nog in de schuren en dan staan
't leste uurke van d'n dag, as ge koud bent van 't zwee-
ten en stijf van d'n akker oew haanden niemeer naar
briefkes-kalkeh.
Wa-d-is 't aanders zeldzaam prachtig op d'n buiten, de
leste dagen!
Hedde giesteravond da zonneke onder zien gaan, ami
co? Of zak 't bij jouw ln de straat 's middags om drie
uur al achter de schouw van oewen overbuur soms?
Keb 't in gin tijen zóó koninklijk weg zien zinken in de
bosschen.
De locht was pèèrlmoerig-gruun, zoo glaansde ze ln
't Westen. Lange wolkenstrepen, van 't kostelijkst
blaauw, omzet mee witten dons, plakten teugen die
gruune glaanzing. En daarin dreef de zonneschijf, zoo
groot wel as 'n tafelblad, en blonk en lichtte as 'n laaien
de vlam. Heel d'n ender sting in vuur en vlam. Bussels
licht vlamden teugen d'n hemel aan dat de èèrde ln ko-
perrooien weerschijn lag te stralen. De streeperige wol
ken wieren gezet in gouwen montuur! Ollee, 't goud
droop van d'n hemel af.
En staag zakte-n-et zonneke dieper en dieper. Rooier
en rooier wier 't En op 't lest, toen 't bloed-rood gong
verkleuren, vlak teugen d'èèrde aan, toen trok 'n
floerske deur de lochten van pèèrse gloeiing. Matter en
zoohter wieren de kleuren; grijzer de diepten teugen
de locht.
Nóg laggen gouwen klonters efkes ep de èérde; 't
was 't leste van de zon. En de geploegde, vette eerde
klonters, die waren daar as smeltend koper zoo ros.
Toen zonk 't leste stukske weg en koud wier 't In
eens op d'akkers. Koud en... stil. De veugelen hie.wen
op. De koeien gaven gin geluid. B-les knipte mee z'n
oogen en liet z'nen kop stil hangen; d'n dag was ver
gaan in 't smeulend vuur.
De waereld vergraauwde. De lodht verdiepte in 't
düster.
En toen toen vuulde-n-lk da'k 'n kertierke in 'n
plaske had gestaan. M'n beenen trokken van de kourw
en 'k stak maar gaauw m'n pèpke weer aan.
„Wa v/as da schoon," zee 'k teugen m'n eigen en kad
't gevuul of 't goud nog aan m'n oogharen zat.
Kom, ik schei-d-'r af. D' brief is wel nie heelegaar
vol, maar ge mot 't er deuzen keer maar mee zien te
doen. 'k Mot aan de winterpeeën, nouw!
Veul groeten van m'n Vragenboek en as al tij, gin
horke minder van oewen
toet a voe
Ulvenhout, 15 October 1980.
Menier,
D'n brief van m'nen Drê sting klaar om vandaag
weggebrocht te worren naar de post en nouw 'r nog 'n
wit velleke aanzit, maak ik van de gelegentheid dat ie
mee d'n gruuntenwagel uit is, efkes gebruik da velleke
vol te maken.
Waant hij denkt wel van nie: maar 'k houw z'n
krispedensie steuvig in de gaten. Hoor 's ier, menier,
'k zeg altij maar zoo: 'n vrouw kan d'ren kaerel teuges-
woorig nie genógt in de kieren houwen. De waereld is
zóó veraanderd teugenover vrüger en al bende dan 'n
dikke dartig jaren mee mekare getrouwd, ge mot as
vrouw zijnde, ging „hoow!" roepen veur ge over de brug
bent, wa gij? Onder os gezeed en gezwegen: lccb 'm
altij in de laamp g'ad, horre, waant ik weet nie of ge
da zoowel 's hét kunnen merken uit z'n gepotlooi: maar
hij hee altij 'n aarig smoesje aan z'n gat hangen as 't
Samantha ging verder, steeds op denzelfden onderwor
pen toon:
Tante Almira heeft me naar boven gestuurd voor ik
ging melken. Ik ben ontzettend lomp geweest, dat wet
ik best. Het spijt me. Hazel kwam dichterbij om haar
te omhelzen.
Neen, zei Samantha ongelukkig. Ik kan het nog
niet afzoenen! Nog niet. Ik ben een akelige stommeling
en ik heb een echte vogelverschrikker van mezelf ge
maakt, maar schreien maakt altijd dat lk leelijk wordt
en me leelijk voel. Ik voel me nog leelijker dan ik er uit
zie!
Ze verdween naar haar koelen en Hazel zette zich aan
het schrijven en een langen brief aan haar lieve tante
en vertelde haar dat ze de terugkomst van haar lieve
nicht leder oogenblik kon verwachten. Verder wijdde
ze een paar regels aan Wilbur.
„Wilbur," zoo schreef ze, „verscheen vanmorgen on
verwacht hier. Kom vooral niet tot overhaaste conclusie
dat hij mij kwam opzoeken! Hij zit als gewoonlijk tot
over de ooren ln zaken en spreekt over aanlegplaatsen
met ledereen die maar wil luisteren. Ik maak me nog
al ongerust over hem, want hij is angstig mager, 't Viel
me vandaag op dat hij beslist niet in goed vel steekt.
Tantelief, ik krijg heusoh een beetje heimwee."
Juist toen ze den brief af had, kwam George in het
gezicht. Hij verdween weer voor een oogenblik, toen hij
do beek overstak. Toen hij weer zichtbaar werd, stond
hij stil en keek om zich heen. Hazel meende op een
verdachte manier. Toen liep hij vlug naar het huis. Hij
kon Hazel niet zien, hoewel hij een blik op het venster
Wierp, want ze zat achter een dik noteldoeksch gordijn
toen ze hem toeriep:
- Hela George!
Ja, bij het hooren van haar stem scheen hij op te
schrikken.
Ben je daar, Hazel?
Geluk gehad?
Hij antwoordde vroolijk: 't Kon wel minder! Ilc heb
het' versche spoor van een grooten bok gezien!
Klaarblijkelijk was George er op uit om haar aan
dacht af te leiden van den zak die niet leeg was. Hij
knikte onbezorgd, stapte de treden van het trapje op en
verdween in zijn hol. .Ze hoorde duidelijk hoe hij den sleu
tel knarsend in het slót omdraaide.
Waarom moest George zich nu ln zijn benauwde ka
mer opsluiten?
HOOFDSTUK XII.
Zoo springt een meisjo niet een man om.
I.
Samantha verscheen niet aan het avondeten. Toen
George, met echt mannelijke onbescheiden nieuws
gierigheid aan zijn moeder vroeg wat haar man
keerde, antwoordde juffrouw Spragge kort:
Samantha is met ontzettende hoofdpijn naar bed
gegaan.
Met hoofdpijn naar bed gegaan?
.Ta!
Dan heeft ze zich zeker te warm gemaakt. Het
is den laatsten tijd erg warm en dan hcelemaal geen
mist. De maan zal vanavond laat opkomen. Hij keek
Hazel eens an. 't Zal erg koel bij dc beek zijn, na
tafel. Hazel's ooogen bleven zedig op haar bord ge
richt.
Het gesprek kwijnde.
Eindelijk zei George vragend:
Ik heb nooit eerder bijgewoond, dat Sarhantie
met hoofdpijn naar bed moest. Ik hoop maar, dat
ze geen diphteritus onder de leden heeft. Hij keek
zijn moeder angstig aan, daar hij zich de bezoeking
van dien vrceselijkcn aanval nog best kon herinne
ren, evenals dc ontzettende hoofdpijn, die aan zijn
eigen aanval was voorafgegaan.
Onzin, antwoordde juffrouw Spragge, en voegde
er korzelig aan toe:
Mannen verwachten altijd maar dat vrouwen
overeind blijven, tot zij er bij neervallen. Bij uit
zondering heb je het nu eens goed geraden, het anno
kind heeft zich werkelijk te veel verhit!
Hazel liet ccnige verlegenheid blijken, die echter
door George niet werd opgemerkt; hij keerde zich
weer tot Hazel:
Vanmiddag heb ik het veulen gezien. Het is
heelemaal weer in orde en zoo speelsch als wat.
Een kleine rilliing van afkeer liep Hazel over den
rug.
Jakkes! Denk er maar liever niet meer aan!
Worden er wel eens menschen gèbeten, hier in de
heuvels?
George keek zijn moeder waarschuwend aan, maar
juffrouw Spragge had de oogen op Hazel gericht:
Twee kinderen! antwoordde ze.
Zijn ze gestorven?
Juffrouw Spragge knikte somber.
Kom moeder, wat hebt u er aan om die oude
verhalen op te rakenen? Hazel zal er vannacht niet
van kunnen slapen.
-r- Gaat u alsublieft verder, juffrouw Spragge!
Blijkbaar was de moeder met de wasch bezig en
de kinderen speelden om het huis. Ze waren drie en
vier jaar oud, meisjes.
Hier liet ze een zware zucht hooren.
Eindelijk, ging ze door merkte de moeder dat
de kindertjes van haar weggedwaald waren, maar
ze ging met haar wasch door een poosje later
vond ze de kleine meisjes. Ze waren de oude schuur
binnengegaan. Ze waren allebei dood, op wel zes
plaatsen gebeten. De heele schuur wemelde van de
ratelslangen!
O! riep Hazel. Haar gezicht was zoo wit als het
tafellaken geworden.
De moeder is een heelen tijd krankzinnig ge
weest. Ze zijn weggegaan en hebben hun grond in
den steek gelaten. Ons vee heeft er gcloopen, niemand
heeft de plaats ooit weer in gebruik genomen. Waar
schijnlijk staat de schuur er nog altijd en is een
broedplaats voor ratelslangen gebleven.
Haar stem stierf weg. Ilazcl had al spoedig haar
frisc'h kleurtje weer terug, maar juffrouw Spragge
toonde een vreemde lusteloosheid. Het vertellen van
dat griezelige verhaal scheen haar te hebben aange
daan. Haar oogen hadden hun glans verloren en zo
bleef verder zwijgen. Toen het eten was afgeloopen,
stond ze loom op en begon af te ruimen, zonder van
Hazel's aangeboden hulp gebiuik te maken. George
begon zijn pijp te vullen. Hazel wandelde naar het
open mam. Juffrouw Spragge hoestte zenuwachtig.
Ik moet je iets zeggen, George.
George hield op met zijn pijp stoppen. Hij merkte
een vreemde trilling in zijn moeders stem.
Misschien had ik het al eerder moeten zeggen,
ging ze door. Zij keek haar zoon bedroefd aan. Toen
met een kleine verandering van toon wendde ze zich
tot Hazel:
George is altijd een goede zoon voor me geweest.
We hebben nooit moeite mét elkaar gehad, nooit!
Wij ruzie met elkaar? U en ik, moe? Wat man
keert u? protesteerde George.
Bij nierzwakte blijven urinezuur en
andere vergiftige onzuiverheden in het
bloed achter, waardoor uw geheele
gestel bedreigd wordt. Daarom is het
zoo verkeerd de eerste waarschuwende
verschijnselen te verwaarloozen als
rugpijn, urinestoornissen, stijve en ge
zwollen gewrichten, blaaszwakte, be
zinksel in de urine, hoofdpijn, duizelig
heid enz.
De nieren moeten hulp ontvangen
en versterkt worden, terwijl het tijd
is. Beproef Foster's Rugpijn Nieren
Pillen, het sedert jaren bekende middel.
Vraag ernaar in uw omgeving en
hoor hoe zij worden aangeprezen.
Verkrijgbaar bij alle drogisten enz.
in glazen verpakking a f 1.75 p. flacon.
de wefkea betreft. Nouw en ik zeg maar zoo: as 'nen
man nouw eenmaal ordentelijk en steuvig getrouwd is,
en da-d-is-ie lot da maar aan mijn over dan
hee-t-ie mee de rest niks meer te schaften! Nimme
nie kwalek da'k oew da zoo maar vlakweg in oew ge
zicht zeg! 'k Weet best, al zeg 'k 't zei vers, op stuk
van zaken, zijn al die manskaerels iender. D'n eene mag
wa-d-erger zijn as d'n aandere, maar deur mekare ge
nomen, is 't eenen pot nat.
Maar 'k zou van m'n apprepoow afdwalen
Kek 's, de reden asda-d-ik de pen eb opgenomen,
da zit 'm in die kwestie die d'n Dré maar nie begrèpt!
Ochèrme! Soms is ie toch zoow slecht van begrip, ee.
Ik kan me daar allegaar nie zoow. over uitlaten, maar
soms... dan is ie zóó kinderlijk, dan zou-d-'m oew leste
haalfcentje in bewaring geven. Maar lot 'm schuiven,
menier!
Mee 'n gezicht of ie aóhter z'n eigen begrafenis lopt,
zóó seerejeus, staat ie oew somwijlen te beduvelen,
da-ge-'r inzit veur ge 't wit.
Da'k 'm dan zoo deftig eb behaandeld, onder ons:
keb 'm natuurlijk belaaitafeld van wa-d-em lk jouw
daar net zooiank tot ie op m'n tafellakens zat te
kliederen da'k er zunde van mokte omdat ie, ja,
omdat ie, ge zouw 't nooit raaien, verlejen week, na
middernacht mee 'n ootemebiel thuiskwam! Nouw gij!
Hij had ergens, in 't Ginneken, zee-t-ie, motten spre
ken veur 'nen hoop deftige menschen, veul klaanten
van d'n gruuntenwagel waren d'rbi], zee-t-ie~: éfl toen
brooht d'n dokter van Ulvenhout 'm thuis mee d'auto,
zee-t-ie!
'k Zeg er omspres telkens bij: „zee-t-ie", waant as ie
'r op uittrekt en na twaalven thuiskomt, dan zit ie om
gin smoesje verlegen; geleuft da! En da's nog nie ge-
nogt: volgende week sprikt ie veur d'n Radioow. Vrij
dagavond in 't Algemeen Programma van d'n K.R.O.,
om kwart over zeuvenen! In Hilleversum. 'k Zal lüste-
ren, da snapte, of ie me nie vernukt. Zeg, doe me 'nen
plazier, lustert ok 's mee?
Maar zeg nouw zeivers: as ge nouw 'nen mensch het
die mee de ootemebiel thuiskomt, die gaat kaaleren
veur d'n Radioow, ollee, motte 'm dan nie mee veul
onderscheiding behaandelen...?
*k Zal 'm aan zden komen. Snotverdemallemosterdpot,
ja! 'k Zal 'm... 'k zal 'm némen, d'n dieën. Waant nouw
me zoo oud geworren zijn, da-d-'n aandere vrouw rust
gaat krijgen op da punt, nouw zal ik...?
Ochirrekes! Waant spreken of nie, veur de Raadioow
of weet-ik-veul i k zal de baas blijven, menier! Guilie
meugen dan allemaal zoo mee 'm wegloopen, i k zit
mee de last! I k mot da wéér zo'n bietje in 't even
wicht zien te balleceeren,
Affijn, ze kunnen 't me toevertrouwen. Keb dartig
jaar mee da lieveneerebeeske gehekserseerd, 't zal nog
wel langer lukken!
Da moes ik oew allegaar 's schrijven.
Gegroet van zij die zich noemt:
TRUI.
Ik ben ouder dan jij, mijn jongen. Laat me
uitspreken. Er zou kans op ruzie tusschen jou en mij
zijn, op groote ruzie, als ik vanavond mijn mond
hield. Als je trouwt en het is mijn wensch dat
je trouwt, dan moet je vrouw de haas kunnen zijn
in haar eigen huis. En zoo lang als ik leef, wensch
ik haas te zijn in het mijne. Wij hebben nooit over
verdeelen gesproken, maar ik sta klaar om dit huis
te verlaten, als jij dat verlangt. Of, als je dat beter
lijkt, zou ik hier kunnen blijven en jij zou een eind
lager in de vallei kunnen bouwen. We kunnen het
land en het vee verdeelen, net zooals je dat wenscht
of niet, Je hebt geld genoeg om jezelf netjes in te
richten. En, dan is er nog wat! Ik ben niet van plan
telkens bij je te komen binnenvallen en je vrouw
van streek te maken. Samantha en ik zullen het best
samen uithouden. Je weet wel, dat zij de eenige vrouw
zou zijn, waannee ik in vrede zou kunnen leven.
Meer heb ik je niet te zeggen!
II.
Hazel zag dat George versteend stond van verba
zing en dat hij zeer onder den indruk was. Misschien
ging haar een licht op omtrent den band die er tus
schen deze menschen bestond, toen ze in het ont
hutste gezicht van haar minnaar keek. Voor het
oogenblik had hij haar vergeten. Zijn oogen verslon
den zijn moeder, zijn uitgestrekte handen drukten
duidelijk het protest uit, dat hij klaarblijkelijk niet
onder woorden kon brengen.
Uit elkaar gaan? riep hij uit. Dat is niet mo
gelijk moeder!
En tochmoethet!
Hij viel in een stoel neer en verborg het gezicht
in de handen. Hazel ging opnieuw naar het open
raam en tuurde naar buiten. Voor het oogenblik
scheen de toekomst tegelijk met het verleden uit-
gewischt. Alleen het tegenwoordige bleef over, don
ker en geheimzinnig. Juffrouw Spragge verdween
in de keuken en liet het meisje en den man alleen.
Wordt vervolgd.
