SchagerCourant
Ue/ihadsA djxwgjz tfleóc/udfyeó
Tweede Blad.
Het maalgebod.
LIEFDE LAAT ZICH
NIET D00DEN!
DE BEL.
Donderdag 13 November 1930.
73ste Jaargang. No. 8765
De akkerbouwcommissie der Hollandsche Maatschappij
van Landbouw verzoekt ons plaatsing van het volgende:
In sommige dagbladen is aangevoerd, dat het maalge
bod slechts in het belang is van een groep rijke klei
boeren. en dat de oppervlakte met tarwe verbouwd, on
geveer 60.000 H.A. slechts 6 pet uitmaakt van de 1.000.000
H.A. bouwland en tuingrond, welke ons land bezit, zoodat
deze maatregel bijna niets beteekent terwijl ook is me
degedeeld, dat ongeveer de helft hiervan geteeld wordt
in Groningen en Zeeland en verder 10 pet. in Noord-Hol
land, door meerendeels welgestelde'landbouwers, die voor
een groot gedeelte hun grond in eigendom hebben. Tegen
deze onjuiste voorstellingen meenen wij het volgende te
mogen aanvoeren. De het meest in nood verkeerende
bedrijven zijn niet de veehoudersbedrijven en niet de
gemengde bedrijven op de zandgronden, doch de veenko
loniale bedrijven en de akkerbouwbedrijven in de zee
klei-gebieden. Het maalgebod bedoelt een steun te ver-
leenen aan den laatstgenoemden groep, De oppervlakte
cultuurgrond onzer zee-klei-gebieden bestaat uit 318.663
H-A. bouwland, 162.000 H.A. grasland en 18.212 H.A. tuin
grond, totaal 500.000 H.A. of bijna deel van den cul
tuurgrond in ons land. (Die met het grasland 2 millioen
H.A. bedraagt). Het is dit belangrijke cultuurgebied, dat
van het maalgebod zal profiteeren. Van genoemde 319.000
H.A. bouwland is 107.417 H.A. granen, waarvan 44.200
HA. tarwe, of 14 pet van de 319.000 H.A.
In Groningen bevinden zich 13.457 H.A. in Zeeland
15.013 H.A.. in Zuid-Holland 7336 H.A., in Noord-Holland
6120 H.A. tarwe. De rest der 60.000 H.A. tarwe is over
diverse provincies verdeeld, in Limburg wordt 7031 H.A.
met tarwe beteeld.
Het spreekt vanzelf, dat de invloed van het maalgebod
zich niet over een oppervlakte van 60.000 H.A. uitstrekt,
doch over de oppervlakte welke de bedrijven waarop de
tarwe geteeld wordt, innemen. Zelfs al bepalen wij ons
nu alleen tot de zee-klei-gebieden, dan komt ons een
raming van 400.000 H.A. bouw- en weiland op deze be
drijven niet te onvoorzichtig voor. Nemen we verder aan,
dat het waar is dat het hier alleen de grootere bedrijven
betreft en deze gemiddeld een oppervlakte van 40 H.A.
bezitten, waarvan dan gemiddeld 4.5 H.A. tarwe, dan
wordt de zegenrijke werking in de zee-klei-gebieden
rechtstreeks gevoeld op 10.000 bedrijven, dus door 10.000
landbouwersgezinnen en, naar onze hieronder volgende
schatting door 60.000 landarbeiders en hun gezinnen.
Betreft dit nu meerendeels welgestelde landbouwers
èie de grond voor een groot gedeelte in eigendom bezit
ten? Neen. In Groningen (voor de onderdeelen der pro
vincies weten wij de cijfers niet) wordt 65 pet der op
pervlakte in eigendom gecultiveerd, in Zeeland 40.6 pet.,
in Zuid-Holland 42 pet., en in Noord-Holland 49 pet.
Doch bij deze cijfers dient niet vergeten te worden,
dat veel dezer eigendom met hypotheek bezwaard is en
een gedeelte in eigendom bezeten wordt door hen die
gedeeltelijk pachter, gedeeltelijk eigenaar zijn. Volgens
de gegevens welke wij over Noord- en Zuid-Holland be
zitten, bezit een snel toenemend procent dezer landbou
wer s-eigengj^. zoo wel als de pachters, inzonderheid geldt
dit voor dejöngeren, geen of geen noemenswaardige hoe
veelheid kapitaal meer.
"Wellicht zal in Groningen de verhouding was gunsti
ger, in Zeeland wat ongustiger zijn, doch hoe dit zij, het
feit blijft bestaan, dat vrijwel al deze landbouwers bij
de tegenwoordige prijzen geen inkomen genieten, doch
groote verliezen lijden. Intusschen zijn het juist deze
bedrijven waarop de meeste landarbeiders werken.
Wij taxeeren het bedrag aan arbeidsloon op grond der
bedrijfsuitkomsten der' landbouwboekhoudbureaux op
f 150 'per HA- Bij een jaarverdienste van f 900 A f 1000
per arbeider wordt dit op elke 6 a 7 HA één arbeider
en op 400.000 H.A., 60.000 landarbeiedrs.
Indien men bedenkt, dat de bedrijven, waar deze land
arbeiders op werken in nood verkeeren, zoodat hunne
reeds niet hooge beleoning in ernstig gevaar verkeert,
dan zal men willen Inzien, dat maatregelen welke deze
bedrijven op gang kunnen doen houden, van geweldige
beteekenls zijn.
Intusschen is het niet juist te meenen, dat maatrege
len als het maalgebod alleen deze landbouwers en land
arbeiders ten goede zullen komen. De organische samen
hang van de landbouwbedrijven maakt, dat de geheele
land- en tuinbouw ervan profiteert Indien de tarwe-
cultuur loonend zal zijn, zal de verbouw ervan toene
FEU1LLETOX
Uit li£t Eng els ch van
l. G. M 0 B E RIY.
De rest van haar geld. dat Eva een jaarlijksch inko
men gaf van honderd vyftig pond per jaar, was in so-
liede effecten belegd, en bevond zich in bewaring bij een
D>ndensche bank. Als zij haar plan ten uitvoer bracht
ging dat geld naar Olive. De familieadvocaat, had haar
dadelijk na den dood van haar vader den raad gegeven
om haar testament te maken en ze had daarin haar
jongste nicht, van wie ze altijd veel gehouden had, tot
universeel erfgenaam aangewezen.
..Olive krijgt mijn geld, daar ben ik blij om, daoht ze",
nu staat ze ook vrijer tegenover Tante Laura's dwing-
landij. Dat zal het leven van dat arme kind heel wat
gemakkelijker maken!"
»En ik?" sponnen Eva's gedachten voort, „wat moet ik
doen als ik Prudence Campbell wordt, het meisje dat
Vefgeefs werk zocht? Ik zou ongeveer vijftig pond ren
te Per jaar kunnen maken van die duizend die ik bij me
Wb. meer niet Dus moet ik zien dat ik werk krijg...
®|38ch:en ergens in het buitenland waar Nigel Bannister
uet mij nooit meer lastig kan maken en tante Laura mij
met meer plagen kan..."
2e was nog heelemaal verdiept in het overdenken
van haar plan, toen Rupert Dane de kamer weer bin-
uenkwam.
..Ziezoo," zei hij, „met mijn brieven ben ik gelukkig
klaar, ik heb het heldhaftige besluit genomen om een
oude dame te schilderen, die me maar niet met rust wil
laten. En", vervolgde hij op ernstiger toon, „hebt u ook
een bekende in de lijst gezien?" Hij knikte in de richting
van de krant die op den grond lag. „Staat uw naam
erbij?"
.Heen", antwoordde ze kordaat, verbaasd over zich
zelf, dat zij het besluit dat nog niet eens vast had ge
staan, in haar geest al begon uit te voeren en dat ze
meteen haar schepen achter zich verbrandde," mijn
naam staat er heelemaal niet bij. Ik heet Prudence
men. De andere cultures worden door den maatregel
ontlast, vooral omdat op deze bedrijven talrijke teelten
voorkomen, waarbij een uitbreiding al spoedig over
productie beteekenen kan (erwten, karwij en eenigs-
zins aardappelen, e.a.)
Ook zal het maalgebod tegengaan dat de landbou
wers zich meer dan tot heden het geval is werpen op
de teelt van bepaalde tuinbouwproducten, om daarmede,
doordat het hier direct om grootere opeprvlakten gaat,
de markt in ernstige mate te bederven.
Doch hiermede zijn wij er nog niet Een voortwerken
op deze akkerbouwbedrijven zal het geheele platteland
in de zee-klei-gebieden ten goede komen.
Uit voorgaande moge genoegzaam blijken, dat men
niet geringschattend behoort te zeggen, dat het maal
gebod slechts dient om een luttel aantal rijke kleiboeren
te beschermen. Men negeert hierbij Inzonderheid de be
langen van het veel grooter aantal landarbeiders dat
erbij betrokken is. De genoemde belangen zijn van zoo'n
omvang en beteekenis, dat de belangen waarmede het
maalgebod in strijd kan komen (hetgeen samenhangt
met de wijze van uitvoering) er bij in het niet. verzin
ken. Men stelle zich intusschen niet voor dat men met
dezen eenen maatregel de noodtoestand kan afwenden;
deze is daarvoor van veel te grooten omvang.
Het beste
dagelijksche
middel ter
opwekking en
verfrisschmg.
PEPERMUNT
Verschillende berichten.
ParijsCalcutta in ruim drie dagen.
Een schitterende tocht van Fransche vliegers.
Twee Fransche vliegers, kapitein Goulette en lui
tenant Lalouette, die Zaterdagochtend vroeg met een
Farman-eendekker uit Parijs waren vertrokken, zijn
Dinsdag te Calcutta in Britsch Indië aangekomen.
Zij vertrokken Zaterdag om 1 uur 15 uit Parijs, be
reikten Brindisi om 12 uur 15, vertrokken weer oti
12 uur 30 en kwamen Zondagochtend 3 uur 25 t
Aleppo aan. Uit Aleppo vertrokken zij om 6 u. 2
kwamen om 2 uur 10 s middags te Barsa aan, vc
trokken vandaar Zendagavond 10 uur 15 ea kwam',
te Jask aan Maandagochtend om 6 uur 15.
Zij vertrokken een uur later, kwamen om -12 ui
30 te Karatsji aan, vertrokken weer Maa.idagavon
om 9 uur 50 en landden Dinsdagochtend om 6 uu
25 te Allahabad. Vijfentwintig minuten later vlogen
zij weg en kwamen om 10 uur 55 te Calcutta aan.
(Al deze tijden zijn Greenwich-tijd).
Om 12 uur 20 's nachts zijn zij uit Calcutta naar
Saigon verder gegaan.
(De Fransche vliegers hadden 59 uur 15 minuten
noodig voor den afstand Parijs tot Karatsji, met in
begrip met de vier landingen onderweg. Verleden
jaar hebben twee Engelsche militaire vliegers den
afstand Engeland tot Karatsji in 50 uur 42 minuten
afgelegd, maar zonder tusschenlanding. Tot Calcutta
toe is echter, voor zoover bekend, nog niemand zoo
snel gevlogen.)
Aankoop van een Dornier-vliegschip
voor Engeland?
Na het bezoek van de DO X.
V.D. verneemt uit Londen;
De Daily Telegraph verzekert, dat het Britsche mi
nisterie voor luchtvaart voornemens is een
groot Dornier-vliegschip, model DO X, aan te koopen,
welke vliegboot dan met twaalf Rolls-Royce motoren
uitgerust zou worden. Indien deze bestelling aan de
fabriek van Dornier inderdaad doorgaat, venvacht
men ook een Amerikaansche order. Zooals bekend
is, heeft de Italiaansche regeering reeds twee DO X-
vliegschepen besteld.
Kapitein Christiansen, die nu al acht dagen se
dert het vertrek verleden week Woensdag uit Alten-
rhein naar Amsterdam niet van boord is geweest,
verklaarde, dat zijns inziens slechts het groote model
vliegtuig voor de toepassing voor allerlei doeleinden
toekomst zal hebben.
^ao'-$c/iuv#^9-
Wybert-tabletten zijn alleen echt
In de hygiënisch verpakte blauwe
doozen l 25.45 en 65 ets. Weiger
namaak en let op het ongeschon
den sluitstrookje. Vraag steeds
20-jarig meisje aangerand.
Door haar kordaat optreden slaagde zij
er in to vluchten. Do dader gearresteerd.
Onder EttenLeur in Noord-Brabant, is Maandag
avond, omstreeks 8 uur, op don provincialen weg tus-
schen den rijksweg cn Leur een aanranding gepleegd
op de 20-jarige mejuffrouw P„ uit Leur. Deze werd
door een ongeveer 30-jarig individu op- een stil ge
deelte van den weg van haar fiets getrokken. Door
haar kordaat optreden slaagde zij er in na een korte
worsteling los te komen en te vluchten. Door de Ge
meentepolitic werden onmiddellijk uitgebreide naspo
ringen gedaan, die tot resultaat hadden, dat een ze
kere M., uit Etten-Leur werd aangehouden. Deze
heeft echter een voldoende alibi kunnen bewijzen en
is weer op vrije voeten gesteld. De politie bleef ech
ter niet stil zitten en slaagde er in den dader in
Breda op zijn werk aan te houden.
Naar vernomen wordt, heeft de man ccn volledige
bekentenis afgelegd. liet is de 26-jarige gehuwde fa
brieksarbeider J. I\. W., uit Rucphen.
Inbraak in het station te Sliedrecht.
De brandkast weggesleept, doch intacf
teruggevonden.
Gisternacht is ingebroken in het station te Slie
drecht, nadat den nacht tevoren reeds in liet huisje
aan de halte Baanhock een poging tot inbraak was
gedaan.
De brandkast, die op het kantoor van den chef
stond, is op een lorrie, toebehoorendc aan de spoor
wegen, meegenomen.
De groote moeite, die de inbrekers zich hebben ge
troost, is echter vergeefsch geweest.
Gistermorgen is de brandkast op ongeveer 1 K.M.
afstand van Sliedrecht, in de richting Dordrecht,
langs den spoordijk teruggevonden.
De brandkast was nog intact, daar de dieven er
niet in geslaagd zijn haar open te breken.
Van de daders ontbreekt tot nu toe elk spoor.
Kort verhaal
Vrij bewerkt door
J. VAiV DER SLUYS.
Nadruk verboden.
Henri de Meester legde zijn zakdoek op tafel en pro
beerde zijn hoed in zijn zak te stoppen, merkte echter
terstond wat hij deed, verbeterde zijn fout, stopte zijn
zakdoek in zijn zak, legde den hoed op tafel en ging op
het puntje van een stoel zitten.
Henri was zenuwachtig. Dat was warempel geen won
der, want hij zou zoo aanstonds een onderhoud hebben
met een jongedame, met wie hij verloofd was geweest
en die hem vier en twintig uur geleden uitdrukkelijk
verklaard had dat ze hem nooit weer begeerde te zien.
Beb had zelfs beweerd, dat ze wel wenschte dat ze hem
nooit van haar leven gezien had.
Bep'ö' optreden kon verpletterend zijn als ze het op
haar heupen had en toen zij haar requisitoir tegen Hen
ri geëindigd had, beschouwde de jongeman zich nog
minder als lucht.
Maar dat had maar kort geduurd. In zijn hart was
Henri een moedig man en hij was gekomen om den
storm opnieuw te trotseeren.
Maar voor het trotseeren van stormen, is een beschut
plaatsje niet ongewenscht en toen de deur openging had
Henri een plaatsje gezocht achter de sofa.
Bep kwam de kamer binnen met haar neusje in de
lucht en keek hem laatdunkend aan.
„En, meneer de Meester?" vroeg ze uit de hoogte.
„Ik... kom mijn verontschuldigingen aanbieden,"
„Werkelijk?" vroeg Bep koel.
„Ik heb mij gisteren als eén dwaas aangesteld,"
„Ik feliciteer U, meneer de Meester."
„"Waarmee?" stamelde Henri onthutst.
„Met uw zelfkennis, meneer de Meester," verklaarde
Bep ijzig.
„O!" was alles wat Henri zeggen kon.
„Nu, u hebt me blijkbaar gezegd wat u op 't hart had"
begon Bep weer; „dus we kunnen het onderhoud als ge
ëindigd beschouwen!"
Maar Henri liet zich niet uit het veld slaan.
„Neen, luister nu eens Bep," hield hij aan, „het spijt
mij dat ik mij zoo kwaad gemaakt heb en..."
„Adieu", zei Bep.
Zij drukte op de bel.
„Maar..."
„Het meisje zal u uitlaten."
„Maar luister nu toch eens, Bep..."
Met een onverschillig air ging Bep zitten en nam een
boek op. De manier waarop het meisje hem behandelde,
prikkelde Henri. Hij kwam van achter de sofa te voor
schijn en zette zich in een stoel tegenover haar.
,Ik ga toch niet weg voor ik gezegd heb wat ik me
heb voorgenomen te zeggen," hield hij koppig vol. „Ik
kon er heusch niets aan doen dat ik gisteren te laat was.
Ik had een vreeselijk drukken dag op kantoor gehad en
allerlei pech nog op den koop toe en jij beweerde dat ik
expres te laat gekomen was, toen wel, toen werd ik
nijdig. Maar het spijt mij erg, werkelijk. Toe Bep, zou
je 't niet nog eens met mij willen probeeren? Ik houd
heusch zoo verschrikkelijk veel van je."
Ijzige stilte van de zijde van Bep.
„Wil je niet?" vroeg Henri. „Ook goed hoor! Bel het
meisje dan maar om mij uit te laten."
Bep drukte ten tweeden male op de bel en verdiepte
zich weer in haar boek. Zij hield het ondersteboven, maar
Henri kon dat van zijn plaats af niet zien. Hij bleef stok
stijf zitten.
Vijf minuten gingen aldus voorbij.
„Ik zou nog maar eens bellen," adviseerde hij.
Bep volgde zijn raad op en drukte heftig op de bel,
Wéér gingen er vijf minuten in beklemmend zwijgen
voorbij.
Henri leken het eeuwen. Dat kon hij niet langer ver
dragen. Hij stond op en greep zijn hoed.
„Enfin, het heeft geen zin om nog langer te wachten..."
begon hij.
„O, was je er nog?" zei Bep onverschillig.
„Net of je dat niet wist," gaf Henri boos ten ant
woord. „Ik geloof dat het je er om te doen is om mij
te prikkelen. Nu, Ik heb er schoon genoeg van hoor:
Ik zal maar niet langer op het meisje wachten, lk korr
er alleen wel uit..."
Hij liep naar de deur en ondanks zijn boosheid bleef
hij daar toch nog even staan, blijkbaar In de hoop, dat
Bep nog iets zou zeggen.
„Adieu," zei hij.
„Henri," begon het meisje opeens," nu je toch hier
bent, kun je dezen brief wel meenemen; ik had hem
juist voor je klaar. Er staat in dat..."
Henri zag Iets In haar oogen dat het onnoodig voor
hem maakte om de rest van haar zin te hooren. In twee
stappen was hij bij haar.
„Bep, heb je me voor den mal gehouden?"
„Ja," zei het meisje. „Ik dacht dat een lesje Je geen
kwaad zou doen. Maar ik wilde je niet écht laten gaan."
„Maar mijn lieve schat, waarom belde je dan in vre
desnaam?"
„De bel," legde Bep blozend uit, „is kapot."
Campbell. Dat had ik u nog heelemaal niet verteld."
„U wilt nu zeker uw familie wel berichten dat u ln
veiligheid bent?" vroeg hij, „of wilt u ze ln onwetend
heid laten
„Ik wil niet dat ze weten waar ik ben," was het be
sliste antwoord, „dus wat dat ongeluk betreft maken
ze zioh niet ongerust Ze wisten bovendien niet, dat ik
in dien trein zat, neen, lk zal niets van me laten hooren
Ik wil het leven opnieuw beginnen en ga werk zoeken."
„Denkt u dat u in deze buurt blijft?" Er klonk een
spanning in zijn stem die Eva niet ontging.
„Ik blijf ddar, waar ik werk kan vinden", antwoordde
ze, „ik moet in mijn eigen onderhoud voorzien."
„Mag ik u een voorstel doen?" Rupert was ln de
vensterbank gaan zitten. .Het is hier een rustige, mooie
omgeving; waarom zoudt u niet hier blijven? Ik geloof
dat juffrouw Langley dolgraag iemand op kamers zou
hebben en u kunt dan voor mij poseeren U hebt
precies het gezicht dat ik noodig heb, voor een schilde
rij, waaraan ik bezig ben; ik heb maandenlang vergeefs
naar iemand gezocht, die ervoor poseeren kon en nu
he$ ik die persoon in U eindelijk gevonden. Ik zou haast
zeggen dat de goden u mij gezonden hebben. U hebt
precies het gezicht dat ik hebben moet!"
„Ik?" Het meisje zette groote oogen op. Ik kan me
niet voorstellen dat er aan mijn gezicht iets de moeite
van schilderen waard is."
Ze zei het zonder een spoor van valsche bescheiden
heid of behaagzucht, zonder de minste poging om naar
een complimentje te visschen, en Dane antwoordde dan
ook volkomen onbevangen:
„Er is iets in uw gezicht dat ik noodig heb voor het
schilderij waarover ik daarnet sprak en waarvoor ik
nog niemand heb kunnen vinden. Als het met uw plan
nen strookt om hier in de buurt ta blijven, zoudt u dan
voor mij willen poseeren? Ik bedoel natuurlijk niet dat
ik het by wijze van vriendschapsdienst van u verlang."
„O, maar op een andere manier zou ik het niet wil
len", begon Eva, maar toen ze aan de veranderde om
standigheden dacht, hield ze op. „Ik vergeet dat ik echt
naar werk moet zoeken, nu lk met mijn familie gebro
ken heb," begon ze weer onzeker lachend, „en als u
mijn gezicht werkelijk geschikt vindt, wil ik heel graag
voor u poseeren. Maar u vraagt het toch heusch niet
uit medelijden, of omdat u denkt dat ik arm ben?"
Rupert liet een hartelijken, jongensachtlgen lach hoo
ren.
„Lieve deugd. neen. Ik heb u eerlijk de waarheid ge
zegd. Ut ben een dolende ridder of een dweepende jon
geling, die weldaden om zich heen strooit Wekenlang
heb ik naar een bepaald soort gezicht gezocht, dat on
miskenbaar is om voor de voltooing van mijn schilderij
en u hebt dat type gezicht! Het is niets anders dan een
zuiver zakelijke overeenkomst!"
HOOFDSTUK V.
Nieuws uit Transfleld.
„Nu juffrouw, ik heb ln Transfleld heel wat nieuws
gehoord! Je voelt je zoo midden in het wereldsche ge
doe, als je daar weer eens een middag heen gaat. Ieder
een was nog vol van het ongeluk en wat ze vertellen...
je zoudt het haast niet gelooven."
Juffrouw Langley stond hijgend en warm In de kleine
zitkamer, die ze aan Eva verhuurd had en haar oogen
schitterden van verrukking.
„Gaat u zitten, juffrouw Langley en vertelt u me ook
eens wat van al dat nieuws," zei het meisje vriendelijk.
„En bent u zoo vriendelijk geweest om een paar dingen
voor mij te koopen?"
„Ik heb mijn best gedaan, juffrouw, maar lk heb
niet zooveel verstand van dat goed dat U draagt. U
moet zelf maar eens gaan, maar U bent zeker nog wat
te moe."
„Ik heb nog niets geen zin om naar Transfleld te
gaan," antwoordde Eva naar waarheid. Ze dacht er
eenvoudig niet aan om voorloopig naar het stadje te
gaan, waar ze groote kans liep door Iemand herkend
te worden. Waarschijnlijk waren haar tante of oom of
allebei naar het plaatsje gekomen om het overschot
van „Eva Hartwood" te identificeeren, er konden ln
deze dagen ook andere Londensche bekenden In Trans-
field rondloopen. Ze had geen lust om iemand te ont
moeten die een schakel vormde met haar oude leven
en ook het feit dat Nigel Bannister in Transfield was,
droeg er niet toe bij, om haar erg verlangend te ma
ken naar een spoedig bezoek aan het oude landstadje..
Doordat ze haar bagage by het spoorwegongeluk was
kwijtgeraakt, moest ze direct haar garderobe wat aan
vullen en juffrouw Langley was terstond bereid ge
weest om een paar inkoopen voor haar te gaan doen.
Een dag ln Transfield was een zeldzame gebeurtenis
in het weinig bewogen leven van de vriendelijke we
duwe en een verrukkelijke afleiding tevens en van het
oogenblik af dat zij in 't karretje van 'n bevrienden boer
klom, tot het moment dat ze voor haar huisje weer
uitstapte, had ze genoten. Ze had de lading pakjes op
de sofa uitgespreid en wees er met triomfantelijk ge
baar naar, terwijl ze zich in een schommelstoel zette,
die hevig kraakte onder haar niet gering gewicht.
„Wat ik gedaan heb is dit," berichtte ze. „ik ben
naar Gauthorne, den manufacturenwinkel gegaan en
heb tegen het meisje achter de toonbank gezegd: „Nu
moet lk een paar spullen hebben voor een echte dama,
die het beste van het beste gewend ls, maar zelf niet
komen kan „dat zei ik tegen de juffrouw en vertel me
nu maar wat een echte dame zooal draagt! En toen
liet ze me prachtig, fijn ondergoed zien en dunne
bloesjes en een mooien degelijken rok. Nee hoor, ik ben
best geslaagd, ziet u maar.
Eva was heel tevreden met de keus van haar kost-
juffrouw; de sorteering van het Transfielder „mode-
palels" viel haar werkelijk mee en voor Marchmere was
het al gauw goed genoeg. Ze bedankte juffrouw Lang
ley dan ook hartelijk voor haar goede zorgen en deed
toen de vraag die haar al eéh heelen tijd op de tong
had gebrand.
„Hebt U nog iets gehoord van de gewonden of ver
ongelukten?
„Er werd er vandaag een begraven," -r juffrouw
Langley's stem kreeg een tragische klank „een jong
meisje Hartwood heette ze zooals ze me vertelden.
Eva Hartwood. Maar misschien was het beter dat u
er niet te veel over hoort, omdat u maar net op het
kantje ontkomen bent, en U nog heelemaal niet zoo
sterk bent."
„Toe vertelt U het me maar alsjeblieft wel. Ik kan
er heusch wel tegen!" De anders zoo vriendelijke stem
klonk ongeduldig. „Wat hebt U nog meer gehoord?"
„Ze zeiden dat de stakkerd zoo verminkt was dat
haar eigen familie haar haast niet herkennen kon. Er
was familie van haar over gekomen uit Londen. Haar
gezicht mochten ze niet meer zien, maar ze herkenden
haar kleeren en haar visitekaartje dat in een zak van
haar mantel zat, was ook voldoende aanwijzing.
Dit was dus de oplossing van het raadsel, dacht Eva.
terwijl ze met een weeë gewaarwording naar juffrouw
Langley's naargeestig verhaal zat te luisteren. Pruden
ce Campbell had een donker mantelpak aangehad, dat
veel op het hare leek dat herinnerde ze zich nog.
Tante Laura kende haar ondergoed niet voldoende om
het te kunnen identificeeren en sieraden droeg ze nooit
Ze was zóó in haar overpeinzingen verdiept, dat het
vervolg van juffrouw Langley's woordenstroom niet tot
haar doordrong, tot haar ooren opeens een naam op
vingen, „Meneer Bannister", hoorde ze haar hospita
zeggen.
„Ik was even afwezig met mijn gedachten," zei ze
verward," maar wat vertelde U over die meneer Ban-
nuster?'
Wordt vervolgd.
