r
ACCOÖNTAnSBÜREAÜ en H. J. EIK
Zaterdag 27 December 1930
73ste Jaargang. No. 8789
Tweede Blad.
ra-sr
FEUILLETON»
VERTELLINGEN.
Brabantsche brieven.
DE MAN DIE TERUG
KWAM
HEERENBAAI
PLANTEN
IN KAMER EN TUIN.
s
E
■W
Ulvenhout, 22 December 1930.
Menier,
Kebnog 'n echt Maandag-
gevuul in m'n botten, jonk.
'k Kan nie goed aan d'n
slag komen. Fiest woelt 'r
in m'nen bast: 'k zou wil
len gaan kuiëren, ier-en-
daar 's aanleggen en 'n
bomke-n-opzetten.
Lachen, veul lachen, en
plazier maken; 'k zouw wil
len heuren 'n stukske uit
d'n Blaauwe z'n trekpiano,
'n kitsig waalske, waar ge
zoo leutig mee op-en-neer
kunt zitten bewegen mee
oew schouwers, zuigend aan
oew pepke, onder 't genot van 'n gloake schuimend pils.
zooda ge de wereld bekekt deur 'n gekleurd brilleke en
g'aan alle dingskes 'n rose of purper raandje ziet gren
zen of heel de waereld van suikergoed is. Da gevuul
hc-'k vandaag.
't Was dan ok deze week zo'nen prachtigen, zo'nen
uitgezochten Zundag. ee! Zoo eenen die virtien dagen
duren moest eigenlijk.
As ge'm zoo maar zelden meemokt in deus donkere
maand. Keb dan ok 'nen kuier gemokt, amico, mee d'n
kleinen Dré.
'k Vuul 'm nog in m'n beenen. 't Gong zoo ongemerkt,
ee. 'k Zee giesterenmiddag teugen Truië, ik zee: „Trui"
zee ik„ ,,'k gaai 'n bietje laanks d'akkers." „Hé, jaaa!
Opa, ik ga mit u mee," brulde d'n kleinen Dré. „Gij ga
mee." lachte-n-ik. Waant dieën lekkeren brak had z'n
eigen 'n uur zitten vervelen, terwijl ik m'n dutje dee
na d'n eten, dat ie mee heel de fermilie overhoop lag.
In z'n vader z'n segaren had ie luciferskoppen gestopt,
z'n moeder had ie 's gepakt da-d-eel d'r polleka-kopje
wèèrgaren was geworren; en mee d'n Blek was ie aan
't rauschen gewiest over d'n vloer da z'n broekske rood
zag van de plavuizen. Kad 'm onder m'n dutje wel bezig
geheurd, kad 'm net op tijd in de galen g'ad toen ie
docht da'k sliep en onder m'n voeten gong zitten kietelen
maar m'n dutje was me lekker bekomen en 't pepke
smokte-n-as ham! D'r sting 'n zonneke in 't raam te
schijnen teugen ons groote machinekast aan, da-d-et al
legaar wrimd was, da'k gin granijums zag bloeien veur
't raam. 't Was mee de zochte wèrmte van ons trouwe
plattebuske in huis of 't zomerde.
'k Trok dus m'nen korten bonkert aan, ge wit
wel, zo'nen billentikkert, waar ge zoo lekker mee
etappen' kunt, m'nen tabaksdoos mee 'n segorke d'rin
veur d'afwisselink, stak ik in m'nen zak en ik trok er
opuit om 't te gaan zien, hoe ievers d'n winterzaai er
bijstong. En da was allegaar: prontjes! Op rechte rijen
sting 't pittig gruun 'nen kijk ver in de laanderijen, die
stillekes in den rust van deuzen Zundagmiddag laggen
te asemen, onder 't vruuge zonneke, da wèrmte en licht
ketste teugen de zwarte èèrde aan, die glom van vrucht
baarheid.
Keb van louter plazier 'nen stok gesnejen en er onder
't loopen mee teugen de lage boometakskes geslagen.
Kiedelkaaikes mee over d'n weg getikt, 'm deur m'n
vingers laten draaien en eenen keer, amico, ollee. ge
meug 't weten, toen hè'k geperbeerd of ik 'm op 't puntje
van m'n neus kon laten balleceeren. Wa-d-had dieën
kleinen tiep 'n plazier. „Nog 's, opa," vroeg ie en sloeg
ie 'm d'r af mee z'nen eigen stok dat ie krokte. Z'nen
lach klonk as zuiveren klokskes deur de Zondagmid
dagstilte en klotste teugen de bosschen aan.
„Verduvelde smèèrkees" dreigde-n-lk 'm en toen zijn
me aan 't loopen gegaan, springende over slooten en
struiken, ollee, m'n beenen zijn d'r nog stijf van. As
betonnen palen! Me stingen op 'n mement te hijgen, aa
FEV II.LETON
van
JOHN FLEMING WILSON.
II. DE TERUG W E G
10.
Harry nam afscheid en begaf zich naar de stad, wan
delde eenige malen het plein om en trad toen binnen
ln het lage gebouw, waarin de drogisterij van Thorne
gevestigd was.
Een der klerken wierp een onderzoekenden blik op
hem en hield hem voor een nieuwen grossier. Hij kwam
voor een met glas afgesloten klein kantoor en bemerk
te een gestalte, die hij overal herkend zou hebben, en
jongensachtig drukte hij zijn neus tegen de ruiten.
Miss Price, met de pen in de lucht, sloeg vol ver
ontwaardiging deze onbeschaamde handelwijze gade van
de zijde van een vreemdeling, gaf aan haar gelaat een
waardige, afwijzende uitdrukking en opende toen wijd
haar oogen. Haar wangen kleurden zich zachtrood.
Harry wreef zijn neus, opende de deur en stond
lachend naast haar stoel.
„Sadie Price! Leg die pen neer en bereid je voor: ik
ga je een kus geven!"
Miss Price wipte van haar stoel, de pen dreigend voor
zich uit als om zich te verdedigen en trad snel terug
tot bij de safe. En toen zag zij hem verontwaardigd aan
„Wat is je bedoeling met op deze manier tegen mij
te spreken?"
„Dat zal ik je zeggen," Hij keerde haar den rug toe
en zelde:
„Luister... Kastanjebruin haar, prachtige oogen, een
aanbiddelijke, hoewel 'n beetje groote neus, roode lippen,
een kuiltje, roomblank
Hij zweeg, nam de pen en wreef zich met veel vertoon
een denkbeeldige inktspat van de mouw. „Ik wilde Je
alleen maar even laten zien, Sadie, dat ik alles van Je
uiterlijk nog kan droomen." sprak hij opgewekt.
Hij zag nu, dat zij werkelijk boos was en hij legde zijn
schijnbare uitgelatenheid af en sprak op ernstigen
toon:
„Ga zitten, alsjeblieft"
twee hondjes en onzen asem krulde ver weg deur de
iele ruimte.
't Was ok om uitgelaten te worren van de schoonheid
en groeikracht, ieveraans om oew henen.
't Was te schoon om naar huis te gaan.
't Zonneke zakte lager en lager, wier grooter en groo-
ter. Witte gloeiing spoot 'r as 't ware alle kaanten uit
van dieën trillenden bol, die zoo groot wier. of ie van
zwaarte zakken moes, daar gunder achter de weareld,
die blaauwig wegwaasde in de verte.
't Wier hoe langer hoe stiller.
De schemering begon te vallen. Laag scheen 't koper-
rooie licht nog teugen de rooie stammen aan van de
hooge sparren, die daar boven in 't gruunig purper van
den donkeren mast. d'n braand lieten deurlekken ln on
regelmatige plakkaten van de gloeiënde locht, die er bo
ven hong in laaiende wolkskes.
't Zonneke gaf gin wèrmte meer. Ik zette m'nen kraag
op en de Zundagsche wandelèèrs wieren zeldzamer, 't
Wier stil as in 'n leege kerk, waar nog naruischt 't la-
wijd van de vertrokken kerkgangers in de hooge pielèè-
ren.
Wa was 't schoon. D'r was 'n wonder aan 't gebeuren
in groote stilte, waardeurhenen van heel ver 't gebeier
van ons kerkklokske veur 't Lof kwam gevaren.
En toen me op de hei kvammen, weer in 't volle licht,
dat er vloeide van de beschenen rose wolkskes af, deur
't gezonken zonneke, toen hè'k m'n haanden uitgestoken
as 'n kindeke dat de maan wil emmen.
't Was 'n kleurenspel da laankzaam uitdoofde as 'n ge
weldig vuur. In 't Oosten gong 't donkeren en van 't
Noorden kwam 'nen blaauwen daamp aangolven, die kil
om oew schouwers gong hangen.
Elk menuutje veranderde de Natuur. Veugels vlo
gen haastig 't bosch ln naar d'r nestjes en d'eenzaam-
heid op dihei, dis van düstemis overstroomde, wier te
groot om uit te staan.
„Dré," zee ik, „me gaan weer naar grotmoeder3,
menneke!"
En heel benepen zee-t-ie: „ja, opa". D'n. brak was
onder d'n indruk gerokt van 't schoons. Wel vijf me
nuutjes had ie niks gezeed.
As 'n apoteejose van kieurenvuur, zóó gong d'n Zon
dag henen, in smeulende pracht. De slooten waren as
van gouwen kaantwerk, zoo scherp spiegelden de boo-
mentakskes d'r eigen in die plassen van louter goud.
En toen 'k van d'n mergen opsting, toen v.-aren de
plavuizen zoo koud, of ik in 'nen plas water trapte, 'k
Wis nie hoe gaauw ik m'n wollen sokken aan zou
trekken en m'n wèrme klompen. En toen 'k in 't ach
terhuis kwam, amico, ollee, of ik in de Mark dook, zoo
viel me de kouw op m'n lijf. Maar keb m'n eigen nie
laten kullen. Keb d'n zwengel van de pomp op-en-neer
getrokken, da-ge'm aan de kerk heurde piepen; m'n
flenelleke over m'nen kop getrokken en toen 't water
over m'n romp geplenst, da'k sting te stoomen. 'k Leek
wel 'n prenteïte van d'Hemelvaart, zóó sting ik ir f'e
wolken. En twee menutcn later sting ik op m'nen erft,
gespoord en geiéersd, mee 'n pepke zoo lekker as mee
gin goud te betalen. En snoof ik de bevrozen tocht op,
da'k 'm as pinnekes ijs in m'n longen vuulde smelten.
En dan 't veuruitzicht aan al die Fiestdagen! 'k Ben
aan d'n ondersten, dikken tak van onzen notelèèr gaan
hangen, en keb m'n eigen over d'n erft gezwaaid, da
m'nen éénen klomp boven op d'n miestkuil slingerde.
Gelukkig dat ie haard bevrozen lag...!
En as ge deus briefke leest, dan staan me weer
veur 't Ouwejaar.
Dan emmen me de Kersemusdagen opgefrèten mee huid
en haar. Ons volgeschraanst mee de vette brokken, de
lekkere happen; 't zuut van d'oliekoeken en d'n küste-
lijken worstenbrood.
En zoo vieren me d'n ouwejaar as volgelajen prinsen
en prinseskes. As vorsten, zoo zummen 't leste stukske
van 't ouwe jaar opschraansen. 't Vet van ons bakke
baarden rauschen, de gesp van d'n broekdbaand wa
losser zetten en 't pils deur de keel laten klokken dat
er oewen buik van zwelt
Segaren en pepkes smoren, de plattebus stoken, da
ge de wèrmte vuult trekken deur al oew goed,
tot oew vel; da z'over oewen rug trekt as 'n olievlek
deur heel oew zielement
Da wor weer 'nen schoonen ouwejaar. En as ik dan
nouw en dan 's efkes d'n erft op mot, bij 't hoekske
in d'n mieskuil, dan za'k 's zien in de hooge, nachtelijke
locht waar 't maantje en sterrekes aanhangen in de
plechtige stilte van d'n winternacht, da ge'r efkes seere-
jeus bij wordt.
As dan de kouwe, lekkere locht ln m'n kleeren
dringt, en in m'n longen, zooda 'k 'm vuul stroomen
deur en in m'n botten, dan zal 'k van d'n hemel weer
naar 't verlichte deurgat kijken van m'n huis, waaruit
't fiest schijnt en óp-davert. En as ik dan zie de rooie
en volgefreten koppen van m'n Trui. de kienders en
de kleinkienders, dan za'k efkes onzelieveneer bedaan-
ken as da-t-ie ons zo'n goei en wèrm plakske hee toe
bedeeld op de weareld, hier in Ulvenhout.
e* W1 verkoudheden
cn rheumatiek
Weiger namaak en lel er op dal op elke
tablet het woord "Bayer" staal. Prijs 75 eti»
En keo m-n-a v ut genomen, om strak ok in 't
nuuwejaar zooveul meugelijk te genieten van alle goeie
gaven op deuze weareld die onslievenirke veur ons uit
d'n hemel lot vallen. Ja, da meugde weten. Waant ik
weet maar al te goed asdat er genogt krententelders op
de wèreld rondloopen mee uitgestreken, sjagrijnige
smoelen, die denken onzenlieveneer 'n plazier te doen
om mee 'nen bleeken. iezegrimmigen kop en mee doffe,
kouwe visch-oogen blind laanks al 't schoone veurt to
gaan.
Ertentelders. die elk lachske. elk plezaant memèntje,
elk lekker hapke aftellen en afwegen teugen evenveul
sjagrijnlgheidjes. Denken d'n hemel te verdienen, deur
hier van d'r leven 'n h e 11 e k e te maken. Stakkerds!
Waarom he'k zooveul op mee da kleine boske, da
lekkere bandietje. dieën kleinen Dré van ons?
Omdat ie zoo lekker mee kan schraansen van 't
vette da-me-'m op d'n hof geven kunnen.
Omdat ie zoo genieten kan van ons schoone bosschen.
m'n vruchtbare iaand; van de moddervette verkens, de
hazen, die 'k d'n hazonhemel instuur mee 'n enkel-
reisje uit m'nen dubbelloops: kortom omdat ie zoo
geniet van alles wa'k 'm geven kan. Omdat ie z'n eigen
zoo amuseeren kan as ik mee 'm over de hei en deur
d'n buiten trek, waar me dan 'n plazier emmen zooveul
as me mee volle lepels óp-kunnen.
Daarom houw ik zoo van da boske.
En as ie al 's 'n streek uithaalt waar g*oewen buik
van vast mot houwen van 't lachen, ollee. dan reken-
d-'m da nie als ts zwaar aan. waant hij doe-g-'t meestal
uit te groote levenslust, die in z'n kle'.ne rompke dan
t^t uitbarsten komt. Van lèvenslust die 'm mee glaan-
zende lichtjes uit z'n stcrre-cgskes schiet!
En zou onzen lieveneer ók nie L'evcr zien, da wij volop
gen'eïcn van alles wat ie veur ons klaar hee gemokt?
Ozoo!
Daarom 'k zal as 't nuuwe jaar beginnen gaat
weer alle blaaikes in d'n klcnder volkladderen mee
.de zonnestraaltjes, die er aan d'n hemel zullen schijnen.
men
ADMINISTRATIËN
BELASTINGZAKEN.
Hoofdkantoor: HAARLEM, Wilhelminostraat. Tel. 11601. Na 6 uur Tel. 11621
Bijkantoor; 's GRAVENHAGE, Akeleisiraal 56.
Speciale afdeelingen voor BLOEMBOLLENCULTUUR,
LAND- EN TUINBOUW en VEETEELT.
INLICHTINGEN bil onzen CORRESPONDENT, den heer
H. ERIKS, oud-Burgemeester van PETTEN.
Zij nam weer plaats op den stoel, dien zij zoo juist
in haar verontwaardiging verlaten had, en boog het
hoofd een weinig voorover.
„Luister!" beval Harry. „Ik heb den afstand van pre
cies veertien duizend vier honderd zes en veertig en een
kwart kilometer afgelegd om je iets te komen vertellen."
Haar lippen trilden en hij ging haastig voort:
„Ik verdween hier om een reden, die ik nu maar niet
nader verklaren zal. Het doet er niets toe... Ik ging
naar China, voordat ik besefte, dat ik een groot on
recht begaan had. Ik ben nu teruggekomen, Sady, om
je vergiffenis te vragen. Ik verzeker je
„Waartoe is het noodig, al dat oude weer op te ha
len?" fluisterde zij.
„Noodig? Ik kan onmogelijk naar New York terug
gaan als we de dingen niet bepraten. Ik ben gedwongen
mijn verder leven in Fairfield te slijten, als je weigert
naar mij te luisteren." Hij sprak nu op veranderden
toon en zij besefte, dat zij hem de gelegenheid niet ont
nemen mocht, zich uit te spreken.
„In de eerste plaats: het is vandaag Zaterdag, dus je
hebt een vrijen middag. Ik zou je graag meenemen,
dan maken wij een toertje en kan ik je alles gemakkelijk
vertellen. Ga je mee. Sadie?"
„Ik breng m'n vrijen tijd altijd bij moeder door", zei-
de zij koel.
„Je kunt lederen Zaterdagmiddag bij haar doorbren
gen gedurende de volgende honderd jaar, als je van
daag maar met mij meegaat", pleitte hij hardnekkig.
„Doo het nu!"
„Als dat de eenig mogelijke manier is om van je af
te komen, moet Ik me er in 's hemelsnaam maar bij
neerleggen," antwoordde zij.
,Jk zal je om twee uur van huis komen halen."
Zij bloosde. „Kom me liever niet thuis halen, ik wil
liever niet, dat moeder weet, dat ik met jou uit ga. Zij
zou dat niet willen. Ik zal je wel zien bij het begin van
Burlington Street."
Zij gunde hem niet eens een knikje ten afscheid en
hij verliet den winkel met een strak gezicht
„Ik mag het haar niet kwalijk nemen!" mompelde
hij. „Het is misschien wat te veel van haar gevergd,
maar ik ben er eenvoudig toe gedwongen! Ik kan het
haar niet met een enkel woord vertellen!"
Tegen twee uur bestelde hij het makste, langzaamste
paard, dat de stalhouder in Burlington Street verhuur
de. Op het eerste kruispunt vond hij Sadie Price. Zij
steeg ln en nam zonder iets te zeggen aan zijn zijde
plaats en hij reed langzaam naar buiten. Hij volgde haar
voorbeeld en bleef zwijgen. Af en toe wierp hij een ver
stolen blik op haar.
Do weg verloor zich tusschen twee heuvelhellingen
en het oude paard ging nu stapvoets. Toen begon Harry:
„Herinner je je. wat ik als reden opgaf voor mijn ver
trek uit Plttsburg naar Fairfield?"
Zij uitte een onderdrukt „ja."
„Ik heb je eerlijk verteld, dat ik handen vol geld had
weggesmeten en m'n tijd verknoeid, met drinken, feest
vieren en luieren."
Zij knikte
:„Sadie, ik schreef m'n vader, den millionnair, dat ik
hoopte, jou tot mijn vrouw te maken en
„Dat had ik an<^rs nooit gezegd
„Juist Maar ik geloofde, dat je veel voor mij voelde
en ik hield van jou, dus wendde ik mij tot den ouden
heer. Hij kende mij ongeveer voor wat ik was. al zou
hij het nooit hebben toegegeven. Hij zond mij tienduizend
dollar om Fairfield te verlaten. Hij hield mij voor een
ploert, en ik bewees, dat ik dat was. Met andere woor
den: hij betaalde mij ervoor, toen ik het meisje verliet
dat bezig was een man van mij te maken, het meisje,
waarvan ik hield... Ik zocht m'n heil in de vlucht en
ik loog jou wat voor. Ik verzon, dat ik voor zaken op
reis moest en spoedig terug zou komen.
„Deze zakenreis eindigde in een slop ln Shanghai, in
China, waar ik mijn eenig overgebleven bezitting, een
juweelen mg. aan een Chinees verkwanselde in ruil
voor onderdak, wat jenever en rijst uit een vieze pan.
Dat is zoo ongeveer wat mijn vaders geld van me ge
maakt had.
„Daar. temidden van slechtheid en verwording, ont
moette ik een meisje dat ik vroeger gekend had... Een
goed en eenvoudig meisje met een onbedorven hart.
En zij heeft zich over me ontfermd. Zij heeft mij wakker
gemaakt en me den weg gewezen,, zooals alleen een no
bele, onbaatzuchtige vrouw dat kan, Sadie. Zij werd
mijn vrouw en samen hebben wij den langen terugweg
ondernomen. Aan haar dank ik het, dat ik veel van
het onrecht, dat ik beging, goed heb mogen maken. Ik
heb geen cent meer van mijn vader gehad; al die jaren
voorzag ik in ons eigen onderhoud, dronk niet meer on
besteedde m'n tijd beter dan ik ooit gedaan had. Maar
toen ik Fairfield verliet, heb ik mezelf de meeste schade
berokkend, want ik gaf mijn eergevoel prijs. Ik verkocht
het voor tienduizend dollar. Ik heb gezworen, dat ik niet
naar New York terug zal gaan. voordat ik m'n vader
vrij in de oogen kan zien, zooals een man betaamt. De
tienduizend dollar zal ik hem terugbetalen, maar er is
nog iets, dat ik noodig heb, om als een man naar m'n
vader terug te kunnen gaan."
De lange redevoering was ten einde. Sadie Price sloeg
haar sluier terug.
„Ik dacht natuurlijk, dat je alleen maar met me
speelde, toen je zooveel werk van mij maakte."
ECHTE FRIESCHE
20-50ct. per ons
'k Zal zurgen as 't nuuwe weer om is, da'k wéér 'n
boek van 365 blaaikes volgeschreven eb, die 'k veur
m'n lol nog 's omblajer.
En op veurhaand roep ik al uit: „Lèève 't Nuuwejaar
Eenendartig! 'k Zal 'm raken.
'k Schei er af, amico.
Maar 'k wensch oew toe, ok namens Trui, 'n Zalig
uiteinde van dartig en 'n goei begin!
Veul groeten van Trui en as altijd gin horke minder
van oewen
toet a voe
DRé.
XVI.
(Vragen en mededeeingen. deze rubriek betreffende,
in te zenden aan den heer K. van Keulen Lootsstraal
24 Ie étage, Amsterdam, West).
BEHANDELING VAN VASTE PLANTEN.
Grondbewerking.
Hoewel vaste planten minder zorg vereischen dan
zaadplanten, is on uit ervaring gebleken, dat het
toch niet overbodig is, er nog eens op te wijzen, dut
een oordeelkundige behandeling eerste voorwaarde
is tot het verkrijgen van goede resultaten.
Hieronder verstaan we allereerst de bewerking van
den grond.
Heeft men b.v. in het voorjaar een border of an
dere beplanting te maken, dan laut men den grond
zoo vroegtijdig mogelijk flink diep omspitten en
loswerken, opdat de planten gemakkelijk aangroeien
en tevens het overtollige water niet blijft staan.
Daarna wordt een zandige of veenachtige bodem
bemest met oude koemest, een kleiachtige bodem
met paardemest. Zeer zandige grond of zware klei
moet vermengd worden met vochtig turfstrooisel. Ook
de volgende jaren moet men geregeld mesten, daar
oudere planten veel voedsel uit den bodem halen.
Dit geschiedt het beste, door in het najaer korte
mest tusschen de planten te strooien en deze in het
voorjaar ondiep 'onder te werken, waarbij men moet
zorgen de wortels niet te beschadigen.
Plantttjd.
De verzending van vaste planten vanaf de kweeke-
rij geschiedt bij open weer vanaf half Februari tot
in Mei, verder in de maanden Augustus en Septem
ber. De beste tijd is ongetwijfeld het voorjaar, daar
de planten dan, abnormale droogte uitgezonderd, ter
stond doorgroeien. Bij najaarsplanting is het raad
zaam dit zoo vroegtijdig te doen, dat ze voor den
winter aan den groei kunnen komen. Pioenen, Dicen-
trn, Papaver, Oriëntale en dergelijke vroegbloeiende
planten worden echter bij voorkeur in September
geplant.
Behandeling bij ontvangst der planten.
Wanneer men na ontvangst der planten niet on
middellijk in de gelegenheid is, ze te planten, kan
men zonder eenige schade de manden eenige dagen'
ingepakt laten staan, mits op een koele, tochtvrije
plaats 'b.v. een kelder). Ook kan men ze uitpakken,
waarbij ze in hun afzonderlijke verpakking rechtop
worden gezet, liefst bedekt door een vochtigen zak.
In geval van langer uitstel is t beste ze in te kui
len. hetgeen zorgvuldig moet gebeuren, zoodat de
wortels van elke plant omgeven zijn van narde.
Planten, welke om de een of andere reden slap
mochten zijn, worden spoedig weer frisch na een on
derdompeling in water.
Het planten.
Bij het planten drage men zorg dat de grond goed
los is. Het plantgat moet zoo diep zijn. dat de wor
tels vrij naar beneden kunnen hangen. Daarna wordt
de grond stevig aangedrukt.
Gieten.
Bij droog weer is het wenschelijk de planten des
morgens of des avonds flink te gieten, nooit echter
in de volle zon, daar het loof dan verschroeit. Gieten
is een vereischte wanneer een droogteperiodo
volgt op het planten.
Amsterdam. K VAN KEULEN.
„Je weet, dat ik werkelijk van Je hield, Sadie."
„Het leek er anders niet veel op."
Hij zuchtte. „Sadie, ik vraag je vergeving voor het
leed, dat ik je in m'n losbandigheid heb aangedaan. Ik
ben teruggekomen om je de waarheid te vertellen, om
voor allee, wat ik als roekelooze, lichtzinnige jongen
aan je misdaan heb, vergiffenis te vragen, nu ik een
beter mensch geworden ben. Schenk mij je vergiffenis,
Sadie, om der wille van Marcelle."
Het paard maakte een zijsprong. Toen Harry weer het
woord nam, klonk zijn stem als die van een onderworpen
kind.
„Ik weet Sadie. dat het moeilijk voor Je is. En ik
verdien het msischien ook niet, dat je me vergeeft."
Zfj reden een tijd lang zwijgend voort.
„Het is een bittere vernedering om het te moeten be
kennen," begon zij ontroerd. „Ik hield van je. Harry,
heel veel zelfs en je was mijn ideaal. Toen je zonder
meer verdween en ik vernam, dat Je in San Francisco
was, schreef ik je o het was vreeselijk. toen je mijn
brieven onbeantwoord liet en ik dacht, dat mijn hart
zou breken. Maar ik deed mijn best om te begrijpen
en het aan je onnadenkendheid te wijten."
Harry rukte gejaagd aan de teugels van het makke
paard. Zijn gezicht was met een brandend rood overto-
gen.
„Ga voort", sprak hij schor. „Ik heb het verdiend, dat
weet ik."
„Toen stierf papa en moest ik werk zoeken. Dat was
mijn redding. Maar het ergste was de manier, waarop
moeder het opnam."
„Ik had met haar gesproken", zei Harry eenvoudig.
„O, het was wreed!" barstte zij uit. „De eerste jaren
waren een marteling."
Weer bleef het eenigen tijd stil.
Toen boog Harry zich over haar hand en drukte cr
een deemoedigen kus op.
Sadie kun Je me vergeving schenken?"
Zij zag hem aan, terwijl een zacht rood naar haar
wangen steeg.
„Ik ben blij, Harry, dat ik het uit heb kunnen spreken.
Ik geloof dat het Iets afneemt van de bitterheid, die er
in mijn hart was binnengeslopen. Degene, die het leed
veroorzaakte, bestaat niet meer... en de herinnering er
aan zal nu gemakkelijker vervagen". Zij glimlachte.
„Aan den man won Marcelle schenk ik vergiffenis."
Het was reeds donker, toen Harry het wagentje voor
Sadie's huls liet stilhouden en beloofde, met Marcelle
te zullen komen afscheid nemen.
Slot volgt.
