HET AVONTUUR
VAN KLEINE MAARTEN.
Uit en voor de Pers.
Potemkin-reizen naar Rusland.
De mensch is zijn loon
waardig.
Gemengd Nieuws.
Ernstig mijnongeluk in
Engeland.
Opnieuw stijgt het water in de Maas.
Het lijden op de Solowky-eiland:?.,
Verscherpte strijd tegen de communisten
iu China.
Slechte financieele toestand in Amerika.
Binnenlandsch Nieuws.
De werkloosheid.
De Groningsche bioscoopkwestie.
liet s.-d. Eerste Kamerlid Heriri Polak heeft be
dankt voor een uitnoodiging om met ecnige Neder-
landsche sociaal-democralen een „studie-reis" in
Rusland te ondernemen. Hij schrijft daarover in „Het
Volk":
Al zou ik geld toe krijgen, ik ging er niet heen.
Ten eerste omdat het malligheid is, zich te verbeel
den, dat men in een paar weken ook maar iets van
beteekenis zou kunnen Ie weten komen omtrent de
toestanden op velerlei gebied in een reusachtig land.
van welks taal men tittel noch jota kent en waar
het overigens niet zou baten als men haar wél kende,
omdat toch niemand let;; zou durven zeggen, dat den
heorschers onwelgevallig zou kunnen zijn. Ten twee
de, omdat ik er geen zin in zou hebben mij te laten
bedotten door vertooningen van allerlei fraais, dat
vermoedelijk ten gerieve van buitenlandsclie bezoe
kers gesticht werd en in stand gehouden wordt. Ten
derde, omdat ik bitter weinig opgewektheid gevoel
tot een bezoek aan een land, door een tyran en zijn
satellieten geregeerd, - aar alle vrijheid gedood is.
waar niemand vrijelijk zich mag uiten, waar alle
bladen regeeringsorgarie.i zijn, waar geen oppositie
wordt geduld, waar men omringd is door spionnen,
waar geen mensch veilig is voor zijn medeburger,
waar een gruwelijke ins'elling als de Gepeoe sluipt
en moordt naar willekeur, waar de rechtspraak come-
ciie-vertooning en propagandamiddel is, waar men
mijn partijgenooten vervolgt, verbant, kerkert, mar
telt en vermoordt, waar hun, die den dictator niet
naar de oogen zien, de keuze wordt gelaten tusschen
laffe, natuurlijk volkomen onoprechte erkenning van
fouten of langzamen of onmiddellijken dood.
Neen, ik ga niet met Nathans mee. Ook niet omdat
ik het geheel oneens ben met de stelling, waarme
de hij zijne uitnoodiging inleidt, deze namelijk, dat
„met het slagen of falen \van „wat in Sovjet-Rusland
gebeurt") het lot van de geheele arbeidersbeweging
ten nauwste verbonden is tenzij hij bedoelt, dat
met het falen deze beweging gediend zou zijn, het
geen Nathans echter niet bedoelt. Naar mijn mee
ning heeft het Russische communisme, en hetgeen er
de uitwassen van zijn in andere landen, aan de ar
beidersbeweging onnoemelijk nadeel berokkend, na
deel vnn allerlei aard en in allerlei vormen.
De reis is bovendien overbodig. Want wij weten
wel. wat Nathans, na zijn terugkeer, zal te vertellen
hebben. Het staat te lezer in de rapporten van al de
uit halfcommunisten bestaande groepen arbeiders
en intellectueelen, die sinds 1910 zich in Rusland
met genoegen hebben laten verlakken.
MAAR OOK ZIJN PENSIOEN.
Gewoonlijk zegt men het eenigszins anders en luidt de
uitdrukking:
De arbeider is zijn loon waardig.
Wij hebben dan daar niets op tegen, indien men het
begrip „arbeider" dan slechts ruim opvat en er
niet alleen „1 o o n"-arbeiders onder verstaat. Gelukkig
is dit in het gewone spraakgebruik reeds vrij algemeen
het geval en bedoelt men met arbeiders allen, die hun
•brood met werken meestal met hard werken
moeten verdienen.
Natuurlijk vallen er dus de vrouwen ook onder. Als er
van werken sprake is, dan krijgen zij meestal meer dan
haar portie. De meeste van haar zijn wel niet in dienst
van vreemden, doch daarom is haar arbeid niet van
minder belang voor de instandhouding van onze maat
schappij. Dat het in tallooze gezinnen goed gaat ondanks
het lage inkomen, is alleen te danken aan den pllchtma-
tigen, verstandigen, langen en, onbetaalden arbeid der
(huisvrouwen.
Dit merkt de man, als hij het ongeluk heeft zijn vrouw
te verliezen. Betaalde hulp kan er niet op overschieten
en dus zit er niets anders op, dan de hulp te trouwen en
aldus het loon uit te sparen!
Intusschen wilden wij het niet over loon hebben, maar
over pensioen. Wel Is het bekend genoeg, dat wij vóór
staatspensioen zijn, doch er zijn nog altijd
meer tegenstanders dan voorstanders. Althans; offi
cieel, d.w.z. onder de menschen, die het heft in han
den hebben en die over het algemeen geen vrees hoeven
te koesteren voor een onverzorgden ouden dag.
Gelukkig kunnen we weer eens wijzen op een andere
uiting uit die, hoe zonderling het ook mag zijn, meestal
kerkelijke kringen. Wij geven daaorm het woord aan den
Geelkerkeniaan E. Westerhof van Zaandam, die zich in
„Woord en Geest" als volgt laat hooren:
„Waarom begint men nu b.v. niet mee te werken aan
staatspeneionneering?
Waarom zorgt men niet, dat ook de arbeider en de
middenstander een onbezorgden ouden dag tegemoet
gaan? Dat ook zij 70 pet. of 2/3 van hun loon als pen
sioen ontvangen? Zij hebben de landen gemaaid en zij
hebben de schuren gevuld. Zij hebben de gemeenschap
gediend en de maatschappij mee In stand gehouden.
Heel de maatschappij zit als aaneengeschakeld. Er kan
niet 1 bedrijf gemist worden. Waarom moet nu. als de ar
beider of de middenstander Iets verkrijgen wil, dit juist
door staking of bedreiging met staken verkregen wor
den? Wij denken aan 1918; toen en in 1919 ging alles in
eens er door: achturendag, vrije Zaterdagmiddag, hoo-
ger loon enz.
Kort verhaal
OP het projectiedoek flikkerde een onbeteekenende
liefdesgeschiedenis voorbij. De menschen in de
donkere zaal zaten verveeld te kijken, ze wis
ten wel hoe 't zou afloopen. Moe en lusteloos
speelden de muzikanten van het kleine orkestje. Allen
hadden zij zware zorgen, want veel kon de buurt-
bioseoop niet betalen. Geen van hen keek naar de
groote voortschulvonde beelden op het film-doek,
slechts de leider moest zoo nu en dan naar boven zien
voor een juiste begeleiding.
In een pauze liet de vioolspeler moe zijn instrument
zakken en dacht er aan hoe moeilijk het is, een afge
zaagd wijsje te spelen, terwijl zijn hoofd vervuld is
met zorgen over zijn kind. Hij dacht er aan hoe dikwijls
hij tot zijn kleinen jongen gezegd had: Je mag nooit de
deur opendoen en weggaan, als ik niet thuis ben. Dan
weet je den weg naar huis niet meer te vinden en
moet ik je gaan zoeken in de groote, groote stad. Maar
als je zoet bent, dan speel ik een mooi wijsje op mijn
viool, als ik thuis kom, een lied, dat je moeder zoo
graag hoorde, toen zij nog leefde."
Zware zorgen drukten den man, bij de gedachte, dot
zijn kleine Maarten toch wel eens zou kunnen weg-
loopen. Het donker in, tusschen het leven van de
groote stad.
Hij zon op een middel, hoe hij het kind zou kunnen
Is het zoo'n wonder, dat ons christenvolk begint te
murmereeren en in opstand komt? Voornamelijk de jon
gelui.
De sprekers tegen staatspensionneerlng zeggen dan:
De arbeider moet geen aalmoes ontvangen. Weineen!
Maar de predikant (die op kosten van de kerkgenooten
pensioen geniet) ontvangt toch immers ook geen aal
moes? Of men hoort zeggen: De arbeider moet leer en
sparen. Maar waarom sparen dan bovenbedoelde perso
nen ook niet?
Neem eens een arbeider in de stad, met drie of vier
kinderen, die f 30 per week verdient. Daarvan moet be
taald worden aan huishuur pl.m. f 6.50 en verder belas
ting, busgeld, vuur, licht, kleeding, voedsel enz. Kan zoo
iemand sparen?
Niemand mag het mij euvel duiden, dat wij deze din
gen eens ronduit zeggen. Het is een erastigen tijd en
men begint na te denken: waarom de een wel en de
ander niet?
Zeg daar maar eens wat tegen, als men met de jon
gelui spreekt. Men mompelt dan: met redevoeringen aan
te hooren en over andere partijen te spreken, krijgen de
arbeider en de middenstander niets in den zak. Daar
moet wat tot stand komen.
Vraagt men mij, waar dat vandaan moet komen, dan
is het antwoord: uit de belastingen. Hoe dit geregeld
wordt, doet niet ter zake; de staat meet dat pensioen
garandeeren. Geen bedrijfspensionneering. Dat is te wan
kel: heden is een bedrijf daartoe in staat en over vijf
jaar niet meer.
Wij zouden onzen Kamerleden ernstig in overweging
willen geven, om deze zaak met elkander te bespreken.
Laten zij dit nu eens niet op zij leggen. De arbeider is
zyn loon waardig, maar ook zyn pensioen."
40 tot 50 man vermist.
Het N.T.A. seindt d.d. Donderdag uit Londen:
In een steenkolenmijn te Whitehaven (Cumber-
land) heeft gisteravond een mijngasontploffing plaats
gehad. Er worden 40 a 50 mijnwerkers vermist. Tot
nog toe zijn slechts 3 man boven gebracht.
In 12 uur 34 c.M.
Naar Donderdagavond gemeld werd, was het peil
van de Maas op dat oogenblik sedert de laatste 12
uur 34 c.M. gestegen.
De stand om acht uur Donderdagavond was 3.37
M. of 45.28 M. boven N.A.P.
De laag gelegen landerijen zijn reeds overstroomd;
ook enkele buurtwegen.
Toenemende was in België.
Donderdagmiddag seinde V. D. uit Brussel: Tenge
volge van ononderbroken regen in de laatste 24 uur,
blijft de Maas steeds wassen. Donderdagmorgen was
de stand 20 tot 30 c.M. hooger dan den vorige avond,
terwijl nog steeds was verwacht wordt.
Ook de zijrivieren wassen onrustbarend snel. De
stand bij Visé is thans drie meter boven normaal. In
den vorigen nacht is er 20 m.M. regen gevallen.
De oeverbewoners gewaarschuwd.
Later werd nog geseind:
Ten gevolge van den aanhoudenden regenval en
het smelten van sneeuw in de Fransche cn Belgische
Ardennon is het peil van de Maas en haar bijrivieren
weer aanzionlijk gestegen. Verdere was wordt voor
zien. In het dal van de Maas staan reeds vele weilan
den en akkers blank.
Donderdag is de dijk van de Zenne te Sint Pieters-
leeuw een tiental kilometers ten Zuiden van Brus
sel doorgebroken, met het gevolg, dat een deel der
vallei is ondergeloopen. Aan de sluiswachters is op
dracht gegeven, het water zooveel mogelijk te hou
den, teneinde verdere overstroomingen te voorkomen.
Hot peil der rivier stijgt echter voortdurend. De oever
bewoners zijn overal gewaarschuwd.
GEBREK AAN ELECTRISCHEN STROOM TE
MOSKOU.
V.D. verneemt uit Moskou:
In verband met de scliaarsrhte aan electrischen
stroom te Moskou hebben de Sowjet-autoriteiten uit
gebreide maatregelen genomen om nutteloos stroom
verbruik te verhinderen. Volgens een officieel bericht
werd heden de beheerder van het communistische
vergadergebouw Trud, waarin de groote communisti
schc verbonden bijeenkomsten plegen te houden, be
nevens twee leden van zijn personeel gearresteerd,
daar zij geen maatregelen tot beperking van het
stroomverbruik hadden genomen. Hij heeft voor
S0O0 roebel meer stroom verbruikt dan toegestaan
was. Deze arrestaties hebben te Moskou groot opzien
gebaard. De autoriteiten zijn voornemens in soortge
lijke gevallen streng op te treden.
beschutten in de avonduren. Deze verdiensten kon hij
niet opgeven, hij kon niet bij hen» blijven. Juist voor
zijn jongen speelde hij hier. Het liefste had hij de viool
naast zich neer gelegd en was er uit geloopen, naar
huis gegaan om naar zijn kind te zien. Maar hij kon
niet, nog steeds liep de film en hield hem aan zijn
plaats geketend.
De kleine Maarten schoof de bouwblokken, waarmee-
hij gespeeld had opzij. Neen, nu wilde hij niet meer,
ook wilde hij zijn boterham niet opeten, die zijn vader,
voor hij wegging, voor hem klaar gezet. Hy verveelde
zich en zocht naar een bezigheid. Tenslotte besloot hij
uit het raam tekijken. Aan den overkant woonden
kinderen, die hij van school kende In een raam zat een
zwart met wit gevlekte poes en keek onbeweeglijk
naar buiten In een ander raam hing een aardig kool
tje, waarin een kanarie-vogel vroolijk den vallenden
avond toezong. Zoo had de kleine Maarten nog een
oogenhlikje wat te zien. Waar zou die poes toch wel
aan denken, die daar zoo onbeweeglijk zit te staren?
De kanarie werd naar binnen genomen en de poes
dutte in. De kleine Maarten begon zich opnieuw te
vervelen. Plotseling hoort hy geschreeuw van Kinderen.
Een draaiorgel komt in de straat. Het is een oud ding
er komt niet veel muziek uit, maar boven op het
deksel beweegt wat. Het is een klein aapje, dat Ineens
op den schouder van den orgeldraaier springt en
nieuwsgierig naar de menschen, die er om neen staan,
kijkt. Maartens speelkameraadjes liepen nieuwsgierig
naar het orgel. Hij boog zich ver uit het raam om
vooral goed te kunnen zien. De schoolvriendjes streel
den het aapje. Ik wil ook naar beneden gaan, dacht
hij, heel eventjes maar, ook het aapje van dichtbij zien.
Dan ga ik gauw weer naar boven. Hij had dikwijls ge
zien, dat vader de sleutel meenam sHs hij wegging en
daarom stak hij hem goed in zijn zak. Zijn hart klopte
wel hard, toen hij naar beneden ging, maar hij dacht:
Hat verscbrikkingsoord der Russische
staatsgevangenen.
Naar de „Osservatore" uit Warschau verneemt, is
een Russisch geestelijke er eenigen tijd geleden in
geslaagd, uit de gevangenis van de beruchte Solowky-
eilandcn, waar hij tal van jaren heeft doorgebracht,
te ontvluchten en dezer dagen te Stolbsc, een Poolsch
grensstation aangekomen.
Aan de autoriteiten cn eenige journalisten, die hem
over de toestanden op de Solowky-eilandcn onder
vroegen, deelde hij mede, dat zich daar thans 425
orthodoxe en acht en veörtig katholieke geestelijken
bevinden. Allen worden op u reede wijze door de ge
vangenbewaarders behandeld, die er zich op beroe
men, opdracht te hebben ontvangen, om deze sporen
van het oude regime weg te vagen.
Alle gevangenen zijn aangetast door epidemische
ziekten, tengevolge van de koude, het absolute gebrek
aan hygiënische voorzorgsmaatregelen cn geneeskun
dige hulp, cn den verschrikkclijkcn dwangarbeid, die
zij in bosschen en moerassen moeten verrichten.
De geestelijke verklaarde tenslotte, dat al deze fol
teringen nog ondragelijker worden door de absolute
onmogelijkheid, waarin de gevangenen verkeeren, om
ook maar eenig contact met de buitenwereld te on
derhouden.
FRANCO C.S. NAAR MADRID ONTBODEN..
Bij niet verschijning berechting bij ver
stek.
Uit Madrid:
De rogatoire commissie heeft vijftien officieren,
die verdacht worden van deelneming aan den opstand
van Cualro Vicntos, o.a. eeneraal Queipo del Llano en
majoor Franco, uitgonoadigd binnen acht dagen
voor de militaire rechtbank te verschijnen.
Indien zij zich niet binnen den gestelden termijn
aanmelden, zullen zij zij bestek worden veroordeeld.
Honderd miilioen werkloozcn in het Chi
neesche rijk.
De correspondent ''an de „Times" te Sjanghai
meldt aan zijn blad:
De Chineesche minister van Oorlog Hoyingtsjin
heeft opdracht gekregen, zich naar de provincie
Kiangsi te begeven, om raar het opperbevel van alle
regeeringstroepen, die op het oogenblik met de be
strijding der communisten bezig zijn, op zich te ne
men. De communisten hebben zich voornamelijk in
het Zuiden der provincie genesteld. Het gebied is
zoo uitgebreid, zoo bergachtig en zoo rijk aan schuil
hoeken, dat de regeering haar beste troepen in het
veld heeft moeten sturen, en het opperbevel in han
den van een persoon heeft moeten stellen, om hoop
te hebben op succes.
Volgens de Chineesche pers zijn de communisten
slim genoeg om onder de bevolking geen verbitte
ring te wekken, slechts de rijken te plunderen en de
armsten, door het ter beschikking stellen van goed-
koope levensmiddelen, door steun aan de onderwijs
inrichtingen en door instandhouding van ziekenhui
zen, op hun hand te 1 rijgen.
De „Times"-correspondent voegt hieraan toe, dat
officieele kringen het aantal werkloozen in China
schatten op een 100 miilioen menschen. Dit gewel
dige cijfer laat zich verklaren door den burgeroorlog,
de bandietenplaag en de ellende, uit de laksche hou
ding der autoriteiten voortgevloeid.
De Chineesche regeering zal slechts door aantas
ting van den wortel van het kwaad in staat zijn
het dreigende communistische gevaar doeltreffend te
bestrijden.
Een tekort van 350 miilioen dollar ver
wacht. Verbetering door hst vermin
deren der bewaponingskosten.
Het N.T.A. seint uit Washington: De Amerikaan-
sche minister van Financiën, Mellon, heeft verklaard,
dat de financieele toestand der Vereenigde Staten
zeer onbevredigend moet worden genoemd. In het
loopende begrootingsjaar zal waarschijnlijk 'n defi
cit van ongeveer 350 miilioen dollar ontstaan. De
president van de American Manufactures Export es-
sociation, Edward Hurdley, heeft te Chicago een rede
gehouden over de algemeene economische depressie
en de werkloosheid. Hij gelooft dat hierin verbetering
zal komen indien de zestien dobiteur-staten der V. S.
bun bewapeningskosten verminderen, Amerika zelf
hiertoe eveneens overgaat en bovendien de oorlogs
schulden verlaagt. De debiteurstaten die vroeger tot
ue beste klanten van Amex-ika behoorden, zouden dan
weer als goede koopers op de Amerikaansche markt
kunnen optreden.
Werkverschaffing in de V. S.
Ongeveer 300.000 arbeiders zullen in de Vereenigde
Staten'aan het werk worden gesteld voor den aanleg
van 25.000 mijl nieuwe wegen. De kosten dezer werk
verschaffing worden geraamd op 816 miilioen dol
lar, kvaarvan de regeering 293^ miilioen dollar zal
bijdragen.
Ik ben toch heelemaal niet meer zoo klein, ikt mag
toch wel op straat gaan. En ik ga toch dadelijk weer
terug. Hoe klein het aapje ook was, het hield toch
stevig Maartens vinger omklemd. En die vergat alles,
vergat naar boven te gaan en liep met de andere kin
deren achter het orgel aan, vele straten ver. Zijn
vriendjes waren reeds lang naar hun eigen straat te
rug gegaan, maar hij kon niet van het aapje scheiden.
En eerst toen hij alleen met den ouden orgeldraaier en
het aapje was, kwam hij tot bezinning.
Verschrikt zag hij om zich heen, waar was hij wel?
Hoe anders zag hier alles er uit Hij moest wel heel
ver van huis zijn. Hier was hij nog nooit geweest. Wat
was dat voor een groot plein, dat nu reeds in de
schemering hel verlicht was. Overal licihtreclame's gin
gen aan en uit, verdwenen, kwamen weer terug. Wat
een auto's. En die vele, vele menschen. Geheel ver
ward stond het kind op den rand van het trottoir.
Waar was hy nu vandaan gekomen?.
Langzaam ging hij verder, zonder eigenlijk te weten
waarheen. Hij probeerde de opwellende tranen tegen
te houden, maar het ging niet De groote menschen
ïolden hem haastig voorbij, velen stootten tegen hem
aan en begrepen niet, dat een verwijfeld ventje den
-.veg naar huis niet meer kon vinden. En toen kwam
weer een groote straat met ontzettend veel auto's. Hij
geloofde, dat hij deze met den draaiorgelman was
overgestoken. Moedig deed hij een paar passen voor
waarts, onzeker liep hij naar voren, auto's raasden
voorbij. Krampachtig staarde hij naar het trottoir, wat
was het nog ver. Hij zag daardoor niet, dat een groote
autobus juist op hem toekwam. Een aanhoudend ge
toeter deed hem opkijken. Van de schrik bleef hij staan.
De chauffeur haalde de remmen aan, het voorwiel
raakte hem reeds aan, toen hij stevig aan den arm
werd gepakt en het verschrikte doodsblecke gezicht
van een meisje voor zich zag. En opeens was alle
angst weg.
Rechis: Blouse van marineblauwe crêpe salin,
waarvan cle glanzende en de doffe.zijde op origi
neels wijze met elkaar zijn verwerkt. Links:
Blouse van rose crêpe de Chine met open
zoomen gegarneerd.
Een ministerieele brief aan de werkloozen-
kassen. Verlenging van den uitkeerings-
duur.
Het H*agsche Corr. Bur. meldt:
De minister van Arbeid, Handel en Nijverheid heeft
thans een circulaire gezonden aan de besturen der
werkloozenkassen, waarin hij een uiteenzetting geeft
van de door de regeering vastgestelde regeling in zak®
verlenging van den uitkeeringsduur voor leden van
werkloozenkassen in bedrijfstakken, waarin crisiswerk
loosheid heerscht.
De minister wees er op, dat besturen van werkloozen
kassen, die hem een voorstel doen toekomen tot ver
lenging van den uitkeeringsduur, bij hun verzoek moe
ten voegen een raming der kosten, benevens een opgave
van het bedrag der middelen per ultimo December
1930, opdat kunne blijken, welke vermoedelijk de gel
delijke gevolgen zullen zijn.
Op hun verzoeken zal alleen dan gunstig kunnen
worden beschikt, indien bepaaldelijk van een crisis
toestand kan worden gesproken, terwijl aan de kas-
besturen mededeeling zal worden gedaan, zoodra, naar
het oordeel van den minister, in 1931 voor den betref-
fenden bedrijfstak de crisistoestand als geëindigd moet
worden beschouwd. Ten slotte bericht de minister, dat
zijn circulaire aan de besturen van alle werkloozen
kassen is gezonden ter kennisneming, zoodat uit de
toezending geenszins kan worden afgeleid, dat haar
inhoud voor elke kas, aan welker bestuur zij is ver
zonden, van toepassing zou worden geacht. Dat zal
worden beoordeeld, zoodra het in de circulaire be
doelde verzoek is ingekomen.
Behandeling in den gemeenteraad.
In de Woensdagavond te^roningen gehouden ge
meenteraadsvergadering kwam ook het voorstel Ga-
sau <S.D.) in behandeling om de belasting op cle
bioscopen van 25 op 20 pet. te verlagen.
Verlaging/aldus de voorzitter, zal de gemeente geld
kosten, maar een sluiting nog meer en dat daartoe
zal worden ovei'gegaan, betwijfelde spr. niet. De da
ling der inkomsten, die het gevolg zullen zijn, kun
nen worden verhaald "it den post onvoorzien.
Het voorstel-Gasau werd met 2015 stemmen aan
genomen.
(Zooals de lezer weet, werd door de bioscoop-exploi
tanten een verlaging der belasting tot 15 aange-
vi'aagd.)
Sluiting der bioscopen op 6 Februari.
Later wordt meegedeeld:
De directeuren van do Groningsche bioscoopthea
ters hebben van het hoofdbestuur van den Ned.
Bioscoopbond een telegram ontvangen, waarin wordt
medegedeeld, dat de sluiting der Groningsche bios
copen op 6 Februari zal ingaan, zoodat heden het
personeel ontslag moest vorden aangezegd.
DE GEMEENTEBEGROOTING VAN LEUUWARDEN
NIET GOEDGEKEURD.
Gemeente-werklieden-loonen mogen niet om
hoog.
De Kroon heeft ongegrond verklaard, het beroep van
den raad der gemeente Leeuwarden tegen de beslisslnf
van Ged. Staten van Friesland, waarbij goedkeuring tfl
onthouden aan de begrooting voor 1930, waarop o.m. een
post was uitgetrokken voor de verhooging van de loo-
nen der gemeentewerklieden.
Het was de groote zuster van een zijner speelkame
raadjes, die voor hem stond. Nu stroomden de tranen
over zijn gezicht en hakkelend zei hij: ,Ik wou zoo
graag het aapje zien, Annie. Het meisje lachte en nam
hem bij de hand. Samen gingen zij naar nuis <^n daar
hij het zoo dringend vroeg, bleef zij bij hem, tot zijn
vader terug zou zijn.
Eindelijk was de laatste film afgedraaid. De be»**
kers stroomden naar buiten en binnen werd alles do*
ker. Ook de lampen boven de muzieklessenaars gingefl
één voor één uit, en de muzikanten gingen een voor
een naar huis. De vioolspeler holde zoo snel hij kou
naar zijn kind. Doch bij zijn woning bleef hij als vast
genageld staan. Er brandde lioht. Had Maarten dan
toch, ondanks zijn verbod het licht aangestoken? Of
zou er wat gebeurd zijn. Voor de deur stond een troep
je vrouwen, die hem vreemde blikken toe schenen te
werpen. Zei daar niet één van hen: „Nu, ja, als dat
kind ook alleen is!" Een koortsachtige angst voer in
hem. Hij stormde de trappen op. durfde de kamer
deur bijna niet te openen. Doch toen hij hem had open
geworpen bleef hij verrast op den drempel staan. Daar
zat een groot blond meisje, dat zijn jongen op haar
schoot had. Zij sprak langzaam en ernstg: „Dat mag
je nooit meer doen, stel je eens voor, dat er Iets ge
beurd zou zijn, wat zou je vader dan bedroefd zijn ge
weest."
En toen hoorde hij het zuchtende stemmetje van
Maarten: „Maar ik wou zoo graag het aapje zien. Dan
keek het meisje op en zag den man staan. Zij staarde
hem wonderlijk aan. Het was hem alsof zij elkaar
reeds lang kenden. Het kind liep op zijn vader toe,
maar liet de jonge vrouw niet los, toen het hem een
hand gaf. Het kind stond tusschen hen in, zijn twee
kleine handjes lagen in de hunne en vormden als het
ware een levende brug.
P. VAN DINTER.
