VOOR ONZE SCHAKERS
EVENTJES DENKEN
VOOR ONZE DAMMERS
L0ESJE GRIJPT IN".
Vraagstuk No. 681.
Vraagstuk No. 639.
Vraagstuk No. 690.
Vraagstuk No. 692.
9
m
m
0
m
9
WM
w,
9
m
m
m
m
'9.
9
m
ff
w
ff
m
0
m
m
m
WETENSWAARDIGHEDEN.
WARE WOORDEN.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 14 Februari 1931. No. 8816.
Geestes-Sport en Uersei-SpnasM
onder leiding van GEO VAN DAM.
van H. R i n c k.
Zw. 3.
a b c d Cf g h
Wit 3.
Diagramstand: Zw. Ke5, pion b3, Phl. Wit Ka4, Pe4,
jiion pion h5. Wit speelt en forceert de winst.
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 687.
van H. R i n c k.
De diagramstand was: Zw. Ke8, Pa 5, Da4, pions op
h5, en d3. Wit Pb7, Kg5, Db2. Wit forceert op fraaie
manier de winst door Db2e5 (Ke8f8); Sb7d6 (Da 4
g4); Kg5h6 (Dg4—d7); Kh6—g0 (Dd7—g4; a) Kg6—
fc7 (Dg4g8; b) Kh7—h6, wint a) (Kf8—g8) De5—dö
(Kg8—f8) Dd5—f3 wint.b) (Dg4—d7) Kh7—h8.
OPLOSSING VAN DE PUZZLES
uit ons vorig nummer.
No. 685. „EEN DOMINO-PROBLEEM."
Een vrij lange beredeneering is noodig, om tot de op
lossing van deze gecompliceerde opgave te komen. De
zessen zijn als volgt verdeeld:
A. heeft geen 3, geen vieren dan dubbel 4, en toch
vier zessen, en omdat dubbel zes bij B. zit moeten de
zessen van A. zijn: 65, 62, 61 en 60.
B. zou 64 of 63 kunnen hebben, maar hij heeft
slechts één 3, en daar hij 4 nullen heeft en de overige
vier bij A. zijn, die géén 3 heeft moet de steen 30 bij
B. zijn. Hij heeft dus 64 en 66.
C. moet nu natuurlijk de overblijvende 63 hebben.
De vüven bevinden zich:
A. heeft 56 en 50 (daar B. wel de overige nullen
heeft, maar geen 5).
C. heeft 5—5 (gegeven).
D. heeft dus 54, 53, 52, en 51.
De vieren:
A. heeft 4—4.
B. heeft 2 vieren, waarvan 64 reeds bekend is daar
C. en D. geen nullen hebben, moet B. in het bezit van
40 en 46 zijn.
C. heeft alleen dubbel 1, dus niet 41, ook niet 31,
of 21. Hij zal dus hebben 42 en 43.
D. heeft, zooals reeds bekend is, 45 en voorts zal hij
ook nog de resteerende 41 hebben.
De drieën:
A. heeft er geen; B. heeft met A. de nullen en moet
dus 30 hebben. C. heeft 33 en daar hij buiten dubbel
1 geen eenen heeft, dus ook niet 3—1 (wij weten reeds
wie 3—6„ 3—5 en 3—4 heeft), moet C 3—2 hebben en
«chiet er voor D. 31 over.
De tweeën:
A. heeft 26; B. 22 en omdat hij de nullen heeft, dus
ook 20. C. heeft (reeds bekend) 24 en 23; D. 25
en de resteerende 21.
Da eenen:
A. heeft 16;-B. 10, C. 11 en D. dus de overigen
(1—2, 1—3, 1—4, 1—5).
De nullen:
A. 00, 05 en 06; B. de overigen.
Samenvattend vinden wij alzoo: A. heeft 65, 02,
61, 60, 50, 44 en 00. B. heeft 66, 64, 40,
3—0, 2—2, 2—0, 1—0. C. heeft 6—3, 5—5, 4—3, 4—2, 3—3,
3—2, en 1—1; D. heeft 5—4, 5—3, 5—2, 5—1, 4—1, 3—1,
2—1.
No. 686. „HET GETAL VIJF EN VEERTIG."
De 4 bedoelde bijzonderen gedeelten, waarin met het
getal 45 kan splitsen zijn de getallen 8, 12, 5 en 20. Telt
men bij het eerste deel (8) 2 op, dan verkrijgt men 10.
Hetzelfde wordt verkregen door van het tweede deel (12)
2 af te trekken, of door het derde deel (5) met 2 te ver
menigvuldigen, terwijl ten slotte het vierde deel (20- ge
deeld door 2 ook 10 oplevert. Hiermede is aan de opgave
voldaan.
NIEUWE OPGAVEN.
„WEER EEN EIGENAARDIG GETAL,"
Een ander eigenaardig getal is er een, dicht bij de
honderd, dat uit 2 cijfers is samengesteld. Dit getal nu
heeft de wonderbaarlijke eigenschap, dat er niets over-
blijft, als men er de helft van af neemt. Welk is het be
doelde getal?
„EEN ST. NICOLAASVERRASSING".
Bij de viering van een St. Nicolaasfeestje werden 5 kin
deren getracteerd op chocolade, waarzij dol op waren.
Vijf groote chocolade-lucifers werden daartoe op een
presenteerblad gelegd, waarna ieder er één kreeg. Niet
temin bleef er tochmog één chocolade-lucifer op het blad
liggen. Hoe kan dat?
OPLOSSING VRAAGSTUK No. 688.
(Dr. M. J. B e 1 i n f a n t e, Amsterdam.
De diagramstand in cijfers luidde: Zw. 8 sch. op 3, 7,
8, 10, 11, 14, 17, 20 en 1 dam op 36. Wit 9 sch. op 22, 23,
27, 34, 35, 39, 43, 48, 49. Wit wint door den sierlijken slag,
waarnaar men dit probleem „Spaansche wals" doopte.
23—19 (zw. 17:28a) 39—33!!, 43—34!!, 35:4. a) (14—23)
3933, 25:4 (3622) 4:27 wint. Een zeer fraai probleem.
van Joh. de Bree, Amsterdam (blind).
Zw. 1L
nn
5
B
10
m
Hf
18
15
Hf
20
ÜP
m
n
25
H
st
•>-
H
30
0
0
H
35
91
9.
40
11
ÜH
0
ÉNt
45
fff
50
Wit 11.
De diagramstand in cijfers is: Zw. 11 sch. op
9, 11, 16, 17, 19, 21, 23, 25. Wit 11 sch. op 28, 30,
38, 42—44, 49.
1, 6, 8,
33, 37,
EEN MOOIE COMBINATIE.
De onderstaande partijstand kwam voor in een in. 1918
gespeelde partij tusschen H. J. Schröder—P. G. van Hout
te Amsterdam, in de Jubileumwedstrijden Damvereenl-
ging „Gezellig Samenzijn" (kampioenschap van Amster
dam).
Zw. 12 soh.
§1
II
0
St
«f
P
0.
0
gf
§1
üf
Wit 12 sch.
Zwart nam prachtig dam door 25—20, 17—21, 21:34!!
15—24!!, 18:47.
Een vertelling door
Jectn de la Meunière Gaspin.
Daarover was het heele kantoor het eens: juffrouw
Loesje was een schat Niet zoo'n modern, aanstellerig,
geschilderd portret met rood geschilderde, gepolitoerde
nagels en een gezicht alsof ze kennis aan een bakker
had. Nee, juffrouw Loesje was een lief, bedeesd meiske,
met lachende donkere oogen en een leuke, frissche toet
van moeders natuur en mooi, vol, donkerbruin haar
Niet kaalgeschoren, maar in een mooie wrong, de trots
van het heele kantoor. Wfint omdat juffrouw Loesje
„lang haar" had, was het heele kantoor van Piet de
jongste bediende, tot meneer Kareis, de chef-met-veer
tig-dienstjaren, fel gekant tegen de moderne gekort
wiekte lokken. Juffrouw Loesje, tikte ijverig den gan-
schen dag op haar machine en als ze opkeek, was het
alleen om af en toe een peinzende, steelsche blik te slaan
op Dick Putters, den correspondent. Die dan meestal
ook toevallig in haar richting keek. En bloosde, tot on
der zijn blonde scheiding. Want ofschoon hij er natuur
lijk nog nooit met iemand een woord over gesproken
had en tegen juffrouw Loesje natuurlijk heelemaal
niet was Dick Putters' al een jaar lang smoorverliefd
op juffrouw Loesje'. En maandenlang liep hij al met de
gedachte rond, het baar te zeggen, haar te vragen. Maar
ofschoon hij een knappe correspondent was en bepaald
doortastend in zaken, leek het wel, of zijn hersens in
eenschrompelden tot een akelig dor sponsje, als hij in
de oogen als sterren van juffrouw Loesje blikte. Zijn
tong weigerde bepaaldelijk alle dienst, als hij in haar
nabijheid maar dacht aan de mogelijkheid van haar
„de" groote vraag te stellen. Het was een heel moeilijke
toestand. Temeer, daar juffrouw Loesje den knappen
jongen heel graag mocht lijden. En wachtte. En wachtte.
Bedeesd wachtte. En peinzend keek en betooverend
glimlachte, wat Dick Putters soms den adem benam.
Maar juffrouw Loesje kon toch zeker niet naar hem toe
gaan en zeggen: Lieve jongen, wil je me alsjeblieft tot
je verloofde maken? Dat ging toch eenvoudig niet. Dat
paste niet en zeker niet voo,r zulk een bedeesd en lief
lijk 'wezentje als juffrouw Loesje. Er moest op de een
of andere manier door iemand ingegrepen worden.
Jawel, alles goed en wel, maar door wie?
De lente zat in de lucht. Het weer werd zachter en de
boomen begonnen uit te botten en de menschen keken
hupsch en opgewekt een zich vernieuwende wereld in.
En Dick Putters zag bleek en was min of meer zenuw
achtig en Loesje was bedeesder en lieftalliger dan ooit.
Wat niet wegnam, dat ze ijverig was, zóó ijverig zelfs,
dat ze de laatste was van het kantoor van tien man
sterk, die op dien lenteavond nog in het kantoor aanwe
zig was, terwijl Dick Putters zich juist naar het kleed
kamertje achter in den gang had begeven, om zijn hoed
en jas te pakken en weg te gaan. Wie het laatst het
kantoor verliet moest altijd de deur achter zich op het
veiligheidslot trekken, dat den volgenden dag door „me
neer", die altijd het eerste kwam, geopend werd.
Dick Putters zou juist door den gang naar buiten
gaan, toen hij een verschrikte kreet van juffrouw Loes
je uit het kantoor hoorde komen: „O, help, meneer Put
ters, help! Ik zit opgesloten, de deur is op het veilig
heidsslot gevallen, ik kan er niet uit!"
Met groote stappen kwam Dick aangesneld. Zijn hart
klopte wild. Juffrouw Loesje. Loesje, die schat zat opge
sloten! Het arme kind! Hij zag haar staan, met een
angstig gezichtje, voor het kleine vierkante venstertje
naast de deur.
„Hoe komt dat?" vroeg hij door het geopende venster
tje, dat anderhalve meter boven den grond lag.
„Het lipje van het veiligheidsslot is zeker losgespron
gen, en nu kan het slot niet terug. Meneer heeft de
sleutel en hij is juist vanavond de stad uit!" zei juf
frouw Loesje en keek zóó benauwd, dat Dick haar wel
dadelijk in zijn armen had willen nemen.
„Wat moeten we dan beginnen?" vroeg Dick ontsteld
en staarde ontzet naar Loesje, die bedeesd zei: „Hier is
een raampje".
Dick Putters scheen plotseling een lumineuse inval
te krijgen. Natuurlijk het raampje! „Gaat U op een stoel
staan, en klim door het raampje, ik zal U helpen eruit
te komen", zei hij kordaat. Juffrouw Loesje sleepte een
stoel aan en klom erop. Ze stak haar blozende kopje door
het venstertje en met bonzend hart vatte Dick haar on
der de armen, om haar te helpen, zich door het malle,
hooge vensterluikje te wringen.
Maar toen gebeurde er iets. Er klonk een slag, juf
frouw Loesje slaakte een angstkreetje en sloeg stijf haar
armen om de hals van Dick Putters. De stoel, die ellen
dige, akelige stoel was blijkbaar gekanteld en omgeval
len. Manhaftig sjorde Dick haar door het venstertje
naar buiten en wilde haar in de gang neerzetten... maar
juffrouw Loesje gaf weer een gilletje en keek angstig
naar de steenen vloer en dan naar haar zijden kousen
voeten... haar schoenen waren door het geklauter en
gesjor uitgegleden... lagen in het kantoortje. Besluite
loos stond Dick met Loesje in zijn armen, die zacht zei:
„Als... je me even naar het kamertje draagt, dan kan
ik daar op een stoel wachten, tot je de schoenen uit het
kantoor hebt opgevischt..."
„Natuurlijk"... stotterde hij en gir.g met zijn last de
gang in, naar het kamertje. Het was natuurlijk doordat
hij zijn lieve last zoo hoog mogelijk wilde dragen, dat
het blozende gezichtje van juffrouw Leesje zoo dicht bij
het zijne kwam en dat hij haar adem tegen zijn gezicht
voelde, zoodat het hem wonderlijk te moede werd en
zijn lippen de hare vonden.
Het opvisschen van de schoentjes was voor een flinke
vent als die Dick Putters natuurlijk het werk van een
oogenblik. En een dolgelukkig en zeer verliefd paar
verliet even later het kantoor. Het ijs was gebroken.
„Ja, schat", zei Dick een maand later, toen ze samen
op een zoelen vóórzomeravond langs de stille grachten
wandelden, waar het jonge groen de boomen met een
dicht groen waas overtoog, „ik wilde je natuurlijk niet
overvallen met een verklaring. En als ik dien avond op
kantoor niet ingegrepen had, en je eenvoudig in mijn
armen genomen had, dan hadden we nu misschien nog
naar elkaar gekeken uit de verte. Weet je wat het is,
lieverd, een man moet op een bepaald oogenblik een
voudig ingrijpen en het meisje nemen, dat hij liefheeft.'*
„Natuurlijk vent, jelui zijn ook veel sterker en flinker
dan wij," fluisterde Loesje en bloosde.
En ze zei natuurlijk niet, dat het veiligheidsslot niet
vanzelf in het slot was geschoten, maar dat een paar
fijne, zachte meisjeshandjes het lipje hadden overgezet.
De handjes... van Loesje. Evenmin vertelde ze, dat die
ellendige stoel niet vanzelf was omgevallen, maar om
gegooid was door een paar kleine teere voetje... de
voetjes van Loesje...
Is het U bekend:
dat Europa een klein eiland in het kanaal van Mo
zambique is?
dat het Europeesch Concert de naam was van hot
verdrag van Cchaumont, dat in Maart 1814 gesloten
werd en een rechtsgemeenschap der Europeesche sta
ten tot stand bracht?
dat hiertoe sedert 1856 bijna alle Europeesche sta
ten behoorden?
dat het hoofddoel was te trachten eventueele ge
schillen niet door oorlog te beslechten, door aan het uit
breken van een oorlog de „goede diensten" van alle of
van bevriende mogendheden te doen voorafgaan?
dat het Europeesch Concert na het Congres van.
Parijs (1856) langzamerhand zijn beteekenis verloor,
doordat nieuwe overeenkomsten in het leven geroepen
werden, zooals het Hof van Arbitrage in Den Haag en
later den Volkenbond?
dat Euterpe een der
Iyrischen zang?
muzen is, namelijk van sden
dat het woord „evangelist" feitelijk beteekent: over
brenger eener blijde boodschap?
d a t de stad Gent, in de Belgische provincie Oost-
Vlaanderen, op 23 eilanden gebouwd is, die door 63 brug
gen onderling verbonden worden?
Het Leven is doorzetten.
o
Ter opvoeding van een kind is veel kracht noodig.
omkleed door veel zachtheid; men moet het leiden m--»t
een ijzeren hand, omkleed met een fluweelen handschoen
o
In den samenhang der menschheid is elke daad van
beteekenis. Terwijl onze arbeid klein is, is hij meteen
van oneindige waarde.
o
Geen waarachtige vrede dan die op gerechtigheid ga-
grond is.
o
Idealisme is niet anders dan het zoeken van een groo-
ten schat in den akker des levens, rusteloos zoeken, zon
der om te zien, maar opziende te meer, hoog naar het
blauw achter de wolken.
Een wraakneming.
De Fransche dichter Santeuil kwam eens op een
nacht heel laat thuis. Hij belde, maar pas tien minuten
later hoorde men de sloffen van den portier naderen.
Hier is Santeuil, doe toch gauw open," riep de
dichter.
Het is verboden zoo laat in den nacht de deur nog
te openen, zeide de portier.
Santeuil begreep den wenk, schoof een geldstuk onder
de deur door en dadelijk werd de deur geopend.
Ach, nu heb ik mijn boek in de vensterbank laten
liggen, riep Santeuil plotseling uit.
De portier, verrukt over het goudstuk dat hij ontving
ging direct, hoewel hij in zijn nachthemd was, de straat
op om het boek te halen. Toen sloot Santeuil op zijn
gemak de deur.
Doe toch open, jammerde de portier, die zich dood-
schaamde.
Het is verboden zoo laat in den nacht nog de deur
te openen!
Maar ik heb u toch ook opengedaan!
Goed, ik zal open doen, maar tegen denzelfden prijs!
Toen schoof de portier het geldstuk onder de deur
door. Santeuil stak het vergenoegd fluitend in zijn zak
opende de deur en liet den portier met zijn -(koude voe
ten en zijn woede alleen.
Les voor kwaadsprekers.
In de vorige eeuw stond buiten de voormalige Koe
poort op den Cingel te Leiden op een huis het volgende
ta lezen:
Die kwaad wil spreken van mij en de mijnen,
Die ga naar huis en bezie de zijnen.
En vindt hij daar dan geen gebleken.
Die kome hier en heeft clan vrij spreken.
