e:
"«Hl »JJ V—y—
FEUILLETON.
B VERTELLINGEN.
W
Plaatselijk Nieuws.
BrabanSsche brieven.
De Twentsche Bank in 1939.
„Dan gin vlaaikes, ok goed!"
En t.icn menuten later staampte-n-ik op m'n fiets, mee
'n gèèf gangeske deur d'n motrengel naar de Dreef.
Kleine, kouwe speldepuntekes, die piekten in m'n ge
zicht Kleefden aan m'n oogharen, sloegen in m'n ooren
en nouw en dan, dan biggelde-'n-'r 'nen druppel, krieu
welend over m'n vei. M'n nikkel stuur wier dof van de
duuzendcn rengelkralekes en m'n kleeren overtogen mee
'n nat, grijzig waas, dat 'r'laangzaam inzoog. Neeë, van
dieën kaant gezien, had de die daar bij me thuis gelijk,
maar veur de rest staampen maar jongens en in 't
veuruitzicht van 'n gèèf lolletje van 'n leutig stukske
Zondag, was da bietje mot-water beter over te komen
as 'n .astJg wijf! Wa gij?
Of me leut g'ad emmen! Prot er nie van! Gelachen,
gelachen, da m'n ribbenkast d'r pijn van dee. Nouw witte
genogt, de rest houw 'k veur me-n-eigen. Keb toch vlaai
kes meegebrocht, maar toen 'k thuis kwam 's nachts,
toen zaten ze zoow aan m'nen voering gekleefd of do
kleermaker ze d'r in vastgenaaid had En hoe 'k
daaraan gekomen ben?... D'r zat gatsammo 'n handvol
petat-frlet tussdhen olt! Netuurlijk 'n aarigheidjo van
dieën Lood. maar affijn, hij zal z'n sjeklade-puddinks-
ke ok wel gevonden emmen. da me stiekum in d'n bin
nenzak van z'nen overjas emmen gedaan, teen ie effo
naar d'n piesijn was. Da was nog d'eenige manier om
plas.'er van da puddmgske t'emmen, waant 't was bij
d'n diner betaald en 'k houw nie van die flaauwe ku'.le-
kes na m'n eten. Gif mijn dan maar 'n pepke mee 'nen
lambiek.
Affijn, wemmen vast afgesproken mee 't truggaan
in d'n stoomtram da me-n-'t nog 's 'n paar keer gèèf
zouwen overdoen mee d'n zomer en aan de Dreef zijn
mc-n-alle drie weer cp onzen velo gestegen en op hu!s
aangetrapt. Trui is weer 'n heel stukske bijgedraaid en
'k zie d'n zomer mee veul meer vertrouwen tegemoet,
dan Koning Aalphons van Spanje. Die is-t-er ok weer
mee gekuld, amico! Of liever gezeed, da dénkt
Waant as ge 't mijn vraagt: ik zouw tien parten liever
koning zijn mee 'nen schup onder m'n gcwitwel," dan
mee 'n kroontje op m'ncn kop, op m'n zakdoeken, in
m'nen hemdslip en ieveraans waar zo'n dingske ge
woonlijk staat.
Waant koning-speulen is teugeswoorlg 'n baantje van
niks. Ge hèt as baas maar te veul bazen, vin ik. Elke
kwajongen d!e z'nen eersten reksdaalder belasting be
taald hee van z'n leven, die denkt dat die heelegaar
veur jouw is, as ge koning zijt, en zouw ocw dan gére
rekening en verantwoording vragen en minstens heel
't jaar op oew leggen te schellen.
As ge zoo 's veur oew p!azier uit zouw willen gaan,
dat de petat- friet in oew schoenen en in d'n veering vtn
oewen jas zit, dan mot 't eerst 'nen menistersraad
g'ouv.en worren of da ge wel gaan kunt, As ge'n aarig
wcfke teugen zou komen, ok 'nen koning is maar
'nen menc:h en ge zcuw zoow 's gemoedereerd knip-
cogcn, dan lopt 'r zo'nen s'.oebert van 'nen perspotte-
graaf achter cew, die sjuust oew knipogske op 'n prent
je zet. Terwijl en da-d-is sjuust zoo gemien, die
kearels tcch ok getrouwd zijn, ee! Waant da's 'n zaak
die zekers is of cew Trui nouw 'n kaanten mutske
draagt of 'n diadimke... die wefkes zyn allemaal sjeioers.
amico. En dan kunde van zo'n doodgemoedereerd, on-
schuldig knipogake in de kraant, mce'n geraffineerd
„onderschriftje", zcocs ze da ncemen, sodemekajers
veul last emmen, thuis.
En wa-d-ic-t-er ncuw belabberder as baas te zijn en
heelegaar niks te zeggen emmen? Zo'n baantje is wel
zoo erg as 'n trouwboekske!
Neeë, da's knudc. 't Weet zekers, as ge dieën mensch
over 'n paar mrmden 's kon spreken, as ie aan z'n
vrijheid gewend is z'n neus kan snutten as ie vuil
Is, zonder om te kijken of de menister van schoono
kunsten nie achter 'ra zit, of, wa nèt zoow erg Is, 'nen
kraante-petegraaf; as-ie veur 't eerst baas is over z'n
eigen, ncuw is niks meer tc zeggen hee; (en nouw de
kn'.pogskes nog dznr-ge!ater.!) da zo'nen mensch veul
gelukk'gcr leeft, as vrruger onder z'n onderdanen waar
e de knecht veur v;as.
Fn de Spanjolen?
Ncuw, die emen de riveluusie op dezelfste „waardi
ge" wijze gevierd os 't altij gaat, wanneer d'n baas
van huis !s.
Stecncn beelden, die ze vruuger mee veul centen en
veul plechtige bombarie emmen 'neergezet as hulde veur
de mcncchen, die 'r deur wieren veurgesteld, emmen ze
van 't vocstuk teugen de keien gesallemaanderd en toen
aan totr.vcn deur de straten gesleurd. D'n Priem, die al
la ank deed is, z'if standbeeld emmen ze nog nie mee
rust kunnen laten en ok aan touwen deur de stad ge
trokken. De Priem hcc z'n Spanjolen neg nooit zoo san
'n touwke g'ad bij z'n leven, as nouw ie dood is. As
ezels stir.gen ze veur z'n beeld ingespannen!
En toch, amico, 'k weet nie of 't jouw ok opge
vallen is toch st:ng 'r in de meeste kraantcn, dat
de Spanjolen zoow kollesaal „waardig" en „ridderlijk"
de riveluusie gevierd ommen. „Gevierd", ja, waant ri
veluusie is écn van de schonste fiesten teugeswoorig,
die 'n vcllc kunnen overkomen, 't Is zekers nogal dio
plazlerig ok, as g'as Dus b.v. heel cew leven mee d'n
Irncct op ocw ribenkast hèt g'ad van 't Saristisch
rezjiem, da ge dan eindelijk 's ferm op oew dondere-
ment krijgt mee d'n knoet van 'n Eolsewieken-regee-
ring! Daar mot 's op gedronken worren. Ollee, op 'nen
keizer mee 'nen hermelijnen peüerien aan, gerokte
ok op uitgekeken; de mensehheid wil dan wel 's 'nen
keizer emmen mee 'n pruim tabak achter z'n kiezen en
zooveul jaar gevangenisstraf achter z'nen keizerlijken
rug, niewaar!
Ja, 't is kinderachtig.
Te begrep nie, dat de menschen nie in de gaters
emmen, dat ze geregeld „genomen" worren. Dat die z.g.
„leiders" kearels zijn, die as 't ware staan vastge
schroefd op 'n rad van avontuur, zoodat er telkens weer
'nen aanderen speklasieman naar boven draait!
Maar brengt 'r da maar 's aan d'r verstaand.
'k Zie eerder kaans de biesten op m'nen hof verme
nigvuldigen te leeren mee tiendeclige breuken.
Zaggen de menschen maoar meer naar de biesten,
ze kosten 'r nog 'nen hoop van leeren.
Keb tenminste meer op mee 'nen bieënkurf, waar 't
koninginneke ongemoeid 't bazinneke spuit over 'n
vracht hard-werkende stelcebiekes, dan mee heel dieën
hoop Spanjolen (en da's nouw gin ouwe veetc over
dieën 80-jarigen oorlog, horre!) die zoow „ridderlijk" en
„waardig" as 'nen troep ezels zware staandbeelden loopt
veuruit te trekken deur de straten van Madrid.
En 't beste wa'k er nog van hoop veur dieën heetge-
bakerden troepen, da-d-is, da ze na de flesten nie zoow
koud wegkomen as de Russen, die onzenlieveneer op d'r
bloote kniekes zouwen bedaanken, as ze weer 'nen ko
ning hadden mee 'nen kroon op inplak van eenen mee
'n sjokldepetje op z'nen wèèrbol.
Ollee, ik schel d'r maar af.
D'n brief is vol en 'k mot nom effekes aan d'n
slag. Veul groeten van d'n Pot Zurkool en as altij, gin
horke minder van oewen toet a voe
DRé.
P.S. As 't oew interzeert, dan kur.de mijn Zaterdag
avond d'n vijf-en-twintigsten, „opzetten", 'k Koom drie
keer 'n protje maken veur d'n radejoow, tusschen ach
ten en tienen, in Hilversum, maar ge mot Huizen op
zetten; me „schieten daar altijd om 'n hoekske". Me
vuren af op Hilversum en me schieten in de roos van
Huizen geregeld. Maar 't gaat best, horre! 't Kan
maar raak zijn, wa gij?
THEATER ROYAL.
In het Theater Royal draait deze weck „Zwei Weiten
(Twee Werelden), het Duiisch speken de filmwerk, waar
van de geschiedenis zich afspeelt tijdens den verschrik-
kelijken wereldbrand, die Europa vier jaar lang teis
terde, aan een klein onderdeel van het geweldige front,
dat zich in Oost-Europa over honderden K.M. lengte
uitstrekte, in een Rurs'sch-Poolsch grensstadje.
Het is Pcschen 1917 en de Oostenrijksche trcepen wil
len met ecn!ge p'echtigheid hun Paschen vieren, hoewel
er weinig levensmiddelen zijn. Ket leemt tot botsingen
waarbij de Joodsclie winkel door het Rutslsche gepeupel
wordt bestormd. Zooals het meestal met dergelijke rel
letjes gaat, is ook hier een buitenstaander het slachtoffer
gewerden. Nathan Goldscheider, zoon van een Jocdsch
klokkenmaker, wordt door een verdwaa'den kogel ge
dood. Ket huis van Gcldscheider wordt ook door het
gepeupel bestormd en zijn dochter Esther kan nog net
door von Kaminsky, zoen van overste Kaminsky, die de
rust moest herstellen, uit de handen van een minderwaar
dig Individu gered worden. Wanneer Esther haar redder
wil danken, wordt het lijk van Nathan binnengebracht.
Overmand door zijn verdriet grijpt Goldscheider S*t.anis-
laus van Kaminsky bij zijn keel en beschuldigt hem van
moord op zijn zoon.
Slechts met geweld kan de luitenant zich bevrijden.
Den volgenden dag wordt Goldscheider voor vijf da-gen
in arrest gesteld.
Esther krijgt later gelegenheid om haar redder haar
dankbaarheid te toonen, wanneer het stadje door de Rus
sen wordt ingenomen en Kaminsky gewond voor haar
woning ineenzakt, en hem onderdak geeft. Als de Rus
sen hem bij de huiszoeking vinden, zv/cert de oude
Goldschneider, dat het zijn zoen Nathan is. Gewetens
wroeging doet hem later zijn God vergeving afsmeken
over deze meineed. Met schrik en ontsteltenis ontdekt
Goldsoheider dat zijn dochter vcor den Oostenrijksohen
officier liefde heeft opgevat en hij kan het niet ver
hinderen.
Ten einde raad schrijft Goldscheider aan den Russi-
schen commandant, de ware toedracht van de zaak. Op
antwoord wachtend valt hij in slaap. De krijgskans keert
intusschen, de Oostenrijkers keeren terug, de brief wordt
in de Plgcmeene verwarring vergeten.
Weer heerscht Overste von Kaminsky in de oude ka
mers. Plotseling staat zijn reeds doodgewaande zoon
vcor hem, doch de eerste vreugde over het weerzien
wordt getemperd door Stanislaus mededeeling, dat hij
Goldschei&er's dochter trouwen -yil. Zelfs de schildering
van do groote carrière, die Stanislaus zich door het hu
welijk onmogelijk maakt, kan hem niet van becluit doen
veranderen. In gedachten opent Overste von Kaminsky
Goldscheider's brief, welks inhoud thans verraad gewor
den is. Haestig roept hij zijn zoon terug en stelt hem
met den brief in kennis. Stanislaus is hevig verontwaar
digd over deze laagheid, waarvan hij het slachtoffer
had kunnen worden. Doch zijn vader brengt hem onder
het oog, dat van een laagheid geen sprake is. daar Gold
scheider als 't ware uit noodweer gehandeld heeft cm
zijn dochter te redden. Overste ven Kaminsky stelt zijn
zoon tenslotte het vo'gende ultimatum: Esther te trou
wen, waarna haar vader voor hoogverraad ter dood ver
oordeeld zal worden of haar vader te redden door het
meisje 03 te geven.
Ulvcnhout, 21 April 1931.
Menier,
't Wil nio daarbuiten.
Mo schieten nie genogt
op!
't Is altij nog te schraal,
te koud en 't zonneke nie
fiks genogt.
Zoodoende groeit er wel-
n!g.
En mee die late vorst in
do verlejen maand zijn me
toch al wa-d-achter meo
d'n èèrpel en de nuuwe
gruuntes, omda me-n-'t later
in d'n grond emmen kunnen
doen. Zooda-d-a'les bij me-
karc genomen 't In ons be
drijf zoow nog maar dunnekes tusschen oew vingers sie
pelt
Natuurlijk koom 't allegaar terechte! Ik ben om zoow
te zeggen tusschen d'n blomkool gemokt, gcgrco'.d en
oud-geworren en 't is altij nog dik veur mekaar geko
men, maar sapperdcmallemostcrdpot, 'k ben nouw
uitgekeken, grif uitgesturdeerd op al die kale takskes
aan de boomen, die kale struiken, die leege laanderijen
'k Wil nouw weer wel 's wa-d-aanders zien: blommen,
gruun, kapellekes en bloesem! Meidoorn en kruinagels
moesten zuutekesaan d'r geuren over de wegels asemen.
De kastanje vol in blad staan mee gruune kegels dlc op
openbloeien stingen. Me zijn mee alles wa-d-aan d'n la
ten kaant.
En Trui!
D'r kaanten muts vliegt van 't een oor naar 't aan-
dere, van hot naar hèèr! Gin huis mee t'houwen.
Da's ieder veurjaar weer 't zelfste; as 't nie rap ge
nogt gaat naar die slaa!neus d'ren zin, dan ben ik d'n
kwaaien peer. Man, wa kunnen dio wijven somtijen toch
scdcmerakels last!g zijn, ee!
„Mensch," zee ik Zaterdag teugen d'r: „zet toch 's 'n
aender, 'n vrindelyker bakkes; ge trekt 'n gezicht a3 'n
lijkstatie-in-d'n-rengcl; cewen kop gaat 'r heelegaar naar-
etnan, zonsverdusterlnk!"
En witte wa zo dcc!
Aanders zou ze as 'n sissend vuurwerk op d'r tecnen
veur me zijn komen staan mee d'r neus teugen me aan
en dan d'r gal uitgespouwd emmen, maar nouw? Zij
gcnlc rustig d'ren gaank en mee 'n gemokt-lachend ge
zicht en 'n verachting of ze me ergens gevonden had.
zee zo zoow blaauw-weg: „as m'nen kop cew n<ie aan
staat dan donderde maar op!"
Da kon 'k net emmen, onder ons gezeet, waant 'k ad
mee m'n Vlomsche kammcraden van de Dreef, d'n Locd
en d'n Pierre a! veur dre: kwart-zekers 'n afsprekske loo-
pen om mee z'n gedrieën weer 's 'n Zondagsko op klc-
vetter te gaan naar Aantwerpen; da doen me 's zomers
altij zo'n paor keer en 'n plazier as me dan emmen, ol
lee, do's nio to zeggen.
Ik pakte de gelegenheid dus mee twee haanden vast
en 'k zee: „da's teugen glnnen doove gezeed, pot zuur
kool."
Efkes schrok ze. Ze kneep d'r ogskea wa dicht, keek
mi deur m'n z'.elemcnt en eindelijk zee ze: .Zcow!" En
ze snoof toen mee d'r neus of 'r 'nen ketting van do
flets afliep.
„Zoow!" zeezo weer.
„Ja," ikke.
„Zoowzoow!"
„Jaja!"
„Zoow, manneke, zit 't spul zóów in mekaar!"
„Ja, prullemutske, zóów zit 't spul nouw sjuust in me-
Ka T!"
„Dus...?"
„Zoow i9 't!"
„Veur miin part!" kwekte ze toen woeiiend, en liet
jne staan. Toen ben 'k d'n stal ingegaan cm m'n gezicht
'n bietje mee te laten lachen, waant van b!nnen had
't al vijf menuten gekriebeld...! Da snapte vanelgc3.
„Gc zul toch zekers wel verstanndiger zijn cn thuis
bleven ee," zoow ontving ze me Zondagmorgen toen '1:
ui: de vruuge lcerk kwam: ,,'t mot as as de wiedeweer-
gar.1 en 't ziet er naar uit da-d-'t van heel d'n dag nio
droog zal worren, 't is zunde van oew kleeren! En m'n
e'stcroogen steken zóów fin!jnig, da 'k cew wel op 'n
brlefke kan geven, da me-n-et zoow houwen vandaag,"
'k Zee niks.
O, ze kunnen 't cew zoo last!g maken, ee; altij d'r
sm;e3ke geried. „Verstade mc nie?"
„Cenogt, maar 'k gaai! Ge het me nouw persles do
hecle weck gekoejenccrd om 't zure weer, 'k wil nouw
vandaag wel 's wa zuuts emmen en as ge nouw r !e al te
veul spektakcis mokt, breng ik 'n paar lekkere vlaaikes
veur oew mee en a3 't kan: mooi weer!"
„Lop naar de schaans mee oew vlaaikes, vervelende
memmert!"
rustig, degelijk, betrouwbaar man van hem malton?
Want hij wilde zijn handen niet van Steve aftrekken eer
het zoover was, niet in de eerste plaats tcriville van deze
fantastischen jongeman zelf, maar omdat hij wist dat
Sara nooit zou toestemmen zijn vrouw te worden, voor
haar broer, voor wicn zij al zooveel had opgeofferd, n!et
a'leon uit liefde voor hem, maar ook uit trouw aan de
belofte die zij haar moeder op haar sterfbed had gege
ven, in vollige haven zou zijn.
Hot was doodstil in Burley's confortabele bibliotheek
en hij was geheel in zijn gedachten verdiept, toen hij
opeens werd opgeschrikt door haastige voetstappen in
do hall. De deur van zijn kamer werd met een ruk open
geworpen en Eleanor, bleek en opgewonden, vloog op
hom too en greep hem by de schouders.
„O, vader, Anthony heeft mij willen slaan!" snikte ze.
Eurley stond op, alsof haar woorden niet goed tot
hem waren doorgedrongen. Een oogenblik keek hij haar
strak aan, toen smeet hij woedend zijn pijp tegen den
grend.
„Heeft hii je willen slaan?" voer hij uit. „Dat zal hem
berouwen! Het zal lang duren, voor jij weer op Aske
Hall komt! Als Aske denkt zün vrouw zoo te kunnen
behandelen...! Dat verzeker Ik je, Eleanor, dat hij het
niet voor de tweede keer zal wagen!"
Als Aske hem had gedreigd of zelfs had geslagen, zou
hij minder woedend zijn geweest dan nu. „Ik zou hem
nc'. zoo lang geranseld hebben." zei Jonathan, bij zich
zelf. „tot hij wist, waaraan hii zich te houden had." Maar
dat hij zijn dochter had durven bedreigen, daarvoor be
stond op dat mement geen enkele verontschuldiging in
het hoofd en het hart van den verontwaardigden vader
„Eleanor, kind, hoe kwam het?" vroeg hij zacht, toen
z'.'n eerste woede wat gezakt was.
Haar oogen begonnen te fonkelen. Zij keek haar va
der een oogenblik aan, toen haalde zij de schouders on
ver -ehlllig op en antwoordde schamper:
„Ik heb hem uitgelachen."
Toen Jonathan den overmoedigen, uitdagenden blik
in haar oogen zag, moest hij zichzelf bekennen, dat hy
zich eigenlijk wel kon voorstellen, hoe haar oneerbiedi-
gen spot een man als Aske geprikkeld moest hebben.
Maar met a! zijn geestkracht trachtte hy iedere over
weg'ng, die als verontschuldiging voor Askc's gedrag
zou kunnen gelden, van zich af te zetten.
Eleanor vertelde haar vader daarop in het kort wat
aanleiding had gegeven tot de hevige scène tusschen haar
cn haar nr.n -vaarbij deze tenslotte dreigend de hand had
opgeheven om haar ccn tik op de hare te geven. Maar
geslagen had hy niet, het was by een dreigénde beweging
gebleven en kort daarop, na een heftige woordenwisseling
was zij de kamer en het huis uitgeloopen. Ze weigerde
pertinent naar Aske ITall toe te gaan en Jonathan was
het in dit opzicht volmaakt met haar eens.
Haastig werd een kamer voor haar in gereedheid ge
bracht, het was laat en Eleanor voelde zich doodop door
haar zwakte en opwinding. En zoo sliep zij, voor het
eerst na eenige jaren, weer onder het dak van haar va
ders huis.
Toen Jonathan den volgenden morgen naar kantoor
ging, sücp zij nog. Nadat hij de post had doorgezien, liet
hij Ben Holden in zijn privé-kantoor roepen, om de
ernstige gebeurtenis van gisteravond met zijn trouwe
raadsman to bespreken.
„Mijn dochter is gisteravond bij mij teruggekomen",
flapte hij uit, toen Een hem vroeg wat er was.
„Teruggekomen? Je wilt toch njet zeggen dat zij van
haar man wegge'oopen is."
„Dat wil ik inderdaad wèl zeggen."
Een liep langzaam naar het raam en keek even in
gedachten naar buiten. Toen draaide hij zich met een ruk
om.
„Als Ik je een raad mag geven, Jonathan, stuur haar
dan onmiddellijk terug."
„Ik denk cr niet aan! Aske heeft haar willen slaan."
„Zoo, dan zal ze het er wel naar gemaakt hebben,
denk ik." k'onk het droog. En toen ernstig: „En al had
Aske niet alleen gedreigd, maar haar werkelijk geslagen,
dan zou ik nog raden, haar direct weer naar Aske Hall
terug te sturen."
„Dacht je nu heusch, dat Ik gek genoeg was om een
dergelijke raad op te volgen?" antwoordde Burley sma
lend.
„Vergeet niet, Jonathan, dat een conflict met Aske
wel eens een veete op leven en dood zou kunnen betee-
kenen. Hij is er de man niet naar om gauw te vergeven"
waarschuwdo Ben. „Drijf de zaak niet op de spits."
„Maar me dunkt dat ik reden te over heb. om woe
dend op die kerel te zijn!" sputterde de fabrikant.
„Je laat je gezond verstand op het oogenblik beheer-
schen door je verontwaardiging, en dat is in zeker op
zicht begrijpelijk. Maar ik voor mij ben en blijf overtuigd,
dat je dochter er aanleiding toe moet hebben gegeven,
dat hij zich zoo vergeten heeft"
„Enfin, ik heb je gewaarschuwd. Jonathan," Ben haal
de de schouders op. „Je zult wel ondervinden hoe je
schoonzoon je houding opneemt, als je je dochter niet
laat teruggaan. Maar ik geef je nogmaals ernstig in over
weging: stuur haar naar huis. Je hebt niet eens het
recht om haar onderdak te verschaffen, man!"
„Dat zullen we eens zien," vei'klaarde Eurley laatdun
kend. „Het kan Icing duren Ben, voordat ik haar weer
naar Aske Hall laat gaan.
„Verzoek Aske bij je te komen en praat eens rustig
met hom."
„Ilc denk er niet aan."
„Schrijf hem dan een brief."
„Geen letter!"
„Dde dan, wat je zelf wilt," viel Ben ongeduldig uit.
„Waarom heb je mij eigenlijk laten komen, als je toch bij
voorbaat van plan was je eigen zin te doen? Maar ik
kan het je niet genoeg op het hart drukken; bedenk je
tienmaal voor je Aske den oorlog verklaart. Het zou
jammer zijn als je te laat tot het inzicht kwam, dat ik
gelijk heb, Jonathan. Maar wat anders: Heb je gezien,
dat Steve Benson gisteren niet op de fabriek is geweest?"
„Ja", zei Burley een beetje afwezig, „dat is ook nog
een probleem. Ik wilde dat ik maar wist, hoe ik dien
knaap op het rechte pad moet houden en hem zijn ku
ren en grillen afleeren. Maar weet je wat, Ben", voegde
hij er spottend aan toe, „als je toch zoo vrijgevig bent
met je goeden raad, moest je Steve maar eens ge~n op
zoeken. Misschien is hij een dankbaarder discipel dan
Ik...!"
HOOFDSTUK XI.
Voorpostengevecht
De aanleiding tot de hoogloopende ruzie tusschen
Eleanor en haar man was een betrekkelijke kleinigheid
geweest; de druppel, die den boordenvol'.en beker van
ergernis en ontstemming had doen overloopen.
Ze waren te dineeren gevraagd bij Lord en Lady
Bashpoole, een oom en tante van Anthony. Voor zijn
huwelijk met Eleanor. was Aske een geregelde gast ge
weest op Bashpoole Manor en algemeen had men ver
wacht dat hij met zijn nichtje, Lady Jenny, zou trouwen.
Anthony's overleden moeder had dit ook gaarne gezien
en in een vertrouwelijke bul had zy Jenny beloofd dat
deze. wanneer ze met Anthony in het huwelijk trad, het
paarlcollier, een van de kostbaarste stukken van de fa-
mlliejuweelen der Askes, haar bruidsgeschenk zou zyn.
Maar helaas, Jenny, die in schoonheid en charmes ver
re Eleanor's mindere was, had noch den begeerden man
noch het begeerde halssnoer gekregen en de meeningen
wteren verdeeld over de vraag, welke van beide teleur
stellingen het zwaarst voor het meisje was geweest.
Eleanor legde ju'st do lnaffe hand r-n haar toilet
Na een zwaren innerlyken strijd gaat de jonge luite
nant Esther vertellen, dat hij niet van plan is haar te
huwen, zonder haar iets te verteilen omtrent den brief,
die haar vader aan den Russischen commandant geschre
ven heeft, teneinde haar het vertrouwen in haar vader
niet te doen verliezen, maar daardoor rislceerend, door
haar voor de rest van zijn leven voor een ploert te wor
den aangezien.
Aan het verslag over het jaar 1930 van de Twentsche
Bank is het volgende ontleend:
Mocht bij den aanvang van het verslagjaar nog de
hoop gekoesterd worden, dat de in October 1929 inge
treden crisis was te beschouwen als in de ineenstorting
van het wanlcele gebouw eener ongebreidelde overspe-
culatie, en ris zoodanig een zuiveringsproces van beschei
den tijdsduur zoude wezen, sindsdien is aan deze hoop
wel volkomen de bodem ingeslagen. De crisis is integen
deel in omvang en intensiteit toegenomen. De gestadige
daling der grcothandelsprijzen, de noodtoestand in den
landbouw, de ongunstige gang van zaken in scheepvaart
en industrie, alsook in de cultures, met als gevolg een.
toenemende werkeloosheid, dat alles heeft 1930 gestem
peld tot een jaar van ernstige depressie op elk terrein
van het economisch leven in alle landen.
Van een gunstige oplossing van het vraagstuk, tot op
heffing of vermindering der beschermende rechten te
geraken, schijnt de wereld verder dan ooit verwijderd.
Pessimisme op economisch gebied, wantrouwen en on
rust op politiek terrein houden vooralsnog opleving in
zaken en terugkeer tot het normale handelsverkeer te
gen.
De resultaten van ons eigen bedrijf (ons kantoor te
Londen daarvan uitgezonderd) toonen voor elk der hoofd
bronnen van de winst een teruggang aan in vergelyking
met het voorafgaande boekjaar.
De geldmarkt weerspiegelde den conjunctuuromsiag
in een steeds dalende rente. Niet alleen volgde de cre-
dietprijs dezelfde richting, maar tevens was voor het
aangroeiend cijfer van de ons toevertrouwde gelden vaak
moeilijk een loonend emplooi te vinden. De winst op
renterekening toont als gevolg van een en ander een
achteruitgang aan tegenover het voorafgaande jaar van
ruim f 1.000.000.
Het mag tot tevredenheid stemmen, dat de verminde
ring van de provisie-winst niet noemenswaard is.
Op vreemde wissels en arbitrage bleef de winst ge
lijk aan die over 1929; slechts als gevolg van een gewij
zigde interne renteberekening is de uiteindelijke bate uit
dezsn hoofde lager.
Do crisis maande reeds aanstonds bij haar optreden
tot groote voorzichtigheid in het effecten- en het emis-
riebedrijfuiteraard werden omzet en winstcijfers der
by deze bedrijfstakken betrokken rekeningen hierdoor
beïnvloed, zoodat de resultaten een vermindering aan-
toonen.
De winst- en verliesrekening wijst, nadat een bedrag
van f 750.C0O is toegevoegd aan de hiervoor bedoelde
bijzondere reserve, een saldo winst aan van f 3.540.9S6.04
Voorgesteld wordt in overleg met Commissarissen, hier
van overeenkobstig de statuten, f 359.452.28 op nieuwe
rekening over te brengen.
Na reserveering van een bedrag voor de te betalen
dividend- en tantièmebelasting, kemt bij verdeeling vol
gens de bepalingen der statuten ter dispositie van aan
deelhouders f 2.577.S80, waaruit een dividend kan wor
den uitgekeerd (met inbegrip van het reeds uitbetaalde
intcrimdivider.d ad 4 pet.) van pet. over het in con
tanten gestorte kapitaal en van 1% pet. over het ka
pitaal, waarvacr effecten zijn gedeponeerd, terwyl aan
hot statuaire reservefonds kan worden toegevoegd
f 213.779.68.
toen Anthony, al in avondkleeding, binnen kwam om te
zien hoever zij was.
„Ik ben klaar," zei ze. „Misschien wil je wel even myr
collier vastmaken.
Ze keek hem aan met een overmoedige tinteling in de
oogen.
„Eleanor," verzocht hij vriendelijk, ,doe alsjeblieft het
parelsnoer vanavond niet om. Je hebt genoeg andert
colliers."
„Ik doe dit collier aan en geen ander!" klonk het vast»
besloten, tergend-vastbesloten bijna
„Je weet immers, Eleanor," pleitte hij, nog steeds g®>
duldig, ,dat het hee! pijnlyk voor Jenny is, als je juist
met dit ccllï2r cm op de Monar komt en niet alleen voor
haar, maar ook vcor mijn oom* en tante."
„En toch draag ik het!"
„Dat doe je niet!" Aske's stem klonk nu scherp.
„Pardon, dat doe ik wel, ik zou zeggen dat ik te be
slissen heb, wat ik aandoe, als ik uit dineeren ga. Dal
collier flatteert me en past uitstekend bij mijn toilet;
ik denk er niet aan om het voor een dwaze gril van dia
nicht van je, thuis te laten!"
Ze praatte op loatdunker.den toen met een uitdege^-
den blik in de oogen stond zij voor hem. een vorstelijk
figuur in haar zwart satijnen japon, het kostbare parel
snoer neg steeds in de hand. Anthony onderging de be
koring die van haar uitging, maar hy liet zich toch niet
van zijn stuk brengen. Onder andere omstandigheden
zou hij haar recht om naar eigen smaak de sieraden bij
haar toilet te kiezen ongetwyfeld hebben erkend, maar
hij voelde er niets voor om de familie Bahpoolc te kren
ken, want dat die zich ernstig gegriefd zouden voelen,
wanneer Eleanor met het hevig-begeerde co'lier om op
de Manor zou' verschijnen stond voor hem v?r,i.
„Die vervelende Jenny," herhaalde ze minachtend en
lachte schamper.
Aske was zoo verontwaardigd door haar tartende hou
ding dat hij één oogenblik zijn zelfbeheersching verloor.
Hy hief zijn hand op om een tik op de hare te geven,
waarmee ze bezig was het collier vast te maken. Hij
trok onmiddellijk zyn hand terug. tyd:g beseffend wat
hy cp het punt had gestaan te deen, maar Elennor
speelde nu haar hocgsten troef uit, schold hem vcor
vrouwenbeul, terwijl zy het collier van haar hals rukte
en oa den grond smeet.
Wordt vervolgd.
