Het zelfbestuur voor inlandsche
bevolkingen.
K. Blaauboer - Schagen
VERHUIZINGEN.
KAMPEEREN.
Zomersproeten ver
dwijnen in korten tijd geheel door
Sprutol. Bij alle Drogisten.
EUROPEESCHE BEGINSELEN EN AZIATISCHE
OPVATTINGEN. HOE MISDADIGERS VAN
HOOGEBHAND WORDEN BEVRIJD.
KUROPEESCHE NAÏVITEIT.
(Van onzen reizenden correspondent).
BEYROUTH, 12 Juni 1931.
NEDERLANDSCHE couranten heb ik ontvangen,
wat me, by mijn zwervend bestaan, zeldzaam
gebeurt. Een feest is dat voor een Nederlander,
die nu al weder jaren zijn vaderland niet zag.
En tegen den avond, als een koelte opsteekt en de zon
niet meer brandt, zit Ik op mijn balcon met het uitzicht
op de zeer blauwe zee, waarop witte en roodbruine
zeilen drijven, en vergeet mijn omgeving. Alles wat
deze Nederlandsche bladen bevatten, wekt mijn belang
stelling. Ik lees van een vliegveld, dat ingewijd werd,
van een nieuwen burgemeester, die ergens feestelijk
werd binnengehaald, van gemeenteraden, waarvan de
leden elkander in de haren zitten, van automobiel
ongelukken, van een nachtwaker, die een jubileum
viert. Zelfs de advertenties sla ik niet over en als ik er
prijzen in vind van kleederen, van levensmiddelen, dan
reken In dadelijk óm. ten einde een vergelijking te
kunnen trekken en bij vrijwel alle artikelen moet ik dan
tot de conclusie komen, dat ze in het vaderland goed-
kooper zijn, dan in het land, waar ik me bevind. Wat
ook een vorm van heimwee is.
Maar... nu en dan moet ik ook wel eens even glim
lachen. In de Nederlandsche bladen, die ik thans in
handen kreeg, las ik Kamerverslagen over de begroo
ting van koloniën. Er is weder gesproken over de min
of meer snelle invoering van zelfbestuur voor de in
landsche bevolkingen en met idealistische theorieën
is geparadeerd.
Van de Nederlandsche binnenlandsche politiek weet
ik niet veel meer en ik heb er geen oordeel meer over,
kan dat ook niet hebben na een rondzwerven gedurende
bijna zeventien Jaren in den vreemde, zeventien jaren,
dat ik slechts nu en dan en meestal voor zeer korten
tijd in het vaderland vertoefde. In de besprekingen van
dc koloniale begrooting vond ik echter beginselen en
ideeën terug, die me van vroeger bekend zijn, ideeën en
beginselen, die ook bij mij eenmaal warme sympathie
vonden. Mijn verblijf onder, wat wij gewoonlijk noe
men, half of niet-geciviliseerde bevolkingen, mijn nade
re aanraking met die menschen in het dagelijksch le
ven, heeft begrijpelijkerwijze een sterken invloed op
mijn meening uitgeoefend.
De groote fout, die in ons land vele gelukkige, rustige,
te goeder trouw zijnde menschen maken, is, dat ze de
bewoners van oostelijker hemelstreken, de Aziaten, aan
zien voor „menschen als wij". Zeker, deze menschen
loopen, eten en slapen als wij, maar dit zijn slechts
uiterlijke overeenkomsten. Innerlijk vindt men, bij na
dere kennismaking, schreeuwende verschillen. De be
grippen van eer, van eerlijkheid, van recht, van goed
en kwaad, zijn bij hen volkomen anders.
Voorbeelden? Een bekend Turksch rooverhoofdman,
All lAmtfïl, met wien ik tweemaal onder voor mij onge
vaarlijke omstandigheden in aanraking kwam (waar en
boe doet in dit verband niet ter zake) en die juist dezer
dagen tezamen van vijf-en-vijftig van zijn mannen in
een gevecht met Turksche troepen zijn einde vond,
sprak in mijn bijzijn eens over zijn begrippen van eer.
Dc man had zich eenigen tijd aan de tijdelijk lastige
belangstelling der politie onttrokken en enkele maanden
als hulparbeider gewerkt bij den aanleg van den nieu
wen spoorweg naar Diarbekir. Trouw en eerlijk had hij
gewerkt, dit dien ik er bij te voegen Op een zeker
oogenblik. onverwacht, wilde de man weg om zijn roo-
verbestaan weder op te nemen. Zijn Europeesche chef
'trachtte hem ervan af te houden en wees hem erop,
dat hij toch niet slecht verdiende en een rustig bestaan
kon voeren. Maar hiervan wilde Ali Ismaïl niet hooren.
„Dat regelmatige werken is goed voor een vrouw, voor
een man is dat ..cip' (om zich te schamen)" Met ge
weer en revolver in de hand wilde hij zijn brood ver
dienen, met levensgevaar, dat was mannenwerk en
eorlijk. Dc anderen, die hij beroofde, kondon zich im
mers verdedigen, als ze den moed hadden. Zóó denken
ook de meeste andere Aziaten erover, maar daar het
hun aan moed ontbreekt, durver, ze het voorbeeld van
All Ismaïl niet volgen. Echter allen vreezen niet alleen,
maar vereeren ook zoo'n grooten roover als een held.
Menschen als wij? Hoevele vrouwelijke kinderen (op
'dochters stellen de Aziaten over het algemeen geen
en keek hem strak in het gezicht, dat 't valt niet te
ontkennen hot laatste half uur zeer veranderd was.
Hij had een gezicht, dat honderd maal per dag van uit
drukking veranderen kon. Op dat oogenblik keek hij
angstig en vertoonde zijn gelaat dc uitdrukking van
iemand, die in een ijzeren kast is opgesloten.
„Lijk ik op mijn portret?" riep hij uit, verwonderd dat
hU op Loek's conterfeitsel gelijken zou.
„Ja." bevestigde ze met nadruk. Ik herkende u dadelijk,
vooral aan uw neus."
„Hebt u 't bij u?" vroog hij, daar 't hem benieuwde te
zien op welk portret Leek een neus had als hij. En ze
haalde uit haar tuschje een portret te voorschijn, niet
van Leek, maar van Prlam Fa ril. Het was een onopge-
plakte afdruk van een negatief dat hij en Leek samen
genomen hadden om een bepaalde houding, die hij voor
een schilderij noodlg had, en 't zag er bepaald deftig
uit. Maar waarom zou Leek een portret van zijn mees
ter aan een vreemde dame gezonden hebben, die hij
door een huwelijksbureau had leeren kennen? Priam
Farll kon 't zich niet Indenken tenzij 't uit roekelooze
onbeschaamdheid voortkwam.
Zij keek met blijkbaar welgevallen naar het portret
„Zeg nu eens eerlijk, vindt uzelf 't niet heel goed?"
vro*c ze.
..Ik geloof 't wel", stemde hij toe. Hij zou waarschijnlijk
graag tweehonderd pond gegeven hebben, als hij daar
mee moed had kunnen koopen om haar in enkele wel
gekozen woorden uit te leggen, dat er een groote vergis
sing had plaats gehad, een onbescheidenheid, die uit
een oogcnblikkelijke opwelling voortsproot. Maar voor
tweehonderd pond zou hü geen moed hebben kunnen
koopen.
„Ik ben do! op dit portret!" riep ze vol vuur uit; en
stak 't weer in haar taschje.
Zij liet haar stem cenigszins dalen.
„U hebt me nog niet verteld, of u ooit getrouwd ge
weest is. Daar heb Ik aldoor op gewacht."
Hij bloosde. ZU was vreeselijk persoonlijk.
„Neen", zei hij.
„En hebt u altijd zoo geleefd, heel alleen; geen thuis,
st/eds maar op reis, zonder iemand die behoorlijk voor
u zorgde?"
Haar stem was vol medelijden.
Hij knikte. „Daar raakt men aan gewend."
„O. Ja," zei ze. .dat begrijp Ik wel."
„Ook geen verantwoordelijkheid," voegde hij er aan
toe..
„Neen. Dat is waar." Toen aarzelde ze even. ..Maar
't doet mij zoo'n verdriet voor u... al die jaren alleen."
En haar oogen werden vochtig en haar toon was zoo
oprecht, dat Priam Farll er door aangedaan werd. Na
tuurlijk sprak ze over Hcnry Leek en niet over Leek's
beroemden meester. Maar Priam zag geen verschil Ir.
zijn lot en in dat van Leek. Hij vleide, dat er geen eigen
lijk verschil was. en dat er. ondanks Leke'a velo goede
eigenschappen als knecht, nooit behoorlijk voor hem
prijs) verdwijnen nog In Turkije, in andere deelen van
Azië, vermoord door den vader. Hoevel Aziaten hier
vinden dat in hun hart erg?
Eerlijkheid, zooals wij die begrijpen, bestaat die in
het Oosten? Waar ik ook ga, wat ik ook koop, steeds
weet ik, dat men trachten zal me te bedriegen in den
prijs, In de hoeveolheid, in de kwaliteit, bij het terug
geven van geld. Men zou er toe kunnen komen de
kerels om de ooren te slaan, maar ze zouden dit niet
begrijpen en onrechtvaardig vinden. Heeft dan een an
der niet het recht cp te passen en te prcteslecren?
Welnu, wat wil men dan van zoo'n arm, ongelukkig
koopmannetje? zouden de menschen zich afvragen.
In de politiek, bij het landsbestuur bestaat, als de
Aziaten van hier de macht in handen hebben, hetzelfde
bedrog, maar in het groot.
TurkiJo heeft een parlementair regeerlngssysteem
met een „gekozen" parlement. Na mijn verblijf in dat
land weet Ik. wat dat Jn werkelijkheid beteekent Het
is alles oogenschijn, comedie, bedrog, dictatuur in een
zeer doorzichtig democratisch manteltje. En is het in
Rusland, toch ook een Aziatisch land, wei heel veel
anders? Maar er zijn nu eenmaal tallooze mepschen.
die nooit anders kunnen of.wiilon zien, dan het „man
teltje", dat wil zeggen „den uiterlijken schijn".
En hier, in de Libausche republiek? De Franschen
hebben aan het kleine landje van nog geen millioen
Inwoners een grondwet gegeven en kijken nu verder
hoe het gaat Ei is een parlement, maar vooral, de
Franschen hebben het rechtswezen gereorganiseerd. Er
zijn zelfs gemengde rechtbanken, waarin ook Europe
anen zitting hebben. In de oostelijke landen zijn politie
en rechterlijke macht gewoonlijk om te koopen, maar
dank zij den Franschen invloed is het in de Libausche
republiek thans zoo ver (zooals een der hier verschij
nende bladen het uitdrukt), dat omkooping van rech
ters van regel tot uitzondering is geworden. Het is wel
onnoodlg uiteen te zetten welke enorme beteekenls een
eerlijke, juiste rechtspraak voor de samenleving heeft.
Onmogelijk was het geworden, dat ministers en volks
vertegenwoordigers b v. uit vriendschap voor misdadi
gers of tegen betaling deze gevaarlijke heeren aan den
arm der gerechtigheid konden onttrekken. Tenminste
zoo dacht men. Het is evenwel anders. Het parlement,
op voorstel der Libausche regeering, heeft thans plot
seling, voordat er van het ontwerp iets was doorgelekt,
een wet aangenomen, waarbij amnestie wordt verleend
voor een groot aantal misdaden. Er buiten vallen o.a.
zij, die zondigden tegen het verkeersreglement, maar
alle oplichters, bedriegers, menschen die zich schuldig
maakten aan valschheld in geschrifte, zelfs „satyrs"
vallen eronder. De rechterlijke macht is onmachtig,
aan alle rechtszekerheid ie een einde gemaakt. Maar
cliënten van advocaten-volksvertegenwoordigers, vriend
jes en neven van hooggeplaatsten, die in de gevangenis
zaten, genieten plotseling de vrijheid en zijn onschuldig
als lammeren geworden.
Deze wet bewijst wat er in de handen van deze Azi
aten overblijft van een rechtspraak naar Europeesch
model.
Een Fransch journalist is met heftige verontwaardi
ging tegen deze amnestie-wet, deze „schurken-amnestle",
zooals hij het noemt, te velde getrokken. Een hier
geboren, echter Europeesch opgevoede journalist, die
menschen en toestanden beter kent. verbaasde zich over
de verontwaardiging van den Franschman, die hij naïef
noemde.
Inderdaad: naïef. Ik vrees evenwel, dat men deze na
ïviteit vindt bij zeer vele Europeanen, die over Aziati
sche menschen en dingen oordeelen. Heel vaak noei^t
men dan nog deze naïviteit „idealisme".
Neen, deze Aziaten (tenminste die van Turkije, van
Syrië) z|jn niet „als w|j" Ware dit zoo, dan zouden
vele kwesties eenvoudiger, klarer z|jn en gemakkelijker
op te lossen.
J. K. BREDERODE.
Telef. 49.
AUTO-TRANSPORT.
gezorgd was. Haar stem maakte dat hij zichzelf even
zeer beklaagde, als zij het deed; hij voelde er uit, dat zij
goedhartig was en dat een vriendelijk hart het eenige
is waar het in de wereld op aankomt. O, Als Lady So-
phia Entwistle zóó tot hem gesproken had...
De rekening kwam. Het bedrag was zóó klein, dat hij
er zich over schaamde. Het fooienverbod stelde den
heerscher over dit paleis in geslepen glas In staat, een
compleet diner aan te bieden voor ongeveer denzelfden
prijs als men enkele meters verder betaalde voor een
vingerhoedje thee en een paar grammen cake. Geluk
kig had de heerscher die schande voorzien en daarom
een bijondere methode van betalen uitgedacht. De gast
schoof zijn geld door een kleine opening, waar de ont
vanger niets zag dan de blozende handen van den be
taler. Wat den samenzweerders in avondtoilet betreft,
deze bezoedelden hunne lhanden nooit door de aanraking
van geld.
Buiten gekomen wist h|J niet wat h|j doen zou. Hij
was. zooals ge u herinneren zult. volkomen onbekend
met het wetboek der etiquette uit de kringen van me
vrouw Alice Challice.
„Hebt u lust om naar 't Alhambra te gaan?" stelde hü
voor, daar 't hem voorkwam, dat hij zoo iets wel kon
opperen tegen een dame. wier tegenwoordigheid hij al
leen te danken had aan haa.r wensch om te trouwen.
„Dat Is heel vriendelijk aangeboden." zei ze.
„Maar He ben er zeker van. dat enkel uw goedhartig
heid u zoo Iets Ingeeft omdat u een gentleman is. II
zult er niets geen lust in hebben, vanavond naar een
muslc-hall te gean Ik weet dal ik zei. dat ik vanavond
vrij was. Maar dat was heusch geen wenk -- werkelijk
niet! Ik geloof, dat Ik maar naar huls ga en mis
schien..."
„Tk breng u thuis", zei hij snel. Weer zoo'n opwelling.
„Doet u 't graag? Hebt u t|jd?" In het blauwachtige
schijnsel van het electrlsche licht, dat de straat fel-wit
maakte, bloosde ze. Ja. zo bloosde als een meisje.
Ze voerde hem mee naar een zijstraat, waar een soort
van station was, dat Priam Farll volkomen onbekend
was, 't was betegeld als een slagerswinkel en van een
Hollandschfl zindelijkheid.
Onder haar leiding nam hij kaartjes voor een station,
waarvan hU den naam nooit gehoord had en toen gin
gen ze door een stalen hekje, dat achter hen toesloeg,
zoodat ze zich bevonden In een soort van brandkast, die
alleen een uitgang had naar een lange, donkere tunnel.
Geschilderde handen, die wezen naar de geheimzinnig-*
woorden, „liften" noodden u tot voortgaan naar die tun
nel.
..Maak wat voort, alsjeblieft, riep een stem uit de
duisternis. Mevrouw Allee begon te draven. Zoodra Pri
am mee begon te rennen, blies de tocht zijn hoed af. dln
rollende de straat weer bereikte. HIJ holde er als een
jongen van twintig Jaar achteraan en kreeg hem weer
te pakken. Maar toen hij het einde van de tunnel be
reikte, zagen zijn verbaasde oogen niets dan een groote
Neemt nooit teveel meel
VERONDERSTEL dat we onze fietsen hebben na
gekeken en bevpnden hebben, dat aanwezig zijn
bel, plaatje, lantaarn en stevige bagagedrager,
alsmede een zadeltaschje met een reparatie-uit
rusting in zak-formaat
Aan de stang van de fiets klemt men het kookstel,
waarvan men de tank voorzien heeft van een speciale
rijwielklem.
Achterop de bagagedrager bindt men een stevige rie
ten mand, of men hangt er een dubbele „tenttasch" op,
een tasch, die door z'n lichtheid waterdicht zeildoek
en z'n goedkoopte pl.m. 4 gulden een zeer prac-
tische bergplaats is. In de rieten mand (of de tenttas-
schen stopt men z'n handdoeken, zeep, zwempak even-
tueelc pyama, en een volledig stel onderkleeren. Verder
en de tenttasschen leveren nu een aanmerkelijk
voordeel, daar men over twee helften te beschikken
heeft „proviand" voor onderweg, reparatiedoos voor
het kooktoestol, een stel pannen, een opvouwbare water
emmer en tentharingen. Bovendien is er nog gelegenheid
om bovenop of In een overschietend hoekje een paar
gymnastiekschoenen te bergen.
De tenttasschen. die aan weesrkanten van 't achter
wiel hangen, houden de bagagedrager vrij. Deze ruimte
gebruikt men nu als volgt:
Men neemt een grondzeil (een ander neemt de tent)
en rolt hierin z'n slaapzak tot een rol die gemakkelijk
vast te gespen is. De dekens zijn meteen voor regen be
schermd.
Een slaapzak kan verschillend zijn. Velen nemen twee
dekens, leggen die over elkaar, slaan dan om en stikken
de randen dicht behalve de bovenkant. Men verkrijgt dan
een zak ter breedte van een halve deken. Men woelt zich
nooit bloot en heeft onder en boven twee lagen. In den
zomer is dit veelal voldoende.
Wat men nu nog over hetf om mee te nemen stopt men
in een rugzak. Eetgerei neemt vooral een emaille bord
want het goedkoopere aluminium geeft at als men er
warme spijzen op eet busje met thee. suiker, zout en
andere kleine artikeltjes komen er voor in aanmerking
Als vulling stopt men er z'n regenjas bij.
Boven dit artikel schreven we: Neemt nooit te veel
mee. Als men de minder aangename gevolgen zelf heeft
ondervinden van het meenemen van een halve keuken
inventaris emaille potten en pannen, verpakt met
stroo! is men er voor z'n leven voor gewaarschuwd.
Aluminium pannen, in elkaar passend en dan vooral
goed aluminium is je ware.
Catalogi van uitstekende kampeerartikelen zijn bij
diverse firma's te verkrijgen. Carl Denlg op 't Westeinde
in Amsterdam is wel de zaak. Een briefkaartje en men
heeft een smaakvol boekje met volledige omschrijvingen
en prijzen erbij over de post thuis.
We ziin van de veronderstelling uitgegaan dat 't een
rijwiel-kampeertocht betrof.
Naast kampeeren per fiets bestaat echter ook wandel-
kampeeren, kanolcampeeren, kampeeren per motorrij
wiel of automobiel.
't Spreekt vanzelf dat de verschillende uitrustingen
niet alle van denzelfden omvang zijn. Een wandeltourlst
zal op z'n rug niet dien last kunnen dragen, die een
onder op z'n fiets, motorrijwiel of auto laadt.
In hoofdzaak evenwel Is het hierboven opgesomde de
„standaard-uitrusting", die men in z&k-formaat mee
neemt of ,zoo men wil, naar eigen smaak uitbreidt.
Uit eigen ervaring is evenwel gebleken dat een rij-
wieltourist die prijs stelt op een behoorlijke verschijning,
en niet als een rammelend gevaarte door ons vaderland
wil riiden. aan het bovengenoemde genoeg heeft.
In de jaszak heeft men een zakatlas Sleeswijk's is de
beste en als 't kan een of meer groote porvinclekaar-
ten van Sleeswijk. Een goede kaart is heel wat waard'
Men ia nu met de uitrusting gereed en er is nog
sleohts een weinig -goed weer en een flinke dosis vroo-
lijkheid noodlg om op te stappen.
Waar heen?
Vast staat dat men Hollands Noordkop eerst uit moet
Dicht bij huis kan men mogelijk Texel, Schoorl, Bergen
enz. bezoeken, maar in een gorote vacantie moet er in
den regel wat groots gebeuren, 't Oog valt dan natuurlijk
ook dat van leeken, op onze boschrijke provincies met
name Gelderland, Overijssel, Noord Brabant. Laatstge
noemde provincie is wat ver weg en 't kost nogal eenige
moeite om er plaats te krijgen.
Je oord is eigenlijk de Veluwe. Die is werkelijk zoo
groot en zoo uitgestrekt, dat men er weken kan rond
wandelen. Staanplaats Is echter niet overal niet op elk
willekeurig punt te krijgen. De bosschen van 't Staats-
boschbehcer bijv. zijn niet opengesteld. Men bezoekt dan
de gewone pleisterplaatsen: Uddelermeer, Hattem, Zwar
te Boer, Wolfheze, Putten, Nijkerk enz. en trekke van
daaruit per fiets dagelijks er op uit.
kooi met menscheüjke dieren, die stijf tegen elkaar ge
perst stonden achter tralies. Een klikkend geluid en de
heele kooi verzonk in de diepte en verdween uit 't ge
zicht.
Hij voelde, dat er meer was dan waarvan hij ge
droomd had in de stad der wonderen. Na enkele mi-
'nuten kwam er een kool naar boven op een ander punt
in den tunnel, die zijn gevangenen uitbraakte en snel
weer daalde met Prlam en vele anderen; hij en de rest
werden uitgeworpen in een witte mijn, die uit talrijke
galerijen bestond. Hij snelde door die ontelbare galerijen
onder Londen, waar geschilderde handen hem den weg
wezen en nu en dan schoten er wondertreinen zonder
locomotieven voorbij zijn verbaasde oogen. Maar in deze
onderwereld kon hij zelfs den geest van mevrouw Alico
Challice niet meer ontdekken.
Het nest
Op papier, dat als hoofd de woorden „Grand Babyion
Hotel" droeg, schreef hij met een verdraaide hand een
brief van den volgenden inhoud:
„Duncan Farll, Esq. Meneer, als er brieven of tele
grammen voor mij komen mochten op Selwood Terrace,
wilt u dan zoo goed zyn ze op te sturen aan bovenstaand
adres. Hoogachtend, H. Leek."
Het kostte hem eenige moeite om den naam van den
overledene onder zijn brief te zetten; maar hU vermoedde
bij intuïtie, dat Duncan Farll op een zeef geleek, die
gemakkelijk verstopt raakte, als hij eenige achterdocht
mocht koesteren. Om dus zeker te zijn, dat eventueele
brieven of telegrammen van Alice Challice in zijd bezit
zouden komen, moeet hU zioh openlijk bekend maken als
Henry Leek. HU was mevrouw Allee Challice kwijt ge
raakt. haar brief vermeldde geen adres; hU wist alleen
dat zij in of bU Putney woonde en zUn eenige hoop om
haar terug te vinden grondde hij op 't feit dat zij het
adres in Selwood Terrace wist Hij wilde haar terug
vinden; hU wenschte dat vurig, al was 't alleen om haar
uit te leggen dat hunne scheiding veroorzaakt was door
een plotselinge gril van zijn hoed; dat hU haar overal
gezocht had in de mUn en dat haar verdwUning hem tot
wanhoop gebracht had. Zou zij niet denken dat hU haar
met opzet ontglipt was? Neen! En toch, ais zij tot die
ontzettende gedachte niet in staat was geweest, waarom
had zij dan niet op een der perrons op hem gewacht?
Maar hij gaf alle hoop niet op. Een telegram was 't
beste, een brief iets minder goed. Als hU een of ander
bericht ontving, zou hij naar haar toesnellen om alles
uit te leggen...
En ook wilde hU haar eenvoudig zien. Haar woorden
„Ik heb zoo'n medelijden met u om al die eenzame ja
ren." hadden welnu, zijn heelen kijk op 't leven ver
anderd. Ja, hij wilde haar torug zien, om 't genoegen te
smaken dat zij hem haar sympathie en achting toonde.
Een vrouw, die maatschappelijk onmogelijk was, een
vrouw met vreemde manieren en wonderlijke gewoon
Iïi Overijssel kan men zeer geschikt kampeeren bij
Vollenhove, Helledoorn, Denekamp. ©otmarsum, ore
maar eenige plaatsen te noemen.
Ook Drente is een prachtoord voor kampeerders. Ho<
wel wat minder boschrijk is het heideveld een zeer leuk1
vacantleoord.
In Utrecht kan men o.a. zeer geschikt kampeeren bij
Doorn in de buurt. De z.g.n. Utrechtsche heuvelrug Is
buitengewoon mooi (Maarn bijv.)
De omstreken van Nijmegen hebben altijd een aparts
bekooring gehad. Zoo zit men midden in de weelderig,
ste natuur en zoo staat men In de stad, waarheen veis
verbindingswegen leiden.
Men zit bovendien vlak bij de Duitsche grens en een
uitstapje naar Kleef behoort tot vaste programma van
de bezoekers van Ubbergen, Berg en Dal, Beek enz.
Ook vanuit het prachtige boschrijke gebied bij Zcddam
(de Montferland met z'n schitterende laan!) kan men
een uitstapje naar het buitenland maken.
In de Geldersche achterhoek kan men o.a. bU den
Lochemsche berg kampeeren.
In Friesland is Gaasterland een heel aardige verblijf
plaats. In elke provincie heeft men dus zoo hier en
daar goede kampeerplaatsen. Er zyn daarom aardigs
routes samen te stellen. Men fietst om de twee of drie
dagen een stuk verder en men zoekt zoo z'n volgend
verblijf op.
't Lijkt op 't oog nogal riskant om zoomaar ergens
te rijden zonder te weten of men er wel staan kan. Wel
nu, mocht u het te gewaagd vinden, schrijft dan vooruit
eens aan A.N.W.B. consuls in de verschillende plaatsen
en vraagt om inlichtingen. Er bestaat ook een lijst van
secretariaten van plaatselijke Vereeniging voor Vreem
delingenverkeer. Deze lijst krijgt men gratis bij de Alg.
Ned. Ver. voor Vreemdelingenverkeer, secretariaat Langs
Voorhout 102, Den Haag.
Een mooie tocht van hieruit is met de Kamper-boot
via Urk (waar men twee uur moet wachten) van Enk
huizen dwars over dc Zuiderzee. Men zit dan als het
ware vlak voor het eldorado ten Noord-Oosten Drente,
ten Oosten Overijssel en in Zuidelijke richting gaande
zit men na een uurtje fietsen aan de Veluwzoom bij
Hattem.
Onze raad is tenslotte nog, zoo ge een fietskam-
peertocht maakt: meet den tijd zoo uit dat ge niet later
dan een uur of zes uw doel bereikt. Terreinzoeken, tent
opzetten en alles in gereedheid brengen en inkoopea
doen -kost zeker een paar uur.
„Met de hoed in de hand, komt men door het ganschs
land", zegt 't spreekwoord en de kampeerder ondervindt
pas recht wat met beleefdheid te verkrijgen is. Men ls nu
eenmaal voor een deel aangewezen op de welwillendheid!
van de menschen, en die vriendelijke gastvrije aard —j
die ons juist zoo van pas komt ontbreekt den Holland
der, u zult het tot uw verrassing merken, over 't geheel
genomen niet
H. JONKER Hz.
Pot 90 ct., Tube 50 ct. Zeep 60 ct.
ten (er waren er zeker millioenen zoo); maar een vroi
wier achting en sympathie men niet zoo maar zont
strijd, zou prijsgeven!
Haar verlies had hem tot een uiterste gebracht, hi
een snel besluit doen nemen. En hij had gedaan w»!
Iemand, die zijn leven lang gereisd heeft, het eerst la-
valt. Hij had zijn Intrek genomen in 't beste hotel van dl
stad. (Hij had in een oogopslag gezien dat 't denkbeeld
om in een familie-pension te gaan wonen, een dwaasheid
was) En nu zat hij in zijn groote slaapkamer, die op dl
Theems uit zag een kamer met een schrijftafel, ees
sofa, vijf electrlsche lampen, twee gemakkelijke stoeles
een telefoon, electrische bellen en een massief eik<
houten deur met een sleutel en een slot; om kort te gaan:
zijn kasteel! Een daad, die heel wat durf geeischt had;
maar hij had dien durf gehad! Hij had zich ingescho
ven onder den naam van Leek, een naam, die algem<
genoeg bekend is om niet de aandacht te trekken,
de huisknecht bleek een bewonderenswaardige jong»
man te zijn. Hij vertrouwde op den huisknecht en op d«
telefoon om elke ruwe aanraking met de buitenwereld
te vermijden.
Hij voelde zich nu betrekkelijk veilig; het geheele reu»
achtige hotel bood hem een schuilplaats voor zijn be
deesdheid. een samenzwering om hem te koesteren li
watten. Hij was een autocraat, een onbeperkt heerscb*
over kamer 331, en had 't recht om te beschikken over
de bijna onbegrensde hulpmiddelen van 't Grand Babyloi
Hotel, ten eigen bate. Hij plakte zijn brief dicht en belda.
„Zijn de avondbladen er al?' vroeg Priam Farll.
„Ja meneer." De knecht legde eerbiedig een stapd
bladen op den lessenaar.
.Allemaal?"
„Ja, meneer."
„Dank jc. Is 't al te laat, om een brief te laten weg
brengen?"
„O neen, meneer," (Te laat in het Grand Babyion Ho
tel!" zei de verontwaardigde toon van den bediende).
„Roep dan Iemand om dezen brief dadelijk weg tl
brengen."
„Met een rijtuig, meneer?"
„Ja. Ik weet niet of er antwoord op is. Dat moet dl
brenger maar afwachten. Verder moet hij naar de gar
derobe gaan van het South Kensington Station en da*
mijn bagage halen. Hier is mijn recu."
„Dank u. meneer."
„Kan ik er op aan dat er dadelijk iemand gaat'
„Stellig, meneer," zei de knecht.
„Dank je.'
De knecht verwijderde zich en de deur werd geslotn
door een ingewijde in de kunst van deuren sluiten,
man, die er zijn leven aan gewyd had, het bedienen.
in de kleinste onderdeelen, tot volmaaktheid te brengt*
Wordt vervolgd