Het zelfbestuur voor inlandsche bevolkingen. K. Blaauboer - Schagen VERHUIZINGEN. KAMPEEREN. Zomersproeten ver dwijnen in korten tijd geheel door Sprutol. Bij alle Drogisten. EUROPEESCHE BEGINSELEN EN AZIATISCHE OPVATTINGEN. HOE MISDADIGERS VAN HOOGEBHAND WORDEN BEVRIJD. KUROPEESCHE NAÏVITEIT. (Van onzen reizenden correspondent). BEYROUTH, 12 Juni 1931. NEDERLANDSCHE couranten heb ik ontvangen, wat me, by mijn zwervend bestaan, zeldzaam gebeurt. Een feest is dat voor een Nederlander, die nu al weder jaren zijn vaderland niet zag. En tegen den avond, als een koelte opsteekt en de zon niet meer brandt, zit Ik op mijn balcon met het uitzicht op de zeer blauwe zee, waarop witte en roodbruine zeilen drijven, en vergeet mijn omgeving. Alles wat deze Nederlandsche bladen bevatten, wekt mijn belang stelling. Ik lees van een vliegveld, dat ingewijd werd, van een nieuwen burgemeester, die ergens feestelijk werd binnengehaald, van gemeenteraden, waarvan de leden elkander in de haren zitten, van automobiel ongelukken, van een nachtwaker, die een jubileum viert. Zelfs de advertenties sla ik niet over en als ik er prijzen in vind van kleederen, van levensmiddelen, dan reken In dadelijk óm. ten einde een vergelijking te kunnen trekken en bij vrijwel alle artikelen moet ik dan tot de conclusie komen, dat ze in het vaderland goed- kooper zijn, dan in het land, waar ik me bevind. Wat ook een vorm van heimwee is. Maar... nu en dan moet ik ook wel eens even glim lachen. In de Nederlandsche bladen, die ik thans in handen kreeg, las ik Kamerverslagen over de begroo ting van koloniën. Er is weder gesproken over de min of meer snelle invoering van zelfbestuur voor de in landsche bevolkingen en met idealistische theorieën is geparadeerd. Van de Nederlandsche binnenlandsche politiek weet ik niet veel meer en ik heb er geen oordeel meer over, kan dat ook niet hebben na een rondzwerven gedurende bijna zeventien Jaren in den vreemde, zeventien jaren, dat ik slechts nu en dan en meestal voor zeer korten tijd in het vaderland vertoefde. In de besprekingen van dc koloniale begrooting vond ik echter beginselen en ideeën terug, die me van vroeger bekend zijn, ideeën en beginselen, die ook bij mij eenmaal warme sympathie vonden. Mijn verblijf onder, wat wij gewoonlijk noe men, half of niet-geciviliseerde bevolkingen, mijn nade re aanraking met die menschen in het dagelijksch le ven, heeft begrijpelijkerwijze een sterken invloed op mijn meening uitgeoefend. De groote fout, die in ons land vele gelukkige, rustige, te goeder trouw zijnde menschen maken, is, dat ze de bewoners van oostelijker hemelstreken, de Aziaten, aan zien voor „menschen als wij". Zeker, deze menschen loopen, eten en slapen als wij, maar dit zijn slechts uiterlijke overeenkomsten. Innerlijk vindt men, bij na dere kennismaking, schreeuwende verschillen. De be grippen van eer, van eerlijkheid, van recht, van goed en kwaad, zijn bij hen volkomen anders. Voorbeelden? Een bekend Turksch rooverhoofdman, All lAmtfïl, met wien ik tweemaal onder voor mij onge vaarlijke omstandigheden in aanraking kwam (waar en boe doet in dit verband niet ter zake) en die juist dezer dagen tezamen van vijf-en-vijftig van zijn mannen in een gevecht met Turksche troepen zijn einde vond, sprak in mijn bijzijn eens over zijn begrippen van eer. Dc man had zich eenigen tijd aan de tijdelijk lastige belangstelling der politie onttrokken en enkele maanden als hulparbeider gewerkt bij den aanleg van den nieu wen spoorweg naar Diarbekir. Trouw en eerlijk had hij gewerkt, dit dien ik er bij te voegen Op een zeker oogenblik. onverwacht, wilde de man weg om zijn roo- verbestaan weder op te nemen. Zijn Europeesche chef 'trachtte hem ervan af te houden en wees hem erop, dat hij toch niet slecht verdiende en een rustig bestaan kon voeren. Maar hiervan wilde Ali Ismaïl niet hooren. „Dat regelmatige werken is goed voor een vrouw, voor een man is dat ..cip' (om zich te schamen)" Met ge weer en revolver in de hand wilde hij zijn brood ver dienen, met levensgevaar, dat was mannenwerk en eorlijk. Dc anderen, die hij beroofde, kondon zich im mers verdedigen, als ze den moed hadden. Zóó denken ook de meeste andere Aziaten erover, maar daar het hun aan moed ontbreekt, durver, ze het voorbeeld van All Ismaïl niet volgen. Echter allen vreezen niet alleen, maar vereeren ook zoo'n grooten roover als een held. Menschen als wij? Hoevele vrouwelijke kinderen (op 'dochters stellen de Aziaten over het algemeen geen en keek hem strak in het gezicht, dat 't valt niet te ontkennen hot laatste half uur zeer veranderd was. Hij had een gezicht, dat honderd maal per dag van uit drukking veranderen kon. Op dat oogenblik keek hij angstig en vertoonde zijn gelaat dc uitdrukking van iemand, die in een ijzeren kast is opgesloten. „Lijk ik op mijn portret?" riep hij uit, verwonderd dat hU op Loek's conterfeitsel gelijken zou. „Ja." bevestigde ze met nadruk. Ik herkende u dadelijk, vooral aan uw neus." „Hebt u 't bij u?" vroog hij, daar 't hem benieuwde te zien op welk portret Leek een neus had als hij. En ze haalde uit haar tuschje een portret te voorschijn, niet van Leek, maar van Prlam Fa ril. Het was een onopge- plakte afdruk van een negatief dat hij en Leek samen genomen hadden om een bepaalde houding, die hij voor een schilderij noodlg had, en 't zag er bepaald deftig uit. Maar waarom zou Leek een portret van zijn mees ter aan een vreemde dame gezonden hebben, die hij door een huwelijksbureau had leeren kennen? Priam Farll kon 't zich niet Indenken tenzij 't uit roekelooze onbeschaamdheid voortkwam. Zij keek met blijkbaar welgevallen naar het portret „Zeg nu eens eerlijk, vindt uzelf 't niet heel goed?" vro*c ze. ..Ik geloof 't wel", stemde hij toe. Hij zou waarschijnlijk graag tweehonderd pond gegeven hebben, als hij daar mee moed had kunnen koopen om haar in enkele wel gekozen woorden uit te leggen, dat er een groote vergis sing had plaats gehad, een onbescheidenheid, die uit een oogcnblikkelijke opwelling voortsproot. Maar voor tweehonderd pond zou hü geen moed hebben kunnen koopen. „Ik ben do! op dit portret!" riep ze vol vuur uit; en stak 't weer in haar taschje. Zij liet haar stem cenigszins dalen. „U hebt me nog niet verteld, of u ooit getrouwd ge weest is. Daar heb Ik aldoor op gewacht." Hij bloosde. ZU was vreeselijk persoonlijk. „Neen", zei hij. „En hebt u altijd zoo geleefd, heel alleen; geen thuis, st/eds maar op reis, zonder iemand die behoorlijk voor u zorgde?" Haar stem was vol medelijden. Hij knikte. „Daar raakt men aan gewend." „O. Ja," zei ze. .dat begrijp Ik wel." „Ook geen verantwoordelijkheid," voegde hij er aan toe.. „Neen. Dat is waar." Toen aarzelde ze even. ..Maar 't doet mij zoo'n verdriet voor u... al die jaren alleen." En haar oogen werden vochtig en haar toon was zoo oprecht, dat Priam Farll er door aangedaan werd. Na tuurlijk sprak ze over Hcnry Leek en niet over Leek's beroemden meester. Maar Priam zag geen verschil Ir. zijn lot en in dat van Leek. Hij vleide, dat er geen eigen lijk verschil was. en dat er. ondanks Leke'a velo goede eigenschappen als knecht, nooit behoorlijk voor hem prijs) verdwijnen nog In Turkije, in andere deelen van Azië, vermoord door den vader. Hoevel Aziaten hier vinden dat in hun hart erg? Eerlijkheid, zooals wij die begrijpen, bestaat die in het Oosten? Waar ik ook ga, wat ik ook koop, steeds weet ik, dat men trachten zal me te bedriegen in den prijs, In de hoeveolheid, in de kwaliteit, bij het terug geven van geld. Men zou er toe kunnen komen de kerels om de ooren te slaan, maar ze zouden dit niet begrijpen en onrechtvaardig vinden. Heeft dan een an der niet het recht cp te passen en te prcteslecren? Welnu, wat wil men dan van zoo'n arm, ongelukkig koopmannetje? zouden de menschen zich afvragen. In de politiek, bij het landsbestuur bestaat, als de Aziaten van hier de macht in handen hebben, hetzelfde bedrog, maar in het groot. TurkiJo heeft een parlementair regeerlngssysteem met een „gekozen" parlement. Na mijn verblijf in dat land weet Ik. wat dat Jn werkelijkheid beteekent Het is alles oogenschijn, comedie, bedrog, dictatuur in een zeer doorzichtig democratisch manteltje. En is het in Rusland, toch ook een Aziatisch land, wei heel veel anders? Maar er zijn nu eenmaal tallooze mepschen. die nooit anders kunnen of.wiilon zien, dan het „man teltje", dat wil zeggen „den uiterlijken schijn". En hier, in de Libausche republiek? De Franschen hebben aan het kleine landje van nog geen millioen Inwoners een grondwet gegeven en kijken nu verder hoe het gaat Ei is een parlement, maar vooral, de Franschen hebben het rechtswezen gereorganiseerd. Er zijn zelfs gemengde rechtbanken, waarin ook Europe anen zitting hebben. In de oostelijke landen zijn politie en rechterlijke macht gewoonlijk om te koopen, maar dank zij den Franschen invloed is het in de Libausche republiek thans zoo ver (zooals een der hier verschij nende bladen het uitdrukt), dat omkooping van rech ters van regel tot uitzondering is geworden. Het is wel onnoodlg uiteen te zetten welke enorme beteekenls een eerlijke, juiste rechtspraak voor de samenleving heeft. Onmogelijk was het geworden, dat ministers en volks vertegenwoordigers b v. uit vriendschap voor misdadi gers of tegen betaling deze gevaarlijke heeren aan den arm der gerechtigheid konden onttrekken. Tenminste zoo dacht men. Het is evenwel anders. Het parlement, op voorstel der Libausche regeering, heeft thans plot seling, voordat er van het ontwerp iets was doorgelekt, een wet aangenomen, waarbij amnestie wordt verleend voor een groot aantal misdaden. Er buiten vallen o.a. zij, die zondigden tegen het verkeersreglement, maar alle oplichters, bedriegers, menschen die zich schuldig maakten aan valschheld in geschrifte, zelfs „satyrs" vallen eronder. De rechterlijke macht is onmachtig, aan alle rechtszekerheid ie een einde gemaakt. Maar cliënten van advocaten-volksvertegenwoordigers, vriend jes en neven van hooggeplaatsten, die in de gevangenis zaten, genieten plotseling de vrijheid en zijn onschuldig als lammeren geworden. Deze wet bewijst wat er in de handen van deze Azi aten overblijft van een rechtspraak naar Europeesch model. Een Fransch journalist is met heftige verontwaardi ging tegen deze amnestie-wet, deze „schurken-amnestle", zooals hij het noemt, te velde getrokken. Een hier geboren, echter Europeesch opgevoede journalist, die menschen en toestanden beter kent. verbaasde zich over de verontwaardiging van den Franschman, die hij naïef noemde. Inderdaad: naïef. Ik vrees evenwel, dat men deze na ïviteit vindt bij zeer vele Europeanen, die over Aziati sche menschen en dingen oordeelen. Heel vaak noei^t men dan nog deze naïviteit „idealisme". Neen, deze Aziaten (tenminste die van Turkije, van Syrië) z|jn niet „als w|j" Ware dit zoo, dan zouden vele kwesties eenvoudiger, klarer z|jn en gemakkelijker op te lossen. J. K. BREDERODE. Telef. 49. AUTO-TRANSPORT. gezorgd was. Haar stem maakte dat hij zichzelf even zeer beklaagde, als zij het deed; hij voelde er uit, dat zij goedhartig was en dat een vriendelijk hart het eenige is waar het in de wereld op aankomt. O, Als Lady So- phia Entwistle zóó tot hem gesproken had... De rekening kwam. Het bedrag was zóó klein, dat hij er zich over schaamde. Het fooienverbod stelde den heerscher over dit paleis in geslepen glas In staat, een compleet diner aan te bieden voor ongeveer denzelfden prijs als men enkele meters verder betaalde voor een vingerhoedje thee en een paar grammen cake. Geluk kig had de heerscher die schande voorzien en daarom een bijondere methode van betalen uitgedacht. De gast schoof zijn geld door een kleine opening, waar de ont vanger niets zag dan de blozende handen van den be taler. Wat den samenzweerders in avondtoilet betreft, deze bezoedelden hunne lhanden nooit door de aanraking van geld. Buiten gekomen wist h|J niet wat h|j doen zou. Hij was. zooals ge u herinneren zult. volkomen onbekend met het wetboek der etiquette uit de kringen van me vrouw Alice Challice. „Hebt u lust om naar 't Alhambra te gaan?" stelde hü voor, daar 't hem voorkwam, dat hij zoo iets wel kon opperen tegen een dame. wier tegenwoordigheid hij al leen te danken had aan haa.r wensch om te trouwen. „Dat Is heel vriendelijk aangeboden." zei ze. „Maar He ben er zeker van. dat enkel uw goedhartig heid u zoo Iets Ingeeft omdat u een gentleman is. II zult er niets geen lust in hebben, vanavond naar een muslc-hall te gean Ik weet dal ik zei. dat ik vanavond vrij was. Maar dat was heusch geen wenk -- werkelijk niet! Ik geloof, dat Ik maar naar huls ga en mis schien..." „Tk breng u thuis", zei hij snel. Weer zoo'n opwelling. „Doet u 't graag? Hebt u t|jd?" In het blauwachtige schijnsel van het electrlsche licht, dat de straat fel-wit maakte, bloosde ze. Ja. zo bloosde als een meisje. Ze voerde hem mee naar een zijstraat, waar een soort van station was, dat Priam Farll volkomen onbekend was, 't was betegeld als een slagerswinkel en van een Hollandschfl zindelijkheid. Onder haar leiding nam hij kaartjes voor een station, waarvan hU den naam nooit gehoord had en toen gin gen ze door een stalen hekje, dat achter hen toesloeg, zoodat ze zich bevonden In een soort van brandkast, die alleen een uitgang had naar een lange, donkere tunnel. Geschilderde handen, die wezen naar de geheimzinnig-* woorden, „liften" noodden u tot voortgaan naar die tun nel. ..Maak wat voort, alsjeblieft, riep een stem uit de duisternis. Mevrouw Allee begon te draven. Zoodra Pri am mee begon te rennen, blies de tocht zijn hoed af. dln rollende de straat weer bereikte. HIJ holde er als een jongen van twintig Jaar achteraan en kreeg hem weer te pakken. Maar toen hij het einde van de tunnel be reikte, zagen zijn verbaasde oogen niets dan een groote Neemt nooit teveel meel VERONDERSTEL dat we onze fietsen hebben na gekeken en bevpnden hebben, dat aanwezig zijn bel, plaatje, lantaarn en stevige bagagedrager, alsmede een zadeltaschje met een reparatie-uit rusting in zak-formaat Aan de stang van de fiets klemt men het kookstel, waarvan men de tank voorzien heeft van een speciale rijwielklem. Achterop de bagagedrager bindt men een stevige rie ten mand, of men hangt er een dubbele „tenttasch" op, een tasch, die door z'n lichtheid waterdicht zeildoek en z'n goedkoopte pl.m. 4 gulden een zeer prac- tische bergplaats is. In de rieten mand (of de tenttas- schen stopt men z'n handdoeken, zeep, zwempak even- tueelc pyama, en een volledig stel onderkleeren. Verder en de tenttasschen leveren nu een aanmerkelijk voordeel, daar men over twee helften te beschikken heeft „proviand" voor onderweg, reparatiedoos voor het kooktoestol, een stel pannen, een opvouwbare water emmer en tentharingen. Bovendien is er nog gelegenheid om bovenop of In een overschietend hoekje een paar gymnastiekschoenen te bergen. De tenttasschen. die aan weesrkanten van 't achter wiel hangen, houden de bagagedrager vrij. Deze ruimte gebruikt men nu als volgt: Men neemt een grondzeil (een ander neemt de tent) en rolt hierin z'n slaapzak tot een rol die gemakkelijk vast te gespen is. De dekens zijn meteen voor regen be schermd. Een slaapzak kan verschillend zijn. Velen nemen twee dekens, leggen die over elkaar, slaan dan om en stikken de randen dicht behalve de bovenkant. Men verkrijgt dan een zak ter breedte van een halve deken. Men woelt zich nooit bloot en heeft onder en boven twee lagen. In den zomer is dit veelal voldoende. Wat men nu nog over hetf om mee te nemen stopt men in een rugzak. Eetgerei neemt vooral een emaille bord want het goedkoopere aluminium geeft at als men er warme spijzen op eet busje met thee. suiker, zout en andere kleine artikeltjes komen er voor in aanmerking Als vulling stopt men er z'n regenjas bij. Boven dit artikel schreven we: Neemt nooit te veel mee. Als men de minder aangename gevolgen zelf heeft ondervinden van het meenemen van een halve keuken inventaris emaille potten en pannen, verpakt met stroo! is men er voor z'n leven voor gewaarschuwd. Aluminium pannen, in elkaar passend en dan vooral goed aluminium is je ware. Catalogi van uitstekende kampeerartikelen zijn bij diverse firma's te verkrijgen. Carl Denlg op 't Westeinde in Amsterdam is wel de zaak. Een briefkaartje en men heeft een smaakvol boekje met volledige omschrijvingen en prijzen erbij over de post thuis. We ziin van de veronderstelling uitgegaan dat 't een rijwiel-kampeertocht betrof. Naast kampeeren per fiets bestaat echter ook wandel- kampeeren, kanolcampeeren, kampeeren per motorrij wiel of automobiel. 't Spreekt vanzelf dat de verschillende uitrustingen niet alle van denzelfden omvang zijn. Een wandeltourlst zal op z'n rug niet dien last kunnen dragen, die een onder op z'n fiets, motorrijwiel of auto laadt. In hoofdzaak evenwel Is het hierboven opgesomde de „standaard-uitrusting", die men in z&k-formaat mee neemt of ,zoo men wil, naar eigen smaak uitbreidt. Uit eigen ervaring is evenwel gebleken dat een rij- wieltourist die prijs stelt op een behoorlijke verschijning, en niet als een rammelend gevaarte door ons vaderland wil riiden. aan het bovengenoemde genoeg heeft. In de jaszak heeft men een zakatlas Sleeswijk's is de beste en als 't kan een of meer groote porvinclekaar- ten van Sleeswijk. Een goede kaart is heel wat waard' Men ia nu met de uitrusting gereed en er is nog sleohts een weinig -goed weer en een flinke dosis vroo- lijkheid noodlg om op te stappen. Waar heen? Vast staat dat men Hollands Noordkop eerst uit moet Dicht bij huis kan men mogelijk Texel, Schoorl, Bergen enz. bezoeken, maar in een gorote vacantie moet er in den regel wat groots gebeuren, 't Oog valt dan natuurlijk ook dat van leeken, op onze boschrijke provincies met name Gelderland, Overijssel, Noord Brabant. Laatstge noemde provincie is wat ver weg en 't kost nogal eenige moeite om er plaats te krijgen. Je oord is eigenlijk de Veluwe. Die is werkelijk zoo groot en zoo uitgestrekt, dat men er weken kan rond wandelen. Staanplaats Is echter niet overal niet op elk willekeurig punt te krijgen. De bosschen van 't Staats- boschbehcer bijv. zijn niet opengesteld. Men bezoekt dan de gewone pleisterplaatsen: Uddelermeer, Hattem, Zwar te Boer, Wolfheze, Putten, Nijkerk enz. en trekke van daaruit per fiets dagelijks er op uit. kooi met menscheüjke dieren, die stijf tegen elkaar ge perst stonden achter tralies. Een klikkend geluid en de heele kooi verzonk in de diepte en verdween uit 't ge zicht. Hij voelde, dat er meer was dan waarvan hij ge droomd had in de stad der wonderen. Na enkele mi- 'nuten kwam er een kool naar boven op een ander punt in den tunnel, die zijn gevangenen uitbraakte en snel weer daalde met Prlam en vele anderen; hij en de rest werden uitgeworpen in een witte mijn, die uit talrijke galerijen bestond. Hij snelde door die ontelbare galerijen onder Londen, waar geschilderde handen hem den weg wezen en nu en dan schoten er wondertreinen zonder locomotieven voorbij zijn verbaasde oogen. Maar in deze onderwereld kon hij zelfs den geest van mevrouw Alico Challice niet meer ontdekken. Het nest Op papier, dat als hoofd de woorden „Grand Babyion Hotel" droeg, schreef hij met een verdraaide hand een brief van den volgenden inhoud: „Duncan Farll, Esq. Meneer, als er brieven of tele grammen voor mij komen mochten op Selwood Terrace, wilt u dan zoo goed zyn ze op te sturen aan bovenstaand adres. Hoogachtend, H. Leek." Het kostte hem eenige moeite om den naam van den overledene onder zijn brief te zetten; maar hU vermoedde bij intuïtie, dat Duncan Farll op een zeef geleek, die gemakkelijk verstopt raakte, als hij eenige achterdocht mocht koesteren. Om dus zeker te zijn, dat eventueele brieven of telegrammen van Alice Challice in zijd bezit zouden komen, moeet hU zioh openlijk bekend maken als Henry Leek. HU was mevrouw Allee Challice kwijt ge raakt. haar brief vermeldde geen adres; hU wist alleen dat zij in of bU Putney woonde en zUn eenige hoop om haar terug te vinden grondde hij op 't feit dat zij het adres in Selwood Terrace wist Hij wilde haar terug vinden; hU wenschte dat vurig, al was 't alleen om haar uit te leggen dat hunne scheiding veroorzaakt was door een plotselinge gril van zijn hoed; dat hU haar overal gezocht had in de mUn en dat haar verdwUning hem tot wanhoop gebracht had. Zou zij niet denken dat hU haar met opzet ontglipt was? Neen! En toch, ais zij tot die ontzettende gedachte niet in staat was geweest, waarom had zij dan niet op een der perrons op hem gewacht? Maar hij gaf alle hoop niet op. Een telegram was 't beste, een brief iets minder goed. Als hU een of ander bericht ontving, zou hij naar haar toesnellen om alles uit te leggen... En ook wilde hU haar eenvoudig zien. Haar woorden „Ik heb zoo'n medelijden met u om al die eenzame ja ren." hadden welnu, zijn heelen kijk op 't leven ver anderd. Ja, hij wilde haar torug zien, om 't genoegen te smaken dat zij hem haar sympathie en achting toonde. Een vrouw, die maatschappelijk onmogelijk was, een vrouw met vreemde manieren en wonderlijke gewoon Iïi Overijssel kan men zeer geschikt kampeeren bij Vollenhove, Helledoorn, Denekamp. ©otmarsum, ore maar eenige plaatsen te noemen. Ook Drente is een prachtoord voor kampeerders. Ho< wel wat minder boschrijk is het heideveld een zeer leuk1 vacantleoord. In Utrecht kan men o.a. zeer geschikt kampeeren bij Doorn in de buurt. De z.g.n. Utrechtsche heuvelrug Is buitengewoon mooi (Maarn bijv.) De omstreken van Nijmegen hebben altijd een aparts bekooring gehad. Zoo zit men midden in de weelderig, ste natuur en zoo staat men In de stad, waarheen veis verbindingswegen leiden. Men zit bovendien vlak bij de Duitsche grens en een uitstapje naar Kleef behoort tot vaste programma van de bezoekers van Ubbergen, Berg en Dal, Beek enz. Ook vanuit het prachtige boschrijke gebied bij Zcddam (de Montferland met z'n schitterende laan!) kan men een uitstapje naar het buitenland maken. In de Geldersche achterhoek kan men o.a. bU den Lochemsche berg kampeeren. In Friesland is Gaasterland een heel aardige verblijf plaats. In elke provincie heeft men dus zoo hier en daar goede kampeerplaatsen. Er zyn daarom aardigs routes samen te stellen. Men fietst om de twee of drie dagen een stuk verder en men zoekt zoo z'n volgend verblijf op. 't Lijkt op 't oog nogal riskant om zoomaar ergens te rijden zonder te weten of men er wel staan kan. Wel nu, mocht u het te gewaagd vinden, schrijft dan vooruit eens aan A.N.W.B. consuls in de verschillende plaatsen en vraagt om inlichtingen. Er bestaat ook een lijst van secretariaten van plaatselijke Vereeniging voor Vreem delingenverkeer. Deze lijst krijgt men gratis bij de Alg. Ned. Ver. voor Vreemdelingenverkeer, secretariaat Langs Voorhout 102, Den Haag. Een mooie tocht van hieruit is met de Kamper-boot via Urk (waar men twee uur moet wachten) van Enk huizen dwars over dc Zuiderzee. Men zit dan als het ware vlak voor het eldorado ten Noord-Oosten Drente, ten Oosten Overijssel en in Zuidelijke richting gaande zit men na een uurtje fietsen aan de Veluwzoom bij Hattem. Onze raad is tenslotte nog, zoo ge een fietskam- peertocht maakt: meet den tijd zoo uit dat ge niet later dan een uur of zes uw doel bereikt. Terreinzoeken, tent opzetten en alles in gereedheid brengen en inkoopea doen -kost zeker een paar uur. „Met de hoed in de hand, komt men door het ganschs land", zegt 't spreekwoord en de kampeerder ondervindt pas recht wat met beleefdheid te verkrijgen is. Men ls nu eenmaal voor een deel aangewezen op de welwillendheid! van de menschen, en die vriendelijke gastvrije aard —j die ons juist zoo van pas komt ontbreekt den Holland der, u zult het tot uw verrassing merken, over 't geheel genomen niet H. JONKER Hz. Pot 90 ct., Tube 50 ct. Zeep 60 ct. ten (er waren er zeker millioenen zoo); maar een vroi wier achting en sympathie men niet zoo maar zont strijd, zou prijsgeven! Haar verlies had hem tot een uiterste gebracht, hi een snel besluit doen nemen. En hij had gedaan w»! Iemand, die zijn leven lang gereisd heeft, het eerst la- valt. Hij had zijn Intrek genomen in 't beste hotel van dl stad. (Hij had in een oogopslag gezien dat 't denkbeeld om in een familie-pension te gaan wonen, een dwaasheid was) En nu zat hij in zijn groote slaapkamer, die op dl Theems uit zag een kamer met een schrijftafel, ees sofa, vijf electrlsche lampen, twee gemakkelijke stoeles een telefoon, electrische bellen en een massief eik< houten deur met een sleutel en een slot; om kort te gaan: zijn kasteel! Een daad, die heel wat durf geeischt had; maar hij had dien durf gehad! Hij had zich ingescho ven onder den naam van Leek, een naam, die algem< genoeg bekend is om niet de aandacht te trekken, de huisknecht bleek een bewonderenswaardige jong» man te zijn. Hij vertrouwde op den huisknecht en op d« telefoon om elke ruwe aanraking met de buitenwereld te vermijden. Hij voelde zich nu betrekkelijk veilig; het geheele reu» achtige hotel bood hem een schuilplaats voor zijn be deesdheid. een samenzwering om hem te koesteren li watten. Hij was een autocraat, een onbeperkt heerscb* over kamer 331, en had 't recht om te beschikken over de bijna onbegrensde hulpmiddelen van 't Grand Babyloi Hotel, ten eigen bate. Hij plakte zijn brief dicht en belda. „Zijn de avondbladen er al?' vroeg Priam Farll. „Ja meneer." De knecht legde eerbiedig een stapd bladen op den lessenaar. .Allemaal?" „Ja, meneer." „Dank jc. Is 't al te laat, om een brief te laten weg brengen?" „O neen, meneer," (Te laat in het Grand Babyion Ho tel!" zei de verontwaardigde toon van den bediende). „Roep dan Iemand om dezen brief dadelijk weg tl brengen." „Met een rijtuig, meneer?" „Ja. Ik weet niet of er antwoord op is. Dat moet dl brenger maar afwachten. Verder moet hij naar de gar derobe gaan van het South Kensington Station en da* mijn bagage halen. Hier is mijn recu." „Dank u. meneer." „Kan ik er op aan dat er dadelijk iemand gaat' „Stellig, meneer," zei de knecht. „Dank je.' De knecht verwijderde zich en de deur werd geslotn door een ingewijde in de kunst van deuren sluiten, man, die er zijn leven aan gewyd had, het bedienen. in de kleinste onderdeelen, tot volmaaktheid te brengt* Wordt vervolgd

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1931 | | pagina 2