I (mnStik DE GEHALVEERDE MENSCH. De revue der menschel ij ke slechtheden. Uit de Sovjet-republiek. Op gespannen voet met de politie. HET FEILLOOZE SYSTEEM VAN „240". Luidsprekers en schijnwerpers! „Centra" noemen r!e stamgasten het hoofdbureau van politie van New-York, ..240" korten de detecti- ven af. omdat Centre Street 240 het adres is van het hoofdbureau van politie. .,240" ziet er van binnen en buiten precies uit als andere politiebureaux in an dere wereldsteden Hetzelfde is echter alleen zijn omvang. Zijn menschen, zijn nrbeidsmethoden en zijn tempo zouden meer passen in het kader van een kantoorgebouw van een maatschappij tot bescher ming van het publiek, In .,240" is geen plaats en geen tijd om te kibbelen om beuzelarijen en de heilige hureaucratius heeft men er grondig afgezworen. ,.240" heeft daarvoor organisatorische en technische inrichtingen, die zoo uit een geluidsfilmatelier van de een of andere moderne detectivefilm konden zijn weggeloopen. Luchtdrukpost, politieradio, kartheteken inplaats van misdndigersalbums, politic-straattelefoons ra- dio-patrouille-nuto's. Bit alles zal men misschien ook wel (alhoewel minder grootsch) in de oude we reld vinden. De misdadigers-pnrade is echter iets dat slechts hier in deze omgeving, in de nieuwe we reld mogelijk is Negen uur 's ochtends. In een grootc ruimte, mis schien is het vroeger een turnzaal geweest, ver dringen zich een paar honderd politiemannen en detectiven op smplle banken. Overal in de heele zaal vinden we luidsprekers, die woorden doen hoo- ren, welke een gemoedelijke dikke man. die voor in de zaal op een podium staat, door de microfoon roept. Wat hij zegt is een soort dag-order, en als hij met een ..ik dank u mijne heeren" afscheid heeft genomen, gaat het er op los. Op een tweede podium heeft zich een commissa ris geïnstalleerd In zijn hand houdt hij een dik pak witte kaarten. Een deur gaat open en op 't podium vèrschtyneh een agent met een glimlachenden jon geman bij zich. Schijfwerpers worden op den man Een agent slaat (ten gevangene bemoedigend op de schouder. 1 liL Hard en nuchter belicht de schijnwerper de gezichten der misdadigers. gericht, zoodat aijn gezicht geheel en al te onder scheiden is. Men heeft den man tegen den wand ge zet en een op den muur aangebrachte centimeter laat zien hoe groot hij is De beaitibte in uniform, die hem binnen heeft gebracht, slaat hem op den schouder, waarop de glimlachende jonge kerel be gint te spreken. Hij spreekt snel. gehaast, met een eenigszins Italiaansch accent. Tien luidsprekers brengen het stemgeluid in alle hoeken van de zaal, elke lettergreep is duidelijk te verstaan. Een handel wordt overgehaald, de luidsprekers zijn nu op de microfoon van den commissaris ingeschakeld. Ieder hoort zijn stem: „Dat is Giovanni Caldo, alias Benito Garci. vannacht na een mislukte vlucht in de 42e straat gevangen genomen. Hij wordt in Illinois gezocht wegens oplichting en bankoverval, is ont snapt uit het. tuchthuis in Auburn." De man op het podium blijft glimlachen. Wanneer men hem vraagt hoe hij dan wel ontvlucht is uit het tuchthuis zegt hij: „Zeer eenvoudig. Ik heb den chauffeur van een vleeschtransportauto onschadelijk gemaakt en toen... De detectiven in de zaal luisteren gespannen toe. Ze letten op de eigenaardigheden in de stem, die een goed criminalist altijd lang onthoudt De ge laatstrekken van den man die daar in het volle licht staat, heeft de speurder reeds lang in zijn herinnering aangeteekend. Die vergeet hij niet meer; later als hij hem tegen komt zal hij hem vast her kennen. De commissaris spreekt verder duidelijk en hel der als een omroeper: „Zeer gevaarlijke gast. schiet alles overhoop wat hem in den weg komt. Zijn zon- uenregister is lang Hij weet al de geheele roemruchtige levensgeschie denis van dezen misdadiger, hoewel hij toch eer3t ✓oor een paar uur werd gevangen. Maar de kartho- teek van „240" is uitmuntend in orde: een misdadi* gers-album gecombineerd met een kaartsysteem waarin alle wandaden der verschillende misdadigers zorgvuldig worden opgeteekend en omschreven. Een ander is intusschen voor de microfoon geko men, 'n klein zenuwachtig mannetje...... handelaar in verdoovende middelen. Daar de geheele „laster- brigade" in de zaal uanwezig is en zijn zenuwach tig vertrekkend gezicht in het schijnwerperslicht be kijkt, zal hij zich of een ander gelaat, een andere stem, en een andere postuur of. en dat is nog beter, een ander beroep moeten kiezen. De revue gaat door: alle misdadigers die vannacht gevat werden ver schijnen een voor een: dieven, roovers, een moorde naarhandelaren in verdoovende middelen, etc. etc. Hard en nuchter bestraalt de schijnwerper ge zichten, helder klinkt de stem van den commissa ris. In koude zakelijke termen worden de wanda den genoemd. Wie volgt? Als de berg van menschelijke gemeenheden angst wekkend hoog is geworden, zijn we klaar voor van daag. De politiemannen staat weer op en verlaten de zaal. Ze gaan door een hall. Aan de wanden van deze hall zie ik groote zwarte borden. Daarop staan rijen namen geschreven: de politiemannen die vie len voor hun beroep. Lange makabere rijen namen. Twee borden heel achteraan zijn nog leegwach ten erop om beschreven te worden. En terwijl de koude stem der luidsprekers ons nog in de ooren klinkt, lezen we op de borden, dat er ieder jaar na den oorlog drie maal zooveel politie mannen hier binnen werden gedragen dan voor den oorlog. En als we dat alles hebben gezien, en we staan even later weer op straat, dan rillen we van dit ijzeren systeem en ontsnapt ons willekeurig de ver zuchting: „Goddank dat wij in ons land dat nog niet noodig hebben." Stalin verandert van koers. Teleur stellingen ten aanzien van het vijfjaren plan. „De Prawda" publiceert (.en redevoering van Sta lin. gehouden tijdens de conferehtie van geleerden te Leningrad: Stalin legt in deze rjdevoering len nadrJk cp het feit, dat de oproep van Februari van dit jaar zonder uitwerking is gebleven. Door gebrek aan technische werkkrachten is het niet gelukt, het vijfjarenplan zóó uit te voeren als hij gehoopt had. Desondanks zijn de regeering en de partij met de uitvoering van 't plan tevreden Stalin betoogde echter nadrukke lijk de noodzakelijkheid om de intelligentia aan te trekken, vooral de technische geleerden, welke on ontbeerlijk zijn voor het 5-jarenplan. Naar de „Montagspost" nog uit Moskou verneemt, is de redevoering van Stalin op het congres van ge leerden te Leningrad vooral belangrijk omdat er een totale verandering van koers in tot uiting komt, nl. een zich afwenden van de radicale communistische methoden en het aanvaarden van direct kapitalisti sche methoden. Stalin verklaarde in zijn rede o.n. nog. dat men voortaan veel moest verbranden, dat men tot dus verre had aanbeden en veel moest aanbidden wat men tot dusverre had verbrand. Onder de nieuwe richtlijnen is een der belangrijk ste punten de volledige doorvoering van gespecifi ceerde loonen voor gekwalificecrden en niet-gckwali- ficeerden arbeid, voor licht en zwaar werk. Stalin geeft toe, dat men ter verhooging van de prestatie rekening moet houden met liet mensche- lijk begeeren naar verhoogde inkomens. Vervolgens constateerde Stalin. dat in Rusland nog in het ge heel geen communisme hecrscht, doch slechts een sóórt tusschenstadium. Vervolgens wendde Stalin zich tegen de ononder broken arbeidsweek van 5 dagen. Fr moet worden overwogen of niet een aantal fabrieken voorloopig slechts een 6-daagsche werkweek moet invoeren. De grootste eisch blijft de rentabiliteit, de zakelijke boekhouding en calculatie in alle bedrijven. Ook op het tot dusverre doorgevoerde systeem der z.g. collegiale leiding in de bedrijven oefende Stalin scherpe critiek uit. Hij eischte, dat hieraan een einde gemaakt werd en dat overal slechts één di recteur met eenige plaatsvervangers het bevel zou voeren. Zooals gezegd noemde Stalin de belangrijkste richtlijn voor het economische leven in de toekomst, dat de arbeiders moeten worden in staat gesteld, verschillend loon te ontvangen, al naarmate het ge schoolde of ongeschoolde arbeiders betreft en naar gelang van de kwaliteit van het werk. De mogelijkheid, om hooger loon te ontvangen en in beter betaalde posities te kunnen komen, moet voor de arbeiders een prikkel zijn, om hun uiterste kracht in te spannen. De geestdrift voor een zaak alleen is niet voldoende. Ook is het noodig, de spe cialisten en geleerden van de oude school weer bij de productie te betrekken. Men kan dezen niet lan ger als misdadigers of sabotteurs beschouwen. De maatregcleu tegen de Nazi's te Mun- chen. Woede over het uniform-verbod. Te Munchen verkeeren de nationaal-socialisten sinds eenigen tijd op zeer gespannen voet met de politie. Ze zijn zeer ontstemd over het verleden Za terdag uitgevaardigde uniform-verbode en trachten in hun woede steeds relletjes uit te lokken. Zater dag heeft de politie in het Bruine Huis, den zetel van Hitier, en van de leiding van zijn partij, 29 na tionaal-socialisten ingerekend, die ondanks het ver bod voor het gebouw op wacht hadden gestaan. In de Brienerstrasse, de straat, waar het Bruine Huis is gelegen, ontstonden relletjes en de politie zag zich herhaaldelijk verplicht de Hitlerianen met den gummistok uiteen te drijven. Zondagavond was het eveneens zeer rumoerig in de Beiersche hoofdstad. Ongeveer twee honderd nationaalsocialisten verschenen tijdens het concert in de Hofgarten. Op hun hoeden en hun broeken hadden zij het jongste nummer van de Völkischer Beobachter. alsook een papieren swastika bevestigd. Toen de politie een einde aan de kinderachtigheid wilde maken gingen de nazi's onder het roepen van: Deutschland erwache, Juda verrecke, de agenten te lijf. Met de blanke sabel moesten de rustverstoor ders tenslotte uiteen worden gedreven. Vijf personen werden ingerekend. Vrouwen en kinderen waren in tusschen uit de Hofgarten gevlucht en het concept was onderbroken. Het optreden der nationaal-socialisten heeft te Munchen thans ook de communisten, die tot nu toe nog vrij rustig waren, uit hun tenten gelokt. Zondag middag zijn ze slaags geweest met nationaal-socia listen, zoodat de politie tusschenbeide moest ko men. Een paar lieden werden gearresteerd. De na- tionaal-socalisten hebben tegen het uniformverbod en tegen het verbod, een wacht voor hun gebouwen te plaatsen, protest aangeteekend bij den minister van binncnlandsche zaken en bij den hoofdcommis saris. Ilitler zette gister in zijn Völkische Beobach ter uiteen, dat volgens vonnissen van enkele Duit- sche rechtbanken het uniformverbod in strijd is met de wet. Hij beklaagt er zich voorts over. dat door de autoriteiten een politiek terrorisme tegen de natio naal-socialisten wordt uitgeoefend. De advocaat Luetgebrunn, Hitler's juridische raadsman, die ook als verdediger in het proces-Hitier is opgetreden, verzekert dat de verordeningen en maatregelen der Beiersrhe politie in strijd met de wet zijn. Het blad stelt Koch, den hoofdcommissaris van politie te Munchen, aansprakelijk voor alle in cidenten der jong9te dagen. De nationaal socialisten die bij de incidenten waren betrokken, waren steed5~ c aldus het blad, onschuldige wandelaars, die door hun voorbeeldige discipline een catastrophe hebben kunnen voorkomen, Kort verhaal Een fantastische vertelling door J. SdlREVF.K. DE avontuurlijke verhalen van den baron hadden ons allen in den ban van dezen eigenr irdlgcn menach getrokken. Bijna de geheele bar had naar hem geluisterd, zooals hij daar op zijn ha- bituéstoel met een zachte en ietwat geheimzinnige stem gijn avonturen ten beste gaf. Weer was het LJIia. de kleine blonde LlUa. met de kinderlijke sprookjesachtige oogen geweest, die den vaak zoo zwijgzamen mensch aan het spreken had weten te brengen. „Ja, LUlla, onderbrak hij na een oogenbllk zwijgen, Je had mij vroeger eens moeten kennen, vroeger toen Ik nog den moed bezat om Iets te rlskeeren. maar nu... nu zit nog slechts een half mensch voor je." „Nou, nou. viel ik hem in de rede. u ziet er nog flink uit en uw leven is zeker niet eentonig voorbijgegaan, tenminste naar uw verhalen te oordeelen..." „U denkt, dat ik een onwaarheid spreek?" vroeg de baron plotseling met een zonderlingen ernst. ,lk meen het werkelijk: ik ben een half mensch. Ik ben op een keer regelrecht gehalveerd en wat voor u staat ls niet meer dan een decimale breuk, een armzalige quotiënt van den mensch. die Ik eens was." Toen hij heftig aan zijn sigaret trok en daarbij de oogen sloot, wisten wij, dat hij nu een nieuw avontuur zou gaan vertellen. Wij werden niet teleurgesteld, want de baron begon onmiddellijk. „Gij hebt allen ongetwijfeld professor Jonathan Navy- Cut gekend, die eens met het plan om de Noordpool naar de streek van Panama te verplaatsen naam heeft ge maakt Ik werkte destijds met hem samen aan proeven, die een lokale opheffing der zwaartekracht ten doel had den. Ons werk werd echter plotseling onderbroken door een zeldzame gebeurtenis, waarvan ik u nu zal vertellen. Op zekeren dag deed Ik een hoogst merkwaardige ont dekking. In het ver afgelegen privé-laboretorium van Jonathan Navy-Cut In de Rocky Mountains.bevond zich als boterhammen belegsel alleen een gekookte ham. En daar ik tegen gekookte ham een antipathie heb sinds ik er op mijn Amazone-expeditie een onaangenaam avon tuur mee heb beleefd, had Ik een klein apparaatje ge bouwd. dat mü In staat stelde, om een schijf ham. door atomen-verwisseling In kaas te veranderen. De atomen- verwisseling verkreeg ik door op den ham, in de nabij heid van een metaAiachtigen katalysator, kort-golvige Röntgenstralen in te laten werken. Op zekeren middag legde Ik mijn ham weer op het porceleinen tafeltje van het app&rnat. sloot de vacum- klok en wachtte op de reactie. Doch de drie minuten, die voor het proces noodig zijn verstreken, zonder dat de ham ditmaal In kaas veranderde. Ik wachtte nog 6 mi nuten, doch niets gebeurde. Tenslotte cm de zaak te bespoedigen, verhoogde ik den verwekkingastroom van 2 op 4. 8, 12 en ten laatste op 20 ampère. Toen zette de reactie plotseling in. Ik lichtte de klok en greep... in het ledige. Op de plaat lag: niets, absoluut niets. Niet eens meer een korstje. Ik behoefde geen twijfel te koes teren, de ham-kaas of zooals u wilt de kaas-ham. was verdwenen. U zult u mijn geweldige verbazing kunnen begrijpen. Doch inmiddels was de tijd, bestemd voor mijn ontbijt verstreken en ik moest dringend naar mijn obser vatiepost terug, want ons werk was destijds in een ern stig stadium getreden en eischte ijzeren dicipllne. Een* 's avonds, toen ik In de kleine dichtbijgelegen bar bij radiomuziek een krant las. kwam mij de eigenaar dige gebeurtenis plotseling weer in mijn gedachten. Ter wijl Ik er wederom over nadacht, kwam de barhouder binnen, groette en zette zich tegenover mij. „Baron, zei hij, de radio is toch een verduiveld dure uitvinding. Ik heb nu weer een paar nieuwe lampen aan moeten schaffen, en de duivel mag weten, wat er met de oude gebeurd is. Vanmorgen, 't was ongeveer tien uur, kwam er plotseling een storing. De luidspreker kraakte als in den winter het ijs, toen ging het gekraak in een gegil over. precies zooals varkens zich kunnen uiten, wanneer ze wat al te gevoelig aan de staart worden ge trokken, en daarna ja. nu zult u mij uitlachen, maar toch spreek ik de waarheid, daarna was het plotseling stil en rook het In de kamer naar gekookte ham. Naar gekookte ham. herhaalde ik zacht voor mijzelf. Ik zat perplex. En om tien uur. Om tien uur begon de pauze voor het ontbijt en negen minuten daarna, had ik met he tstuk ham geëxperimenteerd. Mensch. weet Je dat wel heel zeker? vroeg ik. Bedenk in 'i hemelsnaam goed, wat jo zegt. De man werd verlegen en kon alleen maar stotterend bevestigen, dat 't gekookte ham was geweest, hij had er zijn vrouw nog op opmerkzaam gemaakt. Ik rende naar de telefoon en belde den eersten don besten farmer op. die ongeveer 20 K.M van ons vandaan woonde. Eerst bil den derden vernam ik het werd mij koud op mijn rug hetzelfde antwoord, even na tien uur waren onder een geweldig gekraak enkele lampen gesprongen en onmiddellijk daarna had hij een lucht van gekookten hsm geroken. Ik belde nog cr.kele anderen op en overaJ luidde het antwoord eender. De een voegde er nog b|j. dat zijn kat niet van den luidspreker vandaan was te slaan en een ander had -zijn vrouw bij moeten brengen met geest van zout, omdat deze aan verbrande spoken had gedacht... AJlo moelheid na den drukken ar beid van dien dag was plotseling van mij geweken; dit raadsel moest ik op het spoor trachten te komen en wel zoo spoedig mogelijk. Ik vroeg aan den verbaasden barhouder een der vernietigde lampen, school in mijn jas en haastte mij naar het laboratorium terug. Hier zweeg do baron even en dronk zijn sherry-cobler In één teug uit. Toen keek hij over onze hoofden heen In den spiegel. Het was zoo stil in de bar. dat onze adem klonk als een zacht ruischen De jazz-neger. die zich uit pure nieuwsgierigheid bij ons had gevoeld, luisterde me: opengesperde oogen toe en vergat, dat zijn speelpauze reeds langs verstreken was. Jonathan Navy-Cut, ging de baron voort, was den vpl- genden morgen niet weinig verbaasd mij ongeschoren en met koortsachtig flikkerende oogen uit de kleine Röntgenkamer te zien komen. „Hallo, professor, riep :k vrooiyk, nu heb ik de sen satie. die u voor uw instituut noodig hebt. Weet u wat mij gelukt Is; niets minder dan het experimenteele be wijs voor de ..Broglle-Schrodingersche theorie der ma- terlegolven". Heeren, daar gij wellicht niet weet.wat dit bctcokent, zal ik het u even snel verklaren. Men is door theoretische overpeinzingen tot het vermoeden gekomen, dat de lichamelijke substantie niet werkelijk en als zoo danig bestaat, doch niets anders is dan een bepaalde opeenhooping van electrlsohc golven. Ik had zonder het te weten door een verkeerde inschakeling de werking van mijn apparaat dusdanig versterkt, dat de anders zoo rustig verloopcnde atomenverwisseling met ongehoorde intensiteit verliep. Do omwisseling was niet. zooals het doel was, bij den kaastoestand stil blijven staan, doch met een razende snelheid verder getreden en nu was er geen houden meer aan, tol alles wat oorspronkelijk materie was, in 'n bundel electrische golven was veranderd, naar de theorie van Schrodingcr. Deze verbreidden zich met de snelheid van het licht in de ruimte en belegeren de radiogolven als storinggolven van de ergste soort, het geen zich vooral in de naaste omgeving van 't labora torium sterk voelbaar heeft gemaakt. Doch nu komt het eigenaardige van het geval: de ontvangtostellen hebben de radiogolven weer in materie omgezet en het is te begrijpen, dat dergelijke invloeden een vernietigenden invloed op de toestellen heeft uitgeoefend. U kunt u eenigszins indenken, hoe deze mededeeling den professor met stomme verbazing sloeg. De arme man werd half waanzinnig, rende heen en weer en stelde de mallotlg- ste vragen. Toen hij zich na enkele oogenblikken weer kon beheerschen, begon hij onmiddellijk een plan op te maken volgens hetwelk wij langs de gevonden wegen verder zouden experimenteeren. Aan slapen viel voor mij vooreerst niet te denken. Navy-Cut liet onmiddellijk twee assistenten van d Yeale-universltelt overkomen,die onder tusechen met ons werk verder zouden gaan, zoodat wij de handen voor onze nieuwe fantasiën vrij konden heb ben. Doch alles zou heel anders uitkomen. Navy-Cut en ik hadden binnen een uur een geheel nieuw toestel gebouwd, waarmee wij experimenten op grooten schaal konden verrichten. Om te verhoeden, dat de golven wederom het laboratorium zouden verlaten en in de buurt onheil zouden stichten, hadden wij het apparaat in het brandpunt van een koperen hollen spie gel geplaatst, die de golven tot een sterken paralellen bundel verzamelde en ze als een schijnwerper in de be paalde richting voorwaarts wierp. Aan het tegenoverge stelde einde van de 20 M. lange ruimte stond een tweede holle spiegel, die de bundel opving en weer ln zijn brandpunt vereenigde. Hier in het brandpunt van den „ontvangspicgel" was het ontvangapparaat opgesteld of liever gezegd het reformatieapparaat. Voor onze eerste proef gebruikten wij, waar wij niets beters bij de hand hadden, een boek. Het was „De Hek senmeester" van Wallaoce. Alles lep pragromamatlg van stapel. Na het inschakelen duurde het 30 seconden, toen begon zich het boek onder de klok in een blauwachtigen nevel op te lossen, tegelijkertijd werd in den ontvanger een zelfde nevel zichtbaar en nog dertig seconden later lag het boek volledig gerematerialiseerd onder de glazen klok van den ontvanger. Allengs werd duidelijk, dat de spiegel niet geheel nauwkeurig had gewerkt, zoodat een klein gedeelte der materiestralen langs den rand van den ontvangspicgel in de ruimte verloren was gegaan, zoo als ik iater kon vaststellen precies in de richting van de stad Orleans. De roman heeft overigens door deze on vrijwillige bekorting niets aan leesbaarheid verloren, ja, was zelfs veel leesbaarder geworden dan voorheen. De vergelijking met het origineel bracht aan het licht, dat een aantal episoden in neveltoestand waren gebleven en wat er later van deze matcriegolven ls geworden, heb Ik zefs heel nauwkeurig kunnen constateeren. Ongeveer lMi Jaar geleden heeft Wallacc een groot plaginaat-pro ces gevoerd tegen enkele short-story schrijvers, die er van beticht werden gedeelten uit genoemde roman te hebben gepubliceerd. De schrijvers echter verzekerden deze roman in het geheel niet te kennen en hieruit kan ik ongetwijfeld de oonclusie trekken, dat zij op zekeren nacht door de golven van „De Heksenmeester" zijn be zocht Doch thans wat onze verdere proefnemingen betreft: Nadat we de spiegel wat nauwkeuriger hadden opgesteld, besloten wij de doode materie voor levende te verwisse len. Natuurlijk bracht een volgend experiment de noodza kelijkheid met zich mee dat alles zich in korten tijd zou voltrekken, daar anders de hartslag van de levende ma terie in gevaar zou komen. Navy-Cut was van zijn zaak zoo zeker, dat h|j er zelfs toe besloot zijn geliefde zwar te Angora-kat als proefdier te gebruiken. Aldus werd gedaan en jawel hoor, alles verliep naar wensch. Nauwe lijks hadden wij den „zender" in werking gesteld of dé ontvanger gaf ons het katje binnen minimalen tijd van nauwelijks 1 seconde in dezelfde gedaante terug. Nu ont brak er nog maar één ding: we moesten ook het bewijs leveren, dat we ook de mensch in een bundel onzichtbare aethergolven konden doen veranderen en onmiddellijk daarna ln onveranderde gedaante kon rematerialiseeren Maar wie zou zich hiervoor beschikbaar willen stellen? Een derde erin mengen? Maar wie? Iemand overvallen en hem in benevelden toestand onder de klok leggen?. Dat zou een misdaad beteekenen. Daaraan mochten wij ons niet schuldig maken. Er bleef ons maar één oplos sing: een van ons beiden zou zich voor de proef be schikbaar moeten stellen. Toen ik de gedachte uitsprak werd de professor doodsbleek en het angstzweet kwam hem op het voorhoofd. Zooals ge weet. ben ik een humaan mensch en ik breng mijn vrienden niet gaarne in een netelige positie, wanneer het in mijn macht staat om hen deze te ba» sparen. Daarom besloot ik om mijzelf voor deze myste rieuze proef op te offeren. Kunt gij allen begrijpen, wat dit besluit op dat oogenbllk voor mij beteekende? Geen enkele zekerheid had ik, dat ik er heelhuids af zou ko men. één kleine onregelmatigheid in de werking van't zendapparaat en het zou met mij gedaan zijn! Toen ik mij gereed maakte omo nder de klok plaats te nemen, wierp Ik nog een blik op het gelaat van den professor en u kunt mij gelooven of niet, maar op dat moment overviel mij plotseling een gevoel van vreeee- lijken angst en twijfel. Do oogen van den professor straalden, naar het mij leek een krankzinnigen glans uit Zijn mond was tot een wreeden glimlach vertrokken. Doch Ik wilde niet aarzelen en dapper legde ik mij onder de klok neer. Het laatste wat ik hoorde was een kort gelach, het glazen dak zakte langzaam over mij heen. één moment kon ik nog de verschillende voorwerpen ln het laboratorium onderscheiden; ik zag de arm van den professor omhoog gaan, een schok doortrilde mij... en wat er toen met mij gebeurd is weet ik niet Hier zweeg de verteller even. bracht de zakdoek naar het voorhoofd om enkele zweetdruppels weg te wissen Het was doodstil ln de bar. Wij allen hingen aan zijn lip pen. Met monotone stem vervolgde hij: „Eerst maanden daarna kwam ik tot bewustzijn in het hospitaal van de Yale-universdtedt Toen ik enkele dagen bij kennis was, vernam ik door een toevallig afgeluisterd gesprek tua- schen twee professoren wat er in werkelijkheid met mij geschied was. Op het moment van het experiment met mij, moet de professor plotseling door een onverklaar- baren schok waanzinnig zijn geworden en heeft hij den stroom dermate versterkt, dat mijn materlegolven met zulk een ontzettende kracht tegen de reflectorepiegel zijn geworpen, dat een gedeelte in staat was om langs den rand in de ruimte te verdwijnen. Doch deze verwisse ling heeft op een dergelijke eigenaardige manier plaats gevonden, dat zich het omhulsel van mijn lichaam in volkomen compacten toestand remateriallseerde, doch dat het inwendige zich in gehalveerde gedaante reconstru eerde. Dit had het gevolg mijn geachte dames en heeren, dat ge thans een mensch aanschouwt dat van alles, waarvan gij een compleet stel bezit sleohts de helft heeft Zoo heb ik één long. een half hart. één nier en... ook slechts de helft van mijn hersenen. Nu zult ge wel denken: hoe is deze man ln staat een volkomen logisch verhaal op te bouwen. Ziedaar, mijne dames en heeren Iets wat mijzelf tot op deze huidige stonde altijd met grenzelooze verbazing heeft vervuld." De verteller nam zijn sherry cobbler, dronk haar in één teug leeg en riep: „Afrekenen ober... doch aan mijn linker, volledlgen kant!" (Nadruk verboden).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1931 | | pagina 8