Australië vroeger een Paradijs, maar thans.... Radioprogramma VIJANDEN DER SAMENLEVING. Heel dikwijls laat zij zich zonder schmink fotogra feeren, alleen wat rouge op de lippen. Zij bereikt daarmede een heel teeder effect. Greta Garbo heeft het reeds op alle mogelijke ma nieren geprobeerd en gebruikt thans tijdens de fo tografische opnamen alleen wat poeder, die met het bloote oog bijna niet te zien is. Nog altijd zijn het Greta Garbo en Joan Craw- ford, dio eenzaam temidden van haar collega's staan. Zij hebben geen muziek noodig om in stem ming te komen, voor Joan is alleen de muziek aan wezig om haar te doen vergeten, dat ook fotografee ren arbeid is Wat gespeeld wordt is haar onverschil lig, zij kan een melancholieke opname laten maken bij de klanken van een foxtrot. Greta Garbo houdt veel van muziek, doch zij kan het niet altijd ver dragen. Ze wil voorts bij de opnamen nimmer ge stoord worden en zij geeft dan ook aan niemand het verlof om daarbij tegenwoordig te zijn. Zoowel Joan als Norma Shearer kunnen daar zeer goed tegen. De mooiste opnamen van Greta Garbo ontstonden bij het schijnsel van het haardvuur, terwijl die van Joan Grawford het mooist werd bij zonlicht aan den waterkant. (Nadruk verboden.). ONTZETTENDE WERKELOOSHEID. „Wilt U een aanstelling Weet U dan niet dat er om elke open plaats door honderden wordt gevochten?" (Door een Engelschen dokter.) Ik ben arts, Engelschman en als zoovelen werke loos. Ik heb in Londen en Weenen gestudeerd, maar in mijn beroep moet men kapitaal bezitten om te kunnen beginnen ik heb dat niet. Daar ik veronderstelde dat ik wellicht meer suc ces zou hebben in Australië waar ik geboren ben, besloot ik daarheen te gaan en zoo verliet ik Lon den tegen het einde van het vorig jaar. Helaas de kans om in Australië werk te vin den was net zoo groot als de mogelijkheid om een inboorling in de huurt van do equator een winterjas te verkoopen. Van dezen nieuwen politieken en finan- cieelen toestand in mijn geboorteland had ik nog niet het minste idéé toen ik uit Londen vertrok. Ik ben nu weer in Londen terug een ervaring rijker en het kleine beetje geld dat ik bezat lichter. I.aat ik U een en ander vertellen van mijn weinig opwekkende ervaringen in Australië. Geen feestelijke ontvangst. De lange zeereis begon in Napels en de verveling van de 28 dagen durende vaart werd slechts door 1 dag oponthoud in Port Snid en Colombo onder broken. Toen. na nog 10 dagen lang slechts water te hebben gezien, kwamen wij in de vroegte in de haven van Fremantle (N. Australië) aan. Toen ik aan dek ging en naar het land^keek. zag ik een zee van mannengezichten: zij allen stonden daar op de hoop één of 2 shilling met bagagedragen te kunnen verdienen. Er waren veel meer van die werkzoekers dan passagiers. Toen Ik zag hoe zij zich inspanden om aan boord te komen, dacht ik slechts dat de arbeiders-toestan den in mijn land zich weu redicaal moesten hebben veranderd, sinds ik het 13 jaar geleden verliet. Australië was vroeger een nrbeidersparadijs geweest: goede loonen. korte werktijden enz. Hoe kwam het dat dit alles was veranderd? Onder dat alles was ik nog optimistisch en vol hoop. Een dokter zou toch zeker wel werk kunnen vinden. Een bitter lachje. De autobus naar Perth. de hoofdstad van W. Au stralië. begon zich to vullen en spoedig reden we met groote snelheid door de hoofdstraat, langs de zwa- nenrivier. De zon scheen fel, de hemel was blauw en op de rivier voeren talrijke zeil- en andere boo ten. Toen wo door het Kingspark kwamen, waar men de stad aan den rivieroever kan zien liggen voelde ik onwillekeurig, dat dit het ideale land was om te leven De dag waarop ik in Perth aankwam, was een feestdag. De winkels waren gesloten, de straten wa ren leeg. Niets had echter mijn optimisme nog ge doofd en ik bereidde mij er op voor hier lang te blij ven! Toen bezocht ik doktoren en handelslieden om ze om raad te vragen. „U wilt een aanstelling?" vroegen ze me lachend. „Maar weet U dan niet dat om iedere open plaats honderden vechten, dat de geheele stad overstroomd wordt door werkeloozen en dat onverschillig of ze dokter, hakker of kantoorklerk zijn de kans voor hen om In Australië werk te krijgen zeer klein is?" Den volgenden dag kon ik met eigen oogci* aan schouwen, hetgeen men met „algemeene depressie" betiteld had. De stad, waarin het zakenleven zoo we lig had gebloeid, was dood volkomen dood. Groe pen mannen stonden rookend op de hoeken der stra ten, andere liepen doelloos op en neer, De zaken waren boordevol met waren en velen stonden aan den rand van den afgrond Verdwenen waren de zich verdringende menigten van rijke farmers, wier rijk dommen door de malaise waren opgeslokt. Vele far mers, die steunpalen van het land, die een jaar ge leden nog 30.000 tot 40 000 pond rijk waren, zochten thans arbeid in de reeds overvulde stad. De men- schen zien er op het eerte gezicht niet zoo treurig en pessimistisch uit als men wel verwacht, doch de vooruitzichten zijn geenszins bemoedigend te noemen. Het duurde geen drie dagen orn mij er van te over tuigen dat er voor mij in West-Autrallë geen werk was. doch nu bleven mij Adelaide, Melbourne en Sydney nog over. misschien had ik daar meer geluk. Ik nam een kaartje derde klasse voor den trans- Australischen spoorweg en begon een driedaagsche reis door het hartje van het land. In een land als Australië, dat bijna zoo groot is als, de Vereenigde Staten en slechts een bevolking van zeven millioen menschen telt. moet het toch mogelijk zijn om werk te vinden, dacht ik. Toen de trein door de bergen donderde en als een lint door het vlakke land kroop werden mijn gedachten van mij zelf afgeleid. Het bosch stond in vlammende kleuren, de eucalyptus- hoornen stonden in bloei en door de groote keur van wilde bloemen veranderde het kleurenaspect zich onophoudelijk. Gele mimosa en roode seringen gaven den hoofdtoon aan en hier en daar zag men de bontgekleurde veeren van een papegaai of zelfs een eenzame kangeroe. Wie zou in een dergelijke omgeving zijn zorgen niet kunnen vergeten? Tegen het midden van den volgenden dag waren wij in de Nullaborvlakte, de woestijn die zich over honderden en honderden mijlen midden in het hartje van Australië uitstrekt en behalve enkele struiken, geheel dor is. Behalve enkele verwaarloosde inboor lingen. dio bedelend aan de tioostelooze stations komen, is hier geen leven, niets dat iemand eenige belangsteling in kan boezemen. De gedrukte stem ming. die U tijdens dezen somberen tocht overmees tert. maakt weer plaats voor wat meer vroolijkheid, wanneer de trein weer door het weiland van Zuid- Australië raast. In Adelaide. Eindelijk arriveerde ik in Adelaide. waar ik jaren lang gewoond had en waar ik hoopte hoopvoller perspectieven te zullen vinden als in Perth. Adelaide heett slechts 300.000 inwoners en is een heel mooie stad. die temidden van schoone parken en met bloe men bezaaide gazons is gebouwd. De stad wordt voorts doorsneden door een klein riviertje en de ach tergrond 'wordt gevormd door een tamelijk hooge bergketen. De gehouwen zijn groot en representatief, de straten breed en schoon en mijn eerste indruk was dat er hier al heel weinig was veranderd. We derom begon ik mijn rondreis onder mijn zaken vrienden en weer vernam ik dezelfde wanhopige ver halen. Binnen enkele dagen had ik een veel beteren kijk op de depressie in Australië als velen, die nooit weg waren geweest. Wel is het waar. dat Adelaide minder afhankelijk is van de farmers ten minste niet in directen zin als Perth. maar de algemeene stagnatie die zich over geheel Australië heeft uitge breid. doet zich in iedere stad gevoelen. Men kan geen crediet meer krijgen, de banken hebben de teu gels strakker aangetrokken, het getal werkloozen is grooter dan ooit tevoren en vele zaken, kranten en zelfs menschen in wetenschappelijke beroepen zijn geruïneerd. Zelfs in mijn beroep verdienen men schen. die vroeger eenige duizenden ponden inko men per jaar hadden genoten, nauwelijks genoeg om hun levensonderhoud te bestrijden. In deze da gen kunnen de menschen het zich niet veroorlooven ziek te zijn en wanneer zij het toch worden, moet zelfs de dokter op zijn geld wachten. Desalniettemin is er toch nog een groot onderscheid tusschen West en Zuid-Australië. In Perth is de depressie overal te aanschouwen, terwijl Adelaide uiterlijk nog altijd een welvarende indruk verwekt. Men gaat zijn „week ends" doorbrengen en er wordt nog veel ge kampeerd en gepick-nict, kortom er bestaat nog vertier en vroolijkheid onder de midden- en hoogere klasse, die echter weer als een masker wegvalt, wan neer de zakenmenschen in het zakenleven terugkee- ren, dan begint wederom de vertwijfelde strijd te gen het spook der malaise. De goedkoope auto. Tien dagen verbleef ik in Adelaide. Toen maakte ik kennis met een oud vriend, die mij vertelde, dat hij wegens de tijdsomstandigheden zijn zaak had moeten sluiten en nu zelf werkeloos was. Hij toonde zich bereid met mij naar het Oosten te reizen en na nog een derden bondgenoot in ons midden te heb ben opgenomen werd besloten dat wij met de Ford van mijn vriend zouden reizen, daar dit goedkoo- per zou zijn dan een treinreis. Adelaide ligt ongeveer 12000 K.M. van Melbourne verwijderd en Melbourne ongeveer even zoo ver van Sydney. zoodat onze reis meer dan tien dagen duur de. ongeacht het oponthoud in Melbourne. Wij had den gehoopt onze reiskosten door werk op de boerderijen te verdienen, doch ons aanbod werd overal afgeslagen cn het eenige wat wij bereikten was nu en dan een vrije maaltijd. Het was maar goed. dat het zomer was en de nachten warm, zoodat wij in de open lucht konden bivakkeere». Ons kamp richtten wij in met behulp van de autozittingen, waarover wij een dak van twijgen en bladeren bouw den. Een groot deel van den afstand tusschen Adelaide en Melbourne voert door wild en onbewoonbaar land. Het wordt Coorong genoemd en bestaat uit moerassen, die door de Murray Australië's groot ste rivier bij haar monding in de zee wordt ge vormd. Vanaf den straatweg, die langs de lagunen leidt, zagen wij wilde eenden, reigers., pelikanen, kangoeroes en zelfs de zeer schuwe buidelegels. Een heerlijk oord om er zijn vrije dagen door te "brengen, gewapend met camera en vischgereiDoch onze gedachten waren thans niet gestemd voor illusies over vrije dagen. Wij moesten trachten zoo spoedig mogelijk in Melbourne te komen om arbeid te vin den. (Nadruk verboden.) Keuringsdienst voor Waren. Uit het jaarverslag over 1930. Bij doorlezing van het jaarverslag over 1930 van den Keuringsdienst voor Waren in het keuringsge- bied Alkmaar, valt ons wederom het groote nut van deze instelling op. Ook uit het feit, dat van de zijde van geen enkele kringgemeente bezwaar werd gemaakt tegen de kosten van den dienst, mag worden afgeleid, dat die geacht werden nuttig te worden besteed. Het gebied, waarvoor de dienst is aangewezen, bleef ongewijzigd en omvat thans 76 gemeenten, daar liet vorige jaar de gemeente Petten met Zijpe werd vereenigd. De controle te Wieringen is sedert de verbinding van dat eiland met het vaste land van Noordholland aanmerkelijk vergemakkelijkt en verbeterd. Die op Texel brengt nog steeds hooge kosten mede, omdat aldaar voor het nemen van monsters van de melk, die direct aan de consumenten wordt verkocht, als ook van de controle-monsters, bij de veehouders te ne men. op dat eiland moet worden overnacht. Boven dien bestaat een gegrond vermoeden, dat de aankomst en het verblijf van het opsporingspersoneel op dit eiland op onnaspeurlijke wijze wordt rondbericht, wat een goede controle natuurlijk belemmert. Wat ons bespaard bleef. Vervolgens is in het verslag een lange lijst van be vindingen opgenomen van wat de controleurs op hun inspectie-tochten door het keuringsgebied opdeden. Er moest weer vrij wat worden afgekeurd en op zoo'n manier is ons, consumenten, weer heel wat bespaard gebleven, dat, zoo het al niet schadelijk voor onze ge zondheid was, dan toch zeer zeker niet voldeed aan wat we voor ons geld in ruil behoorden te verkrijgen. Gelukkig zijn er talrijke gevallen, waarbij den ver- kooper geen schuld trof en met de noodige tact kan de controleur daardoor den verkooper van veel nut zijn, hetgeen als regel door dengene, die de wenken ontvangt, dankbaar wordt aanvaard, gevoelende, dat daarmede zijn belang wordt gediend. Zoo geraakte een bakker, bij wien een keurmeester te licht brood constateerde, in eens zoo van streek, dat hij de geheele voorraad maar meteen vernietig de. Daar het de eerste maal was, dat tekort bij hem aangetroffen werd, is geen strafvervolging ingesteld. Bij een anderen bakker werden versche cadetjes afgedekt met een oude overjas, een vuil schort en een gedragen vest, om uitdroging te voorkomen. Wij Donderdag 16 Juli. HILVERSUM (1875 H A.V.R.Q 8.00 Tijdsein: 8.01—10.00 Gramofoonmuzlek; 10.00 Tijd sein; 10.01—10.15 Morgenwijding: 10.15—10.30 Gramo foonmuziek; 10.3012.00 AVRO-Kwartet o.l.v. Diei Groeneveld; 12.00 Tijdsein12.15—2.00 Het Omroep Orkest oJ.v. Willem Knikker; 2 002.30 Rob Geraeri spreekt over: Een reisje langs den Rijn: 3.004.0 Orgelconcert door Frans Hasselaar, met medewerkinj van Sophie HaasePieneman (sopraan) en Joh. Lan> men (bas); 4.004.30 Gramofoonmuziek; 4.305.30 Zit kenuur door Mevr. Ant van Dijk; 5.306.00 Kovac Lajos en zijn Orkest; 6.006.30 Sportpraatje door Hollander; 6 307.00 Kovacs Lajos en zijn Orkest; 7.0 —7.30 Causerie door Jhr. Dr. C. de Marees van Swh deren over „Oud-Berlijn"; 7.458.00 „Hebben oud Rijwielplaatjes nog waarde?", praatje door J. Lessin; voorz. van de Vereen, tot bevordering der belangen vai T.B.C.-patienter. in Nederland; 8.008.15 Gramofoonmu ziek; 8.1510.20 Aansluiting van het Concertgeboui te Amsterdam. Concert door het Concertgebouw-Orkes Dirigent: Nico Treep. Solist: Theo van der Plas; In d pauze: Zang door de Terek-Kozakken; 10.20—10.3 Nieuwsberichten van Vaz Dias; 10.3011.30 Gramo foonmuziek; 11.3012.00 Dansmuziek; 12.00 Sluiting. HUIZEN (298 M.) K.R.Q 8.00—9.15 Morgenconcert. N.CR.? 10.00—10.15 Zang door het NCRV-Dameskoor; 10.15- 10.45 Korte Ziekendienst; 10.4511.00 Zang. K.R.Q, 11.00—Jl.30 Gramofoonmuziek; 11.30—12.00 Godsdienstl) halfuurtje; 12.00—1.30 Het K.R.O.-Trio o.l.v. Piet Lus- tenhouwer; 1.30—2.00 Gramofoonmuziek. N.C.R.T 2.00—2.15 Gramofoonmuziek; 2.153.15 Cursus fraaie handwerken; 3.153 45 Vrouwenhalfuurtje; 3.45l.Ot Verzorging van den zender; 4.005.00 Ziekenuurtje; 5.0J 5.45 Cursus Handenarbeid; 5 456.00 Gramofoonmu ziek; 6.006.35 Piano-Recital door Agaath Tolk; 6.35- 6.45 Gramofoonmuziek; 6.457.00 Cursus knippen ea Stofversieren; 7.00—7.30 Vragenhalfuurtje; 7.30 Ultxen ding uit „Musis Sacrum" te Arnhem. Koor-Concert dooi Gem. Zangvereeniging „Kunst Veredelt" uit Oosterbeek; Na afloop: Persberichten Vaz Dias en Gramofoonplatea nemen aan, dat de verbruiker liever uitgedroogde cadetjes heeft dan die. welke op deze wijze tegen uit drogen worden beschermd. Van melk, waaronder zijn begrepen gepasteurisoer de en gesteriliseerde melk, zijn dit verslagjaar 1193 monsters onderzocht, hetgeen iets meer is dan het vo rige jaar. Uit dit groote aantal blijkt wel, dat de Keu ringsdienst ean de melk, als een zeer bijzonder voe dingsmiddel, vooral voor zieken, zwakken en zuigelin gen. bijzondere aandacht heeft besteed. Dat de controle niet overbodig was, blijkt wel ui het tweetal volgende voorbeelden: Een veehouder wilde op het moment, dat hij d melk zou afleveren, en ineens een keurmeester ont waarde, direct rechtsomkeerd maken. De keurmeest« liet, schijnbaar bij ongeluk, een geopende melkflesch in de af te leveren melk vallen, die zich vanzei met melk vulde. Toen de keurmeester aldus, niet bt paald conform de bedoeling van den veehouder, eet monster verkreeg, leverde de veehouder de melk toe! maar af, welke melk ontroomd bleek te "dl veehouder bekende. Een andere veehouder weigerde melk af te levere: met de mededeeling aan den rijder: „je krijgt mijt melk niet. vooral omdat die kerel (waarbij hij op den keurmeester wees) er bij staat". Het is later niet pi lukt dien veehouder op melkvervalsching te betrai pen. In tegenstelling met deze gevallen van onwil, ki ook dikwijls doo: geschikte samenwerking verbei ring in een minder gewenschten toestand worden v kregen. En zoo zouden we nog tientallen voorbeelden kui nen geven, waarin de keuringsdienst zijn nuttig wertl verrichtte. Letterlijk alles wat onder de consumptie artikelen valt of daarmee uitstaande heeft, heeft di speciale aandacht van dr. Moll en zijn schare van toe gewijde medewerkers. Dat het niet de bedoeling is, om maar iedereen die in overtreding is, een proces-verbaal op te leggen blijkt wel uit het geringe aantal van 52. dat dit jaa werd uitgereikt. Het vorige jaar was dit 75 en toen was het al heel weinig. Het streven van den Keurings d.enst is om met het kleinst mogelijke aantal st ral vervolgingen de handhaving der Warenwet tot stam te brengen, zoowel in het belang van den consumen als van den verkooper. Kort verhaal door ARTHUR LESCHAMPS. DE kleine Dislree Lacochct was geboren in e?n heel klein plaatsje, ergens In het Zuiden van Frank rijk. Nood!ott.g»-rwyze waren haar ouders gestor ven, toen zij nog jong was. zoodat zy haar op voeding hoofdzakelijk aan haar pleegoudera te danken had. Vader en moeder Bonlfard waren heel goed en lief voor haar geweest en daarom was haar jeugd niet zoo donker en troosteloos voorbijgegaan als van vele an dere kinderen die nun ouders Jong moeten verliezen. Doch ock voor Deslree kwam er oens een tijd, dat zij het veilige nestje moest veriaten en door voorspraak van den burgemeester kreeg zij een betrekking op een groot expeditiekantoor te Marseille. Het afscheid was voor Desiree heel moeilijk en de eerste dagen in die groote woelige vreemde stad. waar zoo vele rassen In bonte warreling door de nauwe straten gaan, voelde zij zich zoo klein en verlaten als nooit tevoren, 's Avond» op haar kamer bekroop haar zoo'n sterk ge voel van heimwee naar de teere zorgzame handen van Moedor Bonlfard en naar do zonsondergang achter de blauwe heuvels van Mont Verhard, dat zij maar roer loos voor zich uit zat te staren en zij er zelfs niet aan dacht om de tranen weg te wiaachen die langs haar wangen drupten. Het duurde dan ook heel, heel lang voor Deslree zich ia de vreemde omgeving wat thuis begon te gevoelen. doch toen zij zich eenmaal moeite ging geven om de dingen, die rondom haar waren. met wat meer aandacht te beschouwen, maakte haar verdriet lang zaam maar zeker plaats voor belangstelling, belang stelling voor de cosmopolitiache menschenmenigte, die aan deze havenplaats zoo'n Oostersch cachet gaf. belangstelling voor de employé's met wie zij dagelijks samenwe;Yle. Deze iaatate belangstelling bleef echter slechts uiterst beperkt» de n.elsjes met wie zij in een lokaal samenwerkte, waren haar geen van allen ba- paald sympathiek en met geen van hen sloot zij de ban den van vriendschap wal nauwer aan. Haar volle op rechte belangstelling ging echter naar den jongste van haar belde chefs uit, monsieur Plerre Quesnay. Reeds vanaf de eerste dag. dat zij dit kantoor had betreden, had hij het schuwe vogeltje onder zijn hoede genomen en haar door zijn beleefde, totaal niet opdringerige vriendschap getracht op haar gemak te stellen. Het werk, dat hij haar te doen had gegeven was heel een voudig geweest, maar ook de eenvoudigste dingen verelschen een zekere routine en handigheid en dus. kwam het niet zelden voor, dat Desiree een blunder beging, die bij haar collega's de lachlust opwekte. Zon der bepaald toegevend te zijn, had Plerre Quesnay nog geen enkele keer tegen haar uitgevaren. Hij wees haar kalm op iedere fout, die zij maakte en drong er vooral sterk op aan, dat zij enkele cursussen zou gaan volgen. Onder anderen in Stenografie en Engelsche Handels correspondentie. Desiree was hem zoo dankbaar voor zijn goede raad gevingen. dat zij op zekeren morgen, toen zij het eerste op haar kantoor was enkele bloemen op zijn bureau had gezet. HU dankte haar hiervoor met een glimlach, toen hy dien dag langs haar ging. HU had het dus onmlddcliyk geradon, dal de bloemen van haar waren geweest Toen deze gedachte goed tot haar was door gedrongen vloog er een schaamrood over haar wangen en eerst op dat oogenblik werd zy er zich van bewust dat Pierre Quesnay voor haar meer beteekende als alleen de superieur. Natuuriyk hadden ook de overige meisjes van dezen groet iets bemerkt en toen zy hierop lulde toespelingen maakten, had zy onmiddellijk spüt van haar daad. De eerste dagen daarna durfde Desiree haar chef byna niet or.dcr dc oogen te komen, doch zy bemerkte al dra, dat hy in zyn houding ten opzichte van haar geen enkele wyziglng had gebracht cn dit bracht haar dan ook tot de rustige gedachte, dat hy slechts vriendschap voor haar gevoelde. Misschien later... Toen Desiree eenigen tyd op het kantoor was, ver nam zy by stukken en brokken uit de gesprekken der employé's, dat haar beide chefs niet bepaald op goeden voet met elkaar stonden. Het was opvallend, hoe allen party kozen voor den heer Leblong. wiens secretaresse, Cecile Marucchl, zich zelfs niet ontzag om openiyk be schuldigingen van bedrog en ontrouw aan het adres van den heer Quesnay te richten, vaak van een der- geiyk gehalte, dat Deslree zich nauweiyks kon be dwingen om niet de party van den heer Quesnay te kiezen. Doch zy begreep, dat het zoowel voor haar als voor den heer Quesnay beter was. wanneer zU zweeg en in het geheel niet uit liet komen, dat zy van hun kletspraatjes walgde. Wanneer haar meening werd ge vraagd, glimlachte zy en deed alle pogingen om hun indiscrete vragen te ontwyken. Op zekeren morgen, toen Desiree wat later dan de andoren op haar kantoor kwam, viel het haar onmid- dellyk op, dat er een zekere agitatie heerschte. De employé's stonden in groepjes met elkaar te praten en zoo terloops hoorde zy de namen van haar chefs ge bruiken. Toen een der typistes haar in het oog kreeg, kwam deze snel op naar toeloopen en vroeg met een trlomfanteiyk glimlachje: „Heb je al gehoord wat er met onzen jongsten chef Is voorgevallen? Deslree werd plotseling bleek en keek het glim lachende meisje strak aan. BUna toonloos kwam het van haar lippen: „Wat bedoel je?" Aide antwoordde schamper: HU is er met de noorderzon van door." Onmiddeliyk mengde zich Cecile in het gesprek: „Een fraai sujet die mijnheer Plerre. Hy heeft ver duisteringen gepleegd en is er gisterenavond vandoor gegaan. Vanmorgen vroeg is de politie reeds by hem thuis geweest, maar toen was de vogel reeds gevlogen. Maar waarom kyk jy op eens zoo bedremmeld?" Desiree schrok by deze vraag uit haar mUmering op. forceerde een glimlach en schokte met de schouders. „Ach, trachtte zU nonchalant te antwoorden, ik had zooiets van hem niet verwacht" Deslree speelde op dat oogenblik haar rol van on verschilligheid heel goed en eerst voor haar schrUf- machine had zy gelegenheid om haar gedachten te ordenen. Quesnay moest iets gedaan hebben... Maar dat was toch byna onmogeiyk. En toch was het een feit. dat hy plotseling zonder een adres achter te laten was afgereisd... Zy deed pogingen om een passende verkla ring voor dit raadsel te geven, doch hoe zy ook zocht zy kwam steeds terug by het punt vanwaar zy was begonnen, by de mogeiykheid van een diefstal. Doch wanneer zy dan aan zyn ecriyke oogen en de vrten- deiyke glimlach om zyn mond dacht was het haar on- mogeiyk om die gedachte te aanvaarden. Er moest iets anders zyn voorgevallen, iets, dat zy juist te weten moest zien te komen zonder dat de anderen er erg In hadden, dat zy haar zelfde vertrouwen in Plerre Quesnay had bewaard. Zy moest goed opletten op het geen de anderen zeiden, misschien dat zy er Pierre Quesnay mee van dienst kon zyn... Dus: geen argwaan verwekken, onverschillig schynen en goed opletten!! Haar kantoorwerkzaamheden vervulde zij evenals vroeger en zy speelde haar rol zoo uitstekend, dat nle- man argwaan had. Enkele dagen na het gebeurde zei Cecile, die een telefoonverbinding tot stand had ge bracht: Wilt U even noteeren, Mademolselle Desiree? Desiree nam potlood en bloc-note en luisterde: „Dus de naam van het hotel is nu juist? Genua.. Palace hotel. Welk schip? Hebt U dit nog niet weten kunnen komen? Weet U ook niet van wie het is' Aha dit is tenminste wat Sabaudo... juist In Alexaa drië (hebt u het genoteerd Desiree?) Nu U wordt ia middels wel bedankt hoor, Jerome zal danig in zij! nopjes zyn." Het hateiyk lachje van Cecile deed Desiree pUn, dod zonder er iets van te laten blyken, typte zy de enkel» losse woorden, die zy op een nieuw velletje papier haf genoteerd. Toen Desiree aan Cecile het getypte ovea reikte, keek deze haar een beetje wantrouwend aaz doch zonder er op te reageeren scheurde Desiree het beschreven velletje uit haar blok en wierp het achtelooi in de papiermand. Toen zU een minuut later de richtii van Cecile uitkeek, zag zU dat deze weer In haar ai beid verdiept was. Toen Desiree dien avond langs de boulevard de Madeleine slenterde, kreeg zy plotseilng een ingevii Nu kon zy misschien Pierre redden... Wanneer zU middellyk aan dat adres in Genua telegrafeerde. Misschien dat men daar wist met welk schip Piei reisde. Misschien kon zy nem een depcche aan booi sturen, dsn kon hy in Messina of Napels aan laik gaan... Misschien dat haar telegram in zyn handtf kon zyn, voordat de anderen den naam van het schl hadden ontdekt Plotseling voelde zy een zware pilei van verantwoordeiykheld op zich drukken... ZU kc Pierre redden en zU verloor kostbare uren!! Minute! Zy maakte plotseling rechtsomkeert en zette er gedud den pas in. Het was zeven uur toen zij het gebouw ts Quesnay en Leblong binnenstapte. VoorbU de portier* loge... de trap op! Op het kantoor was. God zij gedankt, niemand ad wezlg. Gelukkig had zU een sleutel zy zich cn zij voe het thans een gemak wat de overige dagen een was; altyd de eerste en de laatste te zUn. Zy liep naar de typekamer, wierp zich op de pruü mand en begon koortsachtig te zoeken Met be%*eai vingers woelde zy door de chaos, twee maal, drie haar concept was weg Had Cecile...? Geen tyd verliezen! Onmiddellijk een telegram sanrf stellen aan de Lloyd Sabaudo. Zy nam een telegrsS formulier en schreef snel: Sabaudo bureau Genua. -Dringend telegram Pierre Quesnay. Alexandrië niet landen. Napels of Sik Desiree! Onzin. Pierre en... Desiree! Twee narcissen waren het destyds, die zy in vaasje op zyn bureau had geplaatst. Ja, dat zou zich nog wel herinneren.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1931 | | pagina 6