Australië vroeger een Paradijs, maar
thans....
Radioprogramma
VIJANDEN
DER SAMENLEVING.
Heel dikwijls laat zij zich zonder schmink fotogra
feeren, alleen wat rouge op de lippen. Zij bereikt
daarmede een heel teeder effect.
Greta Garbo heeft het reeds op alle mogelijke ma
nieren geprobeerd en gebruikt thans tijdens de fo
tografische opnamen alleen wat poeder, die met het
bloote oog bijna niet te zien is.
Nog altijd zijn het Greta Garbo en Joan Craw-
ford, dio eenzaam temidden van haar collega's
staan. Zij hebben geen muziek noodig om in stem
ming te komen, voor Joan is alleen de muziek aan
wezig om haar te doen vergeten, dat ook fotografee
ren arbeid is Wat gespeeld wordt is haar onverschil
lig, zij kan een melancholieke opname laten maken
bij de klanken van een foxtrot. Greta Garbo houdt
veel van muziek, doch zij kan het niet altijd ver
dragen. Ze wil voorts bij de opnamen nimmer ge
stoord worden en zij geeft dan ook aan niemand het
verlof om daarbij tegenwoordig te zijn. Zoowel Joan
als Norma Shearer kunnen daar zeer goed tegen.
De mooiste opnamen van Greta Garbo ontstonden
bij het schijnsel van het haardvuur, terwijl die van
Joan Grawford het mooist werd bij zonlicht aan den
waterkant.
(Nadruk verboden.).
ONTZETTENDE WERKELOOSHEID.
„Wilt U een aanstelling Weet U dan niet dat
er om elke open plaats door honderden
wordt gevochten?"
(Door een Engelschen dokter.)
Ik ben arts, Engelschman en als zoovelen werke
loos. Ik heb in Londen en Weenen gestudeerd, maar
in mijn beroep moet men kapitaal bezitten om te
kunnen beginnen ik heb dat niet.
Daar ik veronderstelde dat ik wellicht meer suc
ces zou hebben in Australië waar ik geboren ben,
besloot ik daarheen te gaan en zoo verliet ik Lon
den tegen het einde van het vorig jaar.
Helaas de kans om in Australië werk te vin
den was net zoo groot als de mogelijkheid om een
inboorling in de huurt van do equator een winterjas
te verkoopen. Van dezen nieuwen politieken en finan-
cieelen toestand in mijn geboorteland had ik nog
niet het minste idéé toen ik uit Londen vertrok. Ik
ben nu weer in Londen terug een ervaring rijker en
het kleine beetje geld dat ik bezat lichter.
I.aat ik U een en ander vertellen van mijn weinig
opwekkende ervaringen in Australië.
Geen feestelijke ontvangst.
De lange zeereis begon in Napels en de verveling
van de 28 dagen durende vaart werd slechts door
1 dag oponthoud in Port Snid en Colombo onder
broken. Toen. na nog 10 dagen lang slechts water
te hebben gezien, kwamen wij in de vroegte in de
haven van Fremantle (N. Australië) aan. Toen ik
aan dek ging en naar het land^keek. zag ik een zee
van mannengezichten: zij allen stonden daar op de
hoop één of 2 shilling met bagagedragen te kunnen
verdienen. Er waren veel meer van die werkzoekers
dan passagiers.
Toen Ik zag hoe zij zich inspanden om aan boord
te komen, dacht ik slechts dat de arbeiders-toestan
den in mijn land zich weu redicaal moesten hebben
veranderd, sinds ik het 13 jaar geleden verliet.
Australië was vroeger een nrbeidersparadijs geweest:
goede loonen. korte werktijden enz. Hoe kwam het
dat dit alles was veranderd?
Onder dat alles was ik nog optimistisch en vol
hoop. Een dokter zou toch zeker wel werk kunnen
vinden.
Een bitter lachje.
De autobus naar Perth. de hoofdstad van W. Au
stralië. begon zich to vullen en spoedig reden we met
groote snelheid door de hoofdstraat, langs de zwa-
nenrivier. De zon scheen fel, de hemel was blauw
en op de rivier voeren talrijke zeil- en andere boo
ten.
Toen wo door het Kingspark kwamen, waar men
de stad aan den rivieroever kan zien liggen voelde ik
onwillekeurig, dat dit het ideale land was om te
leven
De dag waarop ik in Perth aankwam, was een
feestdag. De winkels waren gesloten, de straten wa
ren leeg. Niets had echter mijn optimisme nog ge
doofd en ik bereidde mij er op voor hier lang te blij
ven!
Toen bezocht ik doktoren en handelslieden om ze
om raad te vragen.
„U wilt een aanstelling?" vroegen ze me lachend.
„Maar weet U dan niet dat om iedere open plaats
honderden vechten, dat de geheele stad overstroomd
wordt door werkeloozen en dat onverschillig of ze
dokter, hakker of kantoorklerk zijn de kans voor
hen om In Australië werk te krijgen zeer klein is?"
Den volgenden dag kon ik met eigen oogci* aan
schouwen, hetgeen men met „algemeene depressie"
betiteld had. De stad, waarin het zakenleven zoo we
lig had gebloeid, was dood volkomen dood. Groe
pen mannen stonden rookend op de hoeken der stra
ten, andere liepen doelloos op en neer, De zaken
waren boordevol met waren en velen stonden aan
den rand van den afgrond Verdwenen waren de zich
verdringende menigten van rijke farmers, wier rijk
dommen door de malaise waren opgeslokt. Vele far
mers, die steunpalen van het land, die een jaar ge
leden nog 30.000 tot 40 000 pond rijk waren, zochten
thans arbeid in de reeds overvulde stad. De men-
schen zien er op het eerte gezicht niet zoo treurig
en pessimistisch uit als men wel verwacht, doch de
vooruitzichten zijn geenszins bemoedigend te noemen.
Het duurde geen drie dagen orn mij er van te over
tuigen dat er voor mij in West-Autrallë geen werk
was. doch nu bleven mij Adelaide, Melbourne en
Sydney nog over. misschien had ik daar meer geluk.
Ik nam een kaartje derde klasse voor den trans-
Australischen spoorweg en begon een driedaagsche
reis door het hartje van het land. In een land als
Australië, dat bijna zoo groot is als, de Vereenigde
Staten en slechts een bevolking van zeven millioen
menschen telt. moet het toch mogelijk zijn om werk
te vinden, dacht ik. Toen de trein door de bergen
donderde en als een lint door het vlakke land kroop
werden mijn gedachten van mij zelf afgeleid. Het
bosch stond in vlammende kleuren, de eucalyptus-
hoornen stonden in bloei en door de groote keur
van wilde bloemen veranderde het kleurenaspect
zich onophoudelijk. Gele mimosa en roode seringen
gaven den hoofdtoon aan en hier en daar zag men
de bontgekleurde veeren van een papegaai of zelfs
een eenzame kangeroe. Wie zou in een dergelijke
omgeving zijn zorgen niet kunnen vergeten?
Tegen het midden van den volgenden dag waren
wij in de Nullaborvlakte, de woestijn die zich over
honderden en honderden mijlen midden in het hartje
van Australië uitstrekt en behalve enkele struiken,
geheel dor is. Behalve enkele verwaarloosde inboor
lingen. dio bedelend aan de tioostelooze stations
komen, is hier geen leven, niets dat iemand eenige
belangsteling in kan boezemen. De gedrukte stem
ming. die U tijdens dezen somberen tocht overmees
tert. maakt weer plaats voor wat meer vroolijkheid,
wanneer de trein weer door het weiland van Zuid-
Australië raast.
In Adelaide.
Eindelijk arriveerde ik in Adelaide. waar ik jaren
lang gewoond had en waar ik hoopte hoopvoller
perspectieven te zullen vinden als in Perth. Adelaide
heett slechts 300.000 inwoners en is een heel mooie
stad. die temidden van schoone parken en met bloe
men bezaaide gazons is gebouwd. De stad wordt
voorts doorsneden door een klein riviertje en de ach
tergrond 'wordt gevormd door een tamelijk hooge
bergketen. De gehouwen zijn groot en representatief,
de straten breed en schoon en mijn eerste indruk
was dat er hier al heel weinig was veranderd. We
derom begon ik mijn rondreis onder mijn zaken
vrienden en weer vernam ik dezelfde wanhopige ver
halen. Binnen enkele dagen had ik een veel beteren
kijk op de depressie in Australië als velen, die nooit
weg waren geweest. Wel is het waar. dat Adelaide
minder afhankelijk is van de farmers ten minste
niet in directen zin als Perth. maar de algemeene
stagnatie die zich over geheel Australië heeft uitge
breid. doet zich in iedere stad gevoelen. Men kan
geen crediet meer krijgen, de banken hebben de teu
gels strakker aangetrokken, het getal werkloozen is
grooter dan ooit tevoren en vele zaken, kranten en
zelfs menschen in wetenschappelijke beroepen zijn
geruïneerd. Zelfs in mijn beroep verdienen men
schen. die vroeger eenige duizenden ponden inko
men per jaar hadden genoten, nauwelijks genoeg
om hun levensonderhoud te bestrijden. In deze da
gen kunnen de menschen het zich niet veroorlooven
ziek te zijn en wanneer zij het toch worden, moet
zelfs de dokter op zijn geld wachten. Desalniettemin
is er toch nog een groot onderscheid tusschen West
en Zuid-Australië. In Perth is de depressie overal
te aanschouwen, terwijl Adelaide uiterlijk nog altijd
een welvarende indruk verwekt. Men gaat zijn
„week ends" doorbrengen en er wordt nog veel ge
kampeerd en gepick-nict, kortom er bestaat nog
vertier en vroolijkheid onder de midden- en hoogere
klasse, die echter weer als een masker wegvalt, wan
neer de zakenmenschen in het zakenleven terugkee-
ren, dan begint wederom de vertwijfelde strijd te
gen het spook der malaise.
De goedkoope auto.
Tien dagen verbleef ik in Adelaide. Toen maakte
ik kennis met een oud vriend, die mij vertelde, dat
hij wegens de tijdsomstandigheden zijn zaak had
moeten sluiten en nu zelf werkeloos was. Hij toonde
zich bereid met mij naar het Oosten te reizen en na
nog een derden bondgenoot in ons midden te heb
ben opgenomen werd besloten dat wij met de Ford
van mijn vriend zouden reizen, daar dit goedkoo-
per zou zijn dan een treinreis.
Adelaide ligt ongeveer 12000 K.M. van Melbourne
verwijderd en Melbourne ongeveer even zoo ver van
Sydney. zoodat onze reis meer dan tien dagen duur
de. ongeacht het oponthoud in Melbourne. Wij had
den gehoopt onze reiskosten door werk op de
boerderijen te verdienen, doch ons aanbod werd
overal afgeslagen cn het eenige wat wij bereikten was
nu en dan een vrije maaltijd. Het was maar goed.
dat het zomer was en de nachten warm, zoodat wij
in de open lucht konden bivakkeere». Ons kamp
richtten wij in met behulp van de autozittingen,
waarover wij een dak van twijgen en bladeren bouw
den.
Een groot deel van den afstand tusschen Adelaide
en Melbourne voert door wild en onbewoonbaar
land. Het wordt Coorong genoemd en bestaat uit
moerassen, die door de Murray Australië's groot
ste rivier bij haar monding in de zee wordt ge
vormd. Vanaf den straatweg, die langs de lagunen
leidt, zagen wij wilde eenden, reigers., pelikanen,
kangoeroes en zelfs de zeer schuwe buidelegels. Een
heerlijk oord om er zijn vrije dagen door te "brengen,
gewapend met camera en vischgereiDoch onze
gedachten waren thans niet gestemd voor illusies
over vrije dagen. Wij moesten trachten zoo spoedig
mogelijk in Melbourne te komen om arbeid te vin
den.
(Nadruk verboden.)
Keuringsdienst voor Waren.
Uit het jaarverslag over 1930.
Bij doorlezing van het jaarverslag over 1930 van
den Keuringsdienst voor Waren in het keuringsge-
bied Alkmaar, valt ons wederom het groote nut van
deze instelling op.
Ook uit het feit, dat van de zijde van geen enkele
kringgemeente bezwaar werd gemaakt tegen de
kosten van den dienst, mag worden afgeleid, dat die
geacht werden nuttig te worden besteed. Het gebied,
waarvoor de dienst is aangewezen, bleef ongewijzigd
en omvat thans 76 gemeenten, daar liet vorige jaar
de gemeente Petten met Zijpe werd vereenigd.
De controle te Wieringen is sedert de verbinding
van dat eiland met het vaste land van Noordholland
aanmerkelijk vergemakkelijkt en verbeterd. Die op
Texel brengt nog steeds hooge kosten mede, omdat
aldaar voor het nemen van monsters van de melk,
die direct aan de consumenten wordt verkocht, als
ook van de controle-monsters, bij de veehouders te ne
men. op dat eiland moet worden overnacht. Boven
dien bestaat een gegrond vermoeden, dat de aankomst
en het verblijf van het opsporingspersoneel op dit
eiland op onnaspeurlijke wijze wordt rondbericht, wat
een goede controle natuurlijk belemmert.
Wat ons bespaard bleef.
Vervolgens is in het verslag een lange lijst van be
vindingen opgenomen van wat de controleurs op hun
inspectie-tochten door het keuringsgebied opdeden. Er
moest weer vrij wat worden afgekeurd en op zoo'n
manier is ons, consumenten, weer heel wat bespaard
gebleven, dat, zoo het al niet schadelijk voor onze ge
zondheid was, dan toch zeer zeker niet voldeed aan
wat we voor ons geld in ruil behoorden te verkrijgen.
Gelukkig zijn er talrijke gevallen, waarbij den ver-
kooper geen schuld trof en met de noodige tact kan
de controleur daardoor den verkooper van veel nut
zijn, hetgeen als regel door dengene, die de wenken
ontvangt, dankbaar wordt aanvaard, gevoelende, dat
daarmede zijn belang wordt gediend.
Zoo geraakte een bakker, bij wien een keurmeester
te licht brood constateerde, in eens zoo van streek,
dat hij de geheele voorraad maar meteen vernietig
de. Daar het de eerste maal was, dat tekort bij hem
aangetroffen werd, is geen strafvervolging ingesteld.
Bij een anderen bakker werden versche cadetjes
afgedekt met een oude overjas, een vuil schort en
een gedragen vest, om uitdroging te voorkomen. Wij
Donderdag 16 Juli.
HILVERSUM (1875 H
A.V.R.Q
8.00 Tijdsein: 8.01—10.00 Gramofoonmuzlek; 10.00 Tijd
sein; 10.01—10.15 Morgenwijding: 10.15—10.30 Gramo
foonmuziek; 10.3012.00 AVRO-Kwartet o.l.v. Diei
Groeneveld; 12.00 Tijdsein12.15—2.00 Het Omroep
Orkest oJ.v. Willem Knikker; 2 002.30 Rob Geraeri
spreekt over: Een reisje langs den Rijn: 3.004.0
Orgelconcert door Frans Hasselaar, met medewerkinj
van Sophie HaasePieneman (sopraan) en Joh. Lan>
men (bas); 4.004.30 Gramofoonmuziek; 4.305.30 Zit
kenuur door Mevr. Ant van Dijk; 5.306.00 Kovac
Lajos en zijn Orkest; 6.006.30 Sportpraatje door
Hollander; 6 307.00 Kovacs Lajos en zijn Orkest; 7.0
—7.30 Causerie door Jhr. Dr. C. de Marees van Swh
deren over „Oud-Berlijn"; 7.458.00 „Hebben oud
Rijwielplaatjes nog waarde?", praatje door J. Lessin;
voorz. van de Vereen, tot bevordering der belangen vai
T.B.C.-patienter. in Nederland; 8.008.15 Gramofoonmu
ziek; 8.1510.20 Aansluiting van het Concertgeboui
te Amsterdam. Concert door het Concertgebouw-Orkes
Dirigent: Nico Treep. Solist: Theo van der Plas; In d
pauze: Zang door de Terek-Kozakken; 10.20—10.3
Nieuwsberichten van Vaz Dias; 10.3011.30 Gramo
foonmuziek; 11.3012.00 Dansmuziek; 12.00 Sluiting.
HUIZEN (298 M.)
K.R.Q
8.00—9.15 Morgenconcert.
N.CR.?
10.00—10.15 Zang door het NCRV-Dameskoor; 10.15-
10.45 Korte Ziekendienst; 10.4511.00 Zang.
K.R.Q,
11.00—Jl.30 Gramofoonmuziek; 11.30—12.00 Godsdienstl)
halfuurtje; 12.00—1.30 Het K.R.O.-Trio o.l.v. Piet Lus-
tenhouwer; 1.30—2.00 Gramofoonmuziek.
N.C.R.T
2.00—2.15 Gramofoonmuziek; 2.153.15 Cursus fraaie
handwerken; 3.153 45 Vrouwenhalfuurtje; 3.45l.Ot
Verzorging van den zender; 4.005.00 Ziekenuurtje; 5.0J
5.45 Cursus Handenarbeid; 5 456.00 Gramofoonmu
ziek; 6.006.35 Piano-Recital door Agaath Tolk; 6.35-
6.45 Gramofoonmuziek; 6.457.00 Cursus knippen ea
Stofversieren; 7.00—7.30 Vragenhalfuurtje; 7.30 Ultxen
ding uit „Musis Sacrum" te Arnhem. Koor-Concert dooi
Gem. Zangvereeniging „Kunst Veredelt" uit Oosterbeek;
Na afloop: Persberichten Vaz Dias en Gramofoonplatea
nemen aan, dat de verbruiker liever uitgedroogde
cadetjes heeft dan die. welke op deze wijze tegen uit
drogen worden beschermd.
Van melk, waaronder zijn begrepen gepasteurisoer
de en gesteriliseerde melk, zijn dit verslagjaar 1193
monsters onderzocht, hetgeen iets meer is dan het vo
rige jaar. Uit dit groote aantal blijkt wel, dat de Keu
ringsdienst ean de melk, als een zeer bijzonder voe
dingsmiddel, vooral voor zieken, zwakken en zuigelin
gen. bijzondere aandacht heeft besteed.
Dat de controle niet overbodig was, blijkt wel ui
het tweetal volgende voorbeelden:
Een veehouder wilde op het moment, dat hij d
melk zou afleveren, en ineens een keurmeester ont
waarde, direct rechtsomkeerd maken. De keurmeest«
liet, schijnbaar bij ongeluk, een geopende melkflesch
in de af te leveren melk vallen, die zich vanzei
met melk vulde. Toen de keurmeester aldus, niet bt
paald conform de bedoeling van den veehouder, eet
monster verkreeg, leverde de veehouder de melk toe!
maar af, welke melk ontroomd bleek te "dl
veehouder bekende.
Een andere veehouder weigerde melk af te levere:
met de mededeeling aan den rijder: „je krijgt mijt
melk niet. vooral omdat die kerel (waarbij hij op den
keurmeester wees) er bij staat". Het is later niet pi
lukt dien veehouder op melkvervalsching te betrai
pen.
In tegenstelling met deze gevallen van onwil, ki
ook dikwijls doo: geschikte samenwerking verbei
ring in een minder gewenschten toestand worden v
kregen.
En zoo zouden we nog tientallen voorbeelden kui
nen geven, waarin de keuringsdienst zijn nuttig wertl
verrichtte. Letterlijk alles wat onder de consumptie
artikelen valt of daarmee uitstaande heeft, heeft di
speciale aandacht van dr. Moll en zijn schare van toe
gewijde medewerkers.
Dat het niet de bedoeling is, om maar iedereen
die in overtreding is, een proces-verbaal op te leggen
blijkt wel uit het geringe aantal van 52. dat dit jaa
werd uitgereikt. Het vorige jaar was dit 75 en toen
was het al heel weinig. Het streven van den Keurings
d.enst is om met het kleinst mogelijke aantal st ral
vervolgingen de handhaving der Warenwet tot stam
te brengen, zoowel in het belang van den consumen
als van den verkooper.
Kort verhaal
door
ARTHUR LESCHAMPS.
DE kleine Dislree Lacochct was geboren in e?n heel
klein plaatsje, ergens In het Zuiden van Frank
rijk. Nood!ott.g»-rwyze waren haar ouders gestor
ven, toen zij nog jong was. zoodat zy haar op
voeding hoofdzakelijk aan haar pleegoudera te danken
had. Vader en moeder Bonlfard waren heel goed en
lief voor haar geweest en daarom was haar jeugd niet
zoo donker en troosteloos voorbijgegaan als van vele an
dere kinderen die nun ouders Jong moeten verliezen.
Doch ock voor Deslree kwam er oens een tijd, dat zij
het veilige nestje moest veriaten en door voorspraak
van den burgemeester kreeg zij een betrekking op een
groot expeditiekantoor te Marseille. Het afscheid was
voor Desiree heel moeilijk en de eerste dagen in die
groote woelige vreemde stad. waar zoo vele rassen In
bonte warreling door de nauwe straten gaan, voelde
zij zich zoo klein en verlaten als nooit tevoren, 's
Avond» op haar kamer bekroop haar zoo'n sterk ge
voel van heimwee naar de teere zorgzame handen van
Moedor Bonlfard en naar do zonsondergang achter de
blauwe heuvels van Mont Verhard, dat zij maar roer
loos voor zich uit zat te staren en zij er zelfs niet
aan dacht om de tranen weg te wiaachen die langs
haar wangen drupten. Het duurde dan ook heel, heel
lang voor Deslree zich ia de vreemde omgeving wat
thuis begon te gevoelen. doch toen zij zich
eenmaal moeite ging geven om de dingen,
die rondom haar waren. met wat meer
aandacht te beschouwen, maakte haar verdriet lang
zaam maar zeker plaats voor belangstelling, belang
stelling voor de cosmopolitiache menschenmenigte, die
aan deze havenplaats zoo'n Oostersch cachet gaf.
belangstelling voor de employé's met wie zij dagelijks
samenwe;Yle. Deze iaatate belangstelling bleef echter
slechts uiterst beperkt» de n.elsjes met wie zij in een
lokaal samenwerkte, waren haar geen van allen ba-
paald sympathiek en met geen van hen sloot zij de ban
den van vriendschap wal nauwer aan. Haar volle op
rechte belangstelling ging echter naar den jongste van
haar belde chefs uit, monsieur Plerre Quesnay. Reeds
vanaf de eerste dag. dat zij dit kantoor had betreden,
had hij het schuwe vogeltje onder zijn hoede genomen
en haar door zijn beleefde, totaal niet opdringerige
vriendschap getracht op haar gemak te stellen. Het
werk, dat hij haar te doen had gegeven was heel een
voudig geweest, maar ook de eenvoudigste dingen
verelschen een zekere routine en handigheid en dus.
kwam het niet zelden voor, dat Desiree een blunder
beging, die bij haar collega's de lachlust opwekte. Zon
der bepaald toegevend te zijn, had Plerre Quesnay nog
geen enkele keer tegen haar uitgevaren. Hij wees haar
kalm op iedere fout, die zij maakte en drong er vooral
sterk op aan, dat zij enkele cursussen zou gaan volgen.
Onder anderen in Stenografie en Engelsche Handels
correspondentie.
Desiree was hem zoo dankbaar voor zijn goede raad
gevingen. dat zij op zekeren morgen, toen zij het eerste
op haar kantoor was enkele bloemen op zijn bureau
had gezet. HU dankte haar hiervoor met een glimlach,
toen hy dien dag langs haar ging. HU had het dus
onmlddcliyk geradon, dal de bloemen van haar waren
geweest Toen deze gedachte goed tot haar was door
gedrongen vloog er een schaamrood over haar wangen
en eerst op dat oogenblik werd zy er zich van bewust
dat Pierre Quesnay voor haar meer beteekende als
alleen de superieur. Natuuriyk hadden ook de overige
meisjes van dezen groet iets bemerkt en toen zy hierop
lulde toespelingen maakten, had zy onmiddellijk spüt
van haar daad. De eerste dagen daarna durfde Desiree
haar chef byna niet or.dcr dc oogen te komen, doch zy
bemerkte al dra, dat hy in zyn houding ten opzichte
van haar geen enkele wyziglng had gebracht cn dit
bracht haar dan ook tot de rustige gedachte, dat hy
slechts vriendschap voor haar gevoelde. Misschien later...
Toen Desiree eenigen tyd op het kantoor was, ver
nam zy by stukken en brokken uit de gesprekken der
employé's, dat haar beide chefs niet bepaald op goeden
voet met elkaar stonden. Het was opvallend, hoe allen
party kozen voor den heer Leblong. wiens secretaresse,
Cecile Marucchl, zich zelfs niet ontzag om openiyk be
schuldigingen van bedrog en ontrouw aan het adres
van den heer Quesnay te richten, vaak van een der-
geiyk gehalte, dat Deslree zich nauweiyks kon be
dwingen om niet de party van den heer Quesnay te
kiezen. Doch zy begreep, dat het zoowel voor haar als
voor den heer Quesnay beter was. wanneer zU zweeg
en in het geheel niet uit liet komen, dat zy van hun
kletspraatjes walgde. Wanneer haar meening werd ge
vraagd, glimlachte zy en deed alle pogingen om hun
indiscrete vragen te ontwyken.
Op zekeren morgen, toen Desiree wat later dan de
andoren op haar kantoor kwam, viel het haar onmid-
dellyk op, dat er een zekere agitatie heerschte. De
employé's stonden in groepjes met elkaar te praten en
zoo terloops hoorde zy de namen van haar chefs ge
bruiken. Toen een der typistes haar in het oog kreeg,
kwam deze snel op naar toeloopen en vroeg met een
trlomfanteiyk glimlachje: „Heb je al gehoord wat er
met onzen jongsten chef Is voorgevallen?
Deslree werd plotseling bleek en keek het glim
lachende meisje strak aan. BUna toonloos kwam het
van haar lippen:
„Wat bedoel je?"
Aide antwoordde schamper:
HU is er met de noorderzon van door."
Onmiddeliyk mengde zich Cecile in het gesprek:
„Een fraai sujet die mijnheer Plerre. Hy heeft ver
duisteringen gepleegd en is er gisterenavond vandoor
gegaan. Vanmorgen vroeg is de politie reeds by hem
thuis geweest, maar toen was de vogel reeds gevlogen.
Maar waarom kyk jy op eens zoo bedremmeld?"
Desiree schrok by deze vraag uit haar mUmering op.
forceerde een glimlach en schokte met de schouders.
„Ach, trachtte zU nonchalant te antwoorden, ik had
zooiets van hem niet verwacht"
Deslree speelde op dat oogenblik haar rol van on
verschilligheid heel goed en eerst voor haar schrUf-
machine had zy gelegenheid om haar gedachten te
ordenen. Quesnay moest iets gedaan hebben... Maar dat
was toch byna onmogeiyk. En toch was het een feit.
dat hy plotseling zonder een adres achter te laten was
afgereisd... Zy deed pogingen om een passende verkla
ring voor dit raadsel te geven, doch hoe zy ook zocht
zy kwam steeds terug by het punt vanwaar zy was
begonnen, by de mogeiykheid van een diefstal. Doch
wanneer zy dan aan zyn ecriyke oogen en de vrten-
deiyke glimlach om zyn mond dacht was het haar on-
mogeiyk om die gedachte te aanvaarden. Er moest
iets anders zyn voorgevallen, iets, dat zy juist te weten
moest zien te komen zonder dat de anderen er erg
In hadden, dat zy haar zelfde vertrouwen in Plerre
Quesnay had bewaard. Zy moest goed opletten op het
geen de anderen zeiden, misschien dat zy er Pierre
Quesnay mee van dienst kon zyn... Dus: geen argwaan
verwekken, onverschillig schynen en goed opletten!!
Haar kantoorwerkzaamheden vervulde zij evenals
vroeger en zy speelde haar rol zoo uitstekend, dat nle-
man argwaan had. Enkele dagen na het gebeurde zei
Cecile, die een telefoonverbinding tot stand had ge
bracht: Wilt U even noteeren, Mademolselle Desiree?
Desiree nam potlood en bloc-note en luisterde:
„Dus de naam van het hotel is nu juist? Genua..
Palace hotel. Welk schip? Hebt U dit nog niet
weten kunnen komen? Weet U ook niet van wie het is'
Aha dit is tenminste wat Sabaudo... juist In Alexaa
drië (hebt u het genoteerd Desiree?) Nu U wordt ia
middels wel bedankt hoor, Jerome zal danig in zij!
nopjes zyn."
Het hateiyk lachje van Cecile deed Desiree pUn, dod
zonder er iets van te laten blyken, typte zy de enkel»
losse woorden, die zy op een nieuw velletje papier haf
genoteerd. Toen Desiree aan Cecile het getypte ovea
reikte, keek deze haar een beetje wantrouwend aaz
doch zonder er op te reageeren scheurde Desiree het
beschreven velletje uit haar blok en wierp het achtelooi
in de papiermand. Toen zU een minuut later de richtii
van Cecile uitkeek, zag zU dat deze weer In haar ai
beid verdiept was.
Toen Desiree dien avond langs de boulevard de
Madeleine slenterde, kreeg zy plotseilng een ingevii
Nu kon zy misschien Pierre redden... Wanneer zU
middellyk aan dat adres in Genua telegrafeerde.
Misschien dat men daar wist met welk schip Piei
reisde. Misschien kon zy nem een depcche aan booi
sturen, dsn kon hy in Messina of Napels aan laik
gaan... Misschien dat haar telegram in zyn handtf
kon zyn, voordat de anderen den naam van het schl
hadden ontdekt Plotseling voelde zy een zware pilei
van verantwoordeiykheld op zich drukken... ZU kc
Pierre redden en zU verloor kostbare uren!! Minute!
Zy maakte plotseling rechtsomkeert en zette er gedud
den pas in. Het was zeven uur toen zij het gebouw ts
Quesnay en Leblong binnenstapte. VoorbU de portier*
loge... de trap op!
Op het kantoor was. God zij gedankt, niemand ad
wezlg. Gelukkig had zU een sleutel zy zich cn zij voe
het thans een gemak wat de overige dagen een
was; altyd de eerste en de laatste te zUn.
Zy liep naar de typekamer, wierp zich op de pruü
mand en begon koortsachtig te zoeken Met be%*eai
vingers woelde zy door de chaos, twee maal, drie
haar concept was weg Had Cecile...?
Geen tyd verliezen! Onmiddellijk een telegram sanrf
stellen aan de Lloyd Sabaudo. Zy nam een telegrsS
formulier en schreef snel:
Sabaudo bureau Genua. -Dringend telegram
Pierre Quesnay. Alexandrië niet landen. Napels of Sik
Desiree!
Onzin. Pierre en... Desiree!
Twee narcissen waren het destyds, die zy in
vaasje op zyn bureau had geplaatst. Ja, dat zou
zich nog wel herinneren.