cftapsr Courant
V
nSpeelbal
Wind en Golven
De grootste school ter wereld.
I
Tweede Blad.
Uil de Filmwereld
Bij Hoofdpijn 4"
en bij Kiespijn
IJEUILLETON
van
Ethel M. Dell.
Donderdag 27 Augustus 1931.
74ste Jaargang. No 8924
'AG'
dezer dagen werd het eerste
gedeelte van „de grootste school
ter wereld" te berlijn-lichten-
berg aan het schoolbestuur over
gegeven.
'«r bulten bet centrum van Berlijn, ln een streek
vreemdelingen slechts zelden komen, verheft zich
reusachtig gebouwencomplex, weliswaar nog slechts
[voltooid, dat ln de kringen der Lichtenbergers en
Tan de „Groot-Berlijnsche" bevolking wordt aan-
uld als de grootste school ter wereld.
I dit nu inderdaad zoo is, of er ergens In Engeland
Unerika geen nog grootere scholen zijn, ls moeilijk
te stellen. Zeker echter ls, dat het nieuwe school-
Uw te Lichtenberg een der modernste scholen ter
Rld al
[en beeft voor de eerste maal in de geschiedenis van
Duitache school-architectuur bij die gebouw niet
no rekening gehouden met de speciale onderwijs-
otften, maar men heeft de school uitgevoerd vol-
plannen der bekende architecten Poelzig en
beiden bouwmeesters van wereldfaam, die ln dit
«He resultaten der moderne architectuur heb-
ji«eenigd.
rw ion in alle lokalen", was de eerste en voor-
eisch der architecten, maar ook die der onder-
illteiten. Men heeft dit trachten te bereiken
school in een halve cirkel te bouwen en de
[en zelf aan de zonzijde, de bergruimten en
niet als lesgelegenheid gebruikte vertrekken
h schaduwzijde onder te brengen,
i nrtede eisch luidde: „AJles in één gebouw!" Ook
heeft men trachten te ven-uilen, zoodat
len, aula, dokterskamer en alle hygiënische
in één enkel gebouw zijn vereenigd. Het
_bld slechts één fout: de woning van den direc
ts bet andere schoolpersoneel zou met de leeraars-
n In een apart gebouw worden ondergebracht,
4e jemeenteraad heeft de post „directeurswoning"
en daardoor deze fout weer goed gemaakt
üwachtige halfronde gebouw maakt op den
kb werkelijk monumentalen indruk, ofschoon op
Mcesblik de omgeving nog begroeid ls met ver
pas en bedekt is met bouwpuln. Deze wildernis
I speelplaats worden en dan op een klein sta-
41» pieken.
b M midden van het gebouwencomplex verheft
lich iecg boven de zijvleugels uitstekend, het hoofd-
j itfrr» met de ver vooruitgebouwde, bijna een afzon-
■5^ buis vormende aula, die voor 15002000 per-
l berekend is. Verder zijn hier ondergebracht
ter, natuurkundezaal en andere bijzonder
4 lokalen, evenp's de bestuurskamer. Tegenover
Hj schoolgebouw wordt op het oogenblik nog aan de
alen gewerkt, die na voltooiing met een
s aan het hoofdgebouw zullen worden verbonden,
itjjkheeft de financieele crisis van de stad Berlijn
I architecten beperkingen opgelegd en hebben zij
il tjo hun oorspronkelijk plan moeten schrappen,
irlooplg rullen slechts twee lnplaats van de gepro-
Hrit zes gymnastiekzalen worden gebouwd,
loowtl over de aula als ook over de gymnastiek-
to sat stortbaden en badhokjes en om de pergola,
itht weer verwarmd zou kunnen worden, zijn
•,i fc 4tn B«H|nschen gemeenteraad heftige debatten ge
it ri twrdSldten onrechte is door eenlge afgevaardigden
«oppwoen, dat deze beide projecten in verband met
d« aood der tijden niet te rechtvaardigen zijn door de
{8*1 hoop kosten daaraan verbonden. En ook dat men het
hiertof beaoodigde geld beter voor de dringende her-
«leuwing vaa bestaande scholen kon gebruiken, welke
nai
voor een gedeelte nog uit den tijd van Frederik den
Groote stammen en niet meer ln overeenstemming zijn
met de moderne elschen van schoolonderricht en hy
giëne.
Deze opmerkingen zijn juist. Maar daar werd tegen
Ingebracht dat de schooltoestanden in het Oosten van
Berlijn en in het bijzonder in Lichtenberg onhoudbaar
zijn geworden. Hier moest dus geholpen en verholpen
worden. Bovendien had men er absoluut toe moeten
overgaan gebouwen te stichten voor de Lichtenberger
ambachtsscholen benevens een Pestalozzi-Lyceum. het
geen ongeveer 6.7 millioen Mark zou hebben gekost.
Hierbij moet dan nog gerekend worden 2.2 millioen
Mark voor een middelbare jongensschool, die reeds ge
bouwd had moeten zijn, doch daarvan men den bouw
om financieele redenen steeds weer heeft moeten uit
stellen.
Deze drie gebouwen hadden tezamen dus 89 millioen
Mark gekost. De begrooting voor het nieuwe school
complex bedroeg echter, de leermiddelen daarbij inbe
grepen, slechts 7.2 millioen Mark. Dit bedrag is door
verschillende bezuinigingen, tezamen 780-000 Mark be
dragend, tot 6.420.000 Mark verminderd. Uit dit bedrag
werden bekostigd: een middelbare school voor jongens
met 13 leslokalen en de daarbij behoorende aparte lo
kalen voor natuurkunde, scheikunde, plant- en dier
kunde, teeken- en handwerkonderricht; de 39e volks
school voor den kring Lichtenberg met 10 klasseloka
len op den beganen grond en talrijke werklokalen, die
de middelbare school voor jongens ln medegebruik
heeft; de ln de westelijke vleugel ondergebrachte 16-
klassige jongensambachtschool, plaats biedend voor
ongeveer 3000 leerlingen, die op voorbeeldige wijze is
uitgerust met werkplaatsen, materiaal-bergplaatsen en
speciale vakklassen-, het Pestalozzi-Lyceum met even
eens minstens zestien klasselokalen en vakklassen, dat
echter nog niet in gebruik zal worden genomen, omdat
de fondsen voor de uitrusting en installatie voorlooplg
ontbreken. De jongensambachtsschool in Lichtenberg
is overigens de eerste ambachtsschool, die ln de laatste
twintig jaar een nieuw gebouw betrekt
De inrichting van de scholen is strikt practisch ge
houden, doch aan de moderne eischen van school-
hygiene en schoolonderricht is voldaan. De scholen
zullen ruimte kunnen bieden aan 5000 leerlingen. Licht
en lucht komen ongehinderd in de groote recreatie
zalen, men heeft ook lighallen op het program staan
en de pergola biedt de mogelijkheid van oponthoud ln
de buitenlucht Ook bij slecht weer en gedurende den
winter. Dan zal een keuken verrijzen, waarin men in
tijd van nood eten kan klaarmaken voor kinderen van
onbemiddelde ouders.
Zooals reeds vermeld werd, heeft de geldnood van de
stad Berlijn de uitvoering van alle geprojecteerde
plannen helaas verminderd. Zoo zal men zich b.v. in de
toekomst ook verder nog tevreden moeten stellen met
de goede, oude schoolbel lnplaats van de voorgestelde
electrische signaalinrichting. De huistelefoon met
spreekcellen ln de voornaamste lokalen zal niet aange
legd worden, ook het nieuwerwetsche materiaal voor de
gymnastiekzalen zal wel niet aangeschaft worden. On
danks dit alles Is dit nieuwe complex schoolgebouwen,
dat ln October ln gebruik zal worden genomen, be
langrijk genoeg om als studieobject te dienen voor
verderen schooibouw, waaraan vooral in Duitschland
een dringende behoefte bestaat
(Nadruk verboden).
Achteraanzicht van de school in Berlijn-
Lichtenberg.
Het Aulagebouw met een der hoofdingangen.
Jackie Coogan zoekt zijn schoenen.
Zooals men weet, werkt Jackie Coogan weer voor de
film. Hij speelt nu voor de Paramount in „Huckle-
berry Finn" de rol van Tom Sawyer.
Jackie draagt in deze film een paar ouderwetsche
laarzen met knoopjes. Vroeger kon men die overal
krijgen, doch nu niet meer; ze moeaten speciaal voor
Jackie gemaakt en daarna kunstmatig ..versleten' en
van barsten voorzien worden. Zoo werd het nog een
kostbaar paar laarzen en wat het ergste was, ze konden
niet zoo gauw vervangen worden. Stelt U dus de alge-
meene verwarring voor, toen op een gegeven oogenblik
de laarzen weg waren. Jackie had ze uitgedaan voor
een scène, die hij op bloote voeten moest spelen, en nu
waren ze weg. Hij had ze achtergelaten aan den kant
van een stoffigen weg ongeveer een uur van Holly
wood af. Doch daar lagen ze niet meer. Norman Tau-
rog, de regisseur, kwam in het geweer. „Ze moeten ge
vonden worden. Tom Sawyer moet laarzen dragen in
de volgende scène en het moeten natuurlijk dezelfde
laarzen zijn. Iedereen moet meezoeken".
Maar de laarzen waren en bleven weg. Na een half
uur verscheen de omnibuschauffeur, die hen naar Hol
lywood terug zou brengen, en vroeg wat er aan de
hand was. „Laarzen? Met knoopjes? Die liggen ln mijn
bus. Ik zag ze liggen en dacht, dat iemand ze wegge
gooid had. Ik was van plan ze mee naar huls te nemen
om te zien, of een van mijn jongens ze aan kan."
„Breng ze dadelijk hier; ik zal wel een nieuw paar
koopen voor je jongen.' schreeuwde Taurog. „En Jullie,"
ging hij voort tegen Tom Sawyer en Huckieberry Finn.
„jullie laat een van de mannen op Je kleeren passen,
als we die zwemscéne opnemen en die chauffeur In de
buurt is."
De wereld vraagt slechts charme.
WAAROM VERDIENT CHEVALIER ééN MILLIOEN
DOLLAR PER JAAR?
Hü verstaat de kunst „Charmant" te zijn.
Er is een woord, waarin geen enkele zetter meer een
fout maakt, omdat hy het kan droomen, zoo dikwyis
heeft hy het al aangetroffen. Dat woord is werkeloos
heid. En een broertje van deze, veel gebezigde term
is: overproductie. De wereld is overvoerd van arbeids
krachten. In elk beroep is het aantal sollicitanten te
groot. De universiteiten loopen byna over van studen
ten en er zyn „jonge leeraren" van veertig of vljf-en-
veertig jaar die nog steeds op een aanstelling wachten.
Zoo is het in ons land. En alleen in ons land..
Maar de academische jeugd, die tegenwoordig zoo'n
groot gevaar loopt, dat ze ook spoedig tot het intel-
lectuecle proletariaat zal gaan behooren, is er nog vry
goed aan toe. Bedenk wel: we spreken tegenwoordig
van „vry goed" als we bedoelen dat men nog niet het
toppupt van beroerdheid heeft bereikt Een bestudeerd
man heeft altijd nog de kans dat hy zyn brood zal
kunnen verdienen. Er zyn echter andere beroepen,
waarby deze kans volledig is uitgesloten. En het he
vigste is deze nood wei by de tooneelspelers.
Er zyn veel te veel tooneelspelers. Het vorige jaar
waren er by voorbeeld enkel in Londen en Berlijn 13000
mannen en vrouwen die dit beroep uitoefenden, jong en
oud en zeer oud, werkeloos. En niet alleen in Londen
en Berlyn is dat zoo: de ziekte heerscht overal. Er
zyn veel meer artisten dan betrekkingen
In Europa en Amerika wachten duizenden, jong en
oud, op het oogenblik, dat ze op het tooneel zullen
worden toegelaten... of dat ze eindelijk een rol zullen
mogen vervullen ln een film. Want juist by de film,
waartoe zich de werkeloozcn het eerst wenden, de film,
waarmee de gearriveerden zoo coquetteeren, waartoe
zich zoovelen geroepen achten en slechts zoo weinigen
een plaats krijgen is de toevloed van menschen-
materiaal wel het allergrootst. En toch laten zich tel
kens en telkens weer menschen verleiden door de
uiteriyke weelde van een stad als Hollywood. Men ziet
de geweldige gebouwen, de prachtige auto's van sterren
en eerste regisseurs, men hoort fluisteren van fabel
achtige bedragen, die door de heeren producers aan
gage worden betaald en men denkt niet verder. Men
gaat naar Hollywood, de stad der droomen, de roulette
der wereld, waar het mogeiyk is, dat een arme onbe
kende man of vrouw in korten of langen tyd beroemd, -
wereldberoemd wordt. Zoo redeneeren er helaas maar
al te veel., en ze kyken niet verder dan hun neus lang
is. Wie echter verder ziet, moet tot de conclusie komen,
dat daar een poel van ellende, armoede en ontbering
schuilt, daar waar men slechts van weelde hoort. Nu
ja. er zyn sterren die nu in fantastisch schoone en
dure auto's rondtuffen en die ook als „extra" als dood
gewoon figurant eens in Hollywood kwamen. Maar
hoeveel extra's zyn er daarentegen niet? Verscheidene i
tienduizenden! En hoeveel jonge menschen zyn er die
niet eens „extra's" zyn? Die nog altyd wachten op het
oogenblik dat ze eindelyk eens een paar dollars zullen
kunnen verdienen met een klein figurantenrolletje. Wie
eens in Hollywood was. die kan vertellen van de troos
telooss sfeer hi de tallooze café's, waar de figuranten
naar typen gerangschikt zitten en wachten... wachten...
wachten... eindeloos. Hy kan vertellen van de bours-
stemming die zwaar deprimeerend over de fonkel
nieuwe stad Hollywood ligt. Hy kan vertellen van de
menschen, die naar kwaiyke specialisten gingen om
hun neus te laten afsnijden, opdat ze wellicht later
meer kans hadden om een veelbegeerd baantje te krij
gen. Immers: Iemand zonder neus... dat ziet men niet
veel, dat is iets bijzonders en zal misschien geld op
kunnen brengen...
De troostelooze smeerboel van zoo'n figuranten-café,
de ontzettende stryd van al deze menschen om het
bestaan, is vreeaeiyk om aan te zien. Maar de bezoeker
van Hollywood kan ook vertellen van den rykdom die
hy er ziet. Hy kan getuigen van de krankzinnige sala
rissen die worden betaald aan zoogenaamde beroemd
heden, terwyi een massa menschen verkommeren.
Een voorbeeld- Maurice Chevalier heeft niet lang
geleden een contract afgesloten voor vier films die dan
in een jaar klaar zullen zyn. Men betaalt hem daar-
voor niet minder dan het waanzinnig hooge bedrag van
een millioen dollar. Rekent U eens aan: een liedjes
zanger met een zekere losheid, een sympathieke flair,
krygt voor een jaar werken de somma van twee en
een half millioen guiden. En ik herinner U nu nog
even aan die menschen die hun neus af laten snyden...:
tegenstellingen... parels ln blik gevat... schrynende
verschillen.
Drie dingen garandeeren het succes van Chevaliers
films. Allereerst: hy spreekt in zijn Amerikaansche
films „gebroken". En gebroken dat is „charmant" zoo
als het gruweiyke woord luidt. Dat dit „charmant" is,
weet Chevalier reeds vanuit zyn tooneelperiode: om
bekwame menschen, die een zeker llnksche ongeschikt
heid kunnen voorwenden wordt geglimlacht Ook ge
looft het publiek dat de man die daar zoo charmant
staat te hakkelen, eigeniyk veel meer zou kunnen ver
tellen... als hy de spraak maar machtig was. En Juist
die onuitgesproken dingen zyn het die vooral het vrou-
weiyke deel van het publiek zoo imponeeren. (We zullen
Mijnhardt's Poeders.
Doos 45 et Bij Uw Drogist.
NAAR HET ENGELSCH VAN
HOOFDSTUK II.
VERGELDING.
Bet weer liet zich den volgenden dag stralend en
PUg aanzien. Ze hadden den storm achter zich
aen en slechts de huppelende, witgekopte golven
inoerden aan hetgeen kort tevoren was voorgevai-
1J« passagiers verkeerden in de beste stemming
oe wereld en ze schenen er allemaal op gesteld
Pezen den laatsten tijd op zee op het dek door te
ngen.
Sfu°inde van d® reis is steeds het genoegelijkste
mlwÜ-Generaal Cathcart te kennen. „Als we
mooie weertje maar wat eerder hadden gekre-
l a"es van de reis genoten", verklaarde
w»1uc*'- -ik zou het verrukkelijk vinden,
e weer van voren af aan konden beginnen."
de r menschen zijn ook nooit tevreden", merk-
ucneraai op, welke woorden een niet bepaald
Ren 8"Vlvcn van de zii<ie van zijn dochter uit-
htin'JJTu*0 ver8°zeld van Billy Saunders in de
[Wip achterdek verdween.
kf e ?P eonigen afstand verwijderd zat te
mpn-T z.lcl' zon(i®r twijfel onder de ontevre-
mïI2fnïllderen rekenen. Hij had een slape-
ftadi». lil d0?reebracht. en niettegenstaande de
nnmipn r'nR' weike hij van Viola hgd on-
If en vrwli Tas alIesl>ehalve tevreden over zich-
En nu hi?U(? °°k niot bepaald rustig.
tiwillekpiiH»0^# r, z.hi tc wachten, vroeg hy zich
■tonen kri!£Jhet van zichzelf gedaan zou
wil onistsnHi»»j °P een wijze te begroeten als
jlinstc ren de zm» h° fdl!on,'n ie verlangen. De blauwe,
■Dring voor ij 'n mor»ren weinig of geen be-
*♦1 san de tJ J'1 Uas natuurlijk uitgesloten ge-
lont k. druk pratende menschen te
||.r n,J nam zoo goed als geen deel aan
op enkcl wczen'
Het duurde geruimen tijd voordat hij haar zag, en
bovendien werd ze vergezeld door Joyce en Jack, ter
wijl ze al haar aandacht aan die kinderen besteedde.
Hoewel Joyce niet langer'onder de zieken gerekend
kon worden, zag het kind er toch opvallend smal en
bleek uit. Lusteloos liep ze met Viola mee, haar
handje vast in de hare gesloten. Jack daarentegen
sprong als een jonge bok. Hij scheen den schrik van
den stormachtigen nacht volmaakt te boven te zijn,
en was een en al levenslust en opgewektheid.
Zoodra hij Tiggio ontdekte liet hij een luiden juich
kreet hooren. Tiggie stond op en begroette hen.
Hij vermoedde dat Viola zich slechts terwille van de
kinderen by hem voegde.
„Oom Tiggie", begon Jack opgewonden, „wat zegt
u van dit prachtige weer? En wat gaat u het eerst
doen als u in Engeland is?"
„Staat er iemand op u te wachten als de boot aan
komt, oom Tiggie?" vroeg Joyce. „Misschien haalt
oma ons wel af."
„O, dan moet u met ons meegaan", zei Joyce op
moederlijken toon.
„Tante Viola gaat ook mee, want ze keut niemand
in Engeland!"
„Daarom zullen we elkaar moeten troosten", zei
Tiggie zacht.
Even sloeg Viola haar oogen op, maar Tiggie du f-
de haar niet goed aanzien. En in dit moment voelde
hij dat zijn vaag vermoeden bewaarheid was; ze was
bang voor hem. Die ontdekking gaf hem een ste..*k
van pijn door het hart, hy liet daarvan evenwel niets
bemerken.
„Wat zouden jullie er van zegden, kinderen, r.ls
je de menschen aan boord eens netjes goedenmorgen
wenschte? En daarna kunnen jullie bij ons terugko
men. Begrepen?"
Het was een vrij doorzichtige handigheid, doch hij
wist er waarlijk niets anders op te verzinnen. Hij
moest en zou onder vier oogen met haar praten; de
tijd drong er toe.
De kinderen protesteerden. Jack wilde hij hem blij
ven en Joyce voelde er niets voor Viola te verlaten.
Konden ze niet samen gaan? En waarom niet?
Tiggie stond hulpeloos en het gelukte Viola ten
slotte hun bezwaren te overwinnen.
„Er is niet veel tijd mee gemoeid, kinderen, en als
jullie terugkomen zullen we een spelletje doen. Ga er
nu gauw vandoor. We zullen hier op jullie wachten."
De kalme manier waarop ze haar wensch te ken
nen gaf, had effect. Het tweetal verdween hand aan
hand, waardoor Tiggie en Viola aan elkander waren
overgelaten.
..Dank je", zei Tiggie zacht.
Ze stond naast hem, haar handen rustten tegen
de verschansing, en ze liet haar blikken over de kal
me zee dwalen. Haar fijngovormd profiel kwam
scherp uit en het was voor het eerst dat het tot Tig
gie doordrong hoeveel mooier ze nog zou wezen, als
er wat meer leven in haar oogen kwam. Indien ze
niet zoo bleek en kalm was geweest, had geen sterve
ling haar schoonheid kunnen ontkennen.
Opnieuw maakte een bijna onweerstaanbaar ver
langen zich van hem meester zijn armen om haar
heen te slaan, doch hii wist zich onmiddellijk te be-
heerschen. Er wachtte hem een zware taak en hij
wilde zich niet door een onvoorzichtigheid laten ver
slaan.
Hij begon te spreken en het leek hem toe, alsof
hetgeen hij zei toonloos klonk. „Ik dank je me deze
gelegenheid geschonken te hebben en ik dank Je
ook voor je briefje."
Ze bleef voor zich uitstaren en knikte even met het
hoofd. „Ik hoop dat je me begreep", bracht ze schor
uit
„Ja, dat deed ik", zei Tiggie. „Het was heel vrien
delijk van je en meer dan ik werkelijk verdiende. Ik
weet heusch niet, waar ik aan dacht!"
Even wachtte hij en voegde er daarna aan toe:
„Ik hen er blij om. dat je je niet beleedigd voelde".
Weer bewoog ze zich en het kwam hem voor, als
of ze een zucht onderdrukte. „Ik kon niet belee
digd zijn", zei ze, en hij zag hoe haar handen zich ze
nuwachtig bewogen. „Niet na niet na
Hij viel haar in de rede, omdat een gevoel van
wanhoop eensklaps over hein gekomen was. Hij kon
het eenvoudig niet verdragen haar te hooren zeggen
dat ze niet beleedigd mocht wezen, omdat ze zekere
verplichtingen tegenover hem had.
„Het doet me genoegen dit te hooren",.zei hij. „Ik
wilde je er even opmerkzaam op maken, dat ik me
alleen belachelijk aanstel wanneer ik op zee ben, en
nu we bijna het doel van onze reis bereikt hebben,
ben ik weer normaal geworden. Je. hoeft dus niet
bang te wezen voor eenig gevaar of' Hij begon te
stotteren en voor de zooveelste maal vroeg hij zich af
hoe het toch kwam. dat hy zich zoo klein en verward
in haar nabijheid voelde. Het leek hem toe alsof zelfs
zijn vage verontschuldigingen haar moesten hinde»
ren.
Ze ging iets verder van hem verwijderd staan,
doch nog steeds zag ze hem niet aan. „Ik geloof dat
we genoeg gepraat hebben", zei ze.
Er was iets in den klank van haar stem wat hem
ongerust maakte. Tot nu toe had hij zich een hou
ding willen geven door onafgebroken tc rooken, maar
eensklaps nam hij zijn pijp uit zijn mond.
„Wat bedoel je daarmee?" vroeg hij. Er was een
hande klank in zijn stem, maar hij was er zich niet
van bewust en had het zonder twijfel ook niet kun
nen vermijden. Het was zoo onbeschrijfelijk angstig,
dat hij wellicht in een hoek werd gedreven en niet
meer tot vechten in staat zou worden gesteld.
Hij zag hoe ze zioh hooger oprichtte, alsof zc krach
ten verzamelde.
„Ik bedoel", zei ze kalm, „ik wil je geen pijn
doen of beleedigen maar het moet nu toch wel
tot je zijn doorgedrongen, dat hetgeen waarover we
een paar dagen geleden spraken nu volmaakt on
mogelijk is."
„Wat bedoel Je?" vroeg hij opnieuw.
„Ik denk dat het je wei duidelijk is." klonk het
antwoord.
„Dat is het me niet", zei Tiggie als versuft.
„Dan moet ik het wel nader verklaren". Bij deze
woorden wendde ze zich om en keek hem recht in
de oogen. „Ik stel je vriendschap op prijs, maar ik
kan je hulp niet arcepteeren. Probeer het toch alsje
blieft te begrijpen: ik kan het niet".
Voor een kort oogenblik ontmoetten haar oogen de
zijne, en weer leek het hem toe dat ze bang was. En
door die veronderstelling leed hij onbeschrijfelijk,
„Luister eens", zei hij en er was een smeekende
klank in zijn stem. „Ik kan het niet verdragen je zoo
te hooren praten. Het is Al te verschrikkelijk". Het
eenige wat hem in die oogenblikken duidelijk was
iets wat hij tot eiken prijs wilde bereiken was de
kans te hebben de angstuitdrukking uit die blauwe
oogen te verdrijven. jLOiaUr eens", zei hij weer. „Ik
eeef je mijn woord van eer alles te zullen doen wat
je wilt als ik slechts kan zien, dat je je veilig
bij me voelt. Groote God, ik meen het. Kun je dat
niet merken?"
„O, ja", stamelde ze. „Ja. Ik weet dat je in ernst
spreekt."
„Werkelijk?" vroeg hij zacht. „Welnu, dan weet je
ook dat je me vertrouwen kunt en nergens bang
voor hoeft te wezen. Toe. zeg, dat het zoo is. Ik
ben geen bruut Ik kan bewijzen, dat
Wordt vervolgd.
