Speelbal van Wind en Golven
WIE ZICH MET INGANG VAN
feuilleton.
vertellingen.
Brabantsche brieven.
Planten in
Kamer en Tuin.
GRATIS.
Staatsloterij.
FEUILLETON
Ethel M. Dell.
Ulvenhout, 8 September 1931.
Wa-d-emmen 't kojlesaal
„troffen mee 't weer. Kollo-
Ge met weten da me
-B wiesten eohleten. In Am-
UrdMn. Verleejen week al.
..roe En nouw was 't allee
U mekaar In die week
aknat eoowa zeuventig mi
jten droog gewieet en al
u. «euveptlg minuten „gooi
Jper emmcn wij die drie
?L„ getroffen 1 De reet van
j>n tijd «nce-g-et blosjes ge
jengeld, maar dan gongen
M jooi^ik ergens binnen,
zLU me weinig buiten *e-
z;in Hogstens om 's over te steken en in n aan-
Atr kapelleko om de bui ai te wochten.
Maar'n plazier, 'n leut aa me g'ad ommen! Das nie
tAirecn Trui is vandaag weer veur 't eerst 'n woordje
iTapreken na 'n week. dua ge snap wel hoe le veur
is gekomen mee al da kwaaie weer.
®^ring t«en hè*k zo'n leut g'ad. t Waa weer 's 'n
J1 ouwerwetsche schietpartij van rozen, bekers, me-
SSs en 'n steuvig pintje pils. (De borreltjes die mot
maar bijdenken. waant in deuzen vrijgevoch-
-tfd van dtmmekrasle en 't vrije woord, meugde b.v.
J-gen, da ge wel "s 'n pierenverschrlkkerske lust!)
p* Blaauwe was er bij, d'n Fielp, ikke, en nóg drie
.^schutters, waant zooas ge wit, me trekken naar
plegenthedens, waar de kleuren van de Mikkers
prenhout hooggehouwen motten worren, altij mee
zestal d'r op uit Dua daar zijn wij mee z'n drie
gt# bij .Nie om daar over te leggen op te scheppen,
pp wij kunnen nouw eenmaal 't olieke in de schlet-
't beste vinden en daar ga-g-et in zukke dagen dan
ld) maar om!
Maar ollee, laat ik 't nie emmen over 't schieten zel-
«ra. De wedstrijden etingen in de kraanten en dat de
prijzen allegaar naar Brabaant zijn gegaan, da's gin
aouws en wist ledereen van te veuren. Wij worren ge
boren mee klompkes ódn en 'n schletboogske in ons
fauotjes (de meskes mee 'n kaan ten mutske op), en teu
gen ruk „schietsel" is weinig te beginnen.
Wa-d-et weer betreft, daar emmen nie onder gelejen.
„As 't weer nouw maar 'n bietje meelopt," had d'n
bakker al gezeed maar 't Js daarmee zóów gesteld: da
lopt altij mee. Veural as 't mee stralen uit de loohten
lopt. En as 't mooi weer is op reis, dan hedde 'r gin erg
Jn en as 't kwaal weer is, dan merkte-'r niks van, as ge
plazier had. En... wemmen d'r nikske van gemorken,
emlco!
t Begon dalek al goed.
D'n Blaauwe had z'n schletpetje bij *m, da rooie feske,
g« wit wel: da Turksche potje-zonder-oor, mee da kwas
tje d'r aan. Da kleedt 'm kollesaal. As ie da-d-op z'n
jt»se borstels zet, dan is 't net 'nen Turksohen hoofdman
van de Braandweer op wachtgeld, die veul zwaar vuur
werk achter z'nen rug hee.
Thuis, op Ulvenhout had ie 't al opgezet en zoow
moesen me mee da ding de reis naar Amsterdam onder
nemen, D'n Tiest was 'r nog nooit gewiest, maar daar
Jnram le wel gaauw overhenen zee-'t-ie.
Ja, gij wel," had d'n Fielp gezeed: „as Amsterdam
d'r nouw ok maar gaauw overhenen komt, Blaauwe!"
,M« zullen er 't beste van hopen", had de Tiest ge-
trooet en mee da goeie veurnemen, zijn me, mee de
Bchletepullen op stap gegaan. Die waren in orde, amlco!
D'n Tleet had 'nen boog, die even achttien kielo's
trok. Z'n pijlen gongen d'r af mee 'n Hutje en vlogen
dof de schijf ln, deur d'n strooien matras henen, in 't
boot.' Laat ik oew verassereeren da ge èrmen mot emmen
aa In mekaar gevlochten koeienstèèrten zoo stark, om
mee zo'n ding de pijlen in de roos te laten suizen.
Maar d'n Blaauwe lapt 't 'm.
Z'n feske achterover op z'n test da-d-aan z'n achter
hoofd ia opgéhaangen lijk de wefkee d'r hoedje teuges-
woorig dragen maar d'n Tiest voert die mode al
laank, 't kwastje ln z'n lenden; z'n twee dunne, laan-
ge pooten ln d'n hemel of le 'r uit opgegroeid is; z'n
hemdsmouwenomhoog, waar z'n ros-bepluuste ermen
uitsteken as winterpeeën, d'n boog veuruit, ln z'nen lin-
kertnn; z'nen rechterduim achter z'n oor, om 'm steun
t« gwtn. nouw, dan kan Tc oew verzekeren, dat 'r gin
•esdere beweging te bespeuren valt bij 'm, as 't spannen
*aa d'n pees en da ge'r 'n dubbeltje aan ver-kekt om da
beende, rosse staandbeeld in do baan te zien.
Hij plotat z'n eigen persies temidden veur de roos
bij heod-'n schlet-oog as gin mensch zoowzulver
nimt d'n boog laankzaam op, onderwijl spannende en
as in die rijzende beweging d'n pijl veur doel is geste
gen, dan la d'n boog ok heelegaar geepannne op volle
kracht en vliegt er d'n pijl meteen uit Of 'r gin bal
moeilijkheid aan ls. Dan zeet-Ie niks. Lot ze allemaal
maar aanpraten, houdt de roos aon z'n oogen vast en
pakt, zonder te kijken, tellekens d'n nuuwen pijl, die
op 'n vaste plak lee en twaalf keeren achter mekare,
zonder 'n spierke van z'n stalen bakkes te vertrekken,
gieren z'n pijlen mee 'nen doffen slag de schijf ln, bin
nen de helft van d'n tijd, die 'n aander noodig hee veur
z'n heultje. Pas as le klaar la. komt er weer beweging
in 'm en as er van de 12 schoten gin vijf rozen bij zijn,
dan zee-t-Ie: prulderij! Na zes rozen zeet-io niks; na
acht: stikt le 'n segaar aan. En gift later 'n rondje weg
Maar genogt, 'k Wouw oew wa laten weten over de
leut die mo g'ad emmen.
D'n Blaauwe was gaauw gewend aan Amsterdam.
Na 'n half uurke kregen me trek in 'n stukske frèèt
en toen me op 't Rembrandtplein kwamen, waar veul
meer kafees zijn as kruienierswinkels, toen stelde d'n
Fielp veur om in deze omgevlnk maar te ankeren.
Me gingen ergens zitten en toen d'n kelner kwam, net
jes in 't zwart en mee 'nen hagelwitten front en 'n
schel ln z'n haren as 'n lidteeken van 'nen buljartkeu,
toen boog le en zee: „heeren."
D'n Blaauwe boog ok en zee: „heer."
Toen boog d'n kelner nog 's veur d'n Tiest apart en
d'n Tiest boog ok weer.
„Meneer," zee d'n kelner.
„Zeg maal Blaauwe." zee d'n TTest.
„Wat zult u gebruiken?"
,,'n Goei en selied hompke frèèt!"
Toen keek d'n kelner straf naar d'n Tiest z'n feske
en zee: „pardon, voe parlee fransee?"
„Neeë," zee d'n Tiest: „daar ken 'k d'n smaAk nie
van. 'n Gewoon terfke (tarwebroodje) aan sneekes,
zóów dik (wees le mee twee vingers op mekaren) en
'n gèèf stuk lol".
„Moment", zee d'n kelner en smeerde 'm.
Toen kwam 'r 'nen aandere, 'nen keieega. Ok netjes
in de kieeren en nog 'n grootere schei, zoo breed as
heel z'n hoofd.
Hij boog veur d'n Blaauwe en zee: „meneer".
D'n Tiest boog trug en zee: „zog maar Blaauwe".
D'n kelner boog weer en zee: „Blaauwe".
D'n Tiest boog trug en zee: „Kale".
Toen gong d'n Fielp maar weg, waant hij docht dat
ie af zouw klappen zee-t-ie later.
„Wat wenscht u te gebruiken?" vroeg de Kale.
,,'n Terfke aan sneekes zoow dik mee 'n gèèf end lol".
En toen keken deuze twee Nederlaanders mekare
aan mee 'n gezicht van: wa zijde gij veur 'nen kwast?
Ik kon niks meer zeggen. D'n Fielp liep ln 't
plansoentje en scheen 'n gesprek mee Rembrandt te
voeren, die le tenminste maar straf aan sting te kijken
en hij verstaampte 't om mijnen kaant 's uit te zien,
da'k 'm wenken kon. Waant de menschen zatten alle
gaar zóów gek te kijken naar m'nen „Turk" en hij
zat mee zo'n staal smoel de kelners te „nemen", da^d-et
nie om uit te houwen was. Heel, heel vriendelijke en
toegeefelijk keek le d'n kelner aan, of le bedoelde: gij
kunt 't ok nie helpen, en toen zette-n-le z'n feske ach-
tersteveuren, 't kwastje veur z'n gezicht en blaasde-
n-et omhoog, mee 'n knipogske naar d'n kale.
De kale zee: „moment" en gong ok weg, mee z'n
nikkel blaaike as 'nen treurwilg naar benejen.
,31aauwe," smoorde-n-lk, „schei nauw uit Ik leg
't haast af en d'n Fielp lopt daar mee 'n leege maag
teugen Rembrandt de peeën op te scheppen."
,,'k Wil ze hier allemaal 'a zien", zee-t-le en blaaade-
n-et kwasje weer omhoog.
Daar kwam nummeroow drie.
„Signor", zee-t-e mee 'n buiging teugen d'n Tiest
D'n Blaauwe boog ok weer en zee: „Pictum pak-
tum".
Toen ben 'k ok naar Rembraandt gegaan...
M'nen buik piekte.
„En?" vroeg d'n bakker.
„Schel uit" zee Ik: „da blaauw merakel lot heel die
kroeg op audejensie komen."
„Willen wij 'm maar stlekum laten zitten?" stelde
d'n Fielp veur: „waant da lopt daar nie goed al!"
„Zijde getikt" zee ik: „mee hum lopt alles goed af,
maar Ik houw 't nie vol, 't is om oew eigen te be-
flodderen".
„Da's 'n haalf uur ln Amsterdam," zee d'n Fielp:
„veur 't eerst van z'n léven, wa zal da worren as ie
hier 'n bietje gewend ia"
Toen wier d'r gefloten: „de boeren die koken de
pap zoo dik", 't fhitje van Tleste.
„Hij kan borsten," zee d'n Fielp: „lk gaal nie naar
'm toe.
„Ollee," zee lk „kom nouw mee, bakker, d'r ge
beurt ommers niks!"
En 'k had 't nog nie gezeed, of daar ree d'n Tiest
boven op 't pèèrd ln zo'n open rijtuigske, zooas
die dingen daar op da plein staan, mee d'n koetsier
in 't bakske 't Rembrandtpleln rond.
„Stap ln, Dré", riep Ie: „dan gaan me wa rijen."
Nouw, amico, lk weet nie of ge Amsterdam kent
maar as daar twee hondjes van de Hefde nie scheien
kunnen, dan lopt heel de stad al uit Dua ge behoeft
nie te vragen, wat er gebeurde. In 't oogenblikske had
d'n Tiest 'nen optocht achter 'm, da-d-et 'n lieve lust
was en hy ree net rond op da plein mee z'n feske op,
en boven op 't pèèrd, of ie da-d-alle dagen van z'n
leven al gedaan had, daar in die stad.
Na tien minuten sting 't verkeer uit de Utrechteche
straat, Reguliersbreestraat en Amstelstraat as 'nen
muur zoow vast Wat d'n Tiest zoow koud liet as 'n
straal pompwater.
Hij wuifde en boog 't volk toe as 'n en Indischen
vorst en ree caroessel.
Toen kwam de pliesle.
„Watmotdat?"
En toen beweerde d'n Blaauwe bij hoog en bij laag:
„van kielekom kielekom, hupsa, poepsa, lampion lame-
rijen! Salve, salvo platteboender! Domlnua vobiscum,
'k rij oew tot poeier". En meteen mokte-n-ie 't Moeae-
Unl-saluut
„Van dat peerd af," kwekte d'n diender.
„Et in terra pax horainibus bonae voluntatis" (vreds
op aarde bU de menschen van goeden wil) aantwoordde
d'n Blaauwe.
Toen kwam d'n koetsier veur d'n draad, nam d'n
toornen van 't pèèrd over en vort gong 't ln 'nen draf.
Dwars deur 't volk. D'n Blaauwe bleef te pèèrd en
boog vorstelijk.
Da's één van de drama's.
D'n lesten dag hee-t-le z'n Turkech feske nie meer
opgezet, waant 'r rooie petje was gesienjaleerd bij
de plieeie...
Leut g'ad! Gelachen! Ollee, is nie te zeggen. As 'k
oew olleen maar vertel, da Trui acht dagen gin stom
woord gezeed hee. Affijn da wiste al.
Veul groeten van Trui (za'k tóch maar zchrljven)
en as altij gin horke minder van oewen
toet a voe
DRé.
(Vragen en mededeelingen, deze rubriek betreffen-
deo in te zenden aan den heer K. van Keulen, Loots-
straat 24, He étage, Amsterdam (West).
LUPINEN.
De Lupinen genieten nog lang niet de waardeering
in ons land die zij waard zijn, waarom wij het on
derstaand artikel uit „Gardening Illustrated" wilden
weergeven.
Zoowel de eenjarige als de vaste plant Lupinen
zijn sterke planten, die zeer gemakkelijk in de cul
tuur zijn. Weinig overblijvende planten zijn ons be
kend, zoo goed geschikt voor een boordbed, als de
verschillende soorten van dit geslacht.
Aangezien zij zich snel uit zaden laten voortkwee-
ken en verder zeer gemakkelijk in de cultuur zijn,
is er geen enkele reden, waarom zij niet in iederen
tuin, waar men mooie vaste planten naar waarde
weet te schatten, gekweekt zouden worden.
Gewoonlijk worden de Lupinen in de boordbedden
aangetroffen, maar ik zie geen enkele reden, waar
om zij niet als introductie voor heestergroepen ge
bruikt zouden worden. Ook tusechen opgaande boom
groepen maken zij een «eer mooi effect. Uitnemend
kan mn zo ook gebruiken als alleenstaande groepen
op een gazon, waar zij een niet minder mooi effect
zullen maken dan Paeonia's en tal van andere krach
tig groeiende vaste planten.
Wanneer men in de tuinen wat meer vaste plan
ten geheel vrij in het gras uitplantte, zou een inder
daad prachtig effect verkregen kunnen worden, een
effect, dat meer afwisseling zou bieden, wanneer zij,
zooals thans, alle op een boordbed vereenigd staan.
Een alleen staande witbloeiende Lupine, met racer
dan een dozijn bloemstengels bloeiend, maakt inder
daad een schitterend effect en strekt iederen tuin
tot sieraad.
De beste tijd om de zaden buiten uit te zaaien is
in het vroege najaar. Ook kan men ze des winters
uitzaaien in potten, die dan in een kouden bak wor
den gezet. In de tweede helft van Mei kan men ze
dan op de voor haar bestemde plaatsen uitplanten
Wanneer men den grond, waar men ze zet van te
voren behoorlijk bewerkt en bemest heeft, dan be
hoeft men er na het uitplanten niets meer aan te
doen. Een andere wijze om de vaste plant Lupinen
voort te kweeken is door middel van scheuren. Doet
men dit, zoodra de jonge scheuten verschijnen, dan
verdragen zij het zeer goed en de jonge planten zul
len hetzelfde jaar nog bloeien.
De wortels van deze Lupinen zijn grof en hout
achtig, zonder bezwaar kunnen zij bij het scheuren
dan ook wat ingesneden worden. Deze laatste wijze
van voortkweeken is zeer goed, wanneer men de
verscheidenheid zuiver wil houden, anders is zaaien
wel zoo aardig, aangezien men steeds kans heeft
goede en wellicht betere verscheidenheden te ver
krijgen.
Onder de overblijvende soorten verdienen in het bij
zonder aanbeveling:
Lupines Polyphyllus en haar variëteiten. Deze zijn
onovertroffen. Zoowel in de gekleurde als in de zui
ver witte verscheidenheden zijn in de latere Jaren
prachtige nieuwigheden gewonnen. Ook is er een
nieuw ras onder ontstaan, dat men Bicolor rx>u kun
nen noemen, haar bloemen zijn purper, met wit ge
vlekt. Dit ras. dat aan een natuurlijke kruisbevruch-
ting zijn ontstaan dankt, is echter nog lang niet
constant, wanneer er uitgezaaid wordt.
Heeft men een zuiver witte verscheidenheid en wil
men die uit zaden voortkweeken, dan is het geraden
den bloemen te isoleeren. Zeker is men alleen wale
neer de zuiver witte variëteiten door scheuren wor-
den voortgekweekL
Zeer mooie verscheidenheden van de Lupinus Poly-
phylus zijn de Grandiflorus en Macrophyllus, dia
veoral voor boordbedden bijzonder geschikt zijn.
I OCTOBER 1931
OPGEEFT ALS LEZER VAN DK
ONTVANGT DE NOG VERSCHIJ
NENDE NUMMERS VAN SEPT.
Trekking van Woensdag 9 September 1981.
4e klasse 3a lijst
Nee. 5140 7843 14980 f 400.
No. 19800 t 200.
Noa 7284 16082 f 100.
Prijzen van f 06.
91 135 145 148 214 242 248 348
362 365 475 603 532 368 665 710
734 748 752 786 858 936 937 1083
1007 1154 1197 1262 1368 1891 1393 1439
1472 1478 1516 1567 1567 1585 1637 1764
1600 1818 1876 1925 1957 1981 2022 2031
2219 2245 2310 2313 2355 2359 2421 2440
2445 2501 2604 2642 2665 2755 2786 2799
2835 2862 2874 2966 SOU 3056 3085 3167
3208 3241 3296 3309 3310 3311 33U 3371
3384 3443 3472 3498 3600 3653 3663 3673
3710 3802 3808 4020 4034 4041 4087 4106
4113 4116 4118 4137 4166 4212 4232 4250
4264 4307 4396 4439 4465 4520 4568 4601
4624 4666 4796 4840 4963 5084 5096 5126
5213 5282 5286 5350 5361 5380 5517 5591
5599 5620 5652 5674 5727 5874 5913 5960
5995 6061 6088 6109 6162 6183 6256 6321
6342 6360 6423 6459 6499 6523 6547 6569
6641 6725 6796 6S59 6890 6900 6910 6919
6957 6977 6980 7005 7008 7023 7024 7060
7078 7107 7108 7117 7184 7193 7254 7270
7297 7822 7383 7389 7402 7532 7535 7564
7600 7687 7729 7737 7748 7753 7856 7869
7891 7930 7972 8028 8033 8165 8182 8194
8199 8281 8291 8312 8880 8369 8424 8445
8568 8652 8664 8702 8728 8736 8744 8804
8858 8899 8904 8931 8947 8966 8970 9071
9U1 9224 9536 9609 9639 9663 9684 9700
9747 9800 9834 9843 9928 9931 9995 10083
10099 10122 10126 10152 10165 10196 10285 10851
10371 10626 10621 10656 10673 10677 10771 10788
10819 10864 10880 10904 10983 10969 11030 11077
11084 11092 11120 11130 11231 11294 11864 11378
11379 1U91 11424 11438 11449 11469 11484 11608
11634 11686 11781 11843 11877 11889 11919 12044
12060 12090 12114 12117 12151 12156 12234 12332
12363 12381 12398 12436 12452.12460 12623 12564
12395 12780 12823 12*59 12860 12879 12962 13026
13068 13085 13087 13096 13187 13210 13297 13328
13343 13354 13370 13379 13448 13488 13499 13618
13608 13631 13666 13660 13661 13806 13811 13952
14073 14093 14206 14242 14258 14277 14318 14350
14376 14384 14387 14404 14466 14524 14550 14587
14647 14806 14880 14939 14940 14946 14948 15024
15083 16066 16103 15230 15266 15815 15356 15387
16890 15396 15495 15540 15574 15637 15656 15677
15737 15744 15856 15928 16091 16177 16208 16230
16262 16300 16334 16337 16351 16433 16534 16642
16710 16779 15790 16793 16840 16849 16902 17096
17115 17133 17142 17197 17203 17283 17356 17368
17386 17404 17452 17518 17573 17638 17751 17775
17779 17814 17945 18006 18140 18185 18199 18227
18251 18260 18265 18342 18882 18445 18461 18492
18643 18547 18570 18599 18601 18656 18665 18815
18820 18889 18863 1*882 18888 18937 18962 19065
19072 19110 19185 19234 19268 19283 19301 19394
19437 19460 19480 19567 19595 19681 19740 19745
19611 19618 19888 19894 19924 19957 19962 20015
20017 20064 20094 20114 20150 20164 20222 20851
20394 20420 20470 20687 30683 20691 20708 20716
20741 20611 20621 20699 20938 20961
Verbetering: 4e klasae, 2o lijst: 4279 m.z. 4299.
NAAR HET ENGELS CH VAN
hergesis ln den omtrek was een znenschelijk wezen
bespeuren, en Hij begon zich onwillekeurig af te vra-
3*n of het bewuste persoontje weer naar den hoofdweg
teruggekeerd. Indien dit gebeurd mocht wezen, dan
■ou hij hetzelfde doen, maar eerst wilde hij de omgeving
funk afzoeken. Nu hij eenmaal dit terrein bereikt
"«L sou hij zich niet zoo gauw laten verjagen. Kort
warop had hij een dicht heesterplantsoen bereikt, waar
oiqater het gefluit van den kruideniersjongen pro-
na te bootsen. En nu wist Tiggie waarlijk niet,
kant bij moest uitgaan: rechts of links!
n toen ontdekte hij een met klimop begroeid zomer-
in«T &&n Z^n ^ebterhand, bjj het zien waarvan hij
«eens een besluit nam. HIJ wilde daar eerst kijken, of-
W*"? niet vlel te ontkennen dat het gevoel van
7 maar aeker verdween.
«Wu lndprdaad «n wonder moeten gebeuren, oor-
e hij, indien zijn zoeken met succes bekroond werd.
t0cb eenvoudig onbestaanbaar, dat ze zich ln
j._ ®est6rPlantsoen had verscholen, dat niet ver van
««hoofdweg aflag - zij. die zoo dicht bij hem had ge
el* v zon met dulzendvoudlgen kleurenpracht
«e woestun bescheen.
hh .^hl'r 'n dlchUr nad«rd. hM hel zomerhuisje, en
,t<KxU voor o°««n, dat het eigenlijk
WeereehljiüUk we. het
tulïnL7."./'r71,,ChAl*th'Jur 'D ">u enk«1 ~n
toch moct^H^fe Vf"cllJa mi<idȕ'|eep)e genoot Maar
«n -cT.,. n °P *Un teenen .loop hij naderbij
en i' bereikt had. Khoot hij het kllm-
ken. t-I*ïkle om naar binnen te kunnen kU>
dw d'»™n öjn oogen neg verblind
xeavrd *r>*) z 'liiicht, maar daarna geraakten ze
duisternis. En toen - toen volgde - een
bjj a-V..- ec" lichtflits deed denken, die voor.
•bi haald. hi7i° °nultwl5chbaar merkteeken achterlaat:
hoefdenu jlff adom rtch«- zich op Hij
u 11161 langer te zoeken.
DERDE DEEL
HOOFDSTUK I
WANHOOP.
Z« zat ln de diepe schaduw van het prieel. Haar ge
zichtje zag doodsbleek, haar oogen waren neergeslagen,
en ze hield haar handen stijf ineengeklemd. Het was
duidelijk merkbaar, dat ze zich van zijn tegenwoordigheid
allerminst bewust was, en uit haar heele houding sprak
diepe wanhoop. En terwijl Tiggie haar zwijgend gade
sloeg, voelde hij opnieuw hoe een overweldigend verlan
gen zich van hem meester maakte haar te helpen. Ze
zat daar zoo wanhopig en onbeweeglijk en bö begreep
hoe ze leed. Ze zag er opvallend slecht uit en ze was
zonder twijfel ziek.
Er viel geen aasje kleur op haar wangen te bespeu
ren; het leek alsof het vlcesoh van haar wangen was
weggevallen, waardoor haar jukbeenderen soberp naar
voren staken. En om de neergeslagen oogen lagen don
kere kringen. Ze wekte den Indruk alsof »o niet genoeg
te eten had gehad en daardoor geheel uitgemergeld was.
daar En ineens begreep hij dat hij het niet langer uit
hield daar onbeweeglijk te blijven staan. Het drong ten
volle tot hetn door dat hij iets gadesloeg wat voor hetn
verborgen moest blijven, en hij zocht naar het een ot
andere middel om zijn aanwezigheid kenbaar te maken,
zonder haar te doen e oh rikken.
Terwijl hij nog stond to overwegen op welke manier
dit het beet kon geschieden, bewoog ze, keerde baar
hoofdje langzaam om en zag hom
Er had ineens een opvallende verandering met haar
plaats: haar lichaam leek te verstijven, en baar blau
we oogen staarden hem verschrikt aan. Ze sprak geen
woord, wendde geenerlei pogingen aan Iets te zeggen
doch het leek hem toe dat een naaaelooe gevoel van
angst over haar waa gekomen.
En toen begon Tiggie te spreken, want hij wilde ln
de eerste plaats probeeren haar gerust te stellen. „Het
spijt me heel erg dat ik Je op deze manier kooi lasting
vallen," zei hij. „Probeer het me te vergeven, want lk
moeot je zien, het kón niet anders. Je bent er toch niet
boos om. is het wel?"
Ze bleef hom aanstaren en de uitdrukking van angst
was nog steeds in haar oogen. En ditmaal was het niet
zijn schuld dat ze bang was, want hij had niets gedaan
om haar te verontrusten, tenzij zijn volharding de oor
zaak genoemd kon worden. HIJ kwam dichter bij haar
„Wat ls er?" vroeg hij zacht ,Je vindt het toch niet
naar me weer te zien?"
Ze maakte een stijf, werktuigelijk gebaar, en tot zijn
verlichting sloeg zij haar oogen neer, zoodat ze hem
niet langer angstig aanstaarde. Voor een kort ©ogenblik
leken ze zich te sluiten, en toen kwam de eigenaardigste
glimlach om haar lippen, welken hij er ooit om gezien
had. Ze begon op zachten, halffluisterenden toon te
spreken en hij hoorde haar lieve stem weer, die aan
het geluid van een kind deed denken. „Waarom ben je
waarom ia u gekomen?" vroeg ze.
„Waarom?" herhaalde Tiggie. Hij kwam nog dichter
bij en hij merkte dat hy over zyn geheele liohaam trilde.
„Waarom ik gekomen ben? Natuurlijk om Je te alen en
te spreken. Dacht je heusch dat lk me door een ellendi-
gen notarlebrlef uit het veld zou laten slaan. Viola?"
Toen hy haar naam uitsprak, lag er een heesche klank
ln zijn stem. „Viola Zoo ben ik niet zelfs al kon JU
het wel. Waarom deed Je het? Waarom heb je me zelf
niet geschreven?"
Hy had zich thans dicht over haar heengebogen en
hy was In staat haar aan te raken, maar deed het niet.
Want hy zag duidelijk dat ze ineenkromp.
„Het heeft geenerlel nut me dingen te vragen," zei ze.
„Phillp'a brief was duldeiyk genoeg."
„En denk Je waariyk dat lk iets geloof van wat Phi
lip zegt?" vroeg hy uitdagend. „Of andere dingen? jy
bent de eenige die lk vertrouwen en gelooven zal. waar
het feiten betreft, die jou aangaan. En daarom ben ik
op deze manier hierheen gekomen. Kun je het nJet be
grijpen?"
„O, Ja," zei m. ,.Ik bearyp het." En weer verscheen die
vreemde glimlach op haXr gelaat de glimlach van een
martelares. „Ik hoopte dat u niet zou komen. Ik lk
deed er mijn uiterste best voor het te vermyden. Maar
ik begrijp het"
„Weet Je wel hee! zeker dat je er naar verlangde me
niet meer te zien?" vroeg Tiggie. Ze knikte bevestigend,
keek hem «venwel niet aan. Haar handen waren niet
langer styf ineengevouwen, doch lagen gescheiden op
baar echoot U* hoopte dat u niet meer zou komen"
sei ze. „Het kan alleen maar pijn doen en u kunt me tocÜ
niet helpen."
„Dat moet nog beweren worden." zei Tiggie met een
zekere koppigheid. „Natuuriyk ben lk er niet zeker van.
maar toch geloof lk in staat te zijn je te helpen."
„Dat is omdat u het niet begrijpt," zei ze.
.Maak hst me dan duldeiyk." vroeg Tiggie smeekend.
Hij wachtte geduldig, want hy was nu volmaakt kalm.
,J« kunt het vanzelfsprekend weigeren, maar op de een
of andere manier kan ik het vermoedeiyk wel uitvin
den. Ik heb me vast voorgenomen alles te ontdekken."
„Dat is Juist iets voor u." zei ze met een lichte rilling.
„En het holpt toch niets."
„Dat komt er minder op aAn." zei Tiggie. „Je hebt
alle mogelijke dingen in het werk gesteld me af te
schrikken, nietwaar? En Je bent er niet in geslaagd.
Voer zoover het my betreft zyn we nog even ver als
toen we afscheid namen.'
.Waarom zegt u dat?"
„Omdat Ik aldeor ln de veronderstelling heb verkeerd
dat we vrienden waren."
..Bootvrienden", zei ze met haar ernstigen glimlach.
„Een dergelijke vriendschap duurt nooit lang."
„O, denk Je dat?" vroeg Tigrie.
Ze schudde met baar hoofdje. „Ik elk geval Uit suUc
een vriendschap niet mee. U zei toch zelf dat u alt#d
een beetje dwaas wee, wanneer u op een boot reisde.
U u heeft tijd genoeg gehad om weer tot bezinning
te raken."
„O. ja?" vroeg Tiggie bedaard „Dl# mogelijkheid be
staat. Maar wanneer Ik tot beninning raak ie daaiby
ntet altijd Inbegrepen dat lk myn vrienden in den steek
laat Ik kan Je verzekeren. Viola" hy sprak haar vooe-
naam met het grootste gemak tilt, en dit geschiedde zon
der twijfel omdat hy haar ln gedachten nooit anders ge
noemd had „dat Indien Je zoo over me denkt, Je een
zeer verkeerden induk van me hebt"
„Dat is niet zoo," zei ze. Ze sloeg haar oogen naar hem
op, terwijl se deze woorden uitsprak, en bij ontdekte dat
er niet langer een uitdrukking van angst in lag. „Ik ken
u zoo goed. U behoort tot een van da menschen, die
nooit om de gevolgen denken. En daarom
Tiggie viel haar heftig in de rede. „Dat ben lk aller
minst: lk berwee-r het Je. Ja hebt het mla. Ik ben niet
zulk een dwaaa.
„Ik heb nooit gezegd dat u een dwaas waa." gaf m
te kennen „Ik weet zeker dat dit niet het geval ls. Maar
geen mensoh kan verstandig handelen, wanneer hy
ln donker tast. En dat doet u. kapitein Turner, of-
sehoon
Opnieuw viel hy haar ln rede. Het was heel vreemd,
doch hij had er zich al meermalen op betrapt, dat hy
zijn hoffelijkheid en goede panieren volmaakt vergat
